Nowy teatr we Włoszech (original) (raw)
Related papers
Dialogowość w dawnej noweli włoskiej
Przestrzenie Teorii, 2008
In the article are discussed various aspects of dialogic character, which appear in Boccaccio's Decameron and which are signalled or discussed by the author himself (a dialogue inside the text, intertextual dialogue, thematised dialogue, a dialogue with the reader and the like). Against this background the narrative strategies used by the so called "imitators" of the Tuscan writer, who discard his innovative view are interesting. Some of them ostentatiously "do not notice" this problem at all, others deprive dialogue of its open and ambiguous character, still others make it fit the needs of political persuasion. This attitude is more precisely illustrated by means of an example of Novelle-Short Stories of Giovanni Sercambi of Lucca and the original novel II Paradiso degli Alberti attributed to Giovanni Gherardi da Prato (these two Tuscan works of literature come from the 1 5th century).
Mácha w awangardowym teatrze E. F. Buriana
Poznańskie Studia Slawistyczne, 2015
This essay is devoted to the Czech avant-garde stage-adapter from the 1930's and 1940's, Emil František Burian and his theatre D34 (also called "Dečko"). Burian adapted the output of the romantic poet, Karel Hynek Mácha, for the stage, using it to explore and express his conception of avant-garde theatre. In the words of Burian, Mácha was the "Czech Shakespeare", far from any realism, so the meaning of his output, staged in the traditional, realistic theatre, was distorted. Trying to find the right way of staging Mácha, Burian finds his own idea of the new theatre, inspired by the conceptions of the Russian stageadapters Vakhtangov and Tairov. The most important categories in the Burian's theatre were: motion, light and music. Burian was looking for a way to translate the language of unrealistic, romantic literature into the modern language of theatre. In cooperation with M. Kouřil and J. Lehovec he created what was known as Theatergraph, which began the era of "multimedia" performances. Burian's modern conceptions of actor's play also inspired others.
O nowelach włoskich Dmitrija Mierieżkowskiego
2008
The article is devoted to the Italian short stories by Dmitrij Mierie¿kowski. In her considerations, the author starts from the problem of stylization, but having analysed given works, she comes to a conclusion that they cannot be treated as Renaissance Italian short story stylised ones because they are just an imitation, paraphrase or a free translation of Italian short stories. Besides, the works by Mierie¿kowski lack an internal rift between the model and the primary system of thought due to the absence of the latter. According to the author, the short stories by Mierie¿kowski are worth paying attention to for many reasons. First, they mark a direction of the writer s cultural interests. Second, they are a rare genre among his works, and third, they constitute a loose literary series which will become a dominating literary form at the turn of his whole literary output (mainly the novel-like trilogies)
Italiam! Italiam! Język – interpretacja – przekład
Studia Norwidiana, 2017
Italiam! Italiam! nie pisano wiele 1-być może dlatego, że utwór jest dla Norwida pozornie dość nietypowy 2. Ważniejsza wydaje się w nim być liryczna (nad)organizacja tekstu, regularna struktura, melodyjność, meliczność i nade wszystko poetyckie obrazowanie, niż przekaz myślowy czy głęboki, filozoficzny sens: 1 Pod latyńskich żagli cieniem, Myśli moja, płyń z aniołem, Płyń, jak kiedyś ja płynąłem: Za wspomnieniem-płyń spomnieniem... 2 Dookoła morze-morze-Jak błękitu strop bez końca: O! przejasne-pełne słońca-Łodzi! wioseł!... szczęść ci, Boże... 3 Płyń-a nie wróćże mi z żalem Od tych laurów tam różowych,
Postscriptum Polonistyczne, 2011
Tworzenie światów-tak jak je znamy-zawsze wychodzi od światów, które są już pod ręką; tworzenie to jest zawsze przetwarzaniem (Goodman 1997, 15). Kultura adaptacji Podstawą teatru w zachodniej kulturze jest adaptacja nie tylko tekstu dramatycznego, tekstu słownego, ale rozmaitych artefaktów i porządków kulturowych oraz elementów i praktyk życiowych (ciała człowieka, kulturowych i wymykających się kulturze zachowań). Pojęcie to może odnosić się więc do wszelkich heterogenicznych materii przedstawienia, które są dopasowywane do sceny i jej konwencji i zwrotnie mogą też wpływać na przemiany tych konwencji. Praktyka adaptacji różnorodnych tekstów literackich to jedna z ważnych figur wyłaniających się w pejzażu współczesnego teatru polskiego po 1989 roku. Praca nad tekstem dramatu, która do niedawna była podstawą inscenizacji w teatrze dramatycznym, zmieniła charakter. Nie sprowadza się już tylko do analizy i interpretacji oraz tak zwanego "określenia" tekstu, które zmienia dramat w egzemplarz pracy. Pojęcie adaptacji pojawia się na afiszach i w programach do spektaklu jako nazwa odrębnej praktyki twórczej