Erratum a Connection Between the Rate of Rotation of Interstellar Clouds Magnetic Fields Ambipolar Diffusion and the Periods of Binary Stars Astrophys J Vol 211 P 147 151 1977 (original) (raw)
Related papers
2nd part of the study from 1995 to 2000: Astro-mathematical foundations of calendars.
Қасиетті Құрандағы әл-Қамар (Ай) сүресі «Қиямет жақындады, Ай жарылды (1); (Құдайдың күнәкарлары) бiрер мұғжиза (ғажайып іс) көре қалса болды, терiс бағып: «Бұл баяғы сиқырдың жалғасы»,-деседi (2); Олар (пайғамбарды) жалғанға шығарды. Өз көңiл күйлерiнiң соңына ердi. (Адамды жәннатқа апаратын да, тозаққа түсiретiн де) әркiмнiң өз әрекетi» (3) деп басталады. [1, 556 б.] «Әл-Лаух-ул-Махфузда» [ 1 ] сақтаулы тұрған осы аят сөздерінің ақиқат екенін қазіргі дамыған ғылымның өзі дәлелдеп берді. 1969 жылы «Apollo 10» кемесінің ғарышкерлерін Айға қондырған NASA (National Aeronautics and Space Administration) [ 2 ] оның бетінен ұзындығы 300 км. созылып жатқан кеуіп қалған өзен арнасына ұқсайтын «терең жыраны» (выбоина, канава) фотоға түсіріп алған (Ariadaeus кратерінің шығысы, 6.4°N 14.0°E). Қазіргі кезде Ай бетінен табылған осы сияқты басқа да «жұмбақ жыралар» 1) бұралаң; 2) доға тәрізді; 3) түзу жыралар деп үшке бөлінеді. Осылайша қасиетті Құрандағы «араб. ُ ﺮ َ َﻤ ﻘ ْ اﻟ ﱠ َﻖ اﻧﺸ َ و-Уәншәққал қамәр-Ай жарылды» деген аяттың дәлелі табылса да, қазіргі ғылым оны мойындаған жоқ және мойындамайды да... 1 сурет. Ежелгі замандарда Айдың екіге бөлініп жарылуының дәлелі Айдың бетінен қарағанда Айдың жанынан өтіп бара жатқандағы көрінісі NASA-ның ресми деректеріне сәйкес Күннің [ 3 ] экваториалдық радиусы 695,508 км., Жердің [ 4 ] радиусы 6378,1 км., ал Айдың [ 5 ] радиусы 1738,14 км. тең келеді. Осы мөлшерлерді салыстыру арқылы Күн Жерден-109 есе, Айдан-400 есе үлкен (Ай Жерден 3,67 есе кіші) екенін аңғарамыз. Күн-Жерден 149 600 000 км. қашықтыққа, Ай-Жерден шамамен 362 600 км. мен 405 400 км. арасындағы қашықтыққа (орташа ≈384 399-384 467 км) орналасқан. Сол себепті Күн Айдан тағы да 400 есе алыс қашықтыққа орналасқан болып шығады. Күннің Айдан 400 есе үлкен және 400 есе алыс орналасуына байланысты-Күн мен Айдың мөлшерлері (үлкендігі) біздің көзімізге бірдей болып көрінеді. [2] Күн мен Айдың дәл осындай сәйкес келушілігінің нәтижесінде, Жердегі бақылаушы жыл сайын 2-ден 5-ке дейін толық немесе сақина тәрізді Күн тұтылуын көре алады. Әрбір жүз (100) жылда шамамен 237 Күн тұтылуы болады, олардың ішінде 160-ы-жартылай (ішінара), 63-і-толық, 14-і-сақина тәрізді болып көрінеді. Осы еңбекті жазып отырған автордың астрономияға деген қызығушылығын арттыруға өз көзімен көрген 1981 жылғы 31 шілдедегі толық Күн тұтылуы себепші болған еді. [3] Мұндай сәйкес келушілік Күн жүйесіндегі қалған 7 сайран [ 6 ] [4] мен олардың 166 белгілі серіктерінің (Айларының) бірде-біреуінде қайталанбайды.2-7 және т.б.) жоғарыдағы ғажайып сәйкес келушіліктер өз-өзінен пайда болған жоқ, оларды Мен (Алла Тәбәрак уа-Тағала) жараттым десе де, қазіргі ғылым бұл құбылысты «кездейсоқ сәйкес келушілік» деп бет бақтырмайды. Бір таң қаларлық нәрсе, жоғарыдағы аяттарда дәл солай болатыны да алдын-ала жазылған. Дегенмен адамның айтқаны барлық уақытта бола бермейді. Қазіргі ғылым Айды тереңдеп зерттеген сайын ақиқатқа жетудің орнына, одан 125
Gravi-magnetic rotators in cataclysmic binary stars
Journal of Physical Studies, 2008
Зроблено огляд рiзноманiтних астрофiзичних процесiв, що вiдбуваються у класичних, асинхронних та промiжних полярах, а також результатiв їх теоретичного i спостережувального дослiдження за мiжнародною програмою "Inter-Longitude Astronomy". Унiкальнiсть класу полярiв полягає в найбiльшому вiдносному впливi магнiтного поля бiлого карлика на акрецiю. Розглянуто результати монiторинґу, що розпочатий 30 рокiв тому за iнiцiативою В. П. Цесевича (1907-1983) i з 1989 р. проводиться поляриметрично на базi КрАО сумiсно з М. М. Шаховським та С. В. Колеснiковим. Для аналiзу також використано данi супутникiв IUE, Chandra, XMM, HST, Hipparcos. Розроблено теоретичнi моделi синхронiзацiї обертального та орбiтального рухiв бiлого карлика з наступним збудженням квазiперiодичних двовимiрних автоколивань орiєнтацiї магнiтної осi бiлого карлика. Створено математичну теорiю автокореляцiйних функцiй сиґналiв, за допомогою якої дослiджено залежнiсть характеристик мерехтiння для подвiйних систем рiзних типiв iз рiзним ступенем впливу магнiтного поля на акрецiю на рiзних рiвнях свiтностi та рiзних фазах обертання. Проведено огляд характеристик джерел змiнностi з рiзним спектром випромiнювання на основi аналiзу головних компонент, шкалограмного та спалах-аналiзу. Розглянуто процеси в асинхронних полярах iз "прокручуванням" бiлого карлика та його синхронiзацiєю. Виявлено нерiвномiрнiсть змiни обертального перiоду групи промiжних полярiв, для пояснення якої запропоновано модель прецесiї бiлого карлика за рахунок акрецiйного моменту сил. Ключовi слова: взаємодiючi подвiйнi зорi, магнiтнi катаклiзмiчнi змiннi, класичнi, асинхроннi та промiжнi поляри, AM Геркулеса, BY Жирафа.
The Long-Term Variation of the Sun's Magnetic Field
Дослідження загальних законів спілкування людей за допомогою природної мови, організації засобів мовного коду, різноманітних складових комунікації відбувається в рамках теорії дискурсу. У сучасній гуманітарній науці досить широко і плідно використовується це поняття. Однак зміст даного терміна варіативний, що визначається не тільки областю гуманітарних знань, цілями і завданнями, що стоять перед дослідниками, але і досить неоднозначним і розмитим розумінням дискурсу в лінгвістиці, до якої безпосередньої компетенції воно відноситься. Ситуація практично така ж, як з визначенням поняття мови: кожен лінгвіст інтуїтивно представляє його зміст, але тим не менш єдиної його інтерпретації не існує, що детермінує прагнення мовознавців в оглядових і аналітичних статтях тим чи іншим чином окреслити координати даного феномена. Дану статтю присвячено вивченню поняття «дискурс», виділено основні підходи до розуміння цього терміна, розглянуто різницю між поняттями «дискурс» і «текст», а також подано одну з головних можливих типологій дискурсу за ознакою репрезентативності. Багатоаспектність змісту та форм дискурсу зумовила, зокрема, розмаїття його теоретичних дефініцій і досить швидку еволюцію його концепцій навіть у межах того самого наукового напряму. Сьогодні сфера вживання терміна «дискурс» є настільки широкою (філософія, соціологія, логіка, семіотика, теорія комунікації, лінгвістика тощо; їхні окремі напрями-прагмалінгвістика, прагмастилістика, лінгвістична семантика, граматична стилістика, лінгвістика тексту, граматика тексту, а також міждисциплінарні науки-психолінгвістика, соціолінгвістика та ін.), що доводиться говорити про полісемію цієї термінологічної одиниці. Причому, ми можемо простежити її поширення і в горизонтальному напрямі, тобто в різних науках, і у вертикальномутобто на різних рівнях власне лінгвістики. Предметом нашого дослідження є дискурс як такий, особливості його породження та варіативність (на прикладі публіцистичного дискурсу української сучасності). У статті зосереджено увагу саме на публіцистичних текстах, насамперед-на газетних. Аналізуючи форми та вияви публіцистичного дискурсу, ми виходили з того, що його матеріальним втіленням, «матеріальним слідом» виступають газетно-публіцистичні тексти, присвячені політиці ораторські виступи, часописи, листівки, радіо, телебачення, реклама, літературно-критичні статті, огляди, рецензії, аналітичні огляди, соціальні портрети, наукові політологічні статті, тобто ті матеріали, в яких з наукового погляду досліджується політика та ін.
О магнитном поле нейтронных звезд (About the magnetic field of neutron stars)
2020
The author's purpose in this article is to draw readers' attention to the magnetic properties of the neutron component of the neutron stars. Under high pressure, the neutrons form the Bose-Einstein condensate of triplet Cooper pairs of neutrons. This superfluid condensate is a ferromagnetic having a domain structure. That is why it is reasonably to consider a neutron star as a magnetic multipole. This suggests existence of a dipole magnetic moment of a neutron star as a result of spontaneous magnetization of neutron superfluid liquid. The connection is noted of the magnetic dipole moment of a neutron star with its mechanical moment.
2020
Analysis of activity of the cosmogenic isotope 44 Ti, measured in 20 meteorites, which have fallen to the ground during 1766-2001, is performed. It is shown that both: (a) an angle of slope of a long-term trend and (b) amplitude of a century-scale cycle of Glejssberg in measured activity of 44 Ti differ from the theoretical estimations obtained by means of the data on concentration of 14 С and 10 Ве in terrestrial archives. Large fluctuation of titanium activity in second half of 19 th-first half of 20 th century looks especially abnormal. The obtained results show that at present the cosmogenic isotope data contain mostly qualitative information about the changes of the cosmic ray flux in the past.
Reversal of Sun’s polar magnetic field in solar cycle
Bulletin of Taras Shevchenko National University of Kyiv. Astronomy, 2018
The connection of solar activity expressed by international sunspot (Wolf) numbers in the northern and southern hemispheres of the Sun in the current 24th cycle with the time of polar magnetic field reversal in the corresponding hemisphere is investigated. It was obtained that: – The change of the sign of the polar magnetic field at the southern pole occurs almost a year later than in the north. – The polar magnetic field reversals do not coincide with the maximum activity in each of the hemispheres. In the northern hemisphere, the activity maximum was observed almost one and a half years earlier than the first polar field reversal and two and a half years earlier than the third or final one. In the southern hemisphere, the activity maximum was observed almost a year earlier from the change of the field sign at the pole. – The maximum of the 24th cycle almost coincides with the time of the change of the sign of the magnetic field at the northern pole. – In each of the hemispheres, t...