تعد مشاركة اليونان في حروب البلقان 1912-1913 واحدة من أهم الحلقات في تاريخ اليونان الحديث، حيث أتاحت هذه الحروب للدولة اليونانية بمضاعفة حجمها تقريبًا لتصل إلى معظم مساحتها الإقليمية الحالية. كما كانت بمثابة حافز للتطورات السياسية، حيث سلطت الضوء على شخصيتين هيمنت علاقتهما لاحقًا على العقد المقبل ما كان لذلك تداعيات طويلة الأمد على اليونان: رئيس الوزراء إلفثيريوس فينيزيلوس، والقائد العام للجيش، وولي العهد والملك فيما بعد قسطنطين الأول. في حرب البلقان الأولى، كانت اليونان متحالفة مع بلغاريا، وصربيا والجبل الأسود في «عصبة البلقان» لمواجهة الإمبراطورية العثمانية. بدأت الحرب في 8 أكتوبر (25 سبتمبر بحسب التاريخ القديم) عام 1912 بإعلان الجبل الأسود الحرب، بينما انضمت اليونان، وبلغاريا، وصربيا في 17 أكتوبر (4 أكتوبر بحسب التا ريخ القديم) عام 1912. خلال هذه الحرب، قاتلت اليونان على جبهتين على الأرض، بالإضافة إلى تحمّلها الجهد البحري الرئيسي لحلفاء البلقان. كانت القوة الرئيسية الأولى على الأرض هي جيش ثيساليا، الذي نجح في احتلال جزء كبير من مقدونيا، بما في ذلك ميناء سالونيك المهم استراتيجيًا، في الساعات الأخيرة فقط من التقسيم البلغاري. أدى ذلك إلى زيادة التوتر بين الحليفين في الأشهر المقبلة، وكان أحد أسباب حرب البلقان الثانية. بعد الاختتام الناجح للعمليات في مقدونيا، نقل الجيش اليوناني ثقله إلى جبهة إبيروس، حيث سقطت مدينة يوانينا بعد حصار طويل، وتقدم اليونانيون إلى إبيروس الشمالية (جنوب ألبانيا الحديث). في بحر إيجه، استولت البحرية اليونانية على جميع جزر بحر إيجه باستثناء دوديكانيسيا التي احتلتها إيطاليا، وصد محاولتين من قبل البحرية العثمانية للانطلاق من الدردنيل. على الرغم من بدء المفاوضات في لندن في ديسمبر عام 1912، استمرت الحرب حتى 30 مايو (17 مايو بحسب التاريخ القديم) عام 1913، عندما وُقعت أخيرًا معاهدة لندن. فشلت المعاهدة في إرضاء أي طرف معني، حيث كانت نقطة الخلاف الرئيسية هي تقسيم مقدونيا. في مواجهة المزاعم البلغارية، شكلت صربيا واليونان تحالفًا، وفي مساء يوم 29 يونيو (13 يونيو بحسب التاريخ القديم) عام 1913، شنت القوات البلغارية هجومًا مفاجئًا على حلفائها السابقين. سرعان ما صُدت الهجمات البلغارية وتراجعت. بالنسبة لليونان على وجه الخصوص، كانت معارك حرب البلقان الثانية مكلفة للغاية، حيث شق الجيش اليوناني طريقه إلى بلغاريا. بعد دخول رومانيا والإمبراطورية العثمانية في الحرب، أصبح الموقف البلغاري ميؤوسًا منه، وأُعلنت الهدنة في 30 يوليو. انتهت الحرب بمعاهدة بوخارست في 10 أغسطس عام 1913، والتي أكدت المكاسب اليونانية لمقدونيا وإبيروس (بدون إبيروس الشمالية) وكريت. (ar)
Η συμμετοχή της Ελλάδας στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913) αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της νεότερης ελληνικής ιστορίας καθώς επέτρεψε στο ελληνικό κράτος να διπλασιάσει την έκτασή του και να αποκτήσει το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής εδαφικής του έκτασης. Υπήρξε επίσης καταλυτικός παράγοντας πολιτικών εξελίξεων καθώς έφερε στο προσκήνιο δυο προσωπικότητες, των οποίων η σχέση κυριάρχησε την επόμενη δεκαετία και είχε μακροπρόθεσμες συνέπειες για την Ελλάδα: τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο και τον αξιωματικό του στρατού, διάδοχο του θρόνου και μετέπειτα βασιλιά, Κωνσταντίνο Ι. Στον Α' Βαλκανικό Πόλεμο, η Ελλάδα συμμάχησε με τη Βουλγαρία, τη Σερβία και το Μαυροβούνιο ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο πόλεμος ξεκίνησε στις 8 Οκτωβρίου 1912 με την κήρυξη του πολέμου από το Μαυροβούνιο ενώ η Ελλάδα, η Βουλγαρία και η Σερβία μπήκαν στον πόλεμο στις 17 Οκτωβρίου 1912. Κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου, η Ελλάδα πολέμησε σε δυο μέτωπα από την ξηρά και πρόσφερε το μεγαλύτερο μέρος της ναυτικής δύναμης από όλους τους βαλκανικούς συμμάχους. Την αρχική ώθηση για επέκταση των εδαφών έδωσε ο στρατός της Θεσσαλίας, ο οποίος κατόρθωσε να καταλάβει ένα μεγάλο μέρος της Μακεδονίας, συμπεριλαμβανομένου του στρατηγικά σημαντικού λιμένα της Θεσσαλονίκης ; αυτή η κίνηση προκάλεσε μια αυξημένη ένταση ανάμεσα στους δυο συμμάχους κατά τους επόμενους μήνες και αποτέλεσε μια από τις κύριες αιτίες του Β' Βαλκανικού Πολέμου. Μετά την επιτυχή ολοκλήρωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Μακεδονία, ο ελληνικός στρατός έριξε το βάρος του στο μέτωπο της Ηπείρου όπου, μετά από μια παρατεταμένη πολιορκία, καταλήφθηκε η πόλη των Ιωαννίνων και οι Έλληνες προχώρησαν προς τη "Βόρεια Ήπειρο" (Νότια Αλβανία). Το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό κατέλαβε όλα τα νησιά του Αιγαίου Πελάγους εκτός από τα Δωδεκάνησα, που ήταν υπό ιταλική κατοχή, και κατέρριψε δυο προσπάθειες του Οθωμανικού Πολεμικού Ναυτικού να αποκτήσει πρόσβαση στον ελλαδικό χώρο μέσω των Δαρδανελλίων. Παρόλο που οι διαπραγματεύσεις είχαν ξεκινήσει στο Λονδίνο από τον Δεκέμβριο 1912, ο πόλεμος συνεχίστηκε μέχρι τις 30 Μαΐου 1913 όταν υπογράφηκε η Συνθήκη του Λονδίνου. Η Συνθήκη δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει καμιά εμπλεκόμενη στον πόλεμο χώρα, με κύριο σημείο τριβής να είναι η διαίρεση της Μακεδονίας. Μπροστά στις βουλγαρικές αξιώσεις, η Ελλάδα και η Σερβία συμμάχησαν και στις 29 Ιουνίου 1913, οι βουλγαρικές δυνάμεις πραγματοποίησαν μια απρόσμενη επίθεση ενάντια των πρώην συμμάχων τους. Οι βουλγαρικές επιθέσεις σύντομα αποκρούστηκαν και υποχώρησαν. Ειδικότερα για την Ελλάδα, οι μάχες κατά τον Β' Βαλκανικό Πόλεμο υπήρξαν αρκετά δαπανηρές. Με την είσοδο της Ρουμανίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον πόλεμο, ο βουλγαρικός στρατός αποδυναμώθηκε και κήρυξε ανακωχή στις 30 Ιουλίου. Ο πόλεμος ολοκληρώθηκε στις 10 Αυγούστου 1913 με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, η οποία επιβεβαίωσε την εισχώρηση στην Ελλάδα της Μακεδονίας, της Κρήτης και της Ηπείρου (χωρίς τη Βόρεια Ήπειρο). (el)
The participation of Greece in the Balkan Wars of 1912–1913 is one of the most important episodes in modern Greek history, as it allowed the Greek state to almost double its size and achieve most of its present territorial size. It also served as a catalyst of political developments, as it brought to prominence two personalities, whose relationship would dominate the next decade and have long-lasting repercussions for Greece: the Prime Minister Eleftherios Venizelos, and the Army's commander-in-chief, the Crown Prince and later King, Constantine I. In the First Balkan War, Greece was allied with Bulgaria, Serbia and Montenegro in the "Balkan League" against the Ottoman Empire. The war began on 8 October [O.S. 25 September] 1912 with the declaration of war by Montenegro, while Greece, Bulgaria and Serbia joined on 17 October [O.S. 4 October] 1912. During this war, Greece fought on two fronts on land, and also shouldered the main naval effort of the Balkan allies. The initial principal thrust on land was by the Army of Thessaly, which succeeded in occupying much of Macedonia, including the strategically important port of Thessaloniki, the latter just hours ahead of a Bulgarian division; this would result in increased tension between the two allies in the coming months, and would be one of the causes of the Second Balkan War. Following the successful conclusion of operations in Macedonia, the Greek Army shifted its weight to the Epirus front, where, after a prolonged siege, the city of Ioannina fell, and the Greeks advanced into Northern Epirus (modern southern Albania). In the Aegean Sea, the Greek Navy took possession of all the Aegean islands except for the Italian-occupied Dodecanese, and fought off two attempts by the Ottoman Navy to sally forth from the Dardanelles. Although negotiations had started in London in December 1912, the war continued until 30 May [O.S. 17 May] 1913, when the Treaty of London was finally signed. The treaty failed to satisfy any party involved, with the chief point of friction being the partition of Macedonia. In the face of Bulgarian claims, Serbia and Greece formed an alliance, and on the evening of 29 June [O.S. 16 June] 1913, Bulgarian forces launched a surprise attack against their erstwhile allies. The Bulgarian attacks were soon contained, and pushed back. For Greece in particular, the battles of the Second Balkan War were very costly, as the Greek Army pushed its way into Bulgaria. Following the entry of Romania and the Ottoman Empire in the war, the Bulgarian position became hopeless, and an armistice was declared on 30 July. The war was concluded with the Treaty of Bucharest on 10 August 1913, which confirmed the Greek gains of Macedonia, Epirus (without Northern Epirus) and Crete. (en)
La participation de la Grèce dans les guerres balkaniques est un épisode de l'histoire de la Grèce moderne. Les guerres balkaniques, qui se déroulèrent en deux temps dans les années 1912-1913, permirent au Royaume de Grèce une grande expansion territoriale grâce à ses victoires. La première guerre balkanique opposa l'Empire ottoman et la Ligue balkanique, une alliance de la Bulgarie, de la Grèce, du Monténégro et de la Serbie. La guerre fut déclarée par la Ligue le 8 octobre 1912 et se termina le 30 mai 1913 avec la signature du traité de Londres. La Grèce combattit sur deux fronts : à l'est vers la Thessalie et la Macédoine et à l'ouest vers l'Épire. Sa principale armée, celle de Thessalie, prit de nombreuses villes dont Thessalonique, son principal objectif, et cela quelques heures avant les troupes bulgares qui désiraient aussi s'en emparer. Cela fut source de tensions dans les mois qui suivirent et une des causes de la deuxième guerre balkanique. L'armée grecque d'Épire prit son objectif, la capitale régionale Ioannina le 6 mars 1913 après avoir été longtemps arrêtée à Bizani. Puis, elle s'engagea plus au nord dans la région disputée d'Épire du Nord qui fut ensuite source de tensions avec l'Italie et la jeune Albanie. Les victoires de la Grèce et de ses alliés furent facilitées par la maîtrise totale des mers par la flotte grecque, la seule véritable flotte de guerre lors de ce conflit. Elle coupa une bonne partie des communications de l'Empire ottoman et en confina la flotte dans les Dardanelles. Elle affirma sa suprématie lors des batailles navales d'Elli et Lemnos. Les négociations de paix qui se tinrent principalement à Londres à partir de décembre 1912 concernèrent plus le partage du butin entre les vainqueurs que le sort réservé au vaincu ottoman. Les tensions montèrent entre alliés, particulièrement avec la Bulgarie se considérant lésée sur le partage de la Macédoine, ce qui entraîna la deuxième guerre balkanique. Serbie, Monténégro et Grèce, auxquels se joignirent la Roumanie puis l'Empire ottoman, affrontèrent alors la Bulgarie. Les hostilités, que tous les belligérants attendaient et préparaient, furent déclenchées par la Bulgarie qui attaqua la Grèce et la Serbie dans la nuit du 29 au 30 juin 1913. Très rapidement, les forces bulgares furent partout repoussées, jusqu'à l'intérieur même de leurs frontières d'avant 1912. Les batailles furent très sanglantes, comme celle de Kilkís. La dernière bataille du conflit, la bataille de Kresna, se déroula dans les derniers jours de juillet. Cette ultime contre-attaque bulgare faillit écraser une armée grecque épuisée et à la limite de ses lignes de ravitaillement. Le roi et commandant en chef des forces grecques, Constantin Ier manqua d'être capturé. La bataille s'arrêta avant toute véritable décision militaire lorsqu'un armistice politique fut signé le 30 juillet 1913. La Grèce obtint au traité de Bucarest l'Épire, sans toutefois l'Épire du Nord, la Macédoine et la Thrace occidentale ainsi que la Crète. (fr)
تعد مشاركة اليونان في حروب البلقان 1912-1913 واحدة من أهم الحلقات في تاريخ اليونان الحديث، حيث أتاحت هذه الحروب للدولة اليونانية بمضاعفة حجمها تقريبًا لتصل إلى معظم مساحتها الإقليمية الحالية. كما كانت بمثابة حافز للتطورات السياسية، حيث سلطت الضوء على شخصيتين هيمنت علاقتهما لاحقًا على العقد المقبل ما كان لذلك تداعيات طويلة الأمد على اليونان: رئيس الوزراء إلفثيريوس فينيزيلوس، والقائد العام للجيش، وولي العهد والملك فيما بعد قسطنطين الأول. (ar)
Η συμμετοχή της Ελλάδας στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913) αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της νεότερης ελληνικής ιστορίας καθώς επέτρεψε στο ελληνικό κράτος να διπλασιάσει την έκτασή του και να αποκτήσει το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής εδαφικής του έκτασης. Υπήρξε επίσης καταλυτικός παράγοντας πολιτικών εξελίξεων καθώς έφερε στο προσκήνιο δυο προσωπικότητες, των οποίων η σχέση κυριάρχησε την επόμενη δεκαετία και είχε μακροπρόθεσμες συνέπειες για την Ελλάδα: τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο και τον αξιωματικό του στρατού, διάδοχο του θρόνου και μετέπειτα βασιλιά, Κωνσταντίνο Ι. (el)
The participation of Greece in the Balkan Wars of 1912–1913 is one of the most important episodes in modern Greek history, as it allowed the Greek state to almost double its size and achieve most of its present territorial size. It also served as a catalyst of political developments, as it brought to prominence two personalities, whose relationship would dominate the next decade and have long-lasting repercussions for Greece: the Prime Minister Eleftherios Venizelos, and the Army's commander-in-chief, the Crown Prince and later King, Constantine I. (en)
La participation de la Grèce dans les guerres balkaniques est un épisode de l'histoire de la Grèce moderne. Les guerres balkaniques, qui se déroulèrent en deux temps dans les années 1912-1913, permirent au Royaume de Grèce une grande expansion territoriale grâce à ses victoires. (fr)
