Ynglingatal – heimskringla.no (original) (raw)

Varð framgengt,
þars Fróði bjó,
feigðar orð,
er at Fjölni kom;
siklingi
svigðis geira
vágr vindlauss
of viða skyldi.
En dagskjarr
Dúrnis niðja
salvörðuðr
Sveigði vélti,
þás í stein
hinn stórgeði
Dusla konr
ept dvergi hljóp,
ok salr bjartr
þeira Sökmímis
jötunbyggðr
við jöfri gein.
En á vit
Vilja bróður
vitta véttr
Vanlanda kom,
þás trollkund
of troða skyldi
liðs grímildr
ljóna bága,
ok sá brann
á beði Skútu
menglötuðr,
es mara kvalði.
Ok Visburs
vilja byrgi
sævar niðr
svelga knátti,
þás meinþjóf
markar öttu
setrverjendr
á sinn föður,
ok allvald
í arinkjóli
glóða garmr
glymjandi beit.
Hitt vas fyrr,
at fold ruðu
sverðberendr
sínum drótni,
ok landherr
af lífs vönum
dreyrug vápn
Dómalda bar,
þás árgjörn
Jóta dolgi
Svía kind
of sóa skyldi.
Ok þess opt
of yngva hrør
fróða menn
of fregit hafðak,
hvar Dómarr
á dynjanda
bana háalfs
of borinn væri.
Nú þat veitk,
at verkbitinn
Fjölnis niðr
við Fýri brann.
Kveðkat dul,
nema Dyggva hrør
Glitnis gná
at gamni hefr,
þvít jódís
Ulfs ok Narfa
Konungmann
kjósa skyldi,
ok allvald
Yngva þjóðar
Loka mær
of leikinn hefr.
Frák at Dagr
dauða orði
frægðar fúss
of fara skyldi,
þás valteins
til Vörva kom
spakfrömuðr
spörs at hefna.
Ok þat orð
á austrvega
vísa ferð
frá vígi bar,
at þann gram
of geta skyldi
sløngviþref
Sleipnis verðar.
Þat telk undr,
ef Agna her
Skalfar ráð
at sköpum þóttu,
þás gœðing
með gollmeni
Loga dís
at lopti hóf,
hinn's við Taur
temja skyldi
svalan hest
Signýjar vers.
Fell Alrekr,
þars Eireki
bróður vápn
at bana urðu,
ok hnakkmars
með höfuðfetlum
Dags fríendr
of drepask kóðu.
frát maðr áðr
eykja greiði
Freys afspring
í folk hafa.
Auk varð hinn,
es Alfr of vá
vörðr véstalls,
of veginn liggja,
es döglingr
dreyrgan mæki
öfundgjarn
á Yngva rauð.
Vasa þat bært
at Bera skyldi
valsœfendr
vígs of hvetja,
þás brœðr tveir
at bönum urðusk,
óþurfendr,
of afbrýði.
Varð Jörundr
hinn's endr of dó,
lífs of lattr
í Limafirði,
þás hábrjóstr
hörva Sleipnir
bana Goðlaugs
of bera skyldi,
ok Hagbarðs
hersa valdi
höðnuleif
at halsi gekk.
Knátti endr
at Upsölum
ánasótt
Aun of standa,
ok þrálífr
þiggja skyldi
jóðs alað
öðru sinni.
Ok sveiðurs
at sér hverfði
mækis hlut
hinn mjávara,
es okhreins
áttunga hrjóðr
lögðis odd
liggjandi drakk.
Máttit hárr
mæki hjarðar
austrkonungr
upp of halda.
Ok lofsæll
ór landi fló
Týs áttungr
Tunna ríki,
en flæming
farra trjónu
jötuns eykr
á Agli rauð,
sás of austr
áðan hafði
brúna hörg
of borinn lengi,
en skiðlauss
Skilfinga nið
hœfis hjörr
til hjarta stóð.
Fell Óttarr
und ara greipar
dugandligr
fyr Dana vápnum;
þann hergammr
hrægum fœti,
víts borinn,
á Vendli sparn.
Þau frák verk
Vátts ok Fasta
sœnskri þjóð
at sögum verða,
at eylands
jarlar Fróða
vígfrömuð
of veginn höfðu.
Þat frák enn,
at Aðils fjörvi
vitta véttr
of viða skyldi,
ok dáðgjarn
af drasils bógum
Freys áttungr
falla skyldi.
Ok við aur
ægir hjarna
bragnings burs
of blandinn varð,
ok dáðsæll
deyja skyldi
Ála dolgr
at Upsölum.
Veitk Eysteins
enda folginn
lokins lífs
á Lófundi,
ok sikling
með Svíum kóðu
józka menn
inni brenna.
Ok bitsótt
í brandnói
hlíðar þangs
á hilmi rann,
þás timbrfastr
toptar nökkvi,
flotna fullr,
ok fylki brann.
Þat stökk upp,
at Yngvari
Sýslu kind
of sóit hafði;
ljóshömum
við lagar hjartar
herr eistneskr
at hilmi vá,
ok austmarr
jöfri sœnskum
Gymis ljóð
at gamni kveðr.
Varð Önundr
Jónakrs bura
harmi heptr
und himinfjöllum,
ok ofvæg
Eistra dolgi
heipt hrísungs
at hendi kom,
ok sá frömuðr
foldar beinum
Högna hrørs
of horfinn vas.
Ok Ingjald
ífjörvan trað
reyks rösuðr
á Ræningi,
þás húsþjófr
hyrjar leistum
goðkynning
í gögnum sté.
Ok sá urðr
allri þjóðu
sanngörvastr
með Svíum þótti,
es hann sjalfr
sínu fjörvi
frœknu fyrstr
of fara skyldi.
Ok við vág,
hinn's viðjar...
hræ Áleifs
ölgylðir svalg,
ok glóðfjalgr
gørvar leysti
sunr Fornjóts
af Svía jöfri.

42
Sá áttkonr
frá Upsölum
Lofða kyns
fyr löngu hvarf.

Þat frá hverr,
at Halfdanar
sökmiðlendr
sakna skyldu,
ok hallvarps
hlífi-Nauma
þjóðkonung
á Þótni tók,
ok Skereið
í Skíringsal
of brynjalfs
beinum drúpir.
En Eysteinn
fyr ási fór
til Býleists
bróður meyjar,
ok nú liggr
und lagar beinum
rekks löðuðr
á raðar broddí,
þarsélkaldr
hjá jöfur gauzkum
Vöðlu straumr
at vági kømr.
Ok til þings
þriðja jöfri
Hveðrungs mær
ór heimi bauð,
þás Halfdanr,
sás Holtum bjó,
norna dóms
of notit hafði,
ok buðlung
á Borrói
sigrhafendr
síðan fálu.
Varð Goðrøðr
hinn göfugláti
lómi beittr,
sás löngu vas,
ok umbráð,
at ölum stilli,
höfuð heiptrækt
at hilmi dró.
Ok launsigr
hinn lómgeði
Ásu árr
af jöfri bar,
en buðlungr
á beði fornum
Stíflusunds
of stunginn vas.
Ok niðkvísl
í Nóregi
þróttar Þrós
of þróazk hafði.
Réð Áleifr
Upsa forðum
víða frægr
ok vestmari,
unz fótverkr
við Foldar þröm
of viða vin
of viða skyldi.
Liggr gunndjarfr
á Geirstöðum
herkonungr
haugi ausinn.
Þat veitk bezt
und bláum himni
kenninafn,
svát konungr eigi,
er Rögnvaldr,
reiðar stjóri,
heiðum-hár
of heitinn es,
ok mildgeðr
markar dróttinn -.

Tjodolv fra Kvine (Þjóðólfr ór Hvini), norsk skald, hirdskald hos kong Harald Hårfagre. I Ynglingatal regner Tjodolv opp kongene av Ynglingeætten i Uppsala og deres etterkommere i Norge. I skjolddråpen Haustlöng beskriver han dekorasjonene på et skjold med avbildning av mytene om jotnen Tjatses botføring av gudinnen Idunn og av guden Tors kamp med jotnen Rogne. Kildetekst: SNL