źródło wiarygodnej i rzetelnej wiedzy (original) (raw)

Mowa rodzinna niechaj będzie prosta.

Ażeby każdy, kto usłyszy słowo

Widział jabłonie, rzekę, zakręt drogi,

Tak jak się widzi w letniej błyskawicy.

Nie może jednak mowa być obrazem

I niczym więcej. Wabi ją od wieków

Rozkołysanie rymu, sen, melodia.

Bezbronną mija suchy, ostry świat.

Niejeden pyta dzisiaj co to znaczy

Ten wstyd, jeżeli czyta księgę wierszy,

Jakby do gorszej natury w nim samym

Zwracał się autor w niejasnym zamiarze

Myśl odsuwając i myśl oszukując.

Z przyprawą żartu, błazeństwa, satyry,

Jeszcze się umie podobać poezja.

Jej znakomitość wtedy się docenia.

Ale te walki, gdzie stawką jest życie

Toczy się w prozie. Nie zawsze tak było.

I niewyznany dotychczas jest żal.

Służą, nie trwają, romanse, traktaty.

Bo więcej waży jedna dobra strofa

Niż ciężar wielu pracowitych stronic.

Cz. Miłosz Wiersze, t. 2, Kraków 1993