Theodore the Studite, Dogmatic Epistle on the Holy Icons (Letter 380: To Naukratios) (original) (raw)
Related papers
A Theological approach to understanding the Byzantine icon of the Nativity of Jesus Christ
2017
The objective of this paper is to introduce readers to the perspective of a particular icon, namely the nativity of Jesus Christ, with the hope that a viewer's understanding will increase. Icons as devotional paintings of Christ or another holy figures, are typically finished on wood and used ritually in the Byzantine and other Eastern Churches as they represent a vista to a spiritual dimension. Icons serve important purposes and teach history, promote doctrine, guide morality and of course serve a critical role in theology. The initial part of the article is a general exposition followed by an intense analysis in Greek.
Ο όρος «Εκκλησία» κατά τον άγιο Νεκτάριο
2019
Στην εποχή της Οικουμενικής Κινήσεως, το ζητούμενο της ενότητας του πολύ-διηρημένου χριστιανικού κόσμου συσχετίζεται με το φιλόδοξο εγχείρημα της αναδόμησης της Εκκλησίας. Στο πλαίσιο αυτό, εκ μέρους των Ορθόδοξων θεολόγων που συμμετέχουν στην εν λόγω Κίνηση, συχνά διατυπώνεται η θεώρηση ότι δεν υπάρχει ακριβής ορισμός του όρου «Εκκλησία» και ότι ουδείς γνωρίζει που βρίσκονται οντολογικώς τα όρια της Εκκλησίας. Η σύγχρονη αυτή εκκλησιολογική θεώρηση βρίσκει σαφώς αντίθετο τον άγιο Νεκτάριο, Επίσκοπο Πενταπόλεως, αφού σύμφωνα με τον ίδιο ο όρος «Εκκλησία» δεν είναι κάτι που δεν ορίζεται ή δεν μπορεί να κατανοηθεί και να οριοθετηθεί, ούτε είναι κάτι αόρατο με φαντασιακές προεκτάσεις και εκτιμήσεις, που αναμένουν οι Χριστιανοί να οικοδομηθεί εις τρόπον ώστε να γίνει ορατό στο μέλλον. Ειδικότερα, κατά τον άγιο Νεκτάριο, η Εκκλησία είναι ορατό θείον θρησκευτικό σύστημα, το οποίο ιδρύθηκε από τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και εγκαινιάστηκε διά της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος κατά την η...
2021
Στήν Εἰσαγωγή της Διατριβής (σ. 10-21) ὑπογραμμίζεται ἡ ἀξία τῆς ἔρευνας τῆς Καινῆς Διαθήκης καί ἰδιαιτέρως τοῦ βιβλίου τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, καί τονίζεται ἡ συμβολή τῆς Ποιμαντικῆς στή φανέρωση τῶν θησαυρῶν τῆς πίστεως καί μάλιστα μέσα ἀπό τή βιβλική θεολογία. Ἐπισημαίνεται ἡ ἀξία τῆς ἐπιλογῆς τοῦ θέματος στήν προσέγγιση τῆς Ὀρθόδοξης Ποιμαντικῆς Μεθοδολογία καί καταδεικνύεται ἡ κομβικότητα τῶν διηγήσεων τῶν Πράξεων στήν ἀνάπτυξη τοῦ θέματος. Στό Α΄ ΜΕΡΟΣ τῆς διατριβῆς ἀναπτύσσεται τό θεωρητικό πλαίσιο τοῦ θέματος. Στό πρῶτο κεφάλαιο (σ.22-67) περιγράφεται ἡ Ποιμαντική ἀπό ἐπιστημονική ἄποψη, ὅπως αὐτή καταγράφεται μέσα ἀπό τούς ὁρισμούς τῶν θεολόγων (κληρικῶν καί λαϊκῶν), οἱ ὁποῖοι, μάλιστα, χωρίζονται, μέ ἐπιστημονικό κριτήριο τήν ἀνάπτυξη τῆς ποιμαντικῆς θεολογίας, σέ τρεῖς βασικές περιόδους: α) Στήν περίοδο τῆς Καινῆς Διαθήκης καί τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, β) στήν περίοδο ἀπό τήν Ἀπελευθέρωση τοῦ 1821 μέχρι τό τέλος τῆς νεότερης ἱστορίας τῆς Ἑλλάδας καί γ) στήν περίοδο πού καλύπτει τά χρόνια ἀπό τό 1951 μέχρι σήμερα. Στό δεύτερο κεφάλαιο (σ.68-94) δίδονται εἰσαγωγικῶς τά κεντρικά χαρακτηριστικά τοῦ ὑπό ἐξέταση Βιβλίου τῶν Πράξεων, ὥστε νά γίνει ἐφικτή ἡ ἀνάλυσή του καί ἡ παρουσίασή του ὑπό τήν ἀπαραίτητη ποιμαντική σκοπιά. Βάσει τῶν ἐρωτημάτων: ποιός, ποιόν, ποῦ, πῶς, πότε, γιατί, πρός τί, σέ τί καί πρός τί, καί τῶν ἐννοιολογικῶν πλαισίων, πού αὐτά περιχαρακώνουν, παρέχονται τά ἀπαιτούμενα καινοδιαθηκικά εἰσαγωγικά στοιχεῖα τῶν Πράξεων. Στό τρίτο κεφάλαιο (σ.95-117) προτείνονται καί ἀναλύονται λεπτομερῶς οἱ ἀρχές καί ἡ μέ¬θοδος τῆς ἔρευνας, καθώς καί ἡ φιλοσοφία τῆς μεθόδου πού ἐπιλέχθηκε γιά τήν ἀρτιότερη παρουσίαση τῆς δομῆς καί τῶν δεδομένων τῆς ἐργασίας. Παρατίθενται, λοιπόν, οἱ ἐπιστημονικές μέθοδοι πού ἀξιοποιήθηκαν: ἡ ἀνάλυση τοῦ περιεχομένου καί ἡ ἱστορική μέθοδος. Στό Β΄ ΜΕΡΟΣ τῆς διατριβῆς παρατίθενται καί ἀναπτύσσονται τά εὑρήματα τῆς ἔρευνας τοῦ θέματος καί ἡ κατά περίπτωση ἀνάλυση καί ἑρμηνεία τους. Στό τέταρτο κεφάλαιο (σ.118-253) παρατίθενται καί ἀναλύονται ποιμαντικά ὅλα τά σχετικά δεδομένα καί στοιχεῖα, πού προκύπτουν μέσα ἀπό τήν ἀναλυτική ἐπεξεργασία τῶν χωρίων τῶν Πράξεων. Ἔτσι, μέσα στίς ἑπόμενες ὀκτώ ἑνότητες τοῦ κεφαλαίου παρουσιάζονται ἀναλυτικά οἱ ἀπαντήσεις τῶν Πράξεων στά ἰσάριθμα ὀκτώ βασικά μεθοδολογικά ἐρωτήματα τῆς ἔρευνας. Τό ὑλικό πού συγκεντρώθηκε εἶναι πλούσιο καί ἐκτεταμένο. Στό πέμπτο κεφάλαιο (σ.254-289), τέλος, ἀναλύονται τά Ποιμαντικά Προβλήματα, πού προβάλλονται μέσα ἀπό τίς διηγήσεις τῶν Πράξεων. Τά προβλήματα αὐτά, σέ συνάρτηση μέ τίς λύσεις πού κατά περίπτωση δόθηκαν, συναποτελοῦν, μία ἐξαιρετικά σημαντική ἑνότητα γιά τήν ἀναζήτηση ποιμαντικῶν ἀρχῶν καί τρόπων (τακτικῶν). Τά ποιμαντικά προβλήματα ὑποδιαιροῦνται, μάλιστα, καί ταξινομοῦνται ἀπό τόν ὑποψήφιο, σέ τρεῖς βασικές ὁμάδες. Σέ αὐτά πού παρουσιάστηκαν: α) κατά τήν ἄσκηση τῆς Ποιμαντικῆς (θετική ποιμαντική), β) ἀπό τή μή δυνατότητα ἄσκησης Ποιμαντικῆς (οὐδέτερη ποιμαντική) καί γ) ἀπό τήν ἄσκηση τῆς Ἄντιποιμαντικῆς (ἀρνητική ποιμαντική). Ἡ ἔρευνα καταλήγει στά Συμπεράσματα (σ.290-313), στά ὁποῖα δίδεται σαφής ἀπάντηση στή σκοποθεσία τῆς ἐργασίας, ὅπως διατυπώνεται στήν Εἰσαγωγή. Ἀκολουθεῖ ἡ Βιβλιογραφία ξένων καί ἑλλήνων συγγραφέων (σ. 314 - 331).
Greek Elements in Buddhist Jatakas (ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΕ ΒΟΥΔΙΣΤΙΚΕΣ JATAKA)
2022
Ο Merlin Peris, ομότιμος καθηγητής Κλασικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Peradeniya, έχει συγκεντρώσει ενδιαφέρουσες πληροφορίες σχετικά με τους παραλληλισμούς και τις ομοιότητες μεταξύ Ελληνικών μύθων αφ' ενός και θεμάτων του Βουδιστικού βιβλίου pansiya panas jataka, αφ' ετέρου.[1] Τέτοια μυθολογικά 'στερεότυπα' εμφανίζονται οικεία στους λαούς στην Ανατολή αλλά και στην Δύση, καθένας δε από αυτούς φαίνεται να πιστεύει ότι οι θεμελιώδεις ρίζες των μυθικών πλοκών ανήκουν στους ίδιους από την αρχή του μύθου. Αυτά τα συγκρίσιμα θεματίδια αποδεικνύονται περισσότερα από ό,τι είχε αναγνωρισθεί πριν από αυτήν την έρευνα του Merlin Peris.
The descriptions (ekphraseis) in the hagiological texts of the palaiologan period
2015
The hagiological texts of the late byzantine period, written by literate writers in a climate of intellectual development and deep religiousness, abound in laudatory descriptions (ekphraseis). Most of them concern the birthplace of the saint to whom the texts are dedicated, despite the frequent initial reserve on the writers’ part about the advisability of the observance of the laws of rhetoric. According to an old rhetorical rule, a person should first be praised because of his birthplace. In the current of the hagiological account, the writers incorporate laudatory descriptions of various cities, mainly Constantinople and Thessaloniki. The elements stressed all derive from centenary rhetorical theory and tradition, with an emphasis on certain elements expressing the new climate of the time: the eternal and universal Constantinople, the inhabitants’ praise because of their occupations and virtues - with an emphasis on the orthodox faith of course. Another example is the frequent tr...
Mimeticism, Performance and Re-performance in Callimachus’ Hymn to Apollo and Inscribed Paians
Hellenistica Groningana 23: Drama and Performance in Hellenistic Poetry, edd. A. Harder et al., 2018
This paper examines the links between inscribed hymns, especially inscribed paians, and Callimachus’ Hymn to Apollo, building on recent studies which identify inscribed cult hymns as an important influence on Callimachus’ hymns (Vamvouri Ruffy 2004; Petrovic 2011). It argues that the replication of performance found in the mimetic opening of the Hymn to Apollo uses strategies similar to those employed by the authors of contemporary inscribed paians. Inscribed paians, like Callimachus’ mimetic hymns, take steps to recreate a performance context that is lost when the paian is transferred away from the medium of performance. Thus, inscribed paians include an address inviting choirs of boys to sing (e.g. the Erythrae paian or those by Isyllos and Makedonikos) and are commonly accompanied by a paratext which attempts to give the reader in the sanctuary a sense of the context under which the poem was performed (e.g. Isyllos, Philodamos). In the same way, Callimachus’ mimetic opening to the Hymn to Apollo attempts to give the audience a sense of the conditions under which the hymn might be performed. Yet, without the accompanying context of a sanctuary for his hymn to be placed in, Callimachus expands the mimetic technique used by the authors of cult paians, creating a mimetic opening which points firmly to the hymn’s performance context (whether real or imagined) in the Cyrenaean Carneia. However, by virtue of its extended mimetic opening, the hymn can be read or performed in any location and is not bounded temporally or spatially. The extended mimetic opening takes the place of the inscription’s surroundings; the god’s temple and sacred flora are inside not outside the hymn.