2017 Raport z nadzoru archeologicznego i opracowanie wyników badań w miejscowości Mikoszewo, gm. Stegna, ul. Leśna 5, dz. nr 116/6 (original) (raw)
Related papers
Sprawozdania Archeologiczne, 1985
Badania wykopaliskowe, rozpoczęte w 1982 r. na osadzie kultury pucharów lejkowatych (dalej KPL) w Dobroniu na stan. 1, woj. sieradzkie, stanowią etap prac mających na celu określenie charakteru osadnictwa neolitycznego nad rzeką Grabią. Prowadzone na tym terenie badania powierzchniowe doprowadziły do ujawnienia wielu punktów osadnictwa neolitycznego, przy czym większość z nich związana jest z KPL 1 .Już wstępna analiza materiału wskazuje, że datowanie tych stanowisk mieści się w granicach rozwiniętej i schyłkowej fazy wióreckiej oraz wczesnego etapu fazy lubońskiej wg tradycyjnego podziału chronologiczno-terytorialnego grupy wschodniej KPL 2. Osada KPL w Dobroniu na stan. 1 odkryta została przez uczestników wycieczki z gimnazjum pabianickiego w 1927 r. Materiały wstępnie zostały zinterpretowane przez J. Dylika a obecnie znajdują się w Muzeum Archeologicznym w Poznaniu i Państwowym Muzeum Archeologicznym w Warszawie 3. Stanowisko położone jest na wydmie zalegającej w południowej części wyniesienia wapiennego pokrytego utworami lodowcowymi, o miąższości od 0,5 do 5-6 m (ryc. 1). Wydma ta stanowi odgałęzienie wału wydmowego biegnącego od wsi Markówka do Ldzania, gdzie łączy się z kompleksem wydm pierścieniowatych zalegających po obu stronach rzeki Grabi. Osada zlokalizowana jest na półwyspie otoczonym obecnie rozległymi terenami podmokłymi i bagienno-torfowymi, stanowiącymi zaplecze prawego dorzecza Grabi (ryc. 2). Uwzględniając obecną zabudowę, stanowisko leży w obrębie wsi Dobroń, na terenie cmentarza rzymskokatolickiego oraz w jego bezpośrednim sąsiedztwie. Na podstawie rozrzutu materiału, uwzględniając część zniszczoną przez cmentarz, powierzchnię stanowiska szacuje się na 5-6 ha, przy czym składa się ono z kilku oddalonych od siebie o kilkadziesiąt metrów części. 1 Badaniami powierzchniowymi objęto całe dorzecze Grabi. Większość prac wykonana została pod kierunkiem autora w ramach Archeologicznego Zdjęcia Polski.
Iaie Pan Sygn P 244, 1999
W trakcie badań archeologicznych w latach 1991 i 1992 na stanowisku 15 w Łękawie, pow. Kazimierza Wielka, woj. świętokrzyskie odkryto 4 groby kultury ceramiki sznurowej (Tunia 1999). W trzech z nich, tzn. w grobie nr 1, nr 2 i nr 3 znaleziono pozostałości szkieletów ludzkich, będące przedmiotem niniejszego opracowania. Grób nr 4 ich nie zawierał. Był to najprawdopodobniej kenotaf. W grobie nr 1, na dnie owalnej jamy (gł. 30-35 cm) odkryto fragmenty kości ludzkich, wtórnie zniszczone mechanicznie i wykazujące ślady zwietrzenia. Z układu kości w obiekcie można wnioskować, że zmarły ułożony był na osi N-S, głową na N, na lewym boku, zapewne z podkurczonymi kończynami dolnymi. W materiale rozpoznano: (1) fragment prawej kości miednicznej z częścią górną panewki stawu biodrowego oraz podpanewkowym odcinkiem górnej gałęzi kości łonowej. Dół panewki wykazuje ślady zmian patologicznych powstałych na skutek procesów zwyrodnieniowych; (2) niewielki fragment głowy kości udowej; (3) fragment kości piętowej oraz drobne odpryski kości; (4) fragment trzonu kości długiej (udowej ?); (5) kilka drobnych odprysków kości długich oraz koronę M 1 lewej strony szczęki, bez śladów starcia; (6) okruchy kości; (7) fragment trzonu kości długiej; (8) dolną nasadę prawej kości udowej (wtórnie zniszczone powierzchnie boczne kłykci); (9) górną nasadę prawej kości piszczelowej z miernie wykształconą guzowatością piszczeli; (10) fragment trzonu kości strzałkowej; (11) górną część lewej kości piszczelowej z miernie wykształconą guzowatością piszczelową i słabo widoczną kresą mięśnia płaszczkowatego oraz drobne odpryski kości; (12) lewą rzepkę; (13) dolną nasadę lewej kości udowej; (14) głowę i trzon lewej (?) kości strzałkowej; (15) fragment trzonu kości długiej (promieniowej ?); (16) fragmenty trzo
‘Unknown’ Stronghold at Dzięcioły, Łosice County. Research Perspectives
Wiadomości Archeologiczne, 2019
A non-invasive exploration of the stronghold at Dzięcioły, Łosice County, in NE Poland began in 2018 (Fig. 1, 2). Based on the results of test excavations from 1968, the stronghold was dated to the 12 th century. Its three-line defence system consists of fortifications on the outside of the suburbium, the stronghold proper, and the small
Przegląd Archeologiczny
the geological reserve of piekiełko (tomaszów lubelski district, lublin voivodeship, poland) was established in 1962 to protect the sandstone boulders untypical of this region. there are anthropogenic earthen ramparts in their immediate vicinity. the presence of the ramparts and boulders contributed to the recognition of this place as an archaeological site-an immovable archaeological monument. owing to local legends and its peculiar folk name (piekiełko means "little hell"), scientific monographs and heritage tourism have regarded piekiełko as a prehistoric or medieval place of worship. however, despite the distinctive land relief and a prominent place in local tradition, piekiełko has never been subject to in-depth archaeological research. as a result, we could only have speculated on the original function of the ramparts, their chronology, cultural affiliation, and potential relation to the boulders. this paper addresses the need to determine the history of piekiełko and systematize the history of research concerning this place. it presents the results of interdisciplinary research using geological and archaeological methods, complemented by analysis of archival sources: written, cartographic, and iconographic.
Sprawozdania Archeologiczne T. 59 (2007), Reviews
Sprawozdania Archeologiczne, 2007
Marcin Szeliga (Lublin) (review) Marcin Wąs, Technologia krzemieniarstwa kulturyjanislawickiej, Łódź 2005, 271 pages, 110 illustrations, 11 tables and 3 colour photographs in the text Lithic technology of the Late Mesolithic have been discussed on many occasion in synthetic works (e.g. Kozłowski 1972, 136-140), presentation of archaeological sites, and in elaborations of individual assemblages (e.g. Ginter 1975, 272-279; Domańska 1991, 36-40). However, it has been treated rather as a side subject than a goal of dedicated studies. The refitting method reflects this situation. Despite its knowledge and its occasional application in studying assemblages from the Middle Stone Age, also of the Janisławice cul