Journal of the Institute for Sufi Studies - Profile on Academia.edu (original) (raw)

Papers by Journal of the Institute for Sufi Studies

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2025

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2025

İslam öncesine ait felsefe eserlerinin tercümesiyle başlayan ilimler tasnifi, İslâm âlimleri tara... more İslam öncesine ait felsefe eserlerinin tercümesiyle başlayan ilimler tasnifi, İslâm âlimleri tarafından da yapılmaya başlanmış ve devam ettirilmiştir. Bu tasnif ile ele alınan, incelenen ilim dallarının sınırları ve ilgi alanları belirlenmeye çalışılmış ve belirli bir teori çerçevesinde okuyucuya sunulmuştur. Bunlardan bazıları salt akıl melekesiyle ulaşılan ilimler iken bazıları da vahyi bilginin en üst hakikat kabul edilmesiyle sınıflandırılan ilimler olmuştur. Böylelikle bu ilmî tasnifler ile ilimlerin hudutları belirlenirken bu ilimlerin kendi aralarındaki ilişkiler de ortaya konulmuştur. İslâm kültür ve medeniyetine ait mirasın literal dökümünü yapması bakımından bibliyografik eserler önem arz etmekte ve kültürel tarihimize ışık tutmaktadır. Çalışmada üzerinde durulan konu, ilim tasnifleri arasında yer bulan tasavvuf disiplini çerçevesinde ilgili eserlerin tasavvufî öğelere, tasavvufî şahsiyetlere ve bir ilim olarak bu tasnifler arasında tasavvufun nasıl konumlandırıldığına dair özet niteliğinde bir bakış ve değerlendirmedir. Makalenin sınırlılığı bakımından günümüze kadar yazılmış bütün bibliyografik eserleri değerlendirmek mümkün olmadığından, incelemeye tâbî tutulan eserler, kronolojik sıralamaya göre İbnü'n-Nedîm'in el-Fihrist, İbnü'l-Ekfânî'nin İrşâdü'l-kāsıd, Taşköprizâde'nin Miftâhu's-saâde ve Saçaklızâde'nin Tertîbü'l-'ulûm adlı eserleri ile sınırlandırılmıştır.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2025

This article examines how Dergâh Journal articulated a vision of spiritual nationalism, framing n... more This article examines how Dergâh Journal articulated a vision of spiritual nationalism, framing national identity as a continuity from the Ottoman Empire to the Turkish Republic, grounded in cultural inheritance, artistic expression shaped by Ottoman-Sufi traditions, and a deep historical consciousness. Published during the Allied occupation of Istanbul between 1921 and 1923, Dergâh positioned itself outside the dominant nationalist paradigms of its time: on one side, militant resistance; on the other, rigid positivist modernization. Instead, it sought an alternative path to reimagine Turkish nationalism. The journal's contributors contended that the true foundation of a nation lies not only in political structures but in the ability to preserve and reinterpret its spiritual, cultural, and artistic heritage. Rejecting both passive Western imitation and reactionary nostalgia, Dergâh pursued a dynamic synthesis of past and present, asserting that literature, art, music, and language must evolve organically while remaining anchored in their cultural and spiritual roots. Drawing inspiration from Henri Bergson's (d. 1941) concepts of intuition (intuition) and duration (durée), the journal envisioned national identity as a living, ever-evolving force. Through its engagement with themes such as linguistic fragmentation, artistic mimicry, and the erosion of historical temporality, Dergâh sought to reclaim national consciousness by reviving a cultural and spiritual sensibility deeply rooted in Ottoman-Sufi traditions, envisioning art and thought as living continuities rather than borrowed imitations. This study situates Dergâh within the broader debates on nationalism and modernization, highlighting its distinctive attempt to reconcile spiritual depth and artistic vitality with the challenges of shaping modern Turkish identity.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2025

Klasik Türk edebiyatında hayvanlar pek çok araştırmaya konu olmuş; hayvanlar arasında köpek ise h... more Klasik Türk edebiyatında hayvanlar pek çok araştırmaya konu olmuş; hayvanlar arasında köpek ise halk arasındaki inanışlardan başlamak üzere mitlere, destanlara, şiirlere kadar geniş bir alanda işlenmiştir. Köpeği diğer hayvanlardan ayıran temel özelliklerin "doğasındaki duygusallık ve öğrenme kabiliyeti" olduğu kabulü ile "insanı insan yapan nitelikler ile köpek" arasında sıklıkla ilişki kurulmasının olağan olduğu söylenebilir. Bu çalışmada XVI. yüzyılda kaleme alınan dinî, ahlâkî, tasavvufî mesnevîler içinde köpek ve köpek metaforuna yer veren hikâyeler tespit ve tasnif edilerek, sembolik olarak ifade ettiği konulara dikkat çekilmeye çalışılmıştır. İncelenen eserler şöyledir: Mahzenü'l-Esrâr (Behiştî, Ahmed Sinân Çelebi); Tuhfetü'l-Uşşâk (Üsküplü Atâ); Pend-nâme ve İbret-nâme (Güvâhî); Rıdvâniyye ve Mahzenü'l-Esrâr (Ahmed-i Rıdvân); Âb-ı Hayât (Hızrî); Gülşen-i Ebrâr ve Ma'den-i Esrâr (Münîrî); Kitâb-ı Bâğ-ı Behişt (Zaîfî); Gül-i Sad-Berg (Bursalı Rahmî); Heşt Behişt (Behiştî, Vizeli Ramazan); Gencîne-i Râz, Kitâb-ı Usûl ve Gülşen-i Envâr (Taşlıcalı Yahyâ); Nakş-ı Hayâl (Âzerî İbrâhim Çelebi); Câmiu'n-Nesâyih (Hüseyin Ahmed-i Sirozî); Riyazü'l-Cinân ve Cilâü'l-Kulûb (Cinânî); İbret-nümâ, Heşt Bihişt ve Mir'âtü'l-Ahlâk (Şemseddîn-i Sivasî); Riyazü's-Sâlikîn ve Tuhfetü'l-Uşşâk (Gelibolulu Mustafa Âlî); İsimsiz Mesnevi [Netîce-i Sülûk] (Cemâlî). Tespit edilen hikâyeler, ilgili mesnevîlerdeki beyit yerleri ile verilmiş olup hikâyelerde üzerinde durulan konular "İnsanı Helâke ve Kurtuluşa Götüren Konular" şeklinde ikili bir tasnif çerçevesinde özetlenmeye çalışılmıştır. Çalışmanın sonuç bölümü, köpek/köpek metaforuna yer veren şairler/eserler ve işaret edilen kavramları özetlemektedir.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2025

This study examines the intellectual formation of Aḥmadu Bamba Mbacke (d. 1927), founder of the a... more This study examines the intellectual formation of Aḥmadu Bamba Mbacke (d. 1927), founder of the al-Murīdiyya Sufi order in Senegal, whose teachings have significantly shaped West African Islamic thought and practice. While the socio-political influence of al-Murīdiyya has been widely acknowledged, the intellectual foundations of Bamba's Sufi thought remain insufficiently explored. This research hypothesizes that Bamba's thought was profoundly shaped by classical Sufi figures such as Abū Ḥāmid al-Ghazzālī (d. 505/1111), ʿAbdu-l-Wahhāb ash-Shaʿrānī (d. 973/1565), Aḥmad Zarrūq (d. 899/1493), Ibn ʿAtāʾ Allah as-Sakandarī (d. 709/1309), as well as Mauritanian scholars including Sīdī Mukhtār al-Kuntiyyu (d. 1226/1811) and Muḥammad ibn al-Mukhtār ad-Daymānī (d. 1166/1753). Notably, Bamba distanced himself from speculative and philosophical Sufism, instead emphasizing a practical, ethically grounded Sufism centered on spiritual discipline, moral reform, and communal service. Through textual analysis and historical contextualization, this study investigates how these intellectual and spiritual currents informed Bamba's synthesis of Sufi pedagogy and reform, contributing to a localized yet universal model of Islamic spirituality.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2025

Jalāl al-Dīn Rūmī's (d. 672/1273) Maѕnavī-i Maʿnavī is replete with metaphors of love that functi... more Jalāl al-Dīn Rūmī's (d. 672/1273) Maѕnavī-i Maʿnavī is replete with metaphors of love that function as epistemological and ontological instruments, serving both to impart knowledge and to reflect the structure of reality. This study examines how Rūmī employs the language of love as a means to express ineffable mystical realities of divine love and union, and to catalyze the transformation of the soul. Rūmī's poetic metaphors-such as likening love to the astrolabe of God's mysteries or to a consuming flame, images that frame love as both a navigational tool to the Divine and a fire that purifies by consuming the self-convey the paradoxical nature of divine love, wherein intense longing and self-annihilation lead to spiritual fulfillment. Through allegorical narratives and symbolic imagery, Rūmī articulates profound insights into the soul's journey toward the Divine and its inner metamorphosis through love. The analysis highlights the indispensable role of metaphor in expressing what is beyond ordinary language, illustrating that in the Maѕnavī love is not merely a theme but a deliberate pedagogical tool and an existential principle guiding the seeker toward experiential knowledge of divine unity.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2025

Osmanlı tasavvuf düşüncesinin önde gelen isimlerinden biri olan İsmâil Hakkı Bursevî (ö. 1137/172... more Osmanlı tasavvuf düşüncesinin önde gelen isimlerinden biri olan İsmâil Hakkı Bursevî (ö. 1137/1725), bir Celvetî şeyhi olmasının yanı sıra velûd bir müellif, müfessir ve şâirdir. Bursevî, Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî'nin (ö. 672/1273) Mesnevî'si ve İbnü'l-Fârız'ın (ö. 632/1235) Nazmü's-sülûk'u, Yûnus Emre (ö. 720/1320) ve Hacı Bayrâm-ı Velî'nin (ö. 833/1430) bazı şiirlerinin de aralarında bulunduğu eserlere yazdığı şerhlerin yanı sıra, Yazıcıoğlu Mehmed'in (ö. 855/1451), kardeşi Ahmed Bîcan'ın (ö. 870/1466) teşvikiyle kaleme aldığı Kitâbü Muhammediyye adlı eserine yazılmış en ünlü şerhlerden biri olan ve çok sayıda yazma nüsha ve baskısı bulunan Ferâhu'r-rûh'u da telif etmiş ve bu şerh vazifesinin, Yazıcıoğlu Mehmed tarafından kendisine bir rüyasında tevdî edildiğini ve şerh esnasında "Mevlâ'nın feyzi miktarınca ona bakmasını" salık verdiğini belirtmiştir. Bu yazıda, hem vefâtının 300. yılı münasebetiyle İsmâil Hakkı Bursevî'yi yâd etmek hem de Osmanlı dînî-tasavvufî literatürünün oluşmasına büyük katkı sağlamış olan Muhammediyye ve ona yazılmış en meşhur şerhlerden biri olan Ferâhu'r-rûh hakkında kısaca bilgi vermek amaçlanmıştır.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2025

Yūnus Emre was a Turkish Sufi master of the 13th century whose poetry continues to reverberate to... more Yūnus Emre was a Turkish Sufi master of the 13th century whose poetry continues to reverberate to this day. The simplicity of the language used to convey the inherently complicated concepts of divine love, love of humanity, the illuminated heart, all from the perspective of unity transcends the boundaries of language and religion and speaks to all. His multi-layered interpretation of religion in one of his poems, where he writes, "Şeriat, tarikat, yoldur varana / Hakikat mârifet andan içeru"-"Laws and paths are roads for those who arrive / The fruit of truth is what is within," takes the listener beyond religion as a set of rules and into the deeper and vast realm of belief, where it is the truth and reality of these rules that are brought to the forefront in order to support the believer in reaching the Ultimate Truth. Recent events have demonstrated, at times violently, the danger of denying or neglecting the profound side of religion and only concerning oneself with the dogmatic aspects. Yūnus Emre's focus on humanity within the context of the divine and the universe allows the reader or listener to step back, acknowledge that all of humanity is one, and as part of Creation, all of us are subjects of the same message: "Sen sana ne sanırsan, ayruğa da onu san / Dört kitabın manası, budur eğer var ise"-"You have a self-image in your own eyes, Be sure to see others in the same guise / Each of the four holy books clarifies; this truth as it applies to man's affairs.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2025

This article is about shadow play as a pedagogy in Indonesia and beyond, connecting it Ibn 'Arabī... more This article is about shadow play as a pedagogy in Indonesia and beyond, connecting it Ibn 'Arabī's teachings. Ibn 'Arabī is known as one of the most important Islamic thinkers from the 13th century, and his teachings have expanded across the entire Islamic world. However, his two main works, al-Futūḥāt and al-Fuṣūṣ, have remained largely inaccessible over the last 800 years, transmitted not through translations or writings but through teachers to select students. A Mursyid from Bandung has been teaching 'Ibn 'Arabī since 2019 publically. I am interested in the teachings, elucidations and use of the pedagogy of the shadow play in communities which strive to make meaning and value in people's lives. Theteacher of this community offers insights into the shadow play as a mystical tool for pedagogy. This article touches upon the often lost meaning of the shadow play central in Islamic teaching over the centuries. I will offer an ethnographic study of the role of shadow play in the seeker's search for their self as it was told to me by the Mursyid. By doing so, we understand the interplay between the Divine and the Human within the shadow play, the search for the soul, and its metaphysical order of veil, light, and shadows.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2024

A book review on Abdul Ahad Dawud's Muhammad in the Bible

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2024

There are only four Islamic texts on theology and philosophy which are known to have been transla... more There are only four Islamic texts on theology and philosophy which are known to have been translated into Chinese before the twentieth century. One of them, Ashiʿʿat al-lamaʿāt, Jāmī’s commentary on Fakhr al-Dīn ʿIrāqī’s Lamaʿāt, was translated by She Yunshan. He was one of the earliest members of the school of thought known as “the Muslim Confucianists.” In this article, I will present a few examples from
Yunshan’s translation, who is also known by the penname Ponachi, in order to illustrate the elegance of his understanding of the universal dimensions of Sufism.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2024

One of the most remarkable figures in the history of Islam in America was Omar ibn Said (ʿUmar b.... more One of the most remarkable figures in the history of Islam in America was Omar ibn Said (ʿUmar b. Sayyid, 1770-1863), a Muslim scholar educated in West Africa, who was captured in warfare in his homeland and sold into slavery in America in 1807. For over half a century he lived in North Carolina, enslaved by the prominent Owen family of Fayetteville, and he left behind a small body of writings in Arabic that have for the most part been misread and misunderstood. In this article, I would like to present three short poems quoted by Omar in his writings, which provide a clear indication of the intellectual and theological range of materials that he was familiar with.

Journal of the Institute of Sufi Studies, 2024

This article examines the poetry of Ken‘ān Rifā‘ī (1867-1950), a late Ottoman sufi bureaucrat, po... more This article examines the poetry of Ken‘ān Rifā‘ī (1867-1950), a late Ottoman sufi bureaucrat, poet, and musician. It explores Rifā‘ī’s contributions to Turkish Sufi poetry, focusing on his role as a bridge between the Ottoman Sufi tradition and the intellectual world of the late Ottoman period. In his work, İlâhiyât-ı Ken‘ân, Rifā‘ī reinterprets traditional Sufi themes such as divine love, dervishhood, and the unity of being
during the socio-political transformations of the Tanzimat and Constitutional eras, developing a voice, unique to his time. His poetry skillfully combines Sufi metaphysical concepts with contemporary issues
like homeland, freedom, and progress, offering meaningful responses to changing social realities while preserving the spiritual essence of Ottoman Sufi thought. This study conducts a detailed textual analysis of İlâhiyât-ı Ken‘ân, positioning Rifā‘ī’s works within their historical and socio-political contexts and highlighting his ability to engage tradition while addressing the needs of his era. Rifā‘ī emerges not only as a guardian of Sufi ideals but also as a significant cultural figure, adapting and integrating these ideals into the contemporary realities of his time.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2024

Civility has been variously described as a social norm, an attitude, even a virtue. The wide vari... more Civility has been variously described as a social norm, an attitude, even a virtue. The wide variety of ascriptions attached to it indicate as much its versatility as its indispensability for the construction of a sustainable
society. Yet how widespread is civility, across history and societies? This is a question that attempts to wean the concept off its often-Eurocentric conceptualization, wherein civility was tied to the ‘civilizing process’
described and championed by Norbert Elias. This article undertakes a study of civility in a very different social context, by zooming onto the Chishti khānqāh of Ḥażrat Niẓāmuddīn Awliyā’ in early thirteenth century
India. The underlying contention is that civility in this milieu was expressed through the key Sufi vocabulary of adab, futuwwa and gharīb nawazi, it was not tied to the civilizing process of a Leviathan State. Rather, it was the individual moral self, trained and elevated by a charismatic Shaykh, aided by the comradeship of the khānqāh, and grounded in a world that was resolutely ‘enchanted’ that made the acquisition and solidification
of civility a feasible process. This article seeks a sociological examination of that project.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2024

İnsan, dünya sahnesinde yer aldığı günden beri, merakıyla pek çok şeyi araştırmış, soruşturmuş ve... more İnsan, dünya sahnesinde yer aldığı günden beri, merakıyla pek çok şeyi araştırmış, soruşturmuş ve kendisine gönül rahatlığı verecek şeyleri bulmaya çalışmıştır. Karşı karşıya kaldığı ya da tecrübe ettiği her
objeyi anlamlandırma çabasında olmuş, ona güzel, çirkin, iyi, kötü, faydalı vb. estetik değerler yüklemiştir. Bu estetik değerlerden en önemlisi ise kuşkusuz güzellik değeridir. Estetiğin ele alıp incelediği güzellik
fenomenini felsefî bir sorun olarak ilk kez Yunanlı filozoflar ele almış ve bu sorun üzerine tefekkür edip eserler vermişlerdir. İbn ‘Arabî ise güzelliği, hissî yönünü ihmal etmeden etik, estetik ve metafizik bir eksende incelemiştir. Onun düşüncesinde güzellik, tasavvufî terbiye sonucu elde edilen keşfî tecrübenin, varlığı idrakteki tesirleri bağlamında ele alınır. İbn ‘Arabî düşüncesinde insanın muhtelif hissî ve rûhî halleri, estetik hayatı olduğu kadar etik hayatı, hatta tanrı ve varlık anlayışını da tayin edici keyfiyettedir. Dahası İbn ‘Arabî düşüncesi, aşk sayesinde ruhlardaki güzelliğe, ruhlardaki güzellikten de eylemdeki güzelliğe ve neticede Mutlak Güzel’de yani Tanrı’da yok oluşa geçişi mümkün görür. Bu sebeple İbn ‘Arabî düşüncesinde metafizik, estetik ve etik arasındaki bağ oldukça kuvvetlidir. Bu düşünceye göre âlemdeki her şeyde Allah’ın Cemâl ismini alan ilâhî güzellik vardır. Güzellikten başka bir şey yoktur, zira Allah âlemi
ancak kendi suretinde yaratmıştır ve O güzeldir. Böylece bütün âlem güzeldir. Güzellik, Allah’ın varlığa gösterdiği rahmetin ve lütfun bir sıfatıdır. Bu birlik feyezanından kaynaklanan güzellik, varlığı kapsar ve aslında bu birleyici güzelliğe “Cemalî Vahdet” denir.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2024

Bu çalışmada, tarikat ve tasavvuf kültürü ile ilişkili olarak görülen nesnelerin günümüzdeki müze... more Bu çalışmada, tarikat ve tasavvuf kültürü ile ilişkili olarak görülen nesnelerin günümüzdeki müze ve sergi koleksiyonları bağlamında değerlendirilmesi planlanmıştır. Özellikle son dönem tasavvuf şeyhlerinden Kenan Rifâî’nin iki farklı mekânda sergilenen eşyalarına dair değerlendirmelerin, günümüzde tasavvuf kültürü hakkında yeni bir perspektif sunacağı düşünülmüştür. Bu koleksiyonlar, “derviş çeyizi” tanımına uygun nesneleri içerdiği gibi, farklı nitelikte eşyaları da barındırmakta ve bu da tasavvufi eşya kültürünü değerlendirmek konusunda yeni bir kapı aralamaktadır. Bu sergilerle bağlantılı olarak, aynı zamanda kutsal emanetler geleneğinden kaynaklanan, bir ziyaret ve hürmet kültürünün var olduğu da görülmektedir. Bu da ele alınan konunun sadece sergilenen eşyalarla ilgili olmadığını göstermektedir. Aynı zamanda konunun nostalji ve fetişizm gibi modern kavramlar üzerinden karşılaştırmalı analizi de sergilerde yaşanan deneyimlerle ilgili önemli tespitler yapabilmeyi sağlamaktadır. Çalışmada ek bir yöntem olarak, maddi kültür unsurlarının göstergebilimsel analiz yöntemi ile incelenmesi planlanmıştır. Bu yaklaşım aracılığıyla ele alınan koleksiyonlardaki eşyaların tümünü kapsamaya çalışan bir envanter çalışması yerine sistematik bir kültürel değerlendirme hedeflenmiştir. Bu koleksiyonların Cumhuriyet dönemi sonrasındaki süreçte modern müzecilik perspektifinden ele alınması, günümüzde tasavvuf kültürüne dair özgün tespitlerin yapılmasına da imkân sağlayacaktır.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2024

Maulānā Jalāl al-Dīn Balkhī (d. 1273), commonly known as Rūmī, is widely regarded as one of the f... more Maulānā Jalāl al-Dīn Balkhī (d. 1273), commonly known as Rūmī, is widely regarded as one of the foremost expositors of Sufi thought throughout Islamic history. One of the most central concepts that encapsulates the essence of Rūmī’s message in his magnum opus Mathnawī is tawḥīd, or Divine unity. In this article, I argue that for Rūmī, the realization of tawḥīd—the oneness of God—is achieved through an experiential form of knowledge attained in the annihilation of the carnal self in God ( fanā). I further maintain that this knowledge is not discursive or conceptual but rather a direct and realized understanding, accessible solely through the path of love and the guidance of a spiritual master. I will begin by demonstrating that the triad of the Truth (ḥaqīqah), the spiritual path (ṭarīqah), and Divine law (sharī‘ah) are intricately interconnected,
each reflecting a distinct aspect of the unified reality of Divine oneness. This foundation paves the way for discussing a crucial prerequisite for understanding tawḥīd in Rūmī’s thought: purification. According to
Rūmī, purification is an essential step in the path of wayfaring, enabling the self to break free from vices and worldly attachments, thus becoming a vessel for Divine Light. However, this purification process ultimately culminates in the annihilation of the self, as the carnal ego represents the greatest obstacle and the root of all attachments. Following this point, I will explore the relationship between the declaration of shahādah (lā ilāha illa ’Llāh) and the understanding of Divine unity, arguing that this knowledge transcends the discursive reasoning of theologians. I will then examine the outcome of this realization of unity, wherein all creation is perceived as a manifestation of the beautiful Divine Names and attributes. Finally, I will turn to the metaphysical principles underlying Rūmī’s vision of tawḥīd, offering a deeper insight into his understanding of Divine oneness.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2024

This paper investigates possibilities for 'responsive and responsible mutuality' between the huma... more This paper investigates possibilities for 'responsive and responsible mutuality' between the human self and her ecosystem from the perspective of 'Spiritual Humanism'. Spiritual Humanism is a global discourse emerging out of third-epoch Confucianism (so-called 'Contemporary Neo-Confucianism'). As a theoretical framework, Spiritual Humanism places Humanity (ren) in the center; all four dimensions-self, community, Earth and Heaven-are transfused with the active vital power (qi) of Humanity (ren). The implications of this discourse for ethical practice, particularly in the context of the global ecological movement, are significant: corresponding human reverence for the natural world, rooted in 'spiritual' or anthropocosmic rather than merely 'secular' or anthropocentric humanism, is a precondition for both environmental and intergenerational justice.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2024

XIII. asırda İslâmî irfanın bayraktarlığını yapmış olan gönül erlerinden birisi de Şeyh Tâceddîn ... more XIII. asırda İslâmî irfanın bayraktarlığını yapmış olan gönül erlerinden birisi de Şeyh Tâceddîn İbrâhim Zâhid Geylânî’dir. Ataları Horasan’dan (bugünkü Türkmenistan’ın Merv bölgesinden) Azerbaycan’ın Lenkeran yöresine gelip yerleşmiş olan bu zat, erken gençlik döneminde Sühreverdiyye tarîkatinin Ebheriyye koluna intisap etmiş, 55-60 yaşlarında irşad faaliyetlerine başlamış, bu amaçla seyahatlere çıkmış, insanları Hak yoluna çağırmış, binlerce mürid ve halife yetiştirmiş, gönüllerde taht kurmayı başarmıştır. Devrin sultanları, özellikle İlhanlı hükümdarı Gazan Han üzerinde büyük bir etki sahibi olan Geylânî, ona âdil yönetimle ilgili öğütler vermekten çekinmemiştir. Yaşadığı bölgenin içtimâî hayatında mühim rol alan
Şeyh Zâhid, muazzam bir mânevî miras bırakıp gitmiştir. Türk-İslâm tarihinde büyük ehemmiyet taşıyan Safeviyye, Halvetiyye, Bayramiyye, Celvetiyye gibi tarîkatlerin silsilesi bu mümtaz şahsiyete ulaşmaktadır.
Türbesi, günümüzde Lenkeran’ın Şıhakeran (Hilyekeran) köyünde bulunmakta ve halk tarafından ziyaret edilmektedir. Araştırmalarımız sırasında Şeyh Zâhid’in şimdiye dek bilinmeyen menâkıbına ulaşmış
bulunuyoruz. Kastamonu Yazma Eserler Kütüphanesi’ndeki bir mecmua içinde (37 Hk 2694, vr. 97a-133a) yer alan bu eser toplam 55 bölümden ibarettir. Şeyh Zâhid Menâkıbı, Anadolulu Mehmed b. Abdüllatif
tarafından XV. yüzyılda kısmî olarak Farsçadan Türkçeye çevrilmiştir. Eserin Farsça orijinali günümüze ulaşmamıştır. Makalede Şeyh Zâhid Menâkıbı hakkında bilgi verilmesi amaçlanmıştır.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2024

Adana'nın Kozan ilçesinde 15 Temmuz 1899 yılında doğan Remzi Oğuz Arık, 55 yıllık yaşamında arkeo... more Adana'nın Kozan ilçesinde 15 Temmuz 1899 yılında doğan Remzi Oğuz Arık, 55 yıllık yaşamında arkeoloji ve sanat tarihinden kültür çalışmalarına, felsefeden siyasete uzanan geniş bir yelpazede çalışmalar yürütmüş, eserler vermiş bir Türk münevveridir. Kurucusu olduğu Türkiye Köylü Partisi'nin Genel Başkanlığı'nı yürüttüğü esnada Adana'dan Ankara'ya gelirken bindiği uçağın infilak etmesi sonucu 3 Nisan 1954 tarihinde yaşamını yitiren Arık, özellikle yaşamının son dönemlerinde toplumun kültürel anlamda kalkınması yönünde pek çok çalışma yürütmüştür.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2025

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2025

İslam öncesine ait felsefe eserlerinin tercümesiyle başlayan ilimler tasnifi, İslâm âlimleri tara... more İslam öncesine ait felsefe eserlerinin tercümesiyle başlayan ilimler tasnifi, İslâm âlimleri tarafından da yapılmaya başlanmış ve devam ettirilmiştir. Bu tasnif ile ele alınan, incelenen ilim dallarının sınırları ve ilgi alanları belirlenmeye çalışılmış ve belirli bir teori çerçevesinde okuyucuya sunulmuştur. Bunlardan bazıları salt akıl melekesiyle ulaşılan ilimler iken bazıları da vahyi bilginin en üst hakikat kabul edilmesiyle sınıflandırılan ilimler olmuştur. Böylelikle bu ilmî tasnifler ile ilimlerin hudutları belirlenirken bu ilimlerin kendi aralarındaki ilişkiler de ortaya konulmuştur. İslâm kültür ve medeniyetine ait mirasın literal dökümünü yapması bakımından bibliyografik eserler önem arz etmekte ve kültürel tarihimize ışık tutmaktadır. Çalışmada üzerinde durulan konu, ilim tasnifleri arasında yer bulan tasavvuf disiplini çerçevesinde ilgili eserlerin tasavvufî öğelere, tasavvufî şahsiyetlere ve bir ilim olarak bu tasnifler arasında tasavvufun nasıl konumlandırıldığına dair özet niteliğinde bir bakış ve değerlendirmedir. Makalenin sınırlılığı bakımından günümüze kadar yazılmış bütün bibliyografik eserleri değerlendirmek mümkün olmadığından, incelemeye tâbî tutulan eserler, kronolojik sıralamaya göre İbnü'n-Nedîm'in el-Fihrist, İbnü'l-Ekfânî'nin İrşâdü'l-kāsıd, Taşköprizâde'nin Miftâhu's-saâde ve Saçaklızâde'nin Tertîbü'l-'ulûm adlı eserleri ile sınırlandırılmıştır.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2025

This article examines how Dergâh Journal articulated a vision of spiritual nationalism, framing n... more This article examines how Dergâh Journal articulated a vision of spiritual nationalism, framing national identity as a continuity from the Ottoman Empire to the Turkish Republic, grounded in cultural inheritance, artistic expression shaped by Ottoman-Sufi traditions, and a deep historical consciousness. Published during the Allied occupation of Istanbul between 1921 and 1923, Dergâh positioned itself outside the dominant nationalist paradigms of its time: on one side, militant resistance; on the other, rigid positivist modernization. Instead, it sought an alternative path to reimagine Turkish nationalism. The journal's contributors contended that the true foundation of a nation lies not only in political structures but in the ability to preserve and reinterpret its spiritual, cultural, and artistic heritage. Rejecting both passive Western imitation and reactionary nostalgia, Dergâh pursued a dynamic synthesis of past and present, asserting that literature, art, music, and language must evolve organically while remaining anchored in their cultural and spiritual roots. Drawing inspiration from Henri Bergson's (d. 1941) concepts of intuition (intuition) and duration (durée), the journal envisioned national identity as a living, ever-evolving force. Through its engagement with themes such as linguistic fragmentation, artistic mimicry, and the erosion of historical temporality, Dergâh sought to reclaim national consciousness by reviving a cultural and spiritual sensibility deeply rooted in Ottoman-Sufi traditions, envisioning art and thought as living continuities rather than borrowed imitations. This study situates Dergâh within the broader debates on nationalism and modernization, highlighting its distinctive attempt to reconcile spiritual depth and artistic vitality with the challenges of shaping modern Turkish identity.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2025

Klasik Türk edebiyatında hayvanlar pek çok araştırmaya konu olmuş; hayvanlar arasında köpek ise h... more Klasik Türk edebiyatında hayvanlar pek çok araştırmaya konu olmuş; hayvanlar arasında köpek ise halk arasındaki inanışlardan başlamak üzere mitlere, destanlara, şiirlere kadar geniş bir alanda işlenmiştir. Köpeği diğer hayvanlardan ayıran temel özelliklerin "doğasındaki duygusallık ve öğrenme kabiliyeti" olduğu kabulü ile "insanı insan yapan nitelikler ile köpek" arasında sıklıkla ilişki kurulmasının olağan olduğu söylenebilir. Bu çalışmada XVI. yüzyılda kaleme alınan dinî, ahlâkî, tasavvufî mesnevîler içinde köpek ve köpek metaforuna yer veren hikâyeler tespit ve tasnif edilerek, sembolik olarak ifade ettiği konulara dikkat çekilmeye çalışılmıştır. İncelenen eserler şöyledir: Mahzenü'l-Esrâr (Behiştî, Ahmed Sinân Çelebi); Tuhfetü'l-Uşşâk (Üsküplü Atâ); Pend-nâme ve İbret-nâme (Güvâhî); Rıdvâniyye ve Mahzenü'l-Esrâr (Ahmed-i Rıdvân); Âb-ı Hayât (Hızrî); Gülşen-i Ebrâr ve Ma'den-i Esrâr (Münîrî); Kitâb-ı Bâğ-ı Behişt (Zaîfî); Gül-i Sad-Berg (Bursalı Rahmî); Heşt Behişt (Behiştî, Vizeli Ramazan); Gencîne-i Râz, Kitâb-ı Usûl ve Gülşen-i Envâr (Taşlıcalı Yahyâ); Nakş-ı Hayâl (Âzerî İbrâhim Çelebi); Câmiu'n-Nesâyih (Hüseyin Ahmed-i Sirozî); Riyazü'l-Cinân ve Cilâü'l-Kulûb (Cinânî); İbret-nümâ, Heşt Bihişt ve Mir'âtü'l-Ahlâk (Şemseddîn-i Sivasî); Riyazü's-Sâlikîn ve Tuhfetü'l-Uşşâk (Gelibolulu Mustafa Âlî); İsimsiz Mesnevi [Netîce-i Sülûk] (Cemâlî). Tespit edilen hikâyeler, ilgili mesnevîlerdeki beyit yerleri ile verilmiş olup hikâyelerde üzerinde durulan konular "İnsanı Helâke ve Kurtuluşa Götüren Konular" şeklinde ikili bir tasnif çerçevesinde özetlenmeye çalışılmıştır. Çalışmanın sonuç bölümü, köpek/köpek metaforuna yer veren şairler/eserler ve işaret edilen kavramları özetlemektedir.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2025

This study examines the intellectual formation of Aḥmadu Bamba Mbacke (d. 1927), founder of the a... more This study examines the intellectual formation of Aḥmadu Bamba Mbacke (d. 1927), founder of the al-Murīdiyya Sufi order in Senegal, whose teachings have significantly shaped West African Islamic thought and practice. While the socio-political influence of al-Murīdiyya has been widely acknowledged, the intellectual foundations of Bamba's Sufi thought remain insufficiently explored. This research hypothesizes that Bamba's thought was profoundly shaped by classical Sufi figures such as Abū Ḥāmid al-Ghazzālī (d. 505/1111), ʿAbdu-l-Wahhāb ash-Shaʿrānī (d. 973/1565), Aḥmad Zarrūq (d. 899/1493), Ibn ʿAtāʾ Allah as-Sakandarī (d. 709/1309), as well as Mauritanian scholars including Sīdī Mukhtār al-Kuntiyyu (d. 1226/1811) and Muḥammad ibn al-Mukhtār ad-Daymānī (d. 1166/1753). Notably, Bamba distanced himself from speculative and philosophical Sufism, instead emphasizing a practical, ethically grounded Sufism centered on spiritual discipline, moral reform, and communal service. Through textual analysis and historical contextualization, this study investigates how these intellectual and spiritual currents informed Bamba's synthesis of Sufi pedagogy and reform, contributing to a localized yet universal model of Islamic spirituality.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2025

Jalāl al-Dīn Rūmī's (d. 672/1273) Maѕnavī-i Maʿnavī is replete with metaphors of love that functi... more Jalāl al-Dīn Rūmī's (d. 672/1273) Maѕnavī-i Maʿnavī is replete with metaphors of love that function as epistemological and ontological instruments, serving both to impart knowledge and to reflect the structure of reality. This study examines how Rūmī employs the language of love as a means to express ineffable mystical realities of divine love and union, and to catalyze the transformation of the soul. Rūmī's poetic metaphors-such as likening love to the astrolabe of God's mysteries or to a consuming flame, images that frame love as both a navigational tool to the Divine and a fire that purifies by consuming the self-convey the paradoxical nature of divine love, wherein intense longing and self-annihilation lead to spiritual fulfillment. Through allegorical narratives and symbolic imagery, Rūmī articulates profound insights into the soul's journey toward the Divine and its inner metamorphosis through love. The analysis highlights the indispensable role of metaphor in expressing what is beyond ordinary language, illustrating that in the Maѕnavī love is not merely a theme but a deliberate pedagogical tool and an existential principle guiding the seeker toward experiential knowledge of divine unity.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2025

Osmanlı tasavvuf düşüncesinin önde gelen isimlerinden biri olan İsmâil Hakkı Bursevî (ö. 1137/172... more Osmanlı tasavvuf düşüncesinin önde gelen isimlerinden biri olan İsmâil Hakkı Bursevî (ö. 1137/1725), bir Celvetî şeyhi olmasının yanı sıra velûd bir müellif, müfessir ve şâirdir. Bursevî, Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî'nin (ö. 672/1273) Mesnevî'si ve İbnü'l-Fârız'ın (ö. 632/1235) Nazmü's-sülûk'u, Yûnus Emre (ö. 720/1320) ve Hacı Bayrâm-ı Velî'nin (ö. 833/1430) bazı şiirlerinin de aralarında bulunduğu eserlere yazdığı şerhlerin yanı sıra, Yazıcıoğlu Mehmed'in (ö. 855/1451), kardeşi Ahmed Bîcan'ın (ö. 870/1466) teşvikiyle kaleme aldığı Kitâbü Muhammediyye adlı eserine yazılmış en ünlü şerhlerden biri olan ve çok sayıda yazma nüsha ve baskısı bulunan Ferâhu'r-rûh'u da telif etmiş ve bu şerh vazifesinin, Yazıcıoğlu Mehmed tarafından kendisine bir rüyasında tevdî edildiğini ve şerh esnasında "Mevlâ'nın feyzi miktarınca ona bakmasını" salık verdiğini belirtmiştir. Bu yazıda, hem vefâtının 300. yılı münasebetiyle İsmâil Hakkı Bursevî'yi yâd etmek hem de Osmanlı dînî-tasavvufî literatürünün oluşmasına büyük katkı sağlamış olan Muhammediyye ve ona yazılmış en meşhur şerhlerden biri olan Ferâhu'r-rûh hakkında kısaca bilgi vermek amaçlanmıştır.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2025

Yūnus Emre was a Turkish Sufi master of the 13th century whose poetry continues to reverberate to... more Yūnus Emre was a Turkish Sufi master of the 13th century whose poetry continues to reverberate to this day. The simplicity of the language used to convey the inherently complicated concepts of divine love, love of humanity, the illuminated heart, all from the perspective of unity transcends the boundaries of language and religion and speaks to all. His multi-layered interpretation of religion in one of his poems, where he writes, "Şeriat, tarikat, yoldur varana / Hakikat mârifet andan içeru"-"Laws and paths are roads for those who arrive / The fruit of truth is what is within," takes the listener beyond religion as a set of rules and into the deeper and vast realm of belief, where it is the truth and reality of these rules that are brought to the forefront in order to support the believer in reaching the Ultimate Truth. Recent events have demonstrated, at times violently, the danger of denying or neglecting the profound side of religion and only concerning oneself with the dogmatic aspects. Yūnus Emre's focus on humanity within the context of the divine and the universe allows the reader or listener to step back, acknowledge that all of humanity is one, and as part of Creation, all of us are subjects of the same message: "Sen sana ne sanırsan, ayruğa da onu san / Dört kitabın manası, budur eğer var ise"-"You have a self-image in your own eyes, Be sure to see others in the same guise / Each of the four holy books clarifies; this truth as it applies to man's affairs.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2025

This article is about shadow play as a pedagogy in Indonesia and beyond, connecting it Ibn 'Arabī... more This article is about shadow play as a pedagogy in Indonesia and beyond, connecting it Ibn 'Arabī's teachings. Ibn 'Arabī is known as one of the most important Islamic thinkers from the 13th century, and his teachings have expanded across the entire Islamic world. However, his two main works, al-Futūḥāt and al-Fuṣūṣ, have remained largely inaccessible over the last 800 years, transmitted not through translations or writings but through teachers to select students. A Mursyid from Bandung has been teaching 'Ibn 'Arabī since 2019 publically. I am interested in the teachings, elucidations and use of the pedagogy of the shadow play in communities which strive to make meaning and value in people's lives. Theteacher of this community offers insights into the shadow play as a mystical tool for pedagogy. This article touches upon the often lost meaning of the shadow play central in Islamic teaching over the centuries. I will offer an ethnographic study of the role of shadow play in the seeker's search for their self as it was told to me by the Mursyid. By doing so, we understand the interplay between the Divine and the Human within the shadow play, the search for the soul, and its metaphysical order of veil, light, and shadows.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2024

A book review on Abdul Ahad Dawud's Muhammad in the Bible

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2024

There are only four Islamic texts on theology and philosophy which are known to have been transla... more There are only four Islamic texts on theology and philosophy which are known to have been translated into Chinese before the twentieth century. One of them, Ashiʿʿat al-lamaʿāt, Jāmī’s commentary on Fakhr al-Dīn ʿIrāqī’s Lamaʿāt, was translated by She Yunshan. He was one of the earliest members of the school of thought known as “the Muslim Confucianists.” In this article, I will present a few examples from
Yunshan’s translation, who is also known by the penname Ponachi, in order to illustrate the elegance of his understanding of the universal dimensions of Sufism.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2024

One of the most remarkable figures in the history of Islam in America was Omar ibn Said (ʿUmar b.... more One of the most remarkable figures in the history of Islam in America was Omar ibn Said (ʿUmar b. Sayyid, 1770-1863), a Muslim scholar educated in West Africa, who was captured in warfare in his homeland and sold into slavery in America in 1807. For over half a century he lived in North Carolina, enslaved by the prominent Owen family of Fayetteville, and he left behind a small body of writings in Arabic that have for the most part been misread and misunderstood. In this article, I would like to present three short poems quoted by Omar in his writings, which provide a clear indication of the intellectual and theological range of materials that he was familiar with.

Journal of the Institute of Sufi Studies, 2024

This article examines the poetry of Ken‘ān Rifā‘ī (1867-1950), a late Ottoman sufi bureaucrat, po... more This article examines the poetry of Ken‘ān Rifā‘ī (1867-1950), a late Ottoman sufi bureaucrat, poet, and musician. It explores Rifā‘ī’s contributions to Turkish Sufi poetry, focusing on his role as a bridge between the Ottoman Sufi tradition and the intellectual world of the late Ottoman period. In his work, İlâhiyât-ı Ken‘ân, Rifā‘ī reinterprets traditional Sufi themes such as divine love, dervishhood, and the unity of being
during the socio-political transformations of the Tanzimat and Constitutional eras, developing a voice, unique to his time. His poetry skillfully combines Sufi metaphysical concepts with contemporary issues
like homeland, freedom, and progress, offering meaningful responses to changing social realities while preserving the spiritual essence of Ottoman Sufi thought. This study conducts a detailed textual analysis of İlâhiyât-ı Ken‘ân, positioning Rifā‘ī’s works within their historical and socio-political contexts and highlighting his ability to engage tradition while addressing the needs of his era. Rifā‘ī emerges not only as a guardian of Sufi ideals but also as a significant cultural figure, adapting and integrating these ideals into the contemporary realities of his time.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2024

Civility has been variously described as a social norm, an attitude, even a virtue. The wide vari... more Civility has been variously described as a social norm, an attitude, even a virtue. The wide variety of ascriptions attached to it indicate as much its versatility as its indispensability for the construction of a sustainable
society. Yet how widespread is civility, across history and societies? This is a question that attempts to wean the concept off its often-Eurocentric conceptualization, wherein civility was tied to the ‘civilizing process’
described and championed by Norbert Elias. This article undertakes a study of civility in a very different social context, by zooming onto the Chishti khānqāh of Ḥażrat Niẓāmuddīn Awliyā’ in early thirteenth century
India. The underlying contention is that civility in this milieu was expressed through the key Sufi vocabulary of adab, futuwwa and gharīb nawazi, it was not tied to the civilizing process of a Leviathan State. Rather, it was the individual moral self, trained and elevated by a charismatic Shaykh, aided by the comradeship of the khānqāh, and grounded in a world that was resolutely ‘enchanted’ that made the acquisition and solidification
of civility a feasible process. This article seeks a sociological examination of that project.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2024

İnsan, dünya sahnesinde yer aldığı günden beri, merakıyla pek çok şeyi araştırmış, soruşturmuş ve... more İnsan, dünya sahnesinde yer aldığı günden beri, merakıyla pek çok şeyi araştırmış, soruşturmuş ve kendisine gönül rahatlığı verecek şeyleri bulmaya çalışmıştır. Karşı karşıya kaldığı ya da tecrübe ettiği her
objeyi anlamlandırma çabasında olmuş, ona güzel, çirkin, iyi, kötü, faydalı vb. estetik değerler yüklemiştir. Bu estetik değerlerden en önemlisi ise kuşkusuz güzellik değeridir. Estetiğin ele alıp incelediği güzellik
fenomenini felsefî bir sorun olarak ilk kez Yunanlı filozoflar ele almış ve bu sorun üzerine tefekkür edip eserler vermişlerdir. İbn ‘Arabî ise güzelliği, hissî yönünü ihmal etmeden etik, estetik ve metafizik bir eksende incelemiştir. Onun düşüncesinde güzellik, tasavvufî terbiye sonucu elde edilen keşfî tecrübenin, varlığı idrakteki tesirleri bağlamında ele alınır. İbn ‘Arabî düşüncesinde insanın muhtelif hissî ve rûhî halleri, estetik hayatı olduğu kadar etik hayatı, hatta tanrı ve varlık anlayışını da tayin edici keyfiyettedir. Dahası İbn ‘Arabî düşüncesi, aşk sayesinde ruhlardaki güzelliğe, ruhlardaki güzellikten de eylemdeki güzelliğe ve neticede Mutlak Güzel’de yani Tanrı’da yok oluşa geçişi mümkün görür. Bu sebeple İbn ‘Arabî düşüncesinde metafizik, estetik ve etik arasındaki bağ oldukça kuvvetlidir. Bu düşünceye göre âlemdeki her şeyde Allah’ın Cemâl ismini alan ilâhî güzellik vardır. Güzellikten başka bir şey yoktur, zira Allah âlemi
ancak kendi suretinde yaratmıştır ve O güzeldir. Böylece bütün âlem güzeldir. Güzellik, Allah’ın varlığa gösterdiği rahmetin ve lütfun bir sıfatıdır. Bu birlik feyezanından kaynaklanan güzellik, varlığı kapsar ve aslında bu birleyici güzelliğe “Cemalî Vahdet” denir.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2024

Bu çalışmada, tarikat ve tasavvuf kültürü ile ilişkili olarak görülen nesnelerin günümüzdeki müze... more Bu çalışmada, tarikat ve tasavvuf kültürü ile ilişkili olarak görülen nesnelerin günümüzdeki müze ve sergi koleksiyonları bağlamında değerlendirilmesi planlanmıştır. Özellikle son dönem tasavvuf şeyhlerinden Kenan Rifâî’nin iki farklı mekânda sergilenen eşyalarına dair değerlendirmelerin, günümüzde tasavvuf kültürü hakkında yeni bir perspektif sunacağı düşünülmüştür. Bu koleksiyonlar, “derviş çeyizi” tanımına uygun nesneleri içerdiği gibi, farklı nitelikte eşyaları da barındırmakta ve bu da tasavvufi eşya kültürünü değerlendirmek konusunda yeni bir kapı aralamaktadır. Bu sergilerle bağlantılı olarak, aynı zamanda kutsal emanetler geleneğinden kaynaklanan, bir ziyaret ve hürmet kültürünün var olduğu da görülmektedir. Bu da ele alınan konunun sadece sergilenen eşyalarla ilgili olmadığını göstermektedir. Aynı zamanda konunun nostalji ve fetişizm gibi modern kavramlar üzerinden karşılaştırmalı analizi de sergilerde yaşanan deneyimlerle ilgili önemli tespitler yapabilmeyi sağlamaktadır. Çalışmada ek bir yöntem olarak, maddi kültür unsurlarının göstergebilimsel analiz yöntemi ile incelenmesi planlanmıştır. Bu yaklaşım aracılığıyla ele alınan koleksiyonlardaki eşyaların tümünü kapsamaya çalışan bir envanter çalışması yerine sistematik bir kültürel değerlendirme hedeflenmiştir. Bu koleksiyonların Cumhuriyet dönemi sonrasındaki süreçte modern müzecilik perspektifinden ele alınması, günümüzde tasavvuf kültürüne dair özgün tespitlerin yapılmasına da imkân sağlayacaktır.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2024

Maulānā Jalāl al-Dīn Balkhī (d. 1273), commonly known as Rūmī, is widely regarded as one of the f... more Maulānā Jalāl al-Dīn Balkhī (d. 1273), commonly known as Rūmī, is widely regarded as one of the foremost expositors of Sufi thought throughout Islamic history. One of the most central concepts that encapsulates the essence of Rūmī’s message in his magnum opus Mathnawī is tawḥīd, or Divine unity. In this article, I argue that for Rūmī, the realization of tawḥīd—the oneness of God—is achieved through an experiential form of knowledge attained in the annihilation of the carnal self in God ( fanā). I further maintain that this knowledge is not discursive or conceptual but rather a direct and realized understanding, accessible solely through the path of love and the guidance of a spiritual master. I will begin by demonstrating that the triad of the Truth (ḥaqīqah), the spiritual path (ṭarīqah), and Divine law (sharī‘ah) are intricately interconnected,
each reflecting a distinct aspect of the unified reality of Divine oneness. This foundation paves the way for discussing a crucial prerequisite for understanding tawḥīd in Rūmī’s thought: purification. According to
Rūmī, purification is an essential step in the path of wayfaring, enabling the self to break free from vices and worldly attachments, thus becoming a vessel for Divine Light. However, this purification process ultimately culminates in the annihilation of the self, as the carnal ego represents the greatest obstacle and the root of all attachments. Following this point, I will explore the relationship between the declaration of shahādah (lā ilāha illa ’Llāh) and the understanding of Divine unity, arguing that this knowledge transcends the discursive reasoning of theologians. I will then examine the outcome of this realization of unity, wherein all creation is perceived as a manifestation of the beautiful Divine Names and attributes. Finally, I will turn to the metaphysical principles underlying Rūmī’s vision of tawḥīd, offering a deeper insight into his understanding of Divine oneness.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2024

This paper investigates possibilities for 'responsive and responsible mutuality' between the huma... more This paper investigates possibilities for 'responsive and responsible mutuality' between the human self and her ecosystem from the perspective of 'Spiritual Humanism'. Spiritual Humanism is a global discourse emerging out of third-epoch Confucianism (so-called 'Contemporary Neo-Confucianism'). As a theoretical framework, Spiritual Humanism places Humanity (ren) in the center; all four dimensions-self, community, Earth and Heaven-are transfused with the active vital power (qi) of Humanity (ren). The implications of this discourse for ethical practice, particularly in the context of the global ecological movement, are significant: corresponding human reverence for the natural world, rooted in 'spiritual' or anthropocosmic rather than merely 'secular' or anthropocentric humanism, is a precondition for both environmental and intergenerational justice.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2024

XIII. asırda İslâmî irfanın bayraktarlığını yapmış olan gönül erlerinden birisi de Şeyh Tâceddîn ... more XIII. asırda İslâmî irfanın bayraktarlığını yapmış olan gönül erlerinden birisi de Şeyh Tâceddîn İbrâhim Zâhid Geylânî’dir. Ataları Horasan’dan (bugünkü Türkmenistan’ın Merv bölgesinden) Azerbaycan’ın Lenkeran yöresine gelip yerleşmiş olan bu zat, erken gençlik döneminde Sühreverdiyye tarîkatinin Ebheriyye koluna intisap etmiş, 55-60 yaşlarında irşad faaliyetlerine başlamış, bu amaçla seyahatlere çıkmış, insanları Hak yoluna çağırmış, binlerce mürid ve halife yetiştirmiş, gönüllerde taht kurmayı başarmıştır. Devrin sultanları, özellikle İlhanlı hükümdarı Gazan Han üzerinde büyük bir etki sahibi olan Geylânî, ona âdil yönetimle ilgili öğütler vermekten çekinmemiştir. Yaşadığı bölgenin içtimâî hayatında mühim rol alan
Şeyh Zâhid, muazzam bir mânevî miras bırakıp gitmiştir. Türk-İslâm tarihinde büyük ehemmiyet taşıyan Safeviyye, Halvetiyye, Bayramiyye, Celvetiyye gibi tarîkatlerin silsilesi bu mümtaz şahsiyete ulaşmaktadır.
Türbesi, günümüzde Lenkeran’ın Şıhakeran (Hilyekeran) köyünde bulunmakta ve halk tarafından ziyaret edilmektedir. Araştırmalarımız sırasında Şeyh Zâhid’in şimdiye dek bilinmeyen menâkıbına ulaşmış
bulunuyoruz. Kastamonu Yazma Eserler Kütüphanesi’ndeki bir mecmua içinde (37 Hk 2694, vr. 97a-133a) yer alan bu eser toplam 55 bölümden ibarettir. Şeyh Zâhid Menâkıbı, Anadolulu Mehmed b. Abdüllatif
tarafından XV. yüzyılda kısmî olarak Farsçadan Türkçeye çevrilmiştir. Eserin Farsça orijinali günümüze ulaşmamıştır. Makalede Şeyh Zâhid Menâkıbı hakkında bilgi verilmesi amaçlanmıştır.

Journal of the Institute for Sufi Studies, 2024

Adana'nın Kozan ilçesinde 15 Temmuz 1899 yılında doğan Remzi Oğuz Arık, 55 yıllık yaşamında arkeo... more Adana'nın Kozan ilçesinde 15 Temmuz 1899 yılında doğan Remzi Oğuz Arık, 55 yıllık yaşamında arkeoloji ve sanat tarihinden kültür çalışmalarına, felsefeden siyasete uzanan geniş bir yelpazede çalışmalar yürütmüş, eserler vermiş bir Türk münevveridir. Kurucusu olduğu Türkiye Köylü Partisi'nin Genel Başkanlığı'nı yürüttüğü esnada Adana'dan Ankara'ya gelirken bindiği uçağın infilak etmesi sonucu 3 Nisan 1954 tarihinde yaşamını yitiren Arık, özellikle yaşamının son dönemlerinde toplumun kültürel anlamda kalkınması yönünde pek çok çalışma yürütmüştür.