Etyka w epoce człowieka Minimal Ethics for the Anthropocene Joanny Żylińskiej z perspektywy animal studies [Recenzja książki Joanny Żylińskiej Minimal Ethics for the Anthropocene Open Humanities Press, University of Michigan Library, Ann Arbor 2014] (original) (raw)
Related papers
Studia Ecologiae et Bioethicae, 2018
Artykuł omawia jedną z nowych metodologii w badaniach literaturoznawczych, ktorą jest humanistyka ekologiczna. Odwołując się do tekstow teoretycznych, autorka polemicznie analizuje ich głowne idee. W tym duchu komentuje interpretację dzieł literackich, prowadzonych zgodnie z metodologią proponowaną przez humanistykę ekologiczną, skupiając się na szkicu o powieści Antoniego Sygietyńskiego Na skałach Calvados (1884). Wskazuje na „zielone pisanie” jako na stałą praktykę tworcow dzieł literackich, stawiając tezę, że literaturze można przypisać rownież cechę prekursorstwa w dziedzinie ekologii.
Od natury do kultury… i z powrotem? O książce Biopolityka męskości
Wielogłos
From Nature to Culture… and Back? On the Book Biopolityka męskości The paper is a review of the co-authorship book entitled Biopolityka męskości [Biopolitics of Manhood]. The author notices that this scientific monograph locates the Polish masculinities studies on the new field of biopolitics, immunisation and tanatopolitics, giving a hope to elaborate an alternative methodology of studies on literature and culture of this range. The author appreciates researchers’ achievements and suggests a few contexts expanding their reflections. Both the prior conference and subjective publication, in author’s opinion, open the new chapter of the Polish men’s studies.
Seminare, 2006
Enrico dal C o v o l o, Ojcowie Kościoła mistrzami formacji kapłańskiej, tł. z j. włoskiego K. Charmasa, [b.w.], Lublin 2005, ss. 69. Z pewnością środowiska formacyjne, w których przygotowują się kandydaci do kapłaństwa, z radością przyjmą pojawienie się na polskim rynku wydawniczym książki Enrico dal Covolo pt. Ojcowie Kościoła mistrzami formacji kapłańskiej, wydanej w Lublinie w 2005 r. Pomimo że dociera ona do nas kilka lat po swej włoskiej premierze (1998, tytuł oryginału: Sacerdoti come i nostri padri. I Padri della Chiesa maestri di formazione sacerdotale), to w niczym nie traci na swej aktualności. Przekona się o tym ten, kto spróbuje ją czytać w perspektywie wskazanej przez Jana Pawła II w Adhortacji posynodalnej Pastores dabo vobis z 1992 r. Papież otwiera swój dokument przypomnieniem sceny, w której Jezus wychodzi "na górę i przywołuje do siebie, tych których sam chciał, a oni przyszli do Niego" (PDV 2). Tak zaczęła się formacja apostołów, przyszłych kapłanów, reprezentantów Jezusa Chrystus. Kościół, starając się być wierny tamtemu doświadczeniu przebywania uczniów z Jezusem, przez wieki swego istnienia troszczył się o formację przyszłych kapłanów. Czyni to także dzisiaj, podejmując wysiłek sprostania wielorakim wyzwaniom kulturowym, społecznym, duchowym i ludzkim. Po raz pierwszy jednak znalazł się w takiej sytuacji, kiedy pośród jego wyznawców nie tylko nie był obecny fizycznie sam Jezus, ale także nikt z jego bezpośrednich uczniów. Książka dal Covolo jest ciekawym świadectwem właśnie tamtego doświadczenia. Nie chodzi tu tylko o opis instytucji, metodologii czy treści formacyjnych i o ewentualne próby przenoszenia ich w nasze czasy. Ważniejsza wydaje się zdolność Kościoła do konfrontowania się w określonych warunkach historycznych z tym, "co w fizjonomii kapłana pozostaje niezmienne" (PDV 5). Stąd znaczenie książki także dla nas, ludzi współcześnie zainteresowanych formacją przyszłych kapłanów. Czytelnik może w tym względzie w pełni zaufać autorowi książki.
Antropolog wobec innych i wobec siebie. Niektóre problemy etyczne uprawiania antropologii
Przegląd Socjologii Jakościowej, 2016
Artykuł skupia się na analizie doświadczeń terenowych autorki, koncentrując uwagę na komplikacjach emocjonalnych i aksjologicznych wynikających z długotrwałej współpracy z badanymi, nawiązywaniem więzi osobistych i rodzącym się zaangażowaniem badacza w sprawy badanego społeczeństwa. Autorka sięga do antropologicznej refleksji podejmującej tematy etyczne oraz twórczości Marii Ossowskiej, znajdując w niej fundamentalne inspiracje.
Etyczne podstawy prawnej ochrony zwierząt
2002
Wydaje się, iż wzrastający (co prawda powoli, ale jednak) w społeczeństwie poziom świadomości ekologicznej pozwala coraz lepiej rozumieć, że ochrona środowiska naturalnego staje się nie tylko niezbędnym składnikiem naszej cywilizacji, ale także warunkiem przetrwania człowieka jako gatunku biologicznego. Powodzenie w tej materii, nie tylko w moim przekonaniu, zależeć będzie jednak od opanowania obecnego kryzysu etycznego, jakiego doświadcza człowiek cywilizacji technicznej, a którego następstwem stał się już obserwowany kryzys ekologiczny. Zgadzam się przeto z tezą Węgrzynowicza, że u progu nowego wieku “człowiek myślący (...), eksplorator zasobów ziemi i wszystkiego, co na niej żyje, staje wobec problemu, czy to, co czyni dla rozwoju cywilizacji, zgodne jest nie tylko z obowiązującym prawem, ale również z normami etycznymi”. Jeśli weźmiemy pod uwagę etyczny aspekt cywilizacyjnej aktywności człowieka, to w moim przekonaniu potrzeba szczególnie głębokiego namysłu nad kwestią ochrony ś...
Bestie i ludzie. „Wilkołak” Adriana Panka i figura „hitlerowskiego psa” a semiotyka komunikacji
Media Biznes Kultura, 2020
Bestie i ludzie. "Wilkołak" Adriana Panka i figura "hitlerowskiego psa" a semiotyka komunikacji Bestie i ludzie… Streszczenie W organizacji hitlerowskich obozów koncentracyjnych ważną rolę pełniły psy strażnicze i tropiące Acz wszechobecne w świadectwach więźniów jako budzące przerażenie bestie, to w kulturowej świadomości występują jedynie jako złowrogi ornament obozowej scenerii Podobnie marginalne miejsce zajmuje figura "hitlerowskiego psa" w tekstach polskiej kultury popularnej Autor opracowania stawia sobie za cel bliższe przyjrzenie się temu motywowi w zbiorowej świadomości, a zwłaszcza w polskiej twórczości filmowej Przybliża też system, w obrębie którego wykorzystywano psy Asumpt do tych rozważań daje osadzony fabularnie w pookupacyjnej rzeczywistości interesujący film Adriana Panka "Wilkołak" z 2018 roku Czerpiący z estetyki horroru i baśni, historyczny obraz wykorzystuje kulturowe konotacje figury obozowego psa dla ukazania uniwersalnych prawd o ludzkiej kondycji Słowa kluczowe: obozy koncentracyjne, pies, film, animal studies, horror Beasts and people. Adrian Panek's "The Werewolf" and the figure of the "Nazi dog" and communication semiotics Abstract Guard and hunting dogs played an important role in the organization of Nazi concentration camps Although ubiquitous in the prisoners' testimonies as terrifying beasts, they only appear in the cultural consciousness as an ominous ornament of the camp scenery The figure of the "Nazi dog" occupies a similarly marginal place in the texts of Polish popular culture The author of the study aims to take a closer look at this motif in collective consciousness, and especially in Polish filmmaking It also introduces the system in which dogs were used Embedded in the post-occupational reality, the interesting film by Adrian Panek, ‚The Werewolf', gives rise to these considerations Drawing on the aesthetics of horror and fairy tales, this historical image uses the cultural connotations of the figure of a camp dog to show universal truths about the human condition
Studia Ecologiae et Bioethicae
The need to establish the Code of Ethics of a Laboratory Diagnostician stems from the development of medicine in which the specialized laboratory diagnostics has been playing an increasingly important role. Not only does it help determine accurate diagnostics which enables effective therapy, but also contributes to the development of wider health service and preventive medicine. It is thus understandable that with the service providers and patients becoming increasingly aware of the importance of laboratory diagnostics, it has gained the status of the profession of public trust. In practice, it means that laboratory diagnosticians set themselves high moral and professional standards, The Code of Ethics of a Laboratory Diagnostician, the signatories of which are individual laboratory diagnosticians through their representatives who attended the Extraordinary National Meeting of Laboratory Diagnosticians on January 13, 2006, will be very important in education of specialists, the Code...
O dobru jednostki ludzkiej i dobru miasta-państwa. Na kanwie "Etyki Nikomachejskiej" I 2 1094b 7–10
Archiwum Historii Filozofii i Myśli SpoŁecznej/Archiwum Historii Filozofii i Myśli Społecznej, 2023
In the Nicomachean Ethics I 2 1094a 7–10 Aristotle states that the good is the same for a human individual and for a city-state and that the latter is finer and more godlike than the first. The article is dedicated to the exegesis of paragraph 1094b 7–10 and to interpretation of both statements. The author shows that Aristotle’s view on the city-state is a reductionist one, presents two interpretations of both statements – quantitative and qualitative – and highlights that the first is wrong.
Teksty Drugie, 2019
Szymon Wróbel-profesor filozofii w Instytucie Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk oraz na Wydziale Artes Liberales Uniwer sytetu Warszaw skiego. Jego główne dziedziny zaintereso wań naukowych to: teoria władzy, teoria literatury, współczes ne językoznawstwo i kognitywistyka oraz zastosowania idei psychoanali tycznych w teoriach politycznych. Jest autorem licznych książek i artykułów rozsianych w różnych czasopismach nauko wych. Ostatnia książ ka Filozof i terytorium. Polityka idei w myśli Leszka Kołakowskiego, Bronisława Baczki, Krzysztofa Pomiana i Marka J. Siemka została opublikowa na w 2016 roku przez wydawnictwo IFiS PAN. Ateistyczna wiosna Czy ateizm może doświadczyć swojej wiosny, a zatem swojego nowego początku? Czy są powody, aby zwiastować reaktywację ateizmu i mówić dzisiaj o "nowym ateizmie"? Czym w ogóle mogłaby być nowość w "nowym ateizmie"? Czy ateizm może żywić nadzieję na nadejście dnia swoich narodzin? Wszystkie te pytania należy stawiać ze świadomością tego, że wiosna ateizmu jest ściśle spokrewniona z wiosną religii i im silniejszy powrót religii w świecie współczesnym, tym większa pokusa mówienia o ateistycznej wiośnie. Wiosna ateizmu nie implikuje jesieni religii. Religia nie znika. Podtrzymuje swoje istnienie z uporem dorównującym ateistycznemu pragnieniu doświadczenia swego dnia narodzin. Śmierć Boga i narodziny ateistycznego Człowieka to tematy tak silnie ze sobą splecione, że aż nierozerwalne. Taką ateistyczną wiosnę, taką nową antropologię zbawienia zwiastuje książka, z wielu powodów zasługująca na uznanie, napisana przez Jowitę Guję, zatytułowana Wiosna ateizmu. Na marginesie książki Jowity Guji, zatytułowanej Soteriologia ateizmu jako nowa antropologia Szymon Wróbel