Wie gedoogt wie? - Kroniek cultuur en maatschappij (original) (raw)

2012, Internationale neerlandistiek

Inleiding Frits Bolkestein, Rita Verdonk, Paul Scheffer en Geert Wilders, ze lijken in de extramurale colleges Nederlandse cultuur en maatschappij serieuzer te worden genomen dan in Nederland. Het traditionele tolerante Holland lijkt te hebben afgedaan en te hebben plaatsgemaakt voor het onverschillige Nederland van de cynische VOC-mentaliteit: elke buitenlander is welkom als die ons geld oplevert en zo lang we geen last van ze hebben zal het ons worst wezen wie ze zijn, waar ze vandaan komen, hoe ze erbij lopen en wat ze doen, denken, eten of geloven. De moord op Theo van Gogh op 2 november 2004 lijkt een nogal abrupt einde te hebben gemaakt aan de Dutch tolerance die de Hollanders vanaf de zeventiende eeuw heeft gekenmerkt, als we de handboeken over de Nederlandse cultuur en mentaliteit van voor 1990 mogen geloven. Sindsdien kwam de bruine onderbuik van Nederland breed aan het woord, aanvankelijk vooral in media van het Telegraafimperium (naast de gelijknamige krant de blogs GeenStijl en Powned), maar de laatste jaren bieden ook voorheen 'fatsoenlijk linkse' kranten en weekbladen als Volkskrant, Parool, HP/De Tijd en Groene Amsterdammer, een veelheid van blogs ruimhartig plaats aan, laten we zeggen, minder linkse geluiden. Op de aanzwellende golf islamo-en xenofobie grondvestte Geert Wilders zijn Partij voor de Vrijheid. Geen traditionele, democratisch gestructureerde politieke partij met leden, partijbijeenkomsten,-verkiezingen en-debatten, maar een 'moderne' eenmanspartij, die zich met populistische programmapunten de Tweede Kamer in liet stemmen door zo'n anderhalf miljoen mensen bij de verkiezingen van juni 2010. Ze maakten de PVV met 24 zetels de derde partij van Nederland en lieten de politiek in verwarring achter. Een kabinet van VVD en CDA met de PVV als getalsmatig legitimerende 'gedoogpartner' regeerde totdat Wilders op 21 april 2012 de stekker eruit trok, zoals dat tegenwoordig heet.