Çiledir Höyük Erken Tunç Çağı II Bulguları / Early Bronz Age II Findings at Çiledir Höyük (original) (raw)
Related papers
Seyitömer Höyük Kurtarma Kazısı 1989-2021, 2022
Archaeological excavations started in Seyitömer Höyük in 1989 and continued intermittently until December 2021. It was carried out by the Department of Archaeology of Kütahya Dumlupınar University between Dec. 2006-2014. During the excavations carried out in these years, the A, B, C phases of the Middle Bronze Age layer were determined in the upper plain of the mound. Between the years of 2019-2021, excavations were continued by the Kütahya Museum Directorate. The studies carried out this year were carried out intensively on the upper plane of the mound. Studies of the herbivore layer have gained weight in the places located inside and outside the fortification wall and the fortification wall. A total of 22 locations have been revealed. These places have been identified on the slopes of the mound. Especially as a result of the studies carried out in the entrance part of the fortification wall, it has been determined that there is more than one usage phase and that the first usage phase of the wall has ended due to the fire. Considering the data obtained in the previous excavation season, it is possible to mention a settlement surrounded by a strong fortification wall in the mound. A standard plan has not been implemented in the place. The equipment inside the space differs according to the usage purposes of the place.
Beycesultan Höyüğü Doğu Koni Geç Tunç Çağı Araştırmaları
Höyük
Batı Anadolu Geç Tunç Çağı kültürel sürecinin anlaşılmasında önemli bir merkez konumunda yer alan Beycesultan Höyüğü’nde 2007 yılında başlatılan yeni dönem kazıları, bölgede Geç Tunç Çağ kronolojisini yeniden değerlendirmek ve bölgesel ilişkileri anlamak için önemli veriler sunmuştur. Höyüğün hem batı hem de doğu konisinde gerçekleştirilen çalışmalarda Geç Tunç Çağı mimarisine, mekân kullanımına ve yerleşim planlamasına ilişkin bilgilerimize yeni veriler eklenmiştir. Özellikle her iki konide açığa çıkarılan taş temelli kerpiç duvarlı ve birbirlerine bitişik nizamda inşa edilen çok odalı yapılar mimari geleneğin anlaşılmasında önemli bir rol oynamıştır. Batı koniye nazaran çalışmaların henüz başlangıç aşamasında olduğu doğu konideki Geç Tunç Çağı araştırmaları ise batı konideki kültürel sürecin tamamlayıcı bir öğesi olarak sunduğu bilgilerle, yerleşimde bu kültür sürecinin anlaşılmasına katkı sağlamaktadır. Bu alanda yürütülen çalışmalarda büyük bir mekânda tespit edilen Hitit Dönemi...
Bayraklı Höyüğü Erken Tunç Çağ Tabakalarına Dair İlk Bulgular
Smyrna III, 2019
Bayraklı-Tepekule Mound, which is known as Old Smyrna because of the first settlement of İzmir Province, is located in Bayraklı District. This settlement is situated at the Gulf of İzmir and known as a port city from the earliest period. However it is now located within a few hundred meters from the sea due to the fillings on the sea. It has been excavating since 1948 and covers around 100 hectares of area. A Hellenic city surrounded by a city wall is still standing on the mound. Therefore, it is not surprising that the studies have been mostly concentrated to these later period city up to now. Excavations in Bayraklı so far indicates that the earliest settlement is going back to the Early Bronze Age, dating to the 3 rd Millennium BC. The layers of this period was excavated in 1949 and a brief results about this period is reported in the 1950 publication by E. Akurgal. Although this publication make a great contribute about the place of Bayraklı Mound in the Early Bronze Age archaeology, there are still many questions needs to answer such as approximate size of EBA settlement, pottery traditions, socioeconomic structure, importance in the EBA archaeology and etc. Therefore one of the main objective of the new period excavation team is to excavate of Early Bronze Age layers as well. In this study, the first results of 2018 excavations about Early Bronze Age remains in the West Trench was to be presented.
Suluca Karahöyük Erken Tunç Çağı Andironları
Anadolu Arkeolojisiyle Harmanlanmış Bir Ömür Mehmet Karaosmanoğlu’na Armağan, 2021
Suluca Karahöyük is a large (220 x 250 x 20 m) mound located in the center of Cappadocia. The excavations were conducted for 12 years (1967-1978) of which only two seasons and some brief reports (1969-1976) were published, and information regarding most of the find groups was not presented. These find groups also include andirons. The two types of andirons constitute the subject of this study which we learned from the inventory records, to be found in layer V of the settlement. One of them is anthropomorphic (Type 1), and the other is theriomorphic (Type 2). These types have been seen in different form characteristics in Anatolia and surrounding cultural regions over a long period of time. Their cultural context and function is the most specific problem of this article. Since the excavation data is limited, this context of the works has been made by analogical comparison method and the comments of the authors have been discussed. Andirons are defined as portable hearth components and have been used in and out of the houses, as well as in rural areas, and during migration/travel as they have the practicality of handling and relocation. It is assumed that andirons with simple or complex decorations (especially horseshoe-shaped ones, here Type 1) to actually have a cultic element. Particularly those whose body part contains the description of a "face" were influential in this interpretation; the fact that some of them were exposed in the shrine rooms (or structures) support these suggestions. On the other hand, the fact that these types of andirons also being found in different places such as kitchens, warehouses and weaving rooms has overlapped the views. Although we do not have the knowledge of the structure and context in which andirons were discovered in Suluca Karahöyük, there are other artifacts defined as cultic objects in layer V of the settlement. Considering this uncertainty and general discussions, we can imagine that the andirons here served daily use and also carried a symbolic meaning that reflects the belief understanding of the society.Andirons (Type 1), which has a horseshoe form, offers the opportunity to compare it with the field of Early Transcaucasian Culture (Kura-Araxes); the morphology of this form has changed considerably and continued its existence after the Early Bronze Age (EBA). The closest analogues of Suluca Karahöyük's form with two finger-printed eye sockets were found in Central Anatolia, dating to EBA II-III and Transition to Middle Bronze Age phases of the settlements, and compose a good reference for dating. Andirons (Type 2), which have a theriomorphic appearance in terms of their form, dispersed from Mesopotamia to the Aegean as from the Ubaid Period. We can say that it should be dating to the same period, since it was found in the same layer with the other andiron and due to the many comparative contexts from the same period.
During the excavation seasons in Siirt Başur Höyük between 2011 and 2015, the stone cists and earth graves were discovered which built by destroying Late Uruk Period architecture layers. The C14 results from the organic remains found in the graves provided that these graves were dated beginning of the Early Bronze Age (3100-2900 BC). It is thought that in the direction of the first studies, the extraordinary burial customs and rituals created by rich and varied burial gifts belonging to the elite class of society. Ceramics of the Ninive 5 repertoire, Transcaucasian-related ceramics and Late Reserved Slip Ceramics, as well as presence of prestige and exotic metal and stone products found amoung burial gifts pointing a network of interactions, in the lead of the class of elites, established with the peoples from distant geographies and “ideological devices” that distinguish themselves from society, and which give legitimacy to statutes. In the process that follows the “collapse” of the Late Uruk system, these tombs, which contain objects pointing to interregional interactions, have the potential to provide important data on the socio-economic and political organization of the period. This study is a preliminary report which consists the first evaluations made on Başur Höyük Early Bronze Age I graves.
Cedrus, 2017
Öz: Konya İli Beyşehir İlçesi Fasıllar Anıtı ve Çevresi Yüzey Araştırması kapsamında yapılan çalışmalar böl-genin Neolitik Çağ'dan itibaren yoğun bir yerleşim için-de olduğunu destekleyen kanıtlar sunmuştur. Bu çalış-manın konusunu oluşturan, Beyşehir İlçesi sınırları için-de ve araştırma alanımız dahilinde yer alan Erken Tunç Çağı'na ait üç yerleşim; Çemçem, Karahisar ve Yazyur-du II Höyükleri çalışmamız kapsamında seçilmiştir. Bir ön rapor niteliğinde sunulan bu çalışmayla, dönem için karakteristik kap formlarını içeren merkezler üzerinden bölgenin söz konusu dönemdeki seramik geleneğinin anlaşılması amaçlanmıştır. Araştırmamızın bir diğer ko-nusunu oluşturan rotalar ve yerleşimlerin dağılımını içeren veriler de bu kapsamda ele alınarak değerlendi-rilmiştir. Abstract: Survey results in the environs of Fasıllar Monument in Beyşehir, Konya indicate that this region has been densely settled since the Neolithic Period. This article investigates three mounds with evidence of Early Bronze Age occupation located within the boundaries of our survey area in Beyşehir, namely Çemçem, Karahisar and Yazyurdu II. Characteristic ceramics are identified in order to define the Early Bronze Age pottery tradition of the region as a preliminary study. Data obtained on settlement patterns through different periods is also evaluated to elucidate the prehistoric routes utilized in the region.
Suluca Karahöyük Erken Tunç Çağı Andironları, Andirons from Suluca Karahöyük in Early Bronze Age
Anadolu Arkeolojisiyle Harmanlanmış Bir Ömür MEHMET KARAOSMANOĞLU’NA ARMAĞAN, 2021
Suluca Karahöyük, Kapadokya’nın merkezinde konumlanan büyük (220 x 250 x 20 m) bir höyüktür. Kazısı 12 yıl (1967-1978) süren yerleşimin sadece iki sezonuna ait raporları ve bazı kısa (brief) raporları (1969- 1976) yayınlanmış, bunlarda eser gruplarının çoğu hakkında bilgi paylaşılmamıştır. Bunlar arasında andironlar da vardır. Envanter kayıtlarına göre yerleşimin V. tabakasında bulunduğunu öğrendiğimiz iki tipteki andiron, bu çalışmanın konusunu oluşturmaktadır. Bunlardan birisi antropomorfik (Tip 1), diğeri teriomorfiktir (Tip 2). Bu tipler Anadolu ve çevre kültür bölgelerinde uzun bir zaman sürecinde farklı biçim özelliklerinde görülmüştür. Bunların bulunduğu kültürel bağlam ve işlevleri yazının en spesifik problemidir. Kazı verileri kısıtlı olduğundan eserlerin bu bağlamı analojik karşılaştırma yöntemiyle yapılmış ve otoritelerin yorumları tartışılmıştır. Andironlar, taşınabilir ocak unsuru olarak tanımlanan ve taşıma ve yer değiştirme pratiğine sahip olduğundan dolayı, ev içinde ve dışında, ayrıca göç/seyahat ve kırsal bölgelerde kullanılmıştır. Üzerinde basit veya karmaşık bezeme olan andironların (özellikle de at nalı biçimli olanların, burada Tip 1) aslında dini unsur taşıdığı kabul edilmiştir. Özellikle gövdesinin bir kısmı “yüz” tasviri içerenler, bu yorumda etkili olmuştur; bazılarının ibadet odasında (veya yapılarında) açığa çıkmış olması, bu önerileri desteklemiştir. Öte yandan bu tip andironların mutfak, depo ve dokuma odası gibi farklı mekanlarda da bulunuyor olması, görüşleri çakıştırmıştır. Suluca Karahöyük’te andironların keşfedildiği yapı ve bağlam bilgisine sahip olmasak da yerleşimin V. tabakasında kült objesi olarak tanımlanan başka eserler de vardır. Bu belirsizlik ve genel tartışmalar dikkate alınarak buradaki andironların günlük kullanıma hizmet ettiğini, ayrıca, toplumun inanç anlayışını yansıtan birer sembolik maksat taşıdıklarını düşünebiliriz. At nalı formuna sahip andiron (Tip 1), daha çok Erken Transkafkasya Kültürü (Kura-Aras) alanıyla karşılaştırma olanağı sunmaktadır; bu formun morfolojisi büyük ölçüde değişerek Erken Tunç Çağı (ETÇ) sonrasında varlığını sürdürmüştür. Suluca Karahöyük’ün parmak baskılı iki göz çukuruna sahip formun en yakın benzerleri Orta Anadolu’da, buradaki yerleşimlerin ETÇ II-III ve Orta Tunç Çağı’na geçiş evrelerinde bulunmuştur ve tarihlendirme için iyi bir referanstırlar. Formu itibariyle teriomorfik görünüme sahip andironlar (Tip 2), Obeyd dönemi itibariyle Mezopotamya’dan Ege’ye dek yayılmıştır. Diğer andiron ile aynı tabakada bulunmuş olması ve aynı dönemde birçok karşılaştırma konteksti bulunması sayesinde aynı dönem aralığına tarihlenmesi gerektiğini söyleyebiliriz. Anahtar Kelimeler: Anadolu, Suluca Karahöyük, ETÇ, Ocak, Andiron, Antropomorfik, Teriomorfik