Pobieranie narządów po zatrzymaniu krążenia. O nadrzędności neurologicznego kryterium śmierci nad krążeniowym – kwestie filozoficzne (original) (raw)
Related papers
2012
Autorzy pracy postulują wykorzystywanie danych pacjentów Regionalnego Ośrodka Ostrych Zatruć w Sosnowcu (ROOZ) hospitalizowanych z powodu prób targnięcia się na życie, w celu dokonania oceny obciążeń egzystencjalnych i stanu zdrowia psychicznego. Autorzy zakładają, iż po wykluczeniu tych osób, które targnęły się na życie z powodu psychotycznych zaburzeń psychicznych oraz ciężkich, nawracających epizodów depresji, można rozpatrzeć przypadki pacjentów, którzy podjęli próbę samobójczą z powodu trudnej sytuacji egzystencjalnej, polegającej na obciążeniach przekraczających ich odporność psychiczną. Autorzy proponują autorską metodę, umożliwiającą odnotowanie w określonej przez nich matrycy elementów ciągu niekorzystnych wydarzeń, jaki doprowadził do próby samobójczej. Proponują oni także graficzną ilustrację niekorzystnej sytuacji pacjenta oraz całej grupy osób. Umożliwia to dokonywanie zestawień statystycznych poszczególnych obciążeń egzystencjalnych i formułowanie wniosków dotyczących stanu kondycji rozpatrywanej populacji.
Na granicy życia i śmierci… Motyw przejścia do wieczności w lirykach Kaspra Miaskowskiego
Język – Szkoła – Religia
był jednym z pierwszych polskich poetów barokowych. Pochodził ze Smogorzewa koło Gostynia w Wielkopolsce. Z rodzinną miejscowością był związany przez całe życie. I chociaż najsilniejsze więzy łączyły go z Włoszczonowem, w którym napisał większość swoich wierszy, to ostatecznie wrócił do Smogorzewa, gdzie zmarł 22 kwietnia 1622 r. Został pochowany w Strzelcach Wielkich. Swoje utwory poetyckie wydał jako Zbiór rytmów. Dzieło to podzielił na dwie części: świecką i religijną; właśnie ono będzie materiałem egzemplifikacyjnym w niniejszym studium (Miaskowski 1995 2). Podmiot liryków Miaskowskiego często przypomina czytelnikom o nieuchronnym końcu doczesnego bytowania. Są to wypowiedzi apelatywne wzywające grzeszników do pokuty, pobudzające ich do nawrócenia oraz zachęcające do odnowy duchowej i przygotowania na spotkanie ze Stwórcą. Poeta ze Smogorzewa, posługując się tego typu poetyką, wizualizuje pośmiertną perspektywę dusz ludzkich, które zanim trafią do niebieskiej ojczyzny, muszą przekroczyć tajemniczą granicę życia i śmierci-granicę wywołującą bardzo ambiwalentne odczucia, bo to, co czeka ziemskich pielgrzymów (Wieczorkiewicz 1996, s. 61n; Nowicka-Jeżowa 1992a, s. 81) po śmierci, należy do sfery sacrum i jest niedostępne poznaniu zarówno rozumowemu, jak i empirycznemu (w tym zmysłowemu), które zawodzi człowieka "rozdwojonego w sobie", jakby powiedział Mikołaj Sęp Szarzyński. Sprawy ostateczne przybliża poeta nie tylko w epitafiach i poetyckich nagrobkach, ale również w lirykach opiewających Mękę Pańską i cierpienie Matki Bożej opłakującej śmierć Syna. Wiersze te pomagają ludziom zmierzyć się
Sakralność życia w ciele w nauczaniu Jana Pawła II
Verbum Vitae, 2022
Na podstawie katechez środowych Jana Pawła II, poświęconych teologii ciała, artykuł ukazuje zasadnicze elementy etosu cielesności człowieka. Uwypukla nowatorskie podejście papieża, który zmienił perspektywę nauczania w tym względzie, i mówiąc o życiu małżeńskim, wychodzi nie od obowiązków i zasad, ani na nich nie poprzestaje, lecz ukazuje je jako wzniosłe powołanie do świętości, którego te obowiązki i zasady są konsekwencją. W sobie właściwy sposób „wypływa na głębię” i uczy wolności nie tyle „od”, co „do”. W trosce o realizm poznawczy punktem wyjścia tego nauczania uczynił Pismo Święte, gdzie, szczególnie w Księdze Rodzaju, odczytuje „Boży plan względem małżeństwa i rodziny”. Charakteryzując etos ciała, najpierw zwraca się uwagę na piękno ciała, ściśle związane z godnością człowieka, chociażby był on zmiażdżony chorobą i słabościami; piękno, wobec którego dojrzałą odpowiedzią wiary jest wzruszenie i zachwyt. Następnie omawia się dar płciowości, którą charakteryzuje jedność w różnor...
Od redakcji Kardiochirurg pionier Wspomnienie o Pawle Wojewskim (1948–2005)
2006
Jagiellońskiego i po stażu podyplomowym wyemigrował do USA. Formalne kształcenie podyplomowe z chirurgii odbywał w następujących instytucjach: Methodist Hospital w Dallas, w University of Massachusetts Medical Center w Bostonie, w Baylor Hospital w Houston oraz w Cleveland Clinic. Po uzyskaniu specjalizacji z chirurgii ogólnej na uniwersytecie w Massachusetts przeniósł się do Cleveland Clinic na program specjalizacyjny z kardiochirurgii. Program ten ukończył w czasach, gdy Cleveland Clinic wypuszczała w świat jednego nowego kardiochirurga co 2 lata. Po uzyskaniu specjalizacji Paweł pełnił w Cleveland Clinic funkcję kierownika stażystów z kardiochirurgii. Odbył szkolenie chirurgiczne w systemie piramidalnym, w warunkach bardzo dużej konkurencji. Silna presja psychiczna połączona była ze skrajnym wysiłkiem fizycznym, trudną do wyobrażenia liczbą godzin w szpitalach oraz chronicznym brakiem snu. Wiele lat takiego życia sprawiło, że był gotów na największe zawodowe wyzwania. W 1998 r., po 2-letniej praktyce prywatnej w Connecticut, Paweł dotarł do Rapid City w Południowej Dakocie, gdzie zainicjował program kardiochirurgiczny w Rapid City Regional Hospital. To był iście pionierski okres w jego życiu. Z charakterystyczną dla siebie żelazną dyscypliną, uporem i dokładnością stworzył w tym ośrodku funkcjonalny i bardzo dobrze notowany program kardiochirurgiczny. Początki nie były łatwewiele razy nocami czuwał przy łóżku chorego. By przeprowadzać zabiegi, trzeba było wyposażyć sale operacyjne, stworzyć oddział intensywnej terapii i przeszkolić personel pomocniczy. To wszystko w szpitalu, który do tej pory nie miał nic wspólnego z kardiochirurgią. Ze względu na to, że najbliższy ośro
Henryk Nadrowski. Sacrum czasoprzestrzeni
Roczniki Teologiczne, 2015
Według Konstytucji o liturgii Sacrosanctum Concilium odnośnie do sztuki sakralnej Kościół deklaruje, że nie uznaje żadnego stylu za własny (KL 123), ale decyduje i "osądza, które z dzieł artystów zgadzają się z wiarą, pobożnością i tradycyjnymi zasadami oraz nadają się do użytku sakralnego" (KL 122). Kościół opiera się w tym względzie na opinii "wybitnych znawców" sztuki ujmowanej całościowo (por. KL 24; 46; 126). Z kolei Katechizm Kościoła katolickiego przypomina, że "sztuka nie jest celem samym w sobie, ale jest podporządkowana ostatecznemu celowi człowieka. Jej uprzywilejowaną częścią jest sztuka sakralna, której przeznaczeniem jest ukazywanie i uwielbienie tajemnicy Boga" (nr 2502). Konstytucja Gaudium et spes stwierdza, że "na swój sposób także literatura i sztuka mają wielkie znaczenia dla życia Kościoła". Są wyrazem naturalnych uzdolnień człowieka, ale także pomagają w poznaniu i doskonaleniu siebie oraz świata. Człowiek tworzy kulturę materialną i duchową oraz sztukę, w której także wyraża siebie i dąży do poznania prawdy i dobra. Żyje w świecie, w którym spotyka się z sacrum i profanum, ze sztuką religijną i sam tworzy także sztukę sakralną. Sztuka chrześcijańska związana jest z wiarą chrześcijańską i Kościołem. Jest ona nośnikiem treści religijnych, historycznych i zakorzeniona jest w historii zbawienia. Sobór Watykański II pozytywnie ocenia także "nowe formy sztuki, odpowiadające ludziom współczesnym stosownie do właściwości naturalnych różnych narodów i krajów. Niech doznają one przyjęcia w świątyniach (in sanctuario), jeśli podnoszą umysł ku Bogu przez stosowny rodzaj wyrazu, zgodny z wymogami liturgii. W ten sposób ujawnia się lepiej znajomość Boga, a głoszenie Ewangelii staje się dla umysłów ludzi zarozumialsze" (Gaudium es spes 62). Chrześcijańskie sacrum nie jest mieszkaniem Boga, ale miejscem, z którego się do Niego zwracamy. To, co się w tym miejscu dokonuje-modlitwa, adoracja, kontemplacja-czyni je sakralnym, poświęconym Bogu. Według kard. Gianfranco Ravasiego, przewodniczącego Papieskiej Rady Kultury, sztuka jest siostrą wiary, prowokuje zdziwienie, podprowadza do misterium, czasem także niepokoi. Sztuka