Ελληνικές ταινίες στα αιγυπτιακά στούντιο (original) (raw)

Ελληνικός Κινηματογράφος 1970-1980 και ο ρόλος των σκηνοθετών: Θ. Αγγελόπουλος

Zenodo (CERN European Organization for Nuclear Research), 2022

The 1970s has been a period of adjustment for Greek society (dictatorship, loss of half of Cyprus, economic hardship). The New Greek Cinema matured in this social context, while the Old Greek Cinema showed the biggest decline since its appearance. In the following essay, we will refer to the conditions under which the New Greek Cinema was formed. Next, we will present the developments that took place in the field of Greek cinema and the main differences between Old and New Greek Cinema. Finally, we will refer to the role of the most important directors of the period and we will analyze the film "Representation" by Th. Angelopoulos.

Greek Elements in Buddhist Jatakas (ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΕ ΒΟΥΔΙΣΤΙΚΕΣ JATAKA)

2022

Ο Merlin Peris, ομότιμος καθηγητής Κλασικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Peradeniya, έχει συγκεντρώσει ενδιαφέρουσες πληροφορίες σχετικά με τους παραλληλισμούς και τις ομοιότητες μεταξύ Ελληνικών μύθων αφ' ενός και θεμάτων του Βουδιστικού βιβλίου pansiya panas jataka, αφ' ετέρου.[1] Τέτοια μυθολογικά 'στερεότυπα' εμφανίζονται οικεία στους λαούς στην Ανατολή αλλά και στην Δύση, καθένας δε από αυτούς φαίνεται να πιστεύει ότι οι θεμελιώδεις ρίζες των μυθικών πλοκών ανήκουν στους ίδιους από την αρχή του μύθου. Αυτά τα συγκρίσιμα θεματίδια αποδεικνύονται περισσότερα από ό,τι είχε αναγνωρισθεί πριν από αυτήν την έρευνα του Merlin Peris.

Το καλό και το κακό στον κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών

Το θέμα της εργασίας «Το Καλό και το Κακό στον Κόσμο των Βιντεοπαιχνιδιών», ανήκει στη Νέα Θρησκευτικότητα, και συγκεκριμένα στη Διάχυτη, που αποτελεί μέρος της, ιδιαίτερα στη Νεομυθολογία, που αποτελεί μέρος της διάχυτης Νέας Θρησκευτικότητας. Διάχυτη Νέα Θρησκευτικότητα είναι η μη οργανωμένη σε κινήματα, ομάδες, οργανισμούς κ.λπ., αλλά εκείνη που αποτελείται από ελεύθερα κινούμενες ιδέες και πρακτικές, που εκφράζονται σε διάφορα μέσα, στον τύπο, στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο, στα κόμιξ, στα τραγούδια, στην τέχνη κ.ο.κ. Η παρούσα εργασία καθρεπτίζει τον τρόπο με τον οποίο η Νεομυθολογία, αντιλαμβάνεται το καλό και το κακό. Στα βιντεοπαιχνίδια καλό και κακό είναι έννοιες που δεν αλληλοαποκλείονται, αλλά αντίθετα συνδυάζονται με διάφορους τρόπους. Αυτοί οι τρόποι, όπως επαναλαμβάνονται σε κάθε βιντεοπαιχνίδι, σχηματίζουν συγκεκριμένα μοτίβα. Τέτοια μοτίβα χαρακτηριστικά είναι: α. Η ανυποχώρητη ηθική του ήρωα και του αντίμαχου, αλλά και β. Η δικαιολόγηση της κακότητας και των δύο, γ. Η εχθρική γλυκύτητα των επιπέδων των βιντεοπαιχνιδιών, δ. Ο αλλόμορφος καλός και κακός, ε. Η εταιρεία που λειτουργεί και εμφανίζεται ως θρησκεία, στ. Η συνταύτιση μαγείας και τεχνολογίας, ζ. Η διαφοροποίηση του προσωπικού θεού από την αφηρημένη θεότητα· η αφηρημένη θεότητα, δηλαδή εκείνη που δεν επεμβαίνει στον εικονικό κόσμο, είναι καλή, ενώ ο εικονικός χαρακτήρας που φέρει τα γνωρίσματα ενός προσωπικού θεού, δηλαδή τιμωρεί και αμείβει, είναι επιρρεπής στο κακό, κ.α. Άλλα πρωτότυπα σημεία της εργασίας είναι ο εντοπισμός και στα βιντεοπαιχνίδια ιδεών που υπάρχουν στη Νέα Θρησκευτικότητα, όπως ο Θεός ως αντικείμενο, η εγκοσμιότητα του θεϊκού, η επιστημονικοποίηση της μαγείας και γενικότερα του μεταφυσικού. Η εργασία «Το Καλό και το Κακό στον Κόσμο των Βιντεοπαιχνιδιών», σε κάθε περίπτωση αποδεικνύει ότι στα βιντεοπαιχνίδια γίνεται εκτεταμένη χρήση παραδοσιακών μυθικών μοτίβων, βέβαια μεταλλαγμένων, και με πάντως με μία νέα μορφή. Αυτό φανερώνει ότι ο μύθος όχι απλώς επιβιώνει αλλά αποτελεί και στην εποχή μας τεράστιο μέρος της πολιτισμικής και συνεπώς της θρησκευτικής ζωής.

Η ΛΟΓΟΚΛΟΠΗ ΣΤΙΣ ΓΡΑΠΤΕΣ ΡΓΑΣΙΕΣ ΣΤΟ EΛΛΗΝΙΚΟ ΑΝΟΙΚΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΟ

Διεθνές Συνέδριο για την Ανοικτή & εξ Αποστάσεως Εκπαίδευση, 2020

Η λογοκλοπή στις μέρες μας έχει αποκτήσει ανησυχητικές διαστάσεις. Ιδιαίτερα έχει θορυβήσει την ακαδημαϊκή κοινότητα καθώς παρατηρείται έξαρσή της κατά τη συγγραφή των γραπτών εργασιών ακόμα και στην εξ Αποστάσεως Εκπαίδευση. Ωστόσο διαπιστώνεται πως δεν υπάρχουν εμπειρικές έρευνες στην ελληνική εκπαιδευτική κοινότητα που να μελετούν εις βάθος την εκδήλωση αυτού του κοινωνικού φαινομένου ώστε να το καταπολεμήσουν αποτελεσματικά. Με αφόρμηση τον παραπάνω προβληματισμό, με την παρούσα έρευνα επιχειρείται ποιοτική διερεύνηση της λογοκλοπής ως μια μορφή ακαδημαϊκής εξαπάτησης καθώς και διερεύνηση των παραγόντων που αλληλεπιδρούν για την εκδήλωσή της κατά την εκπόνηση των γραπτών εργασιών στο ΕΑΠ. Η παραγωγή ποιοτικών δεδομένων γίνεται μέσα από 6 ημιδομημένες συνεντεύξεις εν ενεργεία εκπαιδευτικών που φοίτησαν σε μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών του Ε.Α.Π. Από τα αποτελέσματα της έρευνας προέκυψε πως όλοι οι φοιτητές/τριες αντιλαμβάνονται τη λογοκλοπή ως μια ανήθικη πράξη ...

Καβάφης και αρχαίο θέατρο

2014

<jats:p>Στην παρούσα διατριβή εξετάζεται η ποικιλόμορφη και πολυδιάστατη παρουσία του αρχαίου θεάτρου στο καβαφικό έργο· πιο συγκεκριμένα επιχειρείται η συγκεντρωτική καταγραφή και φιλολογική ανάλυση όλων των έργων του ποιητή που συνδέονται, άμεσα ή έμμεσα, με το αρχαίο θέατρο. Όπως διαπιστώνεται, η προσέγγιση του αρχαίου θεάτρου από τον Καβάφη εξελίσσεται σταδιακά κατά την ποιητική διαδρομή του από το Ρομαντισμό στον Παρνασσισμό και το Συμβολισμό (περίοδος κατά την οποία εντοπίζονται και τα περισσότερα από τα ποιήματα της συγκεκριμένης θεματικής), και στη συνέχεια στο Ρεαλισμό, καθώς ο ποιητής ακολουθεί την ιστορική εξέλιξη του θεάτρου από την κλασική περίοδο (5ος αι. π.Χ.) έως την ελληνιστική / ελληνορωμαϊκή περίοδο (4ος αι. π.Χ. - 1ος αι. μ.Χ.) και την ύστερη αρχαιότητα (4ος - 5ος αι. μ.Χ.), μια φθίνουσα πορεία προς την παρακμή. Παρά το γεγονός ότι η εξέταση των έργων της πρώιμης ποιητικής περιόδου (1882;-1903), όπως και των έργων της ώριμης ποίησής του (1913-1929), αποκαλύπτει την απουσία μιας ενιαίας μεθόδου προβολής και «χρήσης» του αρχαίου θεάτρου από τον Καβάφη -σχεδόν κάθε αναφορά εστιάζει σε κάποιο διαφορετικό σημείο από ένα σύνολο ετερόκλιτων στοιχείων (κείμενα, θεματικές, χώρος, τεχνικές κ.λπ.)-, ωστόσο βασικό συνδετικό στοιχείο των έργων της ωριμότητας αποτελεί η σταθερή ένταξη του αρχαίου θεάτρου σ' ένα ευρύτερο πλαίσιο παρακμής -με έμφαση στο ερωτικό στοιχείο-, σε τέτοιο, μάλιστα, βαθμό, ώστε να μετατρέπεται πλέον σε βασικό σύμβολο παρακμής. Κατά τη διεξαγωγή της έρευνας εξετάστηκαν, επιπλέον, και άλλα επιμέρους θέματα, όπως η επαφή του Καβάφη με το αρχαίο θέατρο ως αναγνώστη και θεατή (γνώση και χρήση εκδόσεων αρχαίων κειμένων και σχετικών μελετών, παρακολούθηση παραστάσεων αρχαίου δράματος, ενδιαφέρον για τις Δελφικές Εορτές, γνωριμία με ηθοποιούς της εποχής του κ.λπ.), η ιδιάζουσα στάση του απέναντι στην αρχαία τραγωδία, που καταδεικνύεται από την προφανή απροθυμία του να συμπεριλάβει ποιήματα που σχετίζονται με αυτή στην επίσημη ποίησή του, και η ποιητική «αναμέτρησή» του με τον Αισχύλο, τον σημαντικότερο εκπρόσωπο του αρχαίου δράματος στο έργο του. Παράλληλα, μελετήθηκαν ειδικότερα ζητήματα της ιστορίας του αρχαίου θεάτρου, που απαντούν στην ποίησή του: η σχέση αρχαίου θεάτρου και σοφιστικής· η θέση του θεάτρου στη σύγκρουση Χριστιανισμού - ειδωλολατρίας (και ο ρόλος του Ιουλιανού του Παραβάτη)· η θέση των ηθοποιών στην κοινωνία των πρώτων χριστιανικών αιώνων έως και την ύστερη αρχαιότητα. Επιπλέον, στη διατριβή ερευνάται η ευρύτερη αφομοίωση στοιχείων του αρχαίου θεάτρου στην ποίηση του Καβάφη, κυρίως στα ιστορικά ποιήματά του: απόηχος τραγικών μοτίβων και θεμάτων, όπως και επιμέρους στοιχεία τεχνικής (τραγική ειρωνεία, περιπέτεια, από μηχανής θεοί, χορός, αγγελιαφόροι, βωβά πρόσωπα κ.ά.). Τέλος, εξετάζεται η ειδικότερη σύνδεση στην καβαφική ποίηση του αρχαίου θεάτρου με το τελετουργικό στοιχείο.</jats:p>

Οι Έλληνες Εβραίοι στη Μεταπολεμική Ελλάδα: oι διαδρομές μιας ταυτότητας

2021

Η ανά χείρας διδακτορική διατριβή, συνιστά μια απόπειρα διερεύνησης της σχέσης μεταξύ δύο θεμελιακών εννοιών, της εκκοσμίκευσης και της εβραϊκής ταυτότητας στην Ελλάδα. Πιο αναλυτικά, η δ.δ. μέσα από την εκπόνηση μιας επιτόπιας εμπειρικής έρευνας επιδιώκει να μελετήσει, αφενός τον τρόπο με τον οποίο τα υποκείμενα της έρευνας αυτο-προσδιορίζονται όσον αφορά τη θρησκευτική τους ταυτότητα, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά, και αφετέρου, επιχειρεί να διαφωτίσει τις ταυτοτικές διακλαδώσεις της μοντέρνας εβραϊκής ταυτότητας, σε σχέση με την ευρύτερη ελληνική κοινωνία.Στην παρούσα διατριβή, οι σύγχρονες κοσμικές όψεις της ελληνο-εβραϊκής ταυτότητας διερευνώνται στο συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο και πιο ειδικά, στο πλαίσιο της εκκοσμικευμένης, τοπικής ελληνικής κοινωνίας. Η έρευνα εστιάζει συγκριτικά στις πόλεις: Των Αθηνών, της Θεσσαλονίκης, της Λάρισας και του Βόλου, εφόσον, η αντίληψη μιας ενιαίας εθνο-ιουδαϊκής ταυτότητας και εν προκειμένω της σεφαραδίτικης, δηλαδή της ισπανο-εβραϊκής είναι...