Majör Depresif Bozuklukta Düzelmenin Öngörücüleri (original) (raw)

2013, Nöro Psikiyatri Arşivi

Ge liş ta ri hi/Re cei ved: 15.08.2011 Ka bul ta ri hi/Ac cep ted: 12.01.2012 © Nö rop si ki yat ri Ar şi vi Der gi si, Ga le nos Ya yı ne vi ta ra f›n dan ba s›l m›fl t›r. / © Arc hi ves of Neu ropsy chi atry, pub lis hed by Ga le nos Pub lis hing ÖZET Amaç: Bu çalışmada antidepresan (AD) tedavi ile Majör Depresif Bozuklukta (MDB) düzelmenin öngörücülerinin araştırılması amaçlanmıştır. Yöntem: Bu çalışmanın örneklemi, MBD'de AD etkinliğini araştıran, 4 çalışmaya ait veri havuzundan oluşturulmuştur. Bu çalışmada 178 hasta, son vizit olan vizit 5'te düzelip düzelmediklerine göre 2 gruba ayrıldı. Böylelikle hastalar kullandıkları AD'den bağımsız olarak sosyodemografik ve klinik özellikleri açısından birbirleriyle karşılaştırıldı. Bulgular: Düzelen ve düzelmeyen hastalar arasında sosyodemografik ve hastalık özellikleri açısından herhangi bir fark bulunamamıştır. Beşinci vizitte düzelen hastaların düzelmeyenlere göre birinci vizitte daha düşük Hamilton Depresyon Derecelendirme Ölçeği (HAM-D), Montgomery-Asberg Depresyon Değerlendirme Ölçeği, Hamilton Anksiyete Değerlendirme Ölçeği ve Klinik Global Değerlendirme Ölçeği-Hastalığın Şiddeti değerleri ile daha yüksek Sosyal Uyum Kendini Değerlendirme Ölçeği (SUKDÖ) değeri gösterdikleri tespit edilmiştir. Tedavinin başındaki ölçek değerlerinin (HAM-D ve SUKDÖ) düzelememe üzerinde bir risk faktörü olup olmadıklarını belirlemek amacıyla oluşturulan lojistik regresyon modeli anlamlı bulunmuştur (χ2=22,692 p<0,001). Bu model için düzelememe değişkeninin doğru sınıflandırma oranı %66'dir. Modelde 1. vizit HAM-D ve SUKDÖ ölçek değerleri, istatistiksel olarak anlamlı risk faktörleridir (p<0,001). HAM-D değişken değeri artıkça düzelememe riski 1,095 (Odds oranı için %95 güven aralığı: 1,045-1,147) kat artarken, SUKDÖ değişken değerinin düşük olması ise riski 1,076 (Odds oranı için %95 güven aralığı: 1,042-1,114) kat artırır. Bu model aracılığıyla her bir birey için düzelememe olasılığı "p(Düzelememe)=1/[(1+exp(-0,093×V1HAM-D+0,075×V1SUKDÖ)]" eşitliği kullanılarak tahmin edilebilir. Sonuç: AD tedavi ile düzelmeyi öngörmekte başlangıçta kaydedilen depresyonun, anksiyetenin ve sosyal uyum bozukluğunun şiddet düzeyinin etkili olduğu saptanmıştır. (Nöropsikiyatri Arşivi 2013; 50: 122-129) Anah tar ke li me ler: Majör depresif bozukluk, düzelme, antidepresan Çıkar çatışması: Yazarlar bu makale ile ilgili olarak herhangi bir çıkar çatışması bildirmemişlerdir. ABS TRACT Background: We aimed to determine the predictors of remission in major depressive disorder (MDD) with antidepressant treatment (AT). Methods: The subjects were recruited from the databases of the previous four studies. 178 patients were separated in to two groups at the final visit regarding remission. The patients were analyzed in terms of sociodemographic and clinical features regardless of their AT. Results: The difference in sociodemographic and clinical features was insignificant between the groups. Remitted patients had lower scores on the Hamilton Depression Rating Scale (HDRS), Montgomery-Asberg Depression Scale, Hamilton Anxiety Rating Scale, and the Clinical Global Impression Scale compared to baseline whereas Social Adaptation Self-evaluation Scale (SASS) scores were higher. To evaluate the impact of basal scores of HDRS and SASS on non remission rates, logistic regression analysis was performed. The analysis result was significant (p<0.001). Valid classification rate was 66% for this model. For this model, the scores of HDRS and SASS at visit 1 are significant risk factors for non-remission (p<0.001). As the value of HDRS increases, the risk of nonremission increases 1.095 fold (Odds ratio 95%, confidence interval: 1.045-1.147), whereas as the value of SASS decreases the risk of non-remission increases 1,076 fold (Odds ratio 95%, confidence interval: 1.042-1.114). For each patient, non-remission possibility can be predicted by "p(non remission)=1/[(1+exp (-0,093×V1HDRS+0,075×V1SASS)]" equivalent via this model. Conclusion: The findings of the present study suggest that severe level of depression, anxiety and social maladaptation at baseline are more likely to predict remission.