Augustinos Bairactaris | University Ecclesiastical Academy of Crete (original) (raw)

Papers by Augustinos Bairactaris

The Ecumenical Review, 2010

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρας αποτελεί χωρίς αμφιβολία την εκκλησιαστικ... more Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρας αποτελεί χωρίς αμφιβολία την εκκλησιαστική προσωπικότητα, η οποία συνέβαλε τα μέγιστα στην προσέγγιση των Χριστιανών μεταξύ Ανατολής -Δύσης στη διάρκεια του εικοστού αιώνα, ενσαρκώνοντας στο πρόσωπό του την επιθυμία του Οικουμενικού Θρόνου, όπως αυτή εκφράσθηκε στα Συνοδικά Εγκύκλια γράμματα του 1902, 1904 και 1920, προκειμένου η Ορθόδοξη Εκκλησία να πρωτοστατήσει στη δημιουργία ενός οικουμενικού φορέα της λεγόμενης «Κοινωνίας των Εκκλησιών», η οποία θα ήταν ικανή να φέρει εγγύτερα τις Χριστιανικές Εκκλησίες. Στο πλαίσιο λοιπόν αυτό από τη μία μεριά έθεσε τα θεμέλια της συνεργατικής και διακονικής επαφής του συνόλου των Ορθοδόξων με το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, που είχε ιδρυθεί τον Αύγουστο του 1948, δηλαδή λίγο πριν την εκλογή του ως Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, 1 καθώς πίστευε ότι η Ορθόδοξη Ανατολή και η Διαμαρτυρόμενη Δύση μπορούσαν από κοινού να διαμορφώσουν τις κατάλληλες συνθήκες, οι οποίες με τη σειρά τους θα ευνοούσαν την πρόταξη της χριστιανικής ενότητας και της κοινής μαρτυρίας του Ευαγγελίου στον κόσμο. 2 Από την άλλη μεριά ήταν απόλυτα πεπεισμένος ότι σ' αυτό το οικουμενικό και διαχριστιανικό τόλμημα των καιρών η συμμετοχή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ήταν κάτι παραπάνω από αναγκαία. Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας αντιλαμβανόταν την Οικουμενική Κίνηση ως μία ευκαιρία μοναδική και ως ένα όργανο διεκκλησιαστικό, το οποίο από τη μία μεριά θα κατέβαλε κάθε προσπάθεια επανασύνδεσης των διεστώτων σημείων, όπως αυτά διαμορφώθηκαν στην εξέλιξη της ιστορικής πορείας των Εκκλησιών, και από την άλλη μεριά θα βοηθούσε μέσω της φιλανθρωπίας και της αλληλεγγύης την 1 Τσέτσης Γεώργιος, Η Συμβολή του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην ίδρυση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, εκδ.Τέρτιος, Κατερίνη 1988, σελ.166. 2 Τσέτσης Γεώργιος, Οικουμενικά Ανάλεκτα -Συμβολή στην Ιστορία του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, εκδ.Τέρτιος, Κατερίνη 1987, σελ.127. 1 τραυματισμένη από τους πολέμους και τη φτώχεια ανθρωπότητα. 3 Έτσι μέσα από την κοινή προσπάθεια συνεργασίας θα αναδεικνύονταν όλες εκείνες οι πνευματικές δυνάμεις, που θα δημιουργούσαν ένα ενιαίο Χριστιανικό μέτωπο ενάντια στο ηθικό κακό, που απειλούσε να καταστρέψει τη θρησκευτικότητα της κοινωνίας. 4 Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να πει ότι διά των ενεργειών και των ιστορικών πρωτοβουλιών, που ο ίδιος ανέλαβε, δημιούργησε ένα νέο κεφάλαιο στα θεολογικά πράγματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας λόγω της συμμετοχής της στην εν γένει Οικουμενική Κίνηση, 5 οδηγώντας την Ορθοδοξία μακριά από τον επαρχιωτισμό, την εσωτερίκευση, τον εθνικισμό και την απομόνωση, που χαρακτήριζε μέχρι τότε τον κόσμο της Ορθοδοξίας. 6 Πιστός στο όραμα της οικουμενικής ενότητας των Χριστιανών επιδίωξε, μέσω των επίσημων συναντήσεων με τον Πάπα Ρώμης Παύλο ΣΤ΄, μέσω της αμοιβαίας άρσης των αναθεμάτων κατά το τέλος της Β΄ Συνόδου του Βατικανού και μέσω της συγγραφής του Τόμου Αγάπης, 7 να μεταμορφώσει τις διεκκλησιαστικές σχέσεις μεταξύ της Ορθοδοξίας και του Ρωμαιοκαθολικισμού, που χαρακτηρίζονταν μέχρι τότε από αμοιβαία καχυποψία και έλλειψη εμπιστοσύνης. Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας κήρυττε ότι η ενότητα όλων των ανθρώπων είναι καθήκον όλων των Χριστιανών, καθώς οι Χριστιανοί αποτελούν μέλη αλλήλων και μέρη του Χριστού. Θεωρούσε τον 20 ο αιώνα ως την δεδομένη χρονική ευκαιρία για την εδραίωση της οικουμενικής αγάπης και αδελφοσύνης. Ο ασπασμός της αγάπης και της ειρήνης μεταξύ του Πάπα Παύλου ΣΤ΄ και του Πατριάρχου Αθηναγόρα, κατά τη συνάντησή τους στα Ιεροσόλυμα τον Ιανουάριο του 1964, δεν ήταν μία κίνηση εντυπωσιασμού της κοινής γνώμης, αλλά η εξωτερίκευση της βαθιάς πίστης τους ότι όλα αυτά γίνονται για τη δόξα του ονόματος του Χριστού και για το καλό της ανθρωπότητας. Μέσα λοιπόν σ'

Μία από τις σημαντικότερες θρησκευτικές, ηγετικές, φυσιογνωμίες του αιώνα μας είναι ο Οικουμενικό... more Μία από τις σημαντικότερες θρησκευτικές, ηγετικές, φυσιογνωμίες του αιώνα μας είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Με το πνεύμα της καταλλαγής που γεννά η αγάπη για τον πλησίον και με διάθεση ειλικρινούς διαλόγου από την πρώτη περίοδο, μετά το γεγονός της εκλογής του ως ο 270 ος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και Οικουμενικός Πατριάρχης Νέας Ρώμης, ξεκίνησε μία σειρά επίσημων επισκέψεων στις έδρες όλων των Χριστιανικών Εκκλησιών, Ομολογιών και Θρησκειών ανά τον κόσμο, εγκαινιάζοντας μία πρακτική ζώσας επικοινωνίας και ανταλλαγής απόψεων για όλα τα θέματα που αφορούν τη σχέση της θρησκείας με την κοινωνία και με το περιβάλλον. Το όραμα του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, το οποίο ακολουθεί πιστά από την πρώτη στιγμή, είναι η πίστη στη δυναμική και στις πνευματικές αρετές που μπορεί να αναδείξει η ανθρωπότητα μέσα από την οικουμενική ανεκτικότητα, που έχει ως θεμέλια το διάλογο, την αλληλεγγύη, την ταπείνωση, την αδελφοσύνη και την πίστη στον ένα Θεό. 1 Μόνο έτσι μπορεί να επιτευχθεί, μέσω του εμπνευσμένου ρόλου και λόγου των θρησκευτικών ηγετών, η ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία των λαών, παρά τις όποιες διαφορές τους στον τομέα του πολιτισμού, της οικονομίας, της θρησκείας και της γλώσσας.

Μπαϊραχτάρης Αυγουστίνος, Επ. Καθηγητής Α.Ε.Α.Η.Κ. «Δαμασκηνός Ελβετίας -Ένας εργάτης της Οικουμέ... more Μπαϊραχτάρης Αυγουστίνος, Επ. Καθηγητής Α.Ε.Α.Η.Κ. «Δαμασκηνός Ελβετίας -Ένας εργάτης της Οικουμένης» Βιογραφικά στοιχεία Ο Μητροπολίτης Ανδριανουπόλεως, πρώην Ελβετίας, Δαμασκηνός Παπανδρέου γεννήθηκε στην Κάτω Χρυσοβίτσα της Αιτωλίας το 1936 καταγόμενος από ιερατική οικογένεια. Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους πρωτεργάτες και θεμελιωτές του πνεύματος της Οικουμενικής κίνησης στους κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας κατά τον 20 ο αιώνα. Έχοντας λάβει τις πρώτες του θεολογικές γνώσεις στη σχολή της Χάλκης (1955-1959) μετέβη στη συνέχεια στη Γερμανία για να μετεκπαιδευτεί στα πανεπιστήμια της Βόννης και του Μάρμπουργκ (1959-1965) στους τομείς της Φιλοσοφίας της Θρησκείας και της Συγκριτικής Θρησκειολογίας. Μετά το πέρας των σπουδών του και ύστερα από απόφαση της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου τοποθετείται το 1965 ηγούμενος -διευθυντής του νεοσύστατου ορθόδοξου μοναστικού κέντρου του Taizé στη Γαλλία. Το 1970 εκλέγεται εκ νέου από την Αγία και Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου Μητροπολίτης Τρανουπόλεως, ενώ ένα χρόνο νωρίτερα διορίζεται Προϊστάμενος του Ορθοδόξου Κέντρου του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Chambésy της Γενεύης (1969) με τη μελλοντική προοπτική να συμβάλλει στην αναβάθμιση και στην αναδιοργάνωση των διορθοδόξων και των διεκκλησιαστικών πρωτοβουλιών της Πρωτόθρονης Εκκλησίας. Ταυτόχρονα και μέσα στο πλαίσιο αυτό, αφού πρώτα εκτιμήθηκαν οι ικανότητες και οι αρετές του χαρισματικού Δαμασκηνού, ορίσθηκε από τον αοίδιμο Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα Προϊστάμενος της Γραμματείας επί της προπαρασκευής της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Έτσι ανέλαβε το επίπονο και δύσκολο έργο του συντονισμού του προπαρασκευαστικού έργου των Προσυνοδικών Διορθοδόξων Επιτροπών και των Πανορθοδόξων Διασκέψεων. Το 1982 αποτελεί σημαντική ημερομηνία για το πρόσωπο του Δαμασκηνού, καθώς εκλέγεται από την Αγία και Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου πρώτος Μητροπολίτης Ελβετίας και Έξαρχος Κεντρικής Ευρώπης, διευρύνοντας έτσι τα καθήκοντά του με τη διαποίμανση των Ορθοδόξων

1 π. Αυγουστίνος Μπαϊραχτάρης Επικ. Καθηγητής Α.Ε.Α.Η.Κ. Ανάλυση και Σχολιασμός του Μηνύματος της... more 1 π. Αυγουστίνος Μπαϊραχτάρης Επικ. Καθηγητής Α.Ε.Α.Η.Κ. Ανάλυση και Σχολιασμός του Μηνύματος της Σύναξης των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Πατριαρχείων και των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών (Φανάρι 2014) Καρπός της τελευταίας Συνάξεως των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Πατριαρχείων και των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, που έλαβε χώρα στην Κωνσταντινούπολη από τις 6 μέχρι τις 9 Μαρτίου τρέχοντος έτους, υπήρξε το κοινό τους μήνυμα, το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να λειτουργήσει ως βάση περαιτέρω θεολογικής ερμηνείας της σύγχρονης κοινωνικοοικονομικής κατάστασης που βιώνουμε ως παγκόσμια κοινότητα, αλλά και ως οδοδείκτης πνευματικός για τη διαμόρφωση των σχέσεων των Ορθοδόξων με τους έτερους Χριστιανούς, με τους ανθρώπους των άλλων θρησκειών και με την ίδια την κτίση, δηλαδή το περιβάλλον. Αναμφισβήτητα αποτελεί ένα κείμενο ειρηνοφόρο, που το χαρακτηρίζει το πνεύμα της καταλλαγής, της ελπίδας, της αγαπητικής οικονομίας και όχι της αυστηρότητας, και κυρίως της ευθύνης έναντι του Τριαδικού Θεού και της ιστορίας. Είναι μεν συνοπτικό και σύντομο, χωρίς όμως να στερείται θεολογικής ποιότητας ή μεστότητας. Εξάλλου πίσω από το κείμενο μπορεί κανείς να διακρίνει με ευκολία δύο κορυφαίες θεολογικές, σύγχρονες, εκκλησιαστικές φυσιογνωμίες του Ορθόδοξου πνεύματος, των οποίων το αποτύπωμα και η σκέψη φαίνεται ευδιάκριτα στο κείμενο. Συγκεκριμένα ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος και ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης αποτέλεσαν τον θεολογικό πυρήνα της συντακτικής ομάδας του κειμένου. Χωρίς λοιπόν να εισέρχεται σε λεπτομέρειες, λόγω της υφολογίας του κειμένου (ας μην ξεχνούμε ότι αποτελεί μήνυμα και όχι δοκίμιο), θίγει με ακρίβεια τα ζητήματα που απασχολούν την Ορθόδοξη Εκκλησία και τον σύγχρονο κόσμο γενικότερα. «Η Ορθόδοξη Εκκλησία παροικούσα εν τω κόσμω βιώνει και αυτή τας προκλήσεις του ανθρώπου εκάστης εποχής», σημειώνεται στην πρώτη παράγραφο. Σημείο το οποίο φανερώνει την προσληπτικότητα που οφείλει να διακρίνει την Εκκλησία. Όχι δηλαδή

1 π. Αυγουστίνος Μπαϊραχτάρης Επ. Καθηγητής Α.Ε.Α.Η.Κ. Η προοπτική του Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ... more 1 π. Αυγουστίνος Μπαϊραχτάρης Επ. Καθηγητής Α.Ε.Α.Η.Κ. Η προοπτική του Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ της Ορθοδόξου και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας υπό το φως της συνάντησης στα Ιεροσόλυμα του Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου και του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου «Ιδού ότι ανακτησάμενοι αλλήλους, ομού συναντώμεν τον Κύριον. Συνεχίσωμεν την προκειμένην ημίν ιεράν πορείαν, Εκείνος δε εγγίσας συμπορευθήσεται ημίν…» Στις 6 Ιανουαρίου του 1964 συναντήθηκαν στα Ιεροσόλυμα για πρώτη φορά μετά το μεγάλο σχίσμα του 1054 ο Επίσκοπος και Πάπας Ρώμης Παύλος ΣΤ΄ με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρα. Εκεί οι δύο πνευματικοί ηγέτες, ευχαρίστησαν τον Παντοδύναμο Θεό γιατί τους οδήγησε στο σημείο, όπου ο Λυτρωτής Χριστός έζησε, δίδαξε, πέθανε, αναστήθηκε και αναλήφθηκε στον ουρανό· εκεί όπου το Άγιο Πνεύμα κατήλθε οικοδομώντας την πρώτη του Κυρίου Εκκλησία. Η συνάντηση αυτή δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί κάτι άλλο παρά μία εκδήλωση αμοιβαίας αδελφοσύνης και Χριστιανικής αγάπης, η οποία ουσιαστικά εμπνεύστηκε από την ύψιστη εντολή του Χριστού ίνα πάντες εν ώσιν (Ιωαν. 17:21). Ακολουθώντας το παράδειγμα των προκατόχων τους ο Επίσκοπος και Πάπας Ρώμης Φραγκίσκος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος συναντήθηκαν στο ίδιο μέρος μετά από πενήντα χρόνια, τον Μάιο του 2014, ανανεώνοντας τη δέσμευσή τους και ενισχύοντας το όραμά τους για ενότητα. Οι δύο ποιμένες με την ιδιότητα του προσκυνητή και έχοντας προ των οφθαλμών τους τον Ιησού Χριστό προσευχόμενο στο όρος των ελαιών, αναζήτησαν πνευματική δύναμη, προκειμένου να συνεχίσουν το έργο της ειρήνης και της καταλλαγής μεταξύ των Χριστιανών. Η συνάντηση στα

Δρ. Θ. π. Αυγουστίνος Μπαϊραχτάρης -(Εκλ.) Επίκουρος Καθ. Α.Ε.Α.Η.Κ. « Ο 'δεκάλογος' του διαθρησκ... more Δρ. Θ. π. Αυγουστίνος Μπαϊραχτάρης -(Εκλ.) Επίκουρος Καθ. Α.Ε.Α.Η.Κ. « Ο 'δεκάλογος' του διαθρησκειακού διαλόγου και το παράδειγμα του θρησκευτικού πλουραλισμού » «…Ει δυνατόν, το εξ υμών μετά πάντων ανθρώπων ειρηνεύοντες», (Ρωμ.12,18) α. Σκοπός του διαθρησκειακού διαλόγου στο σύγχρονο πολυπολιτισμικό περιβάλλον.

του π. Αυγουστίνου Μπαϊραχτάρη (Εκλ.) Επίκουρου Καθηγητή της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Ηρ... more του π. Αυγουστίνου Μπαϊραχτάρη (Εκλ.) Επίκουρου Καθηγητή της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Ηρακλείου Κρήτης «Η αντιμετώπιση του οικολογικού και του οικονομικού χρέους ως συνθήκη για μια ειρηνική συνύπαρξη των λαών» "Ού λήψη παρ' αυτού τόκον, ουδέ πλεονασμόν" (του εν αγίοις πατρός ημών Ιωάννου του Δαμασκηνού εις τα Ιερά Παράλληλα) α. Οικολογική -Οικονομική κρίση και Π.Σ.Ε.

Πριν τρία χρόνια το 2008 χαρακτηρίστηκε ως έτος αφιερωμένο στον Ευρωπαϊκό Διαπολιτισμικό Διάλογο.... more Πριν τρία χρόνια το 2008 χαρακτηρίστηκε ως έτος αφιερωμένο στον Ευρωπαϊκό Διαπολιτισμικό Διάλογο. Η αναγνώριση της διαφορετικότητας των πολιτισμών αποτελεί ένα πρώτης τάξεως πλεονέκτημα, προκειμένου ο διάλογος να προαχθεί σαν μία διαδικασία, η οποία δεν χαρακτηρίζεται από τη στασιμότητα, αλλά αντιθέτως από τη συνεχή κίνηση, τη γόνιμη αναμέτρηση και την αμοιβαία ανταλλαγή των ιδιοτήτων των διαφορετικών πολιτισμών. Στο πλαίσιο λοιπόν του διαπολιτισμικού και διαθρησκειακού διαλόγου οι Χριστιανικές Εκκλησίες μπορούν και επιβάλλεται ν' αρθρώσουν λόγο πολιτισμού και ειρήνης, ανακαλύπτοντας η καθεμία ξεχωριστά τις δικές της «διαπολιτισμικές δεξιότητες», προκειμένου να τις προσφέρουν διακονικά και μυστηριακά στις αξίες της ανθρωπότητας. 1 Ανθρωπολογικό, κοινωνιολογικό και πολιτιστικό επίτευγμα του 20 ου αιώνα είναι η διαπίστωση ότι ο πολιτισμός των λευκών, ή διαφορετικά ο ευρωπαϊκός, δεν είναι ανώτερος έναντι των άλλων, με συνέπεια να συντελεστεί ένα ιδιαίτερα σημαντικό άνοιγμα της ευρωπαϊκής σκέψης απέναντι στα σύμβολα, την πρακτική,

£∂√ §√°π∞ 4/2012 24 ÁÎÂÎÚÈÌ¤Ó·, ˘îÔıÂÙ‹ıËÎÂ ÛÙc ™ ‡ÓÔ‰Ô ∫ÔÚ˘ÊÉ˜ ÙÔÜ √.∏.∂. Ùe 1995 ÛÙcÓ ∫Ô-ÂÁ¯¿Á... more £∂√ §√°π∞ 4/2012 24 ÁÎÂÎÚÈÌ¤Ó·, ˘îÔıÂÙ‹ıËÎÂ ÛÙc ™ ‡ÓÔ‰Ô ∫ÔÚ˘ÊÉ˜ ÙÔÜ √.∏.∂. Ùe 1995 ÛÙcÓ ∫Ô-ÂÁ¯¿ÁË ÙÉ˜ ¢·Ó›·˜ Ìb àÓÙÈÎÂ›ÌÂÓÔ Û˘˙‹ÙËÛË˜ ÙcÓ ÎÔÈÓˆÓÈÎc àÓ¿Ù˘ÍË. ¶¿-ÓÙˆ˜ Ûb ÔåÎÔÓÔÌÈÎe â›Â‰Ô ·éÙe˜ Ôf ÚáÙÔ˜ Î·ıÈ¤ÚˆÛÂ ÙeÓ ¬ÚÔ qÙ·Ó ï àÌÂ-ÚÈÎ·Óe˜ Î·ıËÁËÙc˜ ÔåÎÔÓÔÌÈÎáÓ Levitt Theodore. ò∞ÏÏÔÈ ¿ÏÈ ñÔÛÙËÚ›˙Ô˘Ó ¬ÙÈ Ôî Ú›˙Â˜ ÙÉ˜ Û ‡Á¯ÚÔÓË˜ ÔåÎÔÓÔÌÈÎÉ˜ Î·d ÔÏÈÙÈÎÉ˜ ·ÁÎÔÛÌÈÔÔ›ËÛË˜ ÌÔ-ÚÔÜÓ Óa âÓÙÔÈÛÙÔÜÓ àÌ¤Ûˆ˜ ÌÂÙa Ùc Ï‹ÍË ÙÔÜ µã ¶·ÁÎÔÛÌ›Ô˘ ¶ÔÏ¤ÌÔ˘. ™˘-ÁÎÂÎÚÈÌ¤Ó·, Ûb Ì›· ÌÈÎÚc àÌÂÚÈÎ·ÓÈÎc ÎˆÌfiÔÏË, ÙcÓ Bretton Woods, Ôî ÏÔ ‡-ÛÈÂ˜ ¯áÚÂ˜ ÙÔÜ Ï·Ó‹ÙË, Ìb ìÁ¤ÙË Ùd˜ ∏. ¶.∞., ıÂÌÂÏ›ˆÛ·Ó Ó¤Ô˘˜ Î·ÓfiÓÂ˜ ÁÈa Ùe ‰ÈÂıÓb˜ âÌfiÚÈÔ, Ùc ÓÔÌÈÛÌ·ÙÈÎc Î·d Ùc ¯ÚËÌ·ÙÈÛÙËÚÈ·Îc ÔåÎÔÓÔÌ›·, ı¤ÏÔÓÙ·Ó a àÔÙÚ¤"Ô˘Ó ÙcÓ â·Ó¿ÏË"Ë ÌÈÄ˜ âÓ‰Â¯fiÌÂÓË˜ ÔåÎÔÓÔÌÈÎÉ˜ ÎÚ›ÛË˜, ¬ˆẫ ÎÂ›ÓË˜ÙÉ˜ ‰ÂÎ·ÂÙ›·˜ ÙÔÜ \30. ¶·Ú¿ÏÏËÏ·, Ì¤Û· àe ÙeÓ Û¯Â‰È·ÛÌe ·éÙe Ùa åÛ¯˘Úa ÎÚ¿ÙË âÈ‰›ˆÍ·Ó Óa ÔåÎÔ‰ÔÌ‹ÛÔ˘Ó ÙcÓ àÓ¿Ù˘ÍË ÙÉ˜ ñÊËÏ›Ô˘ ¿Óˆ Ûb ‰ÈÂıÓÂÖ˜ ¬ÚÔ˘˜ Î·d ñÂÚÂıÓÈÎb˜ ÔÏÈÙÈÎb˜ Ì·ÎÚÈa àe ÙeÓ öÏÂÁ¯Ô ÙáÓ âıÓÈÎáÓ Î˘‚ÂÚÓ‹ÛÂˆÓ. ò∂ÙÛÈ ÌÂÙa àe ÙfiÛ· ¯ÚfiÓÈ· ÌÔÚÔÜÌÂ Û‹ÌÂÚ· Óa ÌÈÏÔÜÌÂ ÁÈa ÙcÓ Î·Ù¿ÚÚÂ˘ÛË ÙÔÜ ‰˘ÙÈÎÔÜ ÌÔÓÙ¤ÏÔ˘, Ùe ïÔÖÔ ‰È·ÎÚÈÓfiÙ·Ó ÁÈa ÙÔf˜ àÚÚ·ÁÂÖ‰ ÂÛÌÔf˜ ÌÂÙ·Íf ÙÉ˜ ÔåÎÔÓÔÌ›·˜ ÙÉ˜ àÁÔÚÄ˜, ÙÉ˜ ‰ËÌÔÎÚ·Ù›·˜ ÙÔÜ ÔÏÈÙÂ ‡Ì·ÙÔÎ ·d ÙÉ˜ ÂéËÌÂÚ›·˜ ÙáÓ ÔÏÈÙáÓ. ^∏ ÔåÎÔÓÔÌ›· ÙÉ˜ àÁÔÚÄ˜ ö¯ÂÈ àÔÎÙ‹ÛÂÈ Û·Êb ÚÔ‚¿‰ÈÛÌ· Ûb Û ‡ÁÎÚÈÛË Ìb Ùa ôÏÏ· ‰ ‡Ô ÛÙÔÈ¯ÂÖ· Î·d Ï¤ÔÓ âÍÂÏ›ÛÛÂÙ·È ¯¤ÚÈ-¤ÚÈ Ìb ÙcÓ ÙÂ¯ÓÔÏÔÁ›·, ¯ˆÚd˜ Î·Ó¤Ó·Ó Û¯Â‰eÓ ÎÚ·ÙÈÎe öÏÂÁ¯Ô Î·d ¯ˆÚd˜ Î·Ì›· àÔÏÔÁ›· öÓ·ÓÙÈ ÙÉ˜ ÎÔÈÓˆÓ›·˜. ∆Â¯ÓÔÏÔÁ›· Î·d √åÎÔÓÔÌ›· àe ÎÔÈÓÔÜ Î·ÙÂ˘ı ‡ÓÔ˘Ó Î·d Ú˘ıÌ›˙Ô˘Ó Ùd˜ àÓ¿ÁÎÂ˜ ÙáÓ àÓıÚÒˆÓ Î·d ÂrÓ·È ·éÙÔd Ôî ‰ ‡Ô ÙÔÌÂÖ Ôf Û¯Â‰È¿˙Ô˘Ó, ÂÈÚ·Ì·ÙÈÎa ÛÙcÓ àÚ¯‹, âÊ·ÚÌÔÛÙÈÎa ÛÙc Û˘Ó¤¯ÂÈ·, ÙcÓ âÍ¤-ÏÈÍË ÙÉ˜ ˙ˆÉ˜. \∂‰á ¬Ìˆ˜ Ù›ıÂÙ·È Ùe Î·›ÚÈÔ âÚÒÙËÌ·, âaÓ ñ¿Ú¯ÂÈ Î¿ÔÈÔ ¬ÚÈÔ ÛÙcÓ ¬ÏË âÍ¤ÏÈÍË, ÔÈfi ÂrÓ·È ·éÙe Î·d ÔÈfi˜ ıa Ùe ı¤ÛÂÈ, ÚÔÎÂÈÌ¤ÓÔ˘ Óa Á›ÓÂÈ àÔ‰ÂÎÙfi! ∏ ·ÁÎÔÛÌÈÔÔ›ËÛË ÏÔÈeÓ ó˜ öÓÓÔÈ· Î·d ó˜ ïÚÈÛÌe˜ ¯ÚËÛÈÌÔÔÈÂÖÙ·È Ûb ÔÏÏÔf˜ Î·d ‰È·ÊÔÚÂÙÈÎÔ ‡˜, àÏÏa ôÌÂÛ· âÌÏÂÎfiÌÂÓÔ˘˜, ÙÔÌÂÖ˜. ™˘ÁÎÂÎÚÈÌ¤-Ó· ö¯Ô˘ÌÂ ÙcÓ ‚ÈÔÌË¯·ÓÈÎc ·ÁÎÔÛÌÈÔÔ›ËÛË, Ùc ¯ÚËÌ·ÙÔÈÛÙˆÙÈÎ‹, ÙcÓ ÔåÎÔ-ÓÔÌÈÎ‹, ÙcÓ ÔÏÈÙÈÎ‹, ÙcÓ ÔÏÈÙÈÛÌÈÎc Î·d ÙcÓ ·ÁÎÔÛÌÈÔÔ›ËÛË ÙÉ˜ ÏËÚÔÊfi-ÚËÛË˜. ≠√ÛÔÓ àÊÔÚÄ ÙcÓ Ú·ÎÙÈÎc ÙÉ˜ ÔåÎÔÓÔÌÈÎÉ˜ ·ÁÎÔÛÌÈÔÔ›ËÛË˜, ÛÙËÚ›-ÂÙ·È ÚáÙÔÓ ÛÙcÓ ïÌÔÁÂÓÔÔ›ËÛË ÙáÓ ÙÈÌáÓ, ÙáÓ ÚÔ˚fiÓÙˆÓ, ÙáÓ ÙfiÎˆÓ Î·d ÙáÓ ÎÂÚ‰áÓ, ‰Â ‡ÙÂÚÔÓ ÛÙc ÌÂÙ·Ó¿ÛÙÂ˘ÛË ÙÔÜ àÓıÚÒÈÓÔ˘ ‰˘Ó·ÌÈÎÔÜ, ÙÚ›ÙÔÓ ÛÙe ‰ÈÂıÓb˜ âÌfiÚÈÔ, Ù¤Ù·ÚÙÔÓ ÛÙd˜ ôÌÂÛÂ˜ ÌÂÙ·ÊÔÚb˜ ÎÂÊ·Ï·›ˆÓ Î·d âÂÓ‰ ‡-ÛÂˆÓ Î·d ¤ÌÙÔÓ ÛÙc ÏÂÈÙÔ˘ÚÁ›· ÙáÓ ‰ÈÂıÓáÓ ¯ÚËÌ·ÙÔÈÛÙˆÙÈÎáÓ àÁÔÚáÓ. ò∂ÙÛÈ ì ‰ÈÂıÓc˜ ¯ÚËÌ·ÙÔÈÛÙˆÙÈÎc ÔåÎÔÓÔÌ›· Î·Ù¤ÛÙË ì «ÙÂ¯ÓËÙc Î·Ú‰È¿», Ôf ÙÚÔÊÔ‰ÔÙÂÖ Û˘ÓÂ¯á˜ Ìb «·xÌ·» ÙfiÓ «çÚÁ·ÓÈÛÌfi» ÙÉ˜ ·ÁÎÔÛÌÈÔÔ›ËÛË˜. √î Ó¤-. ∞éÁÔ˘ÛÙ›ÓÔ˘ ª·˚Ú·¯Ù¿ÚË √π∫√¡√ªπ∞ ∆√À £∂√À ∫∞π √π∫√¡√ªπ∞ ∆∏™ ∞°√ƒ∞™: ∞¡∞∑∏∆ø¡∆∞™ ∆√ ª∂∆ƒ√ 25 Â˜ ÙÂ¯ÓÔÏÔÁÈÎb˜ âÍÂÏ›ÍÂÈ˜ Ôf àÊÔÚÔÜÓ ÙfiÛÔ Ùc ÌÂÙ·ÊÔÚa àÓıÚÒˆÓ, ÚÔ˚fi-ÓÙˆÓ Î·d ÎÂÊ·Ï·›ˆÓ, ¬ÛÔ Î·d ÙcÓ âÈÎÔÈÓˆÓ›·, âÓ‰˘Ó¿ÌˆÛ·Ó Ûb ·ÁÎfiÛÌÈÔ â›Â‰Ô Ùd˜ ‰ÈÂıÓÂÖ˜ Û¯¤ÛÂÈ˜, âÓá ·Ú¿ÏÏËÏ· ì ÔÏÈÙÈÎc ÙÔÜ ‰fiÁÌ·ÙÔ˜ ÙÔÜ ÓÂÔ-ÊÈÏÂÏÂ˘ıÂÚÈÛÌÔÜ Î·d ÙÔÜ âÏÂ ‡ıÂÚÔ˘ âÌÔÚ›Ô˘, Ôf àÎÔÏÔ˘ı‹ıËÎÂ Î·d âÊ·ÚÌfi-ÛıËÎÂ, ‚Ô‹ıËÛÂ ÛÙcÓ ÂÚ·ÈÙ¤Úˆ àÓ¿Ù˘ÍË ÙÉ˜ ·ÁÎfiÛÌÈ·˜ àÁÔÚÄ˜. °Èa Óa Á›-ÓÂÈ ·éÙe ¬Ìˆ˜ ‰ ‡Ô ÙÈÓa Û˘Ó¤‚ËÛ·Ó: ÚáÙÔÓ ï Û˘ÛÙËÌ·ÙÈÎe˜ àÔÎÏÂÈÛÌe˜ àe Ùd˜ ‰ÈÂıÓÂÖ˜ ÔåÎÔÓÔÌÈÎb˜ àÁÔÚb˜ ÙáÓ ÊÙˆ¯áÓ ÎÚ·ÙáÓ Î·d ‰Â ‡ÙÂÚÔÓ ì ·ûÍËÛË ÙÔÜ âÍˆÙÂÚÈÎÔÜ ‰·ÓÂÈÛÙÈÎÔÜ ¯Ú¤Ô˘˜ ÙáÓ ¯ˆÚáÓ ·éÙáÓ. ™b ·ÁÎfiÛÌÈÔ â›Â‰Ô ñ¿Ú¯Ô˘Ó ÙfiÛÔ ñÔÛÙËÚÈÎÙ¤˜, ¬ÛÔ Î·d âÈÎÚÈÙb˜ ÙÉỖ åÎÔÓÔÌÈÎÉ˜ ·ÁÎÔÛÌÈÔÔ›ËÛË˜. ™ÙcÓ ÚÒÙË Î·ÙËÁÔÚ›· âÓÙ¿ÛÛÔÓÙ·È Ôî ç·‰Ôd ÙÔÜ Î·ÈÙ·ÏÈÛÌÔÜ Î·d Û˘ÓÂá˜ ÙÔÜ ÓÂÔ-ÊÈÏÂÏÂ˘ıÂÚÈÛÌÔÜ Î·d ÙÔÜ âÏÂ ‡ıÂÚÔâ ÌÔÚ›Ô˘ (laissez faire). ∞éÙÔd àÓÙÈÏ·Ì‚¿ÓÔÓÙ·È ÙcÓ ·ÁÎÔÛÌÈÔÔ›ËÛË ó˜ Ì›· ÂéÎ·ÈÚ›·, ÚÔÎÂÈÌ¤ÓÔ˘ Óa ÂéËÌÂÚ‹ÛÔ˘Ó ¬ÏÔÈ Ì¤Ûˇ ÙÉ˜ ÙÂ¯ÓÔÏÔÁÈÎÉ˜ Î·d ÙÉ‚ ÈÔÌË¯·ÓÈÎÉ˜ àÓ¿Ù˘ÍË˜ Î·d ÙÔÜ àÓÙ·ÁˆÓÈÛÌÔÜ, ó˜ Ì›· ‚ÂÏÙ›ˆÛË ÙÔÜ ‚ÈÔÙÈÎÔÜ âÈ¤‰Ô˘ Î·d ÙÉ˜ ÔÈfiÙËÙ·˜ ÙÉ˜ ˙ˆÉ˜ Î·d ó˜ Ùc ÌfiÓË ‰˘Ó·ÙfiÙËÙ· Óa Ï˘ıÂÖ àÔ-ÙÂÏÂÛÌ·ÙÈÎa Ùe ÔåÎÔÏÔÁÈÎe Úfi‚ÏËÌ·. ™Ùc ‰Â ‡ÙÂÚË Î·ÙËÁÔÚ›· àÓ‹ÎÔ˘Ó çÚÁ·-ÓÒÛÂÈ˜ Î·d ÊÔÚÂÖ˜ Ìb ÂÚÈÂ¯fiÌÂÓÔ ÂÚÈ‚·ÏÏÔÓÙÔÏÔÁÈÎfi, ıÚËÛÎÂ˘ÙÈÎfi, àÎÙÈ‚È-ÛÙÈÎe Î·d âÚÁ·ÙÈÎfi, Ôf ñÔÛÙËÚ›˙Ô˘Ó Ùc ‰˘Ó·ÙfiÙËÙ· ≈·ÚÍË˜ Î·d ÏÂÈÙÔ˘ÚÁ›·Ì ÈÄ˜ ôÏÏË˜ âÓ·ÏÏ·ÎÙÈÎÉ˜ ÔÏÈÙÈÎÉ˜ Î·d ÔåÎÔÓÔÌÈÎÉ˜ ÏÂÈÙÔ˘ÚÁ›·˜ ÙÔÜ ·ÁÎfiÛÌÈ-Ô˘ Û˘ÛÙ‹Ì·ÙÔ˜, Î·ıg˜ ‰È·ÈÛÙÒÓÔ˘Ó ¬ÙÈ ì ·ÁÎÔÛÌÈÔÔ›ËÛË ÛÙc ÛËÌÂÚÈÓ‹ ÙËÌ ÔÚÊc ö¯ÂÈ ‰ËÌÈÔ˘ÚÁ‹ÛÂÈ ¿ÌÔÏÏ· ÚÔ‚Ï‹Ì·Ù·, Î˘Ú›ˆ˜ ÛÙd˜ ÎÔÈÓˆÓ›Â˜ ÙáÓ ÊÙˆ¯áÓ ¯ˆÚáÓ Î·d ÛÙc âÓ Á¤ÓÂÈ ‚ÈˆÛÈÌfiÙËÙ· ÙÔÜ Ï·Ó‹ÙË. ∂å‰ÈÎfiÙÂÚ·, ì Î·Ù¿-ÛÙ·ÛË ·éÙc ö¯ÂÈ ï‰ËÁ‹ÛÂÈ ÛÙcÓ àÔÚÚ ‡ıÌÈÛË ÙÉ˜ àÁÔÚÄ˜, ÛÙcÓ ñÔ¯ÒÚËÛË ÙÔÜ ÎÚ¿ÙÔ˘˜ àe Ùe âÂÓ‰˘ÙÈÎe ÎÂÊ¿Ï·ÈÔ, ÛÙcÓ ·Ú·¯ÒÚËÛË Úe˜ âÎÌÂÙ¿ÏÏÂ˘ÛË ÙáÓ Ê˘ÛÈÎáÓ ËÁáÓ Ûb å‰ÈˆÙÈÎb˜ ëÙ·ÈÚÂÖÂ˜, Ôî ïÔÖÂ˜ âÓ‰È·Ê¤ÚÔÓÙ·È ÂÚÈÛÛfi-ÙÂÚÔ ÁÈa Ùe ‰ÈÎfi ÙÔ˘˜ Î¤Ú‰Ô˜, ·Úa ÁÈa ÙcÓ ÙÔÈÎc ÎÔÈÓˆÓ›· j Ùe ÂÚÈ‚¿ÏÏÔÓ. ™‹ÌÂÚ·, Î·d ÌÂÙa ÙcÓ ·ÁÎfiÛÌÈ· ÎÚ›ÛË ÙÔÜ 2007-2009, ì ïÔ›· çÓÔÌ¿ÛÙËÎÂ ÎÚ›ÛË ÙáÓ ïÌÔÏfiÁˆÓ ÌÂÈˆÌ¤ÓË˜ âÍ·ÛÊ¿ÏÈÛË˜(subprime) Î·d Ùc ‰·ÓÂÈ·Îc ÎÚ›-ÛË Ôf ‚ÈÒÓÔ˘ÌÂ ó˜ ∂éÚˆ˙ÒÓË àe Ùe 2010 Î·d ëÍÉ˜, úÛˆ˜ ˙ÔÜÌÂ Ùc ÌÂÙ¿‚·ÛË àe Ùe ÂÚÈ‚¿ÏÏÔÓ ÙÉ˜ «ÊÈÏÂÏÂ ‡ıÂÚË˜ â·Ó¿ÛÙ·ÛË˜», Ôf ÍÂÎ›ÓËÛÂ ÚÒÙË ì Úˆı˘Ô˘ÚÁe˜ ÙÉ˜ ª. µÚÂÙ·Ó›·˜ ª. £¿ÙÛÂÚ (1979) Î·d ıÂÌÂÏ›ˆÛÂ ÛÙc Û˘Ó¤-ÂÈ· ï ÚfiÂ‰ÚÔ˜ ÙáÓ ∏. ¶.∞. ƒ. ƒ¤ÈÁÎ·Ó (1981), Ûb Ì›· ôÏÏË Ú·ÁÌ·ÙÈÎfiÙËÙ·, ì ïÔ›· ÙÒÚ· ÁÂÓÓÈ¤Ù·È Î·d ‰È·ÌÔÚÊÒÓÂÙ·È. òπÛˆ˜ ÙÒÚ· ï Ï·Ó‹ÙË˜ ïÏÔÎÏËÚÒ-ÓÂÈ ≤Ó·Ó Î ‡ÎÏÔ ÔåÎÔÓÔÌÈÎÉ˜ ˙ˆÉ˜ Î·d ï‰Â ‡ÂÈ Úe˜ Ì›· Ó¤· ÛÎ¤"Ë, àÓ·ÊÔÚÈÎa Ìb ÙeÓ ÙÚfiÔ ÙÉ˜ ÔåÎÔÓÔÌÈÎÉ˜ àÓ¿Ù˘ÍË˜ ÙÉ˜ àÓıÚÒÈÓË˜ ÎÔÈÓˆÓ›·˜. ¶Ú¤ÂÈ Óa Á›ÓÂÈ Î·Ù·ÓÔËÙe ¬ÙÈ, ì ·ÚÔÜÛ· ÔåÎÔÓÔÌÈÎc ÎÚ›ÛË ‰bÓ ÂÚÈÔÚ›˙ÂÙ·È ÌfiÓÔ ÛÙcÓ

π. Αυγουστίνος Μπαϊραχτάρης Επικ. Καθ. Α.Ε.Α.Η.Κ. Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΜΕ... more π. Αυγουστίνος Μπαϊραχτάρης Επικ. Καθ. Α.Ε.Α.Η.Κ. Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΜΕΤΑΒΑΛΛΟΜΕΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ «Καταφρονήσαντες και κόπων και κινδύνων προς το διαπραγματεύεσθαι το θείον έργον της ενώσεως, εάν ο Θεός ευδοκήση, πρόδηλον εστί, και πρόθυμοι εσμέν και ημείς την δυνατήν επιμέλειαν και σπουδήν Θεού χάριτι προς τούτο συνεινεγκείν, επεί και τούτου χάριν αφίγμεθα…», Μάρκος Ευγενικός, Προχωρήσαμε στη συγγραφή της παρούσης μελέτης, καθώς συνειδητοποιήσαμε την ανάγκη, η οποία υφίσταται στους Ορθόδοξους εκκλησιαστικούς και θεολογικούς κύκλους για μία εκ νέου παρουσίαση τόσο της φύσεως της Οικουμενικής Κίνησης, όσο και των προϋποθέσεων της συμμετοχής της Ορθοδόξου Εκκλησίας στο σύγχρονο διαχριστιανικό διάλογο, που λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο του Οικουμενικού Διαλόγου, αλλά και σε διμερές εκκλησιαστικό επίπεδο. Είναι αναγκαίο να διευκρινιστεί ευθύς εξαρχής ότι τόσο ο δια-χριστιανικός, όσο και ο δια-θρησκειακός διάλογος διεξάγεται από κοινού με την αρωγή και τη συνεργασία όλων των Ορθοδόξων τοπικών Εκκλησιών, μέσω των εκπροσώπων τους, προεξάρχοντος βεβαίως του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Ο ρόλος της Πρωτόθρονης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως μεταξύ των Ορθοδόξων, γενικώς και ειδικώς, είναι να προεδρεύει, να παρακινεί, να οραματίζεται 1 και να συντονίζει το ευρύτερο έργο όλων των Ορθοδόξων Χριστιανών χωρίς να διατάζει ή να εξαναγκάζει τα υπόλοιπα μέλη του σώματος. Η άσκηση αυτής της αποστολής ουσιαστικά είναι μία μορφή ιεράς διακονίας, η οποία είναι κατοχυρωμένη de jure και de facto καταγεγραμμένη στην ιστορία της κοινωνίας των αυτοκεφάλων αδελφών Εκκλησιών, ήδη από τον 5 ο αιώνα. Σ' αυτό το πλαίσιο εντάσσονται οι πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει κατά καιρούς ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος σε επίπεδο οικολογικό, δια-πολιτισμικό, δια-χριστιανικό και δια-θρησκευτικό. Συνάμα οι ευρύτερες ενέργειες του Οικουμενικού Πατριαρχείου πραγματοποιούνται πάντοτε συμφώνως με τις αποφάσεις και τα πορίσματα: α) των τεσσάρων Πανορθοδόξων Διασκέψεων κατά τα έτη 1961, 1962, 1963, 1968, και ειδικότερα της Α΄ στην Ρόδο (1961) και της Δ΄ στο Chambesy (1968), η οποία και ολοκλήρωσε τον σχετικό κατάλογο, β) των τεσσάρων Προσυνοδικών Πανορθοδόξων Διασκέψεων, της Α΄ στην Ρόδο το 1972 και της Β΄, Γ΄, Δ΄ στο Chambesy κατά τα έτη 1982, 1986, 2009, γ) της Διορθοδόξου Συσκέψεως στο New Valamo της Φιλανδίας (1977), δ) της Διορθοδόξου Συσκέψεως της Sofia (1981), ε) της Διορθοδόξου Συσκέψεως επί της «Συμμετοχής των Ορθοδόξων Εκκλησιών στο ΠΣΕ» εκ νέου στο Chambesy (1991), στ) της Διορθόδοξης Συνάντησης με θέμα «Αξιολόγησις νεωτέρων δεδομένων εις τας σχέσεις Ορθοδοξίας και Οικουμενικής Κινήσεως» στη Θεσσαλονίκη (1998). 1 1.1 Η σημασία της Οικουμενικής Κίνησης και ο σκοπός του Οικουμενικού Διαλόγου Ομολογουμένως έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από το πρώτο τέταρτο του περασμένου αιώνος, όταν και ξεκινούσε με τόλμη και με δυσκολίες, η γένεση, αλλά και η γέννηση της Οικουμενικής Κίνησης με τη σύγχρονη μορφή που υπάρχει σήμερα. «Διά του όρου οικουμενική κίνησις χαρακτηρίζεται πάσα προσπάθεια συνεργασίας μεταξύ χριστιανών ανηκόντων εις διαφορετικάς χριστιανικάς ομολογίας καθώς και πάσα επίσημος διεκκλησιαστική επαφή και θεολογική συζήτησις μέσω επισήμως διορισθέντων αντιπροσώπων διαφόρων Εκκλησιών με σκοπόν την 1 Για το συγκεκριμένο θέμα βλέπε την εξαιρετική μελέτη του Meimaris Theodoros, The Holy and Great 2 προώθησιν της υποθέσεως της χριστιανικής και εκκλησιαστικής ενότητος και της από κοινού ανακαινίσεως της εκκλησιαστικής ζωής και ιεραποστολικής δράσεως εις τον σύγχρονον κόσμον», αναφέρεται στην εισηγητική έκθεση των καθηγητών Καρμίρη, Κονιδάρη, Θεοδώρου και Νησιώτη προς την ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος. 2 Η Οικουμενική Κίνηση ως όρος εμφανίζεται διεθνώς στις αρχές της δεκαετίας του 1920, προκειμένου να περιγράψει τις διεκκλησιαστικές επαφές και συνεργασία μεταξύ των Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών. Στα ελληνικά θεολογικά πράγματα ο πρώτος, κατά τον καθηγητή Στυλιανό Τσομπανίδη, που χρησιμοποίησε τον όρο οικουμενική κίνηση, ήταν ο Αμίλκας Αλβιζάτος το 1936 στις εργασίες του Α΄ Συνεδρίου Ορθόδοξης Θεολογίας στην Αθήνα, θέλοντας να υποδείξει την ενωτική προσπάθεια των διαφορετικών Χριστιανικών ομολογιών, προκειμένου από κοινού να αντιμετωπίσουν το ηθικό κακό, που απειλούσε εν γένει τη ζωή. 3 Ωστόσο, ο οικουμενισμός θα μπορούσε να εντοπιστεί στην καρδιά της εκκλησιαστικής ποιμαντικής στον τομέα της ιεραποστολής και διάδοσης του Ευαγγελίου στην οικουμένη, στην καταπολέμηση των αιρετικών διδασκαλιών και των σχισματικών κινήσεων και στη διατήρηση της εκκλησιαστικής ειρήνης και ενότητας μεταξύ των τοπικών Εκκλησιών. 4

In contradiction to the current spirit of our times, where we see the deification of human being ... more In contradiction to the current spirit of our times, where we see the deification of human being and the humanization of God, or even the demand of the "death" of God, the vision of unity among the Churches was born. In our century that vision of Christian unity came to reality through the institution and the function of the World Council of Churches, which provides the facilities, the methodology, the space and the means in order the Churches by themselves to come into a common knowledge and in a permanent dialogue.

The Ecumenical Review, 2010

The Christological teaching of St. John of Damascus against the refusers of the divinity and huma... more The Christological teaching of St. John of Damascus against the refusers of the divinity and humanity of the Incarnated Logos, ed. Pournaras, Thessaloniki 2010, pp.267 (ISBN: 978-960-242-449-0, in Greek).