We killed genius (original) (raw)

So I'm going to the US. For a month, I will be slightly more isolated than I'm used to, then again I'll probably be more entertained, too. But my penpal Lori will be right there through it all and I don't really see the point in mailing frequently there.
I must find a replacement outlet! Do you guys mind, hm? Were you using this space? I do hope I'm not getting in the way of things. This looks spacious and tranquil enough; there are some memories of adolescence stuck to the page borders, but they might actually spice things up.

Either way, if anyone returns to this page and sees my travel log, update me on your shit too. Until then like Sting's widows, I dance alone!

Ik heb al eens deelgenomen, het werd een DERDE plaats in de VOORRONDES. Zatlappen! Nja het kan aan mij hebben gelegen.
Vind nog steeds dat we allemaal moeten mee doen je wint minimaal wel zo'n set boekenbonnen. Als ik voor de deadline geen verhaal weet te poepen stuur ik

( ditCollapse )

Mah, as promised, a new-old-story

Kall, enjoy

ps) yes i know, im a lazy ass person, bah i dont care

Ik had zo'n schattig plan. Het heette 'DS4-The Outbreak': Sluit je huisgenoten op in de keuken terwijl ze staan te koken, en maak een vrolijk filmpje over hoe ze proberen te ontsnappen. Een zeer onschuldige prank.

Lang verhaal kort, ze wisten wat erg snel te ontsnappen en voor ik er erg in had werd ik door twee man de parkeerplaats over gesleept. 'Als we de oprit oplopen, ren ik weg! De gracht is toch nog ver, dat halen ze nooit!' Nou, wegrennen was er niet bij. En bovenaan de oprit bleek de gracht veel dichter bij dan me ooit het afgelopen jaar is opgevallen; asfalt biedt weinig houwvast aan nagelbijters, gretig graaide ik dan maar naar de benen van mijn aanvallers. Uiteindelijk wel in het water terecht gekomen, zie 'hyves' voor het resultaat!

Herfstvakantie komt eraan en het is KKKoud!!

Zoals beloofd weer eens een compleet fictief antiautobiografisch of biografisch (wees nou eerlijk, dit gebeurt Niemand, Never) verhaaltje, zo vreemd en onwaarschijnlijk dat het bijna niet verzonnen kán zijn! In de hoofdrol de zelfbedachte studente Lelka.
( typischCollapse )

ds

Wooh posts to spy on! Fankoo for indulging me.
The air is singing here, in Delft. I am more ticklish than ever and dirty plates have stacked themselves around the room, covering all those places where my wallet might be hiding. Things are teetering on the edge of destruction, oblivion or failure. They've been slowly prepped for it since last week. Everything is coming down to this day and, to be precise, the next few hours.
In about two hours, Thor will enter the pitch against villainous RC Delft - Après nous, la déluge! Excitement has taken over me since three days now and I can think of little else. The last 72 hours have felt like the last five minutes before you meet a girl you like; aware of greatness and promise but scared to death.
Off I go, kickoff is upon us. I'll see you guys in Valhalla!

PS: Roel I hope you're getting laid plenty, or it wasn't worth passing up that nice girl!

EDDIT: they sucked we won so hard omfg! Unfortunately life did not freeze and wonder at the moment of our victory, life moved on and I'm munching my way through tomorrow's deadlines again. 'On the Road' is turning out to be a really good read!

Not sure if I can still post here, but whatebers. >_>

So I T O T A L L Y forgot about this place, until I got an email about it today. The only email I got about this in forever. Ever. GUESS WHAT IT SAID? "xmar has removed you as a maintainer of the community"! Never ever did LiveJournal care to inform me about anything, and when I get removed as a maintainer, it lets me know ASAP. I think this is cruelty. Cruelty I say!

Anyway, hello there peeps. How are you all? My name is She-know, and I'm an alcoholic... Wait. Wrong speech.

*puts Miley Cyrus on*

xmar, I think you'll be happy to know that my pencil case still says TRASH CAN in your handwriting. :D
kalx, I was at your house the other day but you weren't there so things were weird. :C
roelroel, I don't even know who you are anymore. Maurice?

Sheesh y'all
'twas a dream!

I'm sorry... I didn't know we were posting on here anymore... honestly, I thought emails were the new future. Proves me wrong doesn't it?

In fact, I should've known emailing is sooooo 1999 once this beautiful bloggers ord stopped sending me spam, aka update notices.
Also, I've been pretty inactive lately, no new poetry sprouting randomly from my mouth, no crazy lame ass half written stories taking refuge in a word document, no nothing... I've even been reading the same 150 pages book for 4 months now.

I think I've fallen victim to the cellphone-generation. I've become one of those people who just stare at their cellphone waiting for it to go off, but since no-one has my number, it never happens... so **PEOPLE OF LIVEJOURNAL: STUMBLING ACROSS ETHANOLSHOTS, WORRIES IN THEIR MINDS, ARE WE THE SANE OR ARE WE NOT, HERE IS MY NUMBER FOR YOU TO FIND OUT: 0031-654-684-631 !!**ahum, yes, now that that's over with on with the hilarious part of this update: lol, u lost ur wallet!!! hahahahahaha

And a promise to top this update: I will post something better soon...

flowerpowerout

xmar

Steven vroeg me vandaag of ik nog groente of fruit nodig had, omdat hij net op weg was naar de haagse markt. Ben maar mee gegaan om tijd te doden en wat goedkope exotische versnaperingen te scoren.
De heenweg is gratis met je OV maar duurt drie kwartier. Gelukkig is Steven een van de grappigste, slimste en meest medelevende figuren die ganz het huis te bieden heeft, en heb ik me geen moment verveeld. Hij vond dat ik de uitzondering op de regel saaie grijze civielers kon zijn.
De markt is groots en multi-culti. 1,50 voor een turkse pizza, een snack, ter plekke! Stef dacht dat we zonder snack vooraf te veel fruit zouden kopen vanwege honger. Al kauwend maakten we een rondje om te kijken wat de prijzen waren en wat er te krijgen viel. De 'bak' fruit die over de hele markt te vinden is kost een euro, dat is de regel. Toen we vol zaten met turkse pizza en marrokaanse pannenkoek sloeg hij alsnog helemaal door het lint, bakken en bakken fruit in aan het slaan. Terwijl hij als een dwaas zijn zakken vulde vielen m'n ogen op een set vijgen, 5 voor 1 euro. Een geweldige prijs aldus Steven. Er zaten nog wat groene bij en ze waren vast niet allemaal even lekker, maar toch dacht ik terug aan Croatie en al het zoets dat daar aan de bomen hangt. Ik zocht tien van de donkerste exemplaren uit en ging verder.
We waren nog niet langs de viskraam geweest. Vlak voordat we binnen liepen zag ik een bordje met prachtige vijgen liggen, '6 voor 1 euro'. Enthousiast besprong Steven een snoek die in een vijf-euro-bak lag. De snoek en een hele doos maanvissen verdwenen in zijn al loodzware bepakking en ik sleurde hem weg voordat hij nog meer kon betalen. Trots en voldaan verlieten we het terrein, herhaaldelijk mijn zakken voelend wanneer er een waarschuwing voor zakkenrollers klonk.
De tram was nog steeds overbezet met basisschoolkinderen. Is vandaag een feestdag? Ze renden vrolijk rond, alle toegang blokkerend. Juffen keken ons al wadend door de kindermassa nauwlettend toe. Toen ik eenmaal in de tram zat wist ik; veel geld bespaard, heerlijk fruit, er komt een week van goed ontbijt aan. Eenmaal thuis met een pincet aan de naalden in m'n vingers plukken die ik van Stefs cactusvijgen had overgehouden.

Zo ben ik ook nog op tijd weg voor Aikido! Even spullen inpakken en dan kan ik weer een hele avond sporten en gewichten trekken. Maar waar is m'n beurs?

Jammer, Kalle.

The past few weeks have seen a listless, lazy me barging around a somewhat hostile and demanding environment. The TU's deadlines and Thor's peaking output went in one ear, out the other. Or so I thought. Over time stress, anticipation and adrenaline have chosen to seep and slither their way into my subconscious, plundering and wreaking havoc. The dreams I've been having are epilleptic, claustrophobic and entirely void of logic or plotline (but the latter we already knew).
None of my dreams I've remembered in full. Upon waking and all through the day I have little epiphanies, every time I remember a face or a line or an image from sleep. I know there have been hundreds of them, people from commercials telling me I'll look like them one day, big burly men leading a charge with the ball locked in hand, classmates casually explaining how I should've handed things in yesterday. Martina made an appearance and set herself apart by not doing anything but just sitting there, grinning.
I'm sure there's also guilt in there. All over it actually; I dream of encounters with great artists, stories, frescos by my hand. They resurface and sting everytime I see others who took the plunge, who spend their days reading and creating instead of calculating. Sometimes the dreams come so casually that I don't notice they are dreams; I picked up the razor just now but was sad to find a far less masculine beard than the one from the dream-mirror.

I've felt myself becoming less and less at ease with myself and my choices. Sure, there's a deadline today and a game on sunday but I don't think the dreams will stop after that. Maybe I'm desperate enough to sign up for that poetry-group for young talents, who cares about talent anyways, enthousiasm is enough under twenty-one.

HURR-DURR
kicking another one out into the void