[Application of β-cyclodextrin in the formulation of ODT tablets containing ibuprofen] (original) (raw)
Related papers
Polimery w medycynie, 2010
Soft gelatin capsules (Softgels) are modern and effective pharmaceutical dosage form for the administration of many medicinal products and food supplements formulations. In this short article major advantages and disadvantages of soft gelatin capsules are reviewed. Each step of manufacturing focused on fundamental techniques and requirements for developing and manufacturing technology for soft gelatin capsules is provided. Main role, characteristics, raw material, manufacturing techniques and applications in dosage form of gelatin is discussed. The review of recent advances in softgels are also included.
Medycyna Paliatywna W Praktyce, 2007
Buprenorfina jest jednym z leków opioidowych. Lek ten łączy się silnie z receptorami opioidowymi, ale ich pobudzenie jest słabsze niż przy zastosowaniu morfiny. Buprenorfinę podaje się w leczeniu bólu. Interesującym preparatem buprenorfiny jest plaster do stosowania przezskórnego. Wydaje się, że lek jest skuteczny w różnych rodzajach bólu, nawet w przypadkach, w których inne leki okazały się nieskuteczne. Tak więc buprenorfina jest godnym uwagi lekiem z grupy środków analgetycznych.
Ketoprophen and etoricoxib in acute pain treatment in primary care settings
2019
The current definition of pain emphasises its multidimensionality and subjectivity, which translates into the individualisation of treatment of pain patients. Acute pain plays a warning and defensive role and is defined as a physiological reaction to noxious stimuli. In some patients with inappropriate acute pain treatment, pain chronification and central sensitisation may occur. Multimodal pain treatment is recommended in acute pain, which means simultaneous application of various analgesic methods: pharmacotherapy, anaesthetic, psychological, and neuromodulation methods. The principle of modern pharmacotherapy is the optimal selection of analgesics, depending on the pain intensity and pain pathomechanism. In any type of receptor (nociceptive) pain, non-steroidal antiinflammatory drugs are effective. The article discusses two selected non-steroidal anti-inflammatory drugs that differ in their pharmacological profile: ketoprofen, belonging to classical non-selective cyclooxygenase i...
Buprenorphine in the management of persistent pain – update review
Medycyna Paliatywna/Palliative Medicine, 2011
Buprenorfina to silny lek opioidowy, stosowany coraz szerzej w leczeniu bólu przewlekłego, zarówno nowotworowego, jak i niezwiązanego z nowotworem. Celem niniejszego opracowania jest dokonanie krytycznego przeglądu dostępnych danych eksperymentalnych oraz klinicznych, aby w możliwie obiektywny sposób przedstawić szczególne właściwości farmakokinetyczne i farmakodynamiczne leku oraz odnieść się do dowodów na kliniczną skuteczność i bezpieczeństwo stosowania. Omówiono szczegółowo stosowanie buprenorfiny z innymi opioidami, aspekt rotacji opioidów na buprenorfinę, profil bezpieczeństwa oraz zastosowanie w bólu przewlekłym. Zwrócono uwagę na korzystną farmakokinetykę leku, pozwalającą na stosowanie go w formie plastrów, szczególnie u osób starszych, z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek. Odniesiono się do opublikowanych wytycznych oraz stanowisk ze wskazaniem aktualnych tendencji związanych ze stosowaniem buprenorfiny u pacjentów u schyłku życia. Na podstawie zebranych danych można stwierdzić, że korzystne właściwości farmakokinetyczne i farmakodynamiczne, w połączeniu z wygodą stosowania, w często preferowanej przez chorych formie plastrów, czyni buprenorfinę cennym elementem strategii leczenia bólu u pacjentów objętych opieką paliatywną.
Mechanisms of analgesic effect of opioids
Advances in Palliative Medicine, 2003
Mechanizmy działania przeciwbólowego opioidów Mechanisms of analgesic effect of opioids Streszczenie Receptory opioidowe znajdują się w wielu miejscach w mózgu, rdzeniu kręgowym oraz w tkankach obwodowych. Podstawowy mechanizm działania w mózgu polega na aktywacji centralnego układu kontroli bólu, co prowadzi do hamowania przewodzenia bólu w rdzeniu kręgowym. Receptory opioidowe znajdują się w rogach tylnych rdzenia kręgowego, zarówno przed-, jak i pozasynaptycznie. Mechanizm działania rdzeniowego opiera się na bardzo skomplikowanym modulowaniu uwalniania przedsynaptycznego różnych neurotransmiterów. Ponadto-szczególnie w warunkach zapalenia-obwodowe receptory opioidowe stają się ważnym miejscem działania egzogennych opioidów. Z powodu różnic we właściwościach fizykochemicznych mogą one działać w różny sposób. Niezależnie od drogi podania, opioidy lipofilne, takie jak fentanyl, działają prawie wyłącznie w mechanizmie mózgowym. Morfina i inne opioidy hydrofilne po podaniu systemowym działają przede wszystkim w mechanizmie mózgowym i obwodowym, a w mniejszym stopniu-rdzeniowym. Po podaniu zewnątrzoponowym lub podpajęczynówkowym tylko opioidy hydrofilne docierają do rogów tylnych rdzenia kręgowego, wykazując mechanizm rdzeniowy. Prawdopodobnie podstawowe znaczenie w wywołaniu pełnego efektu przeciwbólowego systemowo podanej morfiny mają interakcje pomiędzy działaniem mózgowym a rdzeniowym. Brak takiego synergizmu może odpowiadać za względną "oporność" bólu neuropatycznego z allodynią, na leczenie wyłącznie opioidami.
Interakcje leków opioidowych wykorzystywanych w pracy ratownika medycznego
2015
Ostatnie lata dostarczyły znaczną wiedzę na temat występowania interakcji leków. Leki oddziaływują wzajemnie na siebie modyfikując swoje biologiczne działanie. Takie połączenie może wywołać korzystny efekt terapeutyczny, lub przyczynić się do powstania reakcji niepożądanych. Występowanie interakcji lekowych może zależeć od różnych czynników, takich jak np. starszy wiek pacjenta, bądź współistnienia innych jednostek chorobowych. Leki opioidowe mogą wchodzić w interakcje z różnymi preparatami, również stosowanymi w farmakoterapii bólu. Niniejszy artykuł zawiera mechanizmy działania opioidów stosowanych w ratownictwie medycznym tj. morfiny, tramadolu i fentanylu oraz przede wszystkim interakcje, jakie mogą nastąpić w wyniku równoczesnego stosowania kilku leków. Słowa kluczowe: interakcje lekowe, morfina, tramadol, fentanyl brought to you by CORE View metadata, citation and similar papers at core.ac.uk provided by Repozytorium Instytucjonalne Krakowskiej Akademii Opioids drug interactions used in the work of the paramedic.
Zastosowanie oktreotydu w leczeniu pooperacyjnego chłonkotoku u dzieci
Pediatria Polska, 2011
Zastosowanie oktreotydu w leczeniu pooperacyjnego chłonkotoku u dzieci Octreotide in the management of postoperative chylothorax in children Agnieszka Gawecka, Bożena Sitkowska, Włodzimierz Retka, Marcin Rawicz, Bogumiła Wołoszczuk-Gębicka STRZESZCZENIE Wstęp. Chłonkotok jest rzadkim, lecz poważnym powikłaniem zabiegów operacyjnych w obrębie klatki piersiowej. Przedłużający się wyciek chłonki prowadzi do szeregu powikłań. Obecnie podejmuje się próby farmakologicznego leczenia chłonkotoku z zastosowaniem somatostatyny lub jej analogów. Cel pracy. Przedstawiamy trzy przypadki zastosowania oktreotydu w leczeniu chłonkotoku po zabiegach kardiochirurgicznych u dzieci. Materiał i metody. W okresie od 2006 do 2008 oktreotyd zastosowano w trzech przypadkach chłonkotoku pooperacyjnego. We wszystkich przypadkach chłonkotok był powikłaniem zabiegu kardiochirugicznego. W dwóch przypadkach zabieg wykonywano z powodu wrodzonej wady serca (mnogie VSD oraz koarktacja aorty), w jednym przypadku z powodu drożnego przewodu tętniczego u wcześniaka. Wyniki. Wiek dzieci w momencie włączenia leczenia wynosił od 17, 22 i 80 dni, masa ciała od 870, 2800 i 3400 g. Oktreotyd stosowano we wlewie ciągłym w dawce od 5-10 μ/kg/godz przez 5, 6 i 7 dni. W dwóch przypadkach uzyskano ustąpienie chłonkotoku. W jednym przypadku po włączeniu leczenia chłonkotok nieznacznie się zmniejszył, jednak nadal pozostawał istotny, co spowodowało, że dziecko poddano leczeniu operacyjnemu. W żadnym przypadku nie obserwowano skutków ubocznych leczenia. Wnioski. Oktreotyd stanowi nieinwazyjną alternatywę w leczeniu pooperacyjnego chłonkotoku u pacjentów po zabiegach chirurgicznych.
Wykazano użyteczność równowagowej mieszaniny N,N,N',N'-tetraheksylopirydyno-3,5- dikarboksyamidu (S) i oksymu 2-hydroksy-5-t-oktylobenzofenonu (HL) do ekstrakcji miedzi z roztworów chlorkowych. Przy stężeniu jonów chlorkowych rzędu 4 - 6 M dominującym kompleksem jest solwat CuCl2S2. Przemywając fazę organiczną wodą uzyskuje się odmycie jonów chlorkowych i przeniesienie miedzi z solwatu w chelat CuL2. Równocześnie następuje niepożądane odmycie 4,5 - 16% miedzi(II), które rośnie ze wzrostem udziału solwatu. Słowa kluczowe-ekstrakcja miedzi(II), roztwory chlorkowe, mieszane ekstrahenty
Przewlekłe stosowanie opioidów u chorej z zespołem Ehlersa-Danlosa
Medycyna Paliatywna W Praktyce, 2010
Zespół Ehlersa-Danlosa jest mało znaną i często nierozpoznawaną jednostką chorobową. Leczenie przyczynowe nie istnieje, ale występują liczne symptomy wymagające leczenia objawowego. Jednym z nich, szczególnie dokuczliwym, jest przewlekły ból. Nieleczony lub leczony niewłaściwie może w dużym stopniu zaburzać codzienne funkcjonowanie chorych. Obecnie ból przewlekły postrzega się jako chorobę samą w sobie, wymagającą leczenia. Do tej pory wypracowano już zalecenia stosowania opioidowych leków przeciwbólowych w przewlekłym bólu nienowotworowym. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek chorej z zespołem Ehlersa-Danlosa, u której z powodu dokuczliwych dolegliwości bólowych zastosowano leczenie opioidami.