Okrągły stół 2013: zalecenia terapeutyczne w leczeniu systemowym rozsianego raka nerkowokomórkowego (original) (raw)
Related papers
Nowoczesne leczenie objawowe w stwardnieniu rozsianym
Epidemiologia stwardnienia rozsianego Stwardnienie rozsiane (SM, sclerosis multiplex) jest przewlekłą zapalno-demielinizacyjną chorobą ośrodkowego układu nerwowego (OUN), będącą najczęstszą przyczyną niepełnosprawności młodych dorosłych. Ponieważ SM rozpoczyna się najczęściej między 20. a 40. rokiem życia, to wpływa na wszystkie aspekty zawodowego, społecznego i rodzinnego życia chorych. Liczba chorych na SM na całym świecie przekracza 2,5 mln, przy czym prawie 940 tys. mieszka w Europie. Częstość występowania SM w Polsce wynosi 45-95 przypadków/100 tys. mieszkańców [1-3]. Zakładając, że choroba ma charakter postępujący i trwa całe życie, szacunkowo ponad 20 tys. osób z powodu inwalidztwa nie jest zdolnych do wykonywania podstawowych czynności życiowych i samodzielnej egzystencji, w związku z czym wymaga pełnej opieki (EMSO 2011) [1-2]. Objawy stwardnienia rozsianego a jakość życia Obecność rozsianych zmian demielinizacyjnych w obrębie praktycznie całego OUN warunkuje niezwykle bogatą symptomatologię SM: niedowład upośledzający samodzielne poruszanie się, zaburzenia czucia, zaburzenia widzenia, drżenie i ataksję, spastyczność, zaburzenia zwieraczy, ból, depresję, zaburzenia poznawcze, zawroty głowy, zaburzenia równowagi i zmęczenie. Spośród tych objawów największy wpływ na jakość życia mają upośledzone samodzielne poruszanie się, zmęczenie, ból, depresja oraz spastyczność [4, 5]. Ben-Zacharia [6] dzieli objawy, które występują u chorego na SM, na trzy kategorie. Za objawy pierwszego stopnia uznaje się: zaburzenia poruszania się, zmęczenie i znużenie, spastyczność, zaburzenia widzenia, dysfunkcje zwieraczy, ból, zaburzenia poznawcze i seksualne, problemy z mową i połykaniem. Do objawów drugiego stopnia zalicza się: zakażenia układu moczowego, uszkodzenia skóry (odparzenia, odleżyny), uszkodzenia układu kostno-stawowego (złamania, zwichnięcia stawów), nadmierną senność, infekcje układu oddechowego, upośledzenie codziennej aktywności. Do objawów trzeciego stopnia należą: depresja, zaburzenia psychiczne (myśli i próby samobójcze), izolacja społeczna, problemy finansowe, problemy rodzinne (trudności w zajściu w ciążę, trudności w sprawowaniu opieki nad dziećmi, rozwody) [6]. Samodzielne poruszanie się jest upośledzone u 90% chorych na SM. Spośród czynników wpływających na jakość życia 65-70% pacjentów za najważniejszy czynnik uznaje zaburzenia w samodzielnym poruszaniu się [4, 7]. Problem zmęczenia może dotyczyć 75-95% pacjentów cierpiących na SM. Prawie 69% pacjentów uważa zmęczenie za jeden z najważniejszych czynników upośledzających jakość życia [8]. Zmęczenie jest pierwotną determinantą obniżonej jakości życia u chorych na SM zarówno w aspekcie fizycznym, jak i psychicznym, niezależnie od stopnia niepełnosprawności [4]. Ból zgłasza około 86% pacjentów z SM. Doznania bólowe wykazują silną, dodatnią korelację z lę-brought to you by CORE View metadata, citation and similar papers at core.ac.uk provided by Via Medica Journals
Medycyna Paliatywna W Praktyce, 2014
Kompleksowa ocena kliniczna chorych na nowotwory z bólem neuropatycznym-schemat diagnostyczny postępowania Streszczenie Ocena bólu u chorego na nowotwór powinna być kompleksowa. Zgodnie z ostatnimi zaleceniami European Society for Medical Oncology (ESMO) trzeba oceniać wstępnie i regularnie nie tylko sam ból pod kątem charakterystyki klinicznej i patofizjologicznej, ale również i sytuację oraz potrzeby chorego, a także skuteczność komunikacji lekarza z chorym i jego bliskimi.
Otolaryngologia Polska, 2010
Introduction: About 25% of melanomas are localized in head and neck skin, and this particular localization is most diffi cult to treat, and the prognosis is less favorable. The depth of melanoma infi ltration (Clark and Breslau grade) into the skin is the main factor of local advancement of the disease. Surgical treatment is an essential therapeutic modality in patients with melanoma. Aim: The aim of this study was to evaluate results of our surgical treatment of melanomas in head and neck localisation, treated from 1997 to 2007 in Department of Oncological and Reconstructive Surgery in Center of Oncology IMSC in Gliwice. Material: We analysed group of 47 patients (aged 26 to 75 years, mean 49), treated by surgical excision of malignant melanoma in the head and neck region. Most of the patiens required to use free fl aps or skin graft technique to close posexcisional defect, on basis of clinical considerations. Results: The 5-year total survival for all patients was 62% and were dependent on depht of melanoma infi ltration and regional lymph node metastasis. The signifi cant prognostic factors were: localization of primary focus, local progression of disease, free microscopical excision margins sex and age. Conclusions: Prognosis in the patients with melanoma of the head and neck is unreliable and dependent on local advancement of disease and localization of primary focus. Surgical treatment is an essential therapeutic modality in patients with melanoma. Adiuvant radiotherapy after surgical treatment of melanoma of the head and neck is intended for the patiens with high risk of local or regional recurence of disease.
Raki płaskonabłonkowe skóry twarzy naciekające masyw nosowo-sitowo-oczodołowy
Otolaryngologia Polska, 2007
Face cancer is one of the most common skin tumors and because of its locations is usually early diagnosed. In spite of this a lot of recurrence after surgical treatment are observed. It is caused a lack of proper margins in sequence of limitation excision because of esthetic and functional reasons. The recurrence of skin cancer primarily localized in periocular region and infiltrating intraorbital, ethmoidal and nasal tissues demand extensive and injurious surgical procedures. The authors present their experience in diagnostic and treatment patients with recurrent cancers infiltrating of ethmoido-orbito-nasal complex. Hasła indeksowe: wznowa raka płaskonabłonkowego skóry twarzy, chirurgiczne leczenie raków masywu nosowo-sitowo-oczodołowego
Przegląd interwencji w polekowym przyroście masy ciała podczas leczenia klozapiną
Psychiatria i Psychologia Kliniczna, 2015
Klozapina to atypowy lek przeciwpsychotyczny, stosowany z wyboru w schizofrenii lekoopornej. Z przyjmowaniem klozapiny wiąże się prawdopodobieństwo wystąpienia działań niepożądanych w postaci zaburzeń obrazu krwi oraz zaburzeń sercowo-naczyniowych i metabolicznych, takich jak insulinooporność i zaburzenia profilu lipidowego, a także przyrost masy ciała. Celem niniejszego opracowania jest przegląd badań dotyczących metod (zarówno farmakologicznych, jak i niefarmakologicznych) przeciwdziałania przyrostowi masy ciała indukowanemu klozapiną. Wzięto pod uwagę leki przeciwpsychotyczne i inne psychotropowe oraz te regulujące metabolizm i zmniejszające apetyt; poświęconą im część pracy oparto na badaniach grup chorych leczonych klozapiną (informacje z medycznych baz danych). Spośród interwencji niefarmakologicznych na przykładzie kilku grup pacjentów analizowano psychoterapię poznawczo-behawioralną, poradnictwo dietetyczne i programy ćwiczeń fizycznych. Wyniki: Skutecznymi lekami okazały się aripiprazol, topiramat, fluwoksamina i metformina, a u mężczyzn także orlistat. Wykazano przewagę terapii poznawczo-behawioralnej nad wyłączną krótką edukacją żywieniową. Skuteczność interwencji farmakologicznych, psychoterapeutycznych i dietetycznych jest jednak niewystarczająca, gdyż tylko w niewielkim stopniu równoważy przyrost masy ciała. Wnioski: Podjęcie każdej interwencji farmakologicznej powinno zostać rozważone indywidualnie-w kontekście korzyści i działań niepożądanych. Metody niefarmakologiczne, niezależnie od efektu, są polecane w każdym przypadku. Praktyka kliniczna wskazuje na potrzebę przeprowadzenia większej liczby badań i ustalenia algorytmów postępowania związanych z zapobieganiem nadmiernemu przyrostowi masy ciała u osób leczonych klozapiną. Słowa kluczowe: klozapina, przyrost masy ciała, otyłość, zespół metaboliczny, interwencje farmakologiczne i behawioralne Aims and methods: Clozapine is an atypical antipsychotic of choice for the treatment of drug-resistant schizophrenia. It is associated with the risk of adverse effects, such as blood dyscrasia, cardiovascular and metabolic disorders, such as insulin resistance and impaired lipid profile, as well as weight gain. The aim of this article is a review of research into methods (both pharmacological and non-pharmacological) of preventing clozapine-induced weight gain. Antipsychotics, other psychotropic drugs, metabolism-regulating agents and appetite suppressants were assessed in groups of patients treated with clozapine (based on medical databases). Among non-pharmacological interventions, the efficacy of cognitive-behavioural therapy, dietary counselling and exercise programmes was assessed in several patient populations. Results: Among the discussed medications aripiprazole, topiramate, fluvoxamine and metformin appear to be efficacious. Orlistat shows efficacy in males. Cognitive-behavioural therapy was shown to be more effective compared to a brief nutrition education. However, pharmacological, psychotherapeutic and dietary interventions were considered insufficient in balancing the total weight gain. Conclusions: Each of the pharmacological interventions should be individually considered in the context of potential benefits and adverse effects. Non-pharmacological methods are recommended in all cases, regardless of the effect. Clinical practice indicates the need to conduct further research and develop management algorithms to prevent excessive weight gain in patients treated with clozapine.