Constantinos Proimos | University of Patras (original) (raw)

Papers by Constantinos Proimos

DOAJ (DOAJ: Directory of Open Access Journals), Jun 30, 2022

My paper departs from the classic French fairy tale authored by Gabrielle-Suzanne Barbot de Ville... more My paper departs from the classic French fairy tale authored by Gabrielle-Suzanne Barbot de Villeneuve about a handsome prince turned into a hideous beast by a magic spell that only love could break. The Beauty is a beautiful, young, albeit poor woman who eventually falls in love with the Beast and frees the prince from him. By siding beauty with ugliness and attraction with repulsion, the fairytale allows introspection into the phenomenon of love which is the natural and appropriate response to Beauty, according to Plato. I am reading the story of the Beauty and the Beast together with Alexander Nehamas’s neoplatonist book Only a Promise of Happiness. The Place of Beauty in a World of Art (Princeton, NJ, Princeton University Press, 2007) trying first to establish who the Beauty is as the sovereign and who the Beast and then inquire into the adventurous liaison of the couple. Finally, I argue that beauty not only promises happiness as Stendhal famously quoted but also threatens its lovers with misery, frustration and disorientation. Furthermore, in all love affairs beauty alternates with ugliness, i.e. the one replaces the other, exactly as the Prince becomes the Beast only to turn again into a Prince, ad infinitum, thus representing desire and its psychic palimpsest.

Εισήγηση στην εσπερίδα για τον Κωνσταντίνο Καβάφη στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων, 2023

Με αφορμή το ποίημα "Ζωγραφισμένα" η εισήγηση αυτή επιχειρεί να αναδείξει τη σχέση ζωγραφικής και... more Με αφορμή το ποίημα "Ζωγραφισμένα" η εισήγηση αυτή επιχειρεί να αναδείξει τη σχέση ζωγραφικής και ποίησης, μια σχέση που έχει απασχολήσει εκτενώς αρχαίους και νεότερους συγγραφείς.

Paper for GIRA'S 22nd International Conference on Arquitectonics. Mind, Land, Society, Barcelona, Universitat Politecnica de Catalunya, Barcelona Tech, 2024

In this paper delivered in Barcelona in June 2024 I argue that contemporry multicultural societie... more In this paper delivered in Barcelona in June 2024 I argue that contemporry multicultural societies impose great strains on the profession of architect and require a change in the model of education that would allow more humanistic disciplines to be integrated in the architectural educational curriculum. Disciplines like philosophy, history, anthropology and the like may enable young architects to dwelve into the stakes and problems of contemporary society in a more efficient and sensitive way.

Paper for the 8th Derrida Today International Conference in Athens, June 2024, 2024

The Parc de la Villette was an architectural project that Bernard Tschumi designed in the former ... more The Parc de la Villette was an architectural project that Bernard Tschumi designed in the former slaughterhouse area, north of Paris, after winning a major competition in 1982. The park also marks Tchumi's cooperation with Jacques Derrida on the design that involves the famous follies, twenty-six buildings scattered around the park. The follies are constructed of metal and are painted with a bright, red color. They are supposed to give a sense of direction to the visitors of the park and yet they bear no historical relation or reference, resemble sculptural structures and give the impression of existing in a vacuum. Jacques Derrida's text «Point de Folie-Maintenant l'Architecture» originally commissioned in English, includes Derrida's framing of the project and the way that he views and understands it. Furthermore, the text involves a number of issues that have preoccupied Derrida in the latter part of his career, namely spacing as an experience marked by architecture, the deconstruction of conventional semantics, particularly the architectural ones, articulated through the destabilization and dissociation of meaning in architectural conventions and the other architecture or the architecture of the other, carrying a promise of the highest engagement of thought. Derrida refers to other texts of his, Marges de la Philosophie, Limited Inc and Khora and authors like Maurice Blanchot when discussing the madness of architecture, the uninhabitable that is directly related to the madness of the trait, the untraceable. In this paper, I shall try to reconstruct Derrida's argument as it pertains to Tschumi's design in connection with Plato's Timaeus and the notion of the limit of architecture, whether this refers to its origin or to its end, in an effort to draw the consequences for professional practice.

Το ταξίδι του Οδυσσέα συνεχίζεται...Ο συμπαντικός σουρεαλισμός του Γιάννη Μαρκαντωνάκη 1952-2024, 2024

Το κείμενο αυτό επιχειρεί να αναλύσει το έργο του Γιάννη Π. Μαρκαντωνάκη με γνώμονα την σουρεαλισ... more Το κείμενο αυτό επιχειρεί να αναλύσει το έργο του Γιάννη Π. Μαρκαντωνάκη με γνώμονα την σουρεαλιστική του πρακτική να προβαίνει σε συσσωρευτικές εγκαταστάσεις οι οποίες δεν έχουν τέλος ούτε κορεσμό και διακρίνονται από ένα συμπεριληπτικό μέλημα προς τους καλλιτέχνες του περίγυρού του.

Εκκινώντας από το ποίημα "Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον" και αφού εξετάσουμε τα πραγματολογικά δεδομ... more Εκκινώντας από το ποίημα "Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον" και αφού εξετάσουμε τα πραγματολογικά δεδομένα και τις ιστορικές του αναφορές, το κείμενο αυτό προκρίνει τον τύπο της χαώδους μεγαλούπολης όπως αυτή διαμορφώθηκε την εποχή που ο ποιητής έζησε και έγραψε.

Η παρουσίαση αυτή σε μια ημερίδα του Ιουνίου στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων στοχεύει να αναδείξει... more Η παρουσίαση αυτή σε μια ημερίδα του Ιουνίου στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων στοχεύει να αναδείξει τη μεταμόρφωση της φωτογραφικής τέχνης από την απλή καταγραφή της πραγματικότητας στην διαμόρφωσή της μέσω των ψηφιακών εργαλείων που έχουν παρεισφρήσει στην τρέχουσα πρακτική της.

Τιμητικός τόμος για την Ελληνική Εταιρεία Αισθητικής, 2024

«Προσπαθώ σε όλες μου τις ιστορίες να μεταφέρω το αίσθημα της πραγματικής ζωής, όχι μόνο για να τ... more «Προσπαθώ σε όλες μου τις ιστορίες να μεταφέρω το αίσθημα της πραγματικής ζωής, όχι μόνο για να την απεικονίσω-ή να τη σχολιάσω-αλλά για να την ζωντανέψω. Έτσι, όταν διαβάζετε κάτι δικό μου, βιώνετε την αληθινή εμπειρία. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί εάν δε συνυπάρχει με το όμορφο και το κακό και το άσχημο. Αν ήταν όλα όμορφα, δεν θα μπορούσατε να τα πιστέψετε. Επειδή τα πράγματα δεν είναι έτσι. Μόνο παρουσιάζοντας και τις δύο πλευρές, τις τρεις διαστάσεις και, αν είναι δυνατόν, και τις τέσσερις, μπορείτε να γράψετε με τον τρόπο που θέλω εγώ.» Ernest Hemingway

Κριτικό σημείωμα για την έκθεση "Ο Μαρσέλ Ντισάμπ ήταν εδώ", Περίπτερο Ελαιουργείου, Art Thessaloniki, 2024

Είναι γεγονός ότι ο Marcel Duchamp (1887-1968) υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους καλλιτέχνες του ε... more Είναι γεγονός ότι ο Marcel Duchamp (1887-1968) υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους καλλιτέχνες του εικοστού αιώνα μαζί με τον Pablo Picasso, τον Henri Matisse και άλλους. Το κείμενο αυτό είναι κριτικό σημείωμα για την έκθεση στο περίπτερο του Ελαιουργείου, Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Χανίων με τίτλο "Ο Μαρσέλ Ντισάμπ ήταν εδώ" στο Art Thessaloniki, Μάιος 2024.

Artist's Exhibition Text, 2024

Meskla, as we say Barbizon A cat with her back flexed moves slowly and the pencil lines and shade... more Meskla, as we say Barbizon A cat with her back flexed moves slowly and the pencil lines and shades around her display the energy and aura of the animal. A woman enjoys the shade of a tree with another cat on her lap. A three quarter portrait shows a young man with soft facial traits and a serious look, completely absorbed by something which he stares. Finally, a mountain looms great with intense color patches.

Νέο Πλανόδιον, 2024

Η μετάβαση από τα εργατικά παραπήγματα στα μοντέρνα λειτουργικά κτίρια που στέγαζαν τους εργαζομέ... more Η μετάβαση από τα εργατικά παραπήγματα στα μοντέρνα λειτουργικά κτίρια που στέγαζαν τους εργαζομένους, βασισμένα στον τύπο της Unité d’Habitation του Le Corbusier ήταν σημαδιακή για την κοινωνία και οικονομία του 20ου αιώνα. Στη Γαλλία, στην Ιταλία, στη Γερμανία και στις ΗΠΑ, όπως και σε πολλές άλλες χώρες όπου τα κομψά, πολυώροφα κτίρια εργατικών κατοικιών ανεγέρθηκαν, μέσα σε εκτενή πάρκα και πράσινες ζώνες, η μετάβαση αυτή στη φροντισμένη εργατική κατοικία ήταν μια μετάβαση προς τη βιωσιμότητα, δηλαδή προς την ορθολογική χρήση των οικιστικών πόρων. Όλη η μοντέρνα αρχιτεκτονική του εικοστού αιώνα ήταν ουσιαστικά μια αρχιτεκτονική της βιωσιμότητας, αφού έβαλε ως προτεραιότητα την ορθή και λογική χρήση του χώρου και των πόρων, φυσικών και μη. Μία από τις πιο διάσημες περιπτώσεις κτιρίου αρχιτεκτονικής λογικής βιωσιμότητας ήταν το κτιριακό εγχείρημα Pruitt-Igoe στο Saint Louis των ΗΠΑ που σχεδιάστηκε από τον Minoru Yamasaki το 1951 σε πλήρη εναρμόνιση με τις πιο προοδευτικές αρχές του CIAM και έγινε δεκτό με θετικά σχόλια από κορυφαίους κριτικούς της αρχιτεκτονικής της εποχής. Κι ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που μετακόμισαν στη δομή του Pruitt-Igoe ήταν πανευτυχείς που έμεναν σε ένα σύγχρονο και λειτουργικό κτίριο το οποίο μάλιστα έμοιαζε με ξενοδοχείο, τα προβλήματα κατοίκησης ξεκίνησαν με το που παραδόθηκε το κτίριο στους ενοίκους του. Η φυσική φθορά, οι καταστροφικές πρακτικές των ενοίκων, η φτώχεια όσων μετακόμισαν και η ελλιπής συντήρηση των εγκαταστάσεων αλλά και η εγκληματικότητα που αναπτύχθηκε στο κτίριο, άμεσα με την παράδοσή του, προκάλεσαν ανεπανόρθωτες φθορές στη δομή. Κοιτώντας αναδρομικά τα πειράματα με τεράστιες δομές κατοικίας όπως το Pruitt-Igoe, ο Pedro Marques de Abren, με αναφορά στο Νίκο Σαλίνγκαρο και στον Christopher Alexander, θεωρεί ότι η εμμονή με τον μορφολογικό νεωτερισμό με την οποία ο αρχιτεκτονικός μοντερνισμός πορεύτηκε, βασικά διαβάλει τη βιωσιμότητα της μορφής. Η παραδοσιακή αστεακή μορφολογία, η καθημερινή αρχιτεκτονική και ο σχεδιασμός που ανταποκρίνεται σε μακροπρόθεσμες λειτουργίες, είναι παράγοντες της βιωσιμότητας, ισχυρίζεται ο de Abren. Από την άλλη πλευρά, η βιωσιμότητα εκτός των οικονομικών, οικολογικών και κοινωνικών πλευρών της, έχει και μια επιπλέον πτυχή που σημαίνει τη διαφύλαξη όλων εκείνων των φιλοσοφικών πόρων που στήριξαν τη διαβούλευση για το νόημα της κτίσης και της κατοίκησης με τους οποίους ο μοντερνισμός κληροδότησε την αρχιτεκτονική σκέψη. Θα ήταν άφρον να εγκαταλειφθεί η μοντερνιστική αρχιτεκτονική παράδοση όπως προτείνει ο Charles Jencks, μόνο επειδή αποτύχαμε στην εφαρμογή των ιδεών της. Επιπλέον, τα κατακερματισμένα υποκείμενα του 21ου αιώνα δεν μπορούν να ικανοποιηθούν με μια ουσιαστική, αμιγή και απλή έννοια της βιωσιμότητας που να σχετίζεται με κατηγορίες κάθαρσης και χρειάζονται μια πιο περίπλοκη έννοια της βιωσιμότητας που να είναι πιο διάχυτη, πιο εκλεπτυσμένη και πλούσια με πολλαπλές εκφάνσεις και υπερθέσεις. Το παρόν κείμενο επιχειρεί να εξερευνήσει πώς η αρχιτεκτονική ως επιστήμη συγκροτείται όταν εναγκαλίζεται μια τέτοια πιο περίπλοκη έννοια της βιωσιμότητας.

Άρθρο τεχνοκριτικής στην εφημερίδα Χανιώτικα Νέα, 2024

«…αντιλαμβάνομαι μέσα μου κάτι σα σημείο θείο και υπερφυσικό (…) Τούτο δε, το οποίο άρχισε από τη... more «…αντιλαμβάνομαι μέσα μου κάτι σα σημείο θείο και υπερφυσικό (…) Τούτο δε, το οποίο άρχισε από την παιδική μου ηλικία, είναι ένα είδος φωνής η οποία μιλά και πάντοτε μεν με αποτρέπει από τούτο το οποίο μέλλω να πράξω, ουδέποτε δε με προτρέπει…»1 Ο Γιάννης Μαρκαντωνάκης δείχνει μια σειρά από έργα του στο Χώρο Τέχνης Χανίων, σε μια έκθεση σε επιμέλεια της Πέπης Ρηγοπούλου και του Δημήτρη Αγγελάτου με τίτλο Ενσωμάτωση, ικεσία και απειλή. Η έκθεση περιλαμβάνει όλα τα θέματα και τα μελήματα που έχουν κατά καιρούς απασχολήσει τον Γιάννη Μαρκαντωνάκη ως καλλιτέχνη και τα οποία είναι, σε μεγάλο βαθμό, προσωπικά, δηλαδή περιστρέφονται γύρω από το δικό του πρόσωπο και τη ζωή του.

Exhibition Catalogue Essay, 2021

The time is out of joint: O cursed spite That ever I was born to set it right!1 Evdoxia Stafylara... more The time is out of joint: O cursed spite That ever I was born to set it right!1 Evdoxia Stafylaraki who signs by her first name only, works with a variety of media:sculpture, mixed media, installations and performances. Her sculptural ensembles involve thin oxidized iron rod rectangular structures that form environments for the minuscule human figures out of bronze and other metals that she places within them. The black rod frame structures loom enormous to the figures who lack sex and personal traits and appear walking on an empty stage or face a staircase that leads nowhere. These structures might as well be their cells in which they seem to be trapped for they really have nowhere to go and nothing to do. The barren landscape in which Evdoxia places her figures brings to mind the enigmatic piazzas of Giorgio de Chirico's metaphysical paintings: deserted and disquieting at the same time, they make the viewers wonder whether they actually dream rather than experience reality.2 De Chirico's famous The Enigma of an Autumn Afternoon, c. 1910, inaugurating metaphysical painting, involves featureless mannequins too with which Evdoxia seems to draw a parallel with her own archetypal figures, in three dimensions. The environments Evdoxia erects, transfer the viewers to the condensed, dislocated space and time of dreams, defying Newtonian physics and linear space and time.

Η έννοια του χώρου στο βυζαντινό ναό, 2011

Το παρόν κείμενο εκκινεί από τις παρατηρήσεις του Παναγιώτη Μιχελή για τον χώρο στο βυζαντινό ναό... more Το παρόν κείμενο εκκινεί από τις παρατηρήσεις του Παναγιώτη Μιχελή για τον χώρο στο βυζαντινό ναό και συνάγει και τις λογικές τους προεκτάσεις και συνέπειες και στο χρόνο αναφερόμενο στον Μάξιμο τον Ομολογητή.

Scripta classica israelica, 2002

International Studies in Philosophy, 2002

Encyclopedia of Anthropology, Oct 5, 2012

South African Journal of Art History, 2011

In this paper I examine two texts by Jacques Derrida, written at the beginning of 1990s, his "For... more In this paper I examine two texts by Jacques Derrida, written at the beginning of 1990s, his "Force of Law: The Mystical Foundation of Authority" and Memoirs of the Blind: The Self Portrait and Other Ruins written on the occasion of the exhibition Derrida curated at the Louvre. In the first text Derrida claims that deconstruction is justice because it is associated with the quest for reinterpretation of all criteriology, including all rules, associated with law. He goes on to explain how implementing the law in the name of justice is a violent procedure and necessarily entails at times a reinterpretation at other times a suspension or even destruction of law. I analyze his reading of Memoirs of the Blind: The Self Portrait and Other Ruins in the context of the preceding arguments about the force of law. Placing blindness at the origin of all drawing, favoring memory and not perception and arguing that sight and eyes are meant for crying, rather than seeing, Derrida promotes a violent reversal of values in art theory, in the name of justice. Promoting the marginal and the repressed is a result of an interpretative violence: Derrida puts at the highest rank of values criteria which are in a state of ruin, after years of repression and marginalization. Our filiations with them are consequently impure, contaminating, negotiated, bastard and violent. However, the ruin is not meant as a negative thing but as an index of mortality and an object of love.

South African Journal of Art History, 2009

's relation with deconstruction and the work of Jacques Derrida, in particular, has been document... more 's relation with deconstruction and the work of Jacques Derrida, in particular, has been documented not solely by the architect himself but also by several other authors. However, the actual dialogue between Eisenman and Derrida that took place via the public exchange of letters has been little scrutinized. This dialogue presents an attempt to construct a bridge between philosophy and architecture that is hardly ever erected. Derrida's long letter to Eisenman questions him on the role of foundation in his work in view of the latter's espousal of an architecture beyond the human scale. By making long references to both Walter Benjamin and Daniel Libeskind, Derrida seizes the opportunity to interrogate Eisenman on the relation between architecture and poverty, homelessness, capitalism, war, the avant-garde, Jewish identity and the Holocaust. Eisenman counterargues that such questions that Derrida asks, although essential for every architect, cannot be answered in architecture which, for him, is a self referential sign. What Eisenman attempts to do in his architecture, according to himself, is to interrogate the relationship between form and function, question the Vwhich is neither of the order of sign, nor of being, in an effort to be analytic and critical of the architecitruvian preconditions of form (structure, function, beauty) and attain the condition of presentness tural media. I shall examine Derrida's encounter with Eisenman in order to juxtapose two notions of architecture at play in their dialogue: a broad one having to do with thought and the experience of the supreme and a narrower operating with the media, conventions and assumptions of the traditional profession.

DOAJ (DOAJ: Directory of Open Access Journals), Jun 30, 2022

My paper departs from the classic French fairy tale authored by Gabrielle-Suzanne Barbot de Ville... more My paper departs from the classic French fairy tale authored by Gabrielle-Suzanne Barbot de Villeneuve about a handsome prince turned into a hideous beast by a magic spell that only love could break. The Beauty is a beautiful, young, albeit poor woman who eventually falls in love with the Beast and frees the prince from him. By siding beauty with ugliness and attraction with repulsion, the fairytale allows introspection into the phenomenon of love which is the natural and appropriate response to Beauty, according to Plato. I am reading the story of the Beauty and the Beast together with Alexander Nehamas’s neoplatonist book Only a Promise of Happiness. The Place of Beauty in a World of Art (Princeton, NJ, Princeton University Press, 2007) trying first to establish who the Beauty is as the sovereign and who the Beast and then inquire into the adventurous liaison of the couple. Finally, I argue that beauty not only promises happiness as Stendhal famously quoted but also threatens its lovers with misery, frustration and disorientation. Furthermore, in all love affairs beauty alternates with ugliness, i.e. the one replaces the other, exactly as the Prince becomes the Beast only to turn again into a Prince, ad infinitum, thus representing desire and its psychic palimpsest.

Εισήγηση στην εσπερίδα για τον Κωνσταντίνο Καβάφη στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων, 2023

Με αφορμή το ποίημα "Ζωγραφισμένα" η εισήγηση αυτή επιχειρεί να αναδείξει τη σχέση ζωγραφικής και... more Με αφορμή το ποίημα "Ζωγραφισμένα" η εισήγηση αυτή επιχειρεί να αναδείξει τη σχέση ζωγραφικής και ποίησης, μια σχέση που έχει απασχολήσει εκτενώς αρχαίους και νεότερους συγγραφείς.

Paper for GIRA'S 22nd International Conference on Arquitectonics. Mind, Land, Society, Barcelona, Universitat Politecnica de Catalunya, Barcelona Tech, 2024

In this paper delivered in Barcelona in June 2024 I argue that contemporry multicultural societie... more In this paper delivered in Barcelona in June 2024 I argue that contemporry multicultural societies impose great strains on the profession of architect and require a change in the model of education that would allow more humanistic disciplines to be integrated in the architectural educational curriculum. Disciplines like philosophy, history, anthropology and the like may enable young architects to dwelve into the stakes and problems of contemporary society in a more efficient and sensitive way.

Paper for the 8th Derrida Today International Conference in Athens, June 2024, 2024

The Parc de la Villette was an architectural project that Bernard Tschumi designed in the former ... more The Parc de la Villette was an architectural project that Bernard Tschumi designed in the former slaughterhouse area, north of Paris, after winning a major competition in 1982. The park also marks Tchumi's cooperation with Jacques Derrida on the design that involves the famous follies, twenty-six buildings scattered around the park. The follies are constructed of metal and are painted with a bright, red color. They are supposed to give a sense of direction to the visitors of the park and yet they bear no historical relation or reference, resemble sculptural structures and give the impression of existing in a vacuum. Jacques Derrida's text «Point de Folie-Maintenant l'Architecture» originally commissioned in English, includes Derrida's framing of the project and the way that he views and understands it. Furthermore, the text involves a number of issues that have preoccupied Derrida in the latter part of his career, namely spacing as an experience marked by architecture, the deconstruction of conventional semantics, particularly the architectural ones, articulated through the destabilization and dissociation of meaning in architectural conventions and the other architecture or the architecture of the other, carrying a promise of the highest engagement of thought. Derrida refers to other texts of his, Marges de la Philosophie, Limited Inc and Khora and authors like Maurice Blanchot when discussing the madness of architecture, the uninhabitable that is directly related to the madness of the trait, the untraceable. In this paper, I shall try to reconstruct Derrida's argument as it pertains to Tschumi's design in connection with Plato's Timaeus and the notion of the limit of architecture, whether this refers to its origin or to its end, in an effort to draw the consequences for professional practice.

Το ταξίδι του Οδυσσέα συνεχίζεται...Ο συμπαντικός σουρεαλισμός του Γιάννη Μαρκαντωνάκη 1952-2024, 2024

Το κείμενο αυτό επιχειρεί να αναλύσει το έργο του Γιάννη Π. Μαρκαντωνάκη με γνώμονα την σουρεαλισ... more Το κείμενο αυτό επιχειρεί να αναλύσει το έργο του Γιάννη Π. Μαρκαντωνάκη με γνώμονα την σουρεαλιστική του πρακτική να προβαίνει σε συσσωρευτικές εγκαταστάσεις οι οποίες δεν έχουν τέλος ούτε κορεσμό και διακρίνονται από ένα συμπεριληπτικό μέλημα προς τους καλλιτέχνες του περίγυρού του.

Εκκινώντας από το ποίημα "Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον" και αφού εξετάσουμε τα πραγματολογικά δεδομ... more Εκκινώντας από το ποίημα "Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον" και αφού εξετάσουμε τα πραγματολογικά δεδομένα και τις ιστορικές του αναφορές, το κείμενο αυτό προκρίνει τον τύπο της χαώδους μεγαλούπολης όπως αυτή διαμορφώθηκε την εποχή που ο ποιητής έζησε και έγραψε.

Η παρουσίαση αυτή σε μια ημερίδα του Ιουνίου στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων στοχεύει να αναδείξει... more Η παρουσίαση αυτή σε μια ημερίδα του Ιουνίου στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων στοχεύει να αναδείξει τη μεταμόρφωση της φωτογραφικής τέχνης από την απλή καταγραφή της πραγματικότητας στην διαμόρφωσή της μέσω των ψηφιακών εργαλείων που έχουν παρεισφρήσει στην τρέχουσα πρακτική της.

Τιμητικός τόμος για την Ελληνική Εταιρεία Αισθητικής, 2024

«Προσπαθώ σε όλες μου τις ιστορίες να μεταφέρω το αίσθημα της πραγματικής ζωής, όχι μόνο για να τ... more «Προσπαθώ σε όλες μου τις ιστορίες να μεταφέρω το αίσθημα της πραγματικής ζωής, όχι μόνο για να την απεικονίσω-ή να τη σχολιάσω-αλλά για να την ζωντανέψω. Έτσι, όταν διαβάζετε κάτι δικό μου, βιώνετε την αληθινή εμπειρία. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί εάν δε συνυπάρχει με το όμορφο και το κακό και το άσχημο. Αν ήταν όλα όμορφα, δεν θα μπορούσατε να τα πιστέψετε. Επειδή τα πράγματα δεν είναι έτσι. Μόνο παρουσιάζοντας και τις δύο πλευρές, τις τρεις διαστάσεις και, αν είναι δυνατόν, και τις τέσσερις, μπορείτε να γράψετε με τον τρόπο που θέλω εγώ.» Ernest Hemingway

Κριτικό σημείωμα για την έκθεση "Ο Μαρσέλ Ντισάμπ ήταν εδώ", Περίπτερο Ελαιουργείου, Art Thessaloniki, 2024

Είναι γεγονός ότι ο Marcel Duchamp (1887-1968) υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους καλλιτέχνες του ε... more Είναι γεγονός ότι ο Marcel Duchamp (1887-1968) υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους καλλιτέχνες του εικοστού αιώνα μαζί με τον Pablo Picasso, τον Henri Matisse και άλλους. Το κείμενο αυτό είναι κριτικό σημείωμα για την έκθεση στο περίπτερο του Ελαιουργείου, Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Χανίων με τίτλο "Ο Μαρσέλ Ντισάμπ ήταν εδώ" στο Art Thessaloniki, Μάιος 2024.

Artist's Exhibition Text, 2024

Meskla, as we say Barbizon A cat with her back flexed moves slowly and the pencil lines and shade... more Meskla, as we say Barbizon A cat with her back flexed moves slowly and the pencil lines and shades around her display the energy and aura of the animal. A woman enjoys the shade of a tree with another cat on her lap. A three quarter portrait shows a young man with soft facial traits and a serious look, completely absorbed by something which he stares. Finally, a mountain looms great with intense color patches.

Νέο Πλανόδιον, 2024

Η μετάβαση από τα εργατικά παραπήγματα στα μοντέρνα λειτουργικά κτίρια που στέγαζαν τους εργαζομέ... more Η μετάβαση από τα εργατικά παραπήγματα στα μοντέρνα λειτουργικά κτίρια που στέγαζαν τους εργαζομένους, βασισμένα στον τύπο της Unité d’Habitation του Le Corbusier ήταν σημαδιακή για την κοινωνία και οικονομία του 20ου αιώνα. Στη Γαλλία, στην Ιταλία, στη Γερμανία και στις ΗΠΑ, όπως και σε πολλές άλλες χώρες όπου τα κομψά, πολυώροφα κτίρια εργατικών κατοικιών ανεγέρθηκαν, μέσα σε εκτενή πάρκα και πράσινες ζώνες, η μετάβαση αυτή στη φροντισμένη εργατική κατοικία ήταν μια μετάβαση προς τη βιωσιμότητα, δηλαδή προς την ορθολογική χρήση των οικιστικών πόρων. Όλη η μοντέρνα αρχιτεκτονική του εικοστού αιώνα ήταν ουσιαστικά μια αρχιτεκτονική της βιωσιμότητας, αφού έβαλε ως προτεραιότητα την ορθή και λογική χρήση του χώρου και των πόρων, φυσικών και μη. Μία από τις πιο διάσημες περιπτώσεις κτιρίου αρχιτεκτονικής λογικής βιωσιμότητας ήταν το κτιριακό εγχείρημα Pruitt-Igoe στο Saint Louis των ΗΠΑ που σχεδιάστηκε από τον Minoru Yamasaki το 1951 σε πλήρη εναρμόνιση με τις πιο προοδευτικές αρχές του CIAM και έγινε δεκτό με θετικά σχόλια από κορυφαίους κριτικούς της αρχιτεκτονικής της εποχής. Κι ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που μετακόμισαν στη δομή του Pruitt-Igoe ήταν πανευτυχείς που έμεναν σε ένα σύγχρονο και λειτουργικό κτίριο το οποίο μάλιστα έμοιαζε με ξενοδοχείο, τα προβλήματα κατοίκησης ξεκίνησαν με το που παραδόθηκε το κτίριο στους ενοίκους του. Η φυσική φθορά, οι καταστροφικές πρακτικές των ενοίκων, η φτώχεια όσων μετακόμισαν και η ελλιπής συντήρηση των εγκαταστάσεων αλλά και η εγκληματικότητα που αναπτύχθηκε στο κτίριο, άμεσα με την παράδοσή του, προκάλεσαν ανεπανόρθωτες φθορές στη δομή. Κοιτώντας αναδρομικά τα πειράματα με τεράστιες δομές κατοικίας όπως το Pruitt-Igoe, ο Pedro Marques de Abren, με αναφορά στο Νίκο Σαλίνγκαρο και στον Christopher Alexander, θεωρεί ότι η εμμονή με τον μορφολογικό νεωτερισμό με την οποία ο αρχιτεκτονικός μοντερνισμός πορεύτηκε, βασικά διαβάλει τη βιωσιμότητα της μορφής. Η παραδοσιακή αστεακή μορφολογία, η καθημερινή αρχιτεκτονική και ο σχεδιασμός που ανταποκρίνεται σε μακροπρόθεσμες λειτουργίες, είναι παράγοντες της βιωσιμότητας, ισχυρίζεται ο de Abren. Από την άλλη πλευρά, η βιωσιμότητα εκτός των οικονομικών, οικολογικών και κοινωνικών πλευρών της, έχει και μια επιπλέον πτυχή που σημαίνει τη διαφύλαξη όλων εκείνων των φιλοσοφικών πόρων που στήριξαν τη διαβούλευση για το νόημα της κτίσης και της κατοίκησης με τους οποίους ο μοντερνισμός κληροδότησε την αρχιτεκτονική σκέψη. Θα ήταν άφρον να εγκαταλειφθεί η μοντερνιστική αρχιτεκτονική παράδοση όπως προτείνει ο Charles Jencks, μόνο επειδή αποτύχαμε στην εφαρμογή των ιδεών της. Επιπλέον, τα κατακερματισμένα υποκείμενα του 21ου αιώνα δεν μπορούν να ικανοποιηθούν με μια ουσιαστική, αμιγή και απλή έννοια της βιωσιμότητας που να σχετίζεται με κατηγορίες κάθαρσης και χρειάζονται μια πιο περίπλοκη έννοια της βιωσιμότητας που να είναι πιο διάχυτη, πιο εκλεπτυσμένη και πλούσια με πολλαπλές εκφάνσεις και υπερθέσεις. Το παρόν κείμενο επιχειρεί να εξερευνήσει πώς η αρχιτεκτονική ως επιστήμη συγκροτείται όταν εναγκαλίζεται μια τέτοια πιο περίπλοκη έννοια της βιωσιμότητας.

Άρθρο τεχνοκριτικής στην εφημερίδα Χανιώτικα Νέα, 2024

«…αντιλαμβάνομαι μέσα μου κάτι σα σημείο θείο και υπερφυσικό (…) Τούτο δε, το οποίο άρχισε από τη... more «…αντιλαμβάνομαι μέσα μου κάτι σα σημείο θείο και υπερφυσικό (…) Τούτο δε, το οποίο άρχισε από την παιδική μου ηλικία, είναι ένα είδος φωνής η οποία μιλά και πάντοτε μεν με αποτρέπει από τούτο το οποίο μέλλω να πράξω, ουδέποτε δε με προτρέπει…»1 Ο Γιάννης Μαρκαντωνάκης δείχνει μια σειρά από έργα του στο Χώρο Τέχνης Χανίων, σε μια έκθεση σε επιμέλεια της Πέπης Ρηγοπούλου και του Δημήτρη Αγγελάτου με τίτλο Ενσωμάτωση, ικεσία και απειλή. Η έκθεση περιλαμβάνει όλα τα θέματα και τα μελήματα που έχουν κατά καιρούς απασχολήσει τον Γιάννη Μαρκαντωνάκη ως καλλιτέχνη και τα οποία είναι, σε μεγάλο βαθμό, προσωπικά, δηλαδή περιστρέφονται γύρω από το δικό του πρόσωπο και τη ζωή του.

Exhibition Catalogue Essay, 2021

The time is out of joint: O cursed spite That ever I was born to set it right!1 Evdoxia Stafylara... more The time is out of joint: O cursed spite That ever I was born to set it right!1 Evdoxia Stafylaraki who signs by her first name only, works with a variety of media:sculpture, mixed media, installations and performances. Her sculptural ensembles involve thin oxidized iron rod rectangular structures that form environments for the minuscule human figures out of bronze and other metals that she places within them. The black rod frame structures loom enormous to the figures who lack sex and personal traits and appear walking on an empty stage or face a staircase that leads nowhere. These structures might as well be their cells in which they seem to be trapped for they really have nowhere to go and nothing to do. The barren landscape in which Evdoxia places her figures brings to mind the enigmatic piazzas of Giorgio de Chirico's metaphysical paintings: deserted and disquieting at the same time, they make the viewers wonder whether they actually dream rather than experience reality.2 De Chirico's famous The Enigma of an Autumn Afternoon, c. 1910, inaugurating metaphysical painting, involves featureless mannequins too with which Evdoxia seems to draw a parallel with her own archetypal figures, in three dimensions. The environments Evdoxia erects, transfer the viewers to the condensed, dislocated space and time of dreams, defying Newtonian physics and linear space and time.

Η έννοια του χώρου στο βυζαντινό ναό, 2011

Το παρόν κείμενο εκκινεί από τις παρατηρήσεις του Παναγιώτη Μιχελή για τον χώρο στο βυζαντινό ναό... more Το παρόν κείμενο εκκινεί από τις παρατηρήσεις του Παναγιώτη Μιχελή για τον χώρο στο βυζαντινό ναό και συνάγει και τις λογικές τους προεκτάσεις και συνέπειες και στο χρόνο αναφερόμενο στον Μάξιμο τον Ομολογητή.

Scripta classica israelica, 2002

International Studies in Philosophy, 2002

Encyclopedia of Anthropology, Oct 5, 2012

South African Journal of Art History, 2011

In this paper I examine two texts by Jacques Derrida, written at the beginning of 1990s, his "For... more In this paper I examine two texts by Jacques Derrida, written at the beginning of 1990s, his "Force of Law: The Mystical Foundation of Authority" and Memoirs of the Blind: The Self Portrait and Other Ruins written on the occasion of the exhibition Derrida curated at the Louvre. In the first text Derrida claims that deconstruction is justice because it is associated with the quest for reinterpretation of all criteriology, including all rules, associated with law. He goes on to explain how implementing the law in the name of justice is a violent procedure and necessarily entails at times a reinterpretation at other times a suspension or even destruction of law. I analyze his reading of Memoirs of the Blind: The Self Portrait and Other Ruins in the context of the preceding arguments about the force of law. Placing blindness at the origin of all drawing, favoring memory and not perception and arguing that sight and eyes are meant for crying, rather than seeing, Derrida promotes a violent reversal of values in art theory, in the name of justice. Promoting the marginal and the repressed is a result of an interpretative violence: Derrida puts at the highest rank of values criteria which are in a state of ruin, after years of repression and marginalization. Our filiations with them are consequently impure, contaminating, negotiated, bastard and violent. However, the ruin is not meant as a negative thing but as an index of mortality and an object of love.

South African Journal of Art History, 2009

's relation with deconstruction and the work of Jacques Derrida, in particular, has been document... more 's relation with deconstruction and the work of Jacques Derrida, in particular, has been documented not solely by the architect himself but also by several other authors. However, the actual dialogue between Eisenman and Derrida that took place via the public exchange of letters has been little scrutinized. This dialogue presents an attempt to construct a bridge between philosophy and architecture that is hardly ever erected. Derrida's long letter to Eisenman questions him on the role of foundation in his work in view of the latter's espousal of an architecture beyond the human scale. By making long references to both Walter Benjamin and Daniel Libeskind, Derrida seizes the opportunity to interrogate Eisenman on the relation between architecture and poverty, homelessness, capitalism, war, the avant-garde, Jewish identity and the Holocaust. Eisenman counterargues that such questions that Derrida asks, although essential for every architect, cannot be answered in architecture which, for him, is a self referential sign. What Eisenman attempts to do in his architecture, according to himself, is to interrogate the relationship between form and function, question the Vwhich is neither of the order of sign, nor of being, in an effort to be analytic and critical of the architecitruvian preconditions of form (structure, function, beauty) and attain the condition of presentness tural media. I shall examine Derrida's encounter with Eisenman in order to juxtapose two notions of architecture at play in their dialogue: a broad one having to do with thought and the experience of the supreme and a narrower operating with the media, conventions and assumptions of the traditional profession.

Theorimata, 2023

In the context of the 2023 exhibition Theorems. The Body as a Site of Strife, I chose three conte... more In the context of the 2023 exhibition Theorems. The Body as a Site of Strife, I chose three contemporary Greek artists, Lamprini Boviatsou, Maria Maragoudaki and Nikos Giavropoulos in order to delineate my curatorial point of view on the subject. Lamprini Boviatsou expresses the contemporary condition of femininity through a video and a painting depicitng herself as an emblem of desire, plenitude but also anger and aggression. Maria Maragoudaki adopts a postfeminist stance by appropriating all the traditional male sexual phantasmagoria about women with the aim to reveal how in such roles women assume power and authority over the opposite sex. Nikos Giavropoulos associates male subjectivity with trauma by exploiting the myth of Prometheus. The trauma Giavropoulos refers to is quotidien and small and accimulates over time and this is the reason why he replaces Zeus's eagle with a hummingbird.

Collective curatorial work from the members of AICA Greece and exhibition displayed at the Nation... more Collective curatorial work from the members of AICA Greece and exhibition displayed at the National Museum of Contemporary Art of Greece in Athens between the dates 8 February-15 April 2018. Critically accounted for works by Eugenia Apostolou and George Hatjimihalis.

In the context of Prossalendi's Britannia, a lost sculpture glorifying Britain from the eminent C... more In the context of Prossalendi's Britannia, a lost sculpture glorifying Britain from the eminent Corfu sculptor Prossalendis I took part in an international exhibition held at the Ionios Academy in Corfu on September 2018. I wrote critical introductions to the works of Aglaia Perraki, Olga Tobreluts, Nikos Giavropoulos, Natassa Poulantza, Dimitris Merantzas, Aris Stoidis, Artemis Potamianou and Konstantinos Patsios.

Forthcoming, 2023

This is an interview that covered most of the topics of my current interest in architecture, name... more This is an interview that covered most of the topics of my current interest in architecture, namely the issue of the organizational principles of architecture, architecture and engineering, the education of the architect and the appraisal of modernism in architecture.