Hiperkalcemia i Uszkodzenie Nerek w Przebiegu Sarkoidozy (original) (raw)

Stosowanie analgetyków nieopioidowych a przewlekła choroba nerek

Medycyna Paliatywna W Praktyce, 2013

Stosując leki przeciwbólowe, zastanawiamy się, jakie objawy niepożądane wywołują i jaki mogą mieć wpływ na pacjentów. Powstaje pytanie, jaki rodzaj środków przeciwbólowych może powodować nefropatię, a które z tych leków należy stosować ostrożnie w przypadku stwierdzonej już choroby nerek. Przewlekłe stosowanie leków nieopioidowych-niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ) i/lub paracetamolu-może nieść ze sobą ryzyko nefropatii analgetycznej. Leki opioidowe nie działają nefrotoksycznie, ale ich zastosowanie w większości przypadków musi uwzględniać stopień wydolności nerek. Jest sprawą oczywistą, że osoby cierpiące z powodu bólu przewlekłego nadużywają analgetyków, wybierając często preparaty złożone, które zawierają kombinacje z kofeiną bądź kodeiną. Dla porównania, nadużywanie środków zawierających tylko kwas acetylosalicylowy lub paracetamol jest rzadko opisywane i z chorobą nerek jest związane wyjątkowo. Efektywna prewencja nefropatii wywołanej analgetykami polega na zakazie sprzedaży bez recepty preparatów zawierających przynajmniej dwa analgetyki połączone z kofeiną i/lub kodeiną, odpowiedniej edukacji chorego przez personel medyczny oraz ścisłej kontroli leków przyjmowanych przez pacjenta.

Gruźlica narządu ruchu z zajęciem pochewek ścięgnistych i wytworzeniem torbieli galaretowatej

Advances in Respiratory Medicine

Rosnąca liczba pacjentów pozostających w stanie immunosupresji sprawia, że zwiększa się liczba przypadków gruźlicy o nietypowym przebiegu oraz odsetek postaci pozapłucnych gruźlicy. Zajęcie narządu ruchu stanowi co piąty przypadek gruźlicy pozapłucnej. Postawienie właściwego rozpoznania często nastręcza dużych trudności z powodu braku charakterystycznych objawów, jak również rzadkiego współwystępowania aktywnych zmian gruźliczych w badaniach obrazowych układu oddechowego. W pracy przedstawiono przypadek pacjentki leczonej immunosupresyjnie z powodu rozpoznania zapalenia mięśni, u której rozpoznano gruźlicę układu ruchu, w postaci zajęcia pochewek ścięgnistych i wytworzenia torbieli galaretowej.

Artrogrypoza: pre- i postnatalne różnicowanie. Przypadek kliniczny zespołu Pena-Shokeir

Forum Medycyny Rodzinnej, 2011

Artrogrypoza to grupa objawów, której istotą są wielostawowe przykurcze. Stanowi składową licznych zespołów klasyfikowanych jako między innymi: choroby jednogenowe (autosomalne recesywne, autosomalne dominujące, sprzężone z chromosomem X), aberracje chromosomowe, wady rozwojowe, często związane z czynnikami środowiskowymi. Główną przyczyną jest zmniejszenie ruchów płodu (akinezja płodu) spowodowane czynnikami płodowymi lub matczynymi. Zespół Pena-Shokeir typu I (PSS I) jest rzadką chorobą genetyczną dziedziczoną autosomalnie recesywnie, charakteryzującą się współistnieniem następujących cech: artrogrypozy, dysplazji płuc, makrocefalii, dysmorfii oraz często niskiej masy urodzeniowej. Zespół jest zwykle letalny, do zgonu płodu dochodzi najczęściej wewnątrzłonowo. Opisany przypadek dotyczy noworodka, u którego prenatalnie w badaniu ultrasonograficznym stwierdzono obniżoną aktywność ruchową oraz deformacje kończyn pod postacią przykurczy śródstawowych, obserwowano również mikro-i retrognatię. Na podstawie powyższych objawów wysunięto podejrzenie PSS I. Pomimo pewnych cech zespołu ujawnionych w okresie płodowym pełne różnicowanie oraz postawienie ostatecznej diagnozy było możliwe dopiero po porodzie. Dziecko urodziło się o czasie z prawidłową masą urodzeniową. U noworodka stwierdzono liczne cechy dymorficzne: mikroftalmię, duże, nisko osadzone małżowiny uszne, gotyckie podniebienie oraz mikro-i retrognatię, nadgarstki ustawione zgięciowo w stawach, nachodzące na siebie palce rąk, stopy piętowe. Nie stwierdzono patologii w zakresie układu nerwowego oraz serca. Od urodzenia obserwowano zaburzenia oddychania, w badaniu scyntygraficznym rozpoznano dysplazję płuc. Pomimo leczenia u dziecka rozwinęło się nadciśnienie płucne, które doprowadziło do zgonu w czwartym miesiącu życia.

Arcybaszew, śmierć i mucha : o "Sali nieuleczalnie chorych" słów kilka

2017

This article examines the problem of man’s attitude towards death, it analyses antithesis: natural (the world of ill people) - artificial (figure of the physician) and describes the symbolism of a fly in the Mikhail Artsybashev’s story Untreatable patients ward. The author of the article comes to the conclusion that fly as an insect of “inferior world” - the world of decomposition and death - performs completely different role: the fly transforms into a symbol of life and vital force. It changes into a mediator between life and death. The fly anticipates a “rebirth” of the boy, the only character in the story who will recover

Analiza wczesnych wyników leczenia chorych na czerniaka skóry poddanych biopsji węzła wartowniczego

Nowotwory. Journal of Oncology, 2014

Wstęp. Chirurgia jest główną metodą leczenia czerniaka skóry. Skuteczność leczenia zależy od zaawansowania nowotworu. Większość czerniaków w Polsce wykrywana jest w stopniu > pT1a, dlatego u tych chorych należy wykonać biopsję węzła wartowniczego (sentinel node biopsy-SNB). Metoda ta w sposób precyzyjny określa zaawansowanie regionalne (węzłowe). Celem pracy była ocena wczesnych wyników leczenia u chorych na czerniaka skóry poddanych SNB. Materiał i metody. W latach 2010-2012 w Klinice Chirurgii Onkologicznej Centrum Onkologii w Krakowie wykonano SNB u 115 chorych na czerniaka skóry (72 kobiety i 43 mężczyzn). Przeprowadzono analizę statystyczną wybranych parametrów wpływających na czas przeżycia bezobjawowego. Wyniki. U 15 (13%) chorych stwierdzono przerzuty w SN. Większą grubość czerniaków stwierdzono w grupie, w której SN zawierał przerzut (5,16 vs 3,87 mm, p = 0,08). W okresie obserwacji u 23 chorych wystąpił nawrót choroby w postaci odległych przerzutów (17 chorych) lub wznowy lokoregionalnej (6 chorych). W grupie, w której stwierdzono przerzut w SN, do nawrotu doszło u 8 chorych (53%); w grupie, w której SN nie zawierał przerzutu, nawrót stwierdzono u 15 chorych (15%). Stwierdzono, że chorzy z nawrotem choroby mieli grubsze czerniaki (7,1 vs 3,53 mm, p = 0,03). Stwierdzono też znamienną różnicę pod względem przebiegu krzywych przeżycia bez objawów nowotworu (metoda Kaplana-Meiera) dla grupy z przerzutem oraz bez przerzutu w SN. Przeprowadzono analizę niezależnych czynników prognostycznych metodą Coxa. Stan SN oraz aktywność mitotyczna guza były niezależnymi czynnikami istotnie wpływającymi na przeżycia bezobjawowe (p = 0,001). Wnioski. SNB jest efektywną metodą identyfikacji chorych na czerniaka z subklinicznymi przerzutami w regionalnych węzłach chłonnych. Grubość czerniaka określana wg Breslowa jest istotnym czynnikiem ryzyka przerzutów w regionalnych węzłach chłonnych. Obecność przerzutu w SN oraz duża aktywność mitotyczna znamiennie zwiększają ryzyko nawrotu choroby. Sentinel node biopsy in cutaneous melanoma patients-early results Introduction. Surgery is the main treatment option for skin melanoma and the treatment results depend on stage. Most melanomas diagnosed in Poland are > pT1a and therefore sentinel node biopsy (SNB) is needed for accurate allows for accurate regional (nodal) staging. The aim of this work was to assess early treatment results in skin melanoma patients undergoing SNB. Material and methods. From 2010 to 2012 in the Department of Surgical Oncology, Cancer Center in Kraków, 115 skin melanoma patients underwent SNB (72 females and 43 males). Selected parameters potentially influencing survival were analyzed. Results. In 15 (13%) patients SN was positive. In patients with positive SN melanomas were thicker compared to SN negative patients (5.16 versus 3.87 mm, p = 0.08). In 23 patients the disease relapsed: distant metastases (n = 17) or locoregional recurrence (n = 6). In the group with positive SN, recurrence was noted in 8 cases (53%); in the group with negative SN, recurrence was seen in 15 patients (15%). Recurrent patients were characterised by thicker melanomas Klinika Chirurgii Onkologicznej, Centrum Onkologii Oddział w Krakowie Artykuł omawia wyniki prezentowane podczas XX Zjazdu Polskiego Towarzystwa Chirurgii Onkologicznej (15-17 maja 2014 r.) w Bydgoszczy