Κάντο όπως ο Αδόλφος (;) (original) (raw)

Κάντο όπως ο Αδόλφος (;)

2020, Εφημερίδα των Συντακτών 27-1-2020

Η επαίσχυντη εισαγγελική πρόταση στη δίκη της εγκληματικής οργάνωσης ΧΑ, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, ούτε μια εξαίρεση στον κανόνα. Η εξήγηση, επίσης, με αναγωγή σε ατομικά («προβληματικά») χαρακτηριστικά, δεν είναι αρκετή όταν μιλάς για κοινωνικά φαινόμενα και μέλη-δρώντες. Αντίθετα, αν τη συνδυάσουμε με άλλα κοινωνικά φαινόμενα που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια και στη χώρα μας, ίσως καταλήξουμε σε ένα ερώτημα βασανιστικό. Είναι γεγονός ότι στη μνημονιακή πολιτική περίοδο, το κυριότερο όργανο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας-η Βουλή-έχει περιοριστεί (σε ρόλο επικυρωτικό), ενώ πολιτική ασκεί με τις αποφάσεις της και η δικαιοσύνη (περικοπές, Σκουριές). Και αυτό ήρθε να επικυρώσει και η επερχόμενη εκλογή εν ενεργείας ανώτατης δικαστικού στη θέση της ΠτΔ. Είναι γεγονός ότι η ασκούμενη οικονομική πολιτική σκοπό έχει να συμπιέσει εργασιακό κόστος, δικαιώματα αλλά και κάθε άλλη ανταγωνιστική δύναμη που μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην υπέρμετρη αύξηση των κερδών συγκεκριμένων ολιγοπωλίων. Είναι γεγονός ότι τα κυρίαρχα κόμματα, λειτουργούν ως λέσχες μελών που απλώς αποδέχονται τις αποφάσεις των ολίγων «αρίστων» (αλήθεια πως συμμετείχαν οι οργανώσεις ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ στη λήψη απόφασης για το πρόσωπο της ΠτΔ;). Άλλωστε το πολιτικό σύστημα στηρίζεται στη μη συμμετοχή (στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές υπήρχαν περιφέρειες της χώρας, όπως στο Β. Αιγαίο, όπου το ποσοστό αποχής ξεπέρασε το 65%) και αυτό δεν ανησυχεί κανένα. Πως συνδυάζονται όμως όλα αυτά και κυρίως με τον τίτλο; Πριν κάμποσες δεκαετίες, ο Γερμανός κοινωνικός επιστήμονας (με ρόλο στις δίκες της Νυρεμβέργης) Franz Neumann, σε αντίθεση με θεωρήσεις-ισχυρές και σήμερα-κατέγραψε το Τρίτο Ράιχ ως ένα μη κράτος, ένα ανομικό καθεστώς συμφωνίας τεσσάρων ισότιμων παραγόντων. Των Ναζί, του Στρατού, των Γερμανών βιομηχάνων και της γραφειοκρατίας. Σε αυτή την περίπτωση η οπτική του Βέμπερ για το κράτος ως φυσικό μονοπώλιο της βίας, με αναφορά στο καθεστώς της Βαϊμάρης, γκρεμίστηκε ως ένας πύργος από τραπουλόχαρτα (όπως και το καθεστώς που πρωτοαναφέρθηκε). Κατά συνέπεια ένα καθεστώς που αντιμετωπίζει ως εγκλήματα, ανθρωπο-κατηγορίες και χώρους-περιοχές (πχ καταλήψεις) και όχι ατομικές πράξεις, εντάσσεται σε μια ενιαία στρατηγική. Ένα καθεστώς που χαρακτηρίζεται από μια γραφειοκρατία τυπολατρών, πρόθυμων για τα πάντα και ένα στρατό που γίνεται εταιρικά συμβόλαια οπλικών συστημάτων (και σε μερικές χώρες είναι και ο ίδιος ιδιωτικά ολιγοπώλια), εντάσσεται σε μια ενιαία στρατηγική. Ένα καθεστώς με ολίγους «άριστους» πολιτικούς (ή αντίστοιχους «ειδικούς»), με αδρανή εκλεγμένα όργανα και πολιτικά μέλη-φαν με καρδιά και μυαλό άχυρο, αν όχι απόντα, εντάσσεται σε μια ενιαία στρατηγική. Μήπως τελικά τα φαινόμενα εκφασισμού της κοινωνίας μας, δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας (που θέλουν να μας επιβάλλουν); Το καθεστωτικό θηρίο που περιέγραψε ο Neumann είναι καταδικασμένο να αυτοκαταστραφεί, αφού όμως καταστρέψει τους πάντες γύρω του. Μήπως-λέω μήπως, να ανησυχήσουμε (και να δράσουμε) γιατί μπορεί ο επόμενος Αδόλφος να είναι ήδη εδώ;