MiniGrail (original) (raw)
MiniGRAIL was a type of Resonant Mass Antenna, which is a massive sphere that used to detect gravitational waves. The MiniGRAIL was the first such detector to use a spherical design. It is located at Leiden University in the Netherlands. The project was managed by the . A team from the Department of Theoretical Physics of the University of Geneva, Switzerland, was also heavily involved. The project was terminated in 2005.
| Property | Value |
|---|---|
| dbo:abstract | MiniGRAIL was a type of Resonant Mass Antenna, which is a massive sphere that used to detect gravitational waves. The MiniGRAIL was the first such detector to use a spherical design. It is located at Leiden University in the Netherlands. The project was managed by the . A team from the Department of Theoretical Physics of the University of Geneva, Switzerland, was also heavily involved. The project was terminated in 2005. Gravitational waves are a type of radiation that is emitted by objects that have mass and are undergoing acceleration. The strongest sources of gravitational waves are suspected to be compact objects such as neutron stars and black holes. This detector may be able to detect certain types of instabilities in rotating single and binary neutron stars, and the merger of small black holes or neutron stars. (en) De Mini Gravitational Radiation Antenna In Leiden (MiniGRAIL) was de gravitatiegolftelescoop van de Universiteit van Leiden. De MiniGRAIL bestond uit een bol van CuAl6% (koper met 6 gewichtsprocent aluminium) met een diameter van 68 centimeter en een massa van 1400 kilogram. Als een zwaartekrachtgolf de antenne passeerde, zou deze golf een zeer kleine fractie van zijn energie aan de bol overbrengen. De resonantiefrequentie van de bol was 2,9 kHz en de bandbreedte zou ongeveer 230 Hz zijn. Gravitatiegolven met een frequentie van 2,9 kHz, zouden dus de resonantiemodes van de bol exciteren, waardoor de bol in trilling werd gebracht. De uitwijking van deze trillingen was echter zeer klein (in de orde van 10−20 meter). Uitermate gevoelige detectoren waren nodig om deze kleine bewegingen te kunnen meten. In de MiniGRAIL werd er gebruikgemaakt van zogenaamde SQUID-detectoren. Om achtergrondruis zo veel mogelijk te onderdrukken werd de hele opstelling afgeveerd en wordt de bol afgekoeld tot ongeveer 20 millikelvin. Volgens de berekeningen zou de MiniGRAIL een gevoeligheid moeten kunnen bereiken om een uitwijking van 2×10−21 meter te kunnen meten. Sterrenkundigen voorspelden dat met de te verwachten gevoeligheid het mogelijk moet zijn om de signalen te kunnen meten van asymmetrische instabiliteiten in roterende enkelvoudige en dubbele neutronensterren en om botsingen van zwarte gaten en neutronensterren te zien. In januari 2005 werd de zevende testrun afgerond en werden de gegevens geanalyseerd. De voorgaande tests hadden laten zien dat de gevoeligheid op dat moment ongeveer 1×10−20 meter was. Het project werd spoedig daarna beëindigd. MiniGrail kan worden bezichtigd in het Museum Boerhaave. (nl) MiniGRAIL — детектор гравитационных волн, расположенный в Голландии, в Университете Лейдена. Детектор представляет собой сферическую антенну диаметром 68 см, сделанную из сплава CuAl (6 %), массой 1150 кг. Резонансная частота равна примерно 2,9 кГц с рабочим диапазоном 230 Гц (возможно большей). При попадании на антенну, гравитационные волны с частотой 3 кГц передадут часть энергии шару, так что относительные размеры будут изменяться на dL/L = 4⋅10−21. Чтобы воспрепятствовать ложным срабатываниям в максимально возможной степени, MiniGRAIL установили на двух антивибрационных опорах, а шар поддерживается при температуре 20 мК. Ещё один подобный детектор строится в Сан-Паулу. Синхронные наблюдения позволяют отсеивать ложные срабатывания детектора и значительно повысят достоверность обнаружения сигнала, если он вообще когда-либо будет детектирован. Гравитационные волны могут рождаться при слиянии нейтронных звёзд, при увеличении нестабильности во вращающихся двойных нейтронных звёздах, а также при образовании малых чёрных дыр. (ru) |
| dbo:wikiPageExternalLink | http://www.minigrail.nl/ |
| dbo:wikiPageID | 1532536 (xsd:integer) |
| dbo:wikiPageLength | 6706 (xsd:nonNegativeInteger) |
| dbo:wikiPageRevisionID | 1021971078 (xsd:integer) |
| dbo:wikiPageWikiLink | dbr:Proton dbr:Black_hole dbr:Hydrogen dbr:University_of_Geneva dbc:Astronomical_observatories_in_the_Netherlands dbr:Gravitational_wave dbr:Leiden_University dbr:Bandwidth_(signal_processing) dbr:Dilution_refrigerator dbr:Mario_Schenberg_(Gravitational_Wave_Detector) dbr:Atom dbc:Gravitational-wave_telescopes dbr:Switzerland dbr:São_Paulo dbr:Netherlands dbr:Neutron_star dbr:Compact_object dbr:Kamerlingh_Onnes_Laboratory |
| dbp:wikiPageUsesTemplate | dbt:Coord_missing dbt:Frac dbt:Reflist dbt:Gravitational_wave_observatories dbt:Infobox_telescope |
| dct:subject | dbc:Astronomical_observatories_in_the_Netherlands dbc:Gravitational-wave_telescopes |
| gold:hypernym | dbr:Antenna |
| rdf:type | yago:Artifact100021939 yago:Device103183080 yago:Instrument103574816 yago:Instrumentality103575240 yago:Magnifier103709206 yago:Object100002684 yago:PhysicalEntity100001930 yago:WikicatGravitationalWaveTelescopes dbo:Building yago:ScientificInstrument104147495 yago:Telescope104403638 yago:Whole100003553 |
| rdfs:comment | MiniGRAIL was a type of Resonant Mass Antenna, which is a massive sphere that used to detect gravitational waves. The MiniGRAIL was the first such detector to use a spherical design. It is located at Leiden University in the Netherlands. The project was managed by the . A team from the Department of Theoretical Physics of the University of Geneva, Switzerland, was also heavily involved. The project was terminated in 2005. (en) De Mini Gravitational Radiation Antenna In Leiden (MiniGRAIL) was de gravitatiegolftelescoop van de Universiteit van Leiden. De MiniGRAIL bestond uit een bol van CuAl6% (koper met 6 gewichtsprocent aluminium) met een diameter van 68 centimeter en een massa van 1400 kilogram. Als een zwaartekrachtgolf de antenne passeerde, zou deze golf een zeer kleine fractie van zijn energie aan de bol overbrengen. In januari 2005 werd de zevende testrun afgerond en werden de gegevens geanalyseerd. De voorgaande tests hadden laten zien dat de gevoeligheid op dat moment ongeveer 1×10−20 meter was. (nl) MiniGRAIL — детектор гравитационных волн, расположенный в Голландии, в Университете Лейдена. Детектор представляет собой сферическую антенну диаметром 68 см, сделанную из сплава CuAl (6 %), массой 1150 кг. Резонансная частота равна примерно 2,9 кГц с рабочим диапазоном 230 Гц (возможно большей). При попадании на антенну, гравитационные волны с частотой 3 кГц передадут часть энергии шару, так что относительные размеры будут изменяться на dL/L = 4⋅10−21. Чтобы воспрепятствовать ложным срабатываниям в максимально возможной степени, MiniGRAIL установили на двух антивибрационных опорах, а шар поддерживается при температуре 20 мК. (ru) |
| rdfs:label | MiniGrail (en) MiniGrail (nl) MiniGRAIL (ru) |
| owl:sameAs | freebase:MiniGrail yago-res:MiniGrail wikidata:MiniGrail dbpedia-nl:MiniGrail dbpedia-ru:MiniGrail https://global.dbpedia.org/id/27yvg |
| prov:wasDerivedFrom | wikipedia-en:MiniGrail?oldid=1021971078&ns=0 |
| foaf:isPrimaryTopicOf | wikipedia-en:MiniGrail |
| is dbo:wikiPageRedirects of | dbr:MiniGRAIL |
| is dbo:wikiPageWikiLink of | dbr:Joseph_Weber dbr:Index_of_physics_articles_(M) dbr:Gravitational-wave_observatory dbr:Mario_Schenberg_(Gravitational_Wave_Detector) dbr:MiniGRAIL |
| is foaf:primaryTopic of | wikipedia-en:MiniGrail |