Theodore Komnenos Doukas (original) (raw)

dbo:abstract

Teodor Àngel-Comnè Ducas fou el segon governant del Despotat de l'Epir, del 1215 al 1230. Va expansionar el territori fins a conquerir la ciutat de Tessalònica on es va fer nomenar, pel bisbe d'Ocrida, «basileu i autòcrata dels romans», el títol que tradicionalment havien fet servir els emperadors romans d'Orient. Això implicava que tenia intenció de continuar l'expansió fins a Constantinoble, però no va arribar a passar perquè va estar sis anys captiu a Bulgària. Quan el 1237 va tornar es va haver d'enfrontar al seu germà Manuel que havia assumit el poder en la seva absència. Com que estava ceg va abdicar i va deixar el govern primer en mans del seu fill Joan i després en les del seu altre fill Demetri, mentre ell era senyor de Vodena. Manuel va cercar el suport de l'emperador de Nicea per recuperar el tron. També el seu nebot Miquel II es va alçar contra el repartiment, exigint els drets de successió del seu pare. Vers el 1245 el conflicte es va resoldre arribant a una entesa segons la qual els governants de l'Epir renunciaven al títol d'emperador i se sotmetien a vassallatge de Nicea. El 1252, per haver aconsellat a Miquel II que traís la confiança de l'emperador de Nicea, Joan III Vatatzes, fou empresonat on va morir poc després. (ca)
Theodoros Komnenos Dukas († po roce 1253) byl epirský despota v letech 1215 až 1230 a v roce 1224 byl v Soluni korunován císařem. Krátce po začátku své vlády dobyl většinu Makedonie a Thesálie a posléze se zmocnil soluňského království. Po porážce v upadl do bulharského zajetí. Během něho se zapojil do nezdařeného spiknutí proti Ivanu II. Asenovi, načež byl oslepen. (cs)
Ο Θεόδωρος Κομνηνός Δούκας (π. 1180 - 1253) από τον Οίκο των Αγγέλων ήταν ηγεμόνας της Ηπείρου (1215 - 1230) και αυτοκράτορας στη Θεσσαλονίκη, τη Μακεδονία και τη Θράκη (1224 - 1230). Ήταν ο πραγματικός κυβερνήτης επί βασιλείας των γιων του Ιωάννη και Δημήτριου στη Θεσσαλονίκη (1237 - 1246). Ο Θεόδωρος ήταν γιος του Σεβαστοκράτορος Ιωάννη Αγγέλου και της Ζωής Δούκαινας. Ο ετεροθαλής αδελφός του ήταν ο ιδρυτής του δεσποτάτου της Ηπείρου. Οι παππούδες του ήταν ο Κωνσταντίνος Άγγελος και η Θεοδώρα Κομνηνή, κόρη του Αλεξίου Α΄ Κομνηνού του πρώτου Αυτοκράτορα των Ρωμαίων από τη Δυναστεία των Κομνηνών. Οι Αυτοκράτορες Ισαάκιος Β΄ Άγγελος και Αλέξιος Γ΄ Άγγελος ήταν πρώτα του ξαδέλφια, γιοί τού θείου του Ανδρόνικου Άγγελου. Η καταγωγή του Θεόδωρου προερχόταν από τρεις κορυφαίες Βυζαντινές οικογένειες: τη Δυναστεία των Κομνηνών, τη Δυναστεία των Δουκών και τη Δυναστεία των Αγγέλων. Δεν είναι γνωστά πολλά γεγονότα για τα πρώτα χρόνια της ζωής του, μέχρι την εποχή που κατακτήθηκε η Κωνσταντινούπολη από τους Σταυροφόρους και δημιουργήθηκε η Λατινική Αυτοκρατορία (1204). Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας στη Νίκαια Θεόδωρος Α΄ Λάσκαρης τον είχε μερικά χρόνια στην υπηρεσία του, μέχρι τον εποχή που ο νόθος, ετεροθαλής αδελφός του Μιχαήλ Α΄ κατέλαβε την Ήπειρο και δημιούργησε ανεξάρτητο πριγκιπάτο. Με τον θάνατο του αδελφού του (1215), στάθηκε στο πλευρό τού ανιψιού του Μιχαήλ Β΄ Κομνηνού Δούκα και τον βοήθησε στη διακυβέρνηση και την επέκταση του πριγκιπάτου. Συμμάχησε με τη Σερβία, επεκτάθηκε στη Μακεδονία και απείλησε το Βασίλειο της Θεσσαλονίκης. Η σύλληψη του νεοεκλεγέντα Λατίνου αυτοκράτορα Πέτρου Β΄ του Κουρτεναί άνοιξε τον δρόμο για τη σταδιακή περικύκλωση της Θεσσαλονίκης, με αποκορύφωμα την άλωση της πόλης. Ως ηγεμόνας της Θεσσαλονίκης, ο Θεόδωρος ανακηρύχτηκε αυτοκράτορας και διεκδίκησε τον αυτοκρατορικό θρόνο της Κωνσταντινούπολης σε αντιπαράθεση με τον Ιωάννη Γ΄ Βατάτζη της Νίκαιας. Έφτασε έξω από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης (1225), αλλά η επίθεσή του καθυστέρησε μέχρι το 1230· επειδή δεν πρόλαβε να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του, συνετρίβη στη Μάχη της Κλοκοτνίτσας και φυλακίστηκε. Τον διαδέχθηκε στην Ήπειρο ο ετεροθαλής αδελφός του Μανουήλ Κομνηνός Δούκας, που έχασε γρήγορα τη Θράκη και το μεγαλύτερο τμήμα της Μακεδονίας από τον Ιβάν Ασέν Β΄. Η Θεσσαλονίκη δήλωσε την υποτέλειά της στους Βούλγαρους, ενώ τον διαδέχθηκε στην Ήπειρο ο νόθος ανιψιός του Μιχαήλ Β΄. Ο Θεόδωρος ελευθερώθηκε από την αιχμαλωσία, όταν η κόρη του Ειρήνη Κομνηνή Δούκαινα παντρεύτηκε τον Ιβάν Ασέν Β΄· αμέσως επιχείρησε να ανακτήσει τη Θεσσαλονίκη και να διώξει τον Μανουήλ. ΤΌμως την εποχή της αιχμαλωσίας του είχε τυφλωθεί και δεν μπορούσε να γίνει ο ίδιος βασιλιάς: τοποθέτησε τον μεγαλύτερο γιο του Ιωάννη, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ο ουσιαστικός κυβερνήτης. Ο Μανουήλ προσπάθησε να ανακαταλάβει τη Θεσσαλονίκη με την υποστήριξη του Αυτοκράτορα της Νίκαιας, αλλά τελικά υποχώρησε, έγινε βασιλιάς της Θεσσαλίας και εγκατέλειψε τη Θεσσαλονίκη στον Θεόδωρο και τον γιο του. Ο Ιωάννης Γ΄ Βατάτζης προσκάλεσε τον Θεόδωρο στη Νίκαια, τον καλοδέχτηκε και έμεινε μαζί του μέχρι την άνοιξη της επόμενης χρονιάς, που βάδισαν μαζί για τη Θεσσαλονίκη. Ο Θεόδωρος έπεισε τον γιο του Ιωάννη να δεχτεί την κυριαρχία του Αυτοκράτορα της Νίκαιας και να υποβιβαστεί στη θέση του δεσπότη. Ο Ιωάννης πέθανε (1224) και τον διαδέχθηκε ο μικρότερος αδελφός του Δημήτριος, που ήταν μισητός στον λαό της πόλης, έτσι ο Ιωάννης Γ΄ Βατάτζης βρήκε την ευκαιρία να ανατρέψει τον Θεόδωρο (1226). Ο Θεόδωρος κατέφυγε στην Αυλή τού ανιψιού του Μιχαήλ Β΄ στην Ήπειρο και τον έπεισε να ξεκινήσει εκστρατεία εναντίον του Βατάτζη (1251), αλλά ηττήθηκαν: ο Μιχαήλ Β΄ συνελήφθη (1252), μεταφέρθηκε στη Νίκαια και έζησε αιχμάλωτος μέχρι τον θάνατό του (1253). (el)
Theodoros I. Angelos Komnenos Dukas (mittelgriechisch Θεόδωρος Ἄγγελος Κομνηνὸς Δούκας Theodōros Angelos Komnēnos Doukas, * 1180/85; † nach 1253 in nizänischer Haft) war von 1215 bis 1230 Herrscher von Epirus und zwischen 1224 und 1230 byzantinischer Gegenkaiser in Thessaloniki. (de)
Teodoro Comneno Ducas (en griego, Θεόδωρος Κομνηνὸς Δούκας, romanizado: Theodōros Komnēnos Doukas, en latín, Theodore Comnenus Ducas; c. 1180-c. 1253) fue gobernante de Epiro y Tesalia de 1215 a 1230 y de Tesalónica y la mayor parte de Macedonia y Tracia Occidental desde 1224 hasta 1230. También fue el poder detrás del trono de sus hijos Juan y Demetrio sobre Tesalónica entre 1237 y 1246. Teodoro descendía de una distinguida familia aristocrática bizantina emparentada con las dinastías imperiales Comneno, Ducas y Ángelo. Sin embargo, no se sabe nada sobre su vida anterior a la conquista de Constantinopla y la disolución del Imperio bizantino por la cuarta cruzada en 1204. Después de la caída de Constantinopla, sirvió a Teodoro I Láscaris, fundador del Imperio de Nicea, durante unos años antes de ser llamado a Epiro, donde su medio hermano bastardo Miguel I Comneno Ducas había fundado un principado independiente. Cuando murió en 1215, Teodoro dejó de lado al hijo ilegítimo y menor de edad de su hermano, Miguel II, y asumió el gobierno del Estado epirota. Continuó la política de expansión territorial de su predecesor. Aliado con Serbia, expandió sus dominios sobre Macedonia, lo que amenazaba al Reino de Tesalónica. La captura del emperador latino Pedro II de Courtenay en 1217 le abrió el camino al cerco gradual de Tesalónica, que culminó con la caída de la ciudad en 1224. Como gobernante de Tesalónica, se declaró pronto emperador, y desafió las pretensiones del emperador de Nicea Juan III Ducas Vatatzés al trono imperial bizantino. En 1225, avanzó a las afueras de Constantinopla, pero su ataque final contra la capital del reducido Imperio latino se retrasó hasta 1230. En ese año, reunió un ejército para sitiar Constantinopla, pero luego lo desvió contra Bulgaria, un aliado ambiguo que amenazaba su flanco norte. Teodoro fue derrotado y capturado en la batalla de Klokotnitsa, y pasó los siguientes siete años en cautiverio. Mientras tanto, su hermano Manuel lo sucedió. Pero este en poco tiempo perdió Tracia, la mayor parte de Macedonia y Albania ante el zar Iván Asen II. La propia Tesalónica se volvió un vasallo búlgaro, mientras que el poder en Epiro recayó en manos de Miguel II, quien regresó de su exilio. Teodoro fue liberado en 1237 cuando su hija Irene se casó con Iván Asen II, y sin demora logró recuperar el control de Tesalónica cuando derrocó a Manuel. Había sido cegado durante su cautiverio y, por lo tanto, no era capaz de ocupar el trono nuevamente e instaló a su hijo mayor Juan como emperador, pero continuó como el regente de facto del Estado. Su hermano intentó recuperar su trono con el apoyo de Nicea, pero se llegó a un acuerdo en el cual recibió Tesalia y dejó Tesalónica y sus alrededores a Teodoro y Juan. En 1241, Juan III lo invitó a visitar Nicea. Fue recibido y tratado con gran honor, pero de hecho lo detuvieron hasta la primavera del siguiente año, cuando los nicenos iniciaron una campaña militar contra Tesalónica con Teodoro a cuestas. El emperador lo envió a negociar con su hijo y convencerlo de aceptar la degradación al rango de déspota y reconocer la soberanía de Nicea. Juan murió en 1244 y sería sucedido su hermano Demetrio. En 1246, los nicenos derrocaron al impopular Demetrio y anexaron Tesalónica. Teodoro influyó en su sobrino Miguel II para lanzar un ataque contra Tesalónica en 1251, pero en 1252, Juan III realizó una campaña contra estos y obligó a Miguel II a llegar a un acuerdo. Teodoro fue hecho prisionero y enviado al exilio en Nicea, donde murió alrededor de 1253. (es)
Theodore Komnenos Doukas (Greek: Θεόδωρος Κομνηνὸς Δούκας, Theodōros Komnēnos Doukas, Latinized as Theodore Comnenus Ducas, died c. 1253) was ruler of Epirus and Thessaly from 1215 to 1230 and of Thessalonica and most of Macedonia and western Thrace from 1224 to 1230. He was also the power behind the rule of his sons John and Demetrios over Thessalonica in 1237–1246. Theodore was the scion of a distinguished Byzantine aristocratic family related to the imperial Komnenos, Doukas, and Angelos dynasties. Nevertheless, nothing is known about Theodore's life before the conquest of Constantinople and dissolution of the Byzantine Empire by the Fourth Crusade in 1204. Following the fall of Constantinople, he served Theodore I Laskaris, founder of the Empire of Nicaea, for a few years before being called to Epirus, where his bastard half-brother Michael I Komnenos Doukas had founded an independent principality. When Michael died in 1215, Theodore sidelined his brother's underage and illegitimate son Michael II and assumed the governance of the Epirote state. Theodore continued his brother's policy of territorial expansion. Allied with Serbia, he expanded into Macedonia, threatening the Latin Kingdom of Thessalonica. The capture of the Latin Emperor Peter II of Courtenay in 1217 opened the way to the gradual envelopment of Thessalonica, culminating in the city's fall in 1224. As ruler of Thessalonica, Theodore quickly declared himself emperor, challenging the Nicaean emperor John III Doukas Vatatzes's claims to the Byzantine imperial throne. In 1225, he advanced to the outskirts of Constantinople, but his final attack against the seat of the much-reduced Latin Empire was delayed until 1230. In that year, Theodore amassed an army to besiege Constantinople, but then diverted it against Bulgaria, an ambivalent ally which threatened his northern flank. Theodore was defeated and captured at the Battle of Klokotnitsa, and spent the next seven years in captivity. In the meantime, he was succeeded by his brother Manuel. Manuel quickly lost Thrace, most of Macedonia, and Albania to the Bulgarian Emperor John Asen II. Thessalonica itself became a Bulgarian vassal, while in Epirus proper power was seized by Michael II, returning from exile. Theodore was released in 1237 when his daughter Irene married John Asen II, and quickly managed to regain control of Thessalonica, ousting Manuel. Having been blinded during his captivity and thus disqualified from occupying the throne again, he installed his eldest son John as emperor, but remained the de facto regent of the state. Manuel tried to regain Thessalonica with Nicaean support, but a negotiated settlement was reached which gave him Thessaly and left Thessalonica and its environs to Theodore and John. In 1241, John III Vatatzes invited Theodore to visit Nicaea. He was welcomed and treated with great honour, but was effectively detained there until the spring of next year, when Vatatzes marched on Thessalonica with Theodore in tow. Theodore was sent in to negotiate with his son and convince him to accept demotion to the rank of Despot and to recognize the suzerainty of Nicaea. John died in 1244 and was succeeded by Theodore's younger son Demetrios. In 1246, Vatatzes overthrew the unpopular Demetrios and annexed Thessalonica. Theodore influenced his nephew Michael II to launch an attack on Thessalonica in 1251, but in 1252, Vatatzes campaigned against them and forced Michael to come to terms. Theodore was taken prisoner and sent into exile in Nicaea, where he died around 1253. (en)
Teodoro I d'Epiro (... – Tessalonica, 1253) fu despota d'Epiro dal 1215 al 1227 e poi imperatore dello stesso Epiro dal 1227 al 1230. Morì in prigionia a Tessalonica, nel 1253. È talvolta indicato come Teodoro Comneno Ducas. (it)
Théodore Ier Ange Doukas Comnène (désigné généralement en grec comme Θεόδωρος Κομνηνός Δούκας, né entre 1180 et 1185, mort après 1252) fut despote d’Épire et de Thessalie de 1215 à 1230, ainsi que de Thessalonique et d’une bonne partie de la Macédoine et de la Thrace occidentale de 1224 à 1230. Déposé, il demeura la véritable puissance derrière le trône durant les règnes de ses fils Jean et Démétrios sur Thessalonique de 1237 à 1246. On sait peu de choses sur la jeunesse de Théodore, sinon qu’il appartenait à une famille aristocratique ayant des liens avec les dynasties impériales des Comnène, des Doukas et des Ange. Après la chute de Constantinople aux mains des croisés, il servit l’empereur Théodore Ier Lascaris à Nicée jusqu’à ce qu’il soit rappelé en Épire par son demi-frère Michel auquel il succéda en 1215 et dont il poursuivit la politique d’expansion territoriale. Allié à la Serbie, il étendit son pouvoir sur la Macédoine, menaçant le royaume latin de Thessalonique. La capture de l’empereur Pierre II de Courtenay en 1217 lui permit d’encercler la ville qui tomba en 1224. Devenu maitre de Thessalonique, Théodore se fit proclamer « empereur », espérant conquérir Constantinople et se posant en rival de l’empereur Jean III Vatatzès qui poursuivait le même objectif à Nicée. Ses plans durent toutefois être mis de côté devant la menace que faisait planer l’Empire bulgare. En 1230, il fut fait prisonnier par le tsar Ivan Assen II lors de la bataille de Klokotnica. Il resta sept ans en prison où il fut aveuglé, après avoir comploté contre le tsar ; ses possessions furent divisées entre son neveu Michel II Doukas, qui devint despote d’Épire, et ses frères Manuel et (en) qui reçurent respectivement Thessalonique et l’Acarnanie. Il fut libéré en 1238 lorsqu’Ivan II Assen épousa sa fille Irène. Il évinça alors son frère Manuel du trône de Thessalonique et, ne pouvant régner lui-même en raison de sa cécité, il le remplaça par son fils aîné, (en), qui régna de 1238 à 1244. En 1241, Jean III Vatatzès l’invita à Nicée. Traité avec grand honneur, il devint en pratique le prisonnier de l’empereur qui l’amena avec lui dans sa campagne pour reconquérir Thessalonique. Jean Vatatzès força Théodore à négocier avec son fils, Jean, lequel dut abandonner le titre impérial pour celui de despote et reconnaître la suzeraineté de Nicée. Cinq ans plus tard, Jean Vatatzès devait retourner à Thessalonique pour renverser l’impopulaire (en), fils cadet de Théodore, qui avait succédé à son frère Jean en 1244, et annexer la ville à son territoire. En 1252, Théodore, retiré à Vodena, incita son neveu le despote d’Épire Michel II à attaquer Jean III Doukas Vatatzès, mais l’offensive échoua lors de la bataille de Pélagonia. Théodore fut alors emprisonné à Nicée où il mourut vers 1253. (fr)
テオドロス1世コムネノス・ドゥーカス（Θεόδωρος Κομνηνός Δούκας, Theodoros Komnenos Doukas, ? - 1253年頃）は、エピロス専制侯国の第2代専制公（在位：1215年 - 1230年、皇帝としては1224年 - 1230年）。初代専制公・ミカエル1世コムネノス・ドゥーカスの弟。父系ではアンゲロス（Άγγελος, Angelos）であるが実際にはその名前を使用していない。 (ja)
Teodor Angelos Dukas Komnen (ur. 1180/1185, zm. po 1252, gr. Θεόδωρος Άγγελος Δούκας Κομνηνός, Theodōros Angelos Doukas Komnēnos) – kuzyn cesarzy bizantyjskich Izaaka II i Aleksego III Angelosów, władca Epiru od 1214 do 1227 roku, cesarz Tesaloniki od 1227 do 1230 roku. (pl)
Teodoro Comneno Ducas (em grego: Θεόδωρος Κομνηνός Δούκας; romaniz.: Theodōros Komnēnos Doukas) foi o governante do Despotado de Epiro de 1215 até 1230 e do Reino de Tessalônica entre 1224 e 1230. (pt)
Феодор Комнин Дука (греч. Θεόδωρος Κομνηνός Δούκας,) (ум. 1253), также именуется Феодором Ангелом, Феодором Ангелом Дукой или Феодором Ангелом Комнином Дукой. Правитель Эпирского царства и Фессалии в 1215—1230 гг, а также фессалоникский император с 1224 по 1230 годы. После того, как Феодор был выпущен из Болгарского плена он стал правителем Южной Македонией со столицей в Эдессе (1237—1251). При Феодоре Комнине Дуке Эпирское царство пережило свой расцвет, который пришелся на конец 1220-х—начале 1230-х годов, став крупнейшим государством на Балканах. С 1224 по 1230 гг. с захватом Фессалоники — второго по величине города бывшей Византийской империи Эпир носил условное название Фессалоникской империи, а сам Феодор провозгласил себя императором. Но в 1230 году Феодор потерпел сокрушительное поражение и попал в плен. (ru)
狄奥多尔（塞奥多罗斯）·科穆宁·杜卡斯（希臘語：Θεόδωρος Κομνηνὸς Δούκας，转写：Theodōros Komnēnos Doukas；拉丁文：Theodore Comnenus Ducas；约1253年去世）是公元1215年－1230年伊庇鲁斯和色萨利地区的统治者。1224年－1230年，他还曾统治塞萨洛尼基以及马其顿和西色雷斯大部分地区。其两个儿子和德米特里欧斯于1237年－1246年统治塞萨洛尼基时，他也在幕后掌管事务。狄奥多尔出身拜占庭显贵家族，有科穆宁、杜卡斯、安格洛斯三个王朝的血统。1204年第四次十字军东征、君士坦丁堡陷落、拜占庭帝国瓦解之前有关狄奥多尔的生平事迹皆不详。君士坦丁堡陷落后，他曾侍奉过尼西亚帝国的建立者狄奧多爾一世·拉斯卡里斯。几年后，他被召至伊庇鲁斯，在那里，他的同父异母私生兄弟米海尔·科穆宁·杜卡斯建立了一个独立国度。1215年米海尔薨逝后，狄奥多尔排挤了其兄弟的私生子米海尔二世并继承了伊庇鲁斯政权。他继承了其兄弟的扩张政策。并与塞尔维亚结盟，将领土扩张至马其顿，并对拉丁人的塞萨洛尼基王国构成了威胁。1217年，狄奥多尔俘虏了拉丁帝国皇帝，使他能够逐渐包围塞萨洛尼基并最终于1224年取得该城。作为塞萨洛尼基的统治者，狄奥多尔很快便自称皇帝。挑战尼西亚皇帝约翰三世对拜占庭皇位的宣称。1225年，他进军至君士坦丁堡外围，但对业已虚弱的拉丁帝国的总攻被延迟到1230年。当年，狄奥多尔聚集了军队准备进攻君士坦丁堡，但途中转向威胁他北翼的名义上的盟友保加利亚进军，但战斗中保加利亚大获全胜，俘虏了狄奥多尔，史称。随后他被关押七年，并被致盲。他的兄弟继承了他，保加利亚沙皇伊凡·阿森二世夺取了色雷斯、马其顿大部和阿尔巴尼亚，塞萨洛尼基本身成为了保加利亚的附庸，而从流亡中回归的米海尔二世则夺取了伊庇鲁斯。 1237年，当狄奥多尔的女儿伊琳娜嫁给了伊凡·阿森后，狄奥多尔被释放了。他很快就重新控制了塞萨洛尼基并流放了曼努埃尔。由于在俘虏期间双眼被刺瞎，狄奥多尔不再有当皇帝的资格。于是，他立自己的儿子约翰为皇帝并在幕后执政。在尼西亚帝国的支持下，曼努埃尔尝试夺回塞萨洛尼基，但最后达成的协议是曼努埃尔获得色萨利，塞萨洛尼基和其周边地区则归狄奥多尔和其子约翰。1241年，约翰三世邀请狄奥多尔访问尼西亚，他虽受到了欢迎和相当的尊重，但实际上被软禁，来年春天，约翰三世带着他向塞萨洛尼基进军，并派他去与自己的儿子约翰协商，尼西亚方面要求约翰放弃皇帝称号以接受专制公的爵位，还要求他承认尼西亚帝国的宗主权。1244年，约翰去世，其兄弟德米特里欧斯·安格洛斯·杜卡斯继位。1246年，约翰三世推翻了不受欢迎的德米特里欧斯并吞并了塞萨洛尼基。1251年，狄奥多尔说服其侄米海尔二世攻击塞萨洛尼基，然而在1252年，约翰三世与叔侄二人对抗，迫使米海尔坐下来和谈。狄奥多尔被囚禁并送至尼西亚，约于1253年去世。 (zh)
Феодор Комнін Дука (грец. Θεόδωρος Κομνηνὸς Δούκας; 1180/1185 — після 1253) — 2-й володар Епірського деспотату і 1-й імператор Фессалонікійської імперії в 1224—1230 роках. (uk)

dbo:title

Emperor and Autocrat of the Romans (en)

dbp:alt

Round silver coin with two standing figures, the left one dressed in regalia and the right one as a warrior saint, handing a castle to the former (en)

dbp:dynasty

Komnenodoukas branch of the Angelos dynasty (en)

dbp:issue

dbp:reign

1215 (xsd:integer)
1224 (xsd:integer)

dbp:years

1215 (xsd:integer)
1224 (xsd:integer)

rdf:type

rdfs:comment

Theodoros Komnenos Dukas († po roce 1253) byl epirský despota v letech 1215 až 1230 a v roce 1224 byl v Soluni korunován císařem. Krátce po začátku své vlády dobyl většinu Makedonie a Thesálie a posléze se zmocnil soluňského království. Po porážce v upadl do bulharského zajetí. Během něho se zapojil do nezdařeného spiknutí proti Ivanu II. Asenovi, načež byl oslepen. (cs)
Theodoros I. Angelos Komnenos Dukas (mittelgriechisch Θεόδωρος Ἄγγελος Κομνηνὸς Δούκας Theodōros Angelos Komnēnos Doukas, * 1180/85; † nach 1253 in nizänischer Haft) war von 1215 bis 1230 Herrscher von Epirus und zwischen 1224 und 1230 byzantinischer Gegenkaiser in Thessaloniki. (de)
Teodoro I d'Epiro (... – Tessalonica, 1253) fu despota d'Epiro dal 1215 al 1227 e poi imperatore dello stesso Epiro dal 1227 al 1230. Morì in prigionia a Tessalonica, nel 1253. È talvolta indicato come Teodoro Comneno Ducas. (it)
テオドロス1世コムネノス・ドゥーカス（Θεόδωρος Κομνηνός Δούκας, Theodoros Komnenos Doukas, ? - 1253年頃）は、エピロス専制侯国の第2代専制公（在位：1215年 - 1230年、皇帝としては1224年 - 1230年）。初代専制公・ミカエル1世コムネノス・ドゥーカスの弟。父系ではアンゲロス（Άγγελος, Angelos）であるが実際にはその名前を使用していない。 (ja)
Teodor Angelos Dukas Komnen (ur. 1180/1185, zm. po 1252, gr. Θεόδωρος Άγγελος Δούκας Κομνηνός, Theodōros Angelos Doukas Komnēnos) – kuzyn cesarzy bizantyjskich Izaaka II i Aleksego III Angelosów, władca Epiru od 1214 do 1227 roku, cesarz Tesaloniki od 1227 do 1230 roku. (pl)
Teodoro Comneno Ducas (em grego: Θεόδωρος Κομνηνός Δούκας; romaniz.: Theodōros Komnēnos Doukas) foi o governante do Despotado de Epiro de 1215 até 1230 e do Reino de Tessalônica entre 1224 e 1230. (pt)
Феодор Комнін Дука (грец. Θεόδωρος Κομνηνὸς Δούκας; 1180/1185 — після 1253) — 2-й володар Епірського деспотату і 1-й імператор Фессалонікійської імперії в 1224—1230 роках. (uk)
Teodor Àngel-Comnè Ducas fou el segon governant del Despotat de l'Epir, del 1215 al 1230. Va expansionar el territori fins a conquerir la ciutat de Tessalònica on es va fer nomenar, pel bisbe d'Ocrida, «basileu i autòcrata dels romans», el títol que tradicionalment havien fet servir els emperadors romans d'Orient. Això implicava que tenia intenció de continuar l'expansió fins a Constantinoble, però no va arribar a passar perquè va estar sis anys captiu a Bulgària. Quan el 1237 va tornar es va haver d'enfrontar al seu germà Manuel que havia assumit el poder en la seva absència. Com que estava ceg va abdicar i va deixar el govern primer en mans del seu fill Joan i després en les del seu altre fill Demetri, mentre ell era senyor de Vodena. Manuel va cercar el suport de l'emperador de Nicea pe (ca)
Ο Θεόδωρος Κομνηνός Δούκας (π. 1180 - 1253) από τον Οίκο των Αγγέλων ήταν ηγεμόνας της Ηπείρου (1215 - 1230) και αυτοκράτορας στη Θεσσαλονίκη, τη Μακεδονία και τη Θράκη (1224 - 1230). Ήταν ο πραγματικός κυβερνήτης επί βασιλείας των γιων του Ιωάννη και Δημήτριου στη Θεσσαλονίκη (1237 - 1246). Ο Θεόδωρος ήταν γιος του Σεβαστοκράτορος Ιωάννη Αγγέλου και της Ζωής Δούκαινας. Ο ετεροθαλής αδελφός του ήταν ο ιδρυτής του δεσποτάτου της Ηπείρου. Οι παππούδες του ήταν ο Κωνσταντίνος Άγγελος και η Θεοδώρα Κομνηνή, κόρη του Αλεξίου Α΄ Κομνηνού του πρώτου Αυτοκράτορα των Ρωμαίων από τη Δυναστεία των Κομνηνών. Οι Αυτοκράτορες Ισαάκιος Β΄ Άγγελος και Αλέξιος Γ΄ Άγγελος ήταν πρώτα του ξαδέλφια, γιοί τού θείου του Ανδρόνικου Άγγελου. Η καταγωγή του Θεόδωρου προερχόταν από τρεις κορυφαίες Βυζαντινές οικογέ (el)
Teodoro Comneno Ducas (en griego, Θεόδωρος Κομνηνὸς Δούκας, romanizado: Theodōros Komnēnos Doukas, en latín, Theodore Comnenus Ducas; c. 1180-c. 1253) fue gobernante de Epiro y Tesalia de 1215 a 1230 y de Tesalónica y la mayor parte de Macedonia y Tracia Occidental desde 1224 hasta 1230. También fue el poder detrás del trono de sus hijos Juan y Demetrio sobre Tesalónica entre 1237 y 1246. (es)
Théodore Ier Ange Doukas Comnène (désigné généralement en grec comme Θεόδωρος Κομνηνός Δούκας, né entre 1180 et 1185, mort après 1252) fut despote d’Épire et de Thessalie de 1215 à 1230, ainsi que de Thessalonique et d’une bonne partie de la Macédoine et de la Thrace occidentale de 1224 à 1230. Déposé, il demeura la véritable puissance derrière le trône durant les règnes de ses fils Jean et Démétrios sur Thessalonique de 1237 à 1246. (fr)
Theodore Komnenos Doukas (Greek: Θεόδωρος Κομνηνὸς Δούκας, Theodōros Komnēnos Doukas, Latinized as Theodore Comnenus Ducas, died c. 1253) was ruler of Epirus and Thessaly from 1215 to 1230 and of Thessalonica and most of Macedonia and western Thrace from 1224 to 1230. He was also the power behind the rule of his sons John and Demetrios over Thessalonica in 1237–1246. (en)
Феодор Комнин Дука (греч. Θεόδωρος Κομνηνός Δούκας,) (ум. 1253), также именуется Феодором Ангелом, Феодором Ангелом Дукой или Феодором Ангелом Комнином Дукой. Правитель Эпирского царства и Фессалии в 1215—1230 гг, а также фессалоникский император с 1224 по 1230 годы. После того, как Феодор был выпущен из Болгарского плена он стал правителем Южной Македонией со столицей в Эдессе (1237—1251). (ru)
狄奥多尔（塞奥多罗斯）·科穆宁·杜卡斯（希臘語：Θεόδωρος Κομνηνὸς Δούκας，转写：Theodōros Komnēnos Doukas；拉丁文：Theodore Comnenus Ducas；约1253年去世）是公元1215年－1230年伊庇鲁斯和色萨利地区的统治者。1224年－1230年，他还曾统治塞萨洛尼基以及马其顿和西色雷斯大部分地区。其两个儿子和德米特里欧斯于1237年－1246年统治塞萨洛尼基时，他也在幕后掌管事务。狄奥多尔出身拜占庭显贵家族，有科穆宁、杜卡斯、安格洛斯三个王朝的血统。1204年第四次十字军东征、君士坦丁堡陷落、拜占庭帝国瓦解之前有关狄奥多尔的生平事迹皆不详。君士坦丁堡陷落后，他曾侍奉过尼西亚帝国的建立者狄奧多爾一世·拉斯卡里斯。几年后，他被召至伊庇鲁斯，在那里，他的同父异母私生兄弟米海尔·科穆宁·杜卡斯建立了一个独立国度。1215年米海尔薨逝后，狄奥多尔排挤了其兄弟的私生子米海尔二世并继承了伊庇鲁斯政权。他继承了其兄弟的扩张政策。并与塞尔维亚结盟，将领土扩张至马其顿，并对拉丁人的塞萨洛尼基王国构成了威胁。1217年，狄奥多尔俘虏了拉丁帝国皇帝，使他能够逐渐包围塞萨洛尼基并最终于1224年取得该城。 (zh)

rdfs:label

Theodore Komnenos Doukas (en)
Teodor I Àngel-Comnè Ducas (ca)
Theodoros Komnenos Dukas (cs)
Theodoros I. Komnenos Dukas (de)
Θεόδωρος Κομνηνός Δούκας (el)
Teodoro Comneno Ducas (es)
Théodore Ier Ange Doukas Comnène (fr)
Teodoro I d'Epiro (it)
テオドロス1世コムネノス・ドゥーカス (ja)
Teodor Angelos Dukas Komnen (pl)
Teodoro Comneno Ducas (pt)
Феодор Комнин Дука (ru)
狄奥多尔·科穆宁·杜卡斯 (zh)
Феодор Комнін Дука (uk)

is dbo:wikiPageWikiLink of