Monarchomachs (original) (raw)
モナルコマキ（フランス語: Monarchomaque、ドイツ語: Monarchomachen、英語: Monarchomachs）または、暴君放伐論（ぼうくんほうばつろん）とは、中世的な抵抗権のひとつ。神の法（具体的には『聖書』の記述）や自然法、あるいは封建的基本法に依拠して、暴君や悪い君主は抵抗されてしかるべきだとする理論。宗教戦争、とくに16世紀フランスのユグノー戦争のなかでプロテスタント側から特徴的に現れた。
| Property | Value |
|---|---|
| dbo:abstract | Els monarcòmacs (del grec antic μόναρχος monarchos monarc i μάχομαι machomai lluitar) van ser un grup d'escriptors i filòsofs adversaris de la monarquia absoluta des de finals del segle xvi. La paraula, originalment considerada com un insult, va ser inventada pel jurista escocès i monarquista convençut William Barclay (1546–1608), en un seu pamflet contra els autors calvinistes que refusaven el principi de l'absolutisme. El llibre Vindiciae contra tyrannos (Reivindacions contra els tirans), atribuït als hugonots Hubert Languet (1518-1581) o Philippe du Plessis-Mornay (1549-1623) en va ser una de les obres clau. En aquesta època, la crítica de l'absolutisme no es limitava al món protestant. A la seva obra De Rege et institutione regis del 1598, el jesuïta Juan de Mariana (1536-1624) va desenvolupar idees sobre el tiranicidi justificat quan el príncep s'apodera de l'estat amb força i armes. La idea de la legítima resistència contra lleis i la desobediència contra tirans és anterior. Els monarcòmacs van modernitzar-la en introduir idees de lleis constitucionals, considerades com un contracte entre el monarca i el poble. Si el monarca no respectava el contracte, el poble no només tenia el dret de no obeir, però també l'obligació de resistir o destituir el monarca. Les teories monarcòmaques van inspirar el jurista i primer escrivà dels Estats Generals dels Països Baixos, Jan Van Asseliers (±1520-±1584) en el seu Plakkaat van Verlatinghe (1581) on donava els arguments per desposseir la Corona de Castella als Països Baixos espanyols. (ca) Als Monarchomachen (altgr. μόναρχος monarchos ‚Alleinherrscher‘ und μάχομαι machomai ‚kämpfen‘, im Sinne von „Monarchenbekämpfer“, „Königsbekämpfer“ oder „Tyrannenbekämpfer“) bezeichnete der in Frankreich lebende schottische Schriftsteller und politische Pamphletist , ein Anhänger der absoluten Monarchie, um 1600 die Gegner der uneingeschränkten Herrschergewalt der Monarchen unter den calvinistischen Publizisten. Diese traten in ihren politischen Schriften gegen die Alleinherrschaft der Monarchen und Fürsten ein, forderten eine Einschränkung der souveränen Herrschaftsansprüche und verteidigten im Zusammenhang mit den konfessionellen Auseinandersetzungen in Frankreich ihre religiösen Interessen. Zu den bedeutendsten calvinistischen Monarchomachen werden der Jurist François Hotman (1524–1590), der Theologe Théodore de Bèze (Theodor Beza), Mitstreiter und Nachfolger Jean Calvins (Johannes Calvin) in Genf, und „Stephanus Junius Brutus“ gezählt, unter dessen Pseudonym das Traktat Vindiciae contra tyrannos (1579) erschien, das noch entschiedener als andere monarchomachische Schriften für ein Widerstandsrecht gegen tyrannische Herrschaft eintrat. Wer der Verfasser dieser Schrift ist, blieb ungeklärt: der Schriftsteller und Politiker Philippe Duplessis-Mornay (1549–1623) oder der politische Publizist und Diplomat Hubert Languet (1518–1581) oder beide zusammen. Zum Kreis der vornehmlich, aber nicht ausschließlich calvinistischen Monarchomachen werden noch weitere Autoren wie der französische Theologe oder der Jurist und Calvin-Schüler Lambertus Danaeus, weiterhin der schottische Humanist George Buchanan, der spanische Jesuit Juan de Mariana oder der unter dem Pseudonym schreibende Guilelmus Rossaeus, ein kämpferischer Katholik, gezählt. Auch der deutsche calvinistische Staatstheoretiker Johannes Althusius wird im Zusammenhang mit den Monarchomachen genannt und in der Literatur mehrfach als systematischster Monarchomache bezeichnet. Seine direkte Zuordnung zu den Monarchomachen ist indessen umstritten und wird in der jüngeren Althusius-Forschung als irreführend dargestellt. Althusius hat aus den Schriften der Monarchomachen einiges übernommen, darunter Gedanken zum Widerstandsrecht, geht aber in seiner systematischen Staatstheorie, wie sie in der Politica Methodice Digesta formuliert ist, „vom Anspruch wie vom Konzept her wesentlich über diese hinaus“ (D. Wyduckel, 2002). Als problematisch wird angesehen, sehr unterschiedliche Autoren, soweit sie nicht an der Herrschersouveränität der Zeit orientiert waren, mit in den Kreis der Monarchomachen einzubeziehen. Die Monarchomachen wandten sich gegen eine uneingeschränkte Souveränität des Herrschers, wie sie insbesondere in der Theorie absoluter monarchischer Souveränität von Jean Bodin formuliert ist, und vertraten die Auffassung, dass die Herrschaftsgewalt des Monarchen durch die Rechte der Stände, die sie als Vertretung des Volkes verstanden, zu beschränken sei. Als staatstheoretische Argumentationsgrundlage diente ihnen eine vertragliche Regelung, die die Wahl und Absetzung des Monarchen durch die Vertreter der Stände vorsah. Eine der zentralen Thesen der Monarchomachen war, dass ein seine Macht missbrauchender, tyrannischer Herrscher abgesetzt werden müsse und der Tyrannenmord als letztes Mittel des Widerstands, der auch als Antwort auf die Bartholomäusnacht (1572) gegen die Hugenotten zu verstehen war, gerechtfertigt ist (Widerstandsrecht). (de) Los monarcómacos (del francés: Monarchomaques) fueron originalmente teóricos franceses hugonotes que se oponían a la monarquía absoluta a finales del siglo XVI, conocidos sobre todo por haber justificado teóricamente el tiranicidio. El término fue originalmente un término peyorativo acuñado en 1600 por la monarquía y la Iglesia católica escocesa. Fueron libelistas que se levantaron contra el Absolutismo real que se estableció al final del Siglo XVI, en Europa occidental. Estuvieron en activo toda la segunda mitad del Siglo XVI. Los autores más conocidos de entre los que llamamos «monarcómacos» surgieron en el seno protestante francés después de la matanza de San Bartolomé: Philippe Duplessis-Mornay, François Hotman, Teodoro de Beza. Al otro lado del Canal de la Mancha, autores como George Buchanan, John Knox, y adoptaron una postura parecida, diferente en algunos aspectos, oponiéndose sobre todo al reinado de María Tudor. En Francia, los argumentos monarcómacos fueron retomados por autores católicos de la Liga cuando Enrique de Navarra (el futuro Enrique IV) se convirtió en el heredero al trono francés a la muerte de Francisco de Anjou hermano del rey Enrique III en 1584. El principal autor monarcómaco católico fue el teólogo Jacques Clément. (es) Les monarchomaques étaient des libellistes qui s'élevaient contre l'absolutisme royal qui s'établit à la fin du XVIe siècle, en Europe occidentale. Ils furent actifs au cours de la deuxième moitié du XVIe siècle. Les auteurs les plus connus que l'on a dits « monarchomaques » émergèrent dans le camp protestant en France après les massacres de la Saint-Barthélemy : Philippe Duplessis-Mornay, François Hotman, Théodore de Bèze. Outre-Manche, des auteurs tels George Buchanan, John Knox, et ont adopté une posture semblable, bien que différente sous plusieurs aspects, en s'opposant notamment au règne de Marie Tudor. En France, les thèses monarchomaques furent reprises par des auteurs catholiques de la Ligue quand Henri de Navarre (le futur Henri IV) devint l'héritier présomptif du trône de France à la mort de François d’Alençon, frère du roi Henri III en 1584. Le principal auteur monarchomaque catholique fut le théologien Jean Boucher. (fr) The Monarchomachs (French: Monarchomaques) were originally French Huguenot theorists who opposed monarchy at the end of the 16th century, known in particular for having theoretically justified tyrannicide. The term was originally a pejorative word coined in 1600 by the Scottish royalist and Catholic William Barclay (1548–1608) from the Greek μόναρχος (monarchos – "monarch, sole ruler") and μάχομαι ("makhomai" – the verb meaning "to fight"), meaning "those who fight against monarchs". Born out of the French Wars of Religion, they were most active between 1573, a year after the St. Bartholomew's Day massacre, and 1584. The Monarchomachs pleaded in favour of a form of "popular sovereignty". Arguing for a sort of contract between the sovereign and the people, they have been considered as the precursors of social contract theories. (en) I monarcomachi (dal greco μόναρχος, monarca e μάχομαι, combattere) furono quegli scrittori politici che tra la seconda metà del XVI e i primi decenni del XVII secolo si opposero alla trasformazione dell'impianto monarchico in senso assolutistico e sostennero il diritto del popolo alla ribellione (fino alla messa a morte del monarca) contro quei sovrani che vessavano la vita spirituale dei sudditi, conculcando i diritti religiosi dei liberi fedeli. Il termine "monarcomaco" fu introdotto dal giurista scozzese William Barclay nel trattato De regno et regali potestate (1600). L'attività dei monarcomachi si esplicò durante l'epoca delle guerre di religione francesi nella seconda metà del XVI secolo. La libellistica monarcomaca si pone anche all'origine delle teorizzazioni sul contrattualismo, la sovranità popolare e il giusnaturalismo. (it) De monarchomachen (Grieks: monarchos – monarch en machos – bevechten) was een school van hugenootse juristen die de absolute monarchie bekritiseerden en op basis van volkssoevereiniteit een theorie uitwerkten die een rechtvaardiging bood voor een volk, in opstand te komen (op te staan) tegen een vorst en het uiterste geval tirannicide of tirannenmoord te plegen. Dit was een reactie op de vervolgingen en het vermoorden van andersdenkenden tijdens de Hugenotenoorlogen, vooral na de Bartholomeusnacht van 1572. Zij beriepen zich hierbij op het idee van constitutionalisme, een contract tussen volk en heerser en het recht van opstand voor de bevolking als de heerser zich niet aan het contract hield. en waren daarmee voorlopers van het idee van een sociaal contract. Tegenover de monarchomachen stonden wat later de absolutisten zouden worden genoemd, waarvan Jean Bodin (1530-1596) de belangrijkste vertegenwoordiger was met (1576). De term monarchomachen komt uit De Regno et Regali Potestate (1600) van (1546–1608), een Schotse jurist die een belangrijk apologist was van de rechten van koningen. Belangrijke monarchomachen waren François Hotman (1524-1590), Theodorus Beza (1519-1605) en de anonieme Brutus – een pseudoniem van Philippe du Plessis-Mornay (1549-1623) dan wel (1518-1581). Een belangrijk keerpunt voor de protestanten in hun gehoorzaamheid aan de monarch was de verandering van standpunt van Johannes Calvijn (1509-1564) op dit vlak. In zijn uitleg van het boek Daniël in 1561 stelde hij dat aardse vorsten hun macht verspelen als ze tegen God in opstand komen. Calvijn was echter erg voorzichtig en riep niet op tot verzet. Verzet was voorbehouden aan magistraten, voor alle anderen was het een misdaad. Hotman stelde in (1573) dat koningen altijd al aan werden gewezen door een volksvergadering en dat als zij zich aan de wet onttrokken, verzet gerechtvaardigd was. Beza schreef (1574) over dit onderwerp. Vindiciae contra tyrannos (1579), de verdediging van de vrijheid tegen tirannen van de anonieme Brutus was een belangrijke stap in de protestantse visie op burgerlijke ongehoorzaamheid. De politieke ideeën van de monarchomachen waren ook van invloed op de Opstand, strijd van het opstandige deel van de Nederlandse gewesten tegen hun landsheer, de Spaans-Habsburgse koning Filips II. Vindiciae contra tyrannos beïnvloedde bij het schrijven van de Apologie van Willem van Oranje (1580). De apologie vormde weer de basis voor het Plakkaat van Verlatinghe van 1581 waarin de Staten-Generaal verklaarden dat hun vorst, Filips II, hun vrijheden en rechten had geschonden en hem vervallen van de troon verklaarden. (nl) Monarchomachowie (tyranobójcy) – nurt w myśli politycznej XVI wieku, wzywający do oporu wobec złego władcy (szczególnie absolutnego), a w nurcie skrajnym - do tyranobójstwa. Myśl ta reprezentowana była zarówno przez kalwińskich protestantów w ogarniętej walkami religijnymi Francji, jak i katolickich radykałów, wpisujących tę ideę w działania kontrreformacyjne, zmierzające do usuwania heretyckich władców. Głównymi przedstawicielami monarchomachów byli François Hotman, Teodor Beza, Stephanus Junius Brutus (pseudonim nieznanego autora), czy Szkot George Buchanan. Monarchomachowie głosili zasadę suwerenności ludu. Władza i suwerenność należą do ludu i są jedynie delegowane królowi na podstawie porozumienia. Jeśli lud (i tylko on) zdecyduje, że porozumienie to zostało złamane, dygnitarz-arystokrata (jako reprezentant ludu) ma prawo obalić złego władcę, a nawet pozbawić go życia. Wskazując, że lud sprawuje władzę przez swoich przedstawicieli, monarchomachowie byli też współtwórcami . Ich poglądy przyczyniły się do osłabiania despotyzmu i samowoli monarchii w Anglii (zwłaszcza w okresie poprzedzającym wybuch rewolucji za Stuartów), Niderlandów (toczących boje z Habsburgami), a także Polski, w której w XVII w. szlachta stopniowo stawiała się w opozycji do monarchii. (pl) モナルコマキ（フランス語: Monarchomaque、ドイツ語: Monarchomachen、英語: Monarchomachs）または、暴君放伐論（ぼうくんほうばつろん）とは、中世的な抵抗権のひとつ。神の法（具体的には『聖書』の記述）や自然法、あるいは封建的基本法に依拠して、暴君や悪い君主は抵抗されてしかるべきだとする理論。宗教戦争、とくに16世紀フランスのユグノー戦争のなかでプロテスタント側から特徴的に現れた。 (ja) Монархомахи (от греч. μόναρχος и греч. μάχομαι — «борцы против монархии») — в узком научном и историческом смысле термин применяется к публицистам и политическим теоретикам второй половины XVI — начала XVII века, выступавшим в эпоху религиозных войн во Франции, Нидерландах, Испании, Германии, Шотландии против притязаний абсолютной монархии. Главное поле полемической деятельности монархомахов — Франция в 70-х и 80-х годах XVI века, когда против правительства последних Валуа поднялись провинции, сословия, гугеноты, Католическая лига. В широком значении название применяют в истории политических теорий к сторонникам революционных учений, оправдывающих восстание и во имя естественного права или во имя интересов церкви. (ru) Monarkomaker (monarkbekämpare, av grekiskansk monarchos = envåldshärsakre och mache = strid), en strömning i den politiska filosofin under 1500-talet och 1600-talet i Frankrike och Spanien, som är en föregångare till idén om samhällskontraktet. Tankeströmningen uppstod i Frankrike i slutet av 1500-talet hos ett antal författare som bekämpade den absoluta furstemaktens princip. Hit hörde hugenotterna François Hotman, Theodor Beza och pseudonymen Junius Brutus, som utgav Vindiciæ contra tyrannos. Bland katolska monarkomaker märks och Bourcher. Traditionen fördes senare vidare av skotten George Buchanan och den spanske jesuiten Juan de Mariana samt i början av 1600-talet av Johannes Althusius. Monarkomakerna hävdade att den ursprungliga suveräniteten tillkommer folket, ("populi majestas"). Folket representeras av ständerförsamlingen. Furstemakten vilar på ett fördrag mellan furste och folk: bryter kungen fördraget, är folket berättigat aktivt motstånd. Monarkomakernas statslära uppvisar en blandning av feodalrättsliga, romersk-rättsliga och gammaltestamentliga tankemotiv. (sv) A expressão ‘monarcômacos’ tornou-se o termo de referência para aqueles que combatiam o absolutismo monárquico e a tirania dos soberanos. Ela é aplicada primeiramente aos escritos e, por extensão, aos seus escritores. Essa diferenciação conceitual é importante, haja vista o fato de que nem todos os autores monarcômacos tiveram sua prática centralizada na completa teoria que defendiam em suas obras. (pt) 反君權運動（法語：Monarchomaques，英語：Monarchomachs），出現在16世紀末，反對絕對君主制的運動，最早由法國雨格诺派理論家所提出，為（英語：Tyrannicide）提出理論上的支持。英語：Monarchomachs 這個單字是由蘇格蘭天主教法學家（William Barclay）提出，他結合了希臘語：μόναρχος（monarchos，意為獨一的統治者，君主）以及希臘語：μάχομαι（makhomai，意為對抗），創造出這個單字，意思為反抗君主者。 因為法国宗教战争的刺激，造成這個思潮的出現。1572年聖巴泰勒米大屠殺更激發了反王室的情緒，反君權運動者提出人民主权论以對抗君主。當時的反君權法學家以喀爾文教派為主，諸如（1524–1590年）、泰奧多爾·貝扎（1519–1605年）、（1543–1628年）、（1538–1604年）、（1518–1581年）、莫爾奈的菲力浦（1549－1623年）等，透過著書立說與宣教佈道的方式，重新提倡了「誅殺暴君」的論點，認為君主必須受制於法律，否則失去為君主的意義，但此法律應該以上帝之法為準，君主之一切命令，亦必須以教會之意志為本，不然亦屬無用，假如君主不能依照上帝之法去統治，則為暴君，不僅是教會可以收回其權柄，人民不必服從其統治，甚而可以加以誅戮。 (zh) |
| dbo:wikiPageExternalLink | http://journal.kci.go.kr/krfh/archive/articleView%3FartiId=ART001029326= |
| dbo:wikiPageID | 883666 (xsd:integer) |
| dbo:wikiPageLength | 8628 (xsd:nonNegativeInteger) |
| dbo:wikiPageRevisionID | 1123799152 (xsd:integer) |
| dbo:wikiPageWikiLink | dbr:Beerwolf dbr:Philippe_de_Mornay dbr:Democracy dbr:Huguenot dbr:Declaration_of_the_Rights_of_Man_and_of_the_Citizen dbr:Early_modern_France dbr:Jacques_Clément dbr:Johannes_Althusius dbr:St._Bartholomew's_Day_massacre dbr:Libel_(poetry) dbr:Max_Weber dbr:George_Buchanan dbr:François_Ravaillac dbr:French_Revolution dbr:French_Wars_of_Religion dbr:Thomas_Aquinas dbc:Monarchomachs dbc:Political_terminology dbr:François_Hotman dbr:Nicolas_Barnaud dbr:Popular_sovereignty dbr:Sovereign_state dbr:Tyrannicide dbr:Tyrant dbr:Droz dbr:Early_Modern_France dbr:Act_of_Abjuration dbr:Ancient_Greek dbr:André_Donner dbc:Huguenot_history_in_France dbr:Juan_de_Mariana dbr:Social_contract dbr:Simon_Goulart dbr:Rationalization_(sociology) dbr:Henry_III_of_France dbr:Henry_IV_of_France dbr:William_Allen_(cardinal) dbr:Right_of_rebellion dbr:Aristotle dbc:Philosophy_of_law dbr:Jean_Bodin dbr:Théodore_de_Bèze dbr:William_Barclay_(jurist) dbr:Martin_Luther dbr:Hubert_Languet dbr:Middle_Ages dbr:School_of_Salamanca dbr:Monarchism dbr:Politics_as_a_Vocation dbr:Louis_XVI_of_France dbr:Right_of_Magistrates dbr:Political_theory dbr:French_States-General dbr:Divine_right_of_king dbr:Joseph_de_Paris dbr:Wikt:universitas |
| dbp:wikiPageUsesTemplate | dbt:Authority_control dbt:In_lang dbt:Reflist dbt:Short_description dbt:Spaced_ndash dbt:Who |
| dcterms:subject | dbc:Monarchomachs dbc:Political_terminology dbc:Huguenot_history_in_France dbc:Philosophy_of_law |
| rdf:type | owl:Thing yago:Abstraction100002137 yago:Act100030358 yago:Attitude106193203 yago:Cognition100023271 yago:Event100029378 yago:GroupAction101080366 yago:MilitaryAction100952963 yago:Orientation106208021 yago:PoliticalOrientation106212839 yago:PsychologicalFeature100023100 yago:WikicatFrenchWarsOfReligion yago:YagoPermanentlyLocatedEntity yago:War100973077 yago:WikicatPoliticalIdeologies |
| rdfs:comment | モナルコマキ（フランス語: Monarchomaque、ドイツ語: Monarchomachen、英語: Monarchomachs）または、暴君放伐論（ぼうくんほうばつろん）とは、中世的な抵抗権のひとつ。神の法（具体的には『聖書』の記述）や自然法、あるいは封建的基本法に依拠して、暴君や悪い君主は抵抗されてしかるべきだとする理論。宗教戦争、とくに16世紀フランスのユグノー戦争のなかでプロテスタント側から特徴的に現れた。 (ja) A expressão ‘monarcômacos’ tornou-se o termo de referência para aqueles que combatiam o absolutismo monárquico e a tirania dos soberanos. Ela é aplicada primeiramente aos escritos e, por extensão, aos seus escritores. Essa diferenciação conceitual é importante, haja vista o fato de que nem todos os autores monarcômacos tiveram sua prática centralizada na completa teoria que defendiam em suas obras. (pt) 反君權運動（法語：Monarchomaques，英語：Monarchomachs），出現在16世紀末，反對絕對君主制的運動，最早由法國雨格诺派理論家所提出，為（英語：Tyrannicide）提出理論上的支持。英語：Monarchomachs 這個單字是由蘇格蘭天主教法學家（William Barclay）提出，他結合了希臘語：μόναρχος（monarchos，意為獨一的統治者，君主）以及希臘語：μάχομαι（makhomai，意為對抗），創造出這個單字，意思為反抗君主者。 因為法国宗教战争的刺激，造成這個思潮的出現。1572年聖巴泰勒米大屠殺更激發了反王室的情緒，反君權運動者提出人民主权论以對抗君主。當時的反君權法學家以喀爾文教派為主，諸如（1524–1590年）、泰奧多爾·貝扎（1519–1605年）、（1543–1628年）、（1538–1604年）、（1518–1581年）、莫爾奈的菲力浦（1549－1623年）等，透過著書立說與宣教佈道的方式，重新提倡了「誅殺暴君」的論點，認為君主必須受制於法律，否則失去為君主的意義，但此法律應該以上帝之法為準，君主之一切命令，亦必須以教會之意志為本，不然亦屬無用，假如君主不能依照上帝之法去統治，則為暴君，不僅是教會可以收回其權柄，人民不必服從其統治，甚而可以加以誅戮。 (zh) Els monarcòmacs (del grec antic μόναρχος monarchos monarc i μάχομαι machomai lluitar) van ser un grup d'escriptors i filòsofs adversaris de la monarquia absoluta des de finals del segle xvi. La paraula, originalment considerada com un insult, va ser inventada pel jurista escocès i monarquista convençut William Barclay (1546–1608), en un seu pamflet contra els autors calvinistes que refusaven el principi de l'absolutisme. El llibre Vindiciae contra tyrannos (Reivindacions contra els tirans), atribuït als hugonots Hubert Languet (1518-1581) o Philippe du Plessis-Mornay (1549-1623) en va ser una de les obres clau. En aquesta època, la crítica de l'absolutisme no es limitava al món protestant. A la seva obra De Rege et institutione regis del 1598, el jesuïta Juan de Mariana (1536-1624) va dese (ca) Als Monarchomachen (altgr. μόναρχος monarchos ‚Alleinherrscher‘ und μάχομαι machomai ‚kämpfen‘, im Sinne von „Monarchenbekämpfer“, „Königsbekämpfer“ oder „Tyrannenbekämpfer“) bezeichnete der in Frankreich lebende schottische Schriftsteller und politische Pamphletist , ein Anhänger der absoluten Monarchie, um 1600 die Gegner der uneingeschränkten Herrschergewalt der Monarchen unter den calvinistischen Publizisten. Diese traten in ihren politischen Schriften gegen die Alleinherrschaft der Monarchen und Fürsten ein, forderten eine Einschränkung der souveränen Herrschaftsansprüche und verteidigten im Zusammenhang mit den konfessionellen Auseinandersetzungen in Frankreich ihre religiösen Interessen. (de) The Monarchomachs (French: Monarchomaques) were originally French Huguenot theorists who opposed monarchy at the end of the 16th century, known in particular for having theoretically justified tyrannicide. The term was originally a pejorative word coined in 1600 by the Scottish royalist and Catholic William Barclay (1548–1608) from the Greek μόναρχος (monarchos – "monarch, sole ruler") and μάχομαι ("makhomai" – the verb meaning "to fight"), meaning "those who fight against monarchs". (en) Los monarcómacos (del francés: Monarchomaques) fueron originalmente teóricos franceses hugonotes que se oponían a la monarquía absoluta a finales del siglo XVI, conocidos sobre todo por haber justificado teóricamente el tiranicidio. El término fue originalmente un término peyorativo acuñado en 1600 por la monarquía y la Iglesia católica escocesa. Fueron libelistas que se levantaron contra el Absolutismo real que se estableció al final del Siglo XVI, en Europa occidental. Estuvieron en activo toda la segunda mitad del Siglo XVI. (es) Les monarchomaques étaient des libellistes qui s'élevaient contre l'absolutisme royal qui s'établit à la fin du XVIe siècle, en Europe occidentale. Ils furent actifs au cours de la deuxième moitié du XVIe siècle. (fr) I monarcomachi (dal greco μόναρχος, monarca e μάχομαι, combattere) furono quegli scrittori politici che tra la seconda metà del XVI e i primi decenni del XVII secolo si opposero alla trasformazione dell'impianto monarchico in senso assolutistico e sostennero il diritto del popolo alla ribellione (fino alla messa a morte del monarca) contro quei sovrani che vessavano la vita spirituale dei sudditi, conculcando i diritti religiosi dei liberi fedeli. La libellistica monarcomaca si pone anche all'origine delle teorizzazioni sul contrattualismo, la sovranità popolare e il giusnaturalismo. (it) De monarchomachen (Grieks: monarchos – monarch en machos – bevechten) was een school van hugenootse juristen die de absolute monarchie bekritiseerden en op basis van volkssoevereiniteit een theorie uitwerkten die een rechtvaardiging bood voor een volk, in opstand te komen (op te staan) tegen een vorst en het uiterste geval tirannicide of tirannenmoord te plegen. Dit was een reactie op de vervolgingen en het vermoorden van andersdenkenden tijdens de Hugenotenoorlogen, vooral na de Bartholomeusnacht van 1572. Zij beriepen zich hierbij op het idee van constitutionalisme, een contract tussen volk en heerser en het recht van opstand voor de bevolking als de heerser zich niet aan het contract hield. en waren daarmee voorlopers van het idee van een sociaal contract. Tegenover de monarchomachen st (nl) Monarchomachowie (tyranobójcy) – nurt w myśli politycznej XVI wieku, wzywający do oporu wobec złego władcy (szczególnie absolutnego), a w nurcie skrajnym - do tyranobójstwa. Myśl ta reprezentowana była zarówno przez kalwińskich protestantów w ogarniętej walkami religijnymi Francji, jak i katolickich radykałów, wpisujących tę ideę w działania kontrreformacyjne, zmierzające do usuwania heretyckich władców. Głównymi przedstawicielami monarchomachów byli François Hotman, Teodor Beza, Stephanus Junius Brutus (pseudonim nieznanego autora), czy Szkot George Buchanan. (pl) Монархомахи (от греч. μόναρχος и греч. μάχομαι — «борцы против монархии») — в узком научном и историческом смысле термин применяется к публицистам и политическим теоретикам второй половины XVI — начала XVII века, выступавшим в эпоху религиозных войн во Франции, Нидерландах, Испании, Германии, Шотландии против притязаний абсолютной монархии. Главное поле полемической деятельности монархомахов — Франция в 70-х и 80-х годах XVI века, когда против правительства последних Валуа поднялись провинции, сословия, гугеноты, Католическая лига. (ru) Monarkomaker (monarkbekämpare, av grekiskansk monarchos = envåldshärsakre och mache = strid), en strömning i den politiska filosofin under 1500-talet och 1600-talet i Frankrike och Spanien, som är en föregångare till idén om samhällskontraktet. (sv) |
| rdfs:label | Monarchomachs (en) Monarcòmacs (ca) Monarchomachen (de) Monarcómaco (es) Monarcomachi (it) Monarchomaque (fr) モナルコマキ (ja) Monarchomachowie (pl) Monarchomachen (nl) Monarcômacos (pt) Monarkomaker (sv) Монархомахи (ru) 反君權運動 (zh) |
| owl:sameAs | freebase:Monarchomachs yago-res:Monarchomachs http://d-nb.info/gnd/4170425-3 wikidata:Monarchomachs dbpedia-ca:Monarchomachs dbpedia-de:Monarchomachs dbpedia-es:Monarchomachs dbpedia-fr:Monarchomachs dbpedia-it:Monarchomachs dbpedia-ja:Monarchomachs dbpedia-kk:Monarchomachs dbpedia-nl:Monarchomachs dbpedia-pl:Monarchomachs dbpedia-pt:Monarchomachs dbpedia-ru:Monarchomachs dbpedia-sv:Monarchomachs dbpedia-zh:Monarchomachs https://global.dbpedia.org/id/rEmD |
| prov:wasDerivedFrom | wikipedia-en:Monarchomachs?oldid=1123799152&ns=0 |
| foaf:isPrimaryTopicOf | wikipedia-en:Monarchomachs |
| is dbo:influenced of | dbr:Étienne_de_La_Boétie |
| is dbo:wikiPageRedirects of | dbr:Monarchomach dbr:Monarchomaque dbr:Monarchomaques |
| is dbo:wikiPageWikiLink of | dbr:Beerwolf dbr:List_of_alumni_of_the_University_of_St_Andrews dbr:Philippe_de_Mornay dbr:Relations_between_the_Catholic_Church_and_the_state dbr:Right_of_revolution dbr:Early_modern_France dbr:Index_of_philosophy_articles_(I–Q) dbr:Index_of_philosophy_of_law_articles dbr:Index_of_social_and_political_philosophy_articles dbr:Index_of_sociopolitical_thinkers dbr:St._Bartholomew's_Day_massacre dbr:Lex_regia_(imperial) dbr:1620s dbr:Eighty_Years'_War,_1579–1588 dbr:French_Wars_of_Religion dbr:Theodore_Beza dbr:Étienne_de_La_Boétie dbr:Lesser_magistrate dbr:Tyrannicide dbr:Act_of_Abjuration dbr:Juan_de_Mariana dbr:Social_contract dbr:Regicide dbr:Absolute_monarchy dbr:William_Barclay_(jurist) dbr:Reformational_philosophy dbr:Marian_civil_war dbr:French_Renaissance_literature dbr:Kingdom_of_France dbr:Marianne dbr:Monarchomach dbr:Monarchomaque dbr:Monarchomaques |
| is foaf:primaryTopic of | wikipedia-en:Monarchomachs |