„Garnki rosnące w ziemi”. Próba interpretacji nowożytnych naczyń glinianych odnalezionych na polach (original) (raw)
Related papers
Potencjał kampowej dekonstrukcji. Przypadek „Kamieni na szaniec” Roberta Glińskiego
Refleksje. Pismo naukowe studentów i doktorantów WNPiD UAM, 2014
Kamieniach na szaniec RobeRta GlińskieGo zaczęto dyskutować zanim jeszcze film wszedł do dystrybucji kinowej. Przyczyną wzburzenia, które doprowadziło do gwałtownej polemiki, była informacja, że w ekranizacji pojawią się sceny erotyczne, w których będą brać udział główni bohaterowie. Tę reakcję potraktować można jako przesłankę, sugerującą, iż Kamienie na szaniec i ich protagonistów traktować należy tylko w jeden określony sposób: tj. heroiczno-martyrologiczny. Jakiekolwiek odstępstwa od tej narracji-niezależnie od ich motywacji artystycznych-poddawane są krytyce. R. Gliński miał tego świadomość, dlatego jego adaptacja książki Aleksandra Kamińskiego wpisuje się w ten dyskurs. Pojawiają się w niej jednak pewne elementy, które mogłyby pozwolić na alternatywne interpretacje filmu. Niniejszy artykuł jest próbą podjęcia refleksji nad możliwością kampowego odczytania adaptacji filmowej jednej z najbardziej znanych polskich lektur. Celem autorek jest wykazanie potencjału niedokonanej do tej pory interpretacji kampowej w kontekście pamięci zbiorowej i tabloidyzacji przekazu filmowego. Kamp jest w oku patrzącego (Sontag, 1979, s. 308-309), dlatego każdy uczestnik kultury ma prawo do interpretacji jej wytworów w tej perspektywie. Kamp jest manifestem niejednoznaczności, zakłócenia i otwierania tradycji, wzorców i obyczajowości, ale też narzędziem, które potencjalnie może służyć do dekonstruowania rzeczywistości oraz przeważających w kulturze i społeczeństwie narracji, również tych o przeszłości. Kampowanie historii może być skutecznym instrumentem zmiany dominującego w Polsce paradygmatu heroiczno-martyrologicznego. Pozwala na dostrzeżenie w niej elementów, które do tej pory były marginalizowane. Skampowana przeszłość (także w wymiarze literackim) może okazać się zupełnie inna od tej, którą znamy. Co by się wydarzyło, gdyby Kamienie na szaniec potraktować
Iaie Pan Sygn P 244, 1999
W trakcie badań archeologicznych w latach 1991 i 1992 na stanowisku 15 w Łękawie, pow. Kazimierza Wielka, woj. świętokrzyskie odkryto 4 groby kultury ceramiki sznurowej (Tunia 1999). W trzech z nich, tzn. w grobie nr 1, nr 2 i nr 3 znaleziono pozostałości szkieletów ludzkich, będące przedmiotem niniejszego opracowania. Grób nr 4 ich nie zawierał. Był to najprawdopodobniej kenotaf. W grobie nr 1, na dnie owalnej jamy (gł. 30-35 cm) odkryto fragmenty kości ludzkich, wtórnie zniszczone mechanicznie i wykazujące ślady zwietrzenia. Z układu kości w obiekcie można wnioskować, że zmarły ułożony był na osi N-S, głową na N, na lewym boku, zapewne z podkurczonymi kończynami dolnymi. W materiale rozpoznano: (1) fragment prawej kości miednicznej z częścią górną panewki stawu biodrowego oraz podpanewkowym odcinkiem górnej gałęzi kości łonowej. Dół panewki wykazuje ślady zmian patologicznych powstałych na skutek procesów zwyrodnieniowych; (2) niewielki fragment głowy kości udowej; (3) fragment kości piętowej oraz drobne odpryski kości; (4) fragment trzonu kości długiej (udowej ?); (5) kilka drobnych odprysków kości długich oraz koronę M 1 lewej strony szczęki, bez śladów starcia; (6) okruchy kości; (7) fragment trzonu kości długiej; (8) dolną nasadę prawej kości udowej (wtórnie zniszczone powierzchnie boczne kłykci); (9) górną nasadę prawej kości piszczelowej z miernie wykształconą guzowatością piszczeli; (10) fragment trzonu kości strzałkowej; (11) górną część lewej kości piszczelowej z miernie wykształconą guzowatością piszczelową i słabo widoczną kresą mięśnia płaszczkowatego oraz drobne odpryski kości; (12) lewą rzepkę; (13) dolną nasadę lewej kości udowej; (14) głowę i trzon lewej (?) kości strzałkowej; (15) fragment trzonu kości długiej (promieniowej ?); (16) fragmenty trzo
2018
Marcin Wołoszyn, Iwona Florkiewicz, Adrian Jusupović, Marek Michalik, Mariusz Paszkowski, Artur Kuligiewicz, Mateusz Osiadacz, Sergij Pavlenko, Andrіj Tomaševskij Między skryptorium a laboratorium. Przęślik z czermna (badania 1952 r.) w świetle analiz archeologicznych, geologicznych i paleografiznych // Od Bachórza do Światowida ze Zbrucza. Tworzenie się słowiańskiej Europy w ujęciu źródłoznawczym. Księga jubileuszowa Profesora Michała Parczewskiego B. Chudzińska, M. Wojenka, M. Wołoszyn (red.) Kraków–Rzeszów 2016, s.597-611.<br><br>Between scriptorium and laboratory. A spindle whorl from Czermno (research season of 1952) in the light of the archaeological, geological and palaeographic analyses. Materials from the researches in the years 1940, 1952, 1976-1996, and 1985 are, among other things, being processed as a part of currently ongoing work on Cherven Towns. In the course of the work on the material from 1952(items kept at Muzeum Zamojskie (Eng. Zamość Museum) in Zam...
Podlaskie cmentarzyska z grobami w obstawach kamiennych w świetle wyników badań interdyscyplinarnych
Archeologia Polski, 2023
W artykule prezentowane są wybrane wyniki badań projektu pt. "Początki chrześcijaństwa na pograniczu mazowiecko-ruskim", realizowanego w latach 2013-2016 w Instytucie Archeologii i Etnologii PAN pod kierownictwem prof. dr. hab. Andrzeja Buko. Przedmiotem tych badań były wczesnośredniowieczne cmentarzyska szkieletowe na Podlasiu. Analizy aDNA wykazały, że ludność pochowana w kurhanach genetycznie różniła się od użytkującej tamtejsze cmentarze płaskie-zarówno te z konstrukcjami kamiennymi, jak i bez nich. Antropologiczna analiza porównawcza populacji z cmentarzysk w Surażu i Czarnej Wielkiej wskazuje także na różnice biostrukturalne pomiędzy użytkownikami obydwu typów nekropoli płaskich. Wyniki badań wspierają koncepcję o obcym pochodzeniu ludności pochowanej na podlaskich cmentarzyskach z grobami w obstawach kamiennych oraz co najmniej częściowo tej użytkującej nekropole płaskie założone przy głównych tamtejszych grodach.
Sprawozdania Archeologiczne, 1985
Badania wykopaliskowe, rozpoczęte w 1982 r. na osadzie kultury pucharów lejkowatych (dalej KPL) w Dobroniu na stan. 1, woj. sieradzkie, stanowią etap prac mających na celu określenie charakteru osadnictwa neolitycznego nad rzeką Grabią. Prowadzone na tym terenie badania powierzchniowe doprowadziły do ujawnienia wielu punktów osadnictwa neolitycznego, przy czym większość z nich związana jest z KPL 1 .Już wstępna analiza materiału wskazuje, że datowanie tych stanowisk mieści się w granicach rozwiniętej i schyłkowej fazy wióreckiej oraz wczesnego etapu fazy lubońskiej wg tradycyjnego podziału chronologiczno-terytorialnego grupy wschodniej KPL 2. Osada KPL w Dobroniu na stan. 1 odkryta została przez uczestników wycieczki z gimnazjum pabianickiego w 1927 r. Materiały wstępnie zostały zinterpretowane przez J. Dylika a obecnie znajdują się w Muzeum Archeologicznym w Poznaniu i Państwowym Muzeum Archeologicznym w Warszawie 3. Stanowisko położone jest na wydmie zalegającej w południowej części wyniesienia wapiennego pokrytego utworami lodowcowymi, o miąższości od 0,5 do 5-6 m (ryc. 1). Wydma ta stanowi odgałęzienie wału wydmowego biegnącego od wsi Markówka do Ldzania, gdzie łączy się z kompleksem wydm pierścieniowatych zalegających po obu stronach rzeki Grabi. Osada zlokalizowana jest na półwyspie otoczonym obecnie rozległymi terenami podmokłymi i bagienno-torfowymi, stanowiącymi zaplecze prawego dorzecza Grabi (ryc. 2). Uwzględniając obecną zabudowę, stanowisko leży w obrębie wsi Dobroń, na terenie cmentarza rzymskokatolickiego oraz w jego bezpośrednim sąsiedztwie. Na podstawie rozrzutu materiału, uwzględniając część zniszczoną przez cmentarz, powierzchnię stanowiska szacuje się na 5-6 ha, przy czym składa się ono z kilku oddalonych od siebie o kilkadziesiąt metrów części. 1 Badaniami powierzchniowymi objęto całe dorzecze Grabi. Większość prac wykonana została pod kierunkiem autora w ramach Archeologicznego Zdjęcia Polski.
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego eBooks, 2015
Zbiornik Zapadlisko II Misa tego zbiornika podzielona jest na dwie części połączone przesmykiem i ma powierzchnię ok. 1,2 ha. Na otwarte lustro wody przypada tu ok. 0,53 ha. Maksymalna głębokość wody wynosi 1,15 m (ryc. 3). Ryc. 2. Plan batymetryczny zbiornika Z I i rozmieszczenie punktów poboru prób osadów: 1-punkty oceny procentowego pokrycia roślinnością, 2-próby reprezentujące strefę brzegową, 3-próby reprezentujące centralną część misy, 4-numery prób, 5-zasięg misy zbiornika, 6-zasięg roślinności szuwarowej, 7-szuwary, 8-drogi Fig. 2. Bathymetric plan of reservoir Z I and distribution of sediment sampling points: 1-points of evaluation of vegetation percentage coverage, 2-samples representing the nearshore zone, 3-samples representing the central part of reservoir, 4-sample number, 5-extent of reservoir bowl, 6-extent of reed bed vegetation, 7-reed bed vegetation, 8-roads 16 Zbiornik Zapadlisko III Jest to najmniejszy z analizowanych zbiorników. Jego misa ma powierzchnię ok. 0,76 ha, z czego na otwarte lustro wody przypada tylko ok. 0,25 ha. Maksymalna głębokość tego zbiornika wynosi 1,23 m (ryc. 4). Ryc. 3. Plan batymetryczny zbiornika Z II i rozmieszczenie punktów poboru prób osadów: 1-punkty oceny procentowego pokrycia roślinnością, 2-próby reprezentujące strefę brzegową, 3-próby reprezentujące centralną część misy, 4-numery prób, 5-zasięg misy zbiornika, 6-zasięg roślinności szuwarowej, 7-szuwary, 8-drogi * Nieopisany w tabeli rodzaj makroszczątków oznacza nasiona lub owoce. * Undescribed in the table type of macroremains means seeds or fruit. * Nieopisany w tabeli rodzaj makroszczątków oznacza nasiona lub owoce. * Undescribed in the table type of macroremains means seeds or fruit. * Nieopisany w tabeli rodzaj makroszczątków oznacza nasiona lub owoce. * Undescribed in the table type of macroremains means seeds or fruit. * Bez oospor Chara sp. ** Bez owocków Typha sp. * Without oospores Chara sp. ** Without fruits Typha sp.
Groby kultury lateńskiej z Wiązowa na Dolnym Śląsku
Archeologia Polski, 2021
W trakcie archeologicznych badań ratowniczych na rynku w Wiązowie, pow. strzeliński, dwukrotnie (w 1992 i 2018 r.) natrafiono na pozostałości niewielkiego cmentarzyska, składające się z co najmniej 3 pochówków szkieletowych. Cechy obrządku pogrzebowego wskazują, iż były to groby przedstawicieli lokalnej społeczności celtyckiej, które należy datować na wczesny okres lateński. Niektóre ozdoby stanowiące wyposażenie prezentowanych pochówków były zapewne wytwarzane w warsztatach działających ówcześnie w centralnej części Kotliny Czeskiej. Interesujące jest również położenie grobów, które znajdowały się na obrzeżu współczesnej im osady.