A Russian Mission to the German (East Frankish) State in 839 (in Polish; English Summary) (original) (raw)
Related papers
Studia ŹródŁoznawcze, 2007
Tak zwany "Latopis Połocki" w przekazie Wasilja Tatiščeva Rola Drohiczyna w kontaktach polsko-ruskich drugiej połowy XII wieku 1 Skąpe informacje dotyczące pogranicza polsko-ruskiego w XII wieku znajdują się w Kronice Polaków Wincentego Kadłubka oraz w Latopisie Hipackim. Braki źródłowe próbuje się uzupełnić przy pomocy Historii Rosyjskiej Wasilja Tatiščeva, zakładając, że zawiera ona również zaginione przekazy. Tatiščev (1686-1750), był absolwe urzędnikiem carskim interesował się dziejami ojczyzny, przy okazji opracowywania w 1719 r. na polecenie Piotra Wielkiego, utworu o geografii Rosji. Uznał, że poznanie historii kraju ułatwiłoby mu przygotowanie tej pracy. W latach dwudziestych XVIII wieku rozpoczął zbieranie źródeł do swojego dzieła. Zadanie nie było proste, ponieważ wówczas latopisy nie były wydane, a krytyczna wersja dziejów Rosji jeszcze nie powstała. Materiały do swojej pracy czerpał z Biblioteki Akademii Nauk oraz ze zbiorów znajdujących się w Kazaniu, Astrachaniu, Sybirsku, z których miał okazję korzystać pełniąc funkcje urzędowe, a także z kolekcji prywatnych Artemija Wołyńskiego, Teofana Prokopowicza, Dymitra Golicyna i innych 2. W swojej Historii Rosyjskiej wykorzystał Ruską Prawdę, Powieść Doroczną, Latopis Radziwiłłowski, w kopii z czasów Piotra I oraz wiele innych źródeł, które i dzisiaj znane są badaczom 3. Tatiščev przygotowując swoje dzieło "stał w rozkroku" pomiędzy wówczas nowoczesną europejską historiografią krytyczną a tradycją średniowiecznego rocznikarstwa ruskiego. O ile odrzucał wiadomości legendarne, podążając za duchem zachodnioeuropejskiej idei krytycyzmu, o tyle tworząc układ chronologiczny pracy oraz kompilując dostępne źródła, nawiązywał do tradycji latopisarskiej 4. Równocześnie studiując dostępne przekazy uzupełniał je informacjami prawdopodobnymi, tuszują przy tym fakt, że podany opis nie pochodzi ze źródła, lecz stanowi prawdopodobny wynik własnej analizy zdarzeń. Ukończona w 1749 r. praca cieszyła się znacznym uznaniem takich osobistości jak Michał Łomonosow, Iwan Bołtin i wielu innych 5. Trak-1 Niniejszy artykuł jest fragmentem pracy magisterskiej, która powstawała na seminariach Panów Profesorów Andrzeja Poppe i Sławomira Gawlasa w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Za uwagi dziękuję Panu Doktorowi Kazimierzowi Pacuskiemu. Za pouczającą dyskusję chciałbym podziękować także Panu Profesorowi Aleksejowi Tołočko,
Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej. T. 41 (2006), Życie naukowe
Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej, 2006
Spotkanie rozpoczął Stanisław Bylina, dyrektor Instytutu Historii PAN, który witając zebra nych gości, nie tylko przypomniał o jubileuszu "Studiów z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-W schodniej", ale także o mijającej osiemdziesiątej rocznicy urodzin prof. Piotra Łossowskiego, redaktora pisma od przeszło osiemnastu lat. Następnie zabrał głos prof. Tadeusz Kisielewski, zwracając uwagę, że "Studia..." są w Polsce czasopismem naukowym szczególnym i jedynym tego rodzaju. Po pierwsze dlatego, że jako jedy ne podejmują tak szeroko problematykę historyczną poszczególnych krajów i regionów Europy Środkowo-Wschodniej i Rosji w różnych okresach historycznych, głównie na przestrzeni XX w., ale również sięgają czasami do wieku XIX w. Omawiają problematykę stosunków między tymi krajami, a także stosunków tych krajów z innymi państwami leżącymi poza omawianym obsza rem. Przeglądając 40 tomów "Studiów.. nie sposób nie zauważyć wielkiego bogactwa informa cji i zagadnień, obejmujących obszar od Bałkanów i Turcji po kraje bałtyckie i Skandynawię, od Rosji i Zakaukazia po Włochy, Wielką Brytanię i inne kraje zachodnioeuropejskie. W okresie PRL, mimo ograniczeń ideologicznych, politycznych oraz cenzuralnych, pismo podejmowało ważne z punktu widzenia naukowego tematy i dbało o wysoki ich poziom opracowania. Wraz ze zm iana mi w Polsce po 1989 r. redakcja w pełni wykorzystała nowe możliwości, poszerzając pola swoich zainteresowań o zagadnienia, które wcześniej nie były dopuszczane ze względów politycznych. W sumie materiały zawarte w piśmie stanowią bardzo istotny wkład do historiografii polskiej i już zasługują na odrębną analizę historiograficzną. Po drugie-nadzwyczajność "Studiów ..." wyni ka z faktu utrzymania przez nie ciągłości i regularności ukazywania się od 40 lat. Ciągłości, która nie ogranicza się wyłącznie do utrzymania tytułu, ale do zachowania określonego profilu, zainte resowań i poziomu naukowego pisma. Wydaje się, że na tym polu "S tudia..." są oryginalnym osiągnięciem, nie tylko polskim, ale także na całym obszarze Europy Środkowo-Wschodniej, gdzie nastąpiło załamanie dominacji sowieckiej na przełomie lat 80. i 90. ubiegłego wieku. Niewątpli wie pismo znane jest poza Polską i dociera do specjalistów zajmujących się problematyką Europy
Konsulaty na pograniczu polsko-niemieckim i polsko-czechosłowackim w latach 1918-1939
1994
11 Układ ten dla Stresemanna miał być przecież tylko wstępem do rewizji granicy na W scho dzie, czego nie ukrywał w poufnych rozmowach ze swoimi współpracownikami w Auswärtiges Amt. Zob. K.-H. Rothenberger: D ie elsass-lothringische H eim at-und Autonomiebewegung zwischen den beiden W eltkriegen. Frankfurt am Main 1975, s. 147. 12 Szeroko na temat Górnego Śląska w polsko-niemieckich kontaktach dyplomatycznych pisze P. Łossowski: Stabilizacja p o zy c ji m iędzynarodow ej P olski (czerwiec 1921-m arzec 1923).
Orientalia Christiana Cracoviensia, 2016
The threat of a peasant revolt in southeastern voivodeships of the Polish-Lithuanian Commonwealth in the years 1788-1789. In the 18 th century, in the southeastern voivodeships of the Polish-Lithuanian Commonwealth, the state, commune and private administration had to face many problems. One of them was banditry, known on this territory as haidamaky banditry, and the threat of a Ukrainian people revolt linked with it. The last time the anxiety concerning that issue was visible was at the session of the Great Sejm. There was fear that, just like in 1768, Russia would push peasants against nobility in order to sow chaos in southeastern voivodeships of the Polish-Lithuanian Commonwealth, and in consequence break the parliamentary debate and restore its sovereignty over the country. Orthodox priests, Russian merchants, Cossacks and even Greek Catholic priests were perceived as agitators. Zagrożenie buntem chłopskim w południowo-wschodnich województwach Rzeczypospolitej Obojga Narodów w latach 1788-1789. Jednym z wielu problemów z jakim w XVIII wieku zmagały się struktury administracji państwowej, samorządowej i prywatnej w południowo-wschodnich województwach Rzeczypospolitej Obojga Narodów było rozbójnictwo, występujące na tamtych terenach pod określeniem hajdamaczyzny, oraz związane z nim zagrożenie buntem ludności ukraińskiej. Po raz ostatni obawy z tym związane dały o sobie znać w czasie obrad Sejmu Czteroletniego. Obawiano się, że podobnie jak w 1768 roku Rosja popchnie chłopstwo przeciwko szlachcie, w celu wywołania chaosu w południowo-wschodnich województwach Rzeczypospolitej,
Annales UMCS, Historia, 2015
Before the First World War a part of Polish territory, including Lubelszczyzna was in the Military District in Warsaw. There were standing five army corps, which consisted of 200,000 soldiers. In Lubelszczyzna there was standing one corps - XIV Army Corps in the power of 30,000 men. Due to the current rules, the could be very few among them. The restrictions referred to officers too, but only to the Catholics (Catholic’s vacant). Poles of others religions were out of the restrictions. Poles were mainly commanders, up to the brigade commanders. Among them there were also generals Eugeniusz de Hennig Michaelis and Edward Kolankowski. After the war broke out the number of Poles in the Russian army increased, which was connected with the mobilization, the war acts and their consequences.
Studia Podlaskie, 2015
Najnowsza książka Henryka Litwina podnosi bardzo istotne i ważne zagadnienie stosunku Stolicy Apostolskiej do Rzeczypospolitej w pierwszej połowie XVII w., w szerszej, ogólnoeuropejskiej perspektywie. Tematyka podjęta przez Autora doskonale wpisuje się w szeroki nurt studiów prowadzonych od wielu lat przez licznych polskich badaczy nad dyplomacją papieską XVI-XX w. Należy tu zauważyć, że z wynikami dotychczasowych badań w tej materii mogliśmy się ostatnio zapoznać dzięki artykułom opublikowanym w zbiorze pokonferencyjnym Nuncjatura Apostolska w Rzeczypospolitej, wydanym w Białymstoku w 2012 r. 1 Niniejsza praca została oparta na zadowalającym materiale źródłowym, zgromadzonym dzięki kwerendom przeprowadzonym głównie w Watykanie (Archivum S. Congregationis de Propaganda Fide, Archivum Secretum Vaticanum, Bibliotheca Apostolica Vaticana) oraz w prywatnym archiwum Doria Pamphili w Rzymie. Oprócz tego Autor wykorzystał dostępne źródła drukowane, jak również starsze i najnowsze opracowania w językach: polskim, włoskim, niemieckim, angielskim, hiszpańskim, czeskim i rosyjskim. Książka składa się z rozdziału wstępnego, pięciu zasadniczych części podzielonych na mniejsze podrozdziały, podsumowania, rozdziału końcowego, wykazu źródeł i literatury. Swoistym wprowadzeniem do zasadniczych rozważań jest początkowy rozdział pracy, zatytułowany "Polityczna mapa Europy w roku 1598", koncentrujący się na obszernym omówieniu najważniejszych wydarzeń końca 1