SuccessGreek (original) (raw)

Αγαπητέ κ. Σαμίρ, μετά από τόσα χρόνια δημοσιογραφικής και συγγραφικής δουλειάς, ήρθε μια μέρα πού όλοι εξεπλάγησαν με τις τολμηρές, αιρετικές σας απόψεις. Τι συνέβη; Πώς μπορεί ένας πασίγνωστος Εβραίος να μιλήσει ανοιχτά για �ρατσιστικό Ισραήλ�, για το δικαίωμα των Παλαιστινίων στην επιστροφή και την αντίσταση, για τα αμερικάνικα εγκλήματα στο Ιράκ, κτλ;

- Αγαπητέ Κώστα, δεν είναι παράξενο το ότι σε μια κρίσιμη στιγμή συνέτρεξα την δεύτερή μου πατρίδα, τους Αγίους Τόπους, αυτήν την τερπνή και χαριτωμένη αδελφή της Ελλάδος - τόσο παρόμοια της Πελοποννήσου η της Κρήτης - τον ζωντανό ναό του Θεού, γιατί καταστρέφονταν μπροστά στα μάτια μας από τις μανιακές δυνάμεις του Σαρόν. Είναι παράξενο το ότι σιγούσα μέχρι πρόσφατα. Όμως το ένστικτο της αυτοσυντήρησης μας κάνει όλους δειλούς και, συγχρόνως, ο άνθρωπος είναι από τη φύση του αισιόδοξος. Όσο το παιδί δεν κλαίει, δεν δίνουμε πολλή προσοχή στη δυσφορία του. Όσο οι Παλαιστίνιοι ήταν σιωπηλοί, κάποιος σκέφτονταν �ε, πιθανώς τα καταφέρνουν και το κράτος μπορεί να τα βολέψει�. Η Ιντιφάντα όμως ήταν ένα σημάδι ότι αυτοί οι άκρως φιλήσυχοι και υπομονετικοί άνθρωποι σπρώχνονται σε αργό θάνατο και μαζί μ� αυτούς πάει οριστικά κι η Παλαιστίνη. Ένιωσα ότι κάθε σφαίρα του ισραηλινού στρατού σκοτώνει τ� αδέρφια μου, κάθε πυρπολημένη ελιά, κάθε ισοπεδωμένο σπίτι, κάθε κατεδαφισμένη εκκλησία καταστρέφει την πιο βαθειά δομή της ύπαρξής μας. Δεν έχει νόημα η ζωή αν η γη μας έχει καταστραφεί κι αυτό αληθεύει παντού. Οι απλές αντιρρήσεις ή η κριτική δεν αρκούσαν πλέον. Αν ήμουν νεότερος ίσως έμπαινα στους μαχητές της Ναμπλούς ή του Χαν Γιουνίς, αντιστεκόμενος στην επιδρομή των θωρακισμένων τεράτων. Όμως και το γράψιμο είναι μία μορφή πολέμου. Αυτός που γράφει μπορεί να μιμηθεί τον μαχητή αγνοώντας τον κίνδυνο του θανάτου, θέτοντας τον στόχο του πάνω από την αυτοσυντήρηση. Αργότερα ανακάλυψα ότι αυτός ο πόλεμος των λέξεων είναι καλός όχι μόνο για την Παλαιστίνη αλλά και για την ψυχή μου. Έτσι, ο αγώνας για την Παλαιστίνη έγινε μία πνευματική αναζήτηση για μένα και πολλούς άλλους.

- Πολεμήσατε με τον ισραηλινό στρατό κατά των Αράβων το 1973. Ποιες ουσιώδεις διαφορές υπάρχουν μεταξύ τότε και σήμερα; Ποιο είναι το πνεύμα των ισραηλινών φαντάρων στα Κατεχόμενα;

- Το 1973 πολέμησα εναντίον ξένων στρατών, εναντίον Αιγυπτίων και Σύρων. Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στο να πολεμάς έναν στρατό και να πολεμάς πολίτες. Οι πόλεμοι δεν είναι κάτι ασυνήθιστο για τον άνθρωπο και δεν είναι ντροπή να πολεμήσεις ως στρατιώτης εναντίον άλλων στρατιωτών. Όμως το να πολεμάς εναντίον πολιτών είναι κάτι διαφορετικό και απαράδεκτο. Κάποιοι στρατιώτες του ισραηλινού στρατού νιώθουν το ίδιο πράγμα. Όταν με σταματούν στα σημεία ελέγχου και με αναγνωρίζουν, συχνά εκφράζουν την υποστήριξη στις απόψεις μου. Άλλοι όμως είναι δηλητηριασμένοι από την εβραϊκή εθνικιστική προπαγάνδα μίσους πού ξεχύνεται από τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα, όπως ήταν οι Γερμανοί στρατιώτες τον καιρό του Χίτλερ.

- Η θέση σας για τη διένεξη Ισραήλ και Παλαιστινίων είναι πως μπορεί να τερματισθεί με την οικοδόμηση ενός ενιαίου κράτους, με ισονομία για όλους τους πολίτες του. Είναι πιο ρεαλιστική από τη λύση των δύο χωριστών κρατών;

- Κρίνοντας από την ερώτηση, υπάρχουν χώρια το Ισραήλ και η Παλαιστίνη κι ο Σαμίρ θέλει να τα ενώσει. Δεν είναι όμως έτσι. Έχουμε �ένα κράτος�, πρακτικά πάντα είχαμε. Η Παλαιστίνη διχοτομήθηκε για μια πολύ σύντομη περίοδο, από το 1948 έως το 1967, αλλά πριν και μετά το διάλειμμα αυτό οι διαφορετικές κοινότητες της Παλαιστίνης ζούμε μαζί σ� αυτήν την ενιαία, όμορφη χώρα μεταξύ του Ιορδάνη ποταμού και της Μεσογείου. Δεν μπορεί να χωριστεί γιατί είναι τόσο μικρή κι οι άνθρωποι ζουν σε κοντινές γειτονιές. Επιπλέον, χωρίς τους Παλαιστίνιους η Παλαιστίνη πεθαίνει. Όπως η Κύπρος πριν το 1974, είμαστε ακόμα μία χώρα και η ιδέα της διχοτόμησης της Παλαιστίνης είναι τόσο λανθασμένη όσο και της Κύπρου. Τώρα πού οι κοινότητες της Κύπρου προσπαθούν να συμβιβαστούν, δεν πρέπει να προωθούμε τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης. Πρέπει να μάθουμε από τα λάθη των άλλων: η διχοτόμηση της Κύπρου δεν έφερε καμμία ευλογία στους Κύπριους και δεν πρέπει να το επιχειρήσουμε κι εδώ. Η τεράστια τραγωδία της ελληνοτουρκικής διαίρεσης και οι πληθυσμιακές μετακινήσεις είναι ζωντανή απόδειξη πως ήταν λάθος τρόπος επίλυσης του προβλήματος. Όποτε ταξιδεύω στην ανατολική Μεσόγειο θλίβομαι βαθειά που δεν υπάρχουν πλέον Έλληνες στη Σμύρνη, Τούρκοι στη Θεσσαλονίκη. Στην Κωνσταντινούπολη η Αγία Σοφία και η Αγία Ειρήνη ακόμα θυμούνται το ορθόδοξο παρελθόν τους και τα τζαμιά στη Ρόδο θρηνούν τη χαμένη δόξα τους. Αυτή η τραγωδία μας κατατρύχει ακόμα, γιατί οι Έλληνες ήταν ένα σημαντικό και ηγετικό στοιχείο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αυτού του διαδόχου των Βυζαντινών. Οι Τούρκοι ήταν στρατιώτες και βοσκοί, οι Έλληνες αντιπροσώπευαν το κράτος και το εμπόριο. Υπάρχει ένα νόμισμα, κομμένο το 1455 στην Κωνσταντινούπολη, με χαραγμένο στη μια του όψη �Μεχμέτ, σουλτάνος των πιστών� στα αραβικά και στην άλλη �Μεχμέτ, Αυτοκράτωρ των Ορθοδόξων� στα ελληνικά. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν σαν αυτό το νόμισμα και με Τούρκους πολεμιστές κι Έλληνες υπουργούς διατήρησε την ειρήνη και την ευημερία στη Μεσόγειο. Η Δύση ζήλεψε την επιτυχία της και την υπονόμευσε. Από τη λεηλασία της Κωνσταντινούπολης στα 1204 μέχρι τη Σμύρνη το 1921, η Δύση προσπάθησε να κατακερματίσει την όμορφη Ανατολική μας Μεσόγειο και τελικά τα κατάφερε. Πέρα από την ελληνοτουρκική διαίρεση, ήρθε ο Μουσταφά Κεμάλ και οι πολιτικές του έκαμψαν το πνεύμα των Τούρκων, τους μετέτρεψε σε αμερικάνικο εργαλείο, τους απαγόρεψε να λατρεύουν τον Θεό, ακόμα και να φορούν την εθνική τους ενδυμασία. Η Ελλάδα υποδουλώθηκε στις βρετανικές δυνάμεις για πολλά χρόνια. Οι Έλληνες ήταν η αληθινή δύναμη στην Αυτοκρατορία ενώ στο ανεξάρτητο κράτος τους υπηρετούν τους δυτικούς τουρίστες. Κοιτώντας πίσω κάποιος καταλαβαίνει ότι ο διαμελισμός της Αυτοκρατορίας ήταν ένα ακριβοπληρωμένο λάθος πού ακόμα πληρώνουμε. Διχοτόμηση της Κύπρου, της Ιρλανδίας, της Ινδίας - τόσες διχοτομήσεις που προωθήθηκαν από την ιμπεριαλιστική Δύση και όλες να οδηγούν στην καταστροφή. Αρκετά. Κατά τη γνώμη μου η διχοτόμηση της Παλαιστίνης πρέπει να αποφευχθεί, και για τα πραγματικά προβλήματα να μεριμνήσουμε προωθώντας την ισότητα, τη δημοκρατία, την αγάπη για την πατρίδα μας και το πνεύμα της. Ίσως η μη διχοτόμηση της Παλαιστίνης να αποτελέσει το κομβικό σημείο για την ανθρωπότητα.

- Έχετε πει ότι ο �οδικός χάρτης� για την ειρήνη στην Παλαιστίνη είναι ένας συμβιβασμός μεταξύ των νεοσυντηρητικών Εβραίων της Ουάσινγκτον και των φιλελεύθερων Εβραίων της Νέας Υόρκης, μεταξύ των οποίων η μόνη διαφορά έγκειται στη μέθοδο, όχι στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Τι μέλλον βλέπετε σ� αυτήν την ιστορία και το πείραμα Αμπάς;

- Το μέλλον εξαρτάται από όλους μας. Σίγουρα, αν οι σημερινές εβραϊκές ελίτ το πάρουν στα χέρια τους, η Παλαιστίνη θα καταστραφεί. Ο Μαχμούτ Αμπάς δεν έχει καμμία πιθανότητα να τ� αλλάξει γιατί το μόνο πράγμα που θέλουν από αυτόν οι Ισραηλινοί να κάνει, είναι ν� αρχίσει εμφύλιο πόλεμο και να υπονομεύσει την παλαιστινιακή ενότητα. Αν απορρίψει αυτόν τον επικίνδυνο δρόμο θα εγκαταστήσουν άλλον, πιο �εύκαμπτο� άνθρωπο. Οι Παλαιστίνιοι έχουν μόνο μία διέξοδο: Να απαιτήσουν ισότητα, όπως όλοι γεννιόμαστε ίσοι και η ισότητα είναι η φυσική κατάσταση του Ανθρώπου. Ένας Εβραίος μπορεί να υποστηρίξει αυτήν την απαίτηση αν καταλάβει πλήρως ότι δεν είναι καλύτερος από τούς άλλους. Ακούγεται εύκολο αλλά δεν είναι, γιατί οι Εβραίοι έχουν γαλουχηθεί με αίσθημα υπεροχής. Συνήθως όταν ένας άνθρωπος εβραϊκής καταγωγής αναγνωρίσει ότι είναι ίσος με τους άλλους, ούτε καλύτερος ούτε χειρότερος, παύει να είναι Εβραίος. Στο βιβλίο �Εβραίοι: Η ουσία και ο χαρακτήρας ενός λαού� των Άρθουρ Χέρτζμπεργκ και Άρον Χιρτ Μανχάιμερ (Harper, San Francisco, 1998) υποστηρίζεται ότι μόλις το 13% όσων θα μπορούσαν να είναι Εβραίοι επιλέγουν να παραμείνουν Εβραίοι. Με άλλα λόγια το 87% των δυνητικών Εβραίων αποφάσισαν να μην είναι Εβραίοι. Μόνο στη Ρωσία υπάρχουν ίσως 10-15 εκατομμύρια άνθρωποι εβραϊκής καταγωγής που θα μπορούσαν να αξιώσουν ισραηλινή υπηκοότητα αλλά ελάχιστοι από αυτούς το κάνουν. Στην Παλαιστίνη όμως δεν υπάρχει φανερή διέξοδος για τους Εβραίους και τους απογόνους τους. Είναι κάτι που πρέπει να δημιουργηθεί και να προωθηθεί, ώστε να έχουμε Παλαιστίνιους εβραϊκής καταγωγής, όπως έχουμε Έλληνες ή Ρώσους εβραϊκής καταγωγής.

- Πόσο εύκολο είναι να καταγγέλλει δημοσίως ένας Εβραίος διεθνείς συνωμοσίες των ομοθρήσκων του;

- Η εστίαση στην ισότητα είναι σημαντική γιατί διαχωρίζει τους υποστηρικτές της από τους πιστούς της εβραϊκής υπεροχής και μετατρέπει τη μάχη για την Παλαιστίνη στο σπουδαιότερο τμήμα τής γενικής μάχης για ισότητα.

- Πρόσφατα ο Βλαντιμίρ Γκουζίνσκι, πρώην βαρώνος των ΜΜΕ, συνελήφθη στην Αθήνα με την προοπτική έκδοσης στη Ρωσία. Άλλα βαθύπλουτα μέλη της εβραϊκής κοινότητας επίσης κατηγορούνται για απάτες (Μπερεζόφσκι, Χοντορκόφσκι) και άλλα (Αμπράμοβιτς, Τσουμπάις) συνεχίζουν να διατηρούν καλές σχέσεις με τον Πούτιν και τις ρωσικές Αρχές. Εσείς έχετε γεννηθεί και εργαστεί στη Ρωσία, γνωρίζετε τη χώρα και τον πολιτισμό της. Πώς εξηγείτε την απεριόριστη δύναμη που συγκεντρώθηκε σε εβραϊκά χέρια μετά το 1989;

- Η άνοδος των Εβραίων στην μετασοβιετική Ρωσία είναι ένα από τα φαινόμενα πού σαστίζουν. Έξι από τους επτά πλουσιότερους ανθρώπους στη Ρωσία είναι Εβραίοι και διαθέτουν επιρροή στα ΜΜΕ, στο τραπεζικό σύστημα, στον έλεγχο των φυσικών πόρων. Δεν είναι εύκολο να εξηγήσεις πώς ένας Εβραίος λογιστής από την Τασκένδη, ο Τσερνόι, με μηνιαίο μισθό εκατό ρούβλια, έγινε ιδιοκτήτης όλης της Ρωσικής βιομηχανίας αλουμινίου. Μία εξήγηση βρίσκεται στη θρησκευτική σφαίρα. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ντρέπονται να είναι πλούσιοι. Θυμούνται την παραβολή της βελόνας και της καμήλου. Καταλαβαίνουν ότι τα πλούτη σπανίως περιέρχονται σε τίμιο άνθρωπο. Ντρέπονται για τη δύναμη, γιατί τους έχουν πει: οι τελευταίοι εδώ θα γίνουν πρώτοι εκεί. Αυτή η αρετή της Ορθοδοξίας μερικώς κληρονομήθηκε και στον κομμουνισμό και γι� αυτό πέτυχε στη Ρωσία (θα πετύχαινε και στην Ελλάδα αλλά η Αγγλία τσάκισε τους κομμουνιστές στην μεταπολεμική Ελλάδα). Οι oρθόδοξοι Εβραίοι και οι Καλβινιστές δεν έχουν τέτοιες αναστολές. Αποζητούν τη δύναμη αφού η Παλαιά Διαθήκη λέει �γίνε αφέντης στους αδελφούς σου και θα σε προσκυνήσουν�. Πιστεύουν ότι ο πλούτος είναι σημάδι ευλογίας. Γι� αυτό είναι έτοιμοι να τ� αρπάξουν όλα. Σε λιγότερο θρησκευτικό κλίμα θα παραθέσω τον Βίκτωρ Πελέβιν, έναν σύγχρονο Ρώσο συγγραφέα: �Σε θυελλώδεις καιρούς ένας αδίστακτος και πανούργος τα καταφέρνει καλύτερα από έναν τίμιο, αφού προσαρμόζεται γρήγορα στις συγκυρίες. Σε ένα ορισμένο επίπεδο ατιμίας και πανουργίας ο άνθρωπος προβλέπει τις επερχόμενες αλλαγές εκ των προτέρων κι έτσι προσαρμόζεται ακόμα ταχύτερα. Οι πιο αχρείοι προσαρμόζονται στις αλλαγές πριν ακόμη επισυμβούν. Αυτοί είναι η μηχανή της αλλαγής γιατί δεν προβλέπουν αλλά διαμορφώνουν το μέλλον. Αυτοί οι αδίστακτοι, ξεδιάντροποι, φορτικοί παλιάνθρωποι πείθουν τους υπόλοιπους ότι η πρόβλεψή τους είναι σωστή κι έτσι η αλλαγή επέρχεται�. Με άλλα λόγια η �επιτυχία� μιας ομάδας σε βάρος των άλλων είναι ένα σημάδι έλλειψης ηθικών φραγμών. Αλλά σε πιο πραγματιστική βάση, οι Ρωσοεβραίοι οφείλουν την επιτυχία τους στις στενές τους σχέσεις με τους Αμερικανοεβραίους. Όταν οι Εβραίοι των ΗΠΑ μπήκαν στο μεγάλο παιχνίδι της διανομής των λαφύρων της Ρωσίας, χρειάζονταν τοπικούς συμμάχους και οι Ρωσοεβραίοι ήταν διαθέσιμοι για τον ρόλο αυτόν. Έτσι, αυτή η ανάδειξη των Ρωσοεβραίων είναι ακόμη χειρότερη απ� ό,τι εμφανίζεται, γιατί οι αναδειχθέντες είναι άκρως φιλοαμερικανοί και φιλοκαπιταλιστές. Υποστηρίζουν την κυριαρχία της Δύσης, μάχονται την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και προωθούν την �νεωτερικότητα�, αυτό το δηλητηριώδες μίγμα CNN, MTV και ΔΝΤ. Απολαμβάνουν την υποστήριξη των σημαινόντων Αμερικανοεβραίων. Τον Χοντορκόφσκι υπερασπίζονται διαφορετικοί και μεταξύ τους εχθρικοί Εβραίοι παίκτες όπως ο Ρίτσαρντ Περλ και ο Τζωρτζ Σόρος. Οι New York Times (23-7-03) ανέφεραν απ� τη Μόσχα: �Όταν ο σύμβουλος - κλειδί της Ουάσινγκτον Ρίτσαρντ Περλ παρέστη αυτή τη βδομάδα σε συνάντηση με κορυφαίους Ρώσους πολιτικούς αναλυτές, είχε μιαν αυθόρμητη συμβουλή: Αφήστε ήσυχη τη Yukos Oil, τον ρωσικό ενεργειακό γίγαντα που ενεπλάκη σε αντιπαράθεση με εισαγγελείς� (Yukos θα πει Χοντορκόφσκι). Ο Τσαρλς Γκραντ, άνθρωπος του Σόρος, έγραφε: �Σήμερα με όρους αυστηρά ωφελιμιστικούς, ο Χοντορκόφσκι είναι μία δύναμη του καλού στη Ρωσία. Παρέχει άμεση και έμμεση υποστήριξη σε μια σειρά οργανισμών και ατόμων που προσπαθούν να ανυψώσουν το επίπεδο του ρωσικού καπιταλισμού, της κοινωνίας των πολιτών και της δημοκρατίας. Θέλει να κάνει τη Ρωσία πιο δυτική, που κατά τη γνώμη μου είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται�. Όταν ο Πούτιν κινήθηκε κατά του Γκουζίνσκι, οι Ν.Υ. Times του Σουλτσμπέργκερ κάλεσαν σε υπεράσπιση της ελευθερίας του �ανεξάρτητου Τύπου� - άλλη μία κωδική ονομασία για κείνον που είναι εβραϊκής ιδιοκτησίας, καθώς οι Ν.Υ. Times δεν υπερασπίστηκαν την �Zavtra� κι άλλα αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ. Όμως οι απλοί Εβραίοι, ρωσικής ή ιουδαϊκής καταγωγής - και υπάρχουν εκατομμύρια τέτοιοι - είναι μια άλλη ιστορία. Τους συναντώ, δασκάλους μουσικής, δημοσιογράφους, οικονομολόγους, είναι κανονικοί άνθρωποι, απορρίπτουν ακόμη τη Νέα Τάξη Πραγμάτων και λυπούνται για την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Ακόμα κι οι ολιγάρχες είναι άνθρωποι: Ο Μπερεζόφσκι έγινε δεκτός στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, παντρεύτηκε Ρωσίδα, υποστηρίζει την εθνική αντιπολίτευση και άλλαξε τρόπους. Έχεις λοιπόν δίκιο, Κώστα, ν� απορρίπτεις την μανιχαϊκή προσέγγιση, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη από ένα σχήμα.

- Μιλώντας στη Γαλλία πρόσφατα αναφέρατε τις προσπάθειες του αμερικανοϊσραηλινού βαρώνου των ΜΜΕ, Χαΐμ Σαμπάν να αγοράσει το μεγαλύτερο τηλεοπτικό δίκτυο της Γερμανίας, το KirchMedia. Αν προσθέσουμε την παρουσία του Μέρντοχ στην Ευρώπη, του Ρ. Λώντερ, του Κόνραντ Μπλάκ, του Ντε Μπενεντέτι, κτλ, ποια πρόγνωση κάνετε για το μέλλον των ευρωπαϊκών ΜΜΕ και της Κοινής Γνώμης; Όταν ο Ρ. Μάξγουελ είχε βρεθεί νεκρός, λ.χ., γράφτηκαν πολλά για σχέσεις του με τη Μοσάντ. Υπάρχει πραγματικός φόβος για σιωνιστικό έλεγχο της πληροφόρησης;

- - Στις ΗΠΑ συντρέχουν όλοι οι λόγοι για να φοβάται κανείς μια τέτοια εξέλιξη. Ο Αμερικανοεβραίος ακτιβιστής Τζέφρυ Μπλάνκφορτ κατέγραψε μερικούς σημαντικούς εβραίους στον χώρο: Πρώτα απ� όλα ο Σάμερ Ρέντστοουν (το γένος Ροθστάιν) έχει 8 δις δολάρια στη Viacom που του επιτρέπουν έλεγχο στο CBS, στη Viacom, στο MTV (πρόεδρος ο Μπράιαν Γκρέιντεν) και προσφάτως αγόρασε την Black Entertainment Television και προχώρησε αμέσως στο πετσόκομμα του προγραμματισμού των δημοσίων σχέσεων. Πρόεδρος του CBS είναι ο Λέσλι Μουνβς, ο μεγάλος ανηψιός του Δαβίδ Μπεν Γκουριόν. Ο Μίκαελ Άισνερ είναι ο κύριος ιδιοκτήτης της Disney -Capitol Cities, που κατέχει το ABC. Ο Ντέιβιντ Γουέστιν είναι πρόεδρος του ABC News. Αν και έχασε τηλεθεατές, ο νυκτερινός οικοδεσπότης Τεντ Κόππελ είναι ισχυρός υποστηρικτής του Ισραήλ. Ο Λόυντ Μπράουν είναι πρόεδρος του ABC Entertainment. Και υπάρχει και η πολύχρονη Μπάρμπαρα Γουώλτερς. Ο Νηλ Σαπίρο είναι πρόεδρος του NBC News. Ο Τζέφρυ Ζούκερ είναι επικεφαλής του NBC Entertainment, με τον Τζακ Μάγιερς σε σημαντικό πόστο επίσης. Παρότι ο Ρούπερτ Μέρντοχ του Fox δεν είναι εβραίος, ο πρόεδρος της εταιρείας Μελ Καραμάζιν, ο νούμερο 2 Πήτερ Τσέρνιν κι οι Γκαΐλ Μπέρμαν και Σάντυ Γκρούσοου είναι. Ο Μέρντοχ έχει λάβει πολλά βραβεία από διάφορα εβραϊκά ιδρύματα. Ο Τζέιμι Κέλνερ είναι πρόεδρος της Turner Broadcasting. Ο Γουώλτερ Άιζακσον είναι διευθυντής ειδήσεων στο CNN, όπου βρίσκονται επίσης οι Γουλφ Μπλίτζερ, Λάρυ Κινγκ, Πάουλα Ζαν και η κόρη του Τεντ Κόππελ, Αντρέα. Ο Τζόρνταν Λεβίν είναι πρόεδρος της Warner Bros Entertainment. O Χάουαρντ Στίγκερ της Sony Corp. of America. Ο Ρόμπερτ Σίλερμαν είναι ιδρυτής της Clear Channel Communications. Ο Ιβάν Σέιντενμπεργκ είναι πρόεδρος της Verizon Communications. O Τέντυ Σέμελ (πρώην συμπρόεδρος στη Warner) στη Yahoo. O Μπάρυ Ντίλερ, πρώην ιδιοκτήτης της Universal Entertainment, είναι πρόεδρος της USA Interactive. Ο Τζόελ Κλάιν πρόεδρος των επιχειρήσεων Bertelsmann στην Αμερική (το μεγαλύτερο εκδοτικό συγκρότημα του κόσμου). Ο Μορτ Ζούκερμαν, επικεφαλής του συμβουλίου προέδρων των Μείζονων Εβραϊκών Οργανισμών των ΗΠΑ είναι ιδιοκτήτης των US News, World Report, NY Daily News. Ο Άρθουρ Σουλτσμπέργκερ Τζ. εκδίδει τους New York Times, την Boston Globe, κ.α. Ο Μάρτυ Πέρετζ εκδίδει την προκλητικά φιλοϊσραηλινή New Republic κι ο Γουίλιαμ Κρίστολ την Weekly Standard. Ο Ντόναλντ Γκράχαμ Τζ. είναι πρόεδρος στο Newsweek και στη Washington Post. O Μάικλ Λεντίν του σκανδάλου Ιράν - Κόντρας, εκδίδει το National Review. Ο Ρον Ρόζενταλ κι ο Φιλ Μπρονστάιν διευθύνουν την SF Chronicle. Ο Ντέιβιντ Σνάιντερμαν κατέχει την Village Voice και άλλα εβδομαδιαία �εναλλακτικά� έντυπα. Οι Γουίλιαμ Σαφάιρ, Τομ Φρήντμαν, Τσαρλς Κράουτχαμερ, Ρίτσαρντ Κοέν, Τζεφ Τζάκομπυ είναι από τους ευρύτερα δικτυωμένους αρθρογράφους. Υπάρχει ένα πλήθος ευρέως δικτυωμένων παρουσιαστών τόκσοου, σαν τον Μ. Σάβατζ (ABC) σε πάνω από 100 σταθμούς, τον Μ. Μέντβεντ σε 124 σταθμούς και τον Ντένις Πράγκερ που έχει την ισραηλινή σημαία στην ιστοσελίδα του. Επίσης οι Ρον Όουενς, Μπεν Βάτενμπεργκ και ο Τζων Ρόθμαν, πρώην αξιωματούχος της Zionist Organization of America, όλοι στο ABC στο Σαν Φρανζίσκο. Στο Χόλυγουντ που ιδρύθηκε από Εβραίους υπάρχουν, φυσικά, ο Στήβεν Σπήλμπεργκ, ο Ντέιβιντ Γκέφεν κι ο Τζέφρυ Κράντζμπεργκ της Dreamworks, ο Άισνερ της Disney, ο Άμυ Πασκάλ πρόεδρος της Columbia και πολλοί πολλοί άλλοι. Για τους διανοούμενους υπάρχει το ΝΡR με τον ειδήμονα Ντάνιελ Σορ και τους παρουσιαστές Σκοτ Σάιμον, Λιάνα Χάνσεν, Ρόμπερτ Σήγκαλ, Σούζαν Στάνμπεργκ, Έρικ Βάινερ, Ντάνιελ Λεβ, Λίντα Γκράντσταϊν, Μάικ Σούστερ (θυμάστε τη βελούδινη συνέντευξή του με τον Σαρόν μετά τη Σάμπρα και τη Σατίλα;). Ο Μπλάνκφορτ συμπεραίνει: �Ενώ δεν μπορούν βέβαια όλοι να μπουν στο ίδιο καζάνι, όταν πρόκειται για το Ισραήλ λίγο ή πολύ εγγυώνται ότι κάθε κριτική στο Ισραήλ θα έχει τα όριά της�.

- Μετά την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ μιλήσατε πολύ θερμά για την γαλλική στάση και εκφράσατε την ελπίδα ότι η χώρα αυτή μπορεί ν� αποτελέσει εναλλακτικό παράδειγμα για τον κόσμο. Υπάρχουν οι συνθήκες για κάτι τέτοιο;

- Η Γαλλία, η Γερμανία, η Κίνα, η Ρωσία, ακόμα κι η Τουρκία, το Ιράν, φυσικά, και κάποιες αραβικές χώρες έχουν πραγματικούς και βαρύνοντες λόγους να αντισταθούν στην αμερικανική ηγεμονία. Ας κρατήσουμε την Ελλάδα σε συνεργασία με τις χώρες αυτές για τη δημιουργία ενός καλύτερου, πιο δίκαιου κόσμου!

- Υπάρχει μια ελπίδα στη χώρα μας ότι αυτό το σοκ των νεοσυντηρητικών θα λήξει αν ο Μπους χάσει τις επόμενες εκλογές. Είναι μια ρεαλιστική ελπίδα ή κάποιο άλλο σχέδιο θα ξεκινήσει; Κι αυτή η εκκωφαντική σιωπή των Δημοκρατικών για τα ψέμματα του Μπους είναι απόδειξη για το κοινό τους αφεντικό στην Ιερουσαλήμ;

- Η ήττα του Μπους είναι σαφώς επιθυμητή αλλά πράγματι, πολλοί άλλοι υποψήφιοι επίσης υποστηρίζουν τη Σιωνιστική ατζέντα, καθώς είναι εθιμοτυπία στις ΗΠΑ. Ο Σόρος υποστηρίζει κάποιες εναλλακτικές αλλά εξίσου αισχρές ιδέες, ενώ ο Τζόε Λίμπερμαν έχει άμεσους δεσμούς με την χασεδίτικη κίνηση των Λούμπαβιτς, μια άκρως ενοχλητική Καββαλιστική ομάδα. Ωστόσο δεν νομίζω ότι έχουν �το κοινό τους αφεντικό στην Ιερουσαλήμ�. Κατά τη γνώμη μου το Ισραήλ είναι απλώς ένα εργαλείο στα χέρια τους. Το Ισραήλ είναι πολύ αδύναμο για να κατευθύνει τόσο μεγάλες επιχειρήσεις. Η θέση μας είναι ένας δείκτης της αμερικανοεβραϊκής επιρροής.

- Η τελευταία σας δουλειά είναι η μετάφραση ενός μεσαιωνικού Ταλμουδικού χειρόγραφου στα ρωσικά. Καθώς είστε εξοικειωμένος με την εβραϊκή θρησκεία, μπορείτε να πείτε αν υπάρχει κάποια ρίζα του Κακού σ� αυτήν; Διαδεδομένη ιδέα μεταξύ μη Εβραίων είναι ότι μέρος των προβλημάτων που δημιούργησαν τον αντισημιτισμό πηγάζουν από το μίσος ή το αίσθημα ανωτερότητας των Εβραίων για τα υπόλοιπα έθνη. Υπάρχει αλήθεια στην ιδέα αυτή;

- Στις μέρες μας υποτίθεται πως απαντούμε ότι όλες οι θρησκείες είναι περίπου ίδιες. Είναι όμως σαν να λέμε �όλες οι ιδεολογίες είναι ίδιες�. Αν δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του Ορθόδοξου Χριστιανισμού και του Ιουδαϊσμού, δεν υπάρχει διαφορά και μεταξύ νεοφιλελευθέρων και κομμουνιστών. Όντως, η Ιουδαϊκή θεολογία περιέχει μερικές προβληματικές ιδέες. Όμως ας συζητήσουμε αυτό το περίπλοκο ζήτημα σε μιαν άλλη ευκαιρία.

�ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ�, 3/9/03 � 17/9/03