Bell-ringer (original) (raw)
Zvoník je povolání, jehož úkolem je rozeznít zvon. Největší rozkvět povolání zvoník byl v osmnáctém století. V některých menších kostelích neexistovalo samostatně a zvonění obstarával kostelník. U vesnických zvoniček dostal zvonění na starost jeden z občanů, mnohdy ten, na jehož pozemku stála zvonička. Tradice povolání zvoníků se v rodině dědila.
| Property | Value |
|---|---|
| dbo:abstract | Zvoník je povolání, jehož úkolem je rozeznít zvon. Největší rozkvět povolání zvoník byl v osmnáctém století. V některých menších kostelích neexistovalo samostatně a zvonění obstarával kostelník. U vesnických zvoniček dostal zvonění na starost jeden z občanů, mnohdy ten, na jehož pozemku stála zvonička. Tradice povolání zvoníků se v rodině dědila. (cs) Ein Glöckner (veraltet, lat. Campanarius) ist eine Person, deren Aufgabe es ist, die Kirchenglocken einer Kirche zu läuten. Diese Aufgabe wird heutzutage von den Küstern bzw. Mesnern wahrgenommen. Dies geschieht heute jedoch meist nicht mehr durch Ziehen des Glockenseils, sondern mittels einer elektrischen Steuerung, die manuell oder automatisch eingeschaltet wird. Fast alle Glöckner arbeiten, wie auch in früherer Zeit, ehrenamtlich. Der Höhepunkt einer Glöckner-Karriere ist im Wesentlichen die Ausübung der traditionellen Arbeit während eines offiziellen Gottesdienstes. Bekannt wurde der Beruf durch den Roman Der Glöckner von Notre-Dame von Victor Hugo sowie die gleichnamigen Filme und Musicals. (de) A bell-ringer is a person who rings a bell, usually a church bell, by means of a rope or other mechanism. Despite some automation of bells for random swinging, there are still many active bell-ringers in the world, particularly those with an advanced ringing tradition such as full-circle or Russian ringing, which are artistic and skilled performances which are difficult to automate. The term campanologist is popularly misused to refer to a bell-ringer, but this properly refers to someone who studies bells, which is known as campanology. Although in some places carillons are used to sound bells, they are "played" by carillonneurs, not by bell-ringers, and are associated with the ringing of tunes in the Western musical tradition. (en) Sonorilisto sonorigas sonorilon. Antaŭe tion oni ĉiam faris per tirado de sonorilŝnuro, nuntempe multaj sonoriloj funkcias per elektromotoro. Plej ofte la sakristiisto ankaŭ estas sonorilisto, sed se oni samtempe devas sonorigi plurajn sonorilojn, oni bezonas plurajn sonorilistojn. En gravaj katedraloj kaj aliaj temploj sonorilisto loĝetis en malgranda ĉambro proksime al la sonorilturo; tiele oni evitis malfacilan supreniradon oftan por la diversaj servoj (sonoriladeroj). En literaturo, sonorilisto ludas gravan rolon, inter aliaj en Notre-Dame de Paris (1831) nome unu el la plej konataj romanoj de Victor Hugo. (eo) Campanero es una palabra que designa por igual a dos oficios: * El que tiene por oficio crear los moldes y fundir metales para crear campanas. También lo utilizaban en escuelas , antiguamente Es un oficio de origen posiblemente prerromano, que construye la campana con su forma y dimensión adecuada al sonido deseado que se quiere conseguir, a partir de la fusión de ciertos metales en proporciones conocidas solo por el propio artesano campanero. La sonoridad de la campana está en función de sus dimensiones y de esa mezcla metálica que se denomina vulgarmente bronce siendo la realidad una aleación de metales en proporción conocida por el maestro campanero. Las primeras referencias a la existencia de campanas aparecen en la Biblia en el Libro del Éxodo. Cabe pensar que debían existir constructores de campanas. En general, la construcción de la campana comienza por la creación de un modelo en cera, sobre el cual se forma un molde exterior e interior en arena refractaria endurecida o arcilla, que es soportada con piezas de madera o enterrada en arena normal, de tal manera que al verter el metal fundido por la zona superior, va descendiendo por el molde y fundiendo la cera que sale por la parte inferior, rellenando el hueco. Es un sistema conocido como moldeo a la cera perdida. Una vez solidificado y enfriado, se retira la arena y se saca la campana. Es el momento de la prueba sonora y de su resistencia, pues muchas de ellas, al entrar en resonancia se parten por no soportar las tensiones o por defectos constructivos, con lo cual se vuelve a empezar. * El que tiene por oficio tocar las campanas una vez están instaladas en las torres de las Iglesias y espadañas de las ermitas. Es un oficio de origen medieval en su concepción actual, que se remonta al mismo momento de la historia en que se crean las campanas. Para que la campana desarrolle su función, es preciso contar con una o varias personas que se encarguen de tocarlas cuando es necesario. El sistema de toques manuales ha desaparecido con el desarrollo de la mecánica y la tecnología en casi todas partes, excepción hecha de algunas torres muy singulares, por ejemplo El Miguelete de la Catedral de Valencia. Los toques se realizan actualmente por medios electromecánicos, regulados por un ordenador conectado vía satélite al GPS para mantener la hora correctamente. En ese ordenador se programan los toques de las horas y los cuartos del reloj y los repiques de las misas ordinarias. El campanero se encarga de la programación de ese ordenador en cuanto a los repiques y los cambios que sean necesarios a lo largo del año, así como de realizar los toques manuales no programados con motivo de las diversas festividades litúrgicas y entierros. Asimismo realiza los volteos generales de campanas en las festividades que lo requieren desde el cuadro de mandos del ordenador. Además de los toques, repiques y volteos, el campanero revisa el estado de las ataduras de los badajos, la tensión de los cables de los electromazos, la tensión de las correas del volteo de las campanas, el engrase de las cajas desmultiplicadoras y los cojinetes, y la supervisión del reloj de las horas. El estudio de las campanas y de sus sonidos es la . (es) Il campanaro è colui che è incaricato di suonare le campane per qualsiasi ricorrenza od evento religioso cristiano in base ad un determinato e preciso insieme di segnali, che variano da luogo a luogo, codificato nel corso dei secoli. Nel linguaggio corrente è anche la denominazione più popolaresca del sacrista o sacrestano. Quasi sempre il campanaro era (ed è tutt'oggi in molti casi) anche l'addetto alla cura e alla carica manuale degli antichi orologi che scandiscono il tempo dalle torri campanarie delle chiese. Col termine si può indicare anche chi lavora in generale con le campane, sia il fonditore che il manutentore. (it) Een klokkenluider bedient het luiden van de stads- en kerkklokken. Vroeger gebeurde dat altijd door aan het klokkentouw te trekken, tegenwoordig worden veel klokken elektrisch aangedreven. Binnen een kerk was de koster tevens klokkenluider, maar als er meerdere klokken tegelijk worden geluid, zijn er ook meerdere klokkenluiders nodig. Een klokkenluider moet niet worden verward met een beiaardier, die met een toetsenbord tientallen klokken bespeelt. Wanneer het luiden van de klok gebeurt door een mechanische pop, spreekt men van een jaquemart. Hoewel het merendeel van de klokken tegenwoordig van een luidmotor is voorzien, wordt wat betreft Nederland vooral in de provincie Friesland nog op uitgebreide schaal met de hand geluid. Ook de klokken van de Domtoren in Utrecht worden sinds de middeleeuwen nog altijd met de hand geluid door het Utrechts Klokkenluiders Gilde, die tevens nog in een aantal andere kerken in de binnenstad de klokken luidt. In het buitenland ziet men soms zelfs luidsprekers in de toren die het geluid van klokken voortbrengen. Het luiden van de klokken was vroeger een belangrijke taak, omdat klokken het enige middel voor massacommunicatie waren. Niet alleen werden de kerkelijke diensten tijdig door gewijde klokken aangekondigd, het luiden van de stadsklokken kon het sluiten van stadspoorten aankondigen, oproepen tot raadsvergaderingen, maar ook waarschuwen voor zaken als onheil en brand. Raadsbesluiten en gerechtelijke uitspraken werden genoteerd in het luidboek van de en waren pas rechtsgeldig als zij overluid waren door deze klok. Het nieuws galmde dus over de streek. Vandaar de uitdrukking "iets aan de grote klok hangen". In de literatuur speelt de klokkenluider een rol in onder meer De klokkenluider van de Notre Dame (1831) van Victor Hugo. * De touwen van de tien klokken in de St. Peter in Saltby, Engeland * Het luiden van zes klokken in een kerk in Saltaire, Engeland * De Klokkenluidster door Gosse Dam (nl) Звона́рь (греч. κωδωνοκρούστης от κώδων, κώδωνος — колокольчик + κροῦσις, κροῦσεως — игра на музыкальном инструменте) — церковная должность в Православии: мастер звонарского дела; занимающее её лицо обязано при богослужениях звонить в храмах в колокола или в била. В древней церкви этой отдельной должности не существовало. В первой главе «Чин малой вечерни» Типикона лавры Саввы Освященного, который в настоящее время в качестве Устава используется в Православной церкви, записано: Прéжде со́лнечнагω захождéнїѧ дне суббώтнагω, прихо́дитъ параекклисїáрхъ [си́рѣчь кандиловжигáтель] къ предстоѧ́телю, и твори́тъ поклонéнїе єму́, ӡнáменуѧ пришéствїемъ свои́мъ врéмѧ кле́паніѧ. И вӡeмъ бл҃гословéнїе, иӡшéдъ клéплетъ въ мáлый ка́мпанъ По церковным правилам эта должность приравнивается к обязанностям параэклизиарха, иначе парамонаря (в просторечии — пономаря). Одним из немногих мастеров-звонарей в СССР был Владимир Иванович Машков. Самыми известными звонарями России XX века являлись игумен Михей (Тимофеев), звонарь Троице-Сергиевой Лавры в 1963—2009 гг., и Константин Сараджев, обладавший абсолютным слухом. Писательница Анастасия Цветаева посвятила Сараджеву статью «Сказ о звонаре московском». Позднее она написала вместе с братом Константина — Нилом Константиновичем Сараджевым книгу «Мастер волшебного звона». Секреты мастерства звонарей на Руси передавались из поколения в поколение, однако в XX веке это искусство было почти утеряно. В настоящее время действуют несколько возрождающих старинные традиции школ звонарей в Москве, Сибирский центр колокольного искусства Новосибирской митрополии и Школа православных звонарей «Кузнецкая звонница» Кузбасской митрополии. Звонарями могут стать не только мужчины, но и женщины в возрасте от 12 до 65 лет. (ru) Dzwonnik – osoba obsługująca dzwon kościelny, mająca za zadanie dzwonienie w dzwonnicy w określonych porach dnia oraz podczas nabożeństw. Dzwonnikami w pierwszych wiekach polskiego chrześcijaństwa, byli duchowni. Począwszy od wczesnego średniowiecza, w języku łacińskim osoby te określano najczęściej mianem campanator oraz signator, przy czym sygnator był najważniejszym dzwonnikiem w większym zespole lub urzędnikiem nadzorującym dzwony. W Czechach, Polsce, jak i na Węgrzech funkcje dzwonników powierzano osobom służebnym, które zwano świątnikami. Rozwój stosunków ekonomicznych oraz społecznych spowodował, że zastępowano ich stopniowo pełnoprawnymi dzwonnikami bądź osobami z cechów, co nie przeszkadzało im niejednokrotnie występować w tych rolach równolegle. Przy kościołach katolickich funkcję dzwonnika pełnił najczęściej zakrystian (kościelny), a jego obecność była stała ze względu na dużą liczbę codziennych dzwonień. Oprócz bicia w dzwony, dzwonnicy zajmowali się również innymi posługami okołokościelnymi, a czasem występowali w roli nauczycieli w szkółkach przykościelnych. Rola dzwonnika wiązała się z dochodem, tak stałym, jak i dodatkowym, okazyjnym (np. z zamawiania dzwonu po czyjejś śmierci, na święta, czy uroczystości rodzinne). Zamożność dzwonników była wprost uzależniona od zamożności parafii, jednak dochody te nie były stosunkowo duże. Opłata ta nosiła nazwę zwonnego lub . Zatwierdzano ją oficjalnie w kościołach parafialnych. Mówił o niej np. synod warmiński z 1610 (obecnie na Warmii osoby dzwoniące dzwoneczkami w wiejskich dzwonnicach nie otrzymują żadnego, nawet symbolicznego, wynagrodzenia, choć przed 1939 dzwonne było jeszcze w tym rejonie zbierane w naturze). W początku XVII wieku w dekanacie błońskim proboszcz złożył klątwę na Katarzynie Umiartowskiej i Janie Bielackowskim za nieopłacenie podzwonnego (był to wynik interwencji dzwonnika, będącego też nauczycielem szkoły wiejskiej, u księdza). W XIV i XV wieku dzwonnicy zmuszeni byli utrzymywać się również z innych zajęć, np. z pracy na roli. Istotny był wysoki prestiż funkcji dzwonnika (np. jednym z istotniejszych tytułów w hierarchii Zakonu Krzyżackiego był Mistrz Dzwonniczy, niem. Glockenmeister, któremu podlegali dzwonnicy, niem. Glockenampt). W Polsce możliwość wydobycia dźwięku z Dzwonu Zygmunta do dziś zarezerwowana jest wyłącznie dla wąskiego grona członków . Dzwonnikom przekazywano też środki na zakup sznurów do dzwonów, mogli też oni odpłatnie wykonywać niektóre czynności porządkowe, jak np. dachu dzwonnicy. W klasztorach dzwonnikami są zwykle zakonnik lub zakonnica i osobie tej podlegają z reguły wszystkie dzwony danego domu zakonnego. Do obsługi dzwonu wystarcza najczęściej jedna osoba, ale duże dzwony wymagają niekiedy kilku, a nawet kilkunastu dzwonników. Dzwonnicy zobowiązani byli do znajomości odpowiednich rytmów, które związane były z okolicznościami dzwonienia. Jeszcze na początku XX wieku zwracano uwagę na umiejętności dzwonnicze w tym zakresie. I tak np. w XX wieku: * we wsi Przykop na pożar w kapliczce uderzano sercem dzwonka tylko w jedną ścianę płaszcza, co dawało efekt gwałtownego, rwącego się dźwięku, * na Anioł Pański bito w tej wsi sercem swobodnie w obydwie ścianki, * w Warkałach na Anioł Pański bito w dzwonek kapliczny w takcie: dzwonek trzy razy – pauza – dzwonek trzy razy, * przed wybuchem II wojny światowej w Kaplitynach na pożar uderzano w rytmie szarpanym, * w Wójtowie jeszcze około 1990 i w Jedzbarku wcześniej, informując o śmierci człowieka, uderzano w dzwonek dwa razy, a po krótkiej pauzie powtarzano tę czynność kilkukrotnie, * w Ruszajnach dzwoniło się zawsze w rytmie marsza. Na podstawie rytmu dzwonków lub dzwonów w poszczególnych społecznościach kształtowały się lokalne, transpokoleniowe przyzwyczajenia. Współcześnie funkcję dzwonnika coraz częściej przejmują samoczynne mechanizmy elektryczne. (pl) En klockare eller klockringare var ett kyrkligt ämbete, som ursprungligen – under medeltiden – medförde uppgiften att vårda kyrkan och dess inventarier samt ombesörja klockringningen. På 1600-talet började man av klockaren kräva förmågan att undervisa i sång och leda kyrksången där en särskild kantor inte fanns. Vid samma tid fick klockaren även uppdrag att lära ungdomen att läsa och skriva. Detta medförde att klockarsysslan ofta gavs åt en präst. Efter folkskolereformen 1842 medgavs rätt att förena klockar- och skollärartjänst. Likaså blev klockaren ofta organist, i de kyrkor där en orgel införskaffades. Förutom klockarboställe ingick länge i klockarens inkomst så kallat offer samt avgifter i samband med hans förrättningar. 1883 bestämdes att klockaren i stället skulle åtnjuta fast lön. 1861 fick kvinnor rätt att söka organistbefattning i kyrkorna. Om organistbefattningen var förenad med klockartjänst, var församlingen tvungen att söka dispens hos biskopen. Ännu på 1930-talet beviljade de flesta stift inga sådana dispenser. I slutet av 1940-talet började Svenska kyrkan alltmer automatisera klockringningen, och säga upp sina anställda klockare. (sv) Дзвона́р (грец. κωδωνοκρούστης від κώδων, κώδωνος — дзвіночок + κροῦσις, κροῦσεως — гра на музичному інструменті) — церковна посада в Православ'ї: майстер дзвонарської справи; особа, що її займає, зобов'язана дзвонити у храмах при богослужіннях у дзвони або в била. У древній Церкві цієї окремої посади не існувало. У першій главі «Чин малої вечірні» Типикона лаври Сави Освяченого, який у наш час як Устав використовується в Православній церкві, записано: Прéжде со́лнечнагω захождéнїѧ дне суббώтнагω, прихо́дитъ параекклисїáрхъ [си́рѣчь кандиловжигáтель] къ предстоѧ́телю, и твори́тъ поклонéнїе єму́, ӡнáменуѧ пришéствїемъ свои́мъ врéмѧ кле́паніѧ. И вӡeмъ бл҃гословéнїе, иӡшéдъ клéплетъ въ мáлый ка́мпанъ За церковними правилами ця посада прирівнюється до обов'язків параеклезіарха, інакше парамонаря (у просторіччі — паламаря), який належить до числа церковнослужителів і в цивільному відношенні користується правами цього звання. Дзвонарями можуть стати не тільки чоловіки, але і жінки у віці від 12 до 65 років. Секрети майстерності дзвонарів на Русі передавалися з покоління в покоління, однак у XX столітті це мистецтво було майже втрачено. Одним з небагатьох майстрів-дзвонарів в СРСР був Володимир Іванович Машков. Найвідомішими дзвонарями Росії XX століття були ігумен Михей (Тимофєєв), дзвонар Троїце-Сергієвої Лаври в 1963—2009 рр., і Костянтин Сараджев, що володів абсолютним слухом. Письменниця Анастасія Цвєтаєва присвятила Сараджеву статтю «Оповідь про дзвонаря московського», опубліковану в 1977 році в журналі «Москва», № 7 за 1977 рік, пізніше, разом з братом Костянтина — Нілом Костянтиновичем Сараджевим, вона написала книгу «Майстер чарівного дзвону». У наш час у Москві діють кілька шкіл дзвонарів, що відроджують старовинні традиції, в тому числі знаменита школа дзвонарства під керівництвом Іллі Дроздихина. Діють також Сибірський центр дзвонового мистецтва Новосибірської митрополії і Школа православних дзвонарів «Кузнецька дзвіниця» Кузбасівської митрополії. (uk) |
| dbo:thumbnail | wiki-commons:Special:FilePath/Ivanovo_Obl_Palekh_asv2018-08_img18.jpg?width=300 |
| dbo:wikiPageExternalLink | https://washingtonringingsociety.org/galleries/animations |
| dbo:wikiPageID | 22642656 (xsd:integer) |
| dbo:wikiPageLength | 8538 (xsd:nonNegativeInteger) |
| dbo:wikiPageRevisionID | 1107796928 (xsd:integer) |
| dbo:wikiPageWikiLink | dbr:Campanology dbr:Carillon dbc:Campanology dbr:List_of_bell_ringing_organizations dbr:Bell_(instrument) dbr:Bologna_Cathedral dbr:Lightning_rod dbc:Articles_containing_video_clips dbr:Russian_Orthodox_Church dbr:Ellacombe_apparatus dbr:Church_of_Sweden dbr:Chime_(bell_instrument) dbr:Feodor_I_of_Russia dbr:Full_circle_ringing dbc:Occupations_in_music dbr:Central_Council_of_Church_Bell_Ringers dbr:Parlement dbr:Church_bell dbr:Quasimodo dbr:Ring_of_bells dbr:Drozdihin_Ilya dbr:Doppler_effect dbr:Change_ringing dbr:Middle_Ages dbr:Russian_Orthodox_bell_ringing dbr:File:Bell-ringer_yaroslavl_2012.ogv dbr:File:Bells.devon.750pix.jpg dbr:File:Ivanovo_Obl_Palekh_asv2018-08_img18.jpg |
| dbp:wikiPageUsesTemplate | dbt:Citation_needed dbt:Commons_category-inline dbt:For dbt:Main dbt:Reflist dbt:Short_description dbt:Bells |
| dcterms:subject | dbc:Campanology dbc:Articles_containing_video_clips dbc:Occupations_in_music |
| gold:hypernym | dbr:Person |
| rdf:type | dbo:Person yago:WikicatOccupations yago:WikicatOccupationsInMusic yago:Abstraction100002137 yago:Act100030358 yago:Activity100407535 yago:Duty100719494 yago:Event100029378 yago:Function100720565 yago:Occupation100582388 yago:PsychologicalFeature100023100 yago:Work100575741 yago:YagoPermanentlyLocatedEntity dbo:PersonFunction yago:WikicatReligiousLeadershipRoles |
| rdfs:comment | Zvoník je povolání, jehož úkolem je rozeznít zvon. Největší rozkvět povolání zvoník byl v osmnáctém století. V některých menších kostelích neexistovalo samostatně a zvonění obstarával kostelník. U vesnických zvoniček dostal zvonění na starost jeden z občanů, mnohdy ten, na jehož pozemku stála zvonička. Tradice povolání zvoníků se v rodině dědila. (cs) A bell-ringer is a person who rings a bell, usually a church bell, by means of a rope or other mechanism. Despite some automation of bells for random swinging, there are still many active bell-ringers in the world, particularly those with an advanced ringing tradition such as full-circle or Russian ringing, which are artistic and skilled performances which are difficult to automate. The term campanologist is popularly misused to refer to a bell-ringer, but this properly refers to someone who studies bells, which is known as campanology. (en) Sonorilisto sonorigas sonorilon. Antaŭe tion oni ĉiam faris per tirado de sonorilŝnuro, nuntempe multaj sonoriloj funkcias per elektromotoro. Plej ofte la sakristiisto ankaŭ estas sonorilisto, sed se oni samtempe devas sonorigi plurajn sonorilojn, oni bezonas plurajn sonorilistojn. En gravaj katedraloj kaj aliaj temploj sonorilisto loĝetis en malgranda ĉambro proksime al la sonorilturo; tiele oni evitis malfacilan supreniradon oftan por la diversaj servoj (sonoriladeroj). (eo) Ein Glöckner (veraltet, lat. Campanarius) ist eine Person, deren Aufgabe es ist, die Kirchenglocken einer Kirche zu läuten. Diese Aufgabe wird heutzutage von den Küstern bzw. Mesnern wahrgenommen. Dies geschieht heute jedoch meist nicht mehr durch Ziehen des Glockenseils, sondern mittels einer elektrischen Steuerung, die manuell oder automatisch eingeschaltet wird. Fast alle Glöckner arbeiten, wie auch in früherer Zeit, ehrenamtlich. Der Höhepunkt einer Glöckner-Karriere ist im Wesentlichen die Ausübung der traditionellen Arbeit während eines offiziellen Gottesdienstes. (de) Campanero es una palabra que designa por igual a dos oficios: * El que tiene por oficio crear los moldes y fundir metales para crear campanas. También lo utilizaban en escuelas , antiguamente Es un oficio de origen posiblemente prerromano, que construye la campana con su forma y dimensión adecuada al sonido deseado que se quiere conseguir, a partir de la fusión de ciertos metales en proporciones conocidas solo por el propio artesano campanero. La sonoridad de la campana está en función de sus dimensiones y de esa mezcla metálica que se denomina vulgarmente bronce siendo la realidad una aleación de metales en proporción conocida por el maestro campanero. (es) Il campanaro è colui che è incaricato di suonare le campane per qualsiasi ricorrenza od evento religioso cristiano in base ad un determinato e preciso insieme di segnali, che variano da luogo a luogo, codificato nel corso dei secoli. Nel linguaggio corrente è anche la denominazione più popolaresca del sacrista o sacrestano. Quasi sempre il campanaro era (ed è tutt'oggi in molti casi) anche l'addetto alla cura e alla carica manuale degli antichi orologi che scandiscono il tempo dalle torri campanarie delle chiese. (it) Een klokkenluider bedient het luiden van de stads- en kerkklokken. Vroeger gebeurde dat altijd door aan het klokkentouw te trekken, tegenwoordig worden veel klokken elektrisch aangedreven. Binnen een kerk was de koster tevens klokkenluider, maar als er meerdere klokken tegelijk worden geluid, zijn er ook meerdere klokkenluiders nodig. Een klokkenluider moet niet worden verward met een beiaardier, die met een toetsenbord tientallen klokken bespeelt. Wanneer het luiden van de klok gebeurt door een mechanische pop, spreekt men van een jaquemart. * * * De Klokkenluidster door Gosse Dam (nl) Dzwonnik – osoba obsługująca dzwon kościelny, mająca za zadanie dzwonienie w dzwonnicy w określonych porach dnia oraz podczas nabożeństw. Dzwonnikami w pierwszych wiekach polskiego chrześcijaństwa, byli duchowni. Począwszy od wczesnego średniowiecza, w języku łacińskim osoby te określano najczęściej mianem campanator oraz signator, przy czym sygnator był najważniejszym dzwonnikiem w większym zespole lub urzędnikiem nadzorującym dzwony. Dzwonnikom przekazywano też środki na zakup sznurów do dzwonów, mogli też oni odpłatnie wykonywać niektóre czynności porządkowe, jak np. dachu dzwonnicy. (pl) Звона́рь (греч. κωδωνοκρούστης от κώδων, κώδωνος — колокольчик + κροῦσις, κροῦσεως — игра на музыкальном инструменте) — церковная должность в Православии: мастер звонарского дела; занимающее её лицо обязано при богослужениях звонить в храмах в колокола или в била. В древней церкви этой отдельной должности не существовало. В первой главе «Чин малой вечерни» Типикона лавры Саввы Освященного, который в настоящее время в качестве Устава используется в Православной церкви, записано: Одним из немногих мастеров-звонарей в СССР был Владимир Иванович Машков. (ru) En klockare eller klockringare var ett kyrkligt ämbete, som ursprungligen – under medeltiden – medförde uppgiften att vårda kyrkan och dess inventarier samt ombesörja klockringningen. På 1600-talet började man av klockaren kräva förmågan att undervisa i sång och leda kyrksången där en särskild kantor inte fanns. Vid samma tid fick klockaren även uppdrag att lära ungdomen att läsa och skriva. Detta medförde att klockarsysslan ofta gavs åt en präst. I slutet av 1940-talet började Svenska kyrkan alltmer automatisera klockringningen, och säga upp sina anställda klockare. (sv) Дзвона́р (грец. κωδωνοκρούστης від κώδων, κώδωνος — дзвіночок + κροῦσις, κροῦσεως — гра на музичному інструменті) — церковна посада в Православ'ї: майстер дзвонарської справи; особа, що її займає, зобов'язана дзвонити у храмах при богослужіннях у дзвони або в била. У древній Церкві цієї окремої посади не існувало. У першій главі «Чин малої вечірні» Типикона лаври Сави Освяченого, який у наш час як Устав використовується в Православній церкві, записано: Секрети майстерності дзвонарів на Русі передавалися з покоління в покоління, однак у XX столітті це мистецтво було майже втрачено. (uk) |
| rdfs:label | Zvoník (cs) Glöckner (de) Sonorilisto (eo) Bell-ringer (en) Campanero (es) Campanaro (it) Klokkenluider (beroep) (nl) Dzwonnik (pl) Звонарь (ru) Klockare (sv) Дзвонар (uk) |
| owl:sameAs | freebase:Bell-ringer yago-res:Bell-ringer wikidata:Bell-ringer dbpedia-cs:Bell-ringer dbpedia-de:Bell-ringer dbpedia-eo:Bell-ringer dbpedia-es:Bell-ringer dbpedia-et:Bell-ringer dbpedia-fi:Bell-ringer dbpedia-it:Bell-ringer dbpedia-la:Bell-ringer dbpedia-nl:Bell-ringer dbpedia-nn:Bell-ringer dbpedia-no:Bell-ringer dbpedia-pl:Bell-ringer dbpedia-ru:Bell-ringer dbpedia-sv:Bell-ringer dbpedia-uk:Bell-ringer https://global.dbpedia.org/id/4msVP |
| prov:wasDerivedFrom | wikipedia-en:Bell-ringer?oldid=1107796928&ns=0 |
| foaf:depiction | wiki-commons:Special:FilePath/Bells.devon.750pix.jpg wiki-commons:Special:FilePath/Ivanovo_Obl_Palekh_asv2018-08_img18.jpg |
| foaf:isPrimaryTopicOf | wikipedia-en:Bell-ringer |
| is dbo:occupation of | dbr:Quasimodo |
| is dbo:wikiPageDisambiguates of | dbr:Ringer |
| is dbo:wikiPageRedirects of | dbr:Bell_ringer dbr:Bellringer |
| is dbo:wikiPageWikiLink of | dbr:Bell_ringer dbr:Hotel_Transylvania_(film) dbr:Jon_Shanklin dbr:List_of_Little_Witch_Academia_episodes dbr:Index_of_campanology_articles dbr:Rundetaarn dbr:Egloshayle dbr:Gines dbr:Silent_Night,_Holy_Night_(1976_film) dbr:St_Tudy dbr:Suffolk_Guild_of_Ringers dbr:Esplanaden_6 dbr:Nikolaj_Plads_27 dbr:Norwich_Cathedral_astronomical_clock dbr:Notre-Dame_fire dbr:Oxford_Diocesan_Guild_of_Church_Bell_Ringers dbr:Church_of_the_Ascension,_Belgrade dbr:Quasimodo dbr:Ringer dbr:Hilda_Ellis_Davidson dbr:The_Hunchback_of_Notre_Dame_II dbr:John_Bunyan dbr:Pilgrimage_of_the_Relics,_Maastricht dbr:St_John's_Church,_Ranmoor dbr:Miguelete_Tower dbr:Women_of_Honor dbr:Ávila_Cathedral dbr:Ilya_Drozdihin dbr:Prästgatan dbr:The_Nine_Tailors dbr:The_Hunchback_of_Notre-Dame dbr:Bellringer |
| is foaf:primaryTopic of | wikipedia-en:Bell-ringer |
