Δύο ζήτω για τη μεταπολιτική (original) (raw)

Δύο ζήτω για τη μεταπολιτική

Abstract

Από τεχνικός και απόκρυφος όρος στο λεξιλόγιο μιας δράκας μεταμαρξιστών και νοσταλγών της σοσιαλδημοκρατίας,1 η «μεταπολιτική» τείνει να γίνει τα τελευταία χρόνια μια λέξη του αναλυτικού συρμού, μαζί με τη σχεδόν συνώνυμη «μεταδημοκρατία».2 Σημείο συμπύκνωσης όλης της παθολογίας των «υπαρκτών δημοκρατιών» της Δύσης, κατονομάζει και καταγγέλλει καθεστώτα που διατηρούν το τυπικό κέλυφος των φιλελεύθερων και δημοκρατικών θεσμών, ενώ σε αυτά η κοινωνική επιρροή στην εξουσία φθίνει διαρκώς, όπως και η συμμετοχή στην πολιτική των κομμάτων, στις μαζικές κινητοποιήσεις και τα συνδικάτα. Στις συνθήκες της μεταπολιτικής, τα κατεστημένα κόμματα της Κεντροαριστεράς και της Κεντροδεξιάς έχουν αποψιλωθεί από τις ουσιαστικές διαφορές τους, συγκλίνοντας στα ίδια νεοφιλελεύθερα δόγματα προς όφελος εταιρικών και διαπλεκόμενων συμφερόντων. Ο καταναλωτικός, απολίτικος ατομικισμός, η πολιτική αδιαφορία και ο κυνισμός μιας κρίσιμης μάζας των πολιτών είναι η άλλη όψη της κοινής πίστης των κομμάτων εξουσίας στο νεοφιλελεύθερο credo.Η οιονεί διαγραφή της διαχωριστικής γραμμής ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά στην κεντρική πολιτική σκηνή· η συνακόλουθη έκλειψη των προγραμματικών διαφορών και των ριζικών ανταγωνισμών· η μετάφραση πολιτικών ζητημάτων σε τεχνικά ζητήματα που αφορούν την αποτελεσματικότερη επίτευξη δεδομένων στόχων· ο αυξανόμενος ρόλος των «ειδικών» στην πολιτική και οικονομική διακυβέρνηση: όλα αυτά είναι σήματα κατατεθέντα της ίδιας μεταπολιτικής δημοκρατίας. Μεταπολιτική σημαίνει, εν ολίγοις, ότι οι θεμελιώδεις αποφάσεις για την οικονομία και την πολιτική δεν αποτελούν πλέον αντικείμενο συλλογικής αντιπαράθεσης και διαβούλευσης, η λαϊκή συμμετοχή στα κοινά είναι ελάχιστη, η διακυβέρνηση διολισθαίνει σε τεχνοκρατική, μανατζερίστικη διαχείριση, και οι πολιτικές διαμάχες ουσίας έχουν δώσει τη θέση τους σε έναν θεαματικό, μιντιακό αγώνα εξουσίας ανάμεσα σε αντιπάλους με ελάχιστες ουσιαστικές διαφορές. Ενώ το θεσμικό ένδυμα της δημοκρατίας παραμένει εν πολλοίς στη θέση του, η κυρίαρχη εξουσία περνάει στα χέρια εταιρικών και πολιτικών ελίτ όπως συμβαίνει σε μη δημοκρατικές πολιτείες. Οι υλικές και πολιτικές ανισότητες οξύνονται σε βάρος των απλών εργαζομένων, προς όφελος μεγάλων εταιρειών, πλούσιων ολιγαρχών και πολιτικών ηγετών του κατεστημένου. Το σκηνικό αυτό και η συναφής θρηνωδία μας είναι σήμερα οικεία, πολύ οικεία, κι ο ίδιος ο γράφων έχει επιστρατεύσει συχνά αυτό το σχήμα κριτικής ανάλυσης. Η τωρινή συγκυρία ωστόσο, στις αρχές του 2015, δείχνει ότι ήρθε ίσως η ώρα να αλλάξουμε ματιά στα πράγματα και να δούμε φως μέσα στο μεταπολιτικό σκοτάδι. Ο λόγος δεν είναι μόνο ή κυρίως οι προοπτικές μίας και περισσότερων κυβερνήσεων της Αριστεράς στον ευρωπαϊκό Νότο. Είναι ότι συστατικά της ίδιας αυτής μεταπολιτικής λογικής δημιουργούν τους όρους για μια ριζικότερη αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στις σύγχρονες δημοκρατίες, πέρα από μια απλή εναλλαγή κυβερνήσεων.

Alexandros Kioupkiolis hasn't uploaded this document.

Let Alexandros know you want this document to be uploaded.

Ask for this document to be uploaded.