Ornamental Fish (original) (raw)
Larwikultura reofilnych ryb karpiowatych [Larviculture of reophilic cyprinid fishes]
Book chapters: Introduction. Environment of reophilic cyprinid fishes. Transformations of reophilic cyprinid fish environment. Restitution of reophilic cyprinid fish environment. The role of conservational aquaculture. Larviculture of reophilic cyprinid fishes: Zarthe (Vimba vimba), Asp (Aspius aspius), Barbel (Barbus barbus), Nase (Chondrostoma nasus), Ide (Leuciscus idus), Chub (Leuciscus cephalus), Dace (Leuciscus leuciscus). Economic aspects of reophilic cyprinid fish larviculture. Book in Polish, 464 pp.
2010
The study presents results of investigations on relations between associations of carpological remains of aquatic plants preserved in the roof layer (2 cm) of deposits and the contemporary vegetation of small shallow reservoir. Carried out analy-ses of 40 samples of capacity of about 100 cm3 proved that associations of macrofossils generally well reflect the species com-position of parent phytocenoses. In deposits 60% of presently occurring species were represented. It was also stated that among many factors influencing the distribution of diaspores of aquatic plants in the environment investigated both distribution of patches of emerged vegetation and shape of its bowl are of crucial importance
Zastosowanie światła w kontroli wzrostu i rozwoju roślin ozdobnych
2012
Chemiczne regulatory wzrostu są nadal powszechnie stosowane w produkcji ogrodniczej. Jednak rosnące zanieczyszczenie środowiska i troska o jego stan, a także względy ekonomiczne, powodują konieczność poszukiwania nowych, ekologicznych sposobów uzyskiwania pożądanego pokroju roślin. W praktyce zastosowanie znalazło już modyfikowanie wzrostu poprzez oddziaływanie odpowiednią temperaturą lub stosowanie bodźców mechanicznych wywołujących stres prowadzący do zahamowania wzrostu, bez negatywnego wpływu na jakość roślin. W wielu badaniach wykazano, iż światło o określonej jakości może wpływać na wzrost i morfogenezę wielu gatunków roślin. W produkcji ogrodniczej zastosowanie znalazły fotoselektywne folie, jednak ze względu na stosunkowo krótką trwałość oraz mniejszą przepuszczalność światła słonecznego bardziej przydatne, z praktycznego punktu widzenia, mogą okazać się źródła światła o określonym składzie spektralnym. Dotyczy to zwłaszcza coraz popularniejszych diod.
Ocena kondycji ekonomiczno-finansowej przedsiębiorstwa produkującego i sprzedającego rośliny ozdobne
Roczniki Naukowe Ekonomii Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich
The aim of the study was to assess the financial and economic situation of the company specialized in producing and selling ornamental plants in 2010-2016. The structure of assets, liabilities and the following indicators: debt, profitability, current liquidity (CR), quick liquidity (QR) were analyzed. The analysis based on the financial statements data did not reveal any significant or alarming threats. The values of selected indicators mostly did not deviate from the norm considerably. In the last three years the company achieved a satisfactory level of ROA, i.e. higher than the level of inflation and ROE, which value did not fall below 10%.
Skąposzczety (Oligochaeta) Pienin. I. Wazonkowce (Enchytraeidae)
Fragmenta Faunistica, 1979
K r z y s z t o f K a s p r z a k Skąposzczety (Oligochaeta) Pienin. I. Wazonkowce (E nchytraeidae) [Z 23 ry su n k am i i 8 ta b ela m i w tekście] W STĘP W azonkow ce (Enchytraeidae) należą w Polsce do zw ierząt b ard zo słabo pozn an y ch. D otychczasow e b ad a n ia , głów nie faunistyczne, prow adzone b y ły ty lk o w niew ielu reg io n ach naszego k ra ju. Szczególnie słaba je st znajom ość fau n y w azonkow ców obszarów g ó r skich. D o ty czy to ta k że P ienin, gdzie nie prow adzono d o tą d żad n y ch b a d a ń n ad w azonkow cam i. Z te re n u tego m am y dotychczas ty lk o fragm en tary czn e dane (Szczęsny 1979) o w y stęp o w aniu 9 gatunków [Propappus volki Mic h ., Gernosvitoviella carpatica, G. im m ota (K n o l .), H enlea perpusilla, Fridericia callosa (E is.), Lum bricillus rivalis (Le y .), M arionina argentea, M. riparia, M. spicula (L ettck.)] w D u n ajc u oraz p o jed y n czą w zm iankę (K a sp r z a k 1973a) o w ystępow aniu jednego g a tu n k u (Enchytraeus m inutus) w m adach in icjaln y ch. Z asadniczym celem te j p rac y było p o znanie sk ład u gatunkow ego oraz wytetępow ania w azonkow ców w różnych środow iskach P ienin. Stanowiska i środowiska T eren b a d a ń obejm ow ał pasm o P ien in położone wyłącznie w granicach P olski. M ateriał będący podstaw ą opracow ania zebrany został w la ta c h 1972-1974 n a 94 stanow iskach, k tó ry ch rozm ieszczenie p rzed staw iają m apy (rys. 1-3). Szczególną uw agę zwrócono n a obszar P ienin W łaściw ych, zwłaszcza n a tere n y o b jęte P ienińskim P ark iem N arodow ym , gdzie usy tu o w an a jest najw iększa liczb a stanow isk (51). W M ałych P ieninach oraz w Pieninach Spiskich liczba z b a d an y c h stanow isk jest znacznie m niejsza. http://rcin.org.pl 8 K. Kasprzak 2 Oligochaeta. I 8. D olina Głębokiego P otoku, w ysokość 520-525 m, nieporośnięte aluw ia żw irow ate z d o d atk iem części ilastych przy brzegu potoku. G leba ty p u m ad y inicjalnej, zw arta, m ocno p o d sią k n ię ta w odą. Stanow isko je st zalew ane p rzy w yższym sta n ie w ody w potoku. 9. D olina Głębokiego P oto k u , zbocze w schodnie, w ysokość 550 m, gleba b ru n a tn a o p o staci g liniastej, w zespole buczyny karpackiej (Fagetum carpaticum typicum) z przew agą jo d ły i niew ielkim dodatkiem św ierka; w arstw a ściółki g ru b a, ru n a b rak. 10. Źródło (lim nokren) lewobrzeżnego dopływ u Głębokiego P o to k u , w ysokość 550 m, g nijące ro śliny w źródle. 11. D olina D u n ajc a koło Srom ow iec W yżnich, w ysokość 480 m, pastw isko o glebie p iaszczy stej. 12. Cisowiec, zbocze południow e, w ysokość 580 m, pole upraw ne. 13. Cisowiec, zbocze w schodnie, w ysokość 630 m, gleba b ru n a tn a o p o staci gliniastej, w lesie św ierkow ym ; w arstw a ściółki słabo rozw inięta, ru n a b rak. 14. P o to k bez nazw y w ypływ ający z południow o-w schodnich zboczy Cisowca, w y sokość około 625-630 m , rum osz w nurcie. 15. Zam czysko, zbocze południow o-zachodnie, w ysokość 580 m, pastw isko o bardzo zw a rtej g liniastej glebie. 16. G rzbiet S am orody, w ysokość 700 m, gleba ty p u ręd zin y butw inow ej, w lesie św ierkow ym ; w arstw a ściółki g ruba, ru n a brak. 17. Groń, zbocze południow o-zachodnie, w ysokość 700 m, gleba b ru n a tn a o p o staci g lin iastej, n a łące pienińskiej. 18. M acelak, w ysokość około 800 m, gleba b ru n a tn a , w lesie św ierkow ym z g ru b ą w arstw ą ściółki, r u n a brak. 19. B iały P o to k w górnym biegu, w ysokość 580 m, rum osz w nurcie. 20. Okolice źródeł p o to k u P od W ysoki D ział, w ysokość 680 m, gleba b ru n a tn a , w ze spole b u czy ny k arpackiej z przew agą jo d ły ; g ru b a w arstw a ściółki, ru n a b rak. 21. Źródło (lim nokren) p o to k u P o d W ysoki D ział, w ysokość około 680 m, obrosty m chów. 22. Okolice polany Forędów ka, w ysokość około 800 m, gleba b ru n a tn a , w lesie jo d ło w ym (buczyna k a rp a c k a); g ru b a w arstw a ściółki, ru n a b rak. 23. W ąwóz Szopczański (Sobczański), w ysokość około 480 m, rozległe aluw ia żw iro w ate w dolinie P o to k u Szopczańskiego porośnięte przez pojedyncze k ęp y w rześni (M yricaria germanica). G leba zwięzła, ty p u m ady inicjalnej o p o staci k am ien istej z dod atk iem żw iru i części ilastych. P rz y w ysokim sta n ie w ody w p o to k u stanow isko je st zalewane. 24. Rów ień Srom ow ska koło Srom ow iec Niżnicli, w ysokość 450 m, pastw isko o glebie p iaszczy stej. x 25. Masyw T rzech K oron, zbocze południow e (tzw. Podłaźce), w ysokość 520 m, p a s t wisko o glebie ty p u rędziny, m uraw a k ró tk a , na obrzeżu pojedynczo w y stę p u ją kępy J u n iperus com m unis. 26. Facim iech, zbocze południow o-zachodnie (tzw. O stra Skała), w ysokość 460 m, gleba ty p u rędziny inicjalnej, w zespole m uraw y nask aln ej (Dendranthemo-Seslerietum) z d o m in u jącym i Saxifraga aizoon i E uphorbia cyparissias. 27. Masyw Trzech K oron, zbocze południow o-w schodnie, obrzeże polany W yżni-Łazek,. w ysokość około 965 m, gleba b ru n a tn a o postaci g liniasto-k am ien istej, z g ru b ą w arstw ą ściółki, w buczynie karpackiej z przew agą buka. 28. Masyw Trzech K oron, zbocze północno-w schodnie, obrzeże p o lan y L igarki, w y sokość około 740 m, gleba b ru n a tn a glin iasta, z bardzo g ru b ą w arstw ą ściółki, w zespole b u czy n y k arpackiej. 29. Masyw Trzech K oron, p olana pod szczytem na zboczach północnych, w ysokość 970 m , gleba b ru n a tn a w yługow ana, na łące ziołoroślow ej. 30. D olina praw obrzeżnego dopływ u Pienińskiego P o to k u w ypływ ającego z północno-zachodnich zboczy O strego W ierchu, w ysokość około 735-740 m, gleba b ru n a tn a o p o sta ci http://rcin.org.pl 10 K. Kasprzak 4 g lin iastej, z bardzo g ru b ą w arstw ą ściółki, w zespole b u czy n y k arp ack iej o dużej przew adze b u k a. 31. Masyw Trzech K oron, zbocze północne, w ysokość około 740 m, g leba b ru n a tn a g lin iasta, z g ru b ą w arstw ą ściółki, w zespole buczyny k arp ack iej o przew adze b u k a. 32. P ołudniow e zbocze doliny Pienińskiego P o to k u pod B iały m i S kałam i, w ysokość 620 m, gleba ty p u ręd zin y b ru n a tn e j z d u żą ilością rum o szu w apiennego, w zespole ciepło lubnej buczyny (Carici-Fagetum cephal anther eto sum) z g ru b ą w arstw ą ściółki. 33. Ł on n y P o to k w dolnym biegu, w ysokość 470 m, rum osz z d e try tu se m w nurcie. 34. Zbocze zachodnie pow yżej doliny Łonnego P o to k u (Ł upiska), w ysokość około 500 m, gleba b ru n a tn a gliniasto-kam ienista, w lesie jodłow ym (zespół b u czy n y karp ack iej) z niew ielką dom ieszką św ierka; w arstw a ściółki gruba, ru n a b rak. 35. Pole Małe Z alanie (Załonie) w K rościenku, w ysokość 440 m, pole u p raw ne. 36. D olina p o to k u K rośnica w K rościenku, w ysokość około 425 m, g leb a w zespole olszyny karp ack iej. D rzew ostan złożony je st głównie z olszy szarej. W w arstw ie krzewów p rzew aża Sam bucus nigra oraz Cornus sanguinea. S poty k a się ta k że nieduże św ierki. W runie dom in u je TJrtica dioica. G leba ty p u m ad y inicjalnej o p o sta ci p iaszczysto-gliniastej, mało zw a rta, p rz y k ry ta w w ielu m iejscach w arstw ą w ilgotnej ściółki. 37. P o to k K rośnica w K rościenku, w ysokość 425 m, rum osz z d e try tu se m w nurcie. 38. P o to k K rośnica w K rościenku, w ysokość 425 m, żw iro w ato-k am ien iste osady aluw ialne p rzy brzegu po to k u. 39. P o to k bez nazw y w y p ły w ający z grzbietu T opo rzy sk a (Toporzyskow o), dolny bieg w K rościenku, w ysokość 430 m, rum osz w nurcie. 40. D olina D u n ajca koło K rościenka, w ysokość 420 m, lew y brzeg rzeki, gleba ty p u m ad y inicjalnej porośnięta przez zarośla w ierzb: S a lix purpurea i S. incana. G leba o p o staci piaszczystej n a podłożu k am ien isty m (otoczaki), ściółka w y stęp u je okresow o. P rzy w yso kim sta n ie w ody w D u n ajc u stanow isko je st zalewane. 41. D oliny n ad G ródkiem , zbocza północno-w schodnie, w ysokość 580 m, gleba b r u n a tn a w yługow ana, n a łące pienińskiej. 42. O ciem ny P o to k , w ysokość 430 m, dno kam ienisto-gliniaste. 43. P o la n a p rzy dolnym biegu Ociemnego P o to k u w K rościenku, w ysokość 430 m, gleba torfiasto-glejow a, w eutroficznej m łace turzycow ej (Valeriano-Caricetum flavae). 44. O ciem ny W ierch, p a r tia szczytow a, w ysokość około 740 m, gleba b r u n a tn a o p o sta c i g liniasto-kam ienistej, w buczynie karp ack iej, g ru b a w arstw a ściółki, ru n o bardzo słabo rozw inięte. 45. O ciem ny W ierch, zbocze północno-w schodnie, w ysokość 500 m, g leba b ru n a tn a o p o staci gliniastej, w buczynie karp ack iej z przew agą b u k a, g ru b a w arstw a ściółki, ru n a b rak. 46. C zertezik, zbocze północno-w schodnie, w ysokość około 760 m, g leba b ru n a tn a 0 p o staci gliniastej, w buczynie karpackiej z d użą przew agą b u k a, g ru b a w a rstw a ściółki. 47. Czertez (Czerteż), zbocze południow o-zachodnie, w ysokość 773 m, g leba ty p u ręd zin y inicjalnej, w zespole m u raw y naskalnej z przew ażającą Saxifraga aizoon. 48. Przełęcz Sosnów, zbocze południow o-zachodnie, w ysokość około 645 m, gleba b ru n a tn a o postaci gliniastej z g ru b ą w arstw ą ściółki, w buczynie k a r p a c k ie j; ru n o z p rz e w ag ą A sarum europaeum. 49. Sokolica, zbocze północno-w schodnie w p a rtii szczytow ej, w ysokość 735 m, gleba b ru n a tn a o p o staci g lin iasto-kam ienistej z g ru b ą w arstw ą ściółki, w zespole b u cz y n y k a r packiej. 50. Sokolica, zbocze południow o-zachodnie w p a rtii szczytow ej, w ysokość 745 m, gleba ty p u rędziny inicjalnej, wr zespole m uraw y naskalnej z p rzew agą Saxifraga aizoon 1 A rtem isia absinthium. 51. D olina D u n ajca n a odcinku m iędzy ujściem p o to k u G rajcarek a ścian ą Zawiesy, w ysokość 425 m, lewy brzeg rzeki (tzwr. K ras), m ada in icjaln a o p o sta ci gliniasto-piaszczy
Zgrupowania małżów z rodzaju Pisidium sensu lato (Bivalvia) w różnych typach zbiorników wodnych
Fragmenta Faunistica, 1974
Krzysztof K a s p r z a k Z gru p o w an ia m ałżów z ro d z aju P isidium sensu lato (Iiira lria) w różnych typach zbiorników wodnych [Z 3 rysunkam i i 2 tabelam i w tekście] P od czas gdy ślim aki są w naszym kraju stosunkow o dobrze zbadane, drobnym małżom z rodzaju P isid iu m sensu lato pośw ięca się mało uw agi. Są one najm niej poznanym i m ięcza kam i zam ieszkującym i nasze w ody. Małe zainteresow anie zoologów tym rodzajom m ałżów w ynik a stąd , że jego gatunki są d osyć trudno do oznaczania, a często uchodzą uwagi z p o w o du niew ielkich rozmiarów. D otych czasow e prace faunistyczno d otyczące terenów Polski zawierają na ogół jed yn ie w zm ianki o niektórych najbardziej pospolitych gatunkach. N ajwięcej danych d otyczących b iologii i autekologii tych m ałżów dostarczają prace B e r g e r a (1958, 1959, 1960, 1961, 1962) i P ie c h o c k i e g o (1969, 1972a, b) oraz J a c k ie w ic z (1962). Celem mojej pracy je st przedstaw ienie ogólnej charakterystyki składu fauny groszkówek w zależności od zam ieszkiw anego przez nie środow iska oraz w ydzielenie grup gatunków , zgrupow ań w rozum ieniu P e t r u s e w i c z a (1936), w spółw ystępujących w określonych środo w iskach. D oc. Drowi Leszkow i B e r g e r o w i serdecznie dziękuję za udostępnienie mi jego m ateriałów , spraw dzenie oznaczeń niektórych gatunków oraz liczne konsultacje. M etodyka analizy m ateriału Podstawą tej pracy są materiały groszkówek znajdujące się w zbiorach Instytutu Zoologii PAX Oddział w Poznaniu, pochodzące głównie z Xiziny Wielkopolsko-Kujawskiej oraz Pojezierza Mazurskiego, a zebrane przez L. B k rg e r a. Uwzględniono tu także zbierane przy okazji innych badań, głównie n a obszarze Ziemi Lubuskiej, materiały własne oraz materiały nadesłane przez d r A. S t a ń c z y k o w s k ą z Instytutu Ekologii PAX w Warszawie, zebrane na t e r e n i e łachy wiślanej Konfederatka. Ogółem w pracy uwzględniono około
Układy wodne w założeniach ogrodowych epoki renesansu
2014
WATER SYSTEMS IN THE ASSUMPTIONS OF RENAISSANCE GARDENS Streszczenie. Renesans w Europie przypadał na XV i XVI wiek, a w rozwoju kompozycji ogrodowych przodowały Włochy, Francja, Anglia i Niemcy. Początkowo w kompozycjach układów wodnych można wyróżnić trzy rozwiązania: baseny, kaskady lub fontanny z przelewającą się wodą. Od 1600 roku w układach wodnych uwidoczniła się preferencja do stosowania wysokiego słupa wody, co wymagało specjalnych urządzeń ciśnieniowych. Z fontann tworzono piramidalne kompozycje, podobne do drzew-"drzewa życia". W renesansie woda musiała być w nieustannym ruchu. Fontanny miały trzon, na którym zawieszano zbiorniki, przez które przelewała się woda. Fontanny były trzyczęściowe i ewoluowały architektonicznie w kierunku smukłych form, z wysokim trzonem i zdobieniami z rzeźb. Głównym tematem oprawy rzeźbiarskiej wodotrysków był człowiek, motywy antyczne, np. antyczni filozofowie oraz antyczne bóstwa wody, mórz i oceanów-trytony i nimfy. Obecnością fontann podkreślano dekoracyjność i ważność kompozycyjną poszczególnych miejsc w ogrodzie. W XVI wieku pojawiła się moda na sztuki wodnenieświadome nadepnięcie czy dotknięcie ręką powodowało niespodziewany wytrysk wody, skrapiającej gości. Stosowano również schody wodne-stopnie pozwalające przejść do niższej części ogrodu z wykorzystaniem wody w kamiennej rynnie. Polska sztuka ogrodowa okresu renesansu charakteryzowała się dominującą rolą czynnika użytkowego wody nad formą estetyczną. Charakterystyczną cechą polskich ogrodów był mały udział elementów dekoracyjnych. Sztuka ogrodowa rozwijała się głównie przy klasztorach i zamkach. W Oliwie znajdował się wodotrysk w kształcie drzewa oliwnego wyrzucającego z liści i owoców strumienie wody do marmurowego zbiornika. Badania do przedstawionej pracy wykonano na podstawie kwerendy materiałów archiwalnych, tj. ikonografii i dawnych planów, oraz wizji terenowej wybranych dawnych zespołów architektury rezydencjonalnej.