Antonis Balasopoulos | University of Cyprus (original) (raw)
Books by Antonis Balasopoulos
Θράκα, 2024
Το Βασίλειο της Σκιάς ανοίγει μια ρωγμή στον χρόνο και τον τόπο για να περάσουμε σε έναν κόσμο όχ... more Το Βασίλειο της Σκιάς ανοίγει μια ρωγμή στον χρόνο και τον τόπο για να περάσουμε σε έναν κόσμο όχι τόσο μακρινό, όπου η καπιταλιστική “πρόοδος” και ο δυτικός νεοιμπεριαλισμός έχουν φτάσει απλώς στις αναπόφευκτες κλιματικές, οικονομικές και γεωοπολιτικές συνέπειές τους. Εδώ, όπου όχι μόνο το μέλλον αλλά και το ίδιο το παρόν είναι αμφίρροπα, οι χαρακτήρες της νουβέλας θα χαράξουν ένα ανορθόδοξο μονοπάτι. Αντί να κινήσουν πανικόβλητοι για τον Βορρά – που μοιάζει για τους υπόλοιπους να είναι το μόνο σημείο του ορίζοντα που υπόσχεται ένα μέλλον – κατευθύνονται προς τον Νότο. Διασχίζοντας μια Ελλάδα που είναι πια ένα βασίλειο αχανούς θανάτου, οι (πρωτ)αγωνιστές της ιστορίας θα συνασπιστούν – όχι στη βάση της ταυτότητας αλλά στη βάση του αδύνατου, δηλαδή της επιβίωσης – ως κοινότητα. Επιμένοντας σε κάτι πέρα από την αδυσώπητη θανατική πορεία των πραγμάτων, ο Αντώνης Μπαλασόπουλος γράφει λέξεις που πορεύονται σε έναν χρόνο “μετά το τέλος του χρόνου” και σε έναν τόπο που μπορεί να φιλοξενήσει όχι την απλή επιβίωση αλλά τη ζωή. Τη ρωγμή στο Βασίλειο της Σκιάς διανοίγει η γραφή, την οποία ο Μπαλασόπουλος διεκδικεί ως επιτακτική, πολιτική και μαζί αισθητική, πράξη που μας συνδέει με τον κόσμο. Αντιμέτωπη με την καταστροφή, στο Βασίλειο της Σκιάς η λογοτεχνία σπάει την “τρελή αριθμητική” της δυτικής καπιταλιστικής Λογικής που υπόσχεται μόνο θάνατο και δεσμεύεται στη ζωή, όπως κάνουν οι προσευχές.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Οκτάνα, 2024
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Peter Lang, 2023
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Θράκα , 2023
Το χέρι μιλά, ακόμα και χωρίς στόμα. Μιλά διαρκώς. Και λέει ιστορίες. Λέει όλη την ιστορία του αν... more Το χέρι μιλά, ακόμα και χωρίς στόμα. Μιλά διαρκώς. Και λέει ιστορίες. Λέει όλη την ιστορία του ανθρώπου. Γιατί η ιστορία του ανθρώπου είναι ιστορία των χεριών του και του τι έμαθαν να κάνουν. Οι κινήσεις τους είναι μνήμες του είδους, αποθηκευμένες στους τένοντες, στα νεύρα, στις φάλαγγες. Γι’ αυτό, τα χέρια γεννιούνται ήδη γερασμένα, με τρεις βασικές ρυτίδες χαραγμένες στις παλάμες τους. Είναι πιο αρχαία απ’ αυτόν ή αυτή που τα φέρει: θυμούνται ήδη την καταγωγή του είδους σε μια πλαστική ικανότητα που απαντάται μόνο στους άμεσους προγόνους και συγγενείς του, στα Πρωτεύοντα θηλαστικά.
Και το χέρι γράφει, όχι μόνο γιατί συσσωρεύει μια μνήμη πέρα απ’ τον εαυτό, αλλά και γιατί είναι το ίδιο γραμμένο, με γραμμές της ζωής, με όρη, με γεωγραφίες ατομικές και μ’ άγνωστα πεπρωμένα, με τη σφραγίδα του μοναδικού στο δακτυλικό αποτύπωμα.
Το χέρι οριοθετεί το ανθρώπινο. Με επισφάλεια, γιατί το χέρι οριοθετεί επίσης και το μη ανθρώπινο, και το απάνθρωπο, που είναι βέβαια μια δυνατότητα του ανθρώπου.
Το Βιβλίο των χεριών είναι το βιβλίο του ανθρώπου, του ανθρώπου που τον φτιάχνουν τα χέρια του, του ανθρώπου που γλιστρά μέσα απ’ τα χέρια του τα ίδια. Μπορεί αυτά που έγραψαν εδώ ανθρώπινα χέρια να ψηλαφίζουν την κλειστή πύλη του ανθρώπου, ψάχνοντας ένα πέρασμα. Μπορεί και να τον αποχαιρετούν, οικεία και αδέκαστα, όπως του πρέπει.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Ενάντια, 2022
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Ανακοινωθέντα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας για εκδόσεις του έτους 2021 Οι Πολιτιστικές Υπηρεσίες τ... more Ανακοινωθέντα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας για εκδόσεις του έτους 2021 Οι Πολιτιστικές Υπηρεσίες του Υφυπουργείου Πολιτισμού ανακοινώνουν τα αποτελέσματα του διαγωνισμού για τα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας για εκδόσεις του έτους 2021:
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Στην ανά χείρας ανθολογία μεταφράζονται εβδομήντα συνολικά ποιήματα τριών ιστορικά εμβληματικών π... more Στην ανά χείρας ανθολογία μεταφράζονται εβδομήντα συνολικά ποιήματα τριών ιστορικά εμβληματικών ποιητών των Ηνωμένων Πολιτειών: της Emily Dickinson (1830-1886), που, μαζί με τον Walt Whitman, σηματοδοτεί την «ενηλικίωση» της αμερικανικής ποίησης, περίπου δύο αιώνες μετά την πρώτη έκδοση ποίησης γραμμένης στη νέα ήπειρο· του Robert Frost (1874-1963), που εξελίχθηκε στον δημοφιλέστερο ίσως ποιητή της χώρας· και του Wallace Stevens (1879-1955), ίσως του πιο φιλοσοφικού των αμερικανών μοντερνιστών. Πρόκειται για τρεις μορφές του ποιητικού «μεταίχμιου» ανάμεσα στις παραδόσεις της θρησκευτικής ποίησης και του Ρομαντισμού αφενός και της αντιρομαντικής ειρωνείας και εγκεφαλικότητας του μοντερνισμού, αφετέρου. Πρόκειται ακόμη για τρεις από τις επιφανέστερες μορφές της ποιητικής της Νέας Αγγλίας, ως περιοχής εξίσου γεωγραφικής και ψυχικής: μιας ζώνης όπου συναντιούνται, ως πρωτογενή υλικά του ποιητικού λόγου, η χλωρίδα και πανίδα ενός τόπου, οι θρησκευτικές και ηθικές του παραδόσεις, η ιστορία του αλλά και αυτή η αινιγματική έννοια που λέγεται «ατμόσφαιρα»--η μελαγχολική παρατήρηση, η πριμοδότηση του φυσικού στοιχείου, η ταυτόχρονη προσήλωση στο υπεραισθητό και στα «μεγάλα ερωτήματα» του θανάτου, των ηθικών επιλογών, της ανθρώπινης φύσης, της αποστολής της ίδιας της ποίησης.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
24 Γράμματα, 2021
Τριάντα ιστορίες —άλλες πολύ σύντομες, άλλες λιγότερο— τακτοποιημένες στις έξι πλευρές ενός έγγρα... more Τριάντα ιστορίες —άλλες πολύ σύντομες, άλλες λιγότερο— τακτοποιημένες στις έξι πλευρές ενός έγγραφου παζλ. Ιστορίες για την παιδική ηλικία και την ενηλικίωση, για την εγκόσμια εμπειρία και για τη δυνατότητα μιας υπέρβασης, όπως αυτή προσφέρεται —φευγαλέα και αβέβαια— εντός των εγκοσμίων. Πέρα απ’ το καλό και το κακό, υπάρχει μια πραγματικότητα μοναξιάς και συμπόνοιας, απόγνωσης κι ελπίδας, θυσιών και θριάμβων του εγωισμού, βίας και τρυφερότητας, περιορισμών και παιγνίων. Συχνά, υπάρχουν εκπλήξεις, αν και αρκετές φορές είναι επιφυλακτικές, στην αναμονή μιας δεύτερης (ή τρίτης) αναγνωστικής αναψηλάφησης. Με όρους ύφους, Ο κύβος είναι ένα εγχείρημα διάσχισης του ρεαλισμού ως τα όριά του, αναζήτηση μιας γραφής ανάμεσα στον χώρο «αυτού που θα μπορούσε να συμβεί» και στην αλληγορία, το σύμβολο, το αινιγματικό ή το ακαθόριστο. Ή αλλιώτικα: μια κίνηση στο σύνορο που εκτείνεται ανάμεσα στο μαγνητικό πεδίο της πρόζας και σε μια δύναμη άνωσης εντός της, που την ωθεί να σηκωθεί λίγο ψηλότερα από την άσφαλτο της καθημερινότητας. Λίγο ψηλότερα· όχι πολύ, γιατί θαύματα δεν υπάρχουν εδώ. Μονάχα ρωγμές και δυνατότητες, άλλοτε προσπελάσιμες στους ήρωες των ιστοριών, άλλοτε όχι. Αλλά πάντοτε ενταγμένες στο ζητούμενο μιας ηθικής εμμενούς στο λογοτεχνικό φαινόμενο, στη συνάντηση γραφής και πρόσληψης πάνω στο έδαφος ενός μοιρασμένου ρίσκου.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Bloomsbury Academic, 2021
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Σαιξπηρικόν, 2021
Το πλάσμα—λέξη χρήσιμη στο βαθμό που δεν διαφοροποιεί ζώο και άνθρωπο—ή καλύτερα, τα πλάσματα, πλ... more Το πλάσμα—λέξη χρήσιμη στο βαθμό που δεν διαφοροποιεί ζώο και άνθρωπο—ή καλύτερα, τα πλάσματα, πληθυντικά, με ενδιαφέρουν, ανάμεσα σε άλλα, για λόγους που άπτονται της ποιητικής: μου επιτρέπουν οπωσδήποτε μια διαφυγή από το πρώτο πρόσωπο και την εν γένει ανθρωποκεντρικότητα του ποιητικού λόγου, η οποία συχνά, ιδιαίτερα εδώ και κάποιες δεκαετίες, ολισθαίνει σε απλή εγωκεντρικότητα. Πόσο μάλλον σε μια εποχή όπου το «οικουμενικό» ως αντιστάθμισμα στην τάση αυτή, βρίσκεται σε παρατεταμένη και σφοδρή κρίση. Με κεντρικό έναυσμα την ιδέα του βιολόγου και βιοσημειωτιστή von Uexküll (για τον οποίο η ανά χείρας συλλογή περιέχει ένα όχι και τόσο κολακευτικό ποίημα) ότι υπάρχουν πολλαπλές και διακριτές δομήσεις του κόσμου που αντανακλούν τις διαφορετικές οργανώσεις αισθητηριακής αντίληψης ανόμοιων μεταξύ τους ζωικών οργανισμών, η συλλογή αυτή φιλοδόξησε να αποτελέσει μια συλλογή ετερογενειών, κι έτσι επίσης μια συλλογή που έχει, δια μέσω της ανομοιογένειας των πλασμάτων της, απελευθερωθεί από το μοντερνιστικό τοτέμ του «χαρακτηριστικού ύφους». Τα ποιήματα που περιέχονται εδώ είναι συνειδητά γραμμένα με πολλά διαφορετικά ύφη, διαθέσεις και τεχνικές: κάθε ένα επιχειρεί να αποτελέσει μια ζωοποιητική νησίδα ξεχωριστή από τις άλλες.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Ενύπνιο, 2021
Το Λευκό στο λευκό αποτελεί αναφορά και φόρο τιμής στον πίνακα «Λευκό σε λευκό» του Kasimir Malev... more Το Λευκό στο λευκό αποτελεί αναφορά και φόρο τιμής στον πίνακα «Λευκό σε λευκό» του Kasimir Malevich (1918). Ο τίτλος του πρώτου μέρους, «όντα είναι», εμπνέεται από την εμφάνιση όσο και την εξαφάνιση στη λήθη της διαφοράς ανάμεσα στο εμπειρικά επαληθεύσιμο και αισθητό (τα όντα) και αυτό που διαφεύγει από την άμεση αισθητηριακή εμπειρία καθώς και τη διαυγή νοητική σύλληψη (το είναι). Το δεύτερο μέρος, «η πληγή που μιλάει», αφορά την ιστορία, προσωπική και συλλογική (καθώς και τον υπαρκτικό χώρο ανάμεσα στο άτομο και τη συλλογικότητα, την ατομική και την κοινωνική ιστορία), ως έναρθρο πόνο. Το τρίτο, «κάτοπτρα», επικεντρώνει στις ανακλάσεις του ανά χείρας ποιητικού εγχειρήματος, τη σχέση του με άλλα υποδείγματα ποίησης και, αναστοχαστικά, με τις εκδοχές και τις διαθέσεις αυτού το οποίο μιλά ή υπονοείται ως το ποιητικό «εγώ» του γράφοντος.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Σαιξπηρικόν, 2020
Ποιητική συλλογή, αποτελούμενη από 28 ποιήματα γραμμένα στην περίοδο 2009-2019. Βασικοί άξονές τη... more Ποιητική συλλογή, αποτελούμενη από 28 ποιήματα γραμμένα στην περίοδο 2009-2019. Βασικοί άξονές της είναι η αναμέτρηση με την ιστορικότητα της εμπειρίας και με τους τρόπους με τους οποίους αυτή εντυπώνεται στο υποκείμενο· η εντρύφηση στη σχέση με τον Άλλο, φυλετικό, έμφυλο, ή απλώς οντολογικά Άλλο· η διαλεκτική ανάμεσα στο προσωπικό και ατομικό και στο συλλογικό, στο υποκείμενο και στις αντικειμενικές προϋποθέσεις της νόησής του· το χρέος της μαρτυρίας· η ταξική εμπειρία των καταπιεσμένων και περιθωριοποιημένων· η σχέση του συγγραφέα με την ελληνική και διεθνή ποιητική παράδοση· και τέλος, η διαρκής ταλάντωση ανάμεσα στην πίστη και την ελπίδα των αλύτρωτων αφενός και την υπαρξιακή και οντολογική αγωνία της αναμέτρησης με την εξάλειψη, τη λήθη και την ανυπαρξία αφετέρου.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Astra Galerie, 2011
......Ανάμεσα στις εκφραστικές επιθυμίες του εικοστού αιώνα θα πρέπει να αφεθεί κάποιος χώρος για... more ......Ανάμεσα στις εκφραστικές επιθυμίες του εικοστού αιώνα θα πρέπει να αφεθεί κάποιος χώρος για αυτή την επιθυμία συμπύκνωσης που φτάνει στο όριο της φυσικής μικροσκοπικότητας, της κυριολεκτικής εν-τύπωσης της σκέψης ως ίχνους υπό εξαφάνιση (ο Ελβετός Ρόμπερτ Βάλζερ, ένας από τους συγγραφείς που θαύμαζε περισσότερο ο Κάφκα, είναι ο προστάτης άγιος της μικροσκοπικής γραφής· το έργο που έγραψε κατά την διάρκεια του εθελοντικού εγκλεισμού του σε άσυλο διαβάζεται μόνο με μεγεθυντικό φακό, όντας γραμμένο με τρόπο μικροσκοπικό πάνω σε φύλλα ημερολογίων, αποδείξεις και έντυπα ταχυδρομείου).
Αλλά μια γραφή που εκδηλώνεται ως ίχνος υπό εξαφάνιση είναι επίσης μια γραφή που εντυπώνει πάνω στον υλικό της χαρακτήρα τα σημάδια μιας εποχής βαρβαρότητας, μιας εποχής όπου ο ίδιος ο λόγος κινδυνεύει να εκπέσει από τον ορίζοντα της ανθρώπινης ιστορίας, και όπου συντηρείται, τρόπον τινά, στα κρυφά, στα περιθώρια των ορατών αλλά κενών νοήματος γραμμάτων του Τύπου (που ο Κράους τόσο απεχθανόταν) ή μιας λογοτεχνίας βυθισμένης στον κομφορμισμό και την κενοδοξία. Το Βιβλίο των μικρών συλλογισμών —101 σπαράγματα γραμμένα, σχεδόν όλα, από τον Νοέμβριο του 2010 ως τον Ιανουάριο του 2011— είναι τεκμήριο της επιστροφής μιας τέτοιας εποχής. Είναι επίσης μια προσπάθεια απότισης φόρου τιμής στην κληρονομιά όσων έγραψαν “μηνύματα σε μπουκάλι” (Αντόρνο) —επιστολές που ρισκάρουν εκ των προτέρων την απουσία παραλήπτη— στο όλο και πιο επίκαιρο για μας παρελθόν των πρώτων τριών δεκαετιών του ευρωπαϊκού εικοστού αιώνα.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Astra Galerie, 2011
Τα κείμενα που ακολουθούν γράφτηκαν στο ιστολόγιο Through the Loophole (throughtheloophole.blogsp... more Τα κείμενα που ακολουθούν γράφτηκαν στο ιστολόγιο Through the Loophole (throughtheloophole.blogspot.com), ανάμεσα στον Δεκέμβρη του 2009 (ημερομηνία σημαδιακή για λόγους πολιτικούς) και τον Οκτώβρη του 2010 (ημερομηνία σημαδιακή για λόγους προσωπικούς). Εκδόθηκαν μάλλον αναπάντεχα, και εκτός εμπορίου, σε 350 αντίτυπα που διατέθηκαν σε φίλους, εξαιτίας του ενδιαφέροντος της Λένας Κουγέα και της επιμέλειας του Σωκράτη Κουγέα των εκδόσεων της Galerie Astra στην Αθήνα. Τους οφείλω κάθε ευγνωμοσύνη για την ώθηση να δημοσιεύσω και για την φροντίδα της πρώτης εκείνης έκδοσης.
Τα κριτήρια επιλογής των κειμένων ήταν προσωπικά: πρόκειται για τα κείμενα που αγάπησα εγώ περισσότερο, για μια σειρά ετερογενών και μάλλον αυτό καθαυτό αδιάφορων για τους τρίτους λόγων.
Η σειρά παρουσίασής τους δεν είναι αυτή που υιοθετήθηκε στο ιστολόγιο, και που ήταν χρονολογική και αλφαβητική. Εδώ η δομή των σπαραγμάτων ενός φαντασματικού κειμένου-που-έρχεται ακολουθεί κρυφές και αδήλωτες προκείμενες. Αλλά θα ήθελα να αφήσω τον αναγνώστη ή την αναγνώστρια να χαρτογραφήσουν μόνοι τους τις γέφυρες, τα ποτάμια, τις υπόγειες σύραγγες που ενώνουν αυτά τα σπαράγματα, να διαρθρώσουν μόνοι τους τις καλειδοσκοπικές εικόνες που εμφανίζονται στην πορεία. Ένα κλικ δεξιά ή αριστερά, και όλα αλλάζουν.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Heidelberg: Universitätsverlag Winter, 2008
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Papers by Antonis Balasopoulos
Rethinking Democracy for Post-Utopian Worlds, 2024
The notion of anti-anti-utopia initially appeared in Robert C. Elliott's study The Shape of Utopi... more The notion of anti-anti-utopia initially appeared in Robert C. Elliott's study The Shape of Utopia, in 1970. Formally, its logic is that of a negation of the negation. Marx develops this logic in Capital, Vol. 1, when he traces the inexorable logic whereby "individualized and scattered" petty private property in the means of production is seized and consolidated as investment-ready capital in the hands of the few. Eventually, Marx holds, and as capital is ever more centralized and labor is correspondingly socialized on an incipiently global scale, there will come a time when the "monopoly of capital becomes a fetter upon the mode of production" and will have to be summarily discarded itself. "Capitalist production," which has originally destroyed (negated) petty and fragmented ownership, "begets its own negation"-a "negation of the negation" (Marx 1867/1996: 749-751).
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Cultural Critique 123, 2024
With few exceptions, Franz Kafka’s work has been read as deeply dystopian. This essay undertakes ... more With few exceptions, Franz Kafka’s work has been read as deeply dystopian. This essay undertakes an examination of Kafka’s references to the utopian imaginary, from his Diaries to the Zürau Notebooks, and from the story “Fellowship” to Amerika and “Josephine the Singer, or the Mouse Folk”, demonstrating that Kafka was both conscious of and interested in the rhetoric associated with utopian (or “intentional”) communities and in the parameters of utopia as a genre of writing. Rather than either advocating or rejecting utopia/nism, Kafka uses it as a means through which to develop, within his writing, a way of investigating the social and ideological problem of community—particularly acute for him as a multiply estranged European Jew—and the aesthetic problems of impossibility and failure.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Θράκα, 2024
Το Βασίλειο της Σκιάς ανοίγει μια ρωγμή στον χρόνο και τον τόπο για να περάσουμε σε έναν κόσμο όχ... more Το Βασίλειο της Σκιάς ανοίγει μια ρωγμή στον χρόνο και τον τόπο για να περάσουμε σε έναν κόσμο όχι τόσο μακρινό, όπου η καπιταλιστική “πρόοδος” και ο δυτικός νεοιμπεριαλισμός έχουν φτάσει απλώς στις αναπόφευκτες κλιματικές, οικονομικές και γεωοπολιτικές συνέπειές τους. Εδώ, όπου όχι μόνο το μέλλον αλλά και το ίδιο το παρόν είναι αμφίρροπα, οι χαρακτήρες της νουβέλας θα χαράξουν ένα ανορθόδοξο μονοπάτι. Αντί να κινήσουν πανικόβλητοι για τον Βορρά – που μοιάζει για τους υπόλοιπους να είναι το μόνο σημείο του ορίζοντα που υπόσχεται ένα μέλλον – κατευθύνονται προς τον Νότο. Διασχίζοντας μια Ελλάδα που είναι πια ένα βασίλειο αχανούς θανάτου, οι (πρωτ)αγωνιστές της ιστορίας θα συνασπιστούν – όχι στη βάση της ταυτότητας αλλά στη βάση του αδύνατου, δηλαδή της επιβίωσης – ως κοινότητα. Επιμένοντας σε κάτι πέρα από την αδυσώπητη θανατική πορεία των πραγμάτων, ο Αντώνης Μπαλασόπουλος γράφει λέξεις που πορεύονται σε έναν χρόνο “μετά το τέλος του χρόνου” και σε έναν τόπο που μπορεί να φιλοξενήσει όχι την απλή επιβίωση αλλά τη ζωή. Τη ρωγμή στο Βασίλειο της Σκιάς διανοίγει η γραφή, την οποία ο Μπαλασόπουλος διεκδικεί ως επιτακτική, πολιτική και μαζί αισθητική, πράξη που μας συνδέει με τον κόσμο. Αντιμέτωπη με την καταστροφή, στο Βασίλειο της Σκιάς η λογοτεχνία σπάει την “τρελή αριθμητική” της δυτικής καπιταλιστικής Λογικής που υπόσχεται μόνο θάνατο και δεσμεύεται στη ζωή, όπως κάνουν οι προσευχές.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Οκτάνα, 2024
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Peter Lang, 2023
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Θράκα , 2023
Το χέρι μιλά, ακόμα και χωρίς στόμα. Μιλά διαρκώς. Και λέει ιστορίες. Λέει όλη την ιστορία του αν... more Το χέρι μιλά, ακόμα και χωρίς στόμα. Μιλά διαρκώς. Και λέει ιστορίες. Λέει όλη την ιστορία του ανθρώπου. Γιατί η ιστορία του ανθρώπου είναι ιστορία των χεριών του και του τι έμαθαν να κάνουν. Οι κινήσεις τους είναι μνήμες του είδους, αποθηκευμένες στους τένοντες, στα νεύρα, στις φάλαγγες. Γι’ αυτό, τα χέρια γεννιούνται ήδη γερασμένα, με τρεις βασικές ρυτίδες χαραγμένες στις παλάμες τους. Είναι πιο αρχαία απ’ αυτόν ή αυτή που τα φέρει: θυμούνται ήδη την καταγωγή του είδους σε μια πλαστική ικανότητα που απαντάται μόνο στους άμεσους προγόνους και συγγενείς του, στα Πρωτεύοντα θηλαστικά.
Και το χέρι γράφει, όχι μόνο γιατί συσσωρεύει μια μνήμη πέρα απ’ τον εαυτό, αλλά και γιατί είναι το ίδιο γραμμένο, με γραμμές της ζωής, με όρη, με γεωγραφίες ατομικές και μ’ άγνωστα πεπρωμένα, με τη σφραγίδα του μοναδικού στο δακτυλικό αποτύπωμα.
Το χέρι οριοθετεί το ανθρώπινο. Με επισφάλεια, γιατί το χέρι οριοθετεί επίσης και το μη ανθρώπινο, και το απάνθρωπο, που είναι βέβαια μια δυνατότητα του ανθρώπου.
Το Βιβλίο των χεριών είναι το βιβλίο του ανθρώπου, του ανθρώπου που τον φτιάχνουν τα χέρια του, του ανθρώπου που γλιστρά μέσα απ’ τα χέρια του τα ίδια. Μπορεί αυτά που έγραψαν εδώ ανθρώπινα χέρια να ψηλαφίζουν την κλειστή πύλη του ανθρώπου, ψάχνοντας ένα πέρασμα. Μπορεί και να τον αποχαιρετούν, οικεία και αδέκαστα, όπως του πρέπει.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Ενάντια, 2022
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Ανακοινωθέντα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας για εκδόσεις του έτους 2021 Οι Πολιτιστικές Υπηρεσίες τ... more Ανακοινωθέντα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας για εκδόσεις του έτους 2021 Οι Πολιτιστικές Υπηρεσίες του Υφυπουργείου Πολιτισμού ανακοινώνουν τα αποτελέσματα του διαγωνισμού για τα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας για εκδόσεις του έτους 2021:
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Στην ανά χείρας ανθολογία μεταφράζονται εβδομήντα συνολικά ποιήματα τριών ιστορικά εμβληματικών π... more Στην ανά χείρας ανθολογία μεταφράζονται εβδομήντα συνολικά ποιήματα τριών ιστορικά εμβληματικών ποιητών των Ηνωμένων Πολιτειών: της Emily Dickinson (1830-1886), που, μαζί με τον Walt Whitman, σηματοδοτεί την «ενηλικίωση» της αμερικανικής ποίησης, περίπου δύο αιώνες μετά την πρώτη έκδοση ποίησης γραμμένης στη νέα ήπειρο· του Robert Frost (1874-1963), που εξελίχθηκε στον δημοφιλέστερο ίσως ποιητή της χώρας· και του Wallace Stevens (1879-1955), ίσως του πιο φιλοσοφικού των αμερικανών μοντερνιστών. Πρόκειται για τρεις μορφές του ποιητικού «μεταίχμιου» ανάμεσα στις παραδόσεις της θρησκευτικής ποίησης και του Ρομαντισμού αφενός και της αντιρομαντικής ειρωνείας και εγκεφαλικότητας του μοντερνισμού, αφετέρου. Πρόκειται ακόμη για τρεις από τις επιφανέστερες μορφές της ποιητικής της Νέας Αγγλίας, ως περιοχής εξίσου γεωγραφικής και ψυχικής: μιας ζώνης όπου συναντιούνται, ως πρωτογενή υλικά του ποιητικού λόγου, η χλωρίδα και πανίδα ενός τόπου, οι θρησκευτικές και ηθικές του παραδόσεις, η ιστορία του αλλά και αυτή η αινιγματική έννοια που λέγεται «ατμόσφαιρα»--η μελαγχολική παρατήρηση, η πριμοδότηση του φυσικού στοιχείου, η ταυτόχρονη προσήλωση στο υπεραισθητό και στα «μεγάλα ερωτήματα» του θανάτου, των ηθικών επιλογών, της ανθρώπινης φύσης, της αποστολής της ίδιας της ποίησης.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
24 Γράμματα, 2021
Τριάντα ιστορίες —άλλες πολύ σύντομες, άλλες λιγότερο— τακτοποιημένες στις έξι πλευρές ενός έγγρα... more Τριάντα ιστορίες —άλλες πολύ σύντομες, άλλες λιγότερο— τακτοποιημένες στις έξι πλευρές ενός έγγραφου παζλ. Ιστορίες για την παιδική ηλικία και την ενηλικίωση, για την εγκόσμια εμπειρία και για τη δυνατότητα μιας υπέρβασης, όπως αυτή προσφέρεται —φευγαλέα και αβέβαια— εντός των εγκοσμίων. Πέρα απ’ το καλό και το κακό, υπάρχει μια πραγματικότητα μοναξιάς και συμπόνοιας, απόγνωσης κι ελπίδας, θυσιών και θριάμβων του εγωισμού, βίας και τρυφερότητας, περιορισμών και παιγνίων. Συχνά, υπάρχουν εκπλήξεις, αν και αρκετές φορές είναι επιφυλακτικές, στην αναμονή μιας δεύτερης (ή τρίτης) αναγνωστικής αναψηλάφησης. Με όρους ύφους, Ο κύβος είναι ένα εγχείρημα διάσχισης του ρεαλισμού ως τα όριά του, αναζήτηση μιας γραφής ανάμεσα στον χώρο «αυτού που θα μπορούσε να συμβεί» και στην αλληγορία, το σύμβολο, το αινιγματικό ή το ακαθόριστο. Ή αλλιώτικα: μια κίνηση στο σύνορο που εκτείνεται ανάμεσα στο μαγνητικό πεδίο της πρόζας και σε μια δύναμη άνωσης εντός της, που την ωθεί να σηκωθεί λίγο ψηλότερα από την άσφαλτο της καθημερινότητας. Λίγο ψηλότερα· όχι πολύ, γιατί θαύματα δεν υπάρχουν εδώ. Μονάχα ρωγμές και δυνατότητες, άλλοτε προσπελάσιμες στους ήρωες των ιστοριών, άλλοτε όχι. Αλλά πάντοτε ενταγμένες στο ζητούμενο μιας ηθικής εμμενούς στο λογοτεχνικό φαινόμενο, στη συνάντηση γραφής και πρόσληψης πάνω στο έδαφος ενός μοιρασμένου ρίσκου.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Bloomsbury Academic, 2021
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Σαιξπηρικόν, 2021
Το πλάσμα—λέξη χρήσιμη στο βαθμό που δεν διαφοροποιεί ζώο και άνθρωπο—ή καλύτερα, τα πλάσματα, πλ... more Το πλάσμα—λέξη χρήσιμη στο βαθμό που δεν διαφοροποιεί ζώο και άνθρωπο—ή καλύτερα, τα πλάσματα, πληθυντικά, με ενδιαφέρουν, ανάμεσα σε άλλα, για λόγους που άπτονται της ποιητικής: μου επιτρέπουν οπωσδήποτε μια διαφυγή από το πρώτο πρόσωπο και την εν γένει ανθρωποκεντρικότητα του ποιητικού λόγου, η οποία συχνά, ιδιαίτερα εδώ και κάποιες δεκαετίες, ολισθαίνει σε απλή εγωκεντρικότητα. Πόσο μάλλον σε μια εποχή όπου το «οικουμενικό» ως αντιστάθμισμα στην τάση αυτή, βρίσκεται σε παρατεταμένη και σφοδρή κρίση. Με κεντρικό έναυσμα την ιδέα του βιολόγου και βιοσημειωτιστή von Uexküll (για τον οποίο η ανά χείρας συλλογή περιέχει ένα όχι και τόσο κολακευτικό ποίημα) ότι υπάρχουν πολλαπλές και διακριτές δομήσεις του κόσμου που αντανακλούν τις διαφορετικές οργανώσεις αισθητηριακής αντίληψης ανόμοιων μεταξύ τους ζωικών οργανισμών, η συλλογή αυτή φιλοδόξησε να αποτελέσει μια συλλογή ετερογενειών, κι έτσι επίσης μια συλλογή που έχει, δια μέσω της ανομοιογένειας των πλασμάτων της, απελευθερωθεί από το μοντερνιστικό τοτέμ του «χαρακτηριστικού ύφους». Τα ποιήματα που περιέχονται εδώ είναι συνειδητά γραμμένα με πολλά διαφορετικά ύφη, διαθέσεις και τεχνικές: κάθε ένα επιχειρεί να αποτελέσει μια ζωοποιητική νησίδα ξεχωριστή από τις άλλες.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Ενύπνιο, 2021
Το Λευκό στο λευκό αποτελεί αναφορά και φόρο τιμής στον πίνακα «Λευκό σε λευκό» του Kasimir Malev... more Το Λευκό στο λευκό αποτελεί αναφορά και φόρο τιμής στον πίνακα «Λευκό σε λευκό» του Kasimir Malevich (1918). Ο τίτλος του πρώτου μέρους, «όντα είναι», εμπνέεται από την εμφάνιση όσο και την εξαφάνιση στη λήθη της διαφοράς ανάμεσα στο εμπειρικά επαληθεύσιμο και αισθητό (τα όντα) και αυτό που διαφεύγει από την άμεση αισθητηριακή εμπειρία καθώς και τη διαυγή νοητική σύλληψη (το είναι). Το δεύτερο μέρος, «η πληγή που μιλάει», αφορά την ιστορία, προσωπική και συλλογική (καθώς και τον υπαρκτικό χώρο ανάμεσα στο άτομο και τη συλλογικότητα, την ατομική και την κοινωνική ιστορία), ως έναρθρο πόνο. Το τρίτο, «κάτοπτρα», επικεντρώνει στις ανακλάσεις του ανά χείρας ποιητικού εγχειρήματος, τη σχέση του με άλλα υποδείγματα ποίησης και, αναστοχαστικά, με τις εκδοχές και τις διαθέσεις αυτού το οποίο μιλά ή υπονοείται ως το ποιητικό «εγώ» του γράφοντος.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Σαιξπηρικόν, 2020
Ποιητική συλλογή, αποτελούμενη από 28 ποιήματα γραμμένα στην περίοδο 2009-2019. Βασικοί άξονές τη... more Ποιητική συλλογή, αποτελούμενη από 28 ποιήματα γραμμένα στην περίοδο 2009-2019. Βασικοί άξονές της είναι η αναμέτρηση με την ιστορικότητα της εμπειρίας και με τους τρόπους με τους οποίους αυτή εντυπώνεται στο υποκείμενο· η εντρύφηση στη σχέση με τον Άλλο, φυλετικό, έμφυλο, ή απλώς οντολογικά Άλλο· η διαλεκτική ανάμεσα στο προσωπικό και ατομικό και στο συλλογικό, στο υποκείμενο και στις αντικειμενικές προϋποθέσεις της νόησής του· το χρέος της μαρτυρίας· η ταξική εμπειρία των καταπιεσμένων και περιθωριοποιημένων· η σχέση του συγγραφέα με την ελληνική και διεθνή ποιητική παράδοση· και τέλος, η διαρκής ταλάντωση ανάμεσα στην πίστη και την ελπίδα των αλύτρωτων αφενός και την υπαρξιακή και οντολογική αγωνία της αναμέτρησης με την εξάλειψη, τη λήθη και την ανυπαρξία αφετέρου.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Astra Galerie, 2011
......Ανάμεσα στις εκφραστικές επιθυμίες του εικοστού αιώνα θα πρέπει να αφεθεί κάποιος χώρος για... more ......Ανάμεσα στις εκφραστικές επιθυμίες του εικοστού αιώνα θα πρέπει να αφεθεί κάποιος χώρος για αυτή την επιθυμία συμπύκνωσης που φτάνει στο όριο της φυσικής μικροσκοπικότητας, της κυριολεκτικής εν-τύπωσης της σκέψης ως ίχνους υπό εξαφάνιση (ο Ελβετός Ρόμπερτ Βάλζερ, ένας από τους συγγραφείς που θαύμαζε περισσότερο ο Κάφκα, είναι ο προστάτης άγιος της μικροσκοπικής γραφής· το έργο που έγραψε κατά την διάρκεια του εθελοντικού εγκλεισμού του σε άσυλο διαβάζεται μόνο με μεγεθυντικό φακό, όντας γραμμένο με τρόπο μικροσκοπικό πάνω σε φύλλα ημερολογίων, αποδείξεις και έντυπα ταχυδρομείου).
Αλλά μια γραφή που εκδηλώνεται ως ίχνος υπό εξαφάνιση είναι επίσης μια γραφή που εντυπώνει πάνω στον υλικό της χαρακτήρα τα σημάδια μιας εποχής βαρβαρότητας, μιας εποχής όπου ο ίδιος ο λόγος κινδυνεύει να εκπέσει από τον ορίζοντα της ανθρώπινης ιστορίας, και όπου συντηρείται, τρόπον τινά, στα κρυφά, στα περιθώρια των ορατών αλλά κενών νοήματος γραμμάτων του Τύπου (που ο Κράους τόσο απεχθανόταν) ή μιας λογοτεχνίας βυθισμένης στον κομφορμισμό και την κενοδοξία. Το Βιβλίο των μικρών συλλογισμών —101 σπαράγματα γραμμένα, σχεδόν όλα, από τον Νοέμβριο του 2010 ως τον Ιανουάριο του 2011— είναι τεκμήριο της επιστροφής μιας τέτοιας εποχής. Είναι επίσης μια προσπάθεια απότισης φόρου τιμής στην κληρονομιά όσων έγραψαν “μηνύματα σε μπουκάλι” (Αντόρνο) —επιστολές που ρισκάρουν εκ των προτέρων την απουσία παραλήπτη— στο όλο και πιο επίκαιρο για μας παρελθόν των πρώτων τριών δεκαετιών του ευρωπαϊκού εικοστού αιώνα.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Astra Galerie, 2011
Τα κείμενα που ακολουθούν γράφτηκαν στο ιστολόγιο Through the Loophole (throughtheloophole.blogsp... more Τα κείμενα που ακολουθούν γράφτηκαν στο ιστολόγιο Through the Loophole (throughtheloophole.blogspot.com), ανάμεσα στον Δεκέμβρη του 2009 (ημερομηνία σημαδιακή για λόγους πολιτικούς) και τον Οκτώβρη του 2010 (ημερομηνία σημαδιακή για λόγους προσωπικούς). Εκδόθηκαν μάλλον αναπάντεχα, και εκτός εμπορίου, σε 350 αντίτυπα που διατέθηκαν σε φίλους, εξαιτίας του ενδιαφέροντος της Λένας Κουγέα και της επιμέλειας του Σωκράτη Κουγέα των εκδόσεων της Galerie Astra στην Αθήνα. Τους οφείλω κάθε ευγνωμοσύνη για την ώθηση να δημοσιεύσω και για την φροντίδα της πρώτης εκείνης έκδοσης.
Τα κριτήρια επιλογής των κειμένων ήταν προσωπικά: πρόκειται για τα κείμενα που αγάπησα εγώ περισσότερο, για μια σειρά ετερογενών και μάλλον αυτό καθαυτό αδιάφορων για τους τρίτους λόγων.
Η σειρά παρουσίασής τους δεν είναι αυτή που υιοθετήθηκε στο ιστολόγιο, και που ήταν χρονολογική και αλφαβητική. Εδώ η δομή των σπαραγμάτων ενός φαντασματικού κειμένου-που-έρχεται ακολουθεί κρυφές και αδήλωτες προκείμενες. Αλλά θα ήθελα να αφήσω τον αναγνώστη ή την αναγνώστρια να χαρτογραφήσουν μόνοι τους τις γέφυρες, τα ποτάμια, τις υπόγειες σύραγγες που ενώνουν αυτά τα σπαράγματα, να διαρθρώσουν μόνοι τους τις καλειδοσκοπικές εικόνες που εμφανίζονται στην πορεία. Ένα κλικ δεξιά ή αριστερά, και όλα αλλάζουν.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Heidelberg: Universitätsverlag Winter, 2008
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Rethinking Democracy for Post-Utopian Worlds, 2024
The notion of anti-anti-utopia initially appeared in Robert C. Elliott's study The Shape of Utopi... more The notion of anti-anti-utopia initially appeared in Robert C. Elliott's study The Shape of Utopia, in 1970. Formally, its logic is that of a negation of the negation. Marx develops this logic in Capital, Vol. 1, when he traces the inexorable logic whereby "individualized and scattered" petty private property in the means of production is seized and consolidated as investment-ready capital in the hands of the few. Eventually, Marx holds, and as capital is ever more centralized and labor is correspondingly socialized on an incipiently global scale, there will come a time when the "monopoly of capital becomes a fetter upon the mode of production" and will have to be summarily discarded itself. "Capitalist production," which has originally destroyed (negated) petty and fragmented ownership, "begets its own negation"-a "negation of the negation" (Marx 1867/1996: 749-751).
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Cultural Critique 123, 2024
With few exceptions, Franz Kafka’s work has been read as deeply dystopian. This essay undertakes ... more With few exceptions, Franz Kafka’s work has been read as deeply dystopian. This essay undertakes an examination of Kafka’s references to the utopian imaginary, from his Diaries to the Zürau Notebooks, and from the story “Fellowship” to Amerika and “Josephine the Singer, or the Mouse Folk”, demonstrating that Kafka was both conscious of and interested in the rhetoric associated with utopian (or “intentional”) communities and in the parameters of utopia as a genre of writing. Rather than either advocating or rejecting utopia/nism, Kafka uses it as a means through which to develop, within his writing, a way of investigating the social and ideological problem of community—particularly acute for him as a multiply estranged European Jew—and the aesthetic problems of impossibility and failure.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Utopian Studies 34:3, 2023
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Utopian Studies 34:3, 2023
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Utopian Studies 34:2, 2023
This essay responds to Darko Suvin by focusing on his observations on self hood and personality. ... more This essay responds to Darko Suvin by focusing on his observations on self hood and personality. Antiutopias are defined as narrative texts framed by fear and anxiety regarding the self-preservation of individuality and by subscription to the principle of relentless struggle for survival amid resource scarcity. The ambiguities that insinuate themselves within this framework include: first, the conflation of "self-preservation" with domination over others; second, the oscillation of self-preservation between a "biopolitical" pole and a "cultural" one. Turning to Adorno and Horkheimer's Dialectic of Enlightenment, the article explicates why, in their view, "selfpreservation" destroys "the very thing that is to be preserved." The conclusion involves examining a few literary texts both as instances of the "pleasures of misery" imposed by the antiutopian obsession with "self-preservation," and-contrastively-as ways of exploring the high cost and risk involved in a utopian transformation of self hood beyond the dictates of "self-preservation.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
The English Utopia, 2023
A. L. Morton’s classic 1952 study of utopias in the context of British social history constitutes... more A. L. Morton’s classic 1952 study of utopias in the context of British social history constitutes one of the earliest sustained engagements with the social and ideological sources of the utopian imagination, the importance of the class struggle for literary production and of literary production for cultural, if not political hegemony. Traversing English literary history from the medieval poem on the Land of Cockaygne to Sir Thomas More, to William Morris’s News from Nowhere and the subsequent decline of the genre and the eventual rise of anti-utopian and dystopian strains in the early twentieth century, The English Utopia remains provocative and critically engaging more than seventy years after its original publication. In addition to charting its significance as an intervention, the present edition also brings to light Morton’s complex role as Left political activist, historian, scholarly catalyst and cultural critic – a paradigmatic instance of the engaged and public intellectual.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Oxford Research Encyclopaedia of Literature, 2023
From its earliest beginnings in the Western world to the end of the Renaissance, utopian literatu... more From its earliest beginnings in the Western world to the end of the Renaissance, utopian literature has developed in four primary ways: as myth about the blissful but vanished past of humanity; as prophecy about a future state of bliss, particularly in millennial visions of the post-apocalyptic kingdom of God; as explicitly posited philosophical and rationalist speculation on how an ideal or at least plausibly better city and society could be attained; and as full-blown fiction, which deploys a range of fictional speech acts. Though in certain ways its ideational origins lie in a rich interplay of topoi derived from mythic antiquity and from the Hellenistic, Roman, and early Christian cultural world, utopian literature in its most formally complex form—that of the utopian fiction—only arises in the Renaissance. In this form, which will ultimately yield the utopian novel of the 19th century, the literary utopia occupies an idiosyncratic position between realism and fantasy fiction, lacking grounding in verisimilar space or time, but also eschewing the ahistoricism and escapism of fantasy. Utopian literature has been mostly understood in terms of moral and sociological functions, ranging from its utility as an instrument of anticipation, or at least fertile speculation about the possible and desirable, to its ability to posit norms and regulatory ideals or, more negatively, its penchant for dogmatism and the abstractions of blueprint and method. A different picture emerges, however, if one considers utopias from the standpoint of how they produce social meaning—an approach that foregrounds the role of textual and semiotic factors without making ethical assumptions about the better or worse character of utopian textual worlds. At stake, rather, is the grasp of utopian literature in terms of an organizational imaginary, according to which society is something that can be beneficially re-formed and rearranged after first being critically analyzed as to its constitutive elements and institutions.
At their earliest, utopias were the repository of myths about a world free from the pains of labor and the horrors of war, from greed and often from private property as well. By the time of Plato’s philosophical writings in the 4th century BCE, utopian vision had become at once more modest and more realistic and technical, most prominently in its connection to social engineering. The earliest elements of playful fictionality emerge in the Hellenistic world, which incorporates the theme of travel and the element of the marvelous, often in a satirical vein. The early Christian world tends toward a divide between allegorical abstraction, particularly in elite versions of Christian Neoplatonism, and the more heterodox possibilities of divinely mediated subversion of established social forms and structures in the millenarianism of the lower classes. The Renaissance utopia, finally, emerges after Sir Thomas More’s homonymous text of 1516 as a complex synthesis and mediation between elite and subaltern pursuits, antiquity and modernity, Christian morality and scientific materialism, constituting utopists themselves as mediators and guarantors of social harmony in an otherwise rapidly changing and turbulent world.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
European English Messenger , 2002
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Utopia, Equity and Ideology in Urban Texts, 2023
This chapter begins by dwelling on the correlation between beauty and justice within the notion o... more This chapter begins by dwelling on the correlation between beauty and justice within the notion of the ‘fair’ city, with particular emphasis on the divergences between Elaine Scarry’s neo-Kantian conception of this correlation and William Morris’s socialist counterpart. The second section of the chapter dwells on what I argue is a fundamental representational mode through which literary discourse conceives of cities fair and unfair: the revery. In this connection, I discuss Freud’s seminal essay ‘The Relation of the Poet to Day-Dreaming’ (1908) before analysing the seminal insights of two post-Freudian interpretations of the daydream: Bloch’s ‘The Principle of Hope’ and Benjamin’s ‘The Arcades Project’. The final section focuses on the relation between revery as a representational mode and the pursuit, within literary writing from Romanticism to Modernism, of totality, for which the metropolitan environment serves as a privileged synecdoche. Urban totality, I argue, is consistently mediated by the categories of monstrosity, unreality or the phantasmagoric quality of the modern city, and finally, spectrality or death. Interestingly, though such mediations abound in negative and dystopic representations of the unfair city, utopian fictions envision its fair counterpart as similarly spectral and phantasmagoric.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Φιλοσοφείν 26, 2022
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Η μελαγχολική Μούσα, 2022
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Internațional Critical Thought, 2022
This dialogue begins with the question of “concrete Marxism,” which is at the foundations of “Soc... more This dialogue begins with the question of “concrete Marxism,” which is at the foundations of “Socialism with Chinese Characteristics.” The concrete is analysed in terms of Marx’s dialectic between freedom and necessity, as also in Marx’s early work on Epicurean materialism and in Engels’s “Dialectics of Nature” and “Anti-Dühring.” We include a discussion of Hegel’s dialectic between the actual and the rational. Subsequently, we move to the relationship of socialist construction to the (non-socialist) past and a socialist future. We adduce examples from Marx’s “The Eighteenth Brumaire of Louis Bonaparte,” as well as the Chinese concept of mingyun (destiny/future) and explore the implications of Lenin’s critique of “left wing” impatience with the past. The issue here is the mistake of a “leftist” effort to make the leap—through sheer voluntary effort—into communism as an over-compensation for practical deficiencies and, on the other hand, the possibility for revolutionary socialism of appropriating and transforming the positive advances of bourgeois culture and civilisation. We conclude with some preliminary observations on the communist prospect, emphasising the concrete form of the dialectic of productive forces and relations of production and the reasons why this form highlights the importance of the former as a motive force.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
World Review of Political Economy, 2022
This article begins by dwelling on the forms and causes of Western “historical nihilism” toward t... more This article begins by dwelling on the forms and causes of Western “historical nihilism” toward the Chinese socialist project. I then analyze issues attendant to Deng’s appeal to “liberating thought,” particularly as regards the importance of the development of the forces of production and the dilemmas this presents for socialists. This segues into a discussion of contradiction analysis, which is theoretically central in Boer’s book. Through the discussion of the difference of such analysis from forms of “either/or” logic dominant in the West, I arrive at the significance of the category of the “concrete universal” (Hegel) for the understanding of “socialism with Chinese characteristics.” After unpacking some of the central issues posed by the “reform and opening-up,” I dwell on the question of socialism in China. I emphasize some of the complications inherent in the combination of socialist planning and the market economy, including the issue of the conception of a future or prospective “communist” stage. The discussion concludes by dwelling on issues of law and political structure, with particular emphasis on the innovative importance of “rule of law” in the socialist context, as well as on the importance of contradiction analysis for understanding the dialectic of sovereignty and globalization.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
The Palgrave Handbook of Utopian and Dystopian Literatures, 2022
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Reading Texts on Sovereignty, 2021
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Reading Texts on Sovereignty, 2021
Bookmarks Related papers MentionsView impact
European Journal of American Studies, Mar 17, 2011
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Word and Text, 2021
In 'On the Animal Turn', Harriet Ritvo notes that though 'learned attention to animals is far fro... more In 'On the Animal Turn', Harriet Ritvo notes that though 'learned attention to animals is far from new', stretching indeed as far back as Aristotle's Historia Animalium, 'nevertheless, during the last several decades, animals have emerged as a more frequent focus on scholarship in the humanities and social sciences, as quantified in published books and articles, conference presentations, new societies, and new journals.' 1 Before delving into Timothy C. Baker's Writing Animals, itself part of one of a scholarly series to have emerged in this budding field (Palgrave Studies in Animals and Literature), it is useful to note a few things about the circumstances attending the field's rise. As its name clearly suggests, literary animal studies is a subset within the array of subfields within so-called 'critical animal studies', which also include ecology, philosophy, ethics, history, cognition and language studies, but also, and equally importantly, social justice and activist movements, from ones focused on preservation of habitats, the humane treatment of animals and the ban on industrial and medical exploitation and cruelty to positive animal rights in freedom and dignity, to vegetarianism and veganism. Institutionally, as we learn from the accounts of Nik Taylor and Richard Twine, as well as Anthony J. Nocella II et al., critical animal studies grew out of nineteenth-century interventions like Henry Salt's Animals' Rights Considered in Relation to Moral Progress of 1894 and the post WW2 confluence between animal rights and other social justice movements as reflected in Peter Singer's foundational Animal Liberation of 1975, until they led to the foundation of the Center on Animal Liberation Affairs in 2001 and the Institute for Critical Animal Studies in 2007. The affiliated Journal for Critical Animal Studies was re-launched in the same year as a follow-up to its previous incarnation, the Animal Liberation Philosophy and
Bookmarks Related papers MentionsView impact
European Journal of American Studies, Aug 12, 2010
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Φιλοσοφείν 23, 2021
Bookmarks Related papers MentionsView impact