Die Ordnance QF 18 Pfünder war ein britisches Geschütz der leichten britischen Artillerie des Ersten Weltkrieges. (de)
Le canon Ordnance QF 18 pounder, ou simplement 18-pounder ou 18-pdr, fut le principal canon de campagne britannique de l'époque de la Première Guerre mondiale. Il forma l'épine dorsale de la (en) durant la guerre et fut produit en grandes quantités. Il fut utilisé par les troupes britanniques et celles du Commonwealth sur les principaux théâtres d'opération et par les troupes britanniques en Russie en 1919. Son calibre (84 mm) et le poids de son obus étaient supérieurs à ceux des canons de campagne équivalents en service dans les armées françaises (75 mm) et allemandes (77 mm). Jusqu'à la mécanisation des années 1930, il était généralement tiré par des chevaux. Les premières versions furent mises en service en 1904 et les dernières restèrent en service dans les forces britanniques jusqu'au début de 1942. Durant l'entre-deux-guerres, le 18-pounder servit de base aux premières versions de l'excellent canon Ordnance QF 25 pounder, arme principale de l'artillerie britannique pendant et après la Seconde Guerre mondiale, un peu comme le 18-pounder l'avait été pendant la Première. Les États-Unis en firent aussi un dérivé adapté aux obus de 75 mm, le canon de 75 mm Mod 1917. (fr)
The Ordnance QF 18-pounder, or simply 18-pounder gun, was the standard British Empire field gun of the First World War-era. It formed the backbone of the Royal Field Artillery during the war, and was produced in large numbers. It was used by British Forces in all the main theatres, and by British troops in Russia in 1919. Its calibre (84 mm) and shell weight were greater than those of the equivalent field guns in French (75 mm) and German (77 mm) service. It was generally horse drawn until mechanisation in the 1930s. The first versions were introduced in 1904. Later versions remained in service with British forces until early 1942. During the interwar period, the 18-pounder was developed into the early versions of the equally famous Ordnance QF 25-pounder, which would form the basis of the British artillery forces during and after the Second World War in much the same fashion as the 18-pounder had during the First. (en)
Il cannone da campagna a tiro rapido Ordnance QF 18 pounder da 18 libbre fu il principale pezzo di artiglieria campale dell'Esercito britannico nel periodo della prima guerra mondiale. Immesso in servizio partire dal 1904 dopo l'esperienza non positiva della guerra anglo-boera, si dimostrò robusto, affidabile e preciso, in grado di competere con i cannoni campali delle altre grandi potenze. Rimase in servizio con varie modifiche fino alla prima parte della seconda guerra mondiale. (it)
Armata 18-funtowa (Ordnance QF 18-pounder) - armata polowa kalibru 84 mm używana przez armię brytyjską w czasie I wojny światowej i w początkowym okresie II wojny światowej. Armata 18-funtowa powstała w wyniku poszukiwania nowoczesnej szybkostrzelnej armaty polowej dla Armii Brytyjskiej na początku XX wieku. W 1901 roku wydano specyfikację na opracowanie armaty, a w 1903 przeprowadzono jej próby. Wraz ze lżejszą o takiej samej konstrukcji, przeznaczoną dla artylerii konnej, została przyjęta na uzbrojenie w grudniu 1904 roku. Zastępowały one zakupione w niewielkich ilościach w Niemczech armaty 15-funtowe. Armaty 18-funtowe zaczęły wchodzić na wyposażenie w 1906 roku. Pierwsze modele armaty 18-funtowej, Mk I i Mk II różniły się jedynie technologią wykonania lufy. Charakterystyczną cechą konstrukcyjną, podobnie jak armaty 13-funtowej, był sprężynowo-olejowy oporopowrotnik umieszczony nad lufą i łoże z pojedynczym rurowym ogonem. Wczesne armaty 18-funtowe miały siedzenia dla dwóch kanonierów po obu stronach lufy, później usunięte i zastąpione tarczą ochronną. Główną różnicę wizualną w stosunku do armaty 13-funtowej stanowiła dłuższa lufa i nieco większe wymiary. Armata 18-funtowa w pierwotnej postaci służyła na wszystkich frontach I wojny światowej. Uznawana była za najważniejsze brytyjskie działo I wojny światowej. Jej zaletą były cięższe pociski (8,4 kg), niż analogicznych dział kalibru 75-77 mm używanych przez inne armie. Donośność wynosiła 6525 jardów (ok. 5966 m). Główną wadą były usterki sprężyn oporopowrotnika, krytykowano także ograniczoną donośność, spowodowaną przez rurowy ogon, nie pozwalający na duży kąt podniesienia lufy, oraz umiarkowaną szybkostrzelność z powodu konstrukcji zamka śrubowego. Podczas wojny armaty ulepszano przez dodanie prostokątnego opancerzonego zbiornika oleju nad oporopowrotnikiem. W toku dalszych modyfikacji zastępowano sprężynowo-olejowy oporopowrotnik przez dłuższy hydropneumatyczny. Ulepszone w ten sposób łoże działa było oznaczone Mk II (nowe) lub Mk I* (konwertowane z istniejących) - oznaczenia wzoru łoża były niezależne od oznaczeń samej armaty. Wyprodukowano w Wielkiej Brytanii 1126 armat tych modeli przed wojną, oraz 99 w Indiach, a następnie jeszcze 8393 podczas wojny. Ponadto, 851 sztuk wyprodukowano w USA. W okresie międzywojennym armaty te zostały przesunięte do rezerwy. Po wybuchu II wojny światowej pozostałe „osiemnastofuntówki” ponownie weszły do służby jako działa obrony wybrzeża bądź w jednostkach szkoleniowych. Pierwsza wersja produkcyjna Mark I została szybko zastąpiona „zracjonalizowaną” wersją "Mark II", której produkcja została uproszczona. Mark III była tylko wersją eksperymentalną i nie weszła do produkcji. Odmiany Mark I i II używane były jeszcze w okresie międzywojennym, a niektóre nawet były użyte bojowo na Dalekim Wschodzie w czasie II wojny światowej. Ostateczną ulepszoną wersją produkcyjną była Mark IV, która weszła do służby dopiero w ostatnich miesiącach wojny w 1918 roku. Różniła się ona całkowicie od wcześniejszych modeli. Nowy zamek śrubowy typu Ashbury breech pozwolił na zwiększenie szybkostrzelności działa, a łoże skrzynkowe z otworem pośrodku pozwoliło na zwiększenie kąta podniesienia lufy i tym samym donośności, która wzrosła do 9300 jardów (8500 m). Zastosowano nowy oporopowrotnik hydropneumatyczny, o zmiennym odrzucie, umieszczony klasycznie - w prostokątnej obudowie pod lufą, zamiast nad nią. Pierwszy model ulepszonego łoża oznaczony był Mk III, kolejny Mk IV, a następnie opracowano także łoże dwuogonowe Mk V. W 1926 armaty Mark IV zostały użyte do uzbrojenia eksperymentalnych dział samobieżnych Birch Gun, ale nie weszły one do masowej produkcji. Począwszy od 1936 roku około 1000 dział Mark IV została przebudowana na armaty 25-funtowe Mark I (oznaczane też jako 18/25-funtowe). W odróżnieniu od wczesnych modeli, działa Mk IV były szeroko używane bojowo w początkowym okresie II wojny światowej, a do szkolenia służyły do 1944 roku. Z armaty można było wystrzeliwać pociski burzące, szrapnele, pociski chemiczne, dymne i zapalające. Amunicja była scalona. Masa pocisku ok. 18 funtów (8,1 kg). Do początkowego okresu I wojny światowej podstawowym pociskiem był szrapnel, zawierający 374 ołowiano-antymonowe kulki wagomiaru 1/40 funta. Pocisk burzący wprowadzono do produkcji dopiero w 1914 roku. Brytyjska Królewska Artyleria Polowa (Royal Field Artillery) na początku I wojny światowej była zorganizowana w 6-działowe baterie, później organizowano też baterie 4-działowe. Brygady artylerii składały się z trzech baterii. Pierwsze sześć dywizji piechoty Brytyjskich Sił Ekspedycyjnych miały m.in. po trzy brygady artylerii dział 18-funtowych, później formowane dywizje miewały słabszą artylerię. W 1917 roku zreorganizowano artylerię dywizyjną, którą tworzyły dwie brygady, składające się z trzech baterii 18-funtowych i jednej haubic 4,5-calowych każda. Działo 18-funtowe podczas I wojny światowej było holowane zaprzęgiem 6-konnym, z przodkiem. Obsada działa składała się z 10 ludzi, z czego 6 bezpośrednio obsługiwało armatę. W przodku działa mieściły się 24 naboje, w baterii przewożono dalsze 152 na działo. (pl)
O Ordnance QF 18 pounder, ou simplesmente 18-pounder Gun, era a peça de artilharia terrestre padrão do Império Britânico durante a Primeira Guerra Mundial. Era o suporte principal da (RFA) durante a guerra, e foi produzida em massa. Foi utilizada pelas forças britânicas nos principais teatros de operação, e pelas tropas britânicas na Rússia em 1919. O seu calibre (84 mm) e peso do projéctil era maior do que os equivalentes dos franceses (75 mm) e alemães (77 mm). Era transportado com recurso a cavalos até à sua mecanização nos anos 1930. As primeira versões foram introduzidas em 1904. Versões posteriores mantiveram-se ao serviço das forças britânicas até inícios de 1942. Durante o período entre-guerras, o 18-pounder constituiu a base de versões do igualmente famoso que, por seu lado, foi a base das forças de artilharia britânicas durante e após a Segunda Guerra Mundial. (pt)
Il cannone da campagna a tiro rapido Ordnance QF 18 pounder da 18 libbre fu il principale pezzo di artiglieria campale dell'Esercito britannico nel periodo della prima guerra mondiale. Immesso in servizio partire dal 1904 dopo l'esperienza non positiva della guerra anglo-boera, si dimostrò robusto, affidabile e preciso, in grado di competere con i cannoni campali delle altre grandi potenze. Rimase in servizio con varie modifiche fino alla prima parte della seconda guerra mondiale. (it)
The Ordnance QF 18-pounder, or simply 18-pounder gun, was the standard British Empire field gun of the First World War-era. It formed the backbone of the Royal Field Artillery during the war, and was produced in large numbers. It was used by British Forces in all the main theatres, and by British troops in Russia in 1919. Its calibre (84 mm) and shell weight were greater than those of the equivalent field guns in French (75 mm) and German (77 mm) service. It was generally horse drawn until mechanisation in the 1930s. (en)
Le canon Ordnance QF 18 pounder, ou simplement 18-pounder ou 18-pdr, fut le principal canon de campagne britannique de l'époque de la Première Guerre mondiale. Il forma l'épine dorsale de la (en) durant la guerre et fut produit en grandes quantités. Il fut utilisé par les troupes britanniques et celles du Commonwealth sur les principaux théâtres d'opération et par les troupes britanniques en Russie en 1919. Son calibre (84 mm) et le poids de son obus étaient supérieurs à ceux des canons de campagne équivalents en service dans les armées françaises (75 mm) et allemandes (77 mm). Jusqu'à la mécanisation des années 1930, il était généralement tiré par des chevaux. (fr)
Armata 18-funtowa (Ordnance QF 18-pounder) - armata polowa kalibru 84 mm używana przez armię brytyjską w czasie I wojny światowej i w początkowym okresie II wojny światowej. Armata 18-funtowa powstała w wyniku poszukiwania nowoczesnej szybkostrzelnej armaty polowej dla Armii Brytyjskiej na początku XX wieku. W 1901 roku wydano specyfikację na opracowanie armaty, a w 1903 przeprowadzono jej próby. Wraz ze lżejszą o takiej samej konstrukcji, przeznaczoną dla artylerii konnej, została przyjęta na uzbrojenie w grudniu 1904 roku. Zastępowały one zakupione w niewielkich ilościach w Niemczech armaty 15-funtowe. Armaty 18-funtowe zaczęły wchodzić na wyposażenie w 1906 roku. Pierwsze modele armaty 18-funtowej, Mk I i Mk II różniły się jedynie technologią wykonania lufy. Charakterystyczną cechą kon (pl)
O Ordnance QF 18 pounder, ou simplesmente 18-pounder Gun, era a peça de artilharia terrestre padrão do Império Britânico durante a Primeira Guerra Mundial. Era o suporte principal da (RFA) durante a guerra, e foi produzida em massa. Foi utilizada pelas forças britânicas nos principais teatros de operação, e pelas tropas britânicas na Rússia em 1919. O seu calibre (84 mm) e peso do projéctil era maior do que os equivalentes dos franceses (75 mm) e alemães (77 mm). Era transportado com recurso a cavalos até à sua mecanização nos anos 1930. (pt)