Strategie wystawiennicze wybranych placówek muzealnych. Studia przypadków / Exhibition Strategies of Selected Museums. Case Studies (original) (raw)
Related papers
Wydarzenia kulturalne formą kreowania nowego oblicza obiektów muzealnych
Turyzm/Tourism, 2018
W sytuacji niewystarczających dotacji na działalność merytoryczną muzeów, zwłaszcza samorządowych, a także niskiej frekwencji zwiedzających, słabo zainteresowanych tradycyjną ofertą placówek, istnieje pilna potrzeba wzbogacania jej o dodatkowe elementy odpowiadające oczekiwaniom współczesnego klienta. Obserwacja prężnie działających muzeów w Polsce i na świecie wskazuje, że takim atrakcyjnym, poszerzającym produkt muzealny komponentem jest organizacja wydarzeń kulturalnych. Artykuł jest próbą wyjaśnienia roli wydarzeń kulturalnych w kształtowaniu produktu muzeum na podstawie analizy konkretnego przypadku Muzeum Miejskiego „Dom Gerharta Hauptmanna” w Jeleniej Górze-Jagniątkowie.
Zarządzanie w turystyce kulturowej – wprowadzenie do kolekcji tematycznej
Turystyka Kulturowa, 2020
Zarządzanie w turystyce kulturowej-wprowadzenie do kolekcji tematycznej Armin Mikos von Rohrscheidt 1. Czym jest i na czym polega zarządzanie w turystyce kulturowej? Turystyka kulturowa to rodzaj aktywności turystycznej, w którym "istotną motywacją odwiedzającego jest poznawanie, odkrywanie, doświadczanie i konsumpcja materialnych i niematerialnych atrakcji kulturowych/produktów w obszarze recepcji turystycznej. Te atrakcje/produkty odnoszą się do charakterystycznych, materialnych, intelektualnych, duchowych i emocjonalnych cech społeczeństwa, które obejmują sztukę i architekturę, dziedzictwo historyczne i kulturowe, dziedzictwo kulinarne, literaturę, muzykę, przemysły kreatywne i żywe kultury wraz z ich stylem życia, systemami wartości, wierzeniami i tradycjami" [UNWTO Definitions 2018, s. 18]. Z perspektywy jej uczestnika uprawianie turystyki kulturowej to podróżowanie w czasie wolnym, motywowane chęcią konfrontacji z walorami stworzonymi przez człowieka (zabytkami, tradycjami, sztuką, miastami, krajobrazami itd.), dziedzictwem własnej i obcych kultur oraz ich współczesnymi przejawami. Odpowiednio, rdzeniem produktów oferowanych turystom kulturowym jest poznawanie tak rozumianej kultury i jej osobiste doświadczanie, a najlepiejczynne w niej uczestnictwo. Twórcami programów takich doświadczeń dla turystów są zarządcy turystyki w jej obszarach docelowych, sami gospodarze zwiedzanych miejsc i obiektów, instytucje kultury i edukacji, właściciele i pracownicy wyspecjalizowanych biur podróży, organizatorzy imprez kulturalnych przyciągających turystów, popularyzatorzy dziedzictwa. Turystyczna odmiana kontaktu z dziedzictwem i uczestnictwa w kulturze ma swój specyficzny wymiar: w jej ramach są one realizowane w sposób całkowicie nieprzymuszony i w wybranym przez uczestnika trybie. Turystykę kulturową można realizować zarówno w wycieczkach grupowych, jak i indywidualnie, podróżując po szlakach kulturowych, korzystając z gotowych pakietów miejskich czy kreatywnych, jeżdżąc na cykliczne imprezy np. artystyczne lub eksplorując miejscowości lub całe obszary w ramach autonomicznych programów. Głównym celem zarządzania w turystyce kulturowej, wspólnym dla wszystkich zaangażowanych w nie podmiotów jest opracowywanie dla nich spójnych 149-nowoczesne formy interpretacji dziedzictwa i kreowania jego doświadczeń w turystyce kulturowej, w tym doświadczeń z grupy immersyjnych i kreatywnych (te teksty znajdą się docelowo w innej kolekcji). Redakcja "Turystyki Kulturowej" zaprasza badaczy, praktyków i innych potencjalnych autorów do składania takich tekstów do publikacji w naszym czasopiśmie, przewiduje także przygotowanie numerów tematycznych poświęconych przynajmniej niektórym z wymienionych powyżej obszarów problemowych. Bibliografia (tekstów zewnętrznych
Artium Quaestiones, 2022
Historia sztuki, taka, jaką ją dziś znamy, to dziecko fotografii" 1. To zdanie, pochodzące od Donalda Preziosiego-jedno z wielu, które moglibyśmy wybrać jako epigraf-pomaga nam zaprezentować wspólny wątek tej książki: wzajemną relację pomiędzy historią sztuki i fotografią. Źródła tej obopólnej relacji można odnaleźć w drugiej połowie XIX wieku. To właśnie wtedy rozwinęła i rozprzestrzeniła się fotografia. To również wtedy, na początku w krajach niemieckojęzycznych, historia sztuki stała się dyscypliną akademicką. Jedną z konsekwencji tego równoległego rozwoju było stworzenie archiwów fotograficznych 2 "reprodukcji" dzieł sztuki i architektury, które stawały się-na prywat-* Tekst ten nie byłby możliwy bez pomocy i wsparcia ze strony tych, którzy zainspirowali mnie i wpłynęli na mnie nie tylko swoim pisarstwem, ale także owocnymi dyskusjami i korespondencjami w ostatnich latach: tak więc chciałabym wyrazić moje podziękowania dla Elizabeth Edwards, Dorothei Peters, Kelley Wilder, a w szczególności Joan M. Schwartz i Tiziany Sereny. Mój intelektualny dług u nich jest dużo większy, niż może to wynikać z bibliograficznych przypisów i cytatów. Specjalne podziękowania dla Ute Dercks i Almut Goldhahn, że dzieliły ze mną wspólne cele i zamierzenia. [Tekst ten stanowi rodzaj wprowadzenia do tomu redagowanego przez Constanzę Caraffę pt. Photo Archives and the Photographic Memory of Art History, Berlin-München 2011, s. 11-44. Przekład dzięki uprzejmości Autorki oraz wydawcy: Deutscher Kunstverlag GmbH. W niektórych przypisach Autorka odnosi się do tekstów zamieszczonych w tomie, z którego pochodzi oryginalny tekst-przyp. tłum.]. 1 D. Preziosi, Rethinking Art History. Meditations on a Coy Science, New Haven-London 1989, s. 72. 2 W tekście tym konsekwentnie przekładam "photo archive" jako fototeka. Niekiedy jednak Caraffa używa sformułowania "photographic archive", co, utrzymując jej leksykalne rozróżnienie, tłumaczę jako "archiwum fotograficzne". Dla Caraffy istotne jest przede wszystkim rozróżnienie pomiędzy biblioteką jako miejscem pasywnej konsultacji a ar
Bariery zwiedzania atrakcji turystycznych na przykładzie muzeów i instytucji paramuzealnych
Turyzm, 2015
Zarys treści: Artykuł dotyczy barier aktywności podejmowanej w czasie wolnym i polegającej na zwiedzaniu atrakcji turystycznych. W badaniach uwzględniono trzy rodzaje atrakcji turystycznych: muzea oraz ogrody zoologiczne i botaniczne określane jako instytucje paramuzealne. Badania przeprowadzono na reprezentacyjnej próbie N = 981 dorosłych mieszkańców Polski w 2010 r. Zidentyfikowano najistotniejsze bariery utrudniające zwiedzanie atrakcji, którymi jest dostępność, wysokie ceny wstępu oraz brak czasu. Stwierdzono, że z barierami mają związek zbadane cechy społeczno-demograficzne potencjalnych gości, takie jak: płeć, wiek, wykształcenie, wielkość miejscowości zamieszkania oraz dochody na osobę w gospodarstwie domowym. Zidentyfikowano trzy segmenty osób ograniczanych przez podobne bariery i przejawiających podobną aktywność w zakresie zwiedzania atrakcji. Uzyskane skupienia scharakteryzowano za pomocą cech społeczno-demograficznych.
O „gettoizacji” aktywności kulturalnej seniorów
Rocznik Andragogiczny, 2015
Uniwersytet Zielonogórski O "gettoizacji" aktywności kulturalnej seniorów On "ghettoization" of cultural activity of seniors Streszczenie. Artykuł porusza problem tzw. gettoizacji aktywności kulturalnej seniorów. Polega ono na tym, że instytucje kultury, tworząc ofertę, kierują ją wyłącznie do konkretnych grup wiekowych, czyli np. tylko do dzieci lub seniorów. Uczestnicy podlegają zatem separacji i tworzy się w ten sposób "getta wiekowe". Autorka na wstępnie charakteryzuje aktywność kulturalną starszych osób w Polsce, odwołując się do badań, a następnie koncentruje się na uwarunkowaniach "gettoizacji" aktywności kulturalnej seniorów. W zakończeniu wskazuje na ryzyko, jakie niesie ze sobą separowanie grup wiekowych, a także na potrzebę zrównoważenia ofert "wygrodzonych", "na wyłączność" dla seniorów przez oferty międzypokoleniowe. Słowa kluczowe: osoby starsze, aktywność kulturalna, "gettoizacja" aktywności kulturalnej. Summary. The article discusses the problem of the so-called "ghettoization" of senior's cultural activity. It consists in the fact that cultural institutions while creating an offer direct it exclusively to some specific age groups like children or seniors. Participants are therefore separated and this creates "age ghetto." In the first part of the article the author, by referring to researches, characterizes cultural activities of older people in Poland and then focuses on the determinants of "ghettoization" of cultural activity of seniors. Finally, the author indicates the risk connected with separating various age groups and the need to balance "fenced" offers which are designed "exclusively" for seniors through more intergenerational offers.
Sklepy wyobrażone : po lekturze Brunona Schulza i Waltera Benjamina
Dr Bg 3537, 2014
rolę pieczęci, sygnału wywoławczego, stanowił emanację jego naczelnej obsesji-kompleksu ciasnej osłony, skorupy, pancerza miejsca zamykającego go w sobie i oddzielającego od zewnętrznego nadmiaru. Schulz (i wiązało się to nie tylko z prześladującą go agorafobią) kojarzył ścieśnienie, skurczenie, redukcję z bezpieczeństwem i spokojem, z zachowaniem siebie na przekór wywłaszczającym siłom heterogenicznego ogromu 7. Dlatego w prozie istotnym elementem staje się pokójbohaterowie wycofują się do pustych i ciasnych wnętrz, aby przetrawić spotykające ich klęski, doznawać iluminacji, chronić się przed żywiołami. Narrator Genialnej epoki oznajmia: "Mój pokój był granicą i rogatką" 8 .W Manekinach powalony przez Adelę i ostatecznie zadenuncjowany Ojciec ,,usuną się do pustego pokoju na końcu sieni i oszańcował się tam samotnością" 9. Narrator Księgi, zaraz po odnalezieniu autentyku, pobiegł do swego pokoju, by go studiować 10. W Samotności zapomniany, opuszczony (zamurowany!) pokój jest jednym światem hybrydycznego, nieokreślonego, istniejącego jedynie poprzez swoje marzenie bohatera-narratora: ,,Ale jakże długo nie opuszczałem mego pokoju! Były to gorzkie miesiące i lata" 11. Pokój jest dziurą, otchłanią w bycie, w którą wpadł narrator: nic go nie łączy z przestrzenią poza nim, pojawia się on znikąd. Utrzymuje go w połowicznym istnieniu jedynie Panasa, ścieśnienie i ograniczenie stanowią jedynie początek ruchu, w którym początkowa pełnia wycofuje się w siebie, by pozostawić miejsce dla inności, symbolizowanej przez obrazy ,,dziewiczej'' pustki, pustyni możności czekającej na stwórcze słowo. Panas kładzie nacisk na fundamentalną wieź schulzowskiej ontologii z wywodzącą się z kabały luriańskiej ideą cimcum, czyli samoograniczenia się absolutu w akcie stworzenia, celem przygotowania miejsca dla transcendentnego względem niego, świata. Owa genezyjska, kosmogoniczna podstawa schulzowskich obrazów, jest, podług tej koncepcji, konstantą wszystkich wypowiedzi na temat bytu, zawartych w dziele drohobyczanina. Dla Jerzego Jarzębskiego natomiast, alienacja i wycofane są sposobem, w jaki odrzucona psyche nawiązuje kontakt z realnością, poprzez gest skonstruowania własnej mitologii: ,,By pokonać alienację, musiał on podjąć olbrzymią pracę i zbudować na nowo cały świat-razem ze sobą we wnętrzu, aby uwydatnić wspólny-swój i świata-plan konstrukcyjny i na koniec pogodzić zewnętrzność z treściami własnego ,,ja"." (J. Jarzębski: Genezis. O filozofii twórczości Brunona Schulza. W: Literackie wizje i re-wizje. Red. M. Stępień, W. Walecki. Warszawa 1980, s. 181.). W sprzeciwie wobec tej, idyllicznej koncepcji, Stefan Szymutko zwraca uwagę na fundamentalną nieskuteczność schulzowskiego marzenia, którego jedyna funkcją staje się odwlekania spotkania z traumą realności, naczelną manifestacją której są biologiczna skończoność i śmierć. Dlatego marzenie staje się rodzajem ,,pragnienia nicości''-wizją rzeczywistości nie skażonej przez przeraźliwość rozpadu, fantomatyczną projekcją wyzwolenia z ciała, rojeniem o nieistnieniu, zachwycającemu pozór realności, formę pozbawioną ciężaru, w osobliwy sposób wieczną. Marzenie jest więc sferą w której rzeczy, pozostawiając swoje ulotne ślady, odrzucają swą materialną kondycję. Marzenie stanowi odmianę niepełnego widzenia, terapeutycznej ułudy: ,,Schulz przebudowuje jaskinię Platona: u niego nie rzeczy są cieniami idei, ale idee(marzenia) odbijają rzeczy[....] Marzenie w prozie Schulza jest marzeniem o nieistnieniu, skażonym śmiercią, lecz bezpiecznym, bo przechowującym rzecz, rzeczywistość przynajmniejjej odbicie: nicość, daremność marzenia, pustkę, w której jednak zostają zachowane kształty rzeczywistości."(S. Szymutko: Przeciw marzeniu....dz.cyt, s. 158.) 7 Jak ujmuje to, używając specyficznej dość nomenklatury, Wojciech Wyskiel: ,,Schulzowski bohater umieszczony został w przestrzeni, która zagraża mu albo zamknięciem i uwięzieniem, albo bezkresnym otwarciem i zagubieniem, przeto zagrożenie alienacyjne traktowane jest jako niezmienny wyróżnik sytuacji człowieka w świecie. Nie mogąc radykalnie zmienić tej sytuacji, człowiek może wszakże poprzez swą postawę, łagodzić jej najróżniejsze konsekwencje. Wydaje się że sytuację dezalienacyjną modelowałoby takie ukształtowanie przestrzeni, które najpełniej realizuje się w budowie domu." Zob.