Süryani Katolik Patrikliği’nin İdaresi ve Osmanlı Devlet Salnameleri (1847-1918)- The Administration of Catholic Patriarch of Syriac and The Annuals of Ottoman State (1847-1918) (original) (raw)
Related papers
Sosyal Bilimler Araştırma Dergisi (SBArD), 2018
The subject of the article is the administration of the Chaldean Patriarchate. The Ottoman State Annuals are official state almanacs published between in 68 issues between the years of 1847-1918. The aim of the study is to reveal the Ottoman view of the Chaldean Patriarchate in official publications. The Chaldean Patriarchate is an eastern church of Rome. This church, which was excommunicated due to the views of double nature (dyophysitism) and Mary, who gave birth to a human being (antropokos), was separated and formed as Catholics from the Nestorian, the Eastern Syriac, Church in the Council of Ephesus in 431. This formation clearly started with the separation in 1552, but it was possible in 1830 to walk regularly in a single line. While the Ottoman State ruled non-Muslims with the ‘tradition of preserving the situation before the conquest’, the ruling of the Chaldeans was carried out in two different ways (1831). Since the Chaldeans were originally Nestorian, the Ottoman preserved the situation before the conquest and accepted them in the administration of the Nestorian Church. It is understood that the Nestorians were subject to the Armenian Patriarchate of Istanbul even in the late Ottoman period through the Ancient Assyrian Patriarchate. It can also be said that the Chaldean Patriarchate was affiliated to the Armenian Patriarchate through the Nestorians before 1831. On January 5, 1831, when the Ottoman Catholics were considered as a separate hierarchy, the Chaldean Patriarchate was also subject to the Catholic Patriarchate of Istanbul. There is no document indicating the separation of the Chaldeans in the administration of this patriarchate, chosen from the Catholic Armenians.
Tanzimat Fermanı’nın ilanından sonra (1839), Osmanlı Devleti eğitim sisteminde yaşanan değişim ve gelişmeler sonucunda, çeşitli kurumlar açılmaya başlamıştır. Teşkil edilen bu kurumlara, farklı görevliler tayin edilmiş, böylece eğitim alanında günümüzdeki idari yapının temelleri atılmıştır. Öncelikle, Meclis-i Maârif- i Umûmiye ardından, Maârif-i Umûmiye Nazırlığı kurulmuş, vilayetlerde maârif müdürlükleri tesis edilmiştir. Maârif Müdürleri görev ve sorumluluklar açısından, günümüzdeki, il ve ilçe milli eğitim müdürleri seviyesindedirler. Çalışmamız belirli bir senede görev yapmakta olan maârif müdürleri ile ilgili olup, bu konudaki bir belgede yer alan bilgileri ihtiva etmektedir. Maârif Müdürleri hakkında, Başbakanlık Osmanlı Arşivi’nden elde ettiğimiz bir arşiv belgesine çalışmamızda yer verilmiştir. Belgede, Osmanlı Devleti’nin vilayetlerinde ve müstakil sancaklarındaki maârif müdürleri hakkında bilgiler bulunmaktadır. Maârif müdürlerinin isimleri, göreve başlama tarihleri ile mezun oldukları okul ve mezuniyet dereceleri belgede yer alan bilgiler arasındadır. Çalışmamızda, bu bilgiler ışığında, maârif müdürlerinin görev ve sorumlulukları ile eğitim tarihi açısından önemi değerlendirilmiştir. After the declaration of Tanzimat Decree (1839), various institutions began to be set up as a result of the changes and developments in the educational system of the Ottoman State. Different officials were appointed to these newly established institutions. In the field of education, the bases of the current administrative structure were laid. At first, General Council of Education was founded and then Ministry of General Education was set up; the directorates of education were established in the provinces. In terms of duities and responsibilties, the Directors of Education had the status of the Provincial and District National Education Directors. One official document about the Directors of Education extracted from the Ottoman Arshive was mentioned in our study. In the document, it is available information about the Directors of Education in the Ottoman Provinces and Sanjaks. This document contains some information such as the names of the Directors of Education, the dates of their appointment, the schools they were graduated and the degrees of their graduation. In our study, it has been evaluated the duties and the responsibilities of the directors of education and its importance in terms of education in the light of this information
In the Ottoman Empire, one of the officials within the hierarchical structure of the Orthodox Greek Patriarchate was the metropolitans. Metropolitans were responsible for the administration of churches and communities in various regions within the jurisdiction of the patriarchate. Their duties included organizing and managing religious ceremonies, providing religious education, overseeing the administration of the church and its properties, supervising the priests, and maintaining internal discipline. This article examines the roles and relationships of metropolitans affiliated with the Istanbul Greek Patriarchate during the Ottoman period. The research analyzes the structure in the XVIIIth century based on contemporary sources. Metropolitans were individuals who served in both religious and administrative capacities within the Ottoman administrative system and the patriarchate. As part of the patriarchal system, metropolitans not only fulfilled religious duties but also performed nonreligious tasks such as tax collection and maintaining social balance. Thus, the role of metropolitans extended beyond religious leadership, encompassing significant responsibilities in various aspects of society. For this study, original documents from various classifications in the Ottoman archives of the State Archives of the Presidency of the Republic of Turkey were meticulously examined, and in-depth research was conducted using the historical analysis method based on cause and effect relationships. The findings, along with the existing literature, were evaluated and presented from a scholarly perspective. Based on these investigations, it has been determined and confirmed from Ottoman sources that metropolitans held institutional authority at the spiritual, social, and administrative levels. While fulfilling their responsibilities in line with the relationships between the Patriarchate and the central government, they carried responsibilities towards both authorities. The appointment of metropolitans was subject to the approval of the Patriarchate and the central government, granting them an official status. This confirms that metropolitans possessed both spiritual and official qualities. They operated under the authority of the Patriarchate, implementing its decisions and policies. Additionally, they maintained an indirect relationship with the central bureaucracy of the Ottoman state. However, the pervasive nature of central authority in the Ottoman system meant that this indirect relationship could readily evolve into direct contact. During the XVIIIth century, as cooperation between Ottoman administrative institutions and church institutions Filiz Yaşar Keskin 1990 increased, the prominence of such roles for metropolitans aligned with the developments of the period. In conclusion, within the Ottoman administrative structure, metropolitans were not solely responsible to the Patriarchate but also held obligations towards the central government. They played significant roles as influential figures assuming both religious and official functions in Ottoman society. Through their direct relations with the Patriarchate and indirect connections with the Ottoman state, they effectively regulated the religious and social life of the community. This duality in their responsibilities derived from the nature of their role, shaping their institutional attributes, and reflected the centralizing tendencies of the Ottoman society's complex structure.
Çizgi Kitabevi, 2019
Osmanlı gayrimüslimlerinin genel durumlarına bakıldığında ne önce ne de Tanzimat döneminde sistematik bir düzenlemeye gidilmemiştir. Bu “millet sistemi” eleştirilerinde kullanılan bir argümandır ve bununla Osmanlı’nın bir sistemi olmadığı sonucuna varılır. Bu arada Osmanlı Devleti’nde gayrimüslimlerin idare biçiminin “millet sistemi” olmadığını da ispatlar. Buna karşın Osmanlı’nın bir sistemi olmadığı her şeyden önce yüzlerce yıllık yaşananları küçümseme dikkate almama anlamına gelir. Osmanlı’nın gayrimüslimleri idare biçimi “millet sistemi mi?” Bu tamlamayı eleştiren bu çalışmanın bir önerisi vardır. Osmanlı yüzlerce yıllık dindaşlarının oluşturduğu bir geleneğin takipçisidir. Bu geleneği “fetihten önceki durumun korunması geleneği” şeklinde ifade etmek mümkündür. Gelenek öncekini takip etme ve takip edilmesi için yenisini üretme şeklinde yürür. Bu Osmanlı’da şeriata uyma şeklinde iken şeriatın belirlemediği ancak ona aykırı olmayan yeni yorumlarla şekillenir. Osmanlı bu geleneği yürütme çabasını I. Dünya Savaşı sonrasında dahi sürdürmüştür.
The Chief Rabbinate in the Ottoman State Annuals (Salname-i Devlet-i Aliye-i Osmaniye) (1847-1918)
DergiPark (Istanbul University), 2010
Özet: Makalenin konusu Hahambaşılığın 1847-1918 yılları arasındaki durumlarıyla ilgilidir. Kaynağı bu tarihler arasında 68 sayı yayımlanmış olan Osmanlı Devlet Salnameleridir. Amacı Osmanlı resmi yayın organlarında Hahambaşılığa bakışı ortaya koymaktır. Ayrıca Yahudilerin ayrı bir millet olarak kabul edilmelerinin resmi belgelerden hareketle anlaşılmasını kolaylaştırmaktır. Sonuç olarak Hahambaşılık ayrı bir millet olarak salnamelerde gayrimüslimlere yer verilen ilk sayıdan son sayıya kadar hepsinde kaydedilmiştir. Bunun yanında Osmanlı devletinde hahambaşılığın konumu, hahambaşının kaymakam olarak kabul edilmesi gibi, salnamelere de yansımıştır. Osmanlı Yahudileri ayrı bir millet olarak kabul edilip "fetih öncesi yapının korunması" ilkesine göre idare edilmiştir. Fetihten önce Yahudiler, farklı cemaatlere ayrılmışlardı ve hepsinin bir baş hahamı vardı. İstanbul"un fethi sonrasında Bizans dönemindeki Romaniyot hahambaşının görevini sürdürmesine izin verilirken bütün Yahudiler üzerinde sorumlu addedilmiştir. Ancak 1492 ve devamında cemaatlerin fazlalaşmasıyla her cemaat kendi hahamının Osmanlıya karşı sorumlu başhaham olmasını istemiştir. Bu olmayınca, hiç olmaması yönündeki isteklerini bildirerek hahambaşılık fermanının verilmemesine yol açmışlardır. Bu durum, yine kendi istekleriyle 1835"de hahambaşılık yeniden tesis edilene kadar böyle devam etmiştir.
Elazığ-2013; Sayfa: XXXVIII + 545 1516 yılından sonra Şam ve Arap dünyası Osmanlıların egemenliği altına girmiş ve Şam, Ortadoğu'da Osmanlının en önemli eyâleti hâline gelmiştir. Şam, hacc kafilelerinin toplanma merkezi olduktan sonra hızla gelişme kaydetmiştir. Osmanlılar, dinî farizayı yerine getirmek maksadıyla hayata geçirdiği idarî, askerî ve iktisadî kararlar ve girişimler Şam'ın gelişmesine imkân sağlamıştır. XVIII. yüzyılın hemen başlarında Hacc Emîrliği Şam valilerine tevcih edilmiş, böylelikle valilerin imparatorluk seferlerine iştirâki sona ermiştir. Merkezî hükûmetin aldığı bu idarî karar, bölgede hem Osmanlı Devleti hem eyâlet halkı hem de Şam valileri için yeni bir dönemin başlangıcı olmuştur. Coğafyanın ve merkezî hükûmetin Şam'a bahşettiği olanaklar sadece şehrin şekillenmesine katkı sağlamakla kalmamış, aynı zamanda şehirde yaşayan idârî, askerî, iktisâdî, dinî ve toplumsal bütün gruplara güç kazandırmıştır. Gruplarca elde edilmiş olan bu güç ise eyâletteki gruplar arasında rekabetin kaynağını teşkil etmiştir. After 1516, the province of Damascus and the Arab world has entered under the domination of Ottomans and after this date Damascus has been the important province of Ottomans in the Middle East. Damascus had developed speedily, after being the concentration center of hajj coffle. The administrative, military and economic decisions and the attempts which the Ottomans put into practice on account of carrying out this religious obligation had provided the development of Damascus. Just in the beginnings of the 18th century, the Emâret of Hajj had been appropriated to the governors of Damascus, by this way the participation to the empire campaigns of Damascus governors had ended. This administrative decision of the central government was the beginning of a new period for both Ottoman State, the people of the province and the governors of Damascus. The possibilities that the geography and central government bestowed upon Damascus not