Abdüllatif Tüzer | Eskisehir Osmangazi University, Turkey (original) (raw)

Papers by Abdüllatif Tüzer

Dorlion, 2024

Bu makale yalnızlığın neden felsefi bir problem olduğu sorusunu yanıtlamak üzere hazırlanmıştır.... more Bu makale yalnızlığın neden felsefi bir problem olduğu sorusunu yanıtlamak üzere hazırlanmıştır. Yalnızlığın neden felsefi bir problem olduğunu açığa çıkarabilmek için öncelikle yalnızlığın nasıl bir kavram olduğundan, nasıl tanımlandığından ve ortaya çıkış sebeplerinden bahsetmek gerekir. Yalnızlığın nasıl bir kavram olduğunu göstermek ve yalnızlığı düşünsel bağlamda tanımlamak onun felsefe ile olan ilişkisini anlamak için önemlidir. Bu sebeplerle giriş bölümünde kısaca yalnızlığın ne anlama geldiğinden, nasıl tanımlanabileceğinden, ortaya çıkış sebeplerinden ve kavramsal açıdan neden tek başınalıktan farklı bir anlam içerdiğinden bahsedilmiştir. Yine giriş kısmında yalnızlık tanımlanırken, yalnızlığın sadece psikolojinin bir konusu olmadığına ve yalnızlığın pek çok alanda işlenen, her çağda ortaya çıkabilecek, disiplinler arası bir kavram olduğuna da değinilmektedir. Öte yandan anlaşılması ve tanımlanması zor olan bu kavramın çeşitli bakış açılarıyla oluşturulmuş türleri bulunmaktadır. Bu bağlamda yalnızlığın felsefe ile olan ilişkisini açıklayabilmek için yalnızlığın türlerinden de bahsetmek gerekir. Bu yüzden çalışmanın ikinci kısmında, yalnızlığın varoluşçu bir bakış açısıyla oluşturulmuş türlerinden biri olan ontolojik yalnızlık seçilmiştir.
This articlewas preparedto answer the question why loneliness is a philosophical problem.To reveal why loneliness is a philosophical problem, it is necessary to first talk about what kind of a concept loneliness is, how it is defined, and the reasons for its emergence. It isimportantto show what kind of concept loneliness is andto define lonelinessin an intellectual context to understand its relationship with philosophy. For these reasons, in the introduction section, it is briefly mentioned what loneliness means, how it can be defined, the reasons for its emergence, and why it has a different meaning from solitude in conceptual terms.While defining loneliness in the introduction, itis also mentionedthatlonelinessis not only a subject of psychologyand that loneliness isan interdisciplinary concept that is studiedin many fields and can arise in every age.On the otherhand, this concept, which is difficult to understand and define, has types created from various perspectives.In this context, to explain the relationship between loneliness and philosophy, it is necessary to talk about the types of loneliness.Therefore, in the second part of the study, ontological loneliness,which isone of the types of loneliness created from an existential perspective, was chosen

FLSF, 2023

Toplumsal bir varlık olan insan varoluşundan beri diğer insanlarla iletişim ve etkileşim halinde ... more Toplumsal bir varlık olan insan varoluşundan beri diğer insanlarla iletişim ve etkileşim halinde olmuş fakat insanlar arası ilişkiler hiç bugünkü kadar sorun haline gelmemiştir. Sanayileşme, makineleşme ve modernleşme insan hayatını kolaylaştırmayı amaçlarken insanlar arası ilişkilerin bozulmasına yol açmış; dostluk, kardeşlik, sevgi, samimiyet, güven, sıcaklık ve derinlik gibi insani değerlere dayalı ilişkilerin yerini yüzeysel, ruhsuz, fayda ve çıkar üzerine kurulan ilişkiler almıştır. Dost ve arkadaş can sıkıntımızı giderecek bir nesne, aşk ise cinsel dürtülerimizi tatmin edecek bir araç olarak görülmeye başlanmıştır. Ne var ki çıkar ve hesap üzerine kurulan ilişkiler bireyin en derin varoluşsal ve ahlaki ihtiyaçlarını karşılayamaz. Çünkü bu tarz ilişkilerde insan, bireysel amaçların ve bencilce duyguların tatmini için bir araç vazifesi görür. İnsan ilişkilerinin ve sosyal bağların zayıflaması bireyi modern hayatta yalnızlaştırmış, hayatın zorluklarına karşı savunmasız halde getirmiştir. İnsan ilişkilerinin sürdürebilirliği insana bir nesne değil özne olarak yaklaşmakla, derinine inip anlamaya çalışarak onunla karşılıklı güven ve sevgiye dayalı bir ilişki kurmakla mümkün olur. Bu bakımdan, Martin Buber'in modern dünyada insanın nesneleştirilmesine karşı geliştirdiği diyalojik ilişki/dostluk ilişkisi modeli son derece önem arz etmektedir. İki kişi arasında kurulan bu ilişkiye o "Ben ve Sen" adını verir. Ona göre insan bir nesne değil, kendisiyle diyalog kurulması gereken otantik bir kişidir.

AN ESSAY ON THE OBJECTIFICATION OF THE HUMAN BEING AND FRIENDSHIP
As a social being, human beings have been in communication and interaction with other people since their existence, but interpersonal relations have never become as much of a problem as they are today. While industrialization, mechanization and modernization aimed at facilitating human life, they led to the deterioration of interpersonal relations, and relations based on human values such as friendship, brotherhood, love, sincerity, trust, warmth and depth were replaced by superficial, soulless ones based on benefit and interest. Friend began to be seen as an object to relieve our boredom, and love as a tool to satisfy our sexual impulses. Relationships built on self-interest and calculation, however, cannot meet an individual's deepest existential and moral needs. Because in such relationships, one sees others as a tool for the satisfaction of individual goals and selfish feelings. The weakening of human relations and social ties has isolated the individual in modern life and has made him vulnerable to the difficulties of life. Sustainability of human relations is possible by approaching people as a subject rather than an object, by trying to understand them deeply and establishing a relationship based on mutual trust and love. In this respect, the dialogical relationship/friendship model developed by Martin Buber against the objectification of human beings in the modern world is extremely important. He calls this relationship between two people “I and You”. According to him, man is not an object, but an authentic person with whom a dialogue should be established. Keywords: Objectification, Friendship, Dialogical Relationship, Martin Buber,

Amasya İlahiyat Dergisi, 2024

Both Eastern and Western studies on the nature of mysticism refer to the existence and reality of... more Both Eastern and Western studies on the nature of mysticism refer to the existence and reality of a universal mystical experience, an experience of unity, which is fundamentally one and the same in all different times and geographies. According to thinkers who call themselves perennialists or universal essentialists, with the expulsion of all content from consciousness and the dissolution of the self, the individual self and the Universal Self become identical, and thus an undifferentiated unity or pure state of consciousness is experienced. This unity or state of pure consciousness is a universal experience that does not constitute the phenomenological content of this experience per se, but is the ground for all the different theological interpretations that are later added to the experience of pure consciousness. Accordingly, the experience of unity is the authentic, real experience, while theistic accounts of experience that preserve the subject-object dualism and a contentful state of consciousness are merely interpretations. This also means that prophetic experiences of revelation are also mere interpretations. Thinkers such as Friedrich D. E. Schleiermacher, Robert C. Zaehner and Ruldolf Otto refer to the existence of mystical experience of the theistic kind. Richard Swinburne and William P. Alston were the ones who tried to show the possibility of theistic religious/mystical experience within an epistemic framework. However, although the existentialist thinker Martin Buber has done the most indepth analysis of the possibility and nature of theistic religious/mystical experience, he has remained under-recognized or overlooked in the literature on mysticism. Buber's most challenging claim is this: Contrary to what the Perennialists claim, no experience that breaks the I-Thou dualism can be real. However, mystical experiences of unity that destroy the self are completely devoid of reality, meaning and freedom. The state of unity that the self experiences by withdrawing from the world, by withdrawing into itself, by wrapping itself in itself, is not real, because reality is only revealed in the presence of a You independent of the I and through a living and concrete relationship with You. First and foremost, the necessary and primary condition for being an I is the existence of a Thou independent of the I. In this world, every Thou must eventually become an It. Therefore, to be I in the true sense is possible only through a relationship with a being that will never be It. Only the Eternal You, God, is the possibility and guarantee of the existence of an absolute, whole, real, free and meaningful I. On the contrary, the proponents of the mystical unity thesis argue that a mystic who turns his back on concrete life and retreats into his inner world, where he finally destroys his self, will become one with an ultimate reality and realize the unity of all things. From Buber's point of view, how can we claim that the experience of contentless unity, which completely excludes concrete life and beings, which radically destroys the dialogical relationship that establishes reality through the death of the self, and which therefore makes the existence of the Thou doubtful, is a real experience? Because there is not even an I that we can point to as the experiencer. The most critical question is this: In the experience of unity, where the perceiver and the perceived are one and the same, is it God, if not the I, who inhabits the state of unity? Therefore, according to Martin Buber, reality can only be realized where there is a mutual relationship, and the purest, truest religious or mystical experience for a human being can only be realized when he or she is in the presence of God, the Eternal You, as a single person, as a solitary individual, and enters into a dialogical relationship. The experience of mystical unity of the pantheistic or monistic type, which cancels such a dialogical relationship, destroys the I standing independently and freely before the Eternal Thou, and finally arrives at the identity of the individual self and the Universal Self, is cut off from existence, reality and meaning. Because there is no reality where there is no mutual relationship of the two Thou's and in a self that is not nourished by this relationship.

The journal of academic social science studies, 2013

Muhammed Iqbal is the most leading and eminent Muslim entellectual, thinker, poet and politician ... more Muhammed Iqbal is the most leading and eminent Muslim entellectual, thinker, poet and politician of twentieth century. We find his prominence, with regard to especially his entellectual character, in his major project: Reconstruction and Modernisation of Islam. Though Islam is potentially capable of constructing a great civilization, Muslims in modern era are miserable and on the brink of collapse and grave. Ikbal's ideal, however, is construction of a great and majestic civilization of union as Islamically oriented and identified. He finds the West as inadequate to generate the union of humankind. Because the western individual is self-centered, self-interested, profane and unfriendly to spiritual virtues and values. The West, therefore, has led human being into a spiritual ve moral decline. Muslim self has been exceedingly weakened due to its failure of properly understanding Islam and inability of fully and completely making use of possibilities Islam has. So Ikbal sets out to establish a powerful civilization of union with a view to fortifying the selves which are supposed to be the constitutives of the union. It depends on, before all else, giving up the imitation of the West, importing of the principles, values and methods which rendered the West powerful and showing the fact that they are essentially Islamic and from Islam in their * Bu makale Crosscheck sistemi tarafından taranmış ve bu sistem sonuçlarına göre orijinal bir makale olduğu tespit edilmiştir.

Dini araştırmalar, Jun 1, 2003

DergiPark (Istanbul University), Jun 1, 2003

The journal of academic social science studies, 2015

Birçok Müslüman yazarın yazılarında Batıya ilişkin sık tekrarlanan bir yargı vardır: Batı bilim v... more Birçok Müslüman yazarın yazılarında Batıya ilişkin sık tekrarlanan bir yargı vardır: Batı bilim ve teknolojide güçlü ve gelişmiş olmakla birlikte ahlaken zayıf, bozuk ve geridir. Bu yargıdan da iki sonuç çıkarılır: 1) Batının bilim ve teknolojisini alalım ancak ahlakına geçit vermeyelim; 2) Batı bilim ve teknoloji medeniyetidir, İslam'la yücelen Doğu ise bir ahlak medeniyetidir. Dolayısıyla Batı bilim ve teknolojide Doğudan üstün iken Doğu ahlak ve maneviyatta Batıdan üstündür. Ne var ki Müslüman Doğunun Batıya örneklik edebilecek düzeyde üstün bir ahlak medeniyeti olduğu iddiası, felsefi bir eleştirinin konusu edildiğinde, oldukça naif ve zayıf bir iddiadır. Etik tarihi ya bireyi ya da toplumu merkeze/ön plana alan zengin tartışmalarla doludur. Ve güçlü bir ahlak medeniyetinin imkânı, birey-toplum paradoksunun/karşıtlığının sentezlenmesinde ve dengelenmesindedir. Zira aşırı bireycilik toplumun varlığı ve bekası için bir tehlike iken aşırı toplumculuk da bireysellik, özerklik, özgürlük ve farklılık için bir tehdittir. Batı rasyonellik, farklılık, özerklik, faydacılık, liberalizm ve benzeri görüşlerle bireyi önemserken Doğu birliğe, dine, maneviyata, otoriteye verdiği önemle çoğunlukla toplumcu bir tavır sergilemiştir. Batı zengin tartışmalarla farklılıkta birliği aramaya devam ederken Doğu hala birlikte farklılığı tesis edememiştir. Müslüman dünyanın böyle bir derdi de olmamıştır. İslam'da, farklılığı, özgürlüğü, özerkliği, eleştiriyi geliştiren bir söylem üretilmedikçe güçlü bir ahlak medeniyeti oluşturmak hayal olacaktır.

Beytulhikme : An International Journal of Philosophy, Dec 26, 2015

MİLEL VE NİHAL inanç, kültür ve mitoloji araştırmaları dergisi, 2015

Postmodernism is a settling accounts with modernism in the cause of diversity and freedom. Though... more Postmodernism is a settling accounts with modernism in the cause of diversity and freedom. Though modernist discourse was initially based on freedom and autonomy or self-government, it has eventually created a power that established dominance over individuals and did not allow of different subjectiveness. Behind the elimination of diversities and the loss of freedom lies the power and hegemony of Modern Subject. With the dismission of God, modern subject has got its power by acceding to the God's throne, and thereafter science and rational thinking was substitued for religion. But, as a result of the destruction of God by Nietzsche in La Gaya Scienza, modern subject has lost the ground and legitimacy of its existence, and it has been consequently dissolved into a plurality of nihilistic worlds that can be repeatedly created through unending different interpretations. The influence of Nietzsche's views on postmodernist thinkers is so great that they, just as Nietzsche, tend to stay away from both science and religon for the sake of diversity and freedom. And postmodernist thought naturally abominate God who has a transcendental being and a formative and absolute authority over individual, society and history. That is why postmodernism has inclined to a genuine atheism or a religion with no God.

The Journal of Academic Social Science Studies, 2015

Beytulhikme An International Journal of Philosophy, 2015

The Journal of Academic Social Science Studies, 2013

Beytulhikme : An International Journal of Philosophy, 2015

Due to his theory of deontological ethic, Kant is regarded, in the history of philosophy, as one ... more Due to his theory of deontological ethic, Kant is regarded, in the history of philosophy, as one of the cornerstones of ethics, and it is said, as a rule, that he has an original theory of ethics in that he posited the idea of free and autonomous individual. However, when dug deeper into Kant"s ethics, and also if it is exactly compared with theological ethic, it is clearly seen that all he has accomplished was to make a copy of the theological ethic and to use such secular terms as reason, conscience, good will, moral law, categorical imperative, universalizability, summum bonum, ethico-civil state/universal religion of mere reason as a substitute for such key terms of religious ethics as God, prophet, for God"s sake, the Golden Rule, Divine command, Heaven, Kingdom of God without modifying the wording, content and logic of theological ethics. So, the notion of a subject or reason which pretends to be God has no sign of originality.

İnsan, Din ve Erdemlilik, 2022

Ruhun Sınır Bölgeleri: Zihnin Kutsal Bilimi Üzerine Düşünceler, 2019

Din ve Hayat Dergisi, 2019

Tasavvuf kelimesinin kökeniyle ilgili olarak tasavvufi eserler çokça şey söylemiştir. Bu tür eser... more Tasavvuf kelimesinin kökeniyle ilgili olarak tasavvufi eserler çokça şey söylemiştir. Bu tür eserlerde sufiye "yün giyen", "suffa ehli", "saf olan", "Allah'a en yakın safta bulunan" kişi gibi anlamlar verildiğini görürüz. Sufi/tasavvuf teriminin kelime anlamıyla ilgili elimizde net ve ortak bir tanım olmasa da, Kuşeyri'nin dediği üzere, "Sufiler taifesi, mahiyetlerini tayin edecek bir lafız kıyasına ve iştikakı hak etmeye ihtiyaç hissetmeyecek kadar meşhurdu."1 Sufileri meşhur kılan haller ise, yün gibi hafif olma, ölmeden önce ölme (nefsi öldürme) ve Hak'ta baki olma, kalbi ve zihni benliğe ve bu dünyaya ait her tür bağ ve bağlılıklardan kurtarma (zühd ve fakirlik), her daim Allah zikri ve aşkı ile yanma, marifet ve güzel ahlaktır. Bu hallere sahip bir sufiler taifesinin ortaya çıkmasına sebep olan şey ise muhtemelen, Hz. Peygamberin vefatından sonra ümmetin içine düştüğü fitne ve belalar, savaşlar, özellikle Emevi hilafetinde gemi azıya almış sefahat, şatafat, israf, lüks, adaletsizlik ve tahakkümdür. Sufiler bir yandan gittikçe uzaklaşılan kökteki İslami hayat idealine, yani Hz. Peygamber döneminin zühd, takva ve vera'ına dönüşü temsil ederlerken bir yandan da adaletsizliğe, sefahate ve şatafata karşı nefsi öldürüp Allah'a mutlak manada bağlanarak-alçak ve rezil dünyayı kargalara terkederek-pasif bir muhalefet geliştirmişlerdir. 2 Zaman zaman sufilerin sergiledikleri derin dindarlık ve bilgelik ile izhar ettikleri vicdani/ahlaki kaygı ve tenkitler kimi otoritelerce bir meydan okuma olarak algılansa da muhalefetleri pasif olarak sürdüğü ve aleyhte faaliyetleri bulunmadığı sürece hoş görülen ve saygı duyulan marjinaller olarak varlıklarını ve yaşayışlarını sürdürmüşlerdir. Ancak zamanla tasavvufi hayatın seyrinde görülen ahlaki ve itikadi yozlaşma ile Hint ve İran'ın ezoterik düşünce ve yaşantısının İslam'a bulaşmasıyla (özellikle Hintli Ebu Ali el-Sindi'den fena öğretisini alan Bistami ile) birlikte sufilere karşı ciddi bir mukavemetin başladığını ve bu sürecin zamanla sürgün, işkence ve idama kadar uzandığını görürüz. Tepkinin sebebi iyi gözle bakarsak ahlaki ve itikadi farklılaşmanın getirdiği çoğulculuk, kötü gözle bakarsak ahlaki ve itikadi yozlaşmanın yarattığı nihilizm ve anarşidir. Kuşeyri'nin Risale'yi kaleme almasının sebebi de bu bahsettiğimiz ahlaki ve itikadi farklılaşma ya da yozlaşmadan başka bir şey değildir. Onun sözleriyle; Bu taifeye mensup olan hakiki sufilerin çoğu yok olup gitmişlerdir. Şu içinde bulunduğumuz zamanda bu zümrenin kendisi değil, sadece eserleri kalmıştır.. . Şimdi sufiler şekil ve kıyafet bakımından eski sufilere benziyor ama ruh ve muhteva bakımından başkalaşmışlardır. Tasavvuf yolunda bir duraklama ve gevşeme baş göstermiştir. Daha doğrusu bu yol hakiki manasıyla yok olup gitmiştir. Kendileriyle hidayete ulaşılan şeyhler vefat edip gitmiş, şeyhlerin gidişatına ve adetlerine tabi olan gençler azalmış, vera kaybolmuş, vera sergisi dürülmüş, tamah kuvvetlenmiş, ihtirasın kökleri ve bağları güçlenmiştir. Şeriata hürmet hissi kalplerden zail

Din ve Hayat Dergisi Sayı 37 Yıl 2019 İrfan ve Tasavvuf, 2019

İnsanı en güzel surette yaratmış ve ona yeryüzünü imar vazifesi vermiş olan Rabbimiz, insanın ayn... more İnsanı en güzel surette yaratmış ve ona yeryüzünü imar vazifesi vermiş olan Rabbimiz, insanın aynı zamanda iyiye, güzele talip olmasını ve çevresini güzelleştirmesini de istemiştir. Bu mânâda, özünde insanın kalp ve gönül huzurunu esas alan Tasavvuf ise insandan başlayıp yine insana doğru devam eden bir gönüller yapma hareketidir.

Dini Tecrübe ve Mistisizm, 2006

Bir Varoluşçunun İman Savunusu, 2006