Elektrokardiograficzne testy wysiłkowe u dorosłych: wykonanie i interpretacja. Opinia ekspertów Sekcji Rehabilitacji Kardiologicznej i Fizjologii Wysiłku Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego (original) (raw)
Related papers
2007
Streszczenie Większość energii serce uzyskuje ze spalania wolnych kwasów tłuszczowych. W przewlekle niedokrwionym mięśniu sercowym trimetazydyna zwiększa produkcję trifosforanu adenozyny (ATP) w procesie utleniania glukozy. Cytoprotekcyjne działanie trimetazydyny na poziomie komórkowym powoduje zwiększenie gromadzenia radioznacznika w scyntygrafii perfuzyjnej, czemu towarzyszy poprawa pracy serca, w tym wzrost frakcji wyrzutowej lewej komory. U pacjentów z przewlekłą niewydolnością wieńcową klinicznym wykładnikiem optymalizacji produkcji ATP jest zmniejszenie nasilenia dolegliwości dławicowych i poprawa tolerancji wysiłku. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 297-302) Słowa kluczowe: trimetazydyna, choroba niedokrwienna serca, frakcja wyrzutowa lewej komory, SPECT Serce płodu pracujące w warunkach przewle-kłej hipoksji uzyskuje energię głównie z utleniania glukozy. Przestawienie metabolizmu na korzyść kwasów tłuszczowych (FFA, free fatty acids) nastę-puje wkrótce po urodzeniu [1]. ...
Kardiologia Polska, 2020
Opiekę paliatywną (OP) definiuje się jako aktywną opiekę całościową nad osobami, które żyją z chorobami nieodpowiadającymi na leczenie przyczynowe. Powinno się ją zapewnić wszystkim osobom żyjącym z chorobami serca, w czasie całego okresu życia z chorobą, zawsze wtedy, kiedy istnieją ku temu wskazania, proporcjonalnie do istniejących potrzeb, niezależnie od rozpoznania ani rokowania co do okresu oczekiwanego przeżycia. Może być sprawowana jako podstawowa OP (zwana podejściem paliatywnym) lub jako opieka specjalistyczna (SOP). Podstawowa OP sprawowana jest przez wszystkich profesjonalnych pracowników ochrony zdrowia wykorzystujących podstawy OP w swojej codziennej pracy. Opieka specjalistyczna sprawowana jest przez wielodyscyplinarny zespół paliatywny lub przez specjalistę OP, który reprezentuje taki zespół lub ściśle z nim współpracuje. Podstawowa OP jest wystarczająca do zaspokojenia potrzeb większości chorych żyjących z chorobami serca. Jedynie niewielka grupa chorych ze złożonymi problemami lub trudnymi do leczenia objawami utrzymującymi się pomimo zapewnienia podstawowej OP wymagaczasem jedynie ograniczonego w czasie-włączenia SOP do zespołu opiekującego się chorym. Przed rozpoczęciem paliatywnego lub objawowego leczenia danego objawu, lub przynajmniej równolegle z jego początkiem, należy przeanalizować możliwość swoistego leczenia przyczynowego i wdrożyć je, jeśli jest to zasadne. W przypadku dolegliwości mogących stanowić konsekwencję choroby układu krążenia należy się upewnić, że stosowane leczenie kardiologiczne jest optymalne. W celu uniknięcia cierpienia spowodowanego terapią wysokoenergetyczną dopuszcza się deaktywowanie funkcji kardiowersji/defibrylacji w implantowanych kardiowerterach-defibrylatorach. Rozmowę na temat przyszłego stanu zdrowia pacjenta, zwłaszcza na temat krańca jego życia, lekarz powinien rozpocząć z wyprzedzeniem, zanim stan pacjenta się pogorszy, utrudniając tym samym aktywny udział pacjenta w rozmowie. Często proces komunikowania się stanowi wyzwanie zarówno dla pacjenta, jak i dla lekarza. Aby się upewnić, że jakość komunikowania jest wysoka, i ułatwić aktywne angażowanie SŁOWA KLUCZOWE opieka paliatywna, komunikacja medyczna, niewydolność serca, nadciśnienie płucne, dorośli żyjący z wrodzoną wadą serca
Streszczenie Relacja, która nawiązuje się podczas spotkania lekarza czy innego członka personelu medycz-nego z pacjentem, jest czynnikiem mogącym wpływać na przebieg i skuteczność procesu lecze-nia oraz na wytworzenie w pacjencie postawy sprzyjającej podjęciu wyzwania, jakim jest doświadczanie choroby i powrót do zdrowia. Nie można podać jednoznacznych wytycznych dotyczących tego, jak ta relacja powinna wyglądać, ponieważ jej przebieg zależy nie tylko od indywidualnych cech temperamentalno-osobowościowych obu stron, ale także od kontekstu sytuacji, w której toczy się rozmowa. Z oczywistych powodów inaczej będzie ona przebiegała w przypadku zagrożenia życia pacjenta, kiedy lekarz dysponuje ograniczoną ilością czasu i swoje wypowiedzi ogranicza do meritum sprawy, a inaczej w sytuacji, w której może on sobie pozwolić na dłuższą rozmowę z chorym. Z tego powodu informacje zamieszczone w niniejszym tekście należy potraktować jako pewnego rodzaju podpowiedź, a nie zbiór sztywnych zasad. Wa...
2020
Zalecenia do prowadzenia fizjoterapii dorosłych pacjentów z COVID-19 COVID-19 jest chorobą wywołaną przez nowy koronawirus SARS-Cov-2. Jest wysoce zakaźną chorobą obejmującą układ oddechowy, która w kolejnych etapach doprowadza do jego niewydolności, obniżenia wydolności fizycznej oraz psychicznej pacjentów. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) 30 stycznia 2020 r. ogłosiła epidemię, a 11. Marca 2020 r. CO-VID-19 został określony jako pandemia [1]. Jako że jest to nowy wirus i populacja nie jest na niego odporna (nie powstała jeszcze efektywna szczepionka), ma on potencjał do szybkiego rozprzestrzeniania się. Wszyscy zatem jesteśmy narażeni na zakażenie się tym wirusem: zwykły obywatel, pacjent lub też pracownik ochrony zdrowia. Większość osób przechodzi COVID-19 łagodnie w domu bez potrzeby specyficznego leczenia, a przebieg infekcji porównywalny jest z przeziębieniem lub grypą [2]. Jednakże u 15-20% osób obserwuje się ciężki przebieg choroby, a w 2-3% przypadków dochodzi do zgonów. Najczęstszymi objawami są: gorączka, zmęczenie, suchy kaszel, duszność i ból mięśni [3]. Wraz z postępem objawów w wielu przypadkach dochodzi do zapalenia płuc [4]. Poniższy diagram przedstawia kliniczny przebieg choroby COVID-19. Ryc 1. Przebieg kliniczny COVID-19 w czasie.* *Przebieg ten różni się między przypadkami, zaprezentowano tu najczęściej występujący (gorączka i kaszel, po czym zmęczenie i w niektórych przypadkach zapalenie płuc). Zaadoptowane za Gaythorpe i wsp. 2020 [4]. Pierwsze objawy Pierwsza konsultacja Gorączka Kaszel/ ból gardła Zmęczenie/ ból mięśni Wypis ze szpitala Diagnoza zapalenia płuc Hospitalizacja
Folia Cardiologica …, 2000
Morphological study regarding alternative His bundle pacing Introduction: Permanent cardiac pacing is a method of choice in the treatment of specific arrhythmias and conduction disturbances. The latest includes not only implantation to the top of the right ventricle's apex, but also at its outlet and in the area of membranous septum, where the His bundle is located. The aim of the study: We decided to evaluate the morphological possibility of the His bundle pacing and to estimate the injures made during screwing the electrode with active fixation in membranous septum (MB). Material and methods: The research was carried out on 32 human dissected hearts of both sexes (19M, 13F) of different age (19-82 year of age). We have screwed in the lead within the MB (3-4 revolutions) and applied typical anatomical methods of detailed analysis. Therefore MB was divided into 5 parts: anterior-superior (AS), posterior-superior (PS), posterior-inferior (PI), anterior-inferior (AI) and central part (CE) finally. Futhermore we estimate the injuries in the different parts of the heart such as: the wall of aorta (AO), the septal leaflet of the tricuspid valve (TV), and the outlet of the left ventricle (LV). Some sections were taken from the material and were stained using Masson's method with Goldner's modification. Results: Based on our observation it was determined that the proper pacing of the His bundle could have been obtained in only 62.5% of cases, and in the others the electrode tip was located in central fibrous body (28.1%), atrial musculature (6.3%) or Tawara node (3.1%). The screwed in electrode appeared most frequently in the AS-34%, and less in PI-8%. Besides it was observed that during the screwing in the lead there were injuries in: TV in 10 cases (31.5% of total screw in; mostly in CE-80%), LV in 6 cases (18.8%; mostly in AS-75%) and AO in 1case (3.1%). Conclusions: Rough histologic estimation proves, that from morphological point of view proper stimulation would be possible in 62.5% of cases only. Active fixation in the area of membranous septum is not completelly safe, because in 53% of the cases it damages the structures of the heart.
2000
Morphological study regarding alternative His bundle pacing Introduction: Permanent cardiac pacing is a method of choice in the treatment of specific arrhythmias and conduction disturbances. The latest includes not only implantation to the top of the right ventricle's apex, but also at its outlet and in the area of membranous septum, where the His bundle is located. The aim of the study: We decided to evaluate the morphological possibility of the His bundle pacing and to estimate the injures made during screwing the electrode with active fixation in membranous septum (MB). Material and methods: The research was carried out on 32 human dissected hearts of both sexes (19M, 13F) of different age (19-82 year of age). We have screwed in the lead within the MB (3-4 revolutions) and applied typical anatomical methods of detailed analysis. Therefore MB was divided into 5 parts: anterior-superior (AS), posterior-superior (PS), posterior-inferior (PI), anterior-inferior (AI) and central part (CE) finally. Futhermore we estimate the injuries in the different parts of the heart such as: the wall of aorta (AO), the septal leaflet of the tricuspid valve (TV), and the outlet of the left ventricle (LV). Some sections were taken from the material and were stained using Masson's method with Goldner's modification. Results: Based on our observation it was determined that the proper pacing of the His bundle could have been obtained in only 62.5% of cases, and in the others the electrode tip was located in central fibrous body (28.1%), atrial musculature (6.3%) or Tawara node (3.1%). The screwed in electrode appeared most frequently in the AS-34%, and less in PI-8%. Besides it was observed that during the screwing in the lead there were injuries in: TV in 10 cases (31.5% of total screw in; mostly in CE-80%), LV in 6 cases (18.8%; mostly in AS-75%) and AO in 1case (3.1%). Conclusions: Rough histologic estimation proves, that from morphological point of view proper stimulation would be possible in 62.5% of cases only. Active fixation in the area of membranous septum is not completelly safe, because in 53% of the cases it damages the structures of the heart.
Folia Cardiologica …, 2007
Wstęp: Wysoka śmiertelność wewnątrzszpitalna chorych we wstrząsie kardiogennym zmniejsza się dzięki stosowaniu terapii interwencyjnej. Celem pracy była ocena wyników leczenia pacjentów we wstrząsie kardiogennym, spowodowanym chorobą pnia lewej tętnicy wieńcowej, za pomocą angioplastyki z implantacją stentów. Metody: Grupę 71 kolejnych osób, leczonych ze wskazań nagłych z powodu choroby pnia lewej tętnicy wieńcowej (38 we wstrząsie kardiogennym podczas przyjęcia i 33 bez objawów wstrząsu) poddano rocznej klinicznej i angiograficznej obserwacji. Oceniano śmiertelność okołozabiegową oraz w obserwacji odległej, a także częstość występowania restenozy i ponownych interwencji wieńcowych.