[Entecavir resistance in entecavir naive lamivudine treated chronic hepatitis B patients] (original) (raw)
Related papers
Istanbul Medical Journal, 2011
Tenofovir veya adefovirle tedavi edilen kronik hepatit B hastalarında virolojik yanıtı belirleyen bağımsız değişkenler incelendi. Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada, kronik hepatit B nedeniyle tek başına adefovir veya tenofovir alan hastalar geriye dönük olarak değerlendirildi. Çalışmamıza en az 3 ay tedavi alan hastalar dahil edildi. HBV DNA'nın negatif ölçülmesi virolojik yanıt olarak kabul edildi. Kronik hepatit B enfeksiyonlu hastalarda HBeAg durumu, beden-kitle indeksi, yaş, cinsiyet, alkol kullanımı, Knodell ve fibroz skoru, tedavi öncesi lamivudin direnci, adefovir veya tenofovir kullanımı, tedavi öncesi HBV DNA ve serum alanin aminotransferas (ALT) düzeyi gibi değişkenlerin tedaviye yanıt üzerindeki etkisi incelendi. Bulgular: Çok yönlü analizde kronik hepatit B için kullanılan ilaç ve HBeAg durumunun tedaviye yanıtı belirleyen bağımsız değişkenler olduğu görüldü. Tenofovirle tedavi edilen hastalarda adefovirle tedavi edilenlere göre virolojik yanıt oranları daha yüksekti (p=0,006). HBeAg negatif hastalarda tedaviye virolojik yanıt oranları HBeAg pozitif olgulardan daha yüksekti (p=0,039). İncelenen diğer değişkenler tedaviye yanıtta önemli değildi. Sonuç: Bu bulgular bizi şu sonuçlara götürdü: 1-Tenofovirle tedavi edilen hastalar adefovirle tedavi edilenlere göre daha yüksek virolojik yanıt oranlarına sahipti, 2-HBeAg negatif hastalar pozitif olanlara göre adefovir veya tenofovire daha iyi yanıt veriyorlardı.
Mikrobiyoloji Bulteni, 2013
Bu çalışmada, tedavi uygulanan kronik hepatit B olgularında, ilaç direncinden sorumlu ana mutasyonların, genotipik yöntemler olan DNA dizi analizi ve ters hibridizasyon temeline dayalı Line Prob (LiPA) yöntemleri (Inno-Lipa HBV DRv2 ve Inno-Lipa HBV DRv3, Innogenetics, Belçika) ile araştırılması ve mutasyonların saptanmasında bu iki yöntemin performanslarının karşılaştırılması amaçlanmıştır. Çalışmaya, Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi, İç Hastalıkları Anabilim Dalı Gastroenteroloji Ünitesinde kronik hepatit B tanısı ile takip edilen ve bir yıl ve/veya daha uzun süre lamivudin (LVD) tedavisi alan 71 hastaya ait serum örneği, bilgilendirilmiş onam alınarak dahil edilmiştir. Hastaların kadın erkek oranı 24/47, yaş ortalamaları ise 43 ± 15.8 (yaş aralığı: 13-71) yıldır. Düşük HBV DNA düzeyi (ortalama: 204.6 IU/ml) olan 20 örnek amplifikasyon elde edilmediğinden dizi analizi ile çalışılamamıştır. LiPA yönteminde ise tüm hasta örneklerine uygulanan konsensus PCR pozitif örnekler çalışmaya alınmıştır. Bu nedenle dizi analizi ile 51 örnek ve LiPA testleri ile 56 örnek değerlendirilmiştir. Dizi analizi ile olguların %25.5 (13/51)'inde, Li-PA testleri ile de %16 (9/56)'sında dirençle ilişkili primer ve onarıcı mutasyonlar saptanmıştır. Dizi analizi ile saptanan mutasyonlar; beş örnekte LVD direnciyle ilişkili primer ve onarıcı çoklu mutasyonlar (dört örnekte L180M + M204I ve bir örnekte L180M + M204V), üç örnekte LVD direnciyle ilişkili primer tekli
Klimik Dergisi/Klimik Journal, 2020
Amaç: Hepatit B virusu (HBV) infeksiyonu siroz ve hepatoselüler kanserin en sık nedenlerinden biridir. Tedavide interferonlar ve nükleoz(t)id analogları kullanılmakta olup, entekavir (ETV) ve tenofovir disoproksil fumarat (TDF) en güçlü oral antivirallerdir. Bu çalışmada hepatit B'ye bağlı sirozu olan ve daha önce antiviral tedavi almamış (naif) hastalarda ETV veya TDF tedavilerinin etkinliği ve güvenilirliği araştırılmıştır. Yöntemler: Çalışmaya kronik HBV infeksiyonuna bağlı karaciğer sirozu olan, tedavi-naif olup ilk tedavi rejimi olarak ETV veya TDF başlanmış olan toplam 58 hasta dahil edildi. Hastaların cinsiyet, yaş, Child-Pugh ve "model for end-stage liver disease" (MELD) skorları gibi demografik özelliklerinin yanı sıra bazal ve tedavinin 3, 6, 12, 18 ve 24. aylarındaki HBV DNA, HBsAg, HBeAg, serum alanin aminotransferaz, kreatinin, fosfor ve total kreatin kinaz seviyeleri kaydedildi. Takip periyodundaki ilaç yan etkileri ve siroz komplikasyonları da belirlendi. ETV ve TDF grupları tedavi yanıtları açısından karşılaştırıldı. Bulgular: TDF ve ETV gruplarında sırasıyla 32 ve 26 hasta yer aldı. Her iki grupta hastaların çoğunluğu Child-Pugh sınıf A'ydı. Cinsiyet ve yaşa göre dağılım ve bazal laboratuvar parametreleri her iki grupta da benzerdi (p>0.05). HBV DNA'ları negatifleşen hastaların yüzdesi, sadece tedavinin altıncı ayındaki ETV grubunda anlamlı olarak daha fazla iken (p=0.04), 12., 18. ve 24. aylarda gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı farklar yoktu. Takip süresi sonunda (24. ayda) TDF grubundaki hastaların %100'ünde, ETV grubundakilerin ise %89'unda HBV DNA negatifti (p=0.31). Takip sürecinde her iki grupta da serum kreatinin seviyelerinde anlamlı artışlar olduğu gözlendiyse (p=0.04) de değerler normal sınırlar içerisinde kalmaktaydı ve gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark yoktu (p=0.71). Tedavi sonunda TDF grubunda ortalama MELD ve Child-Pugh skorlarında anlamlı azalmalar olduğu gözlendi (sırasıyla p=0.02 ve p=0.001).
Effect of Hepatosteatosis on the Virological Response in Entecavir and Tenofovir Therapies
Klimik Dergisi/Klimik Journal, 2020
Objective: Both chronic hepatitis B (CHB) and hepatosteatosis may lead to necroinflammation in liver. Therefore, the presence of hepatosteatosis might negatively affect the efficacy of antiviral therapy. We aimed to determine the effect of hepatosteatosis on virological response in patients with CHB receiving entecavir (ETV) and tenofovir (TDF) treatment. Methods: The study was designed retrospectively. All patients receiving antiviral therapy due to CHB in the departments of Infectious Diseases and Clinical Microbiology of 29 different hospitals between January 2012 and June 2017 were searched by examining medical records. Results: A total of 1069 patients were included. Six hundred and fifty of the patients had been receiving TDF and 419 of them had been receiving ETV. The rate of virological response obtained at the 48 th week of TDF was higher in patients with steatosis (p=0.029). Virological response at the 24 th week and 48 th week of ETV were higher in the patients without steatosis (p=0.001). TDF and ETV therapies were compared in the patients with hepatosteatosis and it was found that the virological response at 48 th week was higher in the TDF group. Conclusion: Although steatosis has an effect on virological response in the short-term results of nucleos(t)ide therapy, it does not have any effect on virological response in the long-term results.
Assessment of treatment responses in patients with chronic active hepatitis B
2013
Giriş ve Amaç: Bülent Ecevit Üniversitesi Tıp Fakültesi Gastorenteroloji Kliniğinde tedavi edilen kronik hepatit B olgularımızı retrospektif olarak değerlendirerek uygulanan ajanların; antiviral etkinliklerinin ve ilaç yan etkilerinin araştırılması planlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Çalışmamızda 2001-2010 yılları arasında gastroenteroloji kliniğinde tedavi edilen 241 hastanın; tedaviye yanıt ve direnç oranları ile ilaç yan etkileri incelen - di. Bulgular: Karakteristik özellikler açısından aralarında fark olmayan; entekavir kullanan 35 ve tenofovir kullanan 20 naiv hastanın, bir yıllık tedavi sonunda antiviral etkinlikleri benzer saptandı. Lamivudin direnci saptanan 2 hastada tenofovir monoterapisiyle HBV DNA saptanabilir düzeyin altına indi. İnterferon ve lamivudin ikili tedavi sonrası tenofovir monoterapisine geçilen 14 hastada HBV DNA’nın saptanabilir düzeyin altına inmesi oranı sırasıyla ilk yılda %81, 2. yılda %85’ti. Lamivudin son - rası, adefovir tedavisine geçilen ancak HBV DNA...
Flora infeksiyon hastalıkları ve klinik mikrobiyoloji dergisi, 2017
Gebelerde kronik hepatit B prevalansı genel popülasyon ile aynıdır. Hepatit B virüsü (HBV) infeksiyonu olan anneden bebeğe infeksiyonun geçişi, intrauterin dönemde, doğum anında veya doğum sonrasında olabilir. HBV-DNA düzeyi > 10 7 kopya/mL olan veya önceki gebeliğinde hepatit B'li bebek doğurmuş ve HBV-DNA > 10 6 kopya/mL olanlarda son trimestırda perinatal veya intrauterin geçişi önlemek için lamivudin, telbivudin veya tenofovir başlanmalıdır. Doğumu takiben bebeğe pasif ve aktif bağışıklama için hepatit B immünglobulini ve HBV aşılaması yapılmalıdır. Kronik HBV'li gebelerde gebelik sırasında ve postpartum dönemde infeksiyonun alevlenme riski vardır. Gebelik bitiminde antiviral tedavisi kesilenler veya inaktif HBV infeksiyonu olup ilaçsız izlemde olan hastalar gebelikleri sırasında, üç ayda bir ve doğumdan sonra altı ay boyunca alevlenme riski açısından yakın takip edilmelidir. Burada, gebelik başlangıcında antiviral tedavisi kesilen ve takipte hepatik alevlenme ile seyreden gebe hepatit B olgusu sunulmuştur.
Klimik Dergisi, 2015
In this report, a patient with chronic hepatitis C who was null responder to peginterferon and ribavirin and also developed viral rebound in the twelfth week of combination treatment with telaprevir is presented. NS3 resistance analysis performed at the same week has shown sensitivity to paritaprevir but resistance to telaprevir, boceprevir and simeprevir. The resistance analysis may assist the selection of antiviral drugs especially in the chronic hepatitis C patients with virologic failure.
Flora Infeksiyon Hastalıkları ve Klinik Mikrobiyoloji Dergisi, 2004
The standard treatment for patients with chronic hepatitis C (CHC) is a 6-12-month combination therapy with interferon-alpha (IFN-α) and ribavirin. Induction treatment could result in a faster early decline of the hepatitis C virus (HCV) load and a better response rate. In this study, naive chronically infected HCV patients (n= 38) were randomized into two groups. Induction group (n= 19) received induction treatment with a daily dose of 5 MU IFN-α-2b for 4 weeks, followed by 5 MU three times weekly until completing one year of treatment. Combination group (n= 19) received the standard dose of IFN-α-2b of 3 MU three times weekly for one year together with ribavirin (1000-1200 mg/day, according to weight). Biochemical response ratio was 64.3% in the induction group and 92.3% in the combination group at the end of treatment period and 50% in the induction group and 53.8% in the combination group in the sixth month of follow-up period. End-of-treatment complete responses were found 41.2...
Evaluation of antiviral treatments in patients with chronic hepatitis B and C infection
BOĞAZİÇİ TIP DERGİSİ
Objectives: Hepatitis B and hepatitis C infections are the major causes of death due to chronic liver disease. Treatment is very important in reducing long-term cirrhosis and hepatocellular carcinoma. In this study, we aimed to determine the real-life data of patients treated with hepatitis B and C. Methods: Thirty patients with chronic hepatitis B and 21 patients with chronic hepatitis C who were treated in an Infectious Diseases and Clinical Microbiology outpatient clinic in a training and research hospital in Izmir between May 2007 and December 2008 were retrospectively evaluated in this study. Results: In chronic hepatitis B patients, the virological response rate to 48 weeks of pegylated interferon treatment was 57%. However, in 85% of the patients who developed virological response at the end of the treatment, we started oral antiviral treatments within a year due to biochemical and virological exacerbations. HBeAg seroconversion developed in two of the 14 patients receiving pegylated interferon treatment, while 11 of 14 patients were ÖZET Amaç: Hepatit B ve Hepatit C enfeksiyonları kronik karaciğer hastalığına bağlı ölümlerin majör nedenleridir. Uzun dönem sirozu ve hepatoselüler karsinomu azaltmada tedavi çok önemlidir. Biz bu çalışmamızda hepatit B ve C tedavisi verdiğimiz hastalarımızdaki gerçek yaşam verilerini saptamayı amaçladık. Yöntem: İzmir'de bir eğitim ve araştırma hastanesi enfeksiyon hastalıkları ve klinik mikrobiyoloji polikliniğinde Mayıs 2007 ile Aralık 2008 tarihleri arasında tedavisine başlanan 30 kronik hepatit B (KHB), 21 kronik hepatit C (KHC) hastası retrospektif olarak incelendi. Bulgular: Kronik hepatit B hastalarımızda 48 haftalık pegileinterferon tedavisine virolojik yanıt oranı %57 olarak saptandı. Ancak tedavi sonu virolojik yanıt gelişen hastaların %85'inde 1 yıl içerisinde biyokimyasal ve virolojik alevlenme nedeniyle oral antiviral tedavilere geçildi. Pegileinterferon tedavisi alan 14 hastadan 2'sinde HBeAg serokonversiyonu gelişirken, 11'inde oral antivirallere geçildi. Bir hastada ise virolojik ve biyokimyasal süpresyon sağlandı. Entekavir ve tenofovir tedavisi alan hastalarda ise tedavinin 48. haftasında virolojik yanıt oranları sırasıyla %91, %100 olarak saptandı. Pegile interferon ve ribavirin tedavisi alan 21 kronik hepatit C hastasında hızlı virolojik cevap oranı %71, erken virolojik cevap oranı %100 iken kalıcı virolojik yanıt %100 olarak saptandı. Sonuç: Kronik hepatit B hastalarında pegile interferon tedavisinin, sadece HbeAg (+), düşük viral yük ve yüksek ALT düzeylerine sahip seçilmiş hasta gruplarına, yüksek yan etki potansiyeli düşük tedavi yanıtı nedeniyle verilmesi gerektiğini düşünüyoruz. KHC'li hastalarda günümüzde direk etkili antiviraller (DAA) yüksek kalıcı virolojik yanıtlar ve yan etkilerin çok daha az olması nedeniyle önerilen tedaviler olmakla birlikte; özellikle gelişmekte ve geri kalmış ülkelerde DAA ilaçların yüksek maliyeti nedeniyle seçilmiş hastalarda ribavirinle kombine pegileinterferon alfa 2a veya 2b tedavisi alternatif olarak düşünülmelidir.