Diego Innico Caracciolo (original) (raw)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Diego Innico Caracciolo

Kardynał biskup
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia 17/18 lipca 1759 Martina Franca
Data i miejsce śmierci 24 stycznia 1820 Neapol
Prefekt Kongregacji ds. Odpustów i Świętych Relikwii
Okres sprawowania 1801–1818
Wyznanie katolicyzm
Kościół rzymskokatolicki
Sakra biskupia 6 listopada 1814
Kreacja kardynalska 11 sierpnia 1800Pius VII
Kościół tytularny diecezja Palestrina
Multimedia w Wikimedia Commons

Sukcesja apostolska

Data konsekracji 6 listopada 1814
Konsekrator Pius VII
Współkonsekratorzy Francesco BertazzoliGiuseppe Bartolomeo Menocchio

Diego Innico Caracciolo (ur. 17 albo 18 lipca 1759 w Martina France, zm. 24 stycznia 1820 w Neapolu) – włoski kardynał.

Urodził się 17 albo 18 lipca 1759 roku w Martina France, jako syn Francesca IX Caraccioli i Stefanii di Diego Pignatelli[1]. Studiował na La Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. Wstąpił do Kurii Rzymskiej, gdzie został referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej i protonotariuszem apostolskim, a ponadto pełnił rolę gubernatora San Severino, Iesi i Fermo[1]. Towarzyszył Piusowi VI podczas jego wygnania w Valence i był obecny przy jego śmierci[1]. Po powrocie do Włoch udał się do Wenecji, gdzie odbywało się konklawe, a następnie przyjął święcenia kapłańskie[1]. 11 sierpnia 1800 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Augustini[2]. W grudniu 1801 roku został prefektem Kongregacji ds. Odpustów i Świętych Relikwii, a siedem lat później został wygnany z Rzymu i udał się do Fondi i Neapolu (ze względu na słaby stan zdrowia nie pojechał do Paryża w 1811 roku)[1]. 26 września 1814 roku został podniesiony do rangi kardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarną Palestrina[2]. 6 listopada przyjął sakrę[2]. W 1815 roku został wysłany do Neapolu, by złożyć gratulacje Ferdynandowi I Burbonowi z okazji objęcia tronu[1]. Jego misją było także wynegocjowanie konkordatu pomiędzy Stolicą Piotrową a Królestwem Obojga Sycylii[1]. Trzy lata później został prefektem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej[1]. Zmarł 24 stycznia 1820 roku w Neapolu[1].

  1. a b c d e f g h i j Diego Innico Caracciolo. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2018-09-20]. (ang.).
  2. a b c Diego Innico Caracciolo. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2018-09-20]. (ang.).
Prefekci TrybunałuSygnatury Sprawiedliwości Giovanni Arcimboldi (1484–1488) Antoniotto Pallavicini (1491?–1493) Giovanni Antonio Sangiorgio (1493–1509) Leonardo Grosso della Rovere (1509–1520) Lorenzo Campeggio (1520–1539) Giacomo Simoneta (1539–1539) Bartolomeo Guidiccioni (1540–1549) Girolamo Verallo (1550–1555) Fabio Mignanelli (1555–1557) Antonio Trivulzio (1557–1559) Giacomo Puteo (1559–1563) Ludovico Simonetta (1563–1568) Gianpaolo Della Chiesa (1568–1575) Alessandro Sforza (1575–1581) Alessandro Riario (1581–1585) Giovanni Battista Castrucci (1585–1595) Bartolomeo Ferratini, proprefekt (1595–1599) Cinzio Passeri Aldobrandini (1599–1610) Maffeo Barberini (1610–1623) Berlinghiero Gessi, proprefekt (1623–1623) Francesco Barberini (1623–1628) Antonio Barberini (1628–1633) Berlinghiero Gessi (1633–1639) Francesco Barberini (1639–1640) Giulio Cesare Sacchetti (1640–1661) Flavio Chigi (1661–1693) Fulvio Astalli, proprefekt (1693–1696) Giovanni Giacomo Cavallerini (1696–1699) Fabrizio Spada, proprefekt (1699–1700), prefekt (1700–1717) Bernardino Scotti, proprefekt (1717–1718), prefekt (1718–1726) Lorenzo Corsini (1726–1730) Alamanno Salviati (1730–1733) Neri Maria Corsini (1733–1769) Andrea Corsini (1769–1795) Leonardo Antonelli (1795–1801) Ercole Consalvi (1801–1817) Antonio Dugnani (1817–1818) Diego Innico Caracciolo (1818–1820) Giovanni Battista Quarantotti (1820–1820) Wakat (1820–1825) Giuseppe Spina (1825–1828) Giovanni Francesco Falzacappa (1828–1840) Antonio Domenico Gamberini (1840–1841) Vincenzo Macchi (1841–1854) Mario Mattei (1854–1858) Pietro Marini (1858–1863) Camillo di Pietro (1863–1867) Carlo Sacconi (1867–1877) Teodolfo Mertel (1877–1878) Carlo Luigi Morichini (1878–1879) Wakat (1879–1884) Luigi Serafini (1884–1885) Isidoro Verga (1885–1888) Luigi Pallotti (1889–1890)
Prefekci Sygnatury Łaski Antoniotto Pallavicini (1491–1503) Giovanni Antonio Sangiorgio (1503–1504) Clemente Grosso della Rovere (1504–1504) Galeotto Franciotti della Rovere (1504–1508) Pietro Accolti, główny referendarz (1508–1511), prefekt (1511–1532) Paolo Emilio Cesi (1532?–1537) Giacomo Simoneta (1537–1539) Pierpaolo Parisio (1539–1545) Niccolò Ardinghelli (1545–1547) Bartolomeo Guidiccioni (1547–1549) Francesco Sfondrati (1550–1550) Giovanni Angelo Medici (1550–1559) Vitellozzo Vitelli (1560–1568) Gianantonio Capizucchi (1568–1569) Antonio Carafa (1569–1591) Paolo Emilio Sfondrati (1591–1618) Scipione Caffarelli-Borghese (1618–1633) Antonio Barberini (1633–1667) Camillo Francesco Maria Pamphili, proprefekt (1645–1647) Giacomo Rospigliosi (1667–1684) Benedetto Pamphili (1685–1730) Antonio Felice Zondadari (1730–1737) Giuseppe Firrao (1737–1744) Prospero Colonna di Sciarra (1744–1765) Giovanni Costanzio Caracciolo (1765–1780) Gregorio Antonio Maria Salviati (1780–1794) Wakat (1794–1826) Giovanni Caccia-Piatti (1826–1833) Luigi Bottiglia Savoulx (1834–1836) Francesco Tiberi Contigliano (1837–1839)
Prefekci NajwyższegoTrybunału Sygnatury Apostolskiej (od 1908) Vincenzo Vannutelli (1908–1914) Michele Lega (1914–1920) Augusto Silj (1920–1926) Francesco Ragonesi (1926–1931) Bonaventura Cerretti (1931–1933) Enrico Gasparri (1933–1946) Massimo Massimi (1946–1954) Giuseppe Bruno (1954–1954) Gaetano Cicognani proprefekt (1954–1959) Francesco Roberti (1959–1969) Dino Staffa (1969–1977) Pericle Felici (1977–1982) Aurelio Sabattani, proprefekt (1982–1983) prefekt (1983–1988) Achille Silvestrini (1988–1991) Gilberto Agustoni, proprefekt (1992–1994), prefekt (1994–1998) Zenon Grocholewski (1998–1999) Mario Francesco Pompedda (1999–2004) Agostino Vallini (2004–2008) Raymond Leo Burke (2008–2014) Dominique Mamberti (od 2014)