Գլխավոր էջ (original) (raw)

Շաբաթվա հոդված

< «Շաբաթվա հոդված» նախագիծ

Նագա, հոգնակի` նագաներ (սանսկրիտ՝ नाग, Nāga IAST), ասիական տարբեր կրոնական ավանդույթներում աստվածային, կամ կիսաաստվածային, կիսամարդ, կիսաօձ էակների ռասա, որոնք բնակվում են ստորգետնյա աշխարհում (սանսկրիտ՝ पाताळ, pātāla IAST, պատալա - «այն, ինչ գտնվում է ոտքերի տակ») և երբեմն կարող են մարդկային կամ մասամբ մարդկային կերպարանք ունենալ կամ այդպես պատկերված են արվեստում։ Ավելին, նագաները հայտնի են նաև որպես վիշապներ և ջրային ոգիներ: Իգական նագան կոչվում է Նագնի կամ Նագինա Դևի (Nāgnī կամ Nāginā Devī ): Նրանց հետնորդները հայտնի են որպես Նագավանշի: Ըստ լեգենդի՝ նրանք իմաստուն Կաշյապայի և Կադրուի զավակներն են։

Այս գերբնական էակներին նվիրված ծեսեր տեղի են ունենում Հարավային Ասիայում առնվազն 2000 տարի: Նրանք հիմնականում պատկերված են երեք ձևով՝ որպես ամբողջովին մարդ՝ գլխին և պարանոցին օձեր, որպես սովորական օձ կամ որպես կիսամարդ, իսկ հինդուիզմում և բուդդիզմում կիսաօձ էակներ են:

Նագարաջա տիտղոս է, որը տրվում է նագաների թագավորին: Այս էակների պատմությունները մշակութային նշանակություն ունեն Հարավային Ասիայի և Հարավարևելյան Ասիայի բազմաթիվ մշակույթների դիցաբանական ավանդույթներում, ինչպես նաև հինդուիզմի և բուդդիզմի մեջ: Նագավանշի, քմերներ և էլամիլներ (Շրի Լանկայի թամիլներ) համայնքները պնդում են, որ ծագում են այս ռասայից:

Մյուս կողմից, հնդեվրոպական ստուգաբանությամբ nāga նշանակում է «մազազուրկ, մերկ կենդանի» է, որը ազգակից է անգլերեն «նեյքդ» (naked - «մերկ») ձևին, բացատրում է, որ սանսկրիտ nāga բառը կարող է նաև նշանակել «ամպ», «լեռ» կամ «փիղ»:

Նագաները, որպես օձաձև աստվածությունների խումբ, որոնք հաճախ ձևավորվում են որպես կոբրաներ, աչքի են ընկնում հինդուական պատկերագրության մեջ, հինդու տեքստերում (հատկապես Մահաբհարաթայի առաջին գրքում) և պաշտամունքի տեղական ժողովրդական ավանդույթներում: Հիմալայի որոշ շրջաններում նագաները համարվում են տարածաշրջանի աստվածային տիրակալներ, ինչպես Կուլլու հովտում, Բերինագում և Պինդար գետի հովտում, որը ենթադրվում է, որ ղեկավարվում է իննապատիկ Նաինի Դևիի կողմից: Ե՛վ Քաշմիրի «Նիլամատա Պուրանայում», և՛ Կատմանդուի «Սվայամբհու Պուրանայում», համապատասխան տարածաշրջանը սկսում է իր պատմությունը որպես լիճ՝ բնակեցված նագաներով, որոնք հետագայում չորանում են:

Հին սանսկրիտ տեքստերը, ինչպիսիք են Մահաբհարաթան, Ռամայանան և Պուրանաները,նկարագրում են նագաներին որպես հզոր, շքեղ և հպարտ կիսաաստվածային տեսակ, որը կարող է իրենց ֆիզիկական ձևն ընդունել կամ որպես մարդ (հաճախ՝ գլխի հետևում գտնվող կոբրայի թիկնոցով), որպես մասամբ մարդաձև օձ, կամ որպես ամբողջովին օձ: Նրանք գտնվում են կախարդված անդրաշխարհում, ստորգետնյա թագավորություն, որը լցված է գոհարներով, ոսկով և այլ երկրային գանձերով, որոնք կոչվում են Նագա-լոկա կամ Պատալա-լոկա: Նրանք նաև հաճախ կապված են ջրային մարմինների հետ՝ ներառյալ գետերը, լճերը, ծովերը և ջրհորները, և հանդիսանում են գանձերի պահապաններ: Նրանց ուժն ու թույնը դրանք պոտենցիալ վտանգավոր են դարձնում մարդկանց համար: Այնուամենայնիվ, հինդուական դիցաբանության սրբապատկերագրության մեջ նրանք հաճախ ստանձնում են բարեգործ հերոսների դերը. Սամուդրա Մանթանում նագաների թագավոր Վասուկի օձը, Նագարաջան, որը փաթաթվում է Շիվայի պարանոցին, դառնում կաթի օվկիանոսը թափահարելու պարան: Նրանց հավերժական մրցակիցը Գարուդան է՝ լեգենդար կիսաաստվածային թռչունների... Ավելին ⇒

Գիտե՞ք, որ․․․