Al-Hajjaj ibn Yusuf (original) (raw)

dbo:abstract

Abu-Muhàmmad al-Hajjaj ibn Yússuf ibn al-Hàkam ibn Aqil ath-Thaqafí, més conegut simplement com a al-Hajjaj ibn Yússuf —àrab: أبو محمد الحجاج بن يوسف بن الحكم بن عقيل الثقفي, Abū Muḥammad al-Ḥajjāj ibn Yūsuf ibn al-Ḥakam ibn ʿAqīl aṯ-Ṯaqafī o أبو محمد الحجاج بن يوسف بن أبي عقيل بن الحكم الثقفي, Abū Muḥammad al-Ḥajjāj ibn Yūsuf ibn Abī ʿAqīl ibn al-Ḥakam aṯ-Ṯaqafī— (Taïf, 661 - Wasit, 714), fou un destacat general i governador omeia, membre del clan Ahlaf dels , nascut en una humil família de portadors de pedres. (ca)
أبو محمد الحجاج بن يوسف الثقفي (40 - 95 هـ = 660 - 714 م)، قائد في العهد الأموي، وُلِدَ ونَشأَ في الطائف وانتقل إلى الشام فلحق بروح بن زنباع نائب عبد الملك بن مروان فكان في عديد شرطته، ثم ما زال يظهر حتى قَلَّدَه عبد الملك بن مروان أمر عسكره.أمره عبد الملك بقِتالِ عبد الله بن الزبير، فزحف إلى الحجاز بجيشٍ كبيرٍ وقتل عبد الله وفرَّق جموعه، فولاَّه عبدُ الملك مكة والمدينة والطائف، ثم أضاف إليها العراق والثورة قائمة فيه، فانصرف إلى الكوفة في ثمانية أو تسعة رجال على النجائب، فقمع الثورة وثبتت له الإمارة عشرين سنة.بنى مدينة واسط ومات بها، وأجري على قبره الماء، فاندرس. وكان سَفَّاكاً سَفَّاحاً مُرْعِباً باتِّفاقِ مُعْظَمِ المُؤَرِّخِين. عُرف بـالمبير أي المُبيد. (ar)
Al-Haddschādsch ibn Yūsuf (الحجاج بن يوسف, DMG al-Ḥaǧǧāǧ ibn Yūsuf * 661; † 14. Juni 714) war ein bedeutender Feldherr und eine der einflussreichsten politischen Persönlichkeiten im Reich der Umayyaden. 692 besiegte er ʿAbdallāh ibn az-Zubair, den wichtigsten Gegner des Umayyadenkalifats, von 694 bis zu seinem Tod diente er den Kalifen ʿAbd al-Malik ibn Marwān und al-Walid I. als Statthalter im Irak, ab 697 war er zusätzlich Statthalter von Chorasan und Sistan und damit quasi Herrscher über den gesamten Ostteil des Reiches. (de)
Abu Muhammad al-Hajjaj ibn Yusuf ibn al-Hakam ibn Abi Aqil al-Thaqafi (Arabic: أبو محمد الحجاج بن يوسف بن الحكم بن أبي عقيل الثقفي, romanized: Abū Muḥammad al-Ḥajjāj ibn Yūsuf ibn al-Ḥakam ibn Abī ʿAqīl al-Thaqafī; c. 661–714), known simply as al-Hajjaj ibn Yusuf (Arabic: الحجاج بن يوسف, romanized: al-Ḥajjāj ibn Yūsuf), was probably the most notable governor who served the Umayyad Caliphate. He began his service under Caliph Abd al-Malik (r. 685–705), who successively promoted him as the head of the caliph's shurta (select troops), the governor of the Hejaz (western Arabia) in 692–694, and the practical viceroy of a unified Iraqi province and the eastern parts of the Caliphate in 694. Al-Hajjaj retained the last post under Abd al-Malik's son and successor al-Walid I (r. 705–715), whose decision-making was highly influenced by al-Hajjaj, until his death in 714. As governor of Iraq and the east, al-Hajjaj instituted key reforms. Among these were the minting of silver dirhams with strictly Muslim religious formulas instead of the coins' traditional, pre-Islamic Sasanian design; changing the language of the dīwān (tax registers) of Iraq from Persian to Arabic; and the introduction of a uniform version of the Quran. To revive agricultural production and increase tax revenue, al-Hajjaj expelled non-Arab, Muslim converts from the garrison cities of Kufa and Basra to their rural villages of origin and collected from them the jizya (poll tax) nominally reserved for non-Muslim subjects and oversaw large-scale canal digging projects. In 701, al-Hajjaj, with reinforcements from Syria, crushed a mass rebellion led by the Kufan Arab nobleman Ibn al-Ash'ath whose ranks spanned the Arab troops, Muslim converts and religious elites of Iraq. Consequently, al-Hajjaj further tightened control over the province, founding the city of Wasit to house the loyalist Syrian troops whom he thereafter relied on to enforce his rule. Al-Hajjaj was a highly capable though ruthless statesman, strict in character, and a harsh and demanding master. Widely feared by his contemporaries, he became a deeply controversial figure and an object of deep-seated enmity among later, pro-Abbasid writers, who ascribed to him persecutions and mass executions. (en)
Abū Muḥammad al-Ḥaŷŷāŷ ibn Yūsuf ibn al-Ḥakam ibn ʿAqīl al-Ṯaqafī (en árabe: أبو محمد الحجاج بن يوسف بن الحكم بن عقيل الثقفي من عقفي, al-Ḥaŷŷāŷ ibn Yūsuf), más conocido como al-Hayyach ibn Yúsuf (Taif, junio de 661-Wasit, 714) fue un general árabe, quizás el más importante al servicio de los primeros califas omeyas. Comenzó su servicio con los omeyas bajo el califa Abd al-Málik (r. 685-705), quien lo promovió como jefe de las shurta (fuerzas de seguridad) del califa, gobernador del Hiyaz (Arabia occidental) entre 692 y 694 y como virrey práctico de una provincia iraquí unificada y las partes orientales del Califato en 694. Al-Hayyach mantuvo esta posición durante el mandato del hijo y sucesor de Abd al-Málik, al-Walid I (r. 705-715), cuya toma de decisiones estuvo ampliamente influenciada por al-Hayyach, hasta su muerte en 714. Hayyach ganó prominencia en las varias operaciones militares de los omeyas contra Abdallah ibn al-Zubayr, derrotándolo finalmente. Ibn al-Zubayr se había declarado a sí mismo califa, oponiéndose de este modo a la dinastía omeya, y ocupado La Meca. Más tarde fue enviado por los omeyas a pacificar Irak, donde fue gobernador durante veinte años. Al tiempo hábil estratega experto y administrador, logró expandir el territorio del islam hacia la India y Asia Central, pero se labró mala reputación por su crueldad. No obstante, su figura ha sido muy controvertida, pues por otra parte era visto como un estadista extremadamente capaz, de carácter honesto y austero, aunque también duro y exigente, temido por sus contemporáneos; fue una figura muy perseguida y denigrada por los posteriores escritores proabasíes. A él se le debe gran parte de la reconstrucción de la Kaaba después de la reconquista de La Meca, ocupada por Ibn al-Zubayr, y la introducción del sistema de signos vocálicos tomados prestados del siríaco (el llamado harakat) y de las distintas puntuaciones de homógrafos del alfabeto árabe, para hacer la lectura del Corán más clara y segura. Como gobernador de Irak y el este, al-Hayyach instituyó reformas clave. Entre ellas, la acuñación de dírhams de plata con epítetos religiosos estrictamente musulmanes en lugar del diseño tradicional sasánida preislámico de las monedas, el cambio del lenguaje del diván (burocracia) de Irak del persa al árabe, y la introducción de una versión uniforme del Corán. Para reactivar la producción agrícola y aumentar los ingresos fiscales, al-Hayyach expulsó a los conversos musulmanes no árabes de las ciudades-guarniciones (amṣar) de Kufa y Basora a sus aldeas rurales de origen y les cobró la yizia (impuesto de capitación) nominalmente reservado para súbditos no musulmanes, y supervisó proyectos de excavación de canales a gran escala. En 701, al-Hayyach, con refuerzos de Siria, aplastó una inmensa rebelión dirigida por el noble árabe kufano Ibn al-Ashaz, cuyas filas incluían tropas árabes, conversos musulmanes y élites religiosas de Irak. Al-Hayyach reforzó aún más el control sobre la provincia y fundó la ciudad de Wasit para albergar a los leales tropas de las que dependería en adelante para hacer cumplir su gobierno. Un estadista altamente capaz aunque despiadado, de carácter estricto, un maestro severo y exigente, al-Hayyach era ampliamente temido por sus contemporáneos y se convirtió en una figura profundamente controvertida y un objeto de profunda enemistad arraigada entre los escritores posteriores, pro-abasíes, que le atribuyeron persecuciones y ejecuciones en masa. (es)
Al-Hajjaj ibn Yussuf Ath-Thaqafi ou Al Hajjaj ibn Yusuf (arabe : الحجاج بن يوسف الثقفي) (juin 661 à Taïf, 714 à Wasit, la ville qu'il avait fondée en 702 en Irak) fut un gouverneur important pendant le califat omeyyade de Damas. Il fut gouverneur de l'Irak durant les règnes de ʿAbd Al-Malik et de son fils Al-Walīd Ier. Connu pour ses talents d'orateur, d'administrateur, de commandant et de fervent défenseur de la cause omeyyade, il reprit la Mecque à `Abdullah ibn az-Zubayr, agrandit le domaine des Omeyyades jusqu'aux frontières de l'Inde, et ordonna une modernisation de l'écriture arabe, afin de faciliter aux fidèles la lecture du Coran par la différenciation des lettres qui s'écrivaient de la même manière par des points et autres mesures. Il élimina tous les ennemis des Omeyyades jusqu'à sa mort en 714 à Wasit, durant le règne du calife Al-Walīd Ier. L'expression Saïf El-Hadjadj ou Seïf El-Hadjadj, signifiant l'épée d'El-Hadjadj fait référence à son discours (et aux actes qui ont suivi) prononcé lors de sa nomination comme gouverneur : « Je vois des têtes qui sont mûres et je suis celui qui va les cueillir ». (fr)
Al-Hajjaj bin Yusuf ats-Tsaqafi (bahasa Arab: : الحجاج بن يوسف‎, 661 M/ 40 H – 714 M/ 95 H) adalah penguasa, politisi, dan menteri pertahanan dari kekhilafahan Umayyah. Dia merupakan sosok yang kontroversial dan pelik dalam sejarah awal umat Islam. Dia dikenal sebagai seorang penguasa yang cerdas namun keras dan kejam. Disebutkan dia telah bertanggung jawab atas kematian ribuan jiwa. Namun ia juga dikenal sebagai orang yang menghormati Al-Qur'an dan berjasa dalam perluasan wilayah dinasti Umayyah. Dia meyakinkan Khalifah Abdul Malik bin Marwan untuk menggunakan mata uang khusus bagi dunia Islam. Hal yang memicu perang dengan Kekaisaran Byzantium di bawah kekuasaan Yustinianus II. Pasukan Bizantium yang dipimpin oleh Leontios secara meyakinkan dapat dikalahkan pada pertempuran Sebastopolis tahun 692. (in)
al-Ḥajjāj ibn Yūsuf al-Thaqafī (in arabo: الحجاج بن يوسف الثقفي‎; Ta'if, 661 – Wasit, 714) è stato un generale arabo. Fu il più importante generale al servizio dei primi califfi della prima epoca omayyade, per i quali condusse varie operazioni di guerra contro ʿAbd Allāh ibn al-Zubayr, che alla fine sconfisse. Ibn al-Zubayr si era dichiarato califfo, opponendosi così alla dinastia omayyade e occupando la Mecca e tenendo sotto controllo la parte meridionale dell'Iraq grazie a suo fratello. (it)
Al-Hajjaj ibn Yusuf (الحجاج بن يوسف) (ca.661-714) was de belangrijkste raadsman van de Ommajjaden kaliefen Abd al-Malik en Al-Walid I. (nl)
Al-Hadżdżadż Ibn Jusuf, arab. الحجاج بن يوسف (pełne imię: Abu Muhammad al-Hadżdżadż Ibn Jusuf Ibn al-Hakam Ibn Akil as-Sakafi) (ur. ok. 661 w Taifie, zm. w czerwcu 714 w ) – umajjadzki dowódca wojskowy i namiestnik Iraku od roku 694 aż do śmierci. Należał do północno-arabskiego plemienia . Jego matka, Al-Fari'a, była rozwiedzioną żoną , umajjadzkiego namiestnika Al-Kufy. Przodkowie Al-Hadżdżadża mieli zarabiać na życie jako nosiciele kamieni i pracownicy budowlani. Jeszcze jako dziecko otrzymał przydomek "Kulajb" (mały pies), pod którym często występuje w poetyckich satyrach. Jako młody człowiek był szefem szkoły w Taifie. Miał wziąć udział po stronie Umajjadów w pierwszych walkach z antykalifem – w bitwach na równinie Al-Harra w roku 683 i pod Ar-Rabazą w roku 684. Przez krótki czas był także namiestnikiem miasta Tabala na nizinie Tihama. Przełomowy moment w karierze Al-Hadżdżadża nastąpił, kiedy udał się do Damaszku, by służyć w tamtejszych siłach policyjnych ("szurta"). Zwrócił on wtedy uwagę kalifa Abd al-Malika (685–705) przywracając w krótkim czasie – za pomocą drastycznych metod – dyscyplinę w oddziałach, które miały być wysłane do Iraku przeciwko bratu Ibn az-Zubajra, . W tej kampanii Al-Hadżdżadż wyróżnił się jako dowódca straży tylnej. Po pokonaniu Mus'aba w roku 691 na rozkaz Abd al-Malika wyruszył z dwoma tysiącami syryjskich żołnierzy przeciwko Mekce, stolicy Ibn az-Zubajra. Al-Hadżdżadż obrał, jako bazę swoich działań, rodzinny Taif. Początkowo – zgodnie z poleceniem kalifa, który chciał oszczędzić święte miasto islamu – zaproponował Ibn az-Zubajrowi kapitulację w zamian za nietykalność. Kiedy ten odmówił, Al-Hadżdżadż uzyskał od kalifa zgodę na wzięcie Mekki siłą i rozpoczął jej bombardowanie, którego nie przerwał nawet w czasie pielgrzymki. Ibn az-Zubajr odmówił prawa do pielgrzymki samemu Al-Hadżdżadżowi. Ten w gniewie nie zawahał się przed bombardowaniem Al-Ka'by, wraz ze zgromadzonymi tam pielgrzymami. Po siedmiu miesiącach oblężenia Al-Hadżdżadż zdobył Mekkę, zaś Ibn az-Zubajr zginął w walkach wokół Ka'by. Po śmierci Ibn az-Zubajra reszta Hidżazu poddała się. W nagrodę Al-Hadżdżadż został namiestnikiem Hidżazu, Jemenu i Al-Jamamy. Jako namiestnik dwukrotnie odbywał pielgrzymkę i rozpoczął odbudowę Ka'by w formie, jaką miała przed jej odnowieniem przez Ibn az-Zubajra. Al-Hadżdżadż przywrócił pokój w Hidżazie, jednak postępował z surowością, która kilkakrotnie wymagała interwencji kalifa. Stąd niewykluczone, że jego przeniesienie do Iraku w roku 694 było rezultatem skarg mieszkańców prowincji, chociaż bezpośrednią przyczyną była śmierć dotychczasowego namiestnika tego regionu, . Obejmując namiestnictwo Al-Hadżdżadż wygłosił w Al-Kufie słynną mowę, pełną pogróżek w stosunku do wrogów Umajjadów, która przeszła do historii arabskiej literatury. Irak był wówczas "najbardziej buntowniczą i najtrudniejszą do rządzenia prowincją", gdzie "rywalizacja międzyplemienna spotkała się z wojnami religijnymi". Pierwszym zadaniem Al-Hadżdżadża było przywrócenie dyscypliny w armii Iraku, której żołnierze, zamiast przebywać w obozie, rabowali okolicę. Nowy namiestnik ogłosił, że każdy żołnierz, który nie wróci na swój posterunek w ciągu trzech dni, zostanie skazany na śmierć, a jego mienie zostanie wystawione na rabunek. Okazało się to skuteczne. Najgroźniejszym przeciwnikiem władzy Umajjadów w Iraku byli wówczas azrakici, radykalny odłam charydżytów. Al-Hadżdżadż potwierdził dowództwo , już wcześniej walczącego z azrakitami, nad operacjami przeciwko nim i niezwłocznie wysłał żołnierzy do walki. Al-Muhallab zadał azrakitom klęskę w roku 696, jednak w tym samym czasie Irakowi zagroził inny charydżycki przywódca, działający z Mosulu . Po kilku porażkach i dopiero po przysłaniu syryjskich posiłków przez kalifa Al-Hadżdżadż pokonał go wiosną 697 roku nad rzeką Karun w Chuzestanie. W tym samym roku został także stłumiony bunt Al-Mutarrifa Ibn Al-Mughira Ibn Szu'by, namiestnika Mada'in, który sprzymierzył się z charydżytami. Azrakici zostali ostatecznie rozbici w roku 698/699, kiedy w bitwie nieopodal Reju zginął ich przywódca . Na przełomie 697/698 Abd al-Malik oddał pod kontrolę Al-Hadżdżadża także Chorasan i Sistan. Do administrowania Chorasanem Al-Hadżdżadż wysłał Al-Muhallaba, zaś do Sistanu, który musiał być na nowo podporządkowany, innego doświadczonego dowódcę, , na czele doskonale wyposażonej tzw. "armii pawii". Ibn al-Aszat pokonał władcę , jednak Al-Hadżdżadż był niezadowolony z jego postępów, nie zdając sobie sprawy z trudności prowadzenia kampanii w trudnym górskim terenie. W obraźliwych listach namiestnik Iraku groził Ibn al-Aszatowi, że przekaże dowództwo jego bratu Iszakowi. W rezultacie Ibn al-Aszat zbuntował się wraz ze swoją armią – wrogo nastawioną w stosunku do Al-Hadżdżadża – i na jej czele w roku 701 zawrócił do Iraku. Ibn al-Aszat zdobył Al-Kufę i Basrę, oblegając Al-Hadżdżadża na jej przedmieściach. Ten ostatni uratował się tylko dzięki przybyciu armii syryjskiej, która jeszcze w tym samym roku krwawo stłumiła rebelię. Zwolennicy Ibn al-Aszata jeszcze przez kilka lat utrzymywali się w Chorasanie, gdzie niezbyt energicznie walczył z nimi syn i następca Al-Muhallaba, . Gdy nie odpowiedział on na wezwania do siedziby namiestnika Iraku, ten uzyskał u kalifa jego dymisję i uwięził go. Ibn al-Aszat zginął śmiercią samobójczą w roku 704. Rewolta Ibn al-Aszata była ostatnim buntem Arabów w Iraku. W roku 702 Al-Hadżdżadż zbudował pomiędzy Al-Kufą i Basrą ufortyfikowany obóz wojskowy, , w którym na stałe stacjonował garnizon syryjskich żołnierzy. Wasit, będąc rezydencją namiestnika, stał się stolicą Iraku i szybko rozwinął się w duże miasto. Al-Hadżdżadż skoncentrował się teraz na podniesieniu gospodarki regionu, zrujnowanego po dwudziestu latach wojen. W szczególności zajął się naprawą i rozbudową systemu irygacyjnego, a także zagospodarowaniem nieużytków rolnych. Założył mennice; zaczęto w nich bić nowe, wprowadzone przez Abd al-Malika, arabskie monety, które miały zastąpić wcześniej używane bizantyńskie i sasanidzkie. Kazał przetłumaczyć z perskiego na arabski spis podatkowy. W rezultacie "wkrótce prowincje Al-Hadżdżadża przewyższyły bogactwem Egipt i Syrię". Al-Hadżdżadż zabiegał u Abd al-Malika, by jego następcą został jego syn Al-Walid, wbrew roszczeniom brata kalifa . W rezultacie, po dojściu do władzy, Al-Walid "dał mu wolną rękę we wszystkim i polegał na nim tym bardziej, że zawdzięczał mu następstwo tronu". Wielkie podboje Al-Walida na wschodzie były skutkiem zabiegów Al-Hadżdżadża, który nie szczędził środków na przygotowanie kampanii. Nominowani przez niego znakomici dowódcy, i Muhammad Ibn al-Kasim, podbili odpowiednio Mawarannahr i Sindh. Al-Hadżdżadż miał popierać sukcesję syna Al-Walida, , co było sprzeczne z testamentem Abd al-Malika, według którego po Al-Walidzie miał panować jego brat Sulajman (715 - 717). Al-Hadżdżadż zmarł na raka żołądka, zaś ślady jego pochówku zostały zamaskowane, by uniemożliwić profanację. Rok później Sulajman doszedł do władzy i rozpoczął prześladowania krewnych i zwolenników Al-Hadżdżadża, którzy tym samym utracili wszelkie wpływy. Al-Hadżdżadż, zamierzając położyć kres sporom teologów, doprowadził do wydania ujednoliconej wersji tekstu Koranu, która miała być zaopatrzona w nowe znaki diakrytyczne, pozwalające odróżnić tak samo pisane litery oraz zaznaczyć samogłoski (inne źródła przypisują jednak wprowadzenie znaków samogłoskowych żyjącemu w VIII wieku gramatykowi ). Był znany ze swoich zdolności oratorskich, bardzo cenionych wśród Arabów, które stały się wręcz przysłowiowe. Przywiązywał wielką wagę do czystości języka arabskiego i miał zamiłowania literackie, o czym świadczą jego związki z takimi poetami jak Dżarir, Al-Farazdak i , a także poetką . Z drugiej jednak strony prześladował takich satyryków jak i Jazid Ibn al-Hakam as-Sakafi. "Niemal nikt spośród osobistości wczesnego okresu islamu nie stał się przedmiotem arabskiej literatury do tego stopnia co Al-Hadżdżadż. [...] Historie i wersy odzwierciedlające argumenty za i przeciw niemu są niezliczone". Był on znienawidzony przez przeciwników Umajjadów, charydżytów, szyitów i Abbasydów, ale "masowe egzekucje i inne okrucieństwa, które były mu przypisywane, są wymysłami jego wrogów" (pl)
Абу Мухаммад аль-Хаджжа́дж ибн Ю́суф ас-Сакафи (араб. أبو محمد الحجاج بن يوسف الثقفي‎, букв. — «Костолом»; 661, Таиф (город), Аравия — 714, Васит, Ирак) — арабский полководец, омейядский наместник в Хиджазе (692—694) и в Ираке (694—714). (ru)
Abu Maomé Alhajaje ibne Iúçufe ibne Aláqueme ibne Aquil Atacafi (em árabe: أبو محمد الحجاج بن يوسف بن الحكم بن عقيل الثقفي‎‎; romaniz.: Abū Muhammad al-Ḥajjāj ibn Yūsuf ibn al-Ḥakam ibn ʿAqīl al-Thaqafī; 661, Taife - 714, Uacite), comumente chamado apenas de Alhajaje ibne Iúçufe (em árabe: الحجاج بن يوسف‎‎; romaniz.: al-Ḥajjāj ibn Yūsuf), foi talvez o mais notável governador que serviu o Califado Omíada. Um estadista extremamente capaz, embora implacável, de caráter estrito, mas também um membro duro e exigente, foi amplamente temido por seus contemporâneos e tornou-se uma figura amplamente controversa e objeto de inimizado entre os escritores pró-abássidas posteriores, que atribuíram-lhe perseguições e execuções em massa. (pt)
Hadjdjadj ibn Jusuf, född 661, död 714, var en arabisk statsman. Hadjdjadj ibn Jusuf var de umayyadiska kaliferna Abd al-Maliks och Walid I:s trogne tjänare och starka stöd, intog 692 Mekka och dödade motkalifen Ibn az-Zubair och återställde därmed den politiska enheten inom islam. Från 694 till sin död var Hadjdjadj ibn Jusuf ståthållare i Irak och flera angränsande länder, kuvade en rad uppror mot umajjaderna och utförde organisatoriska storverk i sina provinser. Hadjdjadj har klandrats för sin stränghet men blivit berömd för rättvisa och vältalighet. Han var även verksam för det arabiska språkets renhet och en enhetlig korantext. (sv)
哈查吉·伊本·优素福（阿拉伯语：الحجاج بن يوسف‎；661年－714年）是塔伊夫的人。 (zh)

dbp:last

Crone (en)
Dietrich (en)
Hinds (en)
Lecker (en)

dbp:parents

Al-Fari'a bint Hammam ibn Urwa al-Thaqafi (en)
Yusuf ibn al-Hakam al-Thaqafi (en)

dbp:title

dbr:List_of_Umayyad_governors_of_Iraq
dbr:List_of_caliphal_governors_of_Medina
al-Muhallab b. Abī Ṣufra (en)
al-Ḥad̲j̲d̲j̲ād̲j̲ b. Yūsuf (en)

dbp:volume

3 (xsd:integer)
6 (xsd:integer)
7 (xsd:integer)
10 (xsd:integer)
23 (xsd:integer)

dbp:years

693 (xsd:integer)
694 (xsd:integer)

rdfs:comment

Abu-Muhàmmad al-Hajjaj ibn Yússuf ibn al-Hàkam ibn Aqil ath-Thaqafí, més conegut simplement com a al-Hajjaj ibn Yússuf —àrab: أبو محمد الحجاج بن يوسف بن الحكم بن عقيل الثقفي, Abū Muḥammad al-Ḥajjāj ibn Yūsuf ibn al-Ḥakam ibn ʿAqīl aṯ-Ṯaqafī o أبو محمد الحجاج بن يوسف بن أبي عقيل بن الحكم الثقفي, Abū Muḥammad al-Ḥajjāj ibn Yūsuf ibn Abī ʿAqīl ibn al-Ḥakam aṯ-Ṯaqafī— (Taïf, 661 - Wasit, 714), fou un destacat general i governador omeia, membre del clan Ahlaf dels , nascut en una humil família de portadors de pedres. (ca)
أبو محمد الحجاج بن يوسف الثقفي (40 - 95 هـ = 660 - 714 م)، قائد في العهد الأموي، وُلِدَ ونَشأَ في الطائف وانتقل إلى الشام فلحق بروح بن زنباع نائب عبد الملك بن مروان فكان في عديد شرطته، ثم ما زال يظهر حتى قَلَّدَه عبد الملك بن مروان أمر عسكره.أمره عبد الملك بقِتالِ عبد الله بن الزبير، فزحف إلى الحجاز بجيشٍ كبيرٍ وقتل عبد الله وفرَّق جموعه، فولاَّه عبدُ الملك مكة والمدينة والطائف، ثم أضاف إليها العراق والثورة قائمة فيه، فانصرف إلى الكوفة في ثمانية أو تسعة رجال على النجائب، فقمع الثورة وثبتت له الإمارة عشرين سنة.بنى مدينة واسط ومات بها، وأجري على قبره الماء، فاندرس. وكان سَفَّاكاً سَفَّاحاً مُرْعِباً باتِّفاقِ مُعْظَمِ المُؤَرِّخِين. عُرف بـالمبير أي المُبيد. (ar)
Al-Haddschādsch ibn Yūsuf (الحجاج بن يوسف, DMG al-Ḥaǧǧāǧ ibn Yūsuf * 661; † 14. Juni 714) war ein bedeutender Feldherr und eine der einflussreichsten politischen Persönlichkeiten im Reich der Umayyaden. 692 besiegte er ʿAbdallāh ibn az-Zubair, den wichtigsten Gegner des Umayyadenkalifats, von 694 bis zu seinem Tod diente er den Kalifen ʿAbd al-Malik ibn Marwān und al-Walid I. als Statthalter im Irak, ab 697 war er zusätzlich Statthalter von Chorasan und Sistan und damit quasi Herrscher über den gesamten Ostteil des Reiches. (de)
al-Ḥajjāj ibn Yūsuf al-Thaqafī (in arabo: الحجاج بن يوسف الثقفي‎; Ta'if, 661 – Wasit, 714) è stato un generale arabo. Fu il più importante generale al servizio dei primi califfi della prima epoca omayyade, per i quali condusse varie operazioni di guerra contro ʿAbd Allāh ibn al-Zubayr, che alla fine sconfisse. Ibn al-Zubayr si era dichiarato califfo, opponendosi così alla dinastia omayyade e occupando la Mecca e tenendo sotto controllo la parte meridionale dell'Iraq grazie a suo fratello. (it)
Al-Hajjaj ibn Yusuf (الحجاج بن يوسف) (ca.661-714) was de belangrijkste raadsman van de Ommajjaden kaliefen Abd al-Malik en Al-Walid I. (nl)
Абу Мухаммад аль-Хаджжа́дж ибн Ю́суф ас-Сакафи (араб. أبو محمد الحجاج بن يوسف الثقفي‎, букв. — «Костолом»; 661, Таиф (город), Аравия — 714, Васит, Ирак) — арабский полководец, омейядский наместник в Хиджазе (692—694) и в Ираке (694—714). (ru)
Abu Maomé Alhajaje ibne Iúçufe ibne Aláqueme ibne Aquil Atacafi (em árabe: أبو محمد الحجاج بن يوسف بن الحكم بن عقيل الثقفي‎‎; romaniz.: Abū Muhammad al-Ḥajjāj ibn Yūsuf ibn al-Ḥakam ibn ʿAqīl al-Thaqafī; 661, Taife - 714, Uacite), comumente chamado apenas de Alhajaje ibne Iúçufe (em árabe: الحجاج بن يوسف‎‎; romaniz.: al-Ḥajjāj ibn Yūsuf), foi talvez o mais notável governador que serviu o Califado Omíada. Um estadista extremamente capaz, embora implacável, de caráter estrito, mas também um membro duro e exigente, foi amplamente temido por seus contemporâneos e tornou-se uma figura amplamente controversa e objeto de inimizado entre os escritores pró-abássidas posteriores, que atribuíram-lhe perseguições e execuções em massa. (pt)
Hadjdjadj ibn Jusuf, född 661, död 714, var en arabisk statsman. Hadjdjadj ibn Jusuf var de umayyadiska kaliferna Abd al-Maliks och Walid I:s trogne tjänare och starka stöd, intog 692 Mekka och dödade motkalifen Ibn az-Zubair och återställde därmed den politiska enheten inom islam. Från 694 till sin död var Hadjdjadj ibn Jusuf ståthållare i Irak och flera angränsande länder, kuvade en rad uppror mot umajjaderna och utförde organisatoriska storverk i sina provinser. Hadjdjadj har klandrats för sin stränghet men blivit berömd för rättvisa och vältalighet. Han var även verksam för det arabiska språkets renhet och en enhetlig korantext. (sv)
哈查吉·伊本·优素福（阿拉伯语：الحجاج بن يوسف‎；661年－714年）是塔伊夫的人。 (zh)
Abu Muhammad al-Hajjaj ibn Yusuf ibn al-Hakam ibn Abi Aqil al-Thaqafi (Arabic: أبو محمد الحجاج بن يوسف بن الحكم بن أبي عقيل الثقفي, romanized: Abū Muḥammad al-Ḥajjāj ibn Yūsuf ibn al-Ḥakam ibn Abī ʿAqīl al-Thaqafī; c. 661–714), known simply as al-Hajjaj ibn Yusuf (Arabic: الحجاج بن يوسف, romanized: al-Ḥajjāj ibn Yūsuf), was probably the most notable governor who served the Umayyad Caliphate. He began his service under Caliph Abd al-Malik (r. 685–705), who successively promoted him as the head of the caliph's shurta (select troops), the governor of the Hejaz (western Arabia) in 692–694, and the practical viceroy of a unified Iraqi province and the eastern parts of the Caliphate in 694. Al-Hajjaj retained the last post under Abd al-Malik's son and successor al-Walid I (r. 705–715), whose dec (en)
Abū Muḥammad al-Ḥaŷŷāŷ ibn Yūsuf ibn al-Ḥakam ibn ʿAqīl al-Ṯaqafī (en árabe: أبو محمد الحجاج بن يوسف بن الحكم بن عقيل الثقفي من عقفي, al-Ḥaŷŷāŷ ibn Yūsuf), más conocido como al-Hayyach ibn Yúsuf (Taif, junio de 661-Wasit, 714) fue un general árabe, quizás el más importante al servicio de los primeros califas omeyas. Comenzó su servicio con los omeyas bajo el califa Abd al-Málik (r. 685-705), quien lo promovió como jefe de las shurta (fuerzas de seguridad) del califa, gobernador del Hiyaz (Arabia occidental) entre 692 y 694 y como virrey práctico de una provincia iraquí unificada y las partes orientales del Califato en 694. Al-Hayyach mantuvo esta posición durante el mandato del hijo y sucesor de Abd al-Málik, al-Walid I (r. 705-715), cuya toma de decisiones estuvo ampliamente influenciada (es)
Al-Hajjaj ibn Yussuf Ath-Thaqafi ou Al Hajjaj ibn Yusuf (arabe : الحجاج بن يوسف الثقفي) (juin 661 à Taïf, 714 à Wasit, la ville qu'il avait fondée en 702 en Irak) fut un gouverneur important pendant le califat omeyyade de Damas. (fr)
Al-Hajjaj bin Yusuf ats-Tsaqafi (bahasa Arab: : الحجاج بن يوسف‎, 661 M/ 40 H – 714 M/ 95 H) adalah penguasa, politisi, dan menteri pertahanan dari kekhilafahan Umayyah. Dia merupakan sosok yang kontroversial dan pelik dalam sejarah awal umat Islam. Dia dikenal sebagai seorang penguasa yang cerdas namun keras dan kejam. Disebutkan dia telah bertanggung jawab atas kematian ribuan jiwa. Namun ia juga dikenal sebagai orang yang menghormati Al-Qur'an dan berjasa dalam perluasan wilayah dinasti Umayyah. Dia meyakinkan Khalifah Abdul Malik bin Marwan untuk menggunakan mata uang khusus bagi dunia Islam. Hal yang memicu perang dengan Kekaisaran Byzantium di bawah kekuasaan Yustinianus II. Pasukan Bizantium yang dipimpin oleh Leontios secara meyakinkan dapat dikalahkan pada pertempuran Sebastopolis (in)
Al-Hadżdżadż Ibn Jusuf, arab. الحجاج بن يوسف (pełne imię: Abu Muhammad al-Hadżdżadż Ibn Jusuf Ibn al-Hakam Ibn Akil as-Sakafi) (ur. ok. 661 w Taifie, zm. w czerwcu 714 w ) – umajjadzki dowódca wojskowy i namiestnik Iraku od roku 694 aż do śmierci. (pl)

owl:sameAs

foaf:depiction

is dbo:wikiPageWikiLink of