Historyczny krajobraz kulturowy subregionu zachodnich Sudetów. Uwagi o metodzie badań (original) (raw)
Related papers
Z badań nad budownictwem ludowym Kotliny Rabczańskiej
Prace Etnograficzne, 2017
Research on folk Architecture in the Rabka Valley Th e aim of the article is to briefl y describe the changes in the form of village buildings in the area of the Rabka Valley from the mid-nineteenth century to the mid-twentieth century (including layouts of villages, plans of farms and houses, constructions of foundations, walls, roofs, fl oors, ceilings, doors, windows, stoves and decorative elements) and to answer the question whether it is a common heritage of the inhabitants of this area.
Archeologia Polski, 1984
Przegląd Archeologiczny
this work discusses the results of archaeological and environmental research carried out on site no. 7 in Błądzikowo, bringing new data for a better recognition of the settlement and economy of the puck land in the early middle ages. excavations have unearthed the remains of a small wooden-earthen rampart and a dwelling building. archaeological materials (pottery fragments, a grain roasting vessel, a game's pawn) as well as organic finds (macroscopic plant remains, animal remains) were acquired. the research results indicate that this place probably served as a watchtower, or possibly a navigation point used from the second half of the 8th century to the beginning of the 9th. the population living there made use of crops (barley, millet, wheat), pursued animal husbandry (pigs, ruminants), as well as gathered (blackberries, hazelnuts), hunted (wild boar, red deer), fished (cyprinidae species), and caught marine mammals.
Iaie Pan Sygn P 244, 1999
W trakcie badań archeologicznych w latach 1991 i 1992 na stanowisku 15 w Łękawie, pow. Kazimierza Wielka, woj. świętokrzyskie odkryto 4 groby kultury ceramiki sznurowej (Tunia 1999). W trzech z nich, tzn. w grobie nr 1, nr 2 i nr 3 znaleziono pozostałości szkieletów ludzkich, będące przedmiotem niniejszego opracowania. Grób nr 4 ich nie zawierał. Był to najprawdopodobniej kenotaf. W grobie nr 1, na dnie owalnej jamy (gł. 30-35 cm) odkryto fragmenty kości ludzkich, wtórnie zniszczone mechanicznie i wykazujące ślady zwietrzenia. Z układu kości w obiekcie można wnioskować, że zmarły ułożony był na osi N-S, głową na N, na lewym boku, zapewne z podkurczonymi kończynami dolnymi. W materiale rozpoznano: (1) fragment prawej kości miednicznej z częścią górną panewki stawu biodrowego oraz podpanewkowym odcinkiem górnej gałęzi kości łonowej. Dół panewki wykazuje ślady zmian patologicznych powstałych na skutek procesów zwyrodnieniowych; (2) niewielki fragment głowy kości udowej; (3) fragment kości piętowej oraz drobne odpryski kości; (4) fragment trzonu kości długiej (udowej ?); (5) kilka drobnych odprysków kości długich oraz koronę M 1 lewej strony szczęki, bez śladów starcia; (6) okruchy kości; (7) fragment trzonu kości długiej; (8) dolną nasadę prawej kości udowej (wtórnie zniszczone powierzchnie boczne kłykci); (9) górną nasadę prawej kości piszczelowej z miernie wykształconą guzowatością piszczeli; (10) fragment trzonu kości strzałkowej; (11) górną część lewej kości piszczelowej z miernie wykształconą guzowatością piszczelową i słabo widoczną kresą mięśnia płaszczkowatego oraz drobne odpryski kości; (12) lewą rzepkę; (13) dolną nasadę lewej kości udowej; (14) głowę i trzon lewej (?) kości strzałkowej; (15) fragment trzonu kości długiej (promieniowej ?); (16) fragmenty trzo
Potencjał turystyki kulturowo-przyrodniczej w Polsce
Turystyka Kulturowa, 2016
Potencjał turystyki kulturowo-przyrodniczej w Polsce dr hab. Armin Mikos v. Rohrscheidt, prof. GSW Poznań /Gniezno Kwestia przedłożona do dyskusji dotyka turystyki kulturowo-przyrodniczej. Na wstępie, dla zakreślenia ram dyskusji, przytoczę definicję turystyki kulturowej, na której chciałbym oprzeć klasyfikację typowych celów wypraw, ich programów, produktów i ofert lokalnych oraz zachowań turystów: "Podróż kulturowo-przyrodnicza to taka forma turystyki, w której główny cel stanowią naturalne walory środowiska, a motywacją uczestników jest spotkanie z chronionym lub organizowanym przez człowieka dziedzictwem naturalnym albo powiększenie wiedzy o świecie otaczającym" [Mikos v. Rohrscheidt, Turystyka kulturowa. Fenomen, potencjał, perspektywy, Poznań, 2010, s. 155]. W pierwszym rzędzie o takim właśnie charakterze wyprawy (lub oferty) decyduje więc przeważająca lub przynajmniej silnie zaznaczona obecność w faktycznie realizowanym programie atrakcji i walorów naturalnych, jednak z udziałem czynnika ludzkiego, czy to jako dokonanego przekształcenia krajobrazu (np. w formie założenia winnic, parku, ogrodu czy systematycznej kolekcji roślin), zabiegu ochronnego (ustanowienia rezerwatu itd.) czy porządkującego (np. trasy dydaktycznej), albo w wypadku realizacji takiego programu, który ma na celu edukację przyrodniczą uczestników (w tym wypadku nie ma potrzeby ingerencji w same zasoby). Pytanie brzmi: Jaki jest potencjał tej formy aktywności turystycznej w naszym kraju? W jakim stopniu jest on aktualnie wykorzystywany w ofercie turystycznej? Które obszary w Polsce, krajobrazy lokalne albo poszczególne walory przyrodnicze są lub mogą stać się największymi magnesami turystyki kulturowo-przyrodniczej? Jakie są najważniejsze bariery w jej rozwoju? Wreszciejakie nowe lub już funkcjonujące i sprawdzone w naszym kraju lub poza jego granicami koncepcje, szczegółowe rozwiązania albo wprost produkty turystyczne można upowszechnić, skopiować czy wprowadzić przy niezbędnych dostosowaniach w celu zwiększenia skali i różnorodności turystyki kulturowo-przyrodniczej w Polsce, mając na uwadze także utrzymanie stanu zasobów naturalnych i integralności krajobrazów? Odpowiedzi: dr hab. Sylwia Kulczyk, UW, Warszawa W mojej odpowiedzi odniosę się po kolei do poszczególnych członów zadanego pytania. Jak ocenić potencjał tej formy aktywności turystycznej w naszym kraju? W jakim stopniu jest on aktualnie wykorzystywany w ofercie turystycznej? Połączenie aspektów przyrodniczych i kulturowych w turystyce wydaje się oczywiste i ma miejsce "od zawsze". Tak jest z perspektywy samych turystów, którzy rzadko kiedy mają ściśle sprecyzowane preferencje, najczęściej interesuje ich "wszystko". Natomiast z punktu widzenia zarządzania turystyka podzielona jest między szereg interesariuszy, z których część prezentuje optykę bardziej "kulturową", inni zaś "przyrodniczą". Zjawisko to
Budownictwo i Architektura
Sposób postrzegania miejskiej przestrzeni oraz zespół znaczeń, które ta przestrzeń przenosi, pozostaje różny w zależności od grupy odbiorców przekazu. Dla badania znaczeń oraz sposobu funkcjonowania miejskich przestrzeni na styku dwóch kultur zastosowano w niniejszym opracowaniu metodę bazującą na badaniach morfologii miasta oraz antropologii i analiz kultury. Studium przypadku podejmuje temat relacji pomiędzy strukturami urbanistycznymi zasiedlonymi w okresie przed drugą wojną światową przez społeczność żydowską, a aspektami życia codziennego właściwymi dla tej społeczności. Podczas gdy różnorodność stylów życia cechująca społeczność żydów polskich była w owym czasie znaczna, pewne cechy dają się klarownie wyodrębnić, szczególnie w odniesieniu do społeczności zachowującej tradycyjne formy życia społecznego. Cechy te wyraźnie przekładały się na formy struktur, gdzie omawiane grupy społeczne zamieszkiwały. Trzy główne obszary życia społecznego związane z trzema podstawowymi sferami ż...
Sprawozdania Archeologiczne, 1985
Badania wykopaliskowe, rozpoczęte w 1982 r. na osadzie kultury pucharów lejkowatych (dalej KPL) w Dobroniu na stan. 1, woj. sieradzkie, stanowią etap prac mających na celu określenie charakteru osadnictwa neolitycznego nad rzeką Grabią. Prowadzone na tym terenie badania powierzchniowe doprowadziły do ujawnienia wielu punktów osadnictwa neolitycznego, przy czym większość z nich związana jest z KPL 1 .Już wstępna analiza materiału wskazuje, że datowanie tych stanowisk mieści się w granicach rozwiniętej i schyłkowej fazy wióreckiej oraz wczesnego etapu fazy lubońskiej wg tradycyjnego podziału chronologiczno-terytorialnego grupy wschodniej KPL 2. Osada KPL w Dobroniu na stan. 1 odkryta została przez uczestników wycieczki z gimnazjum pabianickiego w 1927 r. Materiały wstępnie zostały zinterpretowane przez J. Dylika a obecnie znajdują się w Muzeum Archeologicznym w Poznaniu i Państwowym Muzeum Archeologicznym w Warszawie 3. Stanowisko położone jest na wydmie zalegającej w południowej części wyniesienia wapiennego pokrytego utworami lodowcowymi, o miąższości od 0,5 do 5-6 m (ryc. 1). Wydma ta stanowi odgałęzienie wału wydmowego biegnącego od wsi Markówka do Ldzania, gdzie łączy się z kompleksem wydm pierścieniowatych zalegających po obu stronach rzeki Grabi. Osada zlokalizowana jest na półwyspie otoczonym obecnie rozległymi terenami podmokłymi i bagienno-torfowymi, stanowiącymi zaplecze prawego dorzecza Grabi (ryc. 2). Uwzględniając obecną zabudowę, stanowisko leży w obrębie wsi Dobroń, na terenie cmentarza rzymskokatolickiego oraz w jego bezpośrednim sąsiedztwie. Na podstawie rozrzutu materiału, uwzględniając część zniszczoną przez cmentarz, powierzchnię stanowiska szacuje się na 5-6 ha, przy czym składa się ono z kilku oddalonych od siebie o kilkadziesiąt metrów części. 1 Badaniami powierzchniowymi objęto całe dorzecze Grabi. Większość prac wykonana została pod kierunkiem autora w ramach Archeologicznego Zdjęcia Polski.