KVAJNOVA DILEMA IZMEĐU EKUMENSKOG I SEKTAŠKOG ODGOVORA (original) (raw)
Related papers
Kad kokoš pomisli da je labud: gradba diskursa putem dihotomizacije
Suvremena lingvistika, 2021
Filozofski fakultet Sveučilišta u Zagrebu jaculig@ff zg.hr »Kad kokoš pomisli da je labud«: gradba diskursa putem dihotomizacije Rad predstavlja primjer analize gradbe diskursa na društvenim mrežama putem parova leksema koji u tom diskursu nose suprotna značenja. Diskurs koji se ovdje analizira izgrađen je oko situacije u kojoj je bivša predsjednica Republike Hrvatske, Kolinda Grabar Kitarović, uspinjanjem na pozornicu Hrvatskog narodnog kazališta u Zagrebu nakon predstave Labuđe jezero izazvala negodovanje dijela javnosti, što je dovelo do uporabe novih i kontekstno uvjetovanih parova leksema suprotnih značenja. Leksemi kokoš i labud u kontekstu ovoga diskursa poslužili su kao podloga za razvoj daljnje komunikacije njegovih sudionika koju odlikuje dihotomizacija pojmovnoga znanja kao odraza konteksta situacije, ali i konteksta kulture (Žic Fuchs 1991) u kojoj se diskurs razvio. Razumijevanjem antonimije u širemu smislu (Jones et al. 2012) kao značenjskoga odnosa koji izvire iz suprotstavljanja pojmova s obzirom na njihove stvarne ili prividne karakteristike, možemo objasniti kako i zašto su leksemi kokoš i labud, ali i drugi leksemi uporabljeni kao antonimi u predmetnome diskursu, dovedeni u odnos suprotnosti, iako nisu standardno ni konvencionalno primjer antonimije (Jeff ries 2010, Jones 2002, Murphy 2003). Putem takvih parova leksema sudionici diskursa mogu uputiti snažne društveno relevantne poruke. Budući da je predmetni diskurs izrazito kulturološki specifi čan, analiziran je s obzirom na pripadajuće mu pojmovne domene koje predstavljaju pozadinsko znanje njegovih sudionika (Sharifi an 2011), ili makro-kontekst (Van Dijk 2009). Taj makro-kontekst potom služi za gradbu mikro-konteksta (Van Dijk 2009) putem dihotomizacije pojmova, odnosno leksema koji uobičajeno ne predstavljaju antonimiju (Jones et al. 2012). Ovakav primjer može nam približiti važnost odnosa suprotnosti u svakodnevnom diskursu, ali i njihov značaj u strukturi pojmovnoga sustava. Spoznaja da se čak i nekonvencionalizirani parovi leksema mogu dovesti u odnos suprotnosti ukoliko gradba diskursa to zahtijeva ide u prilog tezi da je antonimija u širemu smislu fl eksibilan i kreativan značenjski odnos koji bi mogao rasvijetliti neke spone između jezika i uma.
Levinasova fenomenologija i obrat ka teologiji
Theoria, Beograd, 2010
Polazeći od stava da je u savremenoj filozofiji sve primetnija tendencija ka relativizovanju važećih granica između filozofije i nefilozofije, autor razmatra pretpostavke prodora teoloških motiva u fenomenološku filozofiju. Prvi deo rada dolazi do zaključka da značajna među savremenim stanovištima pojam filozofije više ne dovode u vezu sa njenim tradicionalnim razgraničenjem od onoga što ona nije, nego sa delegitimisanjem granica. Drugi deo članka razmatra prigovore Badjua i Žanikoa prema kojima bilo kakva vrsta otvorenosti spram teoloških motiva u potpunosti preokreće fenomenologiju u teološki diskurs. Imajući u vidu da se jedinstvo duha više ni ne pokušava uspostaviti posredstvom transcendentalne subjektivnosti, nego se »otvara« odricanjem od subjektivnosti u ime nevidljivog, apsolutnog Drugog, čistog davanja ili arhiobjave, autor zaključuje da okret ka teologiji uvek predstavlja naličje radikalnog razračunavanja sa subjektivnošću.
Odgovor Dubrovačkog Veća Na Pismo Kralja Žigmunda Od 9. XI 1427: Prevod I Jezička Analiza
ИСТРАЖИВАЊА, 1970
Sažetak: Rad nakon osnovnog istorijskog uvoda iznosi originalni tekst, a potom i prevod pisma Dubrovačkog veća umoljenih Žigmundu Luksemburškom, kao odgovor na njegov pismeni poziv dubrovačkim trgovcima i zanatlijama od 9. novembra 1427 da u što većem broju, uz brojne ponuđene privilegije i slobode, dođu u Beograd koji je ugarski kralj iste godine preuzeo od Đurđa Brankovića. Sledi detaljna jezička analiza dotičnog tekstualnog uzorka, po svemu tipičnog za latinitet poznog srednjeg veka.
Pragmatička uloga različitih tipova šutnje u romanu Kafamda bir tuhaflik autora Orhana Pamuka
Književni jezik, 2021
In certain conversational settings, silence does not only represent the absence of speech, but it is used as a means of communication conveying different meanings. The objective of this paper is to analyze the pragmatic role of silence in Orhan Pamuk's novel Kafamda Bir Tuhaflık. Examples of silence are registered in the original text of the novel Kafamda Bir Tuhaflık and contrastive analysis was used to compare them with the types of silence presented in the translations to Bosnian language. This was used to try to establish whether certain types of silence have an identical pragmatic value in Turkish and Bosnian language. The analysis compares syntactic structures expressing different types of silence in the original text of the novel and its translations to Bosnian language. Turkish language is the initial language of the analysis. Therefore, syntactic structures expressing different examples of silence in the original text of the novel are compared to the translational equiv...
Obnovljeni život. Journal of Philosophy and Religious Sciences, 2016
Ljudski govoreći, ženidba se čini kao najprirodniji i najintimniji oblik za ostvarenje međuljudskog odnosa muškarca i žene koji ljubeći jedno drugo ulaze u zajednicu svega života, u ženidbu. Barem kada je riječ o zapadnim zemljama, ljubav je solidan razlog za sklapanje ženidbe te potreban uvjet za njezin uspjeh. Namjera ovog članka je predstaviti ljudsku ljubav u suodnosu prema ženidbi pod kanonsko-pravnim vidom, napose analizirajući odnos bračne ljubavi i ženidbene privole. Ključne riječi: bračna ljubav (amor coniugalis), ženidbena privola (consensus matrimonialis), brak, ženidba, Gaudium et spes, kanonsko ženidbeno pravo Uvod * GS-Gaudium et Spes (Radost i nada), pastoralna konstitucija II. vatikanskog sabora; CIC-Codex Iuris Canonici (Zakonik kanonskog prava).
Kiš I Albahari – Jedna Poetička Razlika
Годишњак Филозофског факултета у Новом Саду, 1970
Uporedna analiza Kišovog romana Peščanik i Albaharijevog romana Cink započinje hipotezom da se ova dva romana, uprkos tematskoj sličnosti, poetički razlikuju. Analiza Kišovog romana započinje tumačenjem modifikacija u autentičnom očevom pismu kojim se završava Peščanik. U stavu junaka da se sve osipa susrećemo se i sa univerzalnim iskazom, ali i sa autopoetički postavljenim pitanjem: kako književno uobličiti vreme u kome se sve osipa. Kiš to čini putem poverenja u Književnost, tačnije u njenu moć da preobrazi prepoznavanje u viđenje predmeta, te u moć da bude garant kontinuiteta. Nasuprot Kišovom poverenju u Književnost, kod Albaharija se pojavljuje radikalna sumnja u književnost, sumnja u moć njene forme i moć kontinuiteta. Izraz takve radikalne sumnje u književnost jeste žanr metafikcije, koji je istovremeno i karakterističan žanr postmoderne poetike.