condo - Victionarium (original) (raw)

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]

Syllabificatio phonetica: con·dō — morphologica: cond-o

cond|ō, -ere, condidī, conditum [1]

  1. Plura coacervando facere, aedificare, instituere. [2]

Verbum finitum

­

Thema Vox activa
cond- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. condō condam condēbam conderem condam
II. sing. condis condās conde! condēbās conderēs condēs conditō!
III. sing. condit condat condēbat conderet condet conditō!
I. plur. condimus condāmus condēbāmus conderēmus condēmus
II. plur. conditis condātis condite! condēbātis conderētis condētis conditōte!
III. plur. condunt condant condēbant conderent condent conduntō!
Thema Vox passiva
cond- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. condor condar condēbar conderer condar
II. sing. conderis condāris condere! condēbāris conderēris condēris conditor!
III. sing. conditur condātur condēbātur conderētur condētur conditor!
I. plur. condimur condāmur condēbāmur conderēmur condēmur
II. plur. condiminī condāminī condiminī! condēbāminī conderēminī condēminī —
III. plur. conduntur condantur condēbantur conderentur condentur conduntor!
Thema Vox activa
condid- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. condidī condiderim condideram condidissem condiderō
II. sing. condidistī condideris condiderās condidissēs condideris
III. sing. condidit condiderit condiderat condidisset condiderit
I. plur. condidimus condiderimus condiderāmus condidissēmus condiderimus
II. plur. condidistis condideritis condiderātis condidissētis condideritis
III. plur. condidērunt condiderint condiderant condidissent condiderint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Voxactiva condere condidisse conditūrum,-am, -um esse condēns conditūrus,-a, -um­
Voxpassiva condī conditum,-am, -um esse conditum īrī conditus,-a, -um
Gerundium Gerundivum Supinum
condendī condendus, -a, -um conditum conditū
  1. ab urbe condita

Synonyma

  1. fundō, fundere

Composita

Plura coacervando facere, aedificare, instituere

Discretiva

condo dictio est in variis linguis:

Fontes

  1. ↑ Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — con-do, didī, ditum, ere (tom. 1, p. 1426)
  2. ↑ Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. I, p. 764 — “CONDO, dis, dĭdi, dĭtum, dere, a. 3.”