Die Klassische Reitkunst ist die reiterliche Präsentation eines Pferdes, bei der das Pferd durch eine logische und psychologische Ausbildung gymnastiziert werden soll. (de)
Classical dressage evolved from cavalry movements and training for the battlefield, and has since developed into the competitive dressage seen today. Classical riding is the art of riding in harmony with, rather than against, the horse. Correct classical riding only occurs when the rider has a good seat and a correct and well-balanced body position, moves with the horse's motion, and applies and times the aids correctly. (en)
L’équitation classique, encore nommée haute équitation, est un art équestre qui plonge ses racines principalement dans l'équitation de la Grèce antique et dans celle de la Renaissance, dont les règles ont été fixées au XVIIe siècle. Il a été qualifié de « classique », a posteriori, en référence à un mouvement littéraire et artistique français, le classicisme. Elle est aussi appelée équitation académique. L'équitation classique est décrite comme « l'art d'instruire les chevaux pour tous les usages, services, que l'utilité et le plaisir de l'homme exigent » dans le respect de la raison et en quête d'un équilibre reposant sur le naturel et l'harmonie. Elle ne doit pas être confondue avec la monte instinctive. Discipline exigeante, elle nécessite du cavalier une grande douceur, un long apprentissage et une parfaite maîtrise des aides « afin de conserver, tant qu'il sera possible, le courrage, le naturel et l'allégresse du jeune cheval ». (fr)
Jeździectwo klasyczne (dresaż klasyczny) – jest pierwowzorem współczesnego ujeżdżenia sportowego i wywodzi się z technik szkolenia koni do jazdy wierzchem rozwijanych w Europie przez ponad dwa tysiące lat. Podstawowe zasady klasycznego jeździectwa zostały sformułowane przez greckiego dowódcę Ksenofonta (ok. 430 p.n.e. – ok. 355 p.n.e.) w jego dziele pt. "Sztuka jeździecka". Ksenofont opisał metody selekcjonowania i przygotowywania koni do jazdy wierzchem, szczególnie z przeznaczeniem do użycia na polu bitwy. Według niego najważniejsza u konia była giętkość, odwaga, zwrotność i posłuszeństwo. Greccy kawalerzyści nie znali jeszcze strzemion, toteż preferowali konie posiadające szeroki, dobrze umięśniony grzbiet i z łatwością poruszające się w równowadze i zebraniu. Współcześnie tradycje klasycznego jeździectwa (nazywanego także wyższą szkołą jazdy) wciąż kultywowane są w Hiszpańskiej Szkole Jazdy w Wiedniu jak również w Cadre Noir w Saumur (Francja). Do tradycyjnie nauczanych elementów zaliczają się zarówno „figury nad ziemią” (fr. airs relevés), takie jak , , kurbetta, kapriola, lewada, pesada czy mezair, jak i „praca z ziemi”, czyli szkolenie konia przez osobę stojącą lub idącą obok niego, mające na celu przygotowanie zwierzęcia do późniejszego wykonania tych samych elementów z ciężarem jeźdźca na grzbiecie. Do klasycznej pracy z ziemi wykorzystywany jest kawecan, umożliwiający uzyskanie od konia odpowiedniego wygięcia na łuku; długie wodze, trzymane przez jeźdźca idącego obok konia (na wysokości jego biodra, łopatki, lub tuż za koniem); lonża; dawniej używano także kolumn (do nauki figur w wysokim zebraniu oraz figur nad ziemią), obecnie są one wykorzystywane bardzo rzadko. W tego rodzaju pracy z ziemi koń uwiązany był między dwiema kolumnami i reagował na polecenia wydawane przez człowieka stojącego tuż obok. (pl)
Die Klassische Reitkunst ist die reiterliche Präsentation eines Pferdes, bei der das Pferd durch eine logische und psychologische Ausbildung gymnastiziert werden soll. (de)
Classical dressage evolved from cavalry movements and training for the battlefield, and has since developed into the competitive dressage seen today. Classical riding is the art of riding in harmony with, rather than against, the horse. Correct classical riding only occurs when the rider has a good seat and a correct and well-balanced body position, moves with the horse's motion, and applies and times the aids correctly. (en)
L’équitation classique, encore nommée haute équitation, est un art équestre qui plonge ses racines principalement dans l'équitation de la Grèce antique et dans celle de la Renaissance, dont les règles ont été fixées au XVIIe siècle. Il a été qualifié de « classique », a posteriori, en référence à un mouvement littéraire et artistique français, le classicisme. Elle est aussi appelée équitation académique. (fr)
Jeździectwo klasyczne (dresaż klasyczny) – jest pierwowzorem współczesnego ujeżdżenia sportowego i wywodzi się z technik szkolenia koni do jazdy wierzchem rozwijanych w Europie przez ponad dwa tysiące lat. Podstawowe zasady klasycznego jeździectwa zostały sformułowane przez greckiego dowódcę Ksenofonta (ok. 430 p.n.e. – ok. 355 p.n.e.) w jego dziele pt. "Sztuka jeździecka". Ksenofont opisał metody selekcjonowania i przygotowywania koni do jazdy wierzchem, szczególnie z przeznaczeniem do użycia na polu bitwy. Według niego najważniejsza u konia była giętkość, odwaga, zwrotność i posłuszeństwo. Greccy kawalerzyści nie znali jeszcze strzemion, toteż preferowali konie posiadające szeroki, dobrze umięśniony grzbiet i z łatwością poruszające się w równowadze i zebraniu. Współcześnie tradycje klas (pl)