Prophets and messengers in Islam (original) (raw)

dbo:abstract

Els profetes en l'islam (àrab: الأنبياء في الإسلام, al-anbiyāʾ fī l-islām) són aquelles persones que, segons els musulmans, Déu va escollir d'entre cada nació i en diferents períodes de la història per transmetre als homes el Seu missatge; Muhàmmad (Mahoma) seria el darrer d'aquests transmissors, el qui donaria el missatge definitiu. Cada profeta hauria predicat el mateix, és a dir, la unicitat de Déu, l'adoració d'un sol Déu, així com el fet d'evitar la idolatria i el , la creença en el Dia de la Resurrecció o Dia del Judici i en la vida després de la mort. L'Alcorà menciona 25 profetes, però els musulmans creuen que n'hi ha hagut molts més. També creuen que si bé tots els missatgers (rassul; en àrab رسول, rasūl) de Déu són profetes (nabí; en àrab نبي, nabī), no tots els profetes són missatgers, i que d'entre aquests, n'hi ha cinc que són els «preferits de Déu»: Nuh ﷺ (Noè), Ibrahim ﷺ (Abraham), Mussa ﷺ (Moisès), Issa ﷺ (Jesús) i Muhàmmad ﷺ (Mahoma). La creença en aquestes afirmacions és un dels sis articles de fe dels musulmans. (ca)
Islám uznává ve své tradici velké množství proroků. Někteří pochází z Bible, jiní z předislámské tradice, přičemž Mohammed je mnohými muslimy brán jako poslední z proroků („pečetí“). Postavy jako Adam, Noe, Abrahám, Mojžíš i Ježíš jsou z hlediska islámu pravověrnými muslimy. (cs)
الأنبياء والرسل في الإسلام، هم أشخاص اختارهم الله لهداية الناس إلى عبادته وحده لا شريك له، ودعوتهم للأخلاق والفضيلة ونبذ الوثنية والمحرمات. ذكر القرآن أسماء 25 نبيًّا ورسولًا. وقد ذكر أيضاً أن الله قد أرسل أنبياء ورسل آخرين، لمختلف الأمم التي وجدت على وجه الأرض. فقد جاء في القرآن الكريم: وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلًا مِنْ قَبْلِكَ مِنْهُمْ مَنْ قَصَصْنَا عَلَيْكَ وَمِنْهُمْ مَنْ لَمْ نَقْصُصْ عَلَيْكَ وَمَا كَانَ لِرَسُولٍ أَنْ يَأْتِيَ بِآيَةٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ فَإِذَا جَاءَ أَمْرُ اللَّهِ قُضِيَ بِالْحَقِّ وَخَسِرَ هُنَالِكَ الْمُبْطِلُونَ سورة غافر، الآية 78. (ar)
Als Propheten des Islam (arabisch الأنبياء في الإسلام , DMG al-ʾanbīyāʾ fī al-ʾislām) werden jene Personen bezeichnet, die nach islamischen Verständnis als Propheten gelten. Sie wurden demnach von Gott zu verschiedenen Völkern gesandt, um ihnen die Botschaft Gottes zu übermitteln. Viele finden im Koran und auch in den Hadithen Erwähnung. Es gibt verschiedene Verben im Koran, die die Idee einer prophetischen Offenbarung vermitteln. Die häufigsten Verbformen, die sich auf eine göttliche Offenbarung beziehen, werden im Koran von der Verbwurzel n-z-l / نزل gebildet und bezeichnen einen „Akt der Herabsendung“. Demnach sendet Gott, dessen Thron im Himmel gedacht wird, seine Offenbarungen an seine Propheten und Gesandten auf die Erde herab. Die Offenbarung kommt jedoch nicht direkt zu den Propheten herunter. Die Überbringer sind die Engel. Folglich sendet Gott sie mit den Offenbarungen zu den Propheten herab. Es wird zwischen Propheten (nabī/نبي) und Gesandten (rasūl/رسول) unterschieden, wobei sie von den Religionsgelehrten unterschiedlich erklärt werden. Die meist erwähnten Aussagen hierzu sind: 1. * Ein Gesandter ist mit einem neuen Gesetz zu den Menschen gesandt, wohingegen ein Prophet dem Gesetz des Gesandten folgt, der ihm vorausging und die Menschen zu deren Befolgung anhält. 2. * Ein Gesandter ist mit der Verkündung dessen beauftragt, was Gott ihm offenbarte, ein Prophet jedoch nicht. Jeder Gesandte ist der Glaubenslehre nach auch ein Prophet, aber nicht jeder Prophet ein Gesandter. Folglich wird im Islam die Gesandtschaft (risāla/رسالة) als die höchste Form der göttlichen Sendung begriffen. Der Glaube an die Propheten und Gesandten stellt einen der sechs Glaubensartikel des Islams dar. Nach dem islamischen Verständnis beginnt die prophetische Tradition bereits mit dem Urvater der Menschheit, Adam, mit dem Gott nach Sure 7:172-173 einen Ur-Bund geschlossen haben soll. Muhammad wiederum wird im Islam als der letzte Prophet bzw. als das „Siegel der Propheten“ (ḫātam al-’anbīyā‘/خاتم الأنبياء) begriffen, mit dem die Kette aller göttlichen Offenbarungen abgeschlossen ist. „[…] Er ist vielmehr der Gesandte Allahs und das Siegel der Propheten (d. h. der Beglaubiger der früheren Propheten, oder der letzte der Propheten). Gott weiß über alles Bescheid.“ – Sure 33:40 Nach der islamischen Auffassung hatten alle Propheten und Gesandten eine gemeinsame Botschaft und nahmen auch stets aufeinander Bezug. Deshalb wird im Islam die Abfolge der Propheten und Gesandten als die „Kette der Propheten“ (silsilat al-ʾanbīyāʾ/سلسلة الانبياء) bezeichnet. Demzufolge predigten sie alle die gleiche Grundüberzeugung bzw. die Einheit Gottes (tauḥīd/توحيد) und dessen alleinige Anbetung, das Auftreten des jüngsten Tages (al-yaum al-āḫir/اليوم الآخر), sowie das Leben nach dem Tod. Dabei wurden die Propheten zu verschiedenen Epochen in der Geschichte zu verschiedenen Völkern gesandt. „Wir haben doch schon vor dir Gesandte (zu den Menschen) geschickt. Über einige von ihnen haben wir dir (eigens) berichtet, über andere nicht.“ – Sure 40:78 Nach der islamischen Lehre wurden die Propheten in verschiedenen Epochen der Geschichte zu unterschiedlichen Völkern gesandt. Demnach sandte Gott zu jedem Volk zumindest einen Propheten. Nur den Kindern Israels (banū ʾisrāīl/بـنـوإسـرائـيـل) wurden mehrere Propheten und zwei Gesandte (Mose und Jesus) gesandt. Nach den Aussagen des Korans und der Sunna war die Botschaft des jeweiligen Propheten und Gesandten nur für das Volk bestimmt, zu dem sie gesandt wurden. Allein Mohammeds Botschaft war universal und an alle Völker gerichtet. Nach Sure 72:27–28 ist Gott stets bei seinen Gesandten, wenn sie seine Botschaft verkündigen: „[A]ußer wenn ihm ein Gesandter genehm ist (und er ihn würdig findet, in das Verborgene eingeweiht zu werden). Er stellt dann Aufpasser vor und hinter ihn […]“ Mit dem Wort „Aufpasser“ (raṣad/رَصَد) als Begleiter der Gesandten sind Engel gemeint. Gottes Gegenwart bewahrt somit seine Gesandten vor Gefahren (Sure 27:10) und bietet ihnen Hilfe (naṣr/نصر) und Schutz (Sure 12:110; 40:51). Nach dem Koran hat Gott den Propheten klare „Beweise“ (bayyināt/بينات) verliehen, die ihre prophetische Sendung bestätigen sollen. Diese Beweise werden von den islamischen Gelehrten als „Wunder“ (muʿǧiza/معجزة) interpretiert. Der Koran wird als Bestätigungswunder für Mohammeds prophetische Sendung gesehen. Des Weiteren können die Merkmale des Prophetentums teilweise physisch sein. Beispielsweise wird im Islam „das prophetische Siegel“ zwischen den Schultern Mohammeds als ein Kennzeichen seines Prophetentum interpretiert. In Sure 33:7 ist von einigen Propheten die Rede, mit denen Gott einen besonderen Bund (mīṯāq/ميثاق) geschlossen hat. In Sure 46:35 wiederum wird von Gesandten Gottes gesprochen, die als „ūlū l-ʿazm“ bezeichnet werden („[…] Gesandten, die Entschlossenheit zeigten“). Demnach haben sie mit Geduld (die Schwierigkeiten ihrer prophetischen Mission) ertragen. Die islamischen Kommentatoren sind sich darüber nicht einig, welche Gesandten hier damit gemeint sind. Häufig werden aber als ūlū l-ʿazm/أولوالعزم (Leute des Entschlusses oder Erzpropheten) die fünf Propheten Noah, Abraham, Mose, Jesus und Mohammed bezeichnet. Ab der Mitte des 8. Jhs. n. Chr. entwickelte sich die Lehre von der Sündenlosigkeit der Propheten (ʽiṣmat al-al-ʾanbīyāʾ/عصمة الأنبياء, wörtlich: „Schutz der Propheten“). Damit ist gemeint, dass Propheten vor Sünde und Irrtum bewahrt sind. Diese Lehre wurde offenbar ursprünglich von Schiiten entwickelt, wurde aber von fast von allen islamischen Theologen und Juristen akzeptiert. Auch ar-Razi (1149-1209) vertrat die Ansicht, dass Propheten weder eine schwere noch eine kleine Sünde oder einen Fehler (ḏanb/ذَنْب) begehen können. Die Erzählungen über die verschiedenen Propheten machen einen erheblichen Teil des Korans aus, und viele von ihnen werden namentlich erwähnt. Einige Propheten werden jedoch erst in Hadithen und Korankommentaren (Tafsir) identifiziert. Viele der 48 Erzählungen der Propheten des Judentums und des Christentums kommen auch – in etwas anderer Form – im Koran vor. In der islamischen Literaturgattung Qisas al-ʾanbīyāʾ/قصص الأنبياء, die eine Sammlung von Erzählungen über Propheten und Gottesmännern vor Mohammeds Auftreten darstellt, wurden später die koranischen Prophetengeschichten mit Materialien aus jüdisch-christlicher Tradition (Isrā'īlīyāt/إسرائيليات) ergänzt und aus islamischer Perspektive wiedergegeben. Die Unterschiede der Propheten im Islam im Vergleich zu deren Bildern im Christentum oder im Judentums lassen sich anhand ihrer Namen erkennen. Zum Beispiel, Abraham ist Ibrahim, David ist Dawud, Moses ist Musa. Muslime glauben, dass es sehr viele Propheten gab, welche nicht im Koran erwähnt wurden. So heißt es in Sure 10:47: „Und jede Gemeinschaft hat einen Gesandten.“ Nach einer im Musnad Ahmad ibn Hanbal angeführten Prophetenüberlieferung (Hadith) nach dem Gefährten Abu Dharr heißt es, dass es 313 (oder 319) Gesandte gegeben habe und 124.000 Propheten. Von der Austauschbarkeit beider Bezeichnungen gingen die Muʿtazila aus. Der Koran legt ebenso den Glauben an alle anerkannten Propheten und offenbarten Bücher fest, ohne einen Unterschied zwischen ihnen zu machen. Die 25 erwähnten Propheten bzw. Gesandten im Koran sind: Darüber hinaus gibt es weitere Personen, die nach verschiedenen Gelehrtenmeinungen Propheten, oder Fromme bzw. Heilige gewesen sind: * 'Uzair, der dem biblischen Esra entspricht * Luqmān * Dhul-Qarnain * Daniyal, der dem biblischen Daniel entspricht. Im Islam sind die Propheten ausschließlich männlich: „Und wir haben vor dir (immer) nur Männer (als unsere Gesandten) auftreten lassen, denen wir (Offenbarungen) eingaben, (Männer) von den Bewohnern der Städte.“ – Sure 12:109 Folgende Eigenschaften werden jedem Gesandten, abgeleitet vom religiösen Gesetz und der Logik, zugeschrieben, um das Wesen seiner Gesandtschaft zu untermauern: * Aufrichtigkeit in seinem Aufruf, ihm zu folgen und in dem, was er von Gott übermittelt. * Vertrauenswürdigkeit in dem Sinne, nichts Verbotenes oder Verpöntes zu tun und die damit verbundene Sündlosigkeit * Übermittlung dessen, was ihm geoffenbart worden ist, beziehungsweise, was er verkünden soll. * Hohe Intelligenz, sodass er nicht übervorteilt werden kann. Als Gegenteile ergeben sich jene Eigenschaften, die nach den Religionsgelehrten unmöglich auf einen Gesandten zutreffen können (Lüge, Hintergehen, Verheimlichen und Einfältigkeit). Da sie Menschen sind, ist ihnen alles möglich, was einem Menschen geschehen kann, darunter Heirat, leichte Krankheit usw., solange dies ihre Gesandtschaft nicht behindert. (de)
La profetoj de Islamo (en araba: ِٱلْأَنۢبِيَاءُ فِي ٱلْإِسْلَام‎‎, al-ʾAnbiyāʾ fī al-ʾIslām) estas laŭ la islama doktrino individuoj senditaj de Dio al la komunumoj por utili kiel ekzemploj de ideala konduto kaj por disvastigi la mesaĝon de Dio tra la tero kongrue kun islamo. Kelkaj senditoj estas kategoriigitaj kiel mesaĝistoj (en araba: رُسُل‎, rusul), kiuj transsendas la dian rivelon tra la perado de anĝelo. La islamanoj kredas, ke ekzistis multaj profetoj, inklude multajn kiuj ne estas menciitaj en la Korano. En la Korano oni diras, ke "estas po unu mesaĝisto por ĉiu komunumo." La kredo en la islamaj profetoj estas unu de la ses principoj de la islama kredo. La islamanoj kredas, ke la unua profeto estis la unua homo, nome Adamo laŭ la Biblio, kreita de Alaho, laŭ la islama tradicio. Multaj de la riveloj disvastigitaj de la 48 profetoj de la judismo kaj multaj profetoj de la kristanismo estas menciitaj kiel tiaj en la Korano sed kutime per adaptitaj nomoj. Por ekzemplo, la juda Eliŝa estas Aljasa', Ijob estas Ajĝub, Jesuo estas 'Isa, ktp. La Torao donita al Moseo (Musa) estas nomata Taŭrat, la Psalmaro de Davido (Davud) estas Zabur, kaj la evangelio estas nomata Injil. La lasta kaj plej grava profeto de islamo estas Mahomedo (Muhammad ibn ʿAbdullāh), kiu laŭ islamanoj estas la "Sigelo de la Profetoj" (Ĥatam an-Nabijĝin), kaj la kulmino de linio de profetoj kiuj venas el Jesuo, Moseo, Abrahamo kaj Adamo. Al Mahomedo estis rivelita la Korano en serio de riveloj (poste verkitaj de liaj kompanoj). La islamanoj kredas, ke la Korano estas la nura parolo de Dio laŭvorte kaj dia, kaj tiel neŝanĝebla kaj protektita de la distordo kaj la korupto, destinita resti en sia vera formo ĝis la Fina Tago. Kvankam Mahomedo estas konsiderata la lasta profeto, kelkaj islamaj tradicioj agnoskas kaj veneras ankaŭ sanktulojn (kvankam kelkaj modernaj tendencoj kiel la salafismo kaj la ŭahabismo malakceptas la teorion de la sankteco). Laŭ la islama doktrino, ĉiu el la profetoj de Islamo predikis la samajn bazajn ideojn: la kredo en la unueco de Dio nome Alaho kaj la malakcepto de la idoladorado kaj pekado. Kelkaj islamaj fakuloj distingas, diference de judismo kaj kristanismo, inter mesaĝistoj (apostoloj) de Dio (rasul) kaj ĝeneralaj profetoj (nabio). Kaj nabio kaj rasulo estas, laŭ tiuj islamaj fakuloj, elektita de Dio kiel profeto. Ĉiu venis prediki islamon kaj la finan venon de la sendito de Dio, nome Mahomedo, kaj direktis sian mesaĝon al diferenca popolo. Ambaŭ havas mision inspirita en la rivelo de Alaho, sed, laŭ tiuj islamaj fakuloj, la rasuloj elsendas sian mesaĝon pere de libro; tiel ĉiu rasulo estas nabio, sed ne ĉiu nabio estas rasulo. La islama tradicio subtenas, ke Dio sendis mesaĝistojn al ĉiu nacio. Nur Mahomedo estis sendita por trapasi la dian mesaĝon al la tuta mondo, la aliuloj direktis sin al ĉiu el la diversaj popoloj aŭ landoj. (eo)
Los profetas del islam (árabe: ِٱلْأَنۢبِيَاءُ فِي ٱلْإِسْلَام‎‎, al-ʾAnbiyāʾ fī al-ʾIslām) son individuos enviados por Dios a varias comunidades para servir como ejemplos de conducta ideal y para esparcir el mensaje de Dios por la tierra de acuerdo con el islam. Algunos mensajeros son categorizados como mensajeros (árabe: رُسُل‎, rusul), quienes transmiten la revelación divina a través de la intercesión de un ángel. Los musulmanes creen que muchos profetas existieron, incluyendo a muchos que no son mencionados en el Corán. En el Corán se dice que "Hay un Mensajero para cada comunidad." La creencia en los profetas islámicos es uno de los seis artículos de la fe islámica. Los musulmanes creen que el primer profeta fue también el primer ser humano, Adán, creado por Alá. Muchas de las revelaciones divulgadas por los 48 profetas del judaísmo y muchos profetas del cristianismo son mencionados como tales en el Corán pero usualmente de maneras ligeramente diferentes. Por ejemplo, el Eliseo judío es llamado Alyasa', Job es Ayyub, Jesús es 'Isa, etc. La Torá dada a Moisés (Musa) es llamada Tawrat, los salmos dados a David (Dawud) se llaman Zabur, y el evangelio dado a Jesús es llamado Injil. El último profeta del islam, y el más importante, es Mahoma (Muhammad ibn ʿAbdullāh), quien los musulmanes creen es el "Sello de los Profetas" (Khatam an-Nabiyyin), y la culminación de una línea de profetas que se remonta a Jesús, Moisés, Abraham y Adán. A Mahoma se le reveló el Corán en una serie de revelaciones (luego escritas por sus compañeros). Los musulmanes creen que el Corán es la única palabra de Dios literal y divina, y por tanto inmutable y protegida de la distorsión y la corrupción, destinada a permanecer en su forma verdadera hasta el . Si bien Mahoma es considerado el último profeta, algunas tradiciones musulmanas reconocen y veneran también a santos (aunque algunas escuelas modernas como el salafismo y el wahabismo rechazan la teoría de la santidad). De acuerdo con los musulmanes, cada uno de los profetas del islam predicaba las mismas ideas básicas: la creencia en la unicidad de Dios o Alá y el rechazo de la idolatría y el pecado. Algunos académicos musulmanes distinguen, a diferencia del judaísmo y del cristianismo, entre mensajeros (apóstoles) de Dios (rasul) y profetas genéricos (nabí). Tanto un nabí como un rasul es, según estos eruditos musulmanes, aquel elegido por Dios como profeta. Cada uno vino a predicar el islam y la venida final del enviado de Dios, Mahoma, y dirigió su mensaje a un pueblo diferente. Ambos tienen una misión inspirada en la revelación de Alá, pero, según estos eruditos, los rasul transmiten su mensaje a través de un libro; así, mientras que cada rasul es un nabí, no todo nabí es un rasul.[cita requerida] La tradición islámica sostiene que Dios envió mensajeros a cada nación. Solamente Mahoma fue enviado para transmitir el mensaje divino al mundo entero, los demás se dirigieron a cada uno de los distintos pueblos o naciones.[cita requerida] (es)
Prophets in Islam (Arabic: الأنبياء في الإسلام, romanized: al-ʾAnbiyāʾ fī al-ʾIslām) are individuals in Islam who are believed to spread God's message on Earth and to serve as models of ideal human behaviour. Some prophets are categorized as messengers (Arabic: رسل, romanized: rusul, sing. رسول, rasūl), those who transmit divine revelation, most of them through the interaction of an angel. Muslims believe that many prophets existed, including many not mentioned in the Quran. The Quran states: "And for every community there is a messenger." Belief in the Islamic prophets is one of the six articles of the Islamic faith. Muslims believe that the first prophet was also the first human being, Adam, created by God. Many of the revelations delivered by the 48 prophets in Judaism and many prophets of Christianity are mentioned as such in the Quran but usually with Arabic versions of their names; for example, the Jewish Elisha is called Alyasa', Job is Ayyub, Jesus is 'Isa, etc. The Torah given to Moses (Musa) is called Tawrat, the Psalms given to David (Dawud) is the Zabur, the Gospel given to Jesus is Injil. The last prophet in Islam is Muhammad ibn ʿAbdullāh, whom Muslims believe to be the "Seal of the Prophets" (Khatam an-Nabiyyin), to whom the Quran was revealed in a series of revelations (and written down by his companions). Muslims believe the Quran is the sole divine and literal word of God, thus immutable and protected from distortion and corruption, destined to remain in its true form until the Last Day. In Islam, every prophet preached the same core beliefs, the Oneness of God, worshipping of that one God, avoidance of idolatry and sin, and the belief in the Day of Resurrection or the Day of Judgement and life after death. Prophets and messengers are believed to have been sent by God to different communities during different times in history. (en)
Dans l'islam, les prophètes (ou nabi ; arabe : نبی, nabī ; hébreu : נביא, nâbîy ; grec : προφήτης, prophētēs) sont des hommes chargés de transmettre le message de l'unicité divine et d'un monothéisme adamique pur. Le premier des prophètes de l'islam est chronologiquement Adam, et le dernier est Mahomet, d'où son titre de « sceau des prophètes » (Coran, Sourate XXXIII, verset 40). L'islam a intégré les prophètes bibliques ainsi que d'autres personnalités comme Alexandre le Grand. Néanmoins, la prophétologie coranique se distingue de la prophétologie biblique, et elle a été influencée par des mouvements comme le manichéisme. Les prophètes occupent une place importante dans l'islam, place qui évolue avec le temps. Le dogme de l'impeccabilité des prophètes, ceux-ci étant censés ne jamais avoir péché, se développe ainsi à partir du IXe siècle, en contradiction avec le texte coranique même qui évoque de tels péchés. (fr)
Nabi dan rasul adalah manusia yang dipilih secara langsung oleh Allah untuk mengajarkan tauhid kepada umat manusia melalui penerimaan wahyu. Dalam Islam, nabi (نبي, nabī; jamak: أنبياء, anbiyāʾ) adalah seorang yang mendapat wahyu dari Allah. Di antara para nabi, ada juga yang merupakan rasul (رسول, rasūl; jamak: رسل, rusul), yakni seorang yang mendapat wahyu Allah dan wajib menyebarkan ajarannya. Mengimani nabi dan rasul merupakan rukun iman keempat. Di antara para nabi, Adam merupakan nabi pertama, sedangkan Muhammad merupakan nabi terakhir. Di antara para rasul, ada lima orang yang mendapat gelar ulul 'azmi, yakni para rasul yang memiliki ketabahan luar biasa. Mereka adalah Nuh, Ibrahim, Musa, 'Isa, dan Muhammad. Sebelum Nabi Muhammad diutus, Allah telah mengutus rasul-rasul pada tiap-tiap umat. Ajaran atau syari'at para rasul ini berbeda-beda dan hanya ditujukan khusus untuk umatnya saja. Nabi Muhammad adalah nabi dan rasul terakhir dan diutus untuk seluruh umat manusia. Syari'atnya menyempurnakan ajaran para rasul terdahulu. Meski terdapat perbedaan, inti semua ajaran nabi dan rasul adalah tauhid atau pengesaan Allah. Tidak semua nabi dan rasul disebutkan nama dan kisahnya dalam Al-Qur'an maupun hadits. Selain itu, ada beberapa tokoh yang dikenal dalam literatur Islam, tetapi status kenabiannya diperdebatkan, seperti Khidir, Luqman al-Hakim, Dzulqarnain, dan Maryam. (in)
イスラム教の預言者（イスラムきょうのよげんしゃ、アラビア語：الأنبياء في الإسلام‎、英語：Prophets of Islam）とは、イスラム教において、「神（アッラーフ）によって選ばれ、かれからの言葉を授かったとされる人たち」を指す。ナビー（アラビア語：نبي‎、英語：Nabi）ともいう。 (ja)
이슬람의 예언자(아랍어: الأنبياء في الإسلام)는 쿠란에서 알라가 모든 민족에게 내려보낸 예언자를 뜻한다. 하디스에 언급된 바에 따르면, 그 예언자의 수는 124,000명에 이른다. 예언는 당대에 알라의 계시를 받으나, 꼭 이를 사람들에게 선포하는 것은 아니다. 유명한 예언자로는 아담, 아브라함, 모세, 다윗, 솔로몬, 예수를 들 수 있다. (ko)
I profeti dell'islam (in arabo: ﻧﺒﻲ‎, nabi , pl. anbiyāʾ) sono uomini inviati da Allah per additare all'umanità la via della salvezza. Sono descritti nel Corano e dalla tradizione letteraria dei musulmani. Nell'islam tutti (compresi Gesù e Muhammad) sono considerati esclusivamente e del tutto uguali di fronte a Dio (Allah). La tradizione islamica insegna che i profeti sono inviati da Dio ad ogni nazione. Nell'islam è stato infine inviato - dopo Hud, Salih e Shuʿayb - Muhammad, al fine di portare una volta per tutte il messaggio divino a tutta l'umanità, mentre altri profeti sarebbero stati inviati per portare un messaggio a specifici gruppi o nazioni. Diversamente dal giudaismo e dalla cristianità, l'islam distingue tra (rasul) e profeti (nabī). Entrambi sono portatori della (Wahi) "ispirata divinamente". I messaggeri sono portatori del messaggio divino per una specifica comunità attraverso un libro. * Mentre tutti i "" (messaggeri) sono "nabī", non tutti i "nabī" (profeti) sono "rasūl". Tutti i messaggeri, e alcuni dei profeti, sono menzionati nel Qur'an, ma di un gran numero di essi s'ignorano opere e nomi, come dimostrato dalla credenza islamica che nell'area compresa tra la Kaʿba e il muretto semicircolare, detto hatīm, sarebbe sepolto un gran numero d'inviati divini, del tutto ignoti però alla storia redatta dagli uomini. Per i musulmani il primo nabī è stato Adamo, mentre il primo rasūl è stato Noè. ʿĪsā (Gesù) è nato da una vergine sia per l'islam che per la cristianità, ed è visto come un nabī perché aveva ricevuto la rivelazione da Dio. Anche Gesù è considerato uno dei rasūl, perché Dio gli ha rivelato il Vangelo (Injīl). Però, nell'islam si afferma che Dio né ha figli, né è figlio di qualcuno, lo stesso Gesù è considerato un essere umano, pur se di grande carisma e capacità taumaturgica. (it)
De term profeet (nabi) (Arabisch: ٱلْأَنۢبِيَاء فِي ٱلْإِسْلَام, al-ʾAnbiyāʾ fī al-ʾIslām) wordt in de islam gebruikt om diegenen aan te duiden die door God uitverkoren zijn Zijn wil te verkondigen. Daarnaast zijn er ook profeten die boodschapper (rasoel) (Arabisch: رُسُل) zijn. De islamitische interpretatie van de Koran stelt dat Mohammed als profeet "boodschapper Gods en zegel der profeten" (soera De Partijscharen 40) de culminatie is van een serie voorgaande profeten. Velen van hen, maar niet allen, maken in de Koran, maar ook in Hadith, hun opwachting. In de Koran worden in soera's De Koe 136, Het Geslacht van Imraan 84, De Vrouwen 136 en De Consultatie 13 het geloof in genoemde profeten vastgelegd, zonder daarbij overigens onderscheid tussen hen te maken. Dat onderscheid bestaat overigens wel: de islam kent naast het begrip 'profeet' ook profeten die boodschapper zijn. Boodschappers onderscheiden zich van andere profeten door de heilige boeken en/of nieuwe of gecorrigeerde wetten die zij brachten, terwijl de taak van een profeet het verkondigen en uitleggen van de leer van de voorgaande boodschapper inhoudt. stelt dat er 315 boodschappers geweest zijn en 1000 profeten, andere bronnen spreken van 124.000 profeten. Vertellingen over verschillende profeten maken een aanzienlijk deel van de Koran uit en velen van hen worden met naam en toenaam besproken. Er zijn daarnaast ook enkele profeten die vooreerst in de Hadith en in de tafsir geduid worden. De Koran maakt duidelijk dat God tot elk volk een profeet heeft gezonden. De algemene opvatting binnen de islam is dat de boodschappers Nuh, Ibrahim, Musa, Isa en Mohammed een hogere profetische graad hebben dan de overige profeten. Deze vijf boodschappers worden dan ook Oeloel-Azm-profeten genoemd. Soera De Partijscharen 7 zegt: En toen Wij met de profeten een verbond sloten: met u, met Noach, Abraham, Mozes, en Jezus de zoon van Maria, sloten Wij een hecht verbond. De kenmerken van een profeet zijn onder andere eerlijkheid, betrouwbaarheid, hoge mate van intelligentie, vrij van zonde en het volledig verkondigen van de ontvangen boodschap. (nl)
Пророки ісламу — в ісламі стверджується, що Аллах послідовно посилав на землю пророків, які повинні були проповідувати людям єдинобожність. Проповідь кожного з них була адресована окремому народові. У мусульманській традиції вважається, що пророків було понад сто тисяч, та в Корані згадано лише 25. Одні пророки були спільними для трьох релігій — юдаїзму, християнства та ісламу, інші фігурували лише у ісламі. У ісламі визнаються біблійні пророки зі Старого Заповіту: Адам, Нух (Ной), Ібрагім (Авраам), Муса (Мойсей), Лут (Лот), Айюб (Йов), Харун (Арон), Дауд (Давид), Сулейман (Соломон), Ільяс (Ілля), Ісхак (Ісаак), Якуб (Яків), Юнус (Іона) та ін. Серед ісламських пророків фігурують також персонажі Нового Заповіту — Закарія (Захарія), Ях’я (Іван Хреститель), Іса (Ісус Христос). В Корані фігурують також суто мусульмаські пророки: Саліх, Худ, Шуайб. Магомет в ісламі останній посланець і пророк Аллаха. (uk)
Наби́ (араб. نبي‎ — пророк‎, мн. ч. анбийа' араб. الأنبیاء‎ ) — в исламе — люди, избранные Богом (Аллахом) для передачи откровения (вахй) и Писания. Термин наби употреблён в Коране наряду с расуль («посланник»). Среди упомянутых в Коране пророков: Адам, Нух, Ибрахим, Исмаил, Якуб, Юсуф, Муса, Давуд, Сулейман, Иса и др. Последним пророком — «печать пророков» (хатим ан-набийин) — называется пророк Мухаммад. Биографии пророков получили широкое распространение в исламской литературе и стали предметом специальной категории религиозных сочинений — кисас ал-анбия («историй о пророках»). Древние пророки проповедовали веру в единого Аллаха и предсказывали появление последнего пророка Мухаммада. В Коране названы имена 28 из более ста тысяч пророков. Девять пророков (Нух, Ибрахим, Давуд, Якуб, Юсуф, Айюб, Муса, Иса, Мухаммад) называются в Коране «стойкими» (улю-ль-азм). Некоторым пророкам ниспосылались священные Писания (сахифа): Мусе — Таурат, Давуду — Забур, Исе — Инджиль, Мухаммаду — Коран. (ru)
穆斯林認為先知（阿拉伯語：نبي）是凡人，是真主派遣的。每位先知都帶來了伊斯蘭式的基本信息，包括獨一造物主的信仰，避免偶像崇拜與罪惡。他們都向大眾傳播伊斯蘭教，並告知將出現見證律法的最後先知，他是真主所派遣的最後使者：穆罕默德。他們都向不同人群傳播同一個訊息，並教導互有細微差異的律法。這些細微差異構成了伊斯蘭教，然而主流穆斯林不認為這些差異是伊斯蘭教支離破碎的版本。伊斯蘭傳統認為真主向萬國萬邦派遣使者。在伊斯蘭教裡，惟獨穆罕默德是真主派來教化全世界的使者，其他使者只向特定民族或國家宣教。不像猶太教和基督教，伊斯蘭教還區分了使者（rasul，رسول）和先知（nabi，نبی）。這兩種身分都是真主啟示的。不同的是，「使者」還帶來了真主啟示的經典。每位「使者」都是「先知」，但並不是每位「先知」都是「使者」。穆斯林認為阿丹（亞當）是第一位先知，而穆罕默德則是最後一位；因此穆罕默德的頭銜是「」。在伊斯蘭教裡，爾撒（耶穌）是先知也是使者，因為他接受真主的啟示並帶來了《引支勒》。穆斯林相信，真主派遣了超過124,000位先知，這在權威的聖訓中就提及了。根據聖訓記載，其中有五位使者是最勞苦功高的，他們分別是努哈（挪亞）、易卜拉欣（亞伯拉罕）、穆薩（摩西）、爾撒（耶穌）以及穆罕默德。 (zh)

dbp:wikiPageUsesTemplate

rdf:type

rdfs:comment

Islám uznává ve své tradici velké množství proroků. Někteří pochází z Bible, jiní z předislámské tradice, přičemž Mohammed je mnohými muslimy brán jako poslední z proroků („pečetí“). Postavy jako Adam, Noe, Abrahám, Mojžíš i Ježíš jsou z hlediska islámu pravověrnými muslimy. (cs)
الأنبياء والرسل في الإسلام، هم أشخاص اختارهم الله لهداية الناس إلى عبادته وحده لا شريك له، ودعوتهم للأخلاق والفضيلة ونبذ الوثنية والمحرمات. ذكر القرآن أسماء 25 نبيًّا ورسولًا. وقد ذكر أيضاً أن الله قد أرسل أنبياء ورسل آخرين، لمختلف الأمم التي وجدت على وجه الأرض. فقد جاء في القرآن الكريم: وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلًا مِنْ قَبْلِكَ مِنْهُمْ مَنْ قَصَصْنَا عَلَيْكَ وَمِنْهُمْ مَنْ لَمْ نَقْصُصْ عَلَيْكَ وَمَا كَانَ لِرَسُولٍ أَنْ يَأْتِيَ بِآيَةٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ فَإِذَا جَاءَ أَمْرُ اللَّهِ قُضِيَ بِالْحَقِّ وَخَسِرَ هُنَالِكَ الْمُبْطِلُونَ سورة غافر، الآية 78. (ar)
イスラム教の預言者（イスラムきょうのよげんしゃ、アラビア語：الأنبياء في الإسلام‎、英語：Prophets of Islam）とは、イスラム教において、「神（アッラーフ）によって選ばれ、かれからの言葉を授かったとされる人たち」を指す。ナビー（アラビア語：نبي‎、英語：Nabi）ともいう。 (ja)
이슬람의 예언자(아랍어: الأنبياء في الإسلام)는 쿠란에서 알라가 모든 민족에게 내려보낸 예언자를 뜻한다. 하디스에 언급된 바에 따르면, 그 예언자의 수는 124,000명에 이른다. 예언는 당대에 알라의 계시를 받으나, 꼭 이를 사람들에게 선포하는 것은 아니다. 유명한 예언자로는 아담, 아브라함, 모세, 다윗, 솔로몬, 예수를 들 수 있다. (ko)
穆斯林認為先知（阿拉伯語：نبي）是凡人，是真主派遣的。每位先知都帶來了伊斯蘭式的基本信息，包括獨一造物主的信仰，避免偶像崇拜與罪惡。他們都向大眾傳播伊斯蘭教，並告知將出現見證律法的最後先知，他是真主所派遣的最後使者：穆罕默德。他們都向不同人群傳播同一個訊息，並教導互有細微差異的律法。這些細微差異構成了伊斯蘭教，然而主流穆斯林不認為這些差異是伊斯蘭教支離破碎的版本。伊斯蘭傳統認為真主向萬國萬邦派遣使者。在伊斯蘭教裡，惟獨穆罕默德是真主派來教化全世界的使者，其他使者只向特定民族或國家宣教。不像猶太教和基督教，伊斯蘭教還區分了使者（rasul，رسول）和先知（nabi，نبی）。這兩種身分都是真主啟示的。不同的是，「使者」還帶來了真主啟示的經典。每位「使者」都是「先知」，但並不是每位「先知」都是「使者」。穆斯林認為阿丹（亞當）是第一位先知，而穆罕默德則是最後一位；因此穆罕默德的頭銜是「」。在伊斯蘭教裡，爾撒（耶穌）是先知也是使者，因為他接受真主的啟示並帶來了《引支勒》。穆斯林相信，真主派遣了超過124,000位先知，這在權威的聖訓中就提及了。根據聖訓記載，其中有五位使者是最勞苦功高的，他們分別是努哈（挪亞）、易卜拉欣（亞伯拉罕）、穆薩（摩西）、爾撒（耶穌）以及穆罕默德。 (zh)
Els profetes en l'islam (àrab: الأنبياء في الإسلام, al-anbiyāʾ fī l-islām) són aquelles persones que, segons els musulmans, Déu va escollir d'entre cada nació i en diferents períodes de la història per transmetre als homes el Seu missatge; Muhàmmad (Mahoma) seria el darrer d'aquests transmissors, el qui donaria el missatge definitiu. Cada profeta hauria predicat el mateix, és a dir, la unicitat de Déu, l'adoració d'un sol Déu, així com el fet d'evitar la idolatria i el , la creença en el Dia de la Resurrecció o Dia del Judici i en la vida després de la mort. L'Alcorà menciona 25 profetes, però els musulmans creuen que n'hi ha hagut molts més. També creuen que si bé tots els missatgers (rassul; en àrab رسول, rasūl) de Déu són profetes (nabí; en àrab نبي, nabī), no tots els profetes són miss (ca)
Als Propheten des Islam (arabisch الأنبياء في الإسلام , DMG al-ʾanbīyāʾ fī al-ʾislām) werden jene Personen bezeichnet, die nach islamischen Verständnis als Propheten gelten. Sie wurden demnach von Gott zu verschiedenen Völkern gesandt, um ihnen die Botschaft Gottes zu übermitteln. Viele finden im Koran und auch in den Hadithen Erwähnung. Es wird zwischen Propheten (nabī/نبي) und Gesandten (rasūl/رسول) unterschieden, wobei sie von den Religionsgelehrten unterschiedlich erklärt werden. Die meist erwähnten Aussagen hierzu sind: – Sure 33:40 – Sure 40:78 – Sure 12:109 (de)
La profetoj de Islamo (en araba: ِٱلْأَنۢبِيَاءُ فِي ٱلْإِسْلَام‎‎, al-ʾAnbiyāʾ fī al-ʾIslām) estas laŭ la islama doktrino individuoj senditaj de Dio al la komunumoj por utili kiel ekzemploj de ideala konduto kaj por disvastigi la mesaĝon de Dio tra la tero kongrue kun islamo. Kelkaj senditoj estas kategoriigitaj kiel mesaĝistoj (en araba: رُسُل‎, rusul), kiuj transsendas la dian rivelon tra la perado de anĝelo. La islamanoj kredas, ke ekzistis multaj profetoj, inklude multajn kiuj ne estas menciitaj en la Korano. En la Korano oni diras, ke "estas po unu mesaĝisto por ĉiu komunumo." La kredo en la islamaj profetoj estas unu de la ses principoj de la islama kredo. (eo)
Los profetas del islam (árabe: ِٱلْأَنۢبِيَاءُ فِي ٱلْإِسْلَام‎‎, al-ʾAnbiyāʾ fī al-ʾIslām) son individuos enviados por Dios a varias comunidades para servir como ejemplos de conducta ideal y para esparcir el mensaje de Dios por la tierra de acuerdo con el islam. Algunos mensajeros son categorizados como mensajeros (árabe: رُسُل‎, rusul), quienes transmiten la revelación divina a través de la intercesión de un ángel. Los musulmanes creen que muchos profetas existieron, incluyendo a muchos que no son mencionados en el Corán. En el Corán se dice que "Hay un Mensajero para cada comunidad." La creencia en los profetas islámicos es uno de los seis artículos de la fe islámica. (es)
Prophets in Islam (Arabic: الأنبياء في الإسلام, romanized: al-ʾAnbiyāʾ fī al-ʾIslām) are individuals in Islam who are believed to spread God's message on Earth and to serve as models of ideal human behaviour. Some prophets are categorized as messengers (Arabic: رسل, romanized: rusul, sing. رسول, rasūl), those who transmit divine revelation, most of them through the interaction of an angel. Muslims believe that many prophets existed, including many not mentioned in the Quran. The Quran states: "And for every community there is a messenger." Belief in the Islamic prophets is one of the six articles of the Islamic faith. (en)
Nabi dan rasul adalah manusia yang dipilih secara langsung oleh Allah untuk mengajarkan tauhid kepada umat manusia melalui penerimaan wahyu. Dalam Islam, nabi (نبي, nabī; jamak: أنبياء, anbiyāʾ) adalah seorang yang mendapat wahyu dari Allah. Di antara para nabi, ada juga yang merupakan rasul (رسول, rasūl; jamak: رسل, rusul), yakni seorang yang mendapat wahyu Allah dan wajib menyebarkan ajarannya. (in)
Dans l'islam, les prophètes (ou nabi ; arabe : نبی, nabī ; hébreu : נביא, nâbîy ; grec : προφήτης, prophētēs) sont des hommes chargés de transmettre le message de l'unicité divine et d'un monothéisme adamique pur. Le premier des prophètes de l'islam est chronologiquement Adam, et le dernier est Mahomet, d'où son titre de « sceau des prophètes » (Coran, Sourate XXXIII, verset 40). (fr)
I profeti dell'islam (in arabo: ﻧﺒﻲ‎, nabi , pl. anbiyāʾ) sono uomini inviati da Allah per additare all'umanità la via della salvezza. Sono descritti nel Corano e dalla tradizione letteraria dei musulmani. Nell'islam tutti (compresi Gesù e Muhammad) sono considerati esclusivamente e del tutto uguali di fronte a Dio (Allah). Diversamente dal giudaismo e dalla cristianità, l'islam distingue tra (rasul) e profeti (nabī). Entrambi sono portatori della (Wahi) "ispirata divinamente". I messaggeri sono portatori del messaggio divino per una specifica comunità attraverso un libro. (it)
De term profeet (nabi) (Arabisch: ٱلْأَنۢبِيَاء فِي ٱلْإِسْلَام, al-ʾAnbiyāʾ fī al-ʾIslām) wordt in de islam gebruikt om diegenen aan te duiden die door God uitverkoren zijn Zijn wil te verkondigen. Daarnaast zijn er ook profeten die boodschapper (rasoel) (Arabisch: رُسُل) zijn. De islamitische interpretatie van de Koran stelt dat Mohammed als profeet "boodschapper Gods en zegel der profeten" (soera De Partijscharen 40) de culminatie is van een serie voorgaande profeten. Velen van hen, maar niet allen, maken in de Koran, maar ook in Hadith, hun opwachting. (nl)
Наби́ (араб. نبي‎ — пророк‎, мн. ч. анбийа' араб. الأنبیاء‎ ) — в исламе — люди, избранные Богом (Аллахом) для передачи откровения (вахй) и Писания. Термин наби употреблён в Коране наряду с расуль («посланник»). Среди упомянутых в Коране пророков: Адам, Нух, Ибрахим, Исмаил, Якуб, Юсуф, Муса, Давуд, Сулейман, Иса и др. Последним пророком — «печать пророков» (хатим ан-набийин) — называется пророк Мухаммад. (ru)
Пророки ісламу — в ісламі стверджується, що Аллах послідовно посилав на землю пророків, які повинні були проповідувати людям єдинобожність. Проповідь кожного з них була адресована окремому народові. У мусульманській традиції вважається, що пророків було понад сто тисяч, та в Корані згадано лише 25. (uk)

rdfs:label

النبوة في الإسلام (ar)
Profetes en l'islam (ca)
Proroci islámu (cs)
Propheten des Islam (de)
Profetoj de Islamo (eo)
Profetas del islam (es)
Nabi dan Rasul (in)
Prophètes de l'islam (fr)
Profeti dell'islam (it)
イスラム教の預言者 (ja)
이슬람의 예언자 (ko)
Profeten van de islam (nl)
Prophets and messengers in Islam (en)
Profetas do Islão (pt)
Пророк в исламе (ru)
Пророки ісламу (uk)
伊斯蘭教的先知 (zh)

owl:sameAs

is dbo:wikiPageRedirects of