Ik kom in opstand, dus wij zijn (original) (raw)

In een opiniestuk pleit Patrick Loobuyck ervoor dat hij zonder schaamte wil vliegen in tijden van klimaatcrisis. Te vaak, aldus de auteur, verzakken ecologische discussies in moreel vingerwijzen en het aanpraten van een slecht geweten. Zo'n individueel gedrag kan nooit de oplossing zijn, want is te kleinschalig en ineffectief. Hij pleit er dus voor dat we allemaal collectief realiseren dat we individuen zijn. Volgens Loobuyck moeten we eerder inspelen op wat hij, in navolging van de filosoof John Rawls, de basisstructuren van onze maatschappij noemt. Niet stoppen met vliegen, maar een CO2-taks. We moeten naar een maatschappij waarin mensen, ondanks hun persoonlijke voorkeuren, toch het goede doen omdat de juiste incentives en structuren aanwezig zijn. Een louter individueel perspectief is inderdaad niet de oplossing. Loobuyck is in die boodschap noch nieuw noch alleen, en je vindt het in uitgewerkte varianten ook in het werk van diverse auteurs, gaande van Naomi Klein, Ludo De Witte tot Matthias Lievens en Anneleen Kenis. De klimaatcrisis speelt op wereldschaal en een keer minder douchen of eens de trein nemen in plaats van het vliegtuig lost het probleem niet op. We hebben veel sympathie voor dit punt, maar vrezen dat dit uitmondt in een te sterke tegenstelling tussen het individuele en het collectieve-iets wat in de analyse van Klein, De Witte, Lievens en Kenis niet het geval is. Daarom is het nuttig een aantal spanningen en problemen op tafel te leggen en een pleidooi te houden om, geïnspireerd door de klimaatcrisis, een filosofische analyse uit te werken van een concept dat hierbij vaak gebezigd, maar zelden onderzocht wordt, namelijk dat van activisme.