Project Nobska (original) (raw)
Project Nobska adalah sebuah studi musim panas 1956 tentang untuk Angkatan Laut Amerika Serikat yang diperintahkan oleh Laksamana Arleigh Burke. Studi tersebut juga disebut sebagai Nobska Study, yang mengambil nama dari lokasinya di dekat (WHOI) di , Massachusetts.
| Property | Value |
|---|---|
| dbo:abstract | Project Nobska was a 1956 summer study on anti-submarine warfare (ASW) for the United States Navy ordered by Chief of Naval Operations Admiral Arleigh Burke. It is also referred to as the Nobska Study, named for its location on Nobska Point near the Woods Hole Oceanographic Institution (WHOI) on Cape Cod, Massachusetts. The focus was on the ASW implications of nuclear submarines, particularly on new technologies to defend against them. The study was coordinated by the Committee on Undersea Warfare (CUW) of the National Academy of Sciences (NAS). It was notable for including 73 representatives from numerous organizations involved in submarine design, submarine-related fields, and weapons design, including senior scientists from the Atomic Energy Commission's nuclear weapons laboratories. Among the participants were Nobel laureate Isidor Rabi, Paul Nitze, and Edward Teller. The study's recommendations influenced all subsequent US Navy submarine designs, as well as submarine-launched ASW tactical nuclear weapons until this weapon type was phased out in the late 1980s. New lightweight (Mark 46) and heavyweight (Mark 48) anti-submarine torpedo programs were approved. Although not on the initial agenda, the Polaris submarine-launched ballistic missile (SLBM) was determined to be capable of implementation at this conference. Within five years Polaris would exponentially improve the US Navy's strategic nuclear deterrent capability. (en) Project Nobska adalah sebuah studi musim panas 1956 tentang untuk Angkatan Laut Amerika Serikat yang diperintahkan oleh Laksamana Arleigh Burke. Studi tersebut juga disebut sebagai Nobska Study, yang mengambil nama dari lokasinya di dekat (WHOI) di , Massachusetts. (in) Projekt Nobska — przeprowadzone w latach 1955-1956 amerykańskie studium, które miało określić zagrożenia ze strony radzieckiej floty podwodnej w latach 1960−1970 oraz zaproponować rozwiązania im przeciwdziałające. Kończący studium „Raport Nobska” wpłynął na rozwój amerykańskiej nuklearnej floty podwodnej w następnych dziesięcioleciach. Marynarka amerykańska zdawała sobie sprawę ze słabnących możliwości dotychczasowych sił ZOP (zwalczania okrętów podwodnych) (Anti Submarine Warfare − ASW). W 1955 roku nowy szef operacji morskich (Chief of Naval Operations − CNO), admirał Arleigh Burke, zlecił Narodowej Akademii Nauk przeprowadzenie studium ASW, którego zadaniem miało być określenie zagrożeń ze strony radzieckiej floty podwodnej w latach 1960−1970, w oparciu o jej przewidywany rozwój. Panel naukowy i inżynieryjny powołany w tej sprawie, z udziałem naukowców, wojskowych i cywilnych laboratoriów badawczych, stoczni oraz marynarki rozpoczął prace, z przerwami, od roku 1955 w posiadłości Nobska w pobliżu Woods Hole w stanie Massachusetts. Wśród 73 członków panelu znaleźli się m.in.: laureat nagrody Nobla z dziedziny fizyki dr Isidor Rabi czy współtwórca amerykańskiej bomby wodorowej dr Edward Teller. Przygotowany w 1956 roku przez członków panelu „Raport Nobska” stanowił syntetyczne ujęcie rysujących się w perspektywie spodziewanego rozwoju floty radzieckiej zagrożeń oraz zestaw proponowanych środków zaradczych. Sam zaś kryzys zwalczania okrętów podwodnych zyskał wkrótce miano „Kryzysu Nobska”. Raport stwierdzał, że Związek Radziecki będzie potrzebował co najmniej pięciu lat na wprowadzenie do służby nowych broni. Zauważał, iż jakkolwiek dotychczasowa flota radziecka ma generalnie charakter defensywny − głównie z uwagi na nie najlepszą lokalizację baz − w latach 60. z całą pewnością nastąpi jej intensywny rozrost. Autorzy raportu dowodzili, że Sowieci będą prawdopodobnie budować flotę złożoną z mieszanki drogich i hałaśliwych okrętów z napędem nuklearnym oraz tanich i cichszych okrętów podwodnych z napędem w cyklu zamkniętym. Uzbrojenie floty radzieckiej stanowić będą prawdopodobnie pociski rakietowe z głowicą nuklearną używane przeciwko okrętom, a także przeciwko amerykańskiemu wybrzeżu. W rzeczywistości ZSRR już w 1955 roku wprowadził do służby B-67 − pierwszy na świecie okręt podwodny przenoszący pociski balistyczne SLBM, o czym członkowie panelu Nobska − a prawdopodobnie także Office of Naval Inteligence (ONI) − nie wiedzieli. Problemy w przeciwdziałaniu operacjom radzieckiej floty podwodnej jawiły się tym większe, że nawet po ewentualnym wykryciu i zlokalizowaniu prawdopodobnie żadna z torped nie będzie w stanie naprowadzać się na okręt podwodny przy prędkości 45 węzłów, niezbędnej do zwalczania przyszłych radzieckich jednostek rozwijających prędkość 30 węzłów. Jedynym wobec tego rozwiązaniem wydawały się nuklearne ładunki ZOP przenoszone przez torpedy oraz zrzucane z samolotów. Materiały rozszczepialne były jednak wówczas bardzo cenne, toteż użycie ich dla celów ZOP nie było opłacalną perspektywą. Specjaliści w zakresie hydrodynamiki twierdzili jednak, że opracowanie konwencjonalnych torped, które byłyby zdolne do samonaprowadzania się przy prędkości 45 węzłów, jest realne, toteż podjęto prace w ramach programów RETORC (REsearch TORpedo Configuration) i RETORC II, które w późniejszym czasie doprowadziły do powstania współczesnych torped: lekkiej Mark 46 i ciężkiej Mark 48. Jako rozwiązanie tymczasowe rozpoczęto program rozwoju nuklearnej torpedy Mark 45 Astor. Prawdopodobnie dyskusja nad niewielką głowicą nuklearną o małej mocy dla torpedy zainspirowała Tellera do zaproponowania lekkiej głowicy strategicznej, będącej punktem wyjścia rozwoju głowic dla systemu rakietowego Polaris. Inną konkluzją raportu była teza, iż budowa dużej liczby okrętów podwodnych przenoszących pociski balistyczne z głowicami jądrowymi zmusi Związek Radziecki do wzmożenia wysiłków w zakresie zwalczania okrętów podwodnych, co zaangażuje jego siły podwodne w tym zakresie, a przez to zmniejszy możliwości ofensywne floty podwodnej − odciążając tym samym amerykański system ZOP. W każdym z wariantów rozwojowych przedstawionych przez raport szybkość i manewrowość okrętów jawiły się jako istotny czynnik wpływający na efektywność prowadzonych działań przeciwpodwodnych. Osobną kwestią było spojrzenie członków panelu Nobska na rozwój amerykańskiej floty podwodnej w zakresie okrętów myśliwskich. Panel postrzegał konstrukcje „Nautilusa” oraz „Albacore” wyłącznie jako platformy, które służyć mają budowie przyszłych typów okrętów. Nie jest jednak jasne, jaki wpływ miał raport panelu na decyzje marynarki w tym względzie. Wkrótce po jego powstaniu marynarka opracowała raport ukazujący, że większość propozycji panelu już jest opracowywana bądź wdrażana pod różnymi postaciami. Z drugiej jednak strony raport panelu Nobska stanowił unikalny zintegrowany obraz ówczesnego systemu ZOP wraz z propozycjami optymalnych rozwiązań na przyszłość. W czasie prac w Nobska dobrze rozwijał się zarządzany przez późniejszego admirała Hymana Rickovera program napędu jądrowego. Siłownie stosowane w „Nautilusie”, USS „Seawolf” oraz w jednostkach typu Skate, wyposażone były we wczesne reaktory , (LMFR), i . Jednakże już w tym samym czasie trwały intensywne prace nad pierwszą technologicznie dojrzałą konstrukcją reaktora, oznaczonego jako S5W, wyposażonego w rdzeń stanowiący kulminację rozwoju pierwszej generacji amerykańskich reaktorów napędowych. Wprawdzie późniejsze reaktory tego typu, instalowane w jednostkach typu Thresher i następnych, zapewniały możliwość dwukrotnie dłuższej pracy bez wymiany rdzenia, jednakże S5W z początkową wersją rdzenia zapewniał możliwość nieprzerwanej pracy przez 5500 godzin, co było wartością kilkukrotnie wyższą od możliwości w tym zakresie dotychczas stosowanych reaktorów. Reaktor S5W przez następne dziesięciolecia dowiódł zarówno poprawności założeń, jak i swojej bardzo dobrej konstrukcji. W latach pięćdziesiątych natomiast stał się atrakcyjną opcją napędu dla przyszłych szybkich okrętów podwodnych. O pozyskanie technologii tego reaktora starała się brytyjska marynarka wojenna, która wykorzystała ją przy budowie swojego pierwszego okrętu z napędem atomowym HMS „Dreadnought”, a także Holenderska Królewska Marynarka Wojenna. Zainteresowana nabyciem całego okrętu napędzanego tym reaktorem była nawet kanadyjska marynarka wojenna. W tych dwóch ostatnich przypadkach na przeszkodzie zakupom stanęła zmiana stanowiska Hymana Rickovera i całego dowództwa technicznego US Navy w kwestii konieczności zachowania tajemnicy w zakresie technologii nuklearnych. Hyman Rickover uważał bowiem dotychczas, że nie jest możliwe utrzymanie tajemnicy w tym zakresie. Poglądy Rickovera uległy jednak zmianie po jego wizycie na pokładzie radzieckiego lodołamacza „Lenin” − szczegóły budowy jego siłowni jądrowej bowiem przeraziły go. Uważał odtąd, że warto utrzymywać technologie napędu jądrowego w ścisłej tajemnicy. W listopadzie 1954 roku Biuro Okrętów US Navy (Bureau of Ships − BuShips) opracowało zestaw opcji nowych okrętów myśliwskich opartych o konstrukcję USS „Albacore”. Stocznia Electric Boat przygotowała projekt następcy okrętów typu Tang, USS „Darter”. W tym samym czasie Portsmouth Naval Shipyard, która skonstruowała i zbudowała USS „Albacore”, zaproponowała jego bojowy wariant, którego projekt został zaakceptowany przez BuShips, co pozwoliło stoczni przystąpić do budowy USS „Barbel”. Okręt ten, zachowując cechy kadłuba „Albacore”, był od niego znacząco większy, napędzany zaś był trzema silnikami diesla oraz dwoma relatywnie niewielkimi silnikami elektrycznymi. Budowa „Dartera” została ukończona w 1956 roku, zaś „Barbela” w roku 1959, jednakże już w roku 1956 admirał Arleigh Burke podjął decyzję, iż wszystkie budowane w przyszłości bojowe okręty podwodne będą miały napęd jądrowy. Pierwszymi seryjnie budowanymi okrętami z napędem jądrowym były jednostki typu Skate. Wyposażono je co prawda w siłownie z reaktorami S3W oraz S4W, jednakże w swej ogólnej koncepcji były to okręty tkwiące w epoce II wojny światowej. De facto były to dwuśrubowe nuklearne odpowiedniki swoich poprzedników. Na domiar złego, żadna z dotychczasowych konstrukcji podwodnych nie osiągała prędkości, jakich amerykańska marynarka oczekiwała w tym czasie. Wobec takiej sytuacji, w sierpniu 1955 roku, admirał Burke − nowy CNO − formalnie zdecydował o podwyższeniu prędkości wymaganej od nowych okrętów z napędem nuklearnym powyżej prędkości maksymalnej ustalonej dla „Nautilusa” (i nigdy przez niego nie osiągniętej). 13 września 1955 Burke dokonał rewizji ustalonych charakterystyk okrętów przewidzianych w planie budowy na rok budżetowy 1957. W efekcie zdecydował, że dwa okręty, których finansowanie budowy przewidziane jest na rok budżetowy 1956, będą kolejnymi okrętami typu Skate, jednak trzecia jednostka zostanie przeprojektowana i skierowana do budowy w roku 1957 jako prototyp − okręt wiodący nowego typu. Według tych założeń nowy okręt miał mieć większą średnicę, zwiększoną prędkość i nieco powiększone wymiary. W międzyczasie Biuro Okrętów oraz stocznia Electric Boat zaczęły zmierzać w kierunku konstrukcji okrętu stanowiącego połączenie napędu atomowego z kadłubem typu albacore. W październiku 1955 roku, sześć tygodni po złożeniu w Portsmouth zamówienia na „Barbel”, Electric Boat otrzymała od marynarki kontrakt na budowę USS „Skipjack”. Projekt wstępny nowego okrętu został zaakceptowany 1 marca 1956 roku, zaś kontrakt główny zawarty został 11 czerwca. W jego efekcie powstał projekt okrętu łączącego w sobie dotychczasowe osiągnięcia dwóch największych pól badawczych amerykańskiej marynarki w zakresie okrętownictwa − sfery badań nad napędem jądrowym oraz badań w zakresie hydrodynamiki obiektów zanurzonych w wodzie, oznaczony jako SCB-154. (pl) |
| dbo:wikiPageID | 44794861 (xsd:integer) |
| dbo:wikiPageLength | 11988 (xsd:nonNegativeInteger) |
| dbo:wikiPageRevisionID | 1044911633 (xsd:integer) |
| dbo:wikiPageWikiLink | dbr:Cape_Cod dbc:Torpedoes_of_the_United_States dbr:SUBROC dbr:Destroyer_escort dbr:Hydrogen_bomb dbr:Paul_Nitze dbr:US_Navy dbr:United_States_Navy dbr:Deterrence_theory dbr:United_States_Atomic_Energy_Commission dbr:Nuclear-powered_aircraft dbr:Massachusetts dbr:Edward_Teller dbr:Fuel_cell dbr:Anti-submarine_warfare dbr:Antisubmarine_warfare dbr:Los_Alamos_National_Laboratory dbr:Skipjack-class_submarine dbc:Submarine_warfare dbc:Cold_War_military_history_of_the_United_States dbr:Torpedo dbr:Whiskey-class_submarine dbr:SOSUS dbc:Cold_War_submarine-launched_ballistic_missiles_of_the_United_States dbc:Submarines dbc:Submarines_of_the_United_States_Navy dbr:Nobel_Prize dbr:Nobska_Light dbr:November-class_submarine dbr:Nuclear_submarine dbr:Nuclear_weapon dbr:PGM-19_Jupiter dbr:Submarine-launched_ballistic_missile dbr:Tactical_nuclear_weapon dbr:Guided_missile_cruiser dbr:Isidor_Isaac_Rabi dbr:J._Carson_Mark dbr:Arleigh_Burke dbr:Atomic_bomb dbr:Atomic_bombings_of_Hiroshima_and_Nagasaki dbr:Attack_submarine dbc:Anti-submarine_warfare dbr:Chief_of_Naval_Operations dbr:Lawrence_Livermore_National_Laboratory dbr:Mark_45_torpedo dbr:Mark_46_torpedo dbr:Mark_48_torpedo dbr:Sonar dbr:Soviet_Navy dbr:Soviet_Union dbr:National_Academy_of_Sciences dbr:Oceanography dbr:Ohio-class_submarine dbr:Woods_Hole,_Massachusetts dbr:Woods_Hole_Oceanographic_Institution dbr:Submarine dbr:Thresher-class_submarine dbr:United_States_Navy_1975_ship_reclassification dbr:Submarine_warfare dbr:Guided_missile_frigate dbr:Tartar_missile dbr:Polaris_missile dbr:Naval_Underwater_Systems_Center dbr:ASROC dbr:Columbus_Iselin_II |
| dbp:alsoKnownAs | Nobska study (en) |
| dbp:cause | Introduction of nuclear-powered submarines (en) |
| dbp:location | dbr:Woods_Hole,_Massachusetts |
| dbp:organisers | Committee on Undersea Warfare of the National Academy of Sciences (en) |
| dbp:outcome | *Approval of new submarine arrangement for better sonar capability *New anti-submarine torpedoes *Submarine tactical nuclear weapons *Concentration on Polaris missile program as US Navy strategic deterrent (en) |
| dbp:participants | 73 (xsd:integer) |
| dbp:patron | Chief of Naval Operations Admiral Arleigh Burke (en) |
| dbp:theme | Submarine and antisubmarine warfare (en) |
| dbp:type | US Navy and interagency conference/summer study (en) |
| dbp:wikiPageUsesTemplate | dbt:' dbt:Coord dbt:Infobox_event dbt:Reflist dbt:Short_description dbt:USS dbt:Start_and_end_dates |
| dct:subject | dbc:Torpedoes_of_the_United_States dbc:Submarine_warfare dbc:Cold_War_military_history_of_the_United_States dbc:Cold_War_submarine-launched_ballistic_missiles_of_the_United_States dbc:Submarines dbc:Submarines_of_the_United_States_Navy dbc:Anti-submarine_warfare |
| gold:hypernym | dbr:Study |
| georss:point | 41.516666666666666 -70.65555555555555 |
| rdf:type | geo:SpatialThing dbo:Book |
| rdfs:comment | Project Nobska adalah sebuah studi musim panas 1956 tentang untuk Angkatan Laut Amerika Serikat yang diperintahkan oleh Laksamana Arleigh Burke. Studi tersebut juga disebut sebagai Nobska Study, yang mengambil nama dari lokasinya di dekat (WHOI) di , Massachusetts. (in) Project Nobska was a 1956 summer study on anti-submarine warfare (ASW) for the United States Navy ordered by Chief of Naval Operations Admiral Arleigh Burke. It is also referred to as the Nobska Study, named for its location on Nobska Point near the Woods Hole Oceanographic Institution (WHOI) on Cape Cod, Massachusetts. The focus was on the ASW implications of nuclear submarines, particularly on new technologies to defend against them. The study was coordinated by the Committee on Undersea Warfare (CUW) of the National Academy of Sciences (NAS). It was notable for including 73 representatives from numerous organizations involved in submarine design, submarine-related fields, and weapons design, including senior scientists from the Atomic Energy Commission's nuclear weapons laboratories. Am (en) Projekt Nobska — przeprowadzone w latach 1955-1956 amerykańskie studium, które miało określić zagrożenia ze strony radzieckiej floty podwodnej w latach 1960−1970 oraz zaproponować rozwiązania im przeciwdziałające. Kończący studium „Raport Nobska” wpłynął na rozwój amerykańskiej nuklearnej floty podwodnej w następnych dziesięcioleciach. (pl) |
| rdfs:label | Project Nobska (in) Project Nobska (en) Projekt Nobska (pl) |
| owl:sameAs | freebase:Project Nobska yago-res:Project Nobska wikidata:Project Nobska dbpedia-id:Project Nobska dbpedia-pl:Project Nobska https://global.dbpedia.org/id/txEP |
| geo:geometry | POINT(-70.655555725098 41.516666412354) |
| geo:lat | 41.516666 (xsd:float) |
| geo:long | -70.655556 (xsd:float) |
| prov:wasDerivedFrom | wikipedia-en:Project_Nobska?oldid=1044911633&ns=0 |
| foaf:isPrimaryTopicOf | wikipedia-en:Project_Nobska |
| is dbo:wikiPageRedirects of | dbr:Nobska_study |
| is dbo:wikiPageWikiLink of | dbr:Project_Artemis dbr:Paul_Nitze dbr:Permit-class_submarine dbr:Regulus_missile_submarines dbr:USS_Tullibee_(SSN-597) dbr:UUM-44_SUBROC dbr:Edward_Teller dbr:George_Washington-class_submarine dbr:UGM-27_Polaris dbr:PGM-19_Jupiter dbr:Submarine-launched_ballistic_missile dbr:Isidor_Isaac_Rabi dbr:Arleigh_Burke dbr:Attack_submarine dbr:LGM-30_Minuteman dbr:Mark_45_torpedo dbr:Mark_46_torpedo dbr:Mark_48_torpedo dbr:Polaris_(UK_nuclear_programme) dbr:Nobska_study |
| is foaf:primaryTopic of | wikipedia-en:Project_Nobska |