Demetra Asimakopoulou | National and Kapodistrian University of Athens (original) (raw)
Papers by Demetra Asimakopoulou
Ancient Greek as a Classical Language (AGCL)
This is an abridged multimedia compendium of Sophocles' Antigone: It may be used as an educationa... more This is an abridged multimedia compendium of Sophocles' Antigone: It may be used as an educational tool for facilitating theatrical immersion of students in ancient drama as an effective method for improving their knowledge of Ancient Greek as a Classical Language (AGCL).
The compendium includes selected excerpts from six acts of Antigone. Every Ancient-Greek word is herein hyperlinked to the on-line classical-works database of the PERSEUS DIGITAL LIBRARY of TUFTS UNIVERSITY. Moreover, for every selected passage of Antigone, three web links to pertinent video clips of a performance of Antigone in Ancient Greek are included: first, with subtitles in English; second, with subtitles in Ancient Greek; and third, with optional subtitles (English, Ancient Greek, or no subtitles).
The English translation of the original text is by Sir Richard Claverhouse Jebb (UNIVERSITY OF CAMBRIDGE).
That performance of Antigone was given by a joint cast of high-school students of two lyceums: the ECCLESIASTICAL LYCEUM OF RIZARIOS SCHOOL and the HIGH SCHOOL OF AGIA PARASKEVI FOR HEARING-IMPAIRED STUDENTS, under the auspices of the Hellenic National Commission for UNESCO.
Initially the performance was given in the school campus of the renowned ECCLESIASTICAL LYCEUM OF RIZARIOS SCHOOL (June 22, 2015) and later in the headquarters building of the MINISTRY OF EDUCATION of Greece (Dec 4, 2015) by an international cast of high-school students (from Greece, Ukraine and Albania) that was bilingual in Ancient Greek and the Greek Sign Language: On stage, the hearing members of the cast recited the original Ancient-Greek text with classical Hellenistic pronunciation and chanted choral excerpts with original byzantine music composed by the student actors themselves, while their hearing-impaired fellow students interpreted Antigone in the Greek Sign Language.
In this context, the performance has been acclaimed as groundbreaking, i.e. “the first in history bilingual performance of ancient drama in Ancient Greek and Sign Language” and also the “the first performance of ancient drama that was given in Ancient Greek in Greece in the last 111 years”.
The unabridged 76-page edition of the compendium is also posted at academia.edu with the following URL:
Bulletin of Taras Shevchenko National University of Kyiv. Literary Studies. Linguistics. Folklore Studies (31.1:55-60), 2022
The endless debates on Sophocles' Antigone reflect different analytical perspectives as to the mu... more The endless debates on Sophocles' Antigone reflect different analytical perspectives as to the multiple and concurrent dualities intertwined in the drama, like legality and legitimacy, lawfulness and morality, expediency and tradition, humans and the divine. Still, subjective perspectives notwithstanding, a conceptually and aesthetically prevalent duality in the Antigone pertains to the head-on conflict between (king Creon’s) material power and (Antigone’s) moral strength: Adult Creon’s reasoning for enforcing his deadly kingly edict on adolescent Antigone is well founded with respect to the imperative need to maintain law and order in his dominion, as a necessary condition for reinstituting socio-political stability and ensuring the security and independence of his polis, especially in extreme conditions of civil warfare; nevertheless his aesthetically hubristic exertion of power leads the monarch’s own family to self-destruction. In this mythological twist of fate, the Antigone brings to the fore artistically (and barely disputably) the limitations of the so-called right of the strongest, because the strongest is never strong enough to be always the master, unless he transforms strength into right, and obedience into duty.
Bulletin of Taras Shevchenko National University of Kyiv. Literary Studies. Linguistics. Folklore Studies (31.1:55-60) - original in English, 2022
Οι ατέρμονες συζητήσεις περί της Αντιγόνης τού Σοφοκλέους αντικατοπτρίζουν διαφορετικές αναλυτικέ... more Οι ατέρμονες συζητήσεις περί της Αντιγόνης τού Σοφοκλέους αντικατοπτρίζουν διαφορετικές αναλυτικές προοπτικές ως προς τις πολλαπλές δυαδικότητες που αλληλοδιαπλέκονται στο δράμα, όπως νομιμότητα και νομιμοποίηση, νομιμοφροσύνη και ηθική, σκοπιμότητα και παράδοση, οι άνθρωποι και το θείο. Ωστόσο, ανεξάρτητα από τέτοιες υποκειμενικές προοπτικές, μια εννοιολογικά και αισθητικά διαδεδομένη δυαδικότητα στην Αντιγόνη σχετίζεται με την μετωπική σύγκρουση μεταξύ της υλικής δυνάμεως (του βασιλέως Κρέοντος) και της ηθικής δυνάμεως (της Αντιγόνης): Ο συλλογισμός του ενήλικου Κρέοντος για την εφαρμογή του θανατηφόρου βασιλικού του διατάγματος επί της έφηβης Αντιγόνης είναι στέρεα εδραιωμένος στην επιτακτική ανάγκη επιβολής τού νόμου και της τάξης στην επικράτειά του, ως αναγκαία συνθήκη για την αποκατάσταση της κοινωνικοπολιτικής σταθερότητας και την διασφάλιση της ανεξαρτησίας τής πόλεώς του, ιδιαίτερα σε ακραίες συνθήκες εμφυλίου πολέμου. Ωστόσο, η αισθητικά υβριστική άσκηση της εξουσίας τού μονάρχη οδηγεί την οικογένειά του στην αυτοκαταστροφή. Σε αυτήν την μυθολογική συστροφή τής μοίρας, η Αντιγόνη προσάγει στο προκείμενο καλλιτεχνικώς (και κατ' ελάχιστα αμφιλεγόμενο τρόπο) τα όρια του αποκαλουμένου δικαίου του ισχυροτέρου, αφού ο ισχυρότερος δεν είναι ποτέ αρκετά ισχυρός για να είναι πάντα ο κυρίαρχος, παρά μόνον αν μεταλλάξει την δύναμη σε δικαίωμα και την υπακοή σε καθήκον.
Bulletin of Taras Shevchenko National University of Kyiv. Literary Studies. Linguistics. Folklore Studies (32.2:47-53), 2022
If the multiple dualities in the Antigone are considered in an intragenerational context, i.e. as... more If the multiple dualities in the Antigone are considered in an intragenerational context, i.e. as concordant conflicts in Antigone's lifetime, then the plot of the drama might be perceived as stochastic and rather unpredictable as to its catastrophic outcome, i.e. the destruction of all protagonists, while their polis is entrapped in a seemingly unstable equilibrium. But if the dualities are viewed in a transgenerational context, i.e. as the final episode in a chain of dramatic and intertwined events that span many a generation of conflict between the royal house of the Labdacids and the divine or cosmic order, then the plot might be considered as deterministic and rather predictable as to its tragic outcome. From such perspective, the downfall of the dynasty might have been predestined by divine providence or cosmic teleology: In a transgenerational period, the polis might have been converging to a stable equilibrium all along, in line with the natural order of the universe, i.e. to an equilibrium conditioned ex ante on the extinction of the hubristically aberrant dynasty. In this context, the underlying forewarning of Sophocles to hegemonists comes to the fore in the Antigone: Even the most powerful and self-righteous perpetrators of hubris may in fact act as unaware pawns of divine will or cosmic teleology—pawns entrapped in a predestined and dynamically chaotic course of action that ultimately, in a transgenerational period, leads to the absolute prevalence of invincible Nemesis.
Bulletin of Taras Shevchenko National University of Kyiv. Literary Studies. Linguistics. Folklore Studies (32.2:47-53) - original in English, 2022
Εάν οι πολλαπλές δυαδικότητες στην Αντιγόνη αναλυθούν σε ενδογενεακό πλαίσιο, δηλαδή ως ταυτόχρον... more Εάν οι πολλαπλές δυαδικότητες στην Αντιγόνη αναλυθούν σε ενδογενεακό πλαίσιο, δηλαδή ως ταυτόχρονες αξιακές συγκρούσεις στη διάρκεια τής ζωής τής Αντιγόνης, τότε η πλοκή τού δράματος μπορεί να εκληφθεί ως στοχαστική και μάλλον απρόβλεπτη ως προς η καταστροφική έκβασή της, δηλαδή την καταστροφή όλων των πρωταγωνιστών ενώ η πόλη τους είναι παγιδευμένη σε μια φαινομενικά ασταθή ισορροπία. Αλλά εάν οι δυαδικότητες θεωρηθούν σε ένα πλαίσιο διαγενεακό, δηλαδή ως συνιστώσες το τελευταίο επεισόδιο σε μια αλυσίδα δραματικών και αλληλένδετων γεγονότων που καλύπτουν πολλές γενεές συγκρούσεως μεταξύ τού βασιλικού οίκου των Λαβδακιδών και τής θεϊκής ή κοσμικής τάξεως, τότε η πλοκή μπορεί να θεωρηθεί προκαθορισμένη και μάλλον προβλέψιμη ως προς την τραγική έκβασή της. Από μια τέτοια προοπτική, η πτώση τής δυναστείας θα μπορούσε εκληφθεί ως προδιαγεγραμμένη από την Θεία Πρόνοια ή την κοσμική τελεολογία: Σε μια διαγενεακή περίοδο, η πόλη μπορεί εξ αρχής να συγκλίνει σε μια σταθερή ισορροπία, συνάδουσα με την φυσική τάξη τού σύμπαντος, δηλαδή μια ισορροπία που προϋποθέτει τον αφανισμό τής υβριστικά εκτραπείσης δυναστείας. Σε αυτό το πλαίσιο, η υποδηλούμενη προειδοποίηση τού Σοφοκλέους προς τους ηγεμονιστές αναδύεται στο προσκήνιο στην Αντιγόνη: Ακόμη και οι πλέον ισχυροί και αυτοδίκαιοι δράστες ύβρεως ενδέχεται να ενεργούν ανεπιγνώστως στην πραγματικότητα ως πιόνια τής θείας βούλησης ή τής κοσμικής τελεολογίας—πιόνια παγιδευμένα σε μια προκαθορισμένη και δυναμικά χαοτική πορεία δράσεως που τελικά, σε μια διαγενεακή περίοδο, οδηγεί στην απόλυτη επικράτηση τής ακαταμάχητης Νεμέσεως.
Bulletin of Taras Shevchenko National University of Kyiv. Literary Studies. Linguistics. Folklore Studies (31.1:55-60), Jul 22, 2022
Abstract in English: The endless debates on Sophocles' Antigone reflect different analytical pe... more Abstract in English:
The endless debates on Sophocles' Antigone reflect different analytical perspectives as to the multiple and concurrent dualities intertwined in the drama, like legality and legitimacy, lawfulness and morality, expediency and tradition, humans and the divine. Still, subjective perspectives notwithstanding, a conceptually and aesthetically prevalent duality in the Antigone pertains to the head-on conflict between (king Creon’s) material power and (Antigone’s) moral strength: Adult Creon’s reasoning for enforcing his deadly kingly edict on adolescent Antigone is well founded with respect to the imperative need to maintain law and order in his dominion, as a necessary condition for reinstituting socio-political stability and ensuring the security and independence of his polis, especially in extreme conditions of civil warfare; nevertheless his aesthetically hubristic exertion of power leads the monarch’s own family to self-destruction. In this mythological twist of fate, the Antigone brings to the fore artistically (and barely disputably) the limitations of the so-called right of the strongest, because the strongest is never strong enough to be always the master, unless he transforms strength into right, and obedience into duty.
Abstract in Ukrainian:
Нескінченні дебати про "Антігону" Софокла відображають різні аналітичні точки зору щодо переплетених у драмі множинних і паралельних дихотомій, серед яких легальність і легітимність, законність і мораль, доцільність і традиція, людське і божественне. Проте, І все ж, незважаючи на суб'єктивні точки зору, концептуально та естетично домінантна дихотомія в "Антігоні" стосується прямого конфлікту між матеріальною владою (царя Креонта) і моральною силою (Антігони). У цьому контексті міркування дорослого Креонта щодо виконання свого царського наказу про смертний вирок юній Антігоні є цілком обґрунтованими. Насамперед йдеться про нагальну потребу підтримувати правопорядок у своєму володінні як необхідну умову відновлення соціально-політичної стабільності та забезпечення безпеки і незалежності його полісу, особливо в екстремальних умовах громадянської війни. Водночас естетично гібристичний прояв влади Креонта призводить власну родину правителя до самознищення. У цьому міфологічному повороті долі Антігона вправно (і беззаперечно) висуває на перший план проблему обмеження так званого права найсильнішого, адже найсильніший ніколи не буває достатньо сильним, щоб завжди бути господарем, хіба що він перетворює силу на право, а послух – на обов'язок.
Abstract in Greek:
Οι ατελείωτες συζητήσεις για την Αντιγόνη του Σοφοκλέους αντανακλούν διαφορετικές αναλυτικές προοπτικές ως προς τις πολλαπλές και ταυτόχρονες δυαδικότητες που υφίστανται στο δράμα, όπως νομιμότητα και νομιμοποίηση, νομιμοφροσύνη και ηθικότητα, σκοπιμότητα και παράδοση, ανθρώπινη φύση και θεία υπερβατικότητα. Ωστόσο, παρά τις υποκειμενικές προοπτικές, μια εννοιολογικά και αισθητικά διαδεδομένη δυαδικότητα στην Αντιγόνη σχετίζεται με τη μετωπική σύγκρουση μεταξύ υλικής δυνάμεως (του βασιλέως Κρέοντος) και ηθικής δυνάμεως (της Αντιγόνης): Ο συλλογισμός του ενήλικος Κρέοντος για την επιβολή του θανατηφόρου βασιλικού διατάγματός του στην έφηβη Αντιγόνη είναι ευλόγως θεμελιωμένος στην επιτακτική ανάγκη εφαρμογής τού νόμου και διαφύλαξης της δημοσίας τάξεως στην επικράτειά του, ως αναγκαία προϋπόθεση για την αποκατάσταση της κοινωνικοπολιτικής σταθερότητος και τη διασφάλιση της ασφαλείας και ανεξαρτησίας τής πόλεώς του, ιδιαίτερα σε ακραίες συνθήκες εμφυλίου πολέμου. Ωστόσο, η αισθητικά υβριστική άσκηση της εξουσίας του οδηγεί την οικογένεια του μονάρχη στην αυτοκαταστροφή της. Σε αυτή τη μυθολογική συστροφή της μοίρας, η Αντιγόνη φέρνει στο προσκήνιο καλλιτεχνικά (και ελάχιστα αμφισβητήσιμα) τους περιορισμούς του αποκαλουμένου δικαίου του ισχυροτέρου, γιατί ο ισχυρότερος δεν είναι ποτέ αρκετά ισχυρός για να είναι πάντα κυρίαρχος, παρά μόνον εάν μεταμορφώσει τη δύναμη σε δίκαιο και την υπακοή σε καθήκον.
Bulletin of Taras Shevchenko National University of Kyiv. Literary Studies. Linguistics. Folklore Studies (32.2:47-53), Jul 22, 2022, 2022
Abstract in English: The underlying forewarning of Sophocles to hegemonists comes to the fore in... more Abstract in English:
The underlying forewarning of Sophocles to hegemonists comes to the fore in the Antigone: Even the most powerful and self-righteous perpetrators of hubris may in fact act as unaware pawns of divine will or cosmic teleology—pawns entrapped in a predestined and dynamically chaotic course of action that ultimately, in a transgenerational period, leads to the absolute prevalence of invincible Nemesis.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Abstract in Ukrainian:
в "Антігоні" на перший план виходить основне попередження Софокла гегемоністам: навіть наймогутніші та самовдоволені винуватці зарозумілості можуть насправді діяти як несвідомі пішаки божественної волі чи космічної телеології – пішаки, спіймані в пастку наперед визначеним і динамічно хаотичним ходом дій, який врештірешт, у трансгенераційному періоді, призводить до абсолютного панування непереможної Немезиди.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Abstract in Greek:
Στην Αντιγόνη, αναδύεται στο προσκήνιο η υποδηλούμενη προειδοποίηση του Σοφοκλέους προς τους εξουσιστές-ηγεμονιστές: Ακόμη και οι πλέον ισχυροί και αυτοδίκαιοι δράστες ύβρεως ενδέχεται να λειτουργούν στην πραγματικότητα ανεπιγνώστως ως πιόνια της θείας βούλησης ή της κοσμικής τελεολογίας—πιόνια παγιδευμένα σε μια προκαθορισμένη και δυναμικά χαοτική πορεία δράσεως που τελικά, σε μια διαγενεακή περίοδο, οδηγεί στην απόλυτη επικράτηση της ακαταμάχητης Νεμέσεως.
Greek translation of: "The Concept of Measure and the Criterion of Sustainability," The St. John's Review (Annapolis, MD, USA), vol. 56.1 (Fall 2014) pp. 74-94.
Η κλασική έννοια τού μέτρου, που είναι συναφής με τις έννοιες τής μετριοπαθείας και ισορροπίας, έ... more Η κλασική έννοια τού μέτρου, που είναι συναφής με τις έννοιες τής μετριοπαθείας και ισορροπίας, έχει προσδιορισθεί αριθμητικά στην αρχιτεκτονική και τις τέχνες. Αλλά στα νομικά, την πολιτική, τις κοινωνικές επιστήμες και την επιστήμη τής ψυχολογίας, το μέτρο είναι μία ασαφής έννοια. Αυτή η απροσδιοριστία τής εννοίας τού μέτρου, σε συνδυασμό με την ανθρώπινη παρορμητική τάση για υπερβολή, έχει καταστήσει πολλά άτομα, κοινωνίες και κράτη επιρρεπή σε υπερβολικές αποκλίσεις από το μέτρο—ήτοι σε φαινόμενα Ύβρεως, η οποία έχει οδηγήσει κοινωνίες, κράτη, ή ακόμη και αυτοκρατορίες στην καταστροφή. Διότι οσάκις οι άνθρωποι στερούνται μιας στοιχειώδους αισθήσεως τού μέτρου, τότε χάνουν την επαφή τους με την πραγματικότητα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, μπορούν να εφαρμόζουν εναλλακτικώς το κριτήριο τής βιωσιμότητος—ελλείποντος ενός σαφούς και μη αμφιλεγομένου ορισμού τού μέτρου—προκειμένου να ανιχνεύσουν εγκαίρως υβριστικές αποκλίσεις τους από το μέτρο ώστε να περιοριορίσουν τις δυσμενείς ή και ολέθριες επιπτώσεις τής νομοτελειακώς επακολούθου νεμέσεως.
The St. John's Review (Annapolis, MD, USA), vol. 56.1 (Fall 2014) pp. 74-94, Jan 14, 2015
The classical concept of measure, which is akin to moderation and balance, has been specified ari... more The classical concept of measure, which is akin to moderation and balance, has been specified arithmetically in architecture and the arts. But in law, politics, the social sciences, and the behavioral sciences, measure is a fuzzy concept. This indeterminacy in the concept of measure, coupled with the human impulsive tendency to excess, has made many individuals, societies, and states prone to excessive aberrations from measure—i.e. to hubris, which has historically led societies, states, and even empires to disaster. Still, in the absence of a definition of measure, we may instead apply the criterion of sustainability to detect hubristic aberrations from measure early enough to curb their ill effects.
Herodotean Chaotic Perspective of History
Ο Ηρόδοτος, θεωρείται ευλόγως «ο Πατέρας τής Ιστορίας», όχι μόνον διότι συνέγραψε τό χρονολογικά ... more Ο Ηρόδοτος, θεωρείται ευλόγως «ο Πατέρας τής Ιστορίας», όχι μόνον διότι συνέγραψε τό χρονολογικά πρώτο ιστορικό έργο, αλλά και διότι στο έργο του δεν αυτοπεριορίσθηκε σε μια (γραμμική) χρονολογική περιγραφική παράθεση ιστορικών γεγονότων περί τών Περσικών Πολέμων, αλλά παράλληλα ανεζήτησε και υπεδήλωσε τά πρωταρχικά αίτια και τήν συναφή (δυναμική) αλληλουχία τών εξελίξεων που καθόρισαν τήν τελική έκβαση εκείνων τών πολέμων. Δηλαδή ο Ηρόδοτος προσπάθησε να αναλύσει και αναδείξει τό γιατί μια κραταιά (επιτιθεμένη) αυτοκρατορία κατεστράφη ενώ αντιθέτως λίγες (αμυνόμενες) ελληνικές πόλεις εθριάμβευσαν σε εκείνους τούς πολέμους.
Teaching Documents by Demetra Asimakopoulou
Ancient Greek as a Classical Language (AGCL)
This is a web-hyperlinked multimedia compendium for Sophocles' Antigone: It may be used as an edu... more This is a web-hyperlinked multimedia compendium for Sophocles' Antigone: It may be used as an educational tool for facilitating theatrical immersion of students in ancient drama as an effective method for improving their knowledge of Ancient Greek as a Classical Language (AGCL).
Every Ancient-Greek word is herein hyperlinked to the on-line classical-works database of the PERSEUS DIGITAL LIBRARY of TUFTS UNIVERSITY. Moreover, for every selected passage of Antigone, three web links to pertinent video clips of a performance of Antigone in Ancient Greek are included: first, with subtitles in English; second, with subtitles in Ancient Greek; and third, with optional subtitles (English, Ancient Greek, or no subtitles). The English translation of the Ancient-Greek text in the compendium and in the pertinent video clips (with English subtitles) is by Sir Richard Claverhouse Jebb (UNIVERSITY OF CAMBRIDGE).
Educators may find useful the last section entitled "Appendix: Teacher's Guide" (pp. 39-74).
That performance of Antigone was given by a joint cast of high-school students of two lyceums: the ECCLESIASTICAL LYCEUM OF RIZARIOS SCHOOL and the HIGH SCHOOL OF AGIA PARASKEVI FOR HEARING-IMPAIRED STUDENTS, under the auspices of the Hellenic National Commission for UNESCO.
Initially the performance was given in the school campus of the renowned ECCLESIASTICAL LYCEUM OF RIZARIOS SCHOOL (June 22, 2015) and later in the headquarters building of the MINISTRY OF EDUCATION of Greece (Dec 4, 2015) by an international cast of high-school students (from Greece, Ukraine and Albania) that was bilingual in Ancient Greek and the Greek Sign Language: On stage, the hearing members of the cast recited the original Ancient-Greek text with classical Hellenistic pronunciation and chanted choral excerpts with original byzantine music composed by the student actors themselves, while their hearing-impaired fellow students interpreted Antigone in the Greek Sign Language.
In this context, the performance has been acclaimed as "the first in history bilingual performance of ancient drama in Ancient Greek and Sign Language" and also "the first performance of ancient drama that was given in Ancient Greek in Greece in the last 111 years" (p. 75).
An abridged 40-page edition of the compendium is also posted at academia.edu with the following URL:
Drafts by Demetra Asimakopoulou
National and Kapodistrian University of Athens, 2021
Στο πλαίσιο του Διαπανεπιστημιακού – Διατμηματικού Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών του Παιδαγω... more Στο πλαίσιο του Διαπανεπιστημιακού – Διατμηματικού Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης της Σχολής Επιστημών Αγωγής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, σε συνεργασία με το Τμήμα Νηπιαγωγών της Σχολής Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, υπό τον τίτλο «Ρητορική, Επιστήμες του Ανθρώπου και Εκπαίδευση» κατά το Ακαδημαϊκό έτος 2020 – 2021 Α’ εξαμήνου και συγκεκριμένα στο μάθημα με γενικό τίτλο «Γλωσσική Ποικιλία και Σχηματικός Λόγος», με υπεύθυνο καθηγητή τον κύριο Αθανάσιο Νάκα, εκπονήθηκε το παρόν δοκίμιο, όπου αναλύεται το «Άσμα Ασμάτων» του Σολομώντος.
Κεντρικός θεματικός άξονας της παρούσας επιστημονικής εργασίας αποτελεί η προσέγγιση του ποιητικού έργου υπό τον τίτλο «Ἄσμα Ἀσμάτων, ὅ ἐστι τῷ Σαλωμών» μέσα από μία ρητορική θεώρηση.
Το συγκεκριμένο έργο, του οποίου δημιουργός θεωρείται ο Σολομών, απαντά στον Κανόνα της Παλαιάς Διαθήκης ως ένα εκ των 49 συνολικά βιβλίων. Βάσει της ιουδαϊκής κατηγοριοποίησης των βιβλικών έργων, εντάσσεται στην τρίτη ομάδα των βιβλίων της Εβραϊκής Βίβλου, τα λεγόμενα «Αγιόγραφα». Η μετάφραση από την εβραϊκή στην ελληνιστική κοινή γλώσσα αποδίδεται στους Εβδομήκοντα, που έδρασαν τον 3ο μ.Χ. αιώνα στην Αλεξάνδρεια. Ο τίτλος του Άσματος, που καταδεικνύει και τον φιλολογικό χαρακτήρα του βιβλίου, στηρίζεται στον περιφραστικό τρόπο σχηματισμού του υπερθετικού βαθμού στην εβραϊκή γλώσσα, δηλώνοντας «το ομορφότερο από τα τραγούδια», το κάλλιστο, το απαράμιλλο άσμα. Πρόκειται για μία σειρά λυρικών, βουκολικών ποιημάτων σε διαλογική μορφή, με ερωτικό περιεχόμενο. Το ποίημα, μολονότι διαιρείται σε έξι άσματα, δίνει την αίσθηση ενιαίου άσματος, χάρη στην εσωτερική του ενότητα, την ομοιότητα ύφους μεταξύ των επιμέρους ποιημάτων και την παρουσία των ίδιων προσώπων μέχρι τέλους.
Απέναντι στην συγκεκριμένη θέση ωστόσο, αντιτίθεται η υπόθεση ορισμένων μελετητών πως το άσμα εντάσσεται σε μία ανθολογία ερωτικών ή γαμήλιων τραγουδιών. Το συμπέρασμα βέβαια, στο οποίο συνηγορούν οι δύο άνωθεν αντίθετες θέσεις, είναι πως το έργο αρχικά διαδόθηκε προφορικά, μέσω απαγγελιών σε γαμήλιες τελετές, μέχρι να καταγραφεί και να λάβει γραπτή μορφή πιθανότατα μεταξύ 450-400 π.Χ.
Στο άσμα, εξυμνείται κατά κύριο λόγο, ο έρωτας και τα αγνά συναισθήματα, τα οποία συνδέουν δύο ερωτευμένους, οδηγώντας τους στην τέλεια ένωση, πάντοτε στα όρια της ευπρέπειας. Μέσα από ζωηρότατες, αισθητικές εικόνες και μία άκρως λυρική χρήση της γλώσσας, εκφράζεται η θερμή αγάπη, ο πόθος των δύο εραστών, ένας πόθος ο οποίος κατορθώνει να αντιταχθεί σε κάθε εμπόδιο, σε κάθε δυσκολία που προκύπτει και να τους χαράξει τον δρόμο για την τελική τους επανένωση. Αξίζει να υπογραμμισθεί πως πίσω από την αγάπη αυτή των δύο προσώπων δεν κρύβεται μία σαρκική σχέση, αλλά μία θρησκευτική αλληγορία, που αναπαριστά την πνευματική σχέση του Θεού Γιαχβέ με τον λαό του Ισραήλ.
Κατά την χριστιανική ερμηνεία βέβαια, η αλληγορία αυτή αναφέρεται εμμέσως και προφητικώς στην προτύπωση της σχέσεως του Χριστού προς την Εκκλησία. Κεντρικά πρόσωπα στο ειδύλλιο αυτό, που εκτυλίσσεται άλλοτε στην
Ιερουσαλήμ και άλλοτε στην ύπαιθρο χώρα, αποτελούν ο Βασιλιάς Σολομών και η αγαπημένη του Σουλαμίτιδα, ενώ στα δευτερεύοντα πρόσωπα εντάσσονται οι φύλακες της πόλης, οι αδελφοί της νύφης και οι Ιεροσολυμίτισσες παρθένες. Το ποίημα βάσει περιεχομένου θα μπορούσε να διαιρεθεί σε δύο μέρη: Στο πρώτο, όπου περιγράφεται η σταδιακή γέννηση της αγάπης και στο δεύτερο, στο οποίο εξελίσσεται η ωρίμαση και η τελείωση της αγάπης αυτής.
Αξίζει να σημειωθεί πως το Άσμα Ασμάτων, ένα κορυφαίο ποίημα για τον έρωτα, έχει μελοποιηθεί από τον Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος στήριξε την σύνθεσή του σε στίχους του Ιάκωβου Καμπανέλλη.
Ancient Greek as a Classical Language (AGCL)
This is an abridged multimedia compendium of Sophocles' Antigone: It may be used as an educationa... more This is an abridged multimedia compendium of Sophocles' Antigone: It may be used as an educational tool for facilitating theatrical immersion of students in ancient drama as an effective method for improving their knowledge of Ancient Greek as a Classical Language (AGCL).
The compendium includes selected excerpts from six acts of Antigone. Every Ancient-Greek word is herein hyperlinked to the on-line classical-works database of the PERSEUS DIGITAL LIBRARY of TUFTS UNIVERSITY. Moreover, for every selected passage of Antigone, three web links to pertinent video clips of a performance of Antigone in Ancient Greek are included: first, with subtitles in English; second, with subtitles in Ancient Greek; and third, with optional subtitles (English, Ancient Greek, or no subtitles).
The English translation of the original text is by Sir Richard Claverhouse Jebb (UNIVERSITY OF CAMBRIDGE).
That performance of Antigone was given by a joint cast of high-school students of two lyceums: the ECCLESIASTICAL LYCEUM OF RIZARIOS SCHOOL and the HIGH SCHOOL OF AGIA PARASKEVI FOR HEARING-IMPAIRED STUDENTS, under the auspices of the Hellenic National Commission for UNESCO.
Initially the performance was given in the school campus of the renowned ECCLESIASTICAL LYCEUM OF RIZARIOS SCHOOL (June 22, 2015) and later in the headquarters building of the MINISTRY OF EDUCATION of Greece (Dec 4, 2015) by an international cast of high-school students (from Greece, Ukraine and Albania) that was bilingual in Ancient Greek and the Greek Sign Language: On stage, the hearing members of the cast recited the original Ancient-Greek text with classical Hellenistic pronunciation and chanted choral excerpts with original byzantine music composed by the student actors themselves, while their hearing-impaired fellow students interpreted Antigone in the Greek Sign Language.
In this context, the performance has been acclaimed as groundbreaking, i.e. “the first in history bilingual performance of ancient drama in Ancient Greek and Sign Language” and also the “the first performance of ancient drama that was given in Ancient Greek in Greece in the last 111 years”.
The unabridged 76-page edition of the compendium is also posted at academia.edu with the following URL:
Bulletin of Taras Shevchenko National University of Kyiv. Literary Studies. Linguistics. Folklore Studies (31.1:55-60), 2022
The endless debates on Sophocles' Antigone reflect different analytical perspectives as to the mu... more The endless debates on Sophocles' Antigone reflect different analytical perspectives as to the multiple and concurrent dualities intertwined in the drama, like legality and legitimacy, lawfulness and morality, expediency and tradition, humans and the divine. Still, subjective perspectives notwithstanding, a conceptually and aesthetically prevalent duality in the Antigone pertains to the head-on conflict between (king Creon’s) material power and (Antigone’s) moral strength: Adult Creon’s reasoning for enforcing his deadly kingly edict on adolescent Antigone is well founded with respect to the imperative need to maintain law and order in his dominion, as a necessary condition for reinstituting socio-political stability and ensuring the security and independence of his polis, especially in extreme conditions of civil warfare; nevertheless his aesthetically hubristic exertion of power leads the monarch’s own family to self-destruction. In this mythological twist of fate, the Antigone brings to the fore artistically (and barely disputably) the limitations of the so-called right of the strongest, because the strongest is never strong enough to be always the master, unless he transforms strength into right, and obedience into duty.
Bulletin of Taras Shevchenko National University of Kyiv. Literary Studies. Linguistics. Folklore Studies (31.1:55-60) - original in English, 2022
Οι ατέρμονες συζητήσεις περί της Αντιγόνης τού Σοφοκλέους αντικατοπτρίζουν διαφορετικές αναλυτικέ... more Οι ατέρμονες συζητήσεις περί της Αντιγόνης τού Σοφοκλέους αντικατοπτρίζουν διαφορετικές αναλυτικές προοπτικές ως προς τις πολλαπλές δυαδικότητες που αλληλοδιαπλέκονται στο δράμα, όπως νομιμότητα και νομιμοποίηση, νομιμοφροσύνη και ηθική, σκοπιμότητα και παράδοση, οι άνθρωποι και το θείο. Ωστόσο, ανεξάρτητα από τέτοιες υποκειμενικές προοπτικές, μια εννοιολογικά και αισθητικά διαδεδομένη δυαδικότητα στην Αντιγόνη σχετίζεται με την μετωπική σύγκρουση μεταξύ της υλικής δυνάμεως (του βασιλέως Κρέοντος) και της ηθικής δυνάμεως (της Αντιγόνης): Ο συλλογισμός του ενήλικου Κρέοντος για την εφαρμογή του θανατηφόρου βασιλικού του διατάγματος επί της έφηβης Αντιγόνης είναι στέρεα εδραιωμένος στην επιτακτική ανάγκη επιβολής τού νόμου και της τάξης στην επικράτειά του, ως αναγκαία συνθήκη για την αποκατάσταση της κοινωνικοπολιτικής σταθερότητας και την διασφάλιση της ανεξαρτησίας τής πόλεώς του, ιδιαίτερα σε ακραίες συνθήκες εμφυλίου πολέμου. Ωστόσο, η αισθητικά υβριστική άσκηση της εξουσίας τού μονάρχη οδηγεί την οικογένειά του στην αυτοκαταστροφή. Σε αυτήν την μυθολογική συστροφή τής μοίρας, η Αντιγόνη προσάγει στο προκείμενο καλλιτεχνικώς (και κατ' ελάχιστα αμφιλεγόμενο τρόπο) τα όρια του αποκαλουμένου δικαίου του ισχυροτέρου, αφού ο ισχυρότερος δεν είναι ποτέ αρκετά ισχυρός για να είναι πάντα ο κυρίαρχος, παρά μόνον αν μεταλλάξει την δύναμη σε δικαίωμα και την υπακοή σε καθήκον.
Bulletin of Taras Shevchenko National University of Kyiv. Literary Studies. Linguistics. Folklore Studies (32.2:47-53), 2022
If the multiple dualities in the Antigone are considered in an intragenerational context, i.e. as... more If the multiple dualities in the Antigone are considered in an intragenerational context, i.e. as concordant conflicts in Antigone's lifetime, then the plot of the drama might be perceived as stochastic and rather unpredictable as to its catastrophic outcome, i.e. the destruction of all protagonists, while their polis is entrapped in a seemingly unstable equilibrium. But if the dualities are viewed in a transgenerational context, i.e. as the final episode in a chain of dramatic and intertwined events that span many a generation of conflict between the royal house of the Labdacids and the divine or cosmic order, then the plot might be considered as deterministic and rather predictable as to its tragic outcome. From such perspective, the downfall of the dynasty might have been predestined by divine providence or cosmic teleology: In a transgenerational period, the polis might have been converging to a stable equilibrium all along, in line with the natural order of the universe, i.e. to an equilibrium conditioned ex ante on the extinction of the hubristically aberrant dynasty. In this context, the underlying forewarning of Sophocles to hegemonists comes to the fore in the Antigone: Even the most powerful and self-righteous perpetrators of hubris may in fact act as unaware pawns of divine will or cosmic teleology—pawns entrapped in a predestined and dynamically chaotic course of action that ultimately, in a transgenerational period, leads to the absolute prevalence of invincible Nemesis.
Bulletin of Taras Shevchenko National University of Kyiv. Literary Studies. Linguistics. Folklore Studies (32.2:47-53) - original in English, 2022
Εάν οι πολλαπλές δυαδικότητες στην Αντιγόνη αναλυθούν σε ενδογενεακό πλαίσιο, δηλαδή ως ταυτόχρον... more Εάν οι πολλαπλές δυαδικότητες στην Αντιγόνη αναλυθούν σε ενδογενεακό πλαίσιο, δηλαδή ως ταυτόχρονες αξιακές συγκρούσεις στη διάρκεια τής ζωής τής Αντιγόνης, τότε η πλοκή τού δράματος μπορεί να εκληφθεί ως στοχαστική και μάλλον απρόβλεπτη ως προς η καταστροφική έκβασή της, δηλαδή την καταστροφή όλων των πρωταγωνιστών ενώ η πόλη τους είναι παγιδευμένη σε μια φαινομενικά ασταθή ισορροπία. Αλλά εάν οι δυαδικότητες θεωρηθούν σε ένα πλαίσιο διαγενεακό, δηλαδή ως συνιστώσες το τελευταίο επεισόδιο σε μια αλυσίδα δραματικών και αλληλένδετων γεγονότων που καλύπτουν πολλές γενεές συγκρούσεως μεταξύ τού βασιλικού οίκου των Λαβδακιδών και τής θεϊκής ή κοσμικής τάξεως, τότε η πλοκή μπορεί να θεωρηθεί προκαθορισμένη και μάλλον προβλέψιμη ως προς την τραγική έκβασή της. Από μια τέτοια προοπτική, η πτώση τής δυναστείας θα μπορούσε εκληφθεί ως προδιαγεγραμμένη από την Θεία Πρόνοια ή την κοσμική τελεολογία: Σε μια διαγενεακή περίοδο, η πόλη μπορεί εξ αρχής να συγκλίνει σε μια σταθερή ισορροπία, συνάδουσα με την φυσική τάξη τού σύμπαντος, δηλαδή μια ισορροπία που προϋποθέτει τον αφανισμό τής υβριστικά εκτραπείσης δυναστείας. Σε αυτό το πλαίσιο, η υποδηλούμενη προειδοποίηση τού Σοφοκλέους προς τους ηγεμονιστές αναδύεται στο προσκήνιο στην Αντιγόνη: Ακόμη και οι πλέον ισχυροί και αυτοδίκαιοι δράστες ύβρεως ενδέχεται να ενεργούν ανεπιγνώστως στην πραγματικότητα ως πιόνια τής θείας βούλησης ή τής κοσμικής τελεολογίας—πιόνια παγιδευμένα σε μια προκαθορισμένη και δυναμικά χαοτική πορεία δράσεως που τελικά, σε μια διαγενεακή περίοδο, οδηγεί στην απόλυτη επικράτηση τής ακαταμάχητης Νεμέσεως.
Bulletin of Taras Shevchenko National University of Kyiv. Literary Studies. Linguistics. Folklore Studies (31.1:55-60), Jul 22, 2022
Abstract in English: The endless debates on Sophocles' Antigone reflect different analytical pe... more Abstract in English:
The endless debates on Sophocles' Antigone reflect different analytical perspectives as to the multiple and concurrent dualities intertwined in the drama, like legality and legitimacy, lawfulness and morality, expediency and tradition, humans and the divine. Still, subjective perspectives notwithstanding, a conceptually and aesthetically prevalent duality in the Antigone pertains to the head-on conflict between (king Creon’s) material power and (Antigone’s) moral strength: Adult Creon’s reasoning for enforcing his deadly kingly edict on adolescent Antigone is well founded with respect to the imperative need to maintain law and order in his dominion, as a necessary condition for reinstituting socio-political stability and ensuring the security and independence of his polis, especially in extreme conditions of civil warfare; nevertheless his aesthetically hubristic exertion of power leads the monarch’s own family to self-destruction. In this mythological twist of fate, the Antigone brings to the fore artistically (and barely disputably) the limitations of the so-called right of the strongest, because the strongest is never strong enough to be always the master, unless he transforms strength into right, and obedience into duty.
Abstract in Ukrainian:
Нескінченні дебати про "Антігону" Софокла відображають різні аналітичні точки зору щодо переплетених у драмі множинних і паралельних дихотомій, серед яких легальність і легітимність, законність і мораль, доцільність і традиція, людське і божественне. Проте, І все ж, незважаючи на суб'єктивні точки зору, концептуально та естетично домінантна дихотомія в "Антігоні" стосується прямого конфлікту між матеріальною владою (царя Креонта) і моральною силою (Антігони). У цьому контексті міркування дорослого Креонта щодо виконання свого царського наказу про смертний вирок юній Антігоні є цілком обґрунтованими. Насамперед йдеться про нагальну потребу підтримувати правопорядок у своєму володінні як необхідну умову відновлення соціально-політичної стабільності та забезпечення безпеки і незалежності його полісу, особливо в екстремальних умовах громадянської війни. Водночас естетично гібристичний прояв влади Креонта призводить власну родину правителя до самознищення. У цьому міфологічному повороті долі Антігона вправно (і беззаперечно) висуває на перший план проблему обмеження так званого права найсильнішого, адже найсильніший ніколи не буває достатньо сильним, щоб завжди бути господарем, хіба що він перетворює силу на право, а послух – на обов'язок.
Abstract in Greek:
Οι ατελείωτες συζητήσεις για την Αντιγόνη του Σοφοκλέους αντανακλούν διαφορετικές αναλυτικές προοπτικές ως προς τις πολλαπλές και ταυτόχρονες δυαδικότητες που υφίστανται στο δράμα, όπως νομιμότητα και νομιμοποίηση, νομιμοφροσύνη και ηθικότητα, σκοπιμότητα και παράδοση, ανθρώπινη φύση και θεία υπερβατικότητα. Ωστόσο, παρά τις υποκειμενικές προοπτικές, μια εννοιολογικά και αισθητικά διαδεδομένη δυαδικότητα στην Αντιγόνη σχετίζεται με τη μετωπική σύγκρουση μεταξύ υλικής δυνάμεως (του βασιλέως Κρέοντος) και ηθικής δυνάμεως (της Αντιγόνης): Ο συλλογισμός του ενήλικος Κρέοντος για την επιβολή του θανατηφόρου βασιλικού διατάγματός του στην έφηβη Αντιγόνη είναι ευλόγως θεμελιωμένος στην επιτακτική ανάγκη εφαρμογής τού νόμου και διαφύλαξης της δημοσίας τάξεως στην επικράτειά του, ως αναγκαία προϋπόθεση για την αποκατάσταση της κοινωνικοπολιτικής σταθερότητος και τη διασφάλιση της ασφαλείας και ανεξαρτησίας τής πόλεώς του, ιδιαίτερα σε ακραίες συνθήκες εμφυλίου πολέμου. Ωστόσο, η αισθητικά υβριστική άσκηση της εξουσίας του οδηγεί την οικογένεια του μονάρχη στην αυτοκαταστροφή της. Σε αυτή τη μυθολογική συστροφή της μοίρας, η Αντιγόνη φέρνει στο προσκήνιο καλλιτεχνικά (και ελάχιστα αμφισβητήσιμα) τους περιορισμούς του αποκαλουμένου δικαίου του ισχυροτέρου, γιατί ο ισχυρότερος δεν είναι ποτέ αρκετά ισχυρός για να είναι πάντα κυρίαρχος, παρά μόνον εάν μεταμορφώσει τη δύναμη σε δίκαιο και την υπακοή σε καθήκον.
Bulletin of Taras Shevchenko National University of Kyiv. Literary Studies. Linguistics. Folklore Studies (32.2:47-53), Jul 22, 2022, 2022
Abstract in English: The underlying forewarning of Sophocles to hegemonists comes to the fore in... more Abstract in English:
The underlying forewarning of Sophocles to hegemonists comes to the fore in the Antigone: Even the most powerful and self-righteous perpetrators of hubris may in fact act as unaware pawns of divine will or cosmic teleology—pawns entrapped in a predestined and dynamically chaotic course of action that ultimately, in a transgenerational period, leads to the absolute prevalence of invincible Nemesis.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Abstract in Ukrainian:
в "Антігоні" на перший план виходить основне попередження Софокла гегемоністам: навіть наймогутніші та самовдоволені винуватці зарозумілості можуть насправді діяти як несвідомі пішаки божественної волі чи космічної телеології – пішаки, спіймані в пастку наперед визначеним і динамічно хаотичним ходом дій, який врештірешт, у трансгенераційному періоді, призводить до абсолютного панування непереможної Немезиди.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Abstract in Greek:
Στην Αντιγόνη, αναδύεται στο προσκήνιο η υποδηλούμενη προειδοποίηση του Σοφοκλέους προς τους εξουσιστές-ηγεμονιστές: Ακόμη και οι πλέον ισχυροί και αυτοδίκαιοι δράστες ύβρεως ενδέχεται να λειτουργούν στην πραγματικότητα ανεπιγνώστως ως πιόνια της θείας βούλησης ή της κοσμικής τελεολογίας—πιόνια παγιδευμένα σε μια προκαθορισμένη και δυναμικά χαοτική πορεία δράσεως που τελικά, σε μια διαγενεακή περίοδο, οδηγεί στην απόλυτη επικράτηση της ακαταμάχητης Νεμέσεως.
Greek translation of: "The Concept of Measure and the Criterion of Sustainability," The St. John's Review (Annapolis, MD, USA), vol. 56.1 (Fall 2014) pp. 74-94.
Η κλασική έννοια τού μέτρου, που είναι συναφής με τις έννοιες τής μετριοπαθείας και ισορροπίας, έ... more Η κλασική έννοια τού μέτρου, που είναι συναφής με τις έννοιες τής μετριοπαθείας και ισορροπίας, έχει προσδιορισθεί αριθμητικά στην αρχιτεκτονική και τις τέχνες. Αλλά στα νομικά, την πολιτική, τις κοινωνικές επιστήμες και την επιστήμη τής ψυχολογίας, το μέτρο είναι μία ασαφής έννοια. Αυτή η απροσδιοριστία τής εννοίας τού μέτρου, σε συνδυασμό με την ανθρώπινη παρορμητική τάση για υπερβολή, έχει καταστήσει πολλά άτομα, κοινωνίες και κράτη επιρρεπή σε υπερβολικές αποκλίσεις από το μέτρο—ήτοι σε φαινόμενα Ύβρεως, η οποία έχει οδηγήσει κοινωνίες, κράτη, ή ακόμη και αυτοκρατορίες στην καταστροφή. Διότι οσάκις οι άνθρωποι στερούνται μιας στοιχειώδους αισθήσεως τού μέτρου, τότε χάνουν την επαφή τους με την πραγματικότητα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, μπορούν να εφαρμόζουν εναλλακτικώς το κριτήριο τής βιωσιμότητος—ελλείποντος ενός σαφούς και μη αμφιλεγομένου ορισμού τού μέτρου—προκειμένου να ανιχνεύσουν εγκαίρως υβριστικές αποκλίσεις τους από το μέτρο ώστε να περιοριορίσουν τις δυσμενείς ή και ολέθριες επιπτώσεις τής νομοτελειακώς επακολούθου νεμέσεως.
The St. John's Review (Annapolis, MD, USA), vol. 56.1 (Fall 2014) pp. 74-94, Jan 14, 2015
The classical concept of measure, which is akin to moderation and balance, has been specified ari... more The classical concept of measure, which is akin to moderation and balance, has been specified arithmetically in architecture and the arts. But in law, politics, the social sciences, and the behavioral sciences, measure is a fuzzy concept. This indeterminacy in the concept of measure, coupled with the human impulsive tendency to excess, has made many individuals, societies, and states prone to excessive aberrations from measure—i.e. to hubris, which has historically led societies, states, and even empires to disaster. Still, in the absence of a definition of measure, we may instead apply the criterion of sustainability to detect hubristic aberrations from measure early enough to curb their ill effects.
Herodotean Chaotic Perspective of History
Ο Ηρόδοτος, θεωρείται ευλόγως «ο Πατέρας τής Ιστορίας», όχι μόνον διότι συνέγραψε τό χρονολογικά ... more Ο Ηρόδοτος, θεωρείται ευλόγως «ο Πατέρας τής Ιστορίας», όχι μόνον διότι συνέγραψε τό χρονολογικά πρώτο ιστορικό έργο, αλλά και διότι στο έργο του δεν αυτοπεριορίσθηκε σε μια (γραμμική) χρονολογική περιγραφική παράθεση ιστορικών γεγονότων περί τών Περσικών Πολέμων, αλλά παράλληλα ανεζήτησε και υπεδήλωσε τά πρωταρχικά αίτια και τήν συναφή (δυναμική) αλληλουχία τών εξελίξεων που καθόρισαν τήν τελική έκβαση εκείνων τών πολέμων. Δηλαδή ο Ηρόδοτος προσπάθησε να αναλύσει και αναδείξει τό γιατί μια κραταιά (επιτιθεμένη) αυτοκρατορία κατεστράφη ενώ αντιθέτως λίγες (αμυνόμενες) ελληνικές πόλεις εθριάμβευσαν σε εκείνους τούς πολέμους.
Ancient Greek as a Classical Language (AGCL)
This is a web-hyperlinked multimedia compendium for Sophocles' Antigone: It may be used as an edu... more This is a web-hyperlinked multimedia compendium for Sophocles' Antigone: It may be used as an educational tool for facilitating theatrical immersion of students in ancient drama as an effective method for improving their knowledge of Ancient Greek as a Classical Language (AGCL).
Every Ancient-Greek word is herein hyperlinked to the on-line classical-works database of the PERSEUS DIGITAL LIBRARY of TUFTS UNIVERSITY. Moreover, for every selected passage of Antigone, three web links to pertinent video clips of a performance of Antigone in Ancient Greek are included: first, with subtitles in English; second, with subtitles in Ancient Greek; and third, with optional subtitles (English, Ancient Greek, or no subtitles). The English translation of the Ancient-Greek text in the compendium and in the pertinent video clips (with English subtitles) is by Sir Richard Claverhouse Jebb (UNIVERSITY OF CAMBRIDGE).
Educators may find useful the last section entitled "Appendix: Teacher's Guide" (pp. 39-74).
That performance of Antigone was given by a joint cast of high-school students of two lyceums: the ECCLESIASTICAL LYCEUM OF RIZARIOS SCHOOL and the HIGH SCHOOL OF AGIA PARASKEVI FOR HEARING-IMPAIRED STUDENTS, under the auspices of the Hellenic National Commission for UNESCO.
Initially the performance was given in the school campus of the renowned ECCLESIASTICAL LYCEUM OF RIZARIOS SCHOOL (June 22, 2015) and later in the headquarters building of the MINISTRY OF EDUCATION of Greece (Dec 4, 2015) by an international cast of high-school students (from Greece, Ukraine and Albania) that was bilingual in Ancient Greek and the Greek Sign Language: On stage, the hearing members of the cast recited the original Ancient-Greek text with classical Hellenistic pronunciation and chanted choral excerpts with original byzantine music composed by the student actors themselves, while their hearing-impaired fellow students interpreted Antigone in the Greek Sign Language.
In this context, the performance has been acclaimed as "the first in history bilingual performance of ancient drama in Ancient Greek and Sign Language" and also "the first performance of ancient drama that was given in Ancient Greek in Greece in the last 111 years" (p. 75).
An abridged 40-page edition of the compendium is also posted at academia.edu with the following URL:
National and Kapodistrian University of Athens, 2021
Στο πλαίσιο του Διαπανεπιστημιακού – Διατμηματικού Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών του Παιδαγω... more Στο πλαίσιο του Διαπανεπιστημιακού – Διατμηματικού Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης της Σχολής Επιστημών Αγωγής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, σε συνεργασία με το Τμήμα Νηπιαγωγών της Σχολής Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, υπό τον τίτλο «Ρητορική, Επιστήμες του Ανθρώπου και Εκπαίδευση» κατά το Ακαδημαϊκό έτος 2020 – 2021 Α’ εξαμήνου και συγκεκριμένα στο μάθημα με γενικό τίτλο «Γλωσσική Ποικιλία και Σχηματικός Λόγος», με υπεύθυνο καθηγητή τον κύριο Αθανάσιο Νάκα, εκπονήθηκε το παρόν δοκίμιο, όπου αναλύεται το «Άσμα Ασμάτων» του Σολομώντος.
Κεντρικός θεματικός άξονας της παρούσας επιστημονικής εργασίας αποτελεί η προσέγγιση του ποιητικού έργου υπό τον τίτλο «Ἄσμα Ἀσμάτων, ὅ ἐστι τῷ Σαλωμών» μέσα από μία ρητορική θεώρηση.
Το συγκεκριμένο έργο, του οποίου δημιουργός θεωρείται ο Σολομών, απαντά στον Κανόνα της Παλαιάς Διαθήκης ως ένα εκ των 49 συνολικά βιβλίων. Βάσει της ιουδαϊκής κατηγοριοποίησης των βιβλικών έργων, εντάσσεται στην τρίτη ομάδα των βιβλίων της Εβραϊκής Βίβλου, τα λεγόμενα «Αγιόγραφα». Η μετάφραση από την εβραϊκή στην ελληνιστική κοινή γλώσσα αποδίδεται στους Εβδομήκοντα, που έδρασαν τον 3ο μ.Χ. αιώνα στην Αλεξάνδρεια. Ο τίτλος του Άσματος, που καταδεικνύει και τον φιλολογικό χαρακτήρα του βιβλίου, στηρίζεται στον περιφραστικό τρόπο σχηματισμού του υπερθετικού βαθμού στην εβραϊκή γλώσσα, δηλώνοντας «το ομορφότερο από τα τραγούδια», το κάλλιστο, το απαράμιλλο άσμα. Πρόκειται για μία σειρά λυρικών, βουκολικών ποιημάτων σε διαλογική μορφή, με ερωτικό περιεχόμενο. Το ποίημα, μολονότι διαιρείται σε έξι άσματα, δίνει την αίσθηση ενιαίου άσματος, χάρη στην εσωτερική του ενότητα, την ομοιότητα ύφους μεταξύ των επιμέρους ποιημάτων και την παρουσία των ίδιων προσώπων μέχρι τέλους.
Απέναντι στην συγκεκριμένη θέση ωστόσο, αντιτίθεται η υπόθεση ορισμένων μελετητών πως το άσμα εντάσσεται σε μία ανθολογία ερωτικών ή γαμήλιων τραγουδιών. Το συμπέρασμα βέβαια, στο οποίο συνηγορούν οι δύο άνωθεν αντίθετες θέσεις, είναι πως το έργο αρχικά διαδόθηκε προφορικά, μέσω απαγγελιών σε γαμήλιες τελετές, μέχρι να καταγραφεί και να λάβει γραπτή μορφή πιθανότατα μεταξύ 450-400 π.Χ.
Στο άσμα, εξυμνείται κατά κύριο λόγο, ο έρωτας και τα αγνά συναισθήματα, τα οποία συνδέουν δύο ερωτευμένους, οδηγώντας τους στην τέλεια ένωση, πάντοτε στα όρια της ευπρέπειας. Μέσα από ζωηρότατες, αισθητικές εικόνες και μία άκρως λυρική χρήση της γλώσσας, εκφράζεται η θερμή αγάπη, ο πόθος των δύο εραστών, ένας πόθος ο οποίος κατορθώνει να αντιταχθεί σε κάθε εμπόδιο, σε κάθε δυσκολία που προκύπτει και να τους χαράξει τον δρόμο για την τελική τους επανένωση. Αξίζει να υπογραμμισθεί πως πίσω από την αγάπη αυτή των δύο προσώπων δεν κρύβεται μία σαρκική σχέση, αλλά μία θρησκευτική αλληγορία, που αναπαριστά την πνευματική σχέση του Θεού Γιαχβέ με τον λαό του Ισραήλ.
Κατά την χριστιανική ερμηνεία βέβαια, η αλληγορία αυτή αναφέρεται εμμέσως και προφητικώς στην προτύπωση της σχέσεως του Χριστού προς την Εκκλησία. Κεντρικά πρόσωπα στο ειδύλλιο αυτό, που εκτυλίσσεται άλλοτε στην
Ιερουσαλήμ και άλλοτε στην ύπαιθρο χώρα, αποτελούν ο Βασιλιάς Σολομών και η αγαπημένη του Σουλαμίτιδα, ενώ στα δευτερεύοντα πρόσωπα εντάσσονται οι φύλακες της πόλης, οι αδελφοί της νύφης και οι Ιεροσολυμίτισσες παρθένες. Το ποίημα βάσει περιεχομένου θα μπορούσε να διαιρεθεί σε δύο μέρη: Στο πρώτο, όπου περιγράφεται η σταδιακή γέννηση της αγάπης και στο δεύτερο, στο οποίο εξελίσσεται η ωρίμαση και η τελείωση της αγάπης αυτής.
Αξίζει να σημειωθεί πως το Άσμα Ασμάτων, ένα κορυφαίο ποίημα για τον έρωτα, έχει μελοποιηθεί από τον Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος στήριξε την σύνθεσή του σε στίχους του Ιάκωβου Καμπανέλλη.