Cardinal-nephew (original) (raw)

dbo:abstract

الكاردينال-ابن أخ أو الكاردينال-ابن أخت (باللاتينية: nepos cardinalis؛ بالإيطالية: cardinale nipote؛ بالإسبانية: valido de su tío؛ بالفرنسية: prince de fortune) هو كاردينال عيّن من قبل البابا بسبب علاقة قرابة عائلية. غالبًا ما كان الكاردينالات ابن الأخ أو الأخت أو ابن أو قريب للبابوات والأساقفة الكاثوليك وكانوا يفضلونهم في التعامل على الناس الآخرين. مما سهّل عليهم الوصول إلى المراتب الكاردينالية. وغالبًا ما كانت مثل هذه التعيينات لإقامة ما يشبه «عوائل مالكة» تحتفظ بكرسي البابوية. نشأت المحسوبية في العصور الوسطى وبلغت ذروتها في القرن السادس عشر والسابع عشر، ومنذ منتصف بابوية أفينيون (1309-1377) وحتّى فترة بابوية إنوسنت الثاني عشر وثورته المضادة للمحسوبية، كانت ظاهرة الكاردينال-ابن أخ منتشرة على نطاق واسع. بابوات عصر النهضة عيّنوا أقربائهم في الكوريا الرومانية والجامعات البابوية. قائمة الكاردينال-ابن أخ أو الكاردينال-ابن أخت تشمل ما لا يقل عن خمسة عشر بابا، وربما ما يصل إلى 19 بابا. منهم أيضًا أبناء كحالة تشيزري بورجيا ابن البابا إسكندر السادس. أدّت المحسوبية إلى ظهور سيطرت على الكرسي الرسولي من هذه العائلات آل فارنيزي، ميديشي، بورجيا، بربريني، أورسيني، ديلا روفيري، بورغيزي وآل كولونا وغيرها. (ar)
Un cardenal-nebot és un cardenal elevat per un papa que és el seu oncle, o, de manera general, un parent. La pràctica de crear cardenals-nebots es va originar a l'edat mitjana, i va tenir el seu moment d'esplendor durant el segle xvi i el segle xvii. La paraula nepotisme es refereix originalment i específica a aquesta pràctica. (ca)
Das Amt des Kardinalnepoten war eine im Kirchenstaat der Renaissance und des Barocks etablierte Position. Dabei wurden Verwandte des amtierenden Papstes, meistens dessen Neffen (lateinisch nepotes), in den Kardinalsrang erhoben, um dann als „rechte Hand“ des Papstes zu fungieren. Diese fest umschriebene und institutionalisierte Rolle des Kardinalnepoten wurde im System der römisch-katholischen Kirche von Paul III. während dessen Pontifikat von 1534 bis 1549 etabliert. Innozenz XII. schaffte dieses Amt 1692 wieder ab. Der Begriff des Nepotismus (Neffen-, Vetternwirtschaft) hat in diesem Amt seinen Ursprung. (de)
A cardinal-nephew (Latin: cardinalis nepos; Italian: cardinale nipote; Spanish: valido de su tío; Portuguese: cardeal-sobrinho; French: prince de fortune) was a cardinal elevated by a pope who was that cardinal's relative. The practice of creating cardinal-nephews originated in the Middle Ages, and reached its apex during the 16th and 17th centuries. The last cardinal-nephew was named in 1689 and the practice was abolished in 1692. The word nepotism originally referred specifically to this practice, when it appeared in the English language about 1669. From the middle of the Avignon Papacy (1309–1377) until Pope Innocent XII's anti-nepotism bull (a papal charter), Romanum decet pontificem (1692), a pope without a cardinal-nephew was the exception to the rule. Every Renaissance pope who created cardinals appointed a relative to the College of Cardinals, and the nephew was the most common choice, although one of Alexander VI's creations was his own son. The institution of the cardinal-nephew evolved over seven centuries, tracking developments in the history of the papacy and the styles of individual popes. From 1566 until 1692, a cardinal-nephew held the curial office of the Superintendent of the Ecclesiastical State, known as the Cardinal Nephew, and thus the terms are sometimes used interchangeably. The curial office of the Cardinal Nephew as well as the institution of the cardinal-nephew declined as the power of the Cardinal Secretary of State increased and the temporal power of popes decreased in the 17th and 18th centuries. The list of cardinal-nephews includes at least fifteen, and possibly as many as nineteen popes (Gregory IX, Alexander IV, Adrian V, Gregory XI, Boniface IX, Innocent VII, Eugene IV, Paul II, Alexander VI, Pius III, Julius II, Leo X, Clement VII, Benedict XIII, and Pius VII; perhaps also John XIX and Benedict IX, if they were really promoted cardinals; as well as Innocent III and Benedict XII, if in fact they were related to their elevators); one antipope (John XXIII); and two or three saints (Charles Borromeo, Guarinus of Palestrina, and perhaps Anselm of Lucca, if he was really a cardinal). (en)
Kardinalo nepo (latine cardinalis nepos) estas kardinalo kreita de iu papo kiu estu lia onklo aŭ, plej ĝenerale, lia parenco. La kutimo krei kardinalojn nepajn havis originon en Mezepoko, sed atingis la plej altan oftecon dum la jarcentoj 16-a kaj 17-a . La vorto “nepotismo” origine referencis ĝuste al tiu praktiko, sen iu ajn negativa senco. Ekde el la tempo de la en Avinjono (1309-1377) ĝis la buleo de papo Inocento la 12-a "" (1692), kiu malaprobis “nepotismon” (kiu el si mem ne koincidas kun la institucio de kardinalo nepo), papo sen kardinala nepo estis escepto. Ĉiu alia papo enirigis almenaŭ unu parencon en la Kardinalan Kolegion, kaj plejparte temis pri nepo La institucio de kardinalo nepo evoluis tra la sep jarcentoj de sia ekzisto, pro la ŝanĝiĝoj en la kunteksto de la historio de la papregado kaj de la malsama personeco de unuopaj papoj. Ekde 1566 al 1692, kardinalo nepo rege estris la kurian oficon de superreganto de papŝtato. Tiu kuria ofico kaj ĝia funkcio falis paralele kun la kreskiĝo de la povo de Kardinalo Ŝtatsekretario kaj kun la pliiĝanta perdo de la centreco de la Papa Ŝtato dum la jarcentoj 17-a kaj 18-a. Estis, sekve, elektitaj papoj 16, kaj eble 18, kardinaloj nepoj. . Pri nepeco de aliaj papoj historiistoj diskutas ĉar foje la nepeco de la kardinalo ne estis konata. (eo)
Un cardenal nepote (también conocido como valido de su tío; en latín: cardinalis nepos; en italiano: cardinale nipote; en francés: prince de fortune) es un cardenal promovido por un papa que es su tío (en italiano, nepote significa sobrino) o, de un modo más general, su pariente. La práctica de crear cardenales nepotes tuvo su origen en la Edad Media, y alcanzó su apogeo en los siglos XVI y XVII. La palabra nepotismo hace referencia a esta práctica. A partir de mediados del Papado de Aviñón (1309–1377) y hasta la bula del anti-nepotismo del papa Inocencio XII, Romanum decet pontificem (1692), un papa sin un cardenal nepote era una excepción a la regla. Todos los papas del Renacimiento que nombraban cardenales debían elegir a un pariente para el Colegio Cardenalicio, y sus sobrinos eran la elección más común. La institución del cardenal nepote evolucionó durante los siguientes siete siglos, al punto de cambiar el desarrollo de la historia del papado y de los propios estilos de los diversos papas. De 1566 a 1692, un cardenal nepote ocupaba el cargo curial de Superintendente del Estado Eclesiástico, este cargo también era conocido como Cardenal Sobrino (sin guion), para que los términos no se confundiesen. El oficio curial del Cardenal Sobrino (sin guion y cargo curial), como la institución del cardenal nepote (familiar del papa), entraron en declive a medida que el poder del Cardenal Secretario del Estado iba aumentando mientras que el de los papas disminuía entre los siglo XVII y XVIII. Dentro de los cardenales nepotes notables pueden destacar 15, y posiblemente 18 papas: (Gregorio IX, Adriano V, Gregorio XI, Bonifacio IX, Inocencio VII, Eugenio IV, Paulo II, Alejandro VI, Pío III, Julio II, León X, Clemente VII, Benedicto XIII, y Pío VII, y Juan XIX, Inocencio III y Benedicto XII, de ser cardenales). También fueron cardenales nepotes un antipapa (Juan XXIII) y dos o tres santos (Carlos Borromeo, , y tal vez , en caso de haber sido realmente cardenal). (es)
Kardinal nepotea (latinez: cardinalis nepos; italieraz: cardinale nipote ; gazteleraz: valido de su tío; frantsesez: prince de fortune; ingeleraz: Cardinal-nephew) aita santu batek kardinal izendatutako ahaidea da, orokorrean bere iloba. Kardinal bat izendatzeko ahaideak erabiltzea Erdi Aroan hasi zen, eta XVI. eta XVII. mendeetan izan zuen bere momenturik gorena. Nepotismo hitza praktika honen garapenarekin hasi zen, eta hasieran bakarrik aita santuen senideei egiten zien erreferentzia. Hala jasotzen da 1669an Oxford English Dictionaryn. Avignoneko Aitasantutzaldiaren erdialdean (1309-1377) hasi zen eta Inozentzio XII.aren nepotismoaren aurkako buldaraino (Romanum decet pontificem, 1692) aita santu batek kardenal-nepote bat ez izendatzea arraroa zen. Berpizkundeko aita santu guztiek Kolegio Kardinalizioan kardinalak sortzen zituztenean, euren ahaideren bat sartu zuten, eta normalean beren iloba izaten zen aukerarik ohikoena. Salbuespen bakarra Nikolas V.a izan zen, bere anai-ordea zen izendatu zuena, 1448an. Alexandro VI.ak bere semea jarri zuen kardinal. Kardinal nepotearen instituzioak zazpi mendetan zehar aldaketak izan ditu, aita santuen garapenaren historian eta aita santu bakunen jarrera eta estiloen araberakoa. 1566tik 1692ra bitartean kardinal nepote batek Erromako Kuriaren idazkaritza zeraman, Estatu Eklesiastikoaren Superintendente titulua zuen, baina Kardinal Iloba izenarekin ezagutzen zen. Askotan, gainera, bi terminoak zentzu berean erabiltzen ziren. Kuridaren bulegoaren eta Kardinal Ilobaren instituzioaren boterea eta, beraz kardinal-nepoteena, gainbeheran egon zen Kardinal Estatu Buruaren boterea hazi zenean eta Kardinal Iloba eta aita santuen botere tenporala geroz eta txikiago bihurtu zirenean, XVII. eta XVIII. mendetan zehar. Kardinal nepote gisa hasi zirenen artean gutxienez hamabost, eta litekeenez hemeretzi aita santu daude: (Gregorio IX.a, Alexandro IV.a, Adriano V.a, Gregorio XI.a, Bonifazio IX.a, Inozentzio VII.a, Eugenio IV.a, Paulo II.a, Alexandro VI.a, Pio III.a, Julio II.a, Leon X.a, Klemente VII.a, Benedikto XIII.a, eta Pio VII.a; baliteke ere Joan XIX.a eta Benedikto IX.a izatea, kardinal gisa izendatu bazituzten; Inozentzio III.a eta Benedikto XII.a ere izan zitezkeen, baldin eta euren izendatzaileekin ahaidetza balute). Gainera antipapa bat ere (Joan XXIII.a antipapa) kardinal nepotea izan zen. Karlos Borromeo, eta Anselmo Luccakoa (baldin eta kardinala izan bazen) kardinal nepote izatetik santu izatera pasa ziren. (eu)
Le cardinal-neveu (en latin cardinalis nepos, en italien cardinale nipote ou cardinale padrone), autrefois appelé prince de fortune, est un cardinal élevé à son rang par un pape qui est son propre oncle ou, plus généralement, de sa famille. Le terme a donné naissance au mot « népotisme ». La pratique apparaît au Moyen Âge et devient quasiment une institution pendant la Renaissance, puisque des cardinaux-neveux sont nommés de 1566 à 1692, seul le pontificat d'Innocent XI faisant exception. Elle est abrogée par la bulle Romanum decet pontificem du pape Innocent XII. (fr)
Kardinal kerabat (bahasa Latin: cardinalis nepos; bahasa Italia: cardinale nipote; bahasa Spanyol: valido de su tío; bahasa Portugis: cardeal-sobrinho; bahasa Prancis: prince de fortune) adalah julukan bagi orang yang dilantik menjadi kardinal oleh paus yang masih terhitung kerabatnya. Praktik melantik kerabat menjadi kardinal pertama kali muncul pada Abad Pertengahan, menjadi-jadi pada abad ke-16 dan ke-17, terakhir kali dilakukan pada tahun 1689, dan dihapuskan pada tahun 1692. Istilah nepotisme pertama kali muncul sebagai sebutan bagi praktik ini. Mulai dari pertengahan zaman Kepausan Avignon (1309–1377) sampai Paus Inosensius XII mengeluarkan bula antinepotisme pada tahun 1692, Romanum Decet Pontificem, jarang sekali ada paus yang tidak melantik sanak-saudaranya menjadi kardinal. Pada era Renaisans, setiap paus yang pernah melantik kardinal dapat dipastikan pernah melantik salah seorang kerabatnya menjadi anggota Dewan Kardinal, dan pada umumnya kerabat tersebut adalah kemenakannya. Paus Aleksander VI bahkan melantik salah seorang putranya menjadi kardinal. Praktik melantik kerabat menjadi kardinal berangsur-angsur melembaga dalam rentang waktu tujuh abad lebih, seiring perkembangan lembaga kepausan dan sejalan dengan kebijakan masing-masing paus. Dari tahun 1566 sampai tahun 1692, jabatan Pelaksana Penyelenggaraan Negara Gereja di dalam Kuria Romawi dipegang seorang kardinal kerabat, sampai-sampai jabatan ini juga disebut "Kardinal Kerabat". Pamor kardinal kerabat di Kuria Romawi maupun kebiasaan melantik kerabat menjadi kardinal akhirnya meredup seiring meningkatnya kewenangan Kardinal Sekretaris Negara dan surutnya kewenangan sekuler Sri Paus pada abad ke-17 dan ke-18. Di antara para kardinal kerabat, sekurang-kurangnya ada lima belas orang dan sebanyak-banyaknya ada sembilan belas orang yang menjadi paus (Paus Gregorius IX, Paus Aleksander IV, Paus Adrianus V, Paus Gregorius XI, Paus Bonifasius IX, Paus Inosensius VII, Paus Eugenius IV, Paus Paulus II, Paus Aleksander VI, Paus Pius III, Paus Yulius II, Paus Leo X, Paus Klemens VII, Paus Benediktus XIII, dan Paus Pius VII; mungkin juga Paus Yohanes XIX dan Paus Benediktus IX, jika benar pernah dilantik menjadi kardinal; serta Paus Inosensius III dan Benediktus XII, jika benar masih berkerabat dengan paus yang melantik mereka), satu orang menjadi antipaus (Antipaus Yohanes XXIII), dan dua atau tiga orang menjadi santo (Santo Karolus Boromeus, Santo Guarinus, dan mungkin juga Santo Anselmus Muda, jika benar pernah dilantik menjadi kardinal). (in)
Een kardinaal-nepoot, of kardinaal-neef (Latijn: cardinalis nepos) was een kardinaal, die gepromoveerd werd door een paus, die ofwel een oom, dan wel een directe bloedverwant was. Het begrip nepotisme (Latijn: nepos = neef) vond zijn oorsprong in deze praktijk. Deze vorm van begunstiging - door velen gezien als corruptie - binnen de Rooms-Katholieke Kerk zou beëindigd worden door de bul Romanum Decet Pontificem, uitgevaardigd door paus Innocentius XII in 1692. (nl)
Un cardinal nepote o nipote (in latino cardinalis nepos) era un tempo un cardinale della Chiesa, creato da un papa con cui fosse in rapporto di parentela. A volte si trattava del figlio, nel caso in cui questo ci fosse, spesso il nipote, ossia il figlio del fratello o della sorella, oppure il figlio dello stesso papa presentato al mondo come nipote per ragioni di opportunità. L'usanza di creare cardinali nipoti ebbe origine nel Medioevo, ma raggiunse la massima diffusione a partire dal Rinascimento e poi durante i secoli XVI-XVII. Il vocabolo nepotismo si riferiva originariamente proprio a questa pratica, senza accezioni negative. A partire dal periodo della permanenza del papato ad Avignone (1309-1377) fino alla bolla di Innocenzo XII Romanum decet pontificem (1692), che proibiva il nepotismo, un papa senza cardinal nipote era l'eccezione. Ogni altro papa fece entrare almeno un parente nel Sacro Collegio dei Cardinali, e nella maggior parte dei casi si trattava del nipote. L'istituzione del cardinal nipote andò incontro a cambiamenti ed evoluzioni nel corso di sette secoli, risentendo dei mutamenti del contesto della storia del papato e delle diverse personalità dei singoli pontefici. Dal 1566 al 1692, il cardinal nipote deteneva l'ufficio curiale di Sovrintendente dello Stato Ecclesiastico, e i due termini erano usati indifferentemente. L'ufficio curiale e l'istituzione decaddero in concomitanza con la crescita del potere del Cardinale Segretario di Stato e con la progressiva perdita di centralità politica dello Stato pontificio nel corso del XVII e XVIII secolo. Si può stabilire con certezza che quindici papi furono cardinali nipoti (Giovanni XIX, Benedetto IX, Gregorio IX, Alessandro IV, Adriano V, Gregorio XI, Bonifacio IX, Eugenio IV, Paolo II, Alessandro VI, Pio III, Giulio II, Leone X, Clemente VII e Benedetto XIII). Probabilmente altri due papi lo furono: Innocenzo III e Benedetto XII. Inoltre furono cardinali nipoti anche: un antipapa (Giovanni XXIII) e due o tre santi (Carlo Borromeo, Guarino Foscari e forse Anselmo di Lucca, nel caso sia stato effettivamente cardinale). Sullo stesso argomento vedi Lista dei cardinali nipoti (it)
Um cardeal-sobrinho (em latim: cardinalis nepos; em italiano: cardinale nipote; em castelhano: valido de su tío; em francês: prince de fortune) é um cardeal promovido por um Papa que é seu tio, ou, de um modo mais geral, seu parente. A prática de criar cardeais-sobrinhos teve origem na Idade Média, e atingiu o seu apogeu nos séculos XVI e XVII. A partir de meados do Papado de Avinhão (1309–1377) e até à bula papal antinepotismo do Papa Inocêncio XII, Romanum decet pontificem (1692), um papa sem um cardeal-sobrinho era a exceção à regra. Todos os papas do Renascimento que nomearam cardeais indicaram um parente para o Colégio Cardinalício, e os sobrinhos eram a escolha mais comum. A instituição do cardeal-sobrinho evoluiu durante sete séculos, ao sabor do desenrolar da história do Papado e dos estilos próprios dos diversos papas. De 1566 a 1692, um cardeal-sobrinho detinha o ofício curial de ser Superintendente do Estado Eclesiástico, mas este cargo era também conhecido como Cardeal Sobrinho (sem hífen), e assim os termos confundiam-se. O ofício curial de Cardeal Sobrinho (sem hífen, ofício da Cúria), tal como a instituição do cardeal-sobrinho (familiar do papa), entraram em declínio à medida que o poder do Cardeal Secretário de Estado foi aumentando e o poder temporal dos papas ia diminuindo nos séculos XVII e XVIII. Alguns dos cardeais-sobrinhos notáveis incluem pelo menos 15, e possivelmente 19 papas: (Gregório IX, Alexandre IV, Adriano V, Gregório XI, Bonifácio IX, Inocêncio VII, Eugénio IV, Paulo II, Alexandre VI, Pio III, Júlio II, Leo X, Clemente VII, Bento XIII, e Pio VII, e provavelmente também João XIX, Bento IX, se tiverem sido cardeais, bem como Inocêncio III e Bento XII, se tiverem sido parentes dos seus designantes), um antipapa (João XXIII), e dois ou três santos (Carlos Borromeu, Roberto Belarmino, Guarino da Palestrina, e talvez Anselmo de Lucca, no caso de ter sido realmente cardeal). (pt)
Кардинал-племянник (лат. Cardinalis nepos, итал. cardinale nipote, исп. valido de su tío, порт. cardeal-sobrinho, фр. prince de fortune) — лицо, возведённое в сан кардинала Папой римским, которое было его близким родственником. Практика назначения кардиналов-племянников возникла в средние века и достигла своего апогея в XVI и XVII веках. Последний кардинал-племянник был назначен в 1689 году, а практика была прекращена в 1692 году. Слово непотизм первоначально относилось именно к этой практике, когда оно появилось в английском языке около 1669 года. В русском языке слово непотизм относится к XIX веку С середины Авиньонского папства (1309—1377 годы) до издания буллы 1692 года Папы Иннокентия XII запрещающей непотизм, Папа без кардинала-племянника, был исключением из правил. Каждый Папа эпохи Возрождения, возводивший в кардиналы, назначал родственника, а то и не одного, в Священную Коллегию кардиналов, и племянник был самым распространенным выбором, хотя одним из возведённых в кардиналы лицом Александра VI был его собственный сын Чезаре Борджиа. Институт кардинала-племянника развивался на протяжении семи веков, отслеживая события в истории папства и стилях отдельных пап. С 1566 года по 1692 год кардинал-племянник занимал куриальную должность суперинтенданта церковного государства, известного как кардинал-племянник, и поэтому иногда эти термины взаимозаменяемы. Служба кардинала-племянника, равно как и институт кардинала-племянника, уменьшились по мере того, как увеличивалась власть государственного секретаря Святого Престола и уменьшалась временная власть пап в XVII и XVIII веках. Список кардиналов-племянников, которые взошли на папский трон, включает в себя не менее пятнадцати, а, возможно, целых девятнадцати римских пап (Григорий IX, Александр IV, Адриан V, Григорий XI, Бонифаций IX, Иннокентий VII, Евгений IV, Павел II, Александр VI, Пий III, Юлий II, Лев X, Климент VII, Бенедикт XIII и Пий VII, возможно, также Иоанн XIX и Бенедикт IX, если они действительно были возведёнными в кардиналы, а также Иннокентий III и Бенедикт XII, если они на самом деле были родственниками тех пап, кто их возводил в кардиналы), один антипапа (Иоанн XXIII) и двое или трое святых (Карло Борромео, Гуарино Палестринский и, возможно, Ансельмо ди Лукка, если он действительно был кардиналом). (ru)
姪子樞機（拉丁語：Cardinalis nepos；義大利語：Cardinale nipote；西班牙語：valido de su tío；法語：Prince de fortune）是中世紀的一種樞機任命慣例，指以教宗姪子或外甥及類似親戚關係而被任命為樞機者。由於教宗的神職人員身分不允許有後裔，因此姪子樞機可說是教宗所能找到的血源最相近的晚輩，也可說是他的親信。因此在一段時期中許多重要職務都會由姪子樞機擔當。事實上英文中的nepotism（裙帶關係）就是從這種任人唯親的行為中引申而來的。姪子樞機在17世紀時於聖座歷史占有極大的影響力，聖座國土總監一職於1566年至1692年期間都是由姪子樞機職掌，以至於這兩個專有名詞被視為同義詞。爾後隨著教會的改革及聖座的世俗權力降低，姪子樞機也逐漸失權。最後教宗諾森十二世於1692年發布了《》，宣布由聖座國務樞機卿取代姪子樞機一職才禁止了這種做法，但是後繼教宗仍然有任命姪子樞機，只是數量明顯減少。 (zh)

dbo:wikiPageExternalLink

dbo:wikiPageWikiLink

dbp:caption

Pope Paul III with his cardinal-nephew Alessandro Farnese and his other grandson, Ottavio Farnese, Duke of Parma (en)
Giuseppe Pecci, the last papal relative elevated to cardinal (en)
Ranuccio Farnese was made cardinal by Paul III at the age of 15. (en)
Romualdo Braschi-Onesti, the penultimate cardinal-nephew (en)

dct:subject

rdf:type

rdfs:comment

Un cardenal-nebot és un cardenal elevat per un papa que és el seu oncle, o, de manera general, un parent. La pràctica de crear cardenals-nebots es va originar a l'edat mitjana, i va tenir el seu moment d'esplendor durant el segle xvi i el segle xvii. La paraula nepotisme es refereix originalment i específica a aquesta pràctica. (ca)
Das Amt des Kardinalnepoten war eine im Kirchenstaat der Renaissance und des Barocks etablierte Position. Dabei wurden Verwandte des amtierenden Papstes, meistens dessen Neffen (lateinisch nepotes), in den Kardinalsrang erhoben, um dann als „rechte Hand“ des Papstes zu fungieren. Diese fest umschriebene und institutionalisierte Rolle des Kardinalnepoten wurde im System der römisch-katholischen Kirche von Paul III. während dessen Pontifikat von 1534 bis 1549 etabliert. Innozenz XII. schaffte dieses Amt 1692 wieder ab. Der Begriff des Nepotismus (Neffen-, Vetternwirtschaft) hat in diesem Amt seinen Ursprung. (de)
Le cardinal-neveu (en latin cardinalis nepos, en italien cardinale nipote ou cardinale padrone), autrefois appelé prince de fortune, est un cardinal élevé à son rang par un pape qui est son propre oncle ou, plus généralement, de sa famille. Le terme a donné naissance au mot « népotisme ». La pratique apparaît au Moyen Âge et devient quasiment une institution pendant la Renaissance, puisque des cardinaux-neveux sont nommés de 1566 à 1692, seul le pontificat d'Innocent XI faisant exception. Elle est abrogée par la bulle Romanum decet pontificem du pape Innocent XII. (fr)
Een kardinaal-nepoot, of kardinaal-neef (Latijn: cardinalis nepos) was een kardinaal, die gepromoveerd werd door een paus, die ofwel een oom, dan wel een directe bloedverwant was. Het begrip nepotisme (Latijn: nepos = neef) vond zijn oorsprong in deze praktijk. Deze vorm van begunstiging - door velen gezien als corruptie - binnen de Rooms-Katholieke Kerk zou beëindigd worden door de bul Romanum Decet Pontificem, uitgevaardigd door paus Innocentius XII in 1692. (nl)
姪子樞機（拉丁語：Cardinalis nepos；義大利語：Cardinale nipote；西班牙語：valido de su tío；法語：Prince de fortune）是中世紀的一種樞機任命慣例，指以教宗姪子或外甥及類似親戚關係而被任命為樞機者。由於教宗的神職人員身分不允許有後裔，因此姪子樞機可說是教宗所能找到的血源最相近的晚輩，也可說是他的親信。因此在一段時期中許多重要職務都會由姪子樞機擔當。事實上英文中的nepotism（裙帶關係）就是從這種任人唯親的行為中引申而來的。姪子樞機在17世紀時於聖座歷史占有極大的影響力，聖座國土總監一職於1566年至1692年期間都是由姪子樞機職掌，以至於這兩個專有名詞被視為同義詞。爾後隨著教會的改革及聖座的世俗權力降低，姪子樞機也逐漸失權。最後教宗諾森十二世於1692年發布了《》，宣布由聖座國務樞機卿取代姪子樞機一職才禁止了這種做法，但是後繼教宗仍然有任命姪子樞機，只是數量明顯減少。 (zh)
الكاردينال-ابن أخ أو الكاردينال-ابن أخت (باللاتينية: nepos cardinalis؛ بالإيطالية: cardinale nipote؛ بالإسبانية: valido de su tío؛ بالفرنسية: prince de fortune) هو كاردينال عيّن من قبل البابا بسبب علاقة قرابة عائلية. غالبًا ما كان الكاردينالات ابن الأخ أو الأخت أو ابن أو قريب للبابوات والأساقفة الكاثوليك وكانوا يفضلونهم في التعامل على الناس الآخرين. مما سهّل عليهم الوصول إلى المراتب الكاردينالية. وغالبًا ما كانت مثل هذه التعيينات لإقامة ما يشبه «عوائل مالكة» تحتفظ بكرسي البابوية. (ar)
Kardinalo nepo (latine cardinalis nepos) estas kardinalo kreita de iu papo kiu estu lia onklo aŭ, plej ĝenerale, lia parenco. La kutimo krei kardinalojn nepajn havis originon en Mezepoko, sed atingis la plej altan oftecon dum la jarcentoj 16-a kaj 17-a . Estis, sekve, elektitaj papoj 16, kaj eble 18, kardinaloj nepoj. . Pri nepeco de aliaj papoj historiistoj diskutas ĉar foje la nepeco de la kardinalo ne estis konata. (eo)
A cardinal-nephew (Latin: cardinalis nepos; Italian: cardinale nipote; Spanish: valido de su tío; Portuguese: cardeal-sobrinho; French: prince de fortune) was a cardinal elevated by a pope who was that cardinal's relative. The practice of creating cardinal-nephews originated in the Middle Ages, and reached its apex during the 16th and 17th centuries. The last cardinal-nephew was named in 1689 and the practice was abolished in 1692. The word nepotism originally referred specifically to this practice, when it appeared in the English language about 1669. From the middle of the Avignon Papacy (1309–1377) until Pope Innocent XII's anti-nepotism bull (a papal charter), Romanum decet pontificem (1692), a pope without a cardinal-nephew was the exception to the rule. Every Renaissance pope who crea (en)
Kardinal nepotea (latinez: cardinalis nepos; italieraz: cardinale nipote ; gazteleraz: valido de su tío; frantsesez: prince de fortune; ingeleraz: Cardinal-nephew) aita santu batek kardinal izendatutako ahaidea da, orokorrean bere iloba. Kardinal bat izendatzeko ahaideak erabiltzea Erdi Aroan hasi zen, eta XVI. eta XVII. mendeetan izan zuen bere momenturik gorena. Nepotismo hitza praktika honen garapenarekin hasi zen, eta hasieran bakarrik aita santuen senideei egiten zien erreferentzia. Hala jasotzen da 1669an Oxford English Dictionaryn. Avignoneko Aitasantutzaldiaren erdialdean (1309-1377) hasi zen eta Inozentzio XII.aren nepotismoaren aurkako buldaraino (Romanum decet pontificem, 1692) aita santu batek kardenal-nepote bat ez izendatzea arraroa zen. Berpizkundeko aita santu guztiek Koleg (eu)
Un cardenal nepote (también conocido como valido de su tío; en latín: cardinalis nepos; en italiano: cardinale nipote; en francés: prince de fortune) es un cardenal promovido por un papa que es su tío (en italiano, nepote significa sobrino) o, de un modo más general, su pariente. La práctica de crear cardenales nepotes tuvo su origen en la Edad Media, y alcanzó su apogeo en los siglos XVI y XVII. La palabra nepotismo hace referencia a esta práctica. A partir de mediados del Papado de Aviñón (1309–1377) y hasta la bula del anti-nepotismo del papa Inocencio XII, Romanum decet pontificem (1692), un papa sin un cardenal nepote era una excepción a la regla. Todos los papas del Renacimiento que nombraban cardenales debían elegir a un pariente para el Colegio Cardenalicio, y sus sobrinos er (es)
Kardinal kerabat (bahasa Latin: cardinalis nepos; bahasa Italia: cardinale nipote; bahasa Spanyol: valido de su tío; bahasa Portugis: cardeal-sobrinho; bahasa Prancis: prince de fortune) adalah julukan bagi orang yang dilantik menjadi kardinal oleh paus yang masih terhitung kerabatnya. Praktik melantik kerabat menjadi kardinal pertama kali muncul pada Abad Pertengahan, menjadi-jadi pada abad ke-16 dan ke-17, terakhir kali dilakukan pada tahun 1689, dan dihapuskan pada tahun 1692. Istilah nepotisme pertama kali muncul sebagai sebutan bagi praktik ini. Mulai dari pertengahan zaman Kepausan Avignon (1309–1377) sampai Paus Inosensius XII mengeluarkan bula antinepotisme pada tahun 1692, Romanum Decet Pontificem, jarang sekali ada paus yang tidak melantik sanak-saudaranya menjadi kardinal. Pada (in)
Un cardinal nepote o nipote (in latino cardinalis nepos) era un tempo un cardinale della Chiesa, creato da un papa con cui fosse in rapporto di parentela. A volte si trattava del figlio, nel caso in cui questo ci fosse, spesso il nipote, ossia il figlio del fratello o della sorella, oppure il figlio dello stesso papa presentato al mondo come nipote per ragioni di opportunità. L'usanza di creare cardinali nipoti ebbe origine nel Medioevo, ma raggiunse la massima diffusione a partire dal Rinascimento e poi durante i secoli XVI-XVII. Il vocabolo nepotismo si riferiva originariamente proprio a questa pratica, senza accezioni negative. A partire dal periodo della permanenza del papato ad Avignone (1309-1377) fino alla bolla di Innocenzo XII Romanum decet pontificem (1692), che proibiva il nepot (it)
Um cardeal-sobrinho (em latim: cardinalis nepos; em italiano: cardinale nipote; em castelhano: valido de su tío; em francês: prince de fortune) é um cardeal promovido por um Papa que é seu tio, ou, de um modo mais geral, seu parente. A prática de criar cardeais-sobrinhos teve origem na Idade Média, e atingiu o seu apogeu nos séculos XVI e XVII. A partir de meados do Papado de Avinhão (1309–1377) e até à bula papal antinepotismo do Papa Inocêncio XII, Romanum decet pontificem (1692), um papa sem um cardeal-sobrinho era a exceção à regra. Todos os papas do Renascimento que nomearam cardeais indicaram um parente para o Colégio Cardinalício, e os sobrinhos eram a escolha mais comum. (pt)
Кардинал-племянник (лат. Cardinalis nepos, итал. cardinale nipote, исп. valido de su tío, порт. cardeal-sobrinho, фр. prince de fortune) — лицо, возведённое в сан кардинала Папой римским, которое было его близким родственником. Практика назначения кардиналов-племянников возникла в средние века и достигла своего апогея в XVI и XVII веках. Последний кардинал-племянник был назначен в 1689 году, а практика была прекращена в 1692 году. (ru)

rdfs:label

الكاردينال-ابن أخ (ar)
Cardenal-nebot (ca)
Kardinalnepot (de)
Kardinalo Nepo (eo)
Cardenal nepote (es)
Cardinal-nephew (en)
Kardinal nepote (eu)
Kardinal kerabat (in)
Cardinal-neveu (fr)
Cardinal nipote (it)
Kardinaal-nepoot (nl)
Кардинал-племянник (ru)
Cardeal-sobrinho (pt)
姪子樞機 (zh)

is dbo:wikiPageRedirects of