Οι “άλλες” φωνές της Βαλαωρίτου: Μια πειραματική προσπάθεια δυναμικής, συμμετοχικής καταγραφής των μουσικών δραστηριοτήτων στα ιστορικά “προβάδικα” των ορόφων της περιοχής Βαλαωρίτου στη Θεσσαλονίκη (original) (raw)

Abstract

* should you be interested in this research, please contact us in person * Ερευνητικά παιχνίδια για τις “άλλες” φωνές της Βαλαωρίτου Αλεξάνδρα Καραμούτσιου (Critical Music Histories / Tμήμα Μουσικών Σπουδών Α.Π.Θ) alexkara87@gmail.com Βίβιαν Δούμπα Ανεξάρτητη ερευνήτρια , Πολεοδόμος - Αστική Γεωγράφος vivian.doumpa@gmail.com Η περιοχή της Βαλαωρίτου είναι γνωστή, ιδιαίτερα για τη νεολαία, ως η καρδιά της νυχτερινής ζωής της Θεσσαλονίκης. Στις αρχές του 2000, με το κλείσιμο των περισσότερων υφασματάδικων και βιοτεχνιών της περιοχής, δημιουργήθηκαν κενοί και φθηνοί χώροι, ιδανικοί για καλλιτέχνες, που σύντομα νοίκιασαν τους ορόφους των κτιρίων. Ταυτόχρονα, στα ισόγεια καταστήματα άνοιξαν και τα πρώτα μπαρ - σημεία συνάντησης. Οι συνθήκες αυτές αποτελούν όμως συχνά πρόσφορο έδαφος για φαινόμενα gentrification (Αλεξανδρή 2015). Η αρχική φιλική συμβίωση των εναπομείναντων καταστημάτων, καλλιτεχνικών χώρων, δημιουργικών γραφείων και κέντρων διασκέδασης διαταράχθηκε και η ραγδαία αύξηση της νυχτερινής ζωής οδήγησε στον εκτοπισμό καταστημάτων και δημιουργικών γραφείων. Μουσικά και ζωγραφικά στούντιο παραμένουν, προς το παρόν, στους ορόφους των κτιρίων. Πώς ακούγονται όμως, μέσα στην βουή της νυχτερινής διασκέδασης, και πώς ερμηνεύονται; Θα θέλαμε να αφουγκραστούμε τις φωνές των μουσικών στούντιο και των ανθρώπων τους (DeNora 2000, Finnegan 2007) και να καλέσουμε και άλλους να κάνουν το ίδιο, χωρίς η έρευνά μας να καταστεί παρεμβατική και χωρίς να συμβάλει στην απώλεια της “προφορικότητας” των φωνών που προτίθεται να ακούσει. Ταυτόχρονα, θεωρούμε σημαντικό τα πορίσματα της έρευνας να ενδιαφέρουν και να μπορούν να επικοινωνηθούν πρωτίστως στους ίδιους τους ανθρώπους του πεδίου (Χαϊδοπούλου-Βρυχέα 2013), καθώς και σε ευρύτερα πλαίσια εκτός ακαδημίας. Οι παραπάνω προβληματισμοί μας οδήγησαν στη σκέψη της χρήσης ψυχογεωγραφικών παιχνιδιών (Tuan 1977, Lefebvre 1974 & 1991) μέσα στην ίδια την ερευνητική διαδικασία, ως μέσο εκκίνησης και επικοινωνίας της έρευνας. Μέσω των ψυχογεωγραφικών παιχνιδιών εισάγεται το τυχαίο στην ερευνητική διαδικασία με επιδίωξη την επικοινωνία έως και τη σύγκλιση καθημερινότητας, τέχνης και ερευνητική διαδικασίας. Ανοίγεται έτσι ένας γόνιμος διεπιστημονικός χώρος συνεργασίας της χωροταξίας και της μουσικολογίας, που καθιστά δυνατή μια δυναμική, από-τα-κάτω ιστοριογραφική προσέγγιση στο ταχύτατα μεταλλασσόμενο παρόν της περιοχής και των μουσικών της. --- Research games for the “other” voices of Valaoritou area Alexandra Karamoutsiou (Critical Music Histories / Music Studies, A.U.Th.) alexkara87@gmail.com Vivian Doumpa Independent Researcher , Urban Planner & Geographer vivian.doumpa@gmail.com The Valaoritou Area is currently known, especially among the local youngsters, as Thessaloniki’s heart of recreation and nightlife. In the beginning of 2000, following the closing down of most of the area’s textile stores and manufacturing and the vacancy that occurred, many artists started to rent these cheap, yet ideal for them, spaces that were to be found mostly on the upper floors of the industrial buildings. In the meantime, small-scale recreational activities and meeting points, such as bars, started to show up on the ground floors. These conditions are often considered as a much fertile ground for gentrification phenomena (Alexandri, 2015). The initial, neighbourly co-existence of the remaining shops, the artistic spaces, the creative offices and the relevant night-time economy got disrupted by the rapid development of the mainstream night life. This unregulated development led to the displacement of the shops and the creative offices. However, and for the time being, the music and artistic studios still remain on the upper floors of the area. How do their sounds mingle with the buzz of the night-time? How can they be interpreted? We would like to listen to the “voices” coming out of these studios and the people who occupy them (DeNora 2000, Finnegan 200&) and invite other people to do the same. Our research shall not be invasive and will safeguard the “orality” of these voices that it seeks to listen to. At the same time, we find it crucial that the research outcomes are mostly interesting and can be communicated to the same people of the field (Chaidopoulou-Vrychea 2013), as well as to the audience outside the academia. The aforementioned considerations led us to the selection of psychogeographical games (Tuan 1977, Lefebvre 1974 &1991) as a methodological tool for this research procedure, and as a means to kick-start and to communicate the research itself. Through the psychogeographical games we introduce the element of randomness in the research process, by seeking the communication as well as the convergence of daily life, art and research. Thus, it is possible to establish a fertile, interdisciplinary platform for collaboration among the fields of spatial studies and musicology, where a dynamic, bottom-up historiographical approach can be developed, within this rapidly changing present of the area and its musicians.